127. COLUMN 1% MC's / MOTORCLUBS, SATUDARAH, HELLS ANGELS, NO SURRENDER, VOOROORDELEN, PETER PAN-SYNDROOM: Last hebben van het Peter Pan-syndroom

ONDERWERPEN: 1% MC'S - VOOROORDELEN - PETER PAN-SYNDROOM

 

Wat verrassend

Ach, wat verrassend: volgens een politierapport heeft tachtig procent van de leden van beruchte motorclubs als Hells Angels, Satudarah en No Surrender een strafblad en is dertig procent veelpleger (meer dan tien veroordelingen). Volgens Satudarah wil de politie de motorclub in de criminele hoek duwen.

 

Het moet niet gekker worden

Arme Satadurah. In wat voor harde wereld leven we toch. De 1% MC’s₁ met leden die zichzelf “buiten de wet stellen” en waarvan tachtig procent een strafblad heeft, worden opeens in de criminele hoek gezet.

Een partijleider die oproept tot minder Marokkanen in het land wordt zonder pardon de anti-Marokkaanse hoek in gedreven. Een wereldleider die antihomowetten invoert en een deel van een aangrenzend land inpikt, belandt zomaar in de antihomo- en landjespikkershoek. Het moet niet gekker worden. Straks wordt de paus nog in de gelovige hoek gebonjourd.  

 

Vooroordelen: waar rook is, is vuur

Ieder mens heeft vooroordelen; de een wat meer dan de ander. Het lastige aan vooroordelen is dat ze regelmatig kloppen, maar lang niet altijd. Zo zullen hele dikke mensen over het algemeen minder sporten en ongezonder eten dan dunne mensen, maar dat wil niet zeggen dat er geen uitzonderingen zijn.

Precies hetzelfde geldt voor de 1% MC's waarvan algemeen bekend is dat veel leden een criminele achtergrond hebben. Vooroordelen bestaan in elk geval niet voor niets. Vaak zijn ze ook op (eigen) ervaringen gebaseerd.

Het is net als met het gezegde “waar rook is, is vuur”. In de meeste gevallen klopt dat ook gewoon. Alleen is ook hier het vervelende dat dat niet altijd opgaat. Vraag dat bijvoorbeeld maar eens aan Lucia de Berk. Dan ben je verpleegkundige en gaan er toevallig veel van je patiënten dood en voordat je het weet word je door je omgeving opeens nagewezen als de “Engel des Doods” en beland je even later voor levenslang onschuldig achter de tralies.

 

Grote aantrekkingskracht op extreme mensen

Ik had ooit een jonge collega met een kaalgeschoren kop en tatoeages die altijd in het zwart was gekleed. Hij baalde ervan dat mensen hem regelmatig aanzagen voor een aanhanger van extreem-rechts terwijl hij juist links en alternatief was.

Ik zei hem dat hij dat natuurlijk kon verwachten. Tik maar eens  extreem-rechts in op internet en klik op afbeeldingen en je ziet allemaal kale mannen in het zwart met tatoeages. Enige “geruststelling” is dat je ook onder extreem-linkse activisten mannen met een vergelijkbaar uiterlijk zult aantreffen. Blijkbaar hebben tatoeages, de kleur zwart (als fascinatie voor de dood, het kwaad etc.) en tondeuses een grote aantrekkingskracht op extreme mensen. Net als op de leden van de 1% MC's overigens, waar ook niet toevallig de doodskop een geliefd symbool is (afgekeken van de SS?) en de woorden "hel" en "je nooit overgeven" (aan wie?) in de namen zitten.

Die collega had volgens mij twee mogelijkheden: of je trekt je niets aan van wat anderen zeggen en je gaat gekleed zoals je wilt. Of je besluit toch om je anders te gaan kleden en je haar bijvoorbeeld weer te laten groeien.

Ondanks dat ik normaal gesproken de eerste ben die veel waardering en respect kan opbrengen voor mensen die de andere kant op zwemmen dan de rest, zou ik het hier wel weten. Ik zou onmiddellijk mijn uiterlijk veranderen. Niet om ergens voor te zwichten, maar simpelweg omdat ik op geen enkele manier wens te worden geassocieerd met extreem-rechts (of -links) waar ik van walg.

 

Blijven hangen in puberaal gedrag

Voor gewone liefhebbers van motoren die verder niets moeten hebben van al die extreme fratsen als criminaliteit, kale koppen en onder getatoeëerde lichamen geldt een vergelijkbaar verhaal: wie daarvan op zoek wil naar een groep motorrijders waarmee hij af en toe gezellig rond kan toeren, moet zich natuurlijk niet melden bij een 1% MC waar het stikt van dit soort mensen met strafbladen.

Zoiets doe je alleen als je criminaliteit wel stoer vindt, je je in dat circuit helemaal thuis voelt en je net als al die mannen ook behoorlijk veel last hebt van het Peter Pan-syndroom: het verschijnsel waarbij volwassen mannen blijven hangen in puberaal, onvolwassen en narcistisch gedrag.

Dergelijke mannen zijn vaak rebels, onbetrouwbaar, kwaad, afhankelijk en vertonen een sterke drang tot manipuleren. Psycholoog Dan Kiley die de term bedacht voor zijn boek “Men Who Have Never Grown Up” (1983) beschouwde dit soort gedrag als uiting van de diepgewortelde wens om bemoederd te worden.

Ik weet niet hoe het met de 1% MC-leden zit, maar het zou me niet verbazen als ze net als veel Italiaanse machomannen thuis onder de plak zitten van hun moeder dan wel van hun vrouwlief. In dat opzicht begrijp ik hun behoefte aan een uitlaatklep in de vorm van een motorclubje wel en ga ik helemaal mee met de mening van Hans Teeuwen dat er natuurlijk niets op tegen is als een paar bonkige leernichten mekaar een beetje aftrekken in een blokhut (zie filmpje bij column 125).

