257. COLUMN VRIENDSCHAP, "TE DRUK" IS EEN DROGREDEN; DE WAARHEID IS DAT DE PRIORITEITEN GEWOON ELDERS LIGGEN, ARISTOTELES MET ZIJN DRIE SOORTEN VRIENDSCHAPPEN, TIJD IS PRIORITEIT, PRIVÉ (DEEL 2/2, SLOT): Het ultieme nut van een vriend met een nut

ONDERWERP: VRIENDSCHAP

 

Ouderwets gezellig

De laatste keer dat ik mijn voormalige beste vriend zag, was ongeveer twee jaar geleden. Met veel moeite en uiteraard op mijn initiatief was het na lange tijd weer eens tot een afspraak gekomen en gelukkig was het gewoon weer ouderwets gezellig en hadden we na al die jaren ook het nodige om bij te praten. Aan het eind riep ik dat het toch mogelijk moest zijn om elkaar voortaan een of twee keer per jaar zo te zien, wat hij beaamde.

 

Tijd is prioriteit

Waarom het desalniettemin niet zover is gekomen en waarom hij daarna steeds de boot heeft afgehouden, is gissen.
Misschien ligt het wel gewoon aan mij. Iets waar ik - als grote zelfcriticus - altijd als eerste aan denk. Misschien praat ik teveel of ben ik te serieus, stel ik teveel vragen en wil ik altijd met alles meteen de diepte in en is dat heel vermoeiend. Het zou allemaal kunnen, maar dan had ik dat uiteraard "graag" direct op de man af gehoord. Bovendien kun je veel van mij zeggen, maar ik denk dat je op het gebied van vriendschappen het een stuk slechter kunt treffen dan met mij. Zo ben ik altijd nieuwsgierig en belangstellend en dat is lang niet iedereen op deze wereld.     
Of misschien ben ik wel onderdeel van een levensfase waaraan hij niet meer herinnerd wil worden. De fase waarin we als goede vrienden menig gesprek voerden over onze relatieproblemen met onze vrouwen met als uiteindelijk gevolg mijn en (later) zijn scheiding.
Of misschien voelt hij de behoefte niet meer omdat hij het te druk heeft met zijn vriendin, zijn kinderen, zijn leven. Ik heb er zelf overigens een gruwelijke hekel aan als mensen keer op keer dit slappe  excuus aanvoeren als reden waarom ze niet hebben gereageerd op contactverzoeken van jouw kant of waarom het nog niet tot een afspraak is gekomen. “Te druk” is tenslotte niets meer en niets minder dan een drogreden en een flauwe manier om je te onttrekken aan de simpele waarheid, namelijk dat je prioriteiten gewoon elders liggen. “Tijd is prioriteit” blijft niet voor niets een van mijn favoriete wijsheden: als je iets echt belangrijk vindt, maak je er ook tijd voor vrij, punt.
Omdat de vriend me bovendien vertelde dat in Gelderland zijn “beste vriend” woont die hij regelmatig spreekt, is het ook niet ondenkbaar dat zijn behoefte aan vriendschap al genoeg is vervuld. Wat mij uiteraard meteen doet denken aan de drie soorten vriendschappen van Aristoteles en aan die andere goede vriend waarover ik eerder schreef (zie columns 152 en 172). Pijnlijk voor mij bleek laatstgenoemde vriend mij al die tijd gewoon als “een vriend met een nut” te hebben gezien terwijl ik andersom heel naïef te maken dacht te hebben met “een echte vriend”.