 

Kinderachtige ontgroeningsrituelen

Met de kanttekening dat het eigenlijk meer opgeschoten pubers dan volwassen mannen zijn, zie je het syndroom van Peter Pan ook bij corps-achtige studentenverenigingen.

Zonder de details te (hoeven) kennen, vermoed ik dat er wel wat overeenkomsten zullen zijn tussen dit soort studentenverenigingen en 1% MC’s. Bijvoorbeeld op het gebied van de o zo kinderachtige ontgroeningsrituelen voor nieuwe leden, waarbij het altijd leuk is om de groentjes te pesten en te vernederen onder het mom dat dat er nu eenmaal bij hoort. Alsof je de goede oude tijd op school toen je die irritante nerds op hun plek zette weer herbeleeft.

 

Niet onder indruk van slachtoffergedrag

Nee, ik ben niet zo onder de indruk van het slachtoffergedrag van 1% MC’s  als Satudarah. Volgens mij kun je niet in een hoek worden geduwd waarin je je al bevindt. Iemand die zichzelf buiten de wet stelt, hoeft niet beledigd te reageren als hij voor crimineel wordt uitgemaakt. Word je eindelijk een keer door je omgeving voor vol aangezien, is het weer niet goed.
Als ik gelijk heb en 1% MC-leden lezen deze column (van het eerste ben ik meer overtuigd dan van het tweede) dan zie ik hun bedreigingen wel tegemoet. Want ook hierin kan ik Hans Teeuwen helemaal volgen: “Het is wel heel raar: als iemand zegt dat ze crimineel zijn, komen ze langs, slaan ze je op hun bek en bedreigen ze je. Dat is hetzelfde als je van iemand zegt dat hij een loodgieter is, komt ie langs, repareert ie je verwarming en zegt ie ‘als je dat nog een keer zegt, kom ik terug en maak ik je kraan ook!’” (zie zelfde filmpje bij column 125)

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

₁ 1% MC’s zijn motorclubs waarvan de leden “zichzelf buiten de wet stellen”. In Nederland zijn dat onder andere: Hells Angels, Satudarah, No Surrender en Bandidos. Wie me trouwens kan vertellen wat in godsnaam de waarde is van het uitroepen van jezelf tot een persoon die buiten de wet staat, mag het me vertellen. Ik denk niet dat veel rechters van deze nietszeggende uitspraak onder de indruk zullen zijn.

1% MC's in Nederland

126. COLUMN HOLLAND DOC DOCUMENTAIRE DE 500 GESTOLEN BABY'S VAN DE DWAZE OMA'S VAN ARGENTINIË: "Als een moord in de doofpot"

DOCU "DE 500 GESTOLEN BABY'S VAN DE DWAZE OMA'S"

 

Interessante documentaires

In deze tijd is het aanbod aan interessante documentaires en films gelukkig groot. Ik neem heel veel op om later terug te kijken, maar loop daarin behoorlijk achter. In mijn columns zal ik af en toe schrijven over een documentaire die ik onlangs uit de stapel heb getrokken en bekeken. De documentaire waar ik nu iets over kwijt wil is er een van Holland Doc uit 2013: “De 500 gestolen baby’s van de dwaze oma’s van Argentinië”.

 

Eén grote leugen

Stel je bent een volwassen man/vrouw en je bent als kind opgegroeid in een land met een dictatuur (dat inmiddels een democratie is geworden) met ouders waarvan je vader altijd een hoge functie in de maatschappij had. In je jeugd ben je opgevoed met het idee dat er slechte mensen zijn die het land willen kapotmaken. Maar je hebt ook geleerd dat de regering de burgers daar gelukkig altijd tegen zal beschermen door deze dissidenten en vijanden van de staat op te pakken en gevangen te zetten. Nee, dit gaat niet over onze koningin Maxima, al zullen er ongetwijfeld een aantal overeenkomsten zijn.
Op een dag kom je er toevallig achter dat je leven één grote leugen is geweest. Je ouders blijken niet je echte ouders te zijn. Je echte, biologische ouders blijken als dissidenten te zijn opgepakt toen jij of net een baby was of nog geboren moest worden omdat je moeder op dat moment (hoog) zwanger was. Wellicht hebben ze je moeder in de gevangenis nog even de tijd gegeven om van jou te bevallen, maar kort daarna is zij net als je vader ineens spoorloos “verdwenen”. Waarbij de kans groot is dat ze verdwenen zijn richting de bodem van een rivier of oceaan waar ze levend maar vastgebonden vanuit een vliegtuig in werden gegooid.  Net als vijfhonderd andere baby’s ben jij vervolgens ondergebracht bij hoge functionarissen en belangrijke aanhangers van de dictatuur.

 

Niet willen of durven weten

Iets meer dan honderd personen in Argentinië is dat de afgelopen decennia overkomen. Waarvan sommigen letterlijk van hun “vader” te horen kregen dat hij hun ouders hoogst persoonlijk had vermoord. Op dit moment lopen er in Argentinië ongeveer nog vierhonderd mensen van ongeveer 35 jaar rond die niet weten (of wellicht niet willen en/of durven weten) dat hun ouders niet hun echte ouders zijn en dat ze in werkelijkheid het kind zijn van verzetstrijders tegen het dictatoriale regime gedurende de vuile oorlog in de jaren 1976-1983. Je zult maar zo iemand zijn; verschrikkelijk.

 

Echte helden

Ik zal niet snel iemand een held noemen. Maar voor degenen die het lef hebben om op het hoogte-/dieptepunt van een levensgevaarlijk dictatoriaal regime de kwestie rondom hun verdwenen en gestolen (klein)kinderen en baby’s in het openbaar aan de kaak te stellen, maak ik graag een uitzondering. Dat zijn voor mij pas echte helden: de dwaze moeders en oma’s van Plaza de Mayo.