 

Het ultieme voorbeeld van het nut van een vriend met een nut

Het grote voordeel van het hebben van vrienden met een nut is dat je ze weer gemakkelijk kunt laten vallen en inruilen voor een ander op een moment dat zich bijvoorbeeld een nieuwe partner of een andere, betere vriend aandient waardoor de voorganger in feite geen nut meer heeft.
Pikant detail is dat de vriend die bijna twee jaar niets meer van zich liet horen nadat hij een vriendin kreeg mij in oktober 2015 opeens belde (zie column 152). Wat meteen opviel was dat hij me te woord stond alsof er werkelijk niets was gebeurd en alsof hij mij de afgelopen week nog drie keer had gesproken zoals we zo vaak deden in de periode voordat hij zijn vriendin had. Ik was stomverbaasd maar wel zo aardig om naar hem te informeren en hem te vertellen dat ik dacht dat hij inmiddels wel zou samenwonen met zijn vriendin. Dat laatste klopte, althans voor een deel.
Een halfjaar geleden had hij zijn huurhuis in zijn geliefde woonplaats opgezegd en was hij bijna tachtig kilometer verderop bij zijn nog officieel getrouwde vriendin met haar twee puberkinderen ingetrokken. Helaas bleek dat niet te werken en was hij inmiddels weer teruggekeerd naar zijn oude woonplaats, alwaar hij bij gebrek aan een woning was ingetrokken bij zijn bejaarde ouders. Flauw of niet kon ik het niet nalaten om hem duidelijk te maken dat ik hem (als we contact hadden gehad) van tevoren wel had kunnen vertellen dat het niet zou werken om als minnaar van een nog niet gescheiden moeder bij haar en haar twee puberkinderen in te trekken. Dat de pubers hem niet met gejuich zullen hebben ontvangen, lijkt mij een understatement van jewelste.
Waar hij eerst nog het telefoongesprek had geopend met de mededeling dat het goed ging tussen hem en zijn vriendin, moest hij nu toegeven dat deze mislukte poging tot samenwonen ook zijn weerslag had gehad op hun relatie. Gelukkig hadden zijn welgestelde ouders in allerijl een nieuwe woning voor hem gekocht, waar hij in november kon intrekken.
Pas nadat ik het gesprek beëindigd had met de mededeling dat hij mij heel diep had gekwetst en dat hij echt niet kon verwachten dat we nu de draad weer zouden oppakken alsof er niets was gebeurd (excuses heb ik ook niet van hem gehoord) en dat ik dit daarom eerst allemaal even rustig wilde laten bezinken, kwam het besef binnen wat de ware reden moet zijn geweest van zijn onverwachte telefoontje. Hij moest binnen een paar weken verhuizen en hij had natuurlijk iemand nodig om hem daarbij te helpen. Het ultieme voorbeeld van het nut van een vriend met een nut! Dit klinkt misschien cynisch, maar kijkend naar het feit dat hij mij daarna tot op de dag van vandaag - bijna een jaar later - niet meer heeft gebeld, vrees ik dat ik gelijk heb.

 

Trouw en loyaliteit

Ja, voor mij zullen vriendschappen altijd wel in meer of mindere mate gecompliceerd blijven. Vooral omdat verreweg de meeste vriendschappen vallen in Aristoteles’ eerste twee categorieën - vriendschappen met een nut en vriendschappen met een gemeenschappelijke hobby - terwijl ik naïef en romantisch als ik kan zijn alleen maar op zoek ben naar de echte vrienden uit categorie drie. Waardoor ik natuurlijk vanzelf risico loop vroeg of laat van een koude kermis thuis te komen op een moment dat een “echte vriend” een hele andere invulling aan het begrip vriendschap blijkt te geven dan ik.
Aansluitend op wat Aristoteles hierover ooit zei, vind ik een essentieel kenmerk van een goede vriendschap het gegeven dat je elkaar hierin als persoon mooi vindt en dat je om die reden in een bepaalde regelmaat altijd oprecht belangstellend naar elkaar blijft, ongeacht eventuele verschillen in levensfases, woonomstandigheden, tijd en ruimte in agenda’s enzovoort. Dat bij dit soort vriendschappen trouw en loyaliteit een hele belangrijke rol spelen, lijkt mij een overbodige opmerking. Persoonlijk streef ik er overigens naar om naar elke vriend(in) trouw en loyaal te zijn en ik hoop over mezelf te mogen zeggen dat dat me goed afgaat.  