Ooit begonnen op 30 april 1977 met een stille demonstratie op dit inmiddels beroemde hoofdplein van het centrum van Buenos Aires door veertien moeders van verdwenen kinderen onder leiding van Azucena Villaflor die “gewoon” opheldering wilde hebben over het lot van haar vijf maanden daarvoor opgepakte zoon en zijn vrouw.

Later dat jaar ondergingen heldin Villaflor samen met een aantal andere moeders hetzelfde lot als hun kinderen: ze werden opgepakt en verdwenen ook spoorloos. In 2005 werd het lichaam van Villaflor teruggevonden en geïdentificeerd; ook zij bleek levend en vastgebonden in het water te zijn gegooid.

 

Prachtig en aandoenlijk

De moeders en later ook de oma’s van de gestolen baby’s/kleinkinderen bleven vanaf 1977 elke donderdag rond 15.30 uit protest rondwandelen op het Plaza de Mayo met foto’s van hun dierbare vermisten.

En ondanks dat inmiddels Argentinië alweer decennia lang een democratie is, een aantal grote schurken van het beruchte dictatoriale regime - na een tijdlang tussen hoop (gratie) en vrees (veroordeling) te hebben geleefd - uiteindelijk achter de door hen zo gevreesde tralies is beland (de allergrootste schurk overleed vorig jaar in de gevangenis:  voormalig president Jorge Videla), en ondanks dat veel moeders en oma’s ook niet meer leven, wandelt een klein groepje van de overgebleven nog fitte moeders en oma’s van (klein) kinderen die nog steeds niet dood dan wel levend zijn teruggevonden tot op de dag van vandaag 37 jaar later (!) trouw elke donderdag over het Plaza de Mayo. Prachtig én aandoenlijk tegelijkertijd.

 

Niet verdwenen maar vermoord

Overigens blijf ik in dit soort gevallen altijd een enorme hekel aan het woord “verdwenen” hebben,  omdat deze term de lading totaal niet dekt en de waarheid geen eer aandoet.

Bij verdwenen personen denk ik bijvoorbeeld aan een drama zoals nu bij de twee in Panama verdwenen meisjes: we weten niet wat er met ze gebeurd is en de mogelijkheid tot een misdrijf is absoluut aanwezig en helaas zelfs aannemelijk, maar het zou theoretisch ook nog steeds zo kunnen zijn dat er ergens in de jungle een fataal ongeluk met ze is gebeurd. Zo lang als dat niet duidelijk is, kun je het woord “verdwenen” gebruiken.

Over de situatie in Argentinië hoeft echter geen misverstand te bestaan: deze mensen zijn niet zomaar verdwenen. Er zijn geen ongelukken mee gebeurd. Ze zijn simpelweg vermoord en vervolgens op een geheime plek gedumpt in de hoop dat hun lichamen nooit meer zouden worden gevonden.

Het gaat hier dus niet om verdwenen personen; het gaat “gewoon” om vermoorde mensen en weggemoffelde lichamen. Dat vind  ik een essentieel verschil. Het beste voorstel voor een nieuwe definitie van de term “verdwenen persoon” deed ironisch genoeg de hoofdverantwoordelijke zelf, voormalig dictator Jorge Videla: “Elke verdwijning kun je interpreteren als een moord in de doofpot.”

 

Er zijn geen verdwijningen

Fascinerend is te zien hoe hoofdverantwoordelijken voor dit soort daden omgaan met de waarheid. Zo bleef Videla de verdwijningen jarenlang ontkennen: “Er zijn geen verdwijningen, dat is een schertsfiguur. Ze bestaan niet.”

Pas een jaar voor zijn dood gaf hij de verdwijningen opeens toe door te stellen dat er geen andere oplossing was geweest. Het was de ongelukkige prijs die ze moesten betalen om de oorlog te winnen en dat moest onopvallend zodat de samenleving er niets van zou merken (?) “en protesten konden worden voorkomen” (??). Het enige voordeel van zulk dom en naïef gedrag is dat het helden als de dwaze moeders en oma's van Plaza de Mayo heeft voortgebracht.

 

Medeverantwoordelijk voor daden van een walgelijk regime

Met de eerste Koningsdag op komst, krijg ik dankzij deze documentaire toch weer een bijzonder vieze smaak in mijn mond van de schoonvader van onze koning die natuurlijk allesbehalve schoon is. Wie in een dictatuur een hoge functie in de regering bekleedt, is in mijn ogen per definitie medeverantwoordelijk voor de begane misdaden van dat walgelijke regime. Punt.

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

Fragment uit de Holland Doc documentaire De dwaze oma's van Argentinië (2013)

125. COLUMN PETER R. DE VRIES OVER DE GRENS (AVRO/TROS), "IN THE SHADOW OF THE SUN" (IDFA/HOLLAND DOC), BIJGELOOF IN AFRIKA, DODEN EN VERMINKEN KINDEREN EN ALBINO'S, HET RECHT WORDT DOOR GELD BESLECHT, STRIJD TEGEN ONWETENDHEID: Heb ik geen respect voor. Ik vind het sukkels. Sorry!

ONDERWERPEN: PETER R. DE VRIES OVER DE GRENS - BIJGELOOF

 

Peter R. de Vries over de grens

Ik zag op vrijdagavond de eerste aflevering van de nieuwe zesdelige serie van Peter R. de Vries: Peter R. over de grens (AVRO/TROS). Hierin doet De Vries verslag van een aantal reizen die hij heeft gemaakt om wereldwijde schendingen van kinderrechten aan de kaak te stellen.

In deze aflevering is hij in Oeganda waar hij onderzoek doet naar een groot probleem dat behalve in dit land ook in het hele werelddeel Afrika speelt: het extreme bijgeloof. Door een cultuur waarin bijgeloof een voorname rol speelt, geloven veel mensen dat lichaamsdelen en organen van kinderen geluk en voorspoed brengen.

In Oeganda wordt dit bijgeloof nog eens extra aangewakkerd door de meer dan een miljoen alom gerespecteerde witch-doctors die het land telt (op 35 miljoen inwoners). Hierdoor hebben rijke mensen er veel geld voor over om (veelal straat) kinderen te laten verminken en doden om zo aan de benodigde lichaamsdelen en organen te komen die hun garantie op welvaart en succes zouden moeten bieden. Vooral genitaliën blijken hierbij erg in trek. 

Precieze cijfers over het aantal jaarlijkse slachtoffers door deze “kindoffers” zijn er niet; vermoedelijk mede door het groot aantal betrokken straatkinderen. Maar het moeten er honderden en wellicht duizenden zijn. Wat de situatie nog verergert, is dat door een ander groot probleem in Afrika - te weten de corruptie - daders niet of nauwelijks vervolgd worden en dus geheel buiten schot blijven waardoor ze ongestoord met hun misdaden kunnen doorgaan. Het recht wordt er door geld beslecht.

 

Negatieve associaties met Afrika

Doodzonde, maar ik krijg het met geen mogelijkheid voor elkaar om niet als eerste negatieve associaties binnen te krijgen als ik aan Afrika denk. Behalve aan voorspelbare associaties met armoede en corruptie ontkom ik er ook niet aan om meteen te denken aan weerzinwekkende barbaarsheid en buitensporige wreedheden en geweld, met als walgelijk voorbeeld het fenomeen van kindsoldaten (zie ook columns 111 en 118).
Kijk alleen al naar het nieuws van afgelopen week in Nigeria waar nog steeds 85 van de 129 door de Taliban-achtige Moslimsekte Boko Haram ontvoerde schoolmeisjes spoorloos zijn. Boko Haram staat vooral bekend om zijn bloedige terreuracties waarbij inmiddels al duizenden burgers zijn gedood. De meisjes zijn ontvoerd om ze te kunnen gebruiken als (seks)slavin.

 

Oerdomme gelovigen

Mijn God, wat zal Allah weer blij zijn met dit soort oerdomme gelovigen dat werkelijk geen flauw benul heeft waar het bij de islam om draait of behoort te draaien. Niet voor niets zitten in het woord “islam” de twee Arabische woorden “taslim” (overgave) en “salaam” (vrede) besloten. Met dank aan Boko Haram krijgt de islamitische hel het straks weer druk of moet ik zeggen nog drukker. Dan baal je pas goed (en eeuwig) van je eigen stommiteit: "Ik dacht dat Allah juist blij zou zijn met onze inzet." Nou mooi niet dus.
 

Doodzonde

Eén van de dingen die door mijn hoofd gingen bij het zien van deze aflevering was hoe doodzonde het is dat De Vries met zijn doortastende kwaliteiten onlangs besloten heeft om met zijn zoon voetbalmakelaar te worden. Een groter contrast is haast niet denkbaar: aan de ene kant de idealistische, empathische wereld van het opkomen voor de rechten van kinderen en het vechten tegen onrecht en aan de andere kant de materialistische, oppervlakkige wereld van de voetbalmakelaars waar alles alleen maar draait om egoïsme en geld.

Ondanks dat ook ik een liefhebber ben van sport, zie ik De Vries veel liever in een rol waar de wereld iets beter van kan worden (of die in elk geval mensen aan het denken zet) dan in een rol waar alleen hij en zijn zoon en een stel verwende voetbalprofs financieel beter van wordt.

 

Vreselijk lot albino's in Tanzania

De aflevering over Oeganda doet mij enorm denken aan de IDFA-/Holland Doc-documentaire “In the Shadow of the Sun” (2013). Deze documentaire vertelt een vergelijkbaar verhaal over het vreselijke lot van albino’s in Tanzania.

Mensen die lijden aan albinisme hebben een aangeboren afwijking waarbij het pigment melanine in huid en haar ontbreekt wat resulteert in een lichte huidskleur, witte haren en rode ogen. Nog meer dan bij de gewone kinderen in Oeganda worden de lichaamsdelen en organen van de aparte albino’s als iets magisch gezien en zou het een absolute garantie op geluk en voorspoed moeten bieden.

Daar waar gelukkig nog de meeste kinderen in Oeganda het lot van verminking en moord bespaard zal blijven, is in Tanzania geen enkele albino zijn leven veilig. In de documentaire zien we bijvoorbeeld hoe albino’s zich gedwongen voelen om met elkaar in hoog ommuurde vestingen te gaan wonen, waarbij ze elk contact met de buitenwereld - dat hen als duivels beschouwt óf als een mogelijkheid om in één of een paar klappen met hun machete veel geld te verdienen - zoveel mogelijk proberen te vermijden.

 

Socrates: onwetendheid is de bron van alle kwaad

Het ergste van dit alles vind ik nog wel de conclusie dat al deze ellende voortkomt uit niets anders dan pure onwetendheid. Terwijl je daarbij nuchter kunt vaststellen dat onwetendheid op zich natuurlijk helemaal geen doden zou hoeven te veroorzaken.

Tegen onwetende mensen heb ik helemaal niets. Ieder mens is wel ergens onwetend over. Sterker nog: ieder mens is meer onwetend dan wetend. Dat besefte Socrates al meer dan 2400 jaar geleden: “Ik weet slechts één ding: dat ik niets weet”.

Maar waar ik wel altijd moeite mee zal blijven hebben, zijn al die mensen die niet kunnen of willen zien dat ze onwetend zijn. Want dát is uiteindelijk de oorzaak van heel veel ellende op deze wereld en dat betekent ook letterlijk de doodsteek voor onder andere de albino’s in Tanzania en de straatkinderen in Oeganda.

Ook hierover had Socrates een uitgesproken mening. Eentje die kijkend naar zijn vorige citaat overigens lijkt te wijzen op zelfhaat: “Onwetendheid is de bron van alle kwaad.” Iets waarmee de Dalai Lama het wel eens is: “Waar onwetendheid heerst, is vrede onmogelijk.” 

Uiteraard zou ik nu de discussie kunnen opwerpen of ultieme onwetendheid niet per definitie inhoudt dat je dan ook onwetend bent over je eigen onwetendheid, maar die laat ik voor nu maar even rusten.
 

Bijgelovigheid is dom

Eerlijk gezegd heb ik over geloof en de manier waarop geloof wordt toegepast en geïnterpreteerd in deze wereld al zo mijn twijfels. Wat niet gek is als je kijkt naar alle ellende en doden die geloof door de eeuwen heen heeft veroorzaakt. Maar goed, zo lang als er ook mensen zijn die er juist kracht, steun en liefde uit halen kan geloof geen kwaad en zou het zelfs meer goed dan kwaad moeten doen.

Maar met bijgelovigheid heb ik op de een of andere reden toch meer moeite. Dat gaat mij echt te ver. Ik ben daarbij veel eerder geneigd om het simpelweg dom te noemen als je zo graag wilt meegaan met het geloven in zulke vage dingen die werkelijk kant noch wal raken en nergens op zijn gebaseerd (laat staan op feiten en bewijzen).

 

Prachtige actie

Geweldig vond ik te zien hoe Peter R. de Vries op bezoek bij zo’n witch-doctor in Oeganda de beste man met één simpele actie als charlatan ontmaskerde. Voordat de witch-doctor een aantal geesten zou gaan oproepen, liet hij eerst zien dat er achter het doek in zijn donkere tovenaarshol niets verborgen zat. Toen even later opeens “geesten” begonnen te praten die vreemd genoeg vooral in geld bleken te zijn geïnteresseerd, vond De Vries dat de poppenkast lang genoeg had geduurd en trok hij het doek weg om te constateren dat er geen geest maar een gewone man achter zat. Prachtige actie!

 

Sukkels

Mijn visie op bijgeloof doet me denken aan de briljante scene van Hans Teeuwen uit zijn show “Dat dan weer wel” (2001) waarin hij alle geloven belachelijk maakt om dan te eindigen met: “Maar dan zeggen ze tegen mij: ja maar dat zijn de religies van die mensen, dat zijn de tradities van die mensen, dat is de manier van leven van die mensen, dat is de cultuur van die mensen. Daar moet je respect voor hebben. .. Heb ik geen respect voor. Ik vind het sukkels. Sorry.”
Maar jammer genoeg vallen er door dit soort sukkels wel weet ik hoeveel duizenden doden per jaar onder kinderen, albino’s en andere “afwijkende” mensen.

Beste Peter R. de Vries, stop toch met die voetbalmakelaardij-onzin en ga verder met je strijd tegen onwetendheid. En help me in één moeite door met het verminderen van mijn negatieve associaties met Afrika. De straatkinderen in Oeganda en de albino's in Tanzania en de ontvoerde schoolmeisjes in Nigeria verdienen natuurlijk beter. Ik weet het.   

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

Hans Teeuwen over christenen, moslims, joden en hindoes
uit: "Dat dan weer wel" (2001)

bron: YouTube

124. COLUMN DRONES, VERENIGDE STATEN, OSAMA BIN LADEN, ELIMINEREN VERDACHTEN EN ONSCHULDIGE BURGERS, COLLATERAL DAMAGE: "There was no sign that there was a person ever there"

DRONES - ELIMINEREN VERDACHTEN EN ONSCHULDIGE BURGERS 

 

Zembla: Dodelijke Drones

Een paar dagen na deze column over drones zond het VARA-programma Zembla toevallig een aflevering hierover uit die er perfect op aansluit: "Dodelijke Drones".

 

Vier drones gekocht

Een van de nieuwsonderwerpen in EenVandaag (AVRO/TROS) afgelopen zaterdag was de aankoop van het Ministerie van Defensie van vier drones. De onbemande vliegtuigjes kunnen straks worden ingezet bij rampen, opsporingstaken voor Justitie en uiteraard ook voor militaire missies. De gekochte drones zijn niet voorzien van wapens, al zal een van de vier er wel geschikt voor worden gemaakt voor eventueel verder in de toekomst. Het personeel dat de Nederlandse drones op afstand zal gaan besturen, zal hiervoor eerst in de Verenigde Staten een opleiding gaan volgen. De Verenigde Staten hebben al sinds 2004 ervaring met het gebruik van de onbemande vliegtuigjes en dan met name op het terrein van het op afstand uitschakelen van terroristen in landen als Afghanistan, Irak, Jemen, Somalië en Pakistan.

 

Te gek voor woorden

Het komt wel vaker voor dat ik nieuwsfeiten zie die algemeen geaccepteerd zijn, maar waarvan ik denk van: dit is toch te gek voor woorden.

Hoe zouden wij in Nederland reageren als bekend zou worden dat onze overheid zich zou bezighouden met het (laten) executeren van mensen die gezien worden als een gevaar voor onze samenleving, waarbij het helaas onvermijdelijk is dat daarbij ook regelmatig onschuldige omstanders/burgers worden gedood?

Ik mag hopen dat hierover behoorlijk veel ophef zou ontstaan. En toch is dat precies waar de Amerikaanse overheid zich dagelijks mee bezighoudt. Wel op zeer grote en voor de eigen burgers veilige afstand met daarbij ook nog de voor de Amerikanen essentiële garantie dat er geen landgenoten bij zullen sneuvelen. Tevens hoeven de burgers niet bang te zijn dat ze worden lastiggevallen met kennis en informatie over wat er zich tijdens deze operaties precies afspeelt. Hoe minder ze daarover weten, hoe beter; wat niet weet, wat niet deert.  

 

Een beschaafde samenleving

Ondanks dat ik besef dat de term democratie officieel een andere en veel beperktere definitie heeft, associeer ik persoonlijk een democratie (ook) met een samenleving waarin men de intentie heeft om op een beschaafde manier om te gaan met elkaar en dus ook met misdadigers.

Dit houdt in dat je misdadigers probeert op te pakken om ze daarna een eerlijk proces te kunnen geven waarin de rechter een oordeel zal vellen dat rechtvaardig en passend is voor de begane misdaden. Dat in dit traject bijvoorbeeld niet wordt gemarteld en geen doodstraf wordt toegepast vind ik een overbodige opmerking, aangezien dat niet past bij een beschaafde samenleving die naar al haar burgers het goede voorbeeld wenst te geven.
Net als dat algemeen bekend is dat de Verenigde Staten er niet voor terugdeinzen om zichzelf maar al te graag te profileren als grootste en meest beschaafde democratie ter wereld, is ook algemeen bekend dat zij er tegelijkertijd hun hand niet voor omdraaien om van misdaden verdachte personen indien nodig (?) jarenlang zonder vorm van proces vast te zetten, te martelen of zelfs te doden. Met bij het doden als “prettig” gevolg dat men zich de moeite kan besparen om de verdachten (levend) op te pakken en ze verantwoording te laten afleggen aan de rechter.

 

Osame Bin Laden: liever dead than alive

Het motief om bij de operatie rondom Amerikaans vijand nummer één Osama Bin Laden te kiezen voor eliminatie laat zich makkelijk raden. Ondanks dat deze terrorist overduidelijk gewoon levend gepakt had kunnen worden, was hem doden natuurlijk de makkelijkste, goedkoopste en meest wraakzuchtige oplossing.

Het berechten van Osama Bin Laden zou tot een hoop praktische problemen hebben geleid (locatie, beveiliging etc.). Met als ultiem doemscenario de moeilijkheid om bewijzen tegen hem te vergaren om tot berechting te kunnen overgaan. Bovendien bestond er ook nog een reële kans dat Osama Bin Laden de Verenigde Staten tijdens een rechtszaak in verlegenheid zou hebben gebracht met onthullingen over zijn banden en steun met/van de Verenigde Staten aan het begin van zijn carrière. Omdat gelukkig ook de gemiddelde Amerikaan Osama Bin Laden liever “dead than alive” zag, was de keus snel gemaakt.  

 

Posttraumatisch stresssyndroom

In EenVandaag komt een Amerikaanse militair aan het woord die drones bestuurde, maar op een dag inzag dat het fout was wat hij deed en onmiddellijk ontslag nam. Het besturen van drones is in feite net als het spelen van een wargame, maar dan voor het echie; met echte (nog eventjes) levende terroristen, maar ook met echte onschuldige burgers waaronder vrouwen en kinderen.

Het besef dat er iets fout was aan zijn werk begon ermee toen de man met zijn drone twee militanten moest uitschakelen en er net vlak voordat de raket insloeg een meisje de hoek om kwam rennen. Van het meisje bleef niets meer over: “There was no sign that there was a person ever there.”

De man lijdt inmiddels aan een posttraumatisch stresssyndroom. Toen hij eervol uit dienst vertrok, kreeg hij als dank voor zijn verdiensten een plakkaat met daarop het getal 1626. Dit getal stond voor het aantal mensen dat zijn eskadron tijdens zijn diensttijd had gedood. Een prachtig aandenken dat in mijn ogen alles zegt over de killersmentaliteit en het empathisch vermogen van het Amerikaanse leger.

 

Collateral damage

De man begreep er niets van.  “Zoveel mensen hadden we gedood zonder de moeite te nemen om ze op te pakken. Ik denk dat ze het gewoon zat waren om nog meer mensen naar Guantánamo Bay te sturen en dus begonnen ze maar met het doden van mensen.”

Hij vertelde verder dat het ook meerdere keren was voorgekomen dat als ze iemand hadden uitgeschakeld, ze vervolgens de nabestaanden volgden tot aan de begrafenis om daar dan opnieuw toe te slaan. Ook bruiloften vormden om dezelfde reden een ideale gelegenheid: doordat er op hetzelfde moment meerdere doelwitten/terroristen rondliepen kon men deze in één klap uitschakelen. Dat bij dit soort aanslagen uiteraard veel onschuldige slachtoffers als vrouwen en kinderen vallen, beschouwen de Amerikanen als “collateral damage” (aangrenzende schade).

 

De feiten spreken voor zich

Naar schatting hebben de drones sinds 2004 drieduizend mensen gedood, waaronder een kwart burgers (750). Al maakt een vrouw van de mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch die aangeeft dat bekend is dat bij sommige aanslagen het internationale recht is geschonden, verder duidelijk dat de Amerikaanse overheid precieze aantallen en details hierover nooit zal prijsgeven.
Soms schrijf ik columns waarin ik mijn mening niet eens zou hoeven uit te spreken of toe te lichten, omdat de feiten voor zich spreken. Dit is zo’n column. Wie vindt dat dit soort gedrag allemaal geoorloofd is voor een land dat zich naar de rest van de wereld profileert als meest beschaafde democratie op onze aarde, heeft gewoon een hele andere definitie van het woord beschaafd dan ik.
 

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

Drone (foto: internet)

 

119. Meer tekenen van de Duivel dan van God

Actualiteit - Religie/Geloof - Goed/Kwaad - Filosofie

 

Pater Frans van der Lugt

Afgelopen week werd de Nederlandse pater Frans van der Lugt in Syrië doodgeschoten door  (vermoedelijk) moslimextremisten. Van der Lugt woonde jarenlang in Syrië waar hij opkwam voor de zwakkeren in de samenleving.

 

Agnost

Net als ieder mens hier op aarde weet ik niet of God bestaat. Dat geldt voor de paus net zo goed als voor mij. Het enige verschil tussen de paus en mij hierbij is dat hij ervan overtuigd is dat God bestaat (tenminste daar ga ik voor het gemak van uit) en ik niet.

Ondanks dat ik als wetenschapper zonder bewijzen aan beide kanten (je kunt - vooralsnog - niet bewijzen dat God bestaat noch dat Hij niet bestaat) niets kan en mag uitsluiten en ik mezelf aldus als agnost beschouw, vermoed ik meer dat God niet bestaat dan dat Hij wel bestaat. En ik geloof zeker niet in het beeld van God dat door de gelovige mensen (christenen, moslims, joden etc.) is gecreëerd. Althans zo zie ik dat.

Dit maakt mij officieel tot een atheïstische agnost. En ja, je hebt óók gelovige agnosten. Dat zijn alle mensen die net als ik erkennen dat de mens de kennis niet heeft om te weten of God wel of niet bestaat, maar die er desondanks de voorkeur aan geven om toch in (een) God te geloven. Zelf geloof ik overigens dat je kunt stellen dat alle mensen per definitie agnosten zijn en dat aldus op dit terrein alle mensen in te delen zijn in twee groepen: de gelovige agnosten tegenover de niet gelovige of atheïstische agnosten. Maar dat is een discussie voor later..    

Maar één ding weet ik wel zeker: als ik in God zou geloven dan zou ik ook in de Duivel (moeten) geloven.

 

Er moet ook een Satan zijn

Kijkend naar onze wereld kan ik niet anders dan concluderen dat als er inderdaad een God is die staat voor al het Goede in de wereld er dan ook een Satan moet zijn die al het Kwade vertegenwoordigt en verklaart.

Uiteraard ga ik er bij dit standpunt van uit dat als God bestaat Hij in meer of mindere mate invloed uitoefent op onze wereld en Hij dus tekenen van Zijn aanwezigheid en goedheid afgeeft die wij zouden moeten kunnen zien (zie ook columns 42, 43, 44 en 52).

Want als God zou bestaan, maar Hij zou zich nergens mee bemoeien en zich van alles volledig afzijdig houden dan zou je je kunnen afvragen wat in dat geval voor de mens de meerwaarde van zijn geloof in God zou zijn. Dat deze gedachte voortkomt uit een heel (egoïstisch) menselijk trekje besef ik terdege: de mens moet natuurlijk wel het idee hebben dat zijn inspanning iets oplevert, zoals bijvoorbeeld een plekje in de hemel.

 

Meer tekenen van de duivel dan van God

Als ik naar de wereld kijk, moet ik eerlijk bekennen dat ik de neiging heb om meer tekenen van de aanwezigheid van de Duivel te zien dan van een God. Al kan ik die neiging rationeel meteen ook (gedeeltelijk) verklaren.

Ten eerste verkoopt slecht en negatief nieuws in de massamedia nu eenmaal beter dan goed en positief nieuws waardoor we kunnen stellen dat ons beeld van de wereld (hopelijk) een beetje ten nadele wordt vertekend. Iets wat overigens in onze directe omgeving grappig genoeg weer andersom geldt: mensen “verkopen” naar bekenden eerder goed nieuws om vooral positief over te komen. Facebook is daar een uitstekend voorbeeld van. Over een vertekend beeld gesproken...

 

Kwaadaardige kenmerken

De tweede reden komt voort uit mijn eigen logica, maar lijkt mij niet minder plausibel. Om op posities te kunnen komen waar je veel macht en invloed hebt en de kans op publiciteit en beïnvloeding van de algemene beeldvorming dus groter is, zijn (ook) karaktereigenschappen nodig die eerder in de categorie slecht/kwaad vallen dan in de categorie goed: zelfoverschatting, egocentrisme en narcisme, liegen en bedriegen, sluw en manipulatief, gebrek aan empathie en schuldgevoel, weinig zelfbeheersing/kort lontje, gebrek aan zelfkritiek en verantwoordelijkheidsgevoel etc.

Oplettende lezers zullen in dit lijstje de kenmerken van psychopaten herkennen en dat klopt. Inmiddels hebben diverse onderzoeken aangetoond dat mensen die in meer of mindere mate psychopathische kenmerken bezitten meer dan gemiddeld presteren en om deze reden ook meer te vinden zijn in succesvolle (leidinggevende) banen als directeur en manager.

Maar ook bijvoorbeeld chirurgen en advocaten blijken op deze kenmerken bovengemiddeld te scoren. Dus zonder dat wij het beseffen, kan die ene charmante advocaat achter zijn welbespraakte voorkomen wellicht een narcistische, sluwe, manipulatieve, leugenachtige en gewetenloze psychopaat zijn. Hmmm, interessant…
Maar als zich in genoemde functies al relatief veel psychopaten met kwaadaardige kenmerken kunnen bevinden, hoe moet dat dan wel niet zitten met het meest machtige beroep ter wereld namelijk die van (inter)nationaal (wereld)leider en dictator? Niet voor niets heeft deze wereld meer Assads, Kim Jong-Uns, Mugabes, Khadafi’s, Saddam Hoesseins, Poetins en vergelijkbare kwaadaardige dictators voortgebracht dan goede leiders als een Nelson Mandela. Als die verhouding gelijk was geweest, zou Mandela natuurlijk nooit zo’n legende zijn geweest als nu het geval is.

 

Representant van het pure kwaad

Mijn punt is dat als ik vanuit de tegenstellingen goed/God – kwaad/Duivel naar deze wereld kijk - waarbij mijn beeldvorming net als bij iedereen voor een belangrijk deel wordt bepaald door mensen op invloedrijke posities - ik tot de conclusie kom dat ik aan de top in het algemeen meer bewegingen richting het kwaad zie dan richting het goede.

Stel dat ik God zou zijn en ik moest één persoon zien te vinden die ik kon bekronen als DE personificatie van het goede dan zou ik niet op de hoogste maar juist op de laagste niveaus zoeken. De kans dat ik zo iemand vind op het niveau van bijvoorbeeld vrijwilligerswerk voor een goede doelenorganisatie in het meest arme land van Afrika acht ik vele malen groter dan dat ik zo iemand zou vinden ergens aan de top, bijvoorbeeld van dezelfde organisatie.
Voor mij is de moord op Frans van der Lugt het zoveelste voorbeeld van de aanwezigheid van het pure kwaad in deze wereld en dus wellicht - indien ik ooit gelovig zou worden - van het bestaan van de Duivel.

Iemand die de behoefte voelt om tijdens een vreselijke oorlog een vredige 75-jarige man die humanitaire hulp biedt aan iedereen die dat nodig heeft (dus ook moslims!) twee kogels door zijn hoofd te schieten, kan ik met geen mogelijkheid anders omschrijven dan als een representant van het pure kwaad.

Natuurlijk kun je hier tegenover stellen dat de pater juist weer kan worden gezien als een teken van het bestaan van God en het goede, maar dat neemt niet weg dat ik dan toch helaas moet concluderen dat ook hier weer uiteindelijk het goede aan het kortste eind heeft getrokken.

 

Filosoof Leibniz: Godsexcuses of théodicées

Uiteraard liggen er vanuit het geloof weer bekende Godsexcuses of théodicées klaar om ook dit drama een plek te geven: “God’s wegen zijn ondoorgrondelijk”, “Pas door het lijden leren we God echt kennen” of wellicht wilde God de pater gewoon snel bij zich hebben.

De Duitse Filosoof Gotffried Leibniz die onze wereld beschouwde als de best mogelijke wereld die God kon scheppen, kwam in zijn in 1710 geschreven “Essais de Théodicée” als eerste met de term théodicée (samenvoeging van twee Griekse woorden: theos = God en dikè = rechtspraak): de verdediging van de hoogste wijsheid van het opperwezen ondanks alles wat die wijsheid lijkt te weerspreken.

In zijn poging om antwoord te geven op de vraag hoe het bestaan van kwaad te rijmen valt met het geloof dat God goed is, kwam Leibniz met het onderscheid tussen drie soorten kwaad: het metafysische, het fysische en het morele.

Het metafysische kwaad is gewoon aangeboren, omdat al het geschapene per definitie onvolmaakt is want anders zou het even goddelijk zijn als zijn schepper.

Het fysische kwaad draait om bijvoorbeeld ziekte, leed en verdriet en dat is goed dat het bestaat omdat het nuttig kan zijn voor het behoud van het individu of als straf met als doel de mens moreel te verbeteren.

Het morele kwaad tenslotte is onvermijdelijk aangezien God de mens vrijheid heeft gegeven en dit kwaad voortkomt uit de zondige kant van de mens waar hij zelf voor kan kiezen.
Persoonlijk vind ik al dit soort rechtvaardigingen achteraf - excusez le mot - dooddoeners en een duidelijke poging tot cognitieve dissonantiereductie: je hebt ergens voor gekozen (God) maar toch voel je er ook een bepaald ongemak bij (door het aanwezige kwaad in de wereld) en die probeer je dan maar te verminderen door redenen te bedenken waarom je keus wel degelijk de juiste is.  

 

Griekse filosooof Epicurus: Epicureïsche paradox

Als God bestaat en Hij kan invloed uitoefenen op de mensen en op wat ze elkaar aandoen en toch gebeurt er zo’n drama als bij Frans van der Lugt dan zijn er voor mij simpel gezegd twee conclusie mogelijk: of God bestaat maar de Duivel ook en zitten die twee eeuwig met elkaar in de clinch waarbij soms de een wint en dan weer de ander. Of er speelt iets heel anders, namelijk dat het uitgangspunt dat God bestaat gewoon helemaal niet klopt.

Natuurlijk kiezen veel gelovigen voor een derde mogelijkheid: God bestaat en heeft om diverse redenen ook het Kwaad geschapen. Maar die vind ik rationeel moeilijk zo niet onmogelijk te verklaren en vrij makkelijk te weerleggen ofwel gewoon ontzettend zwak voor God uitvallen via de briljante Epicureïsche paradox  van de Griekse filosoof Epicurus (341-270 v. Chr. - zie column 44).₁

Voor Frans van der Lugt kan ik alleen maar hopen dat God toch bestaat en hij nu in de hemel is. Maar als een echte agnost denk ik alleen maar: ik weet het niet. Een gedachte die de paus, heel begrijpelijk, maar al te graag opzij zal zetten voor de overtuiging dat de pater nu inderdaad bij God is. 

 

Waar Frans van der Lugt ook is: dat hij moge rusten in vrede.

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

₁ Het argument van Epicurus (de Epicureïsche paradox):
Wil God het kwaad voorkomen, maar kan Hij het niet? Dan is Hij niet almachtig.
Kan Hij het wel, maar wil Hij het niet? Dan is Hij kwaadwillig.
Kan Hij het wel en wil Hij het ook? Waar komt dan het kwaad vandaan?
Kan Hij het niet en wil Hij het niet? Waarom noemen we hem dan God?


Filosoof Gottfried Leibniz (3x)