 

Sjorren en trekken aan vriendschappen en relaties

Op momenten dat ik echter merk dat ik steeds degene ben die het initiatief tot contact neem of dat ik het gevoel heb dat ik wel benieuwd ben hoe het met de ander gaat maar dat dat niet wederzijds is, ben ik er snel klaar mee (al valt het in de praktijk niet mee om die knoop ook even snel door te hakken).

Wat dat betreft geldt voor mij voor vriendschappen hetzelfde als wat ik voor relaties vind gelden: op het moment dat je het idee hebt dat jij degene bent die continu aan het sjorren en trekken is om een vriendschap/relatie op gang te houden, kun je er beter mee stoppen. Zo hoort noch een vriendschap noch een relatie te zijn.
Wellicht denkt menigeen anders over een relatie maar ik mag hopen dat de meesten het wel met mij eens zullen zijn dat een echte vriendschap in elk geval een mate van wederkerigheid en gelijkwaardigheid in zich behoort te hebben.

Maar hoe vanzelfsprekend het ook mag klinken dat een vriendschap van twee kanten moet komen, is mijn persoonlijke ervaring dat het in de praktijk zelden in evenwicht is. Net als in relaties heb je vaak één wat actievere en één wat passievere partij. En in mijn vriendschappen ben ik over het algemeen de meest actieve partij geweest. Wat niet alleen maar is toe te schrijven aan de soms introverte, passieve vrienden die ik heb gehad, maar ook te verklaren valt uit de ongelukkige combinatie van mijn gezonde behoefte aan vriendschap en mijn even grote gebrek aan het vermogen om vlot sociale relaties aan te gaan.

 

Ach, echte vriendschap; ik kan er uren over praten en schrijven maar ik zou het toch gewoon veel liever wat vaker in de praktijk willen ervaren.

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie. 

256. COLUMN VRIENDSCHAP, WE WORDEN ALLEEN GEBOREN EN STERVEN ALLEEN, ALLEEN VIA LIEFDE EN VRIENDSCHAP KUNNEN WE DE ILLUSIE CREËREN DAT WE NIET ALLEEN ZIJN, UIT HET OOG UIT HET HART, NIET VLOT IN HET AANGAAN VAN SOCIALE RELATIES, PRIVÉ (DEEL 1/2, DEEL 2 VOLGT HIERNA): Vriendschappen komen en gaan en soms gaan ze zonder dat ik weet waarom ze zijn gegaan

ONDERWERP: VRIENDSCHAP 

 

We worden alleen geboren en sterven alleen

“We worden alleen geboren en sterven alleen. Alleen via liefde en vriendschap kunnen we de illusie creëren dat we niet alleen zijn.” Een citaat dat ik onlangs tegenkwam in de Netflix-serie “River” en wat oorspronkelijk afkomstig is van de Amerikaanse filmmaker Orson Welles: “We're born alone, we live alone, we die alone. Only through our love and friendship can we create the illusion for the moment that we're not alone.”
Hoe cynisch dit citaat misschien ook mag klinken, zit er een kern van waarheid in. Laatst reageerde iemand verbaasd op mijn opmerking dat ik vriendschappen gecompliceerd vind. Ik weet niet of ik deze uitspraak relativeer of juist erger maak - ik vrees het laatste - door eraan toe te voegen dat ik het leven in het algemeen best gecompliceerd vind.

 

Onze vriendschap heeft geen zin meer

Om me even tot het begrip “vriendschap” te beperken, zal ik proberen uit te leggen waarom ik dit zo ervaar. Aanleiding om weer eens een column over vriendschap te schrijven is overigens een whatsapp die ik een tijdje terug aan een goede vriend stuurde (hem telefonisch bereiken lukte niet). Het ging om een vriend die ik jaren geleden beschouwde als mijn beste vriend maar die toen naar Gelderland verhuisde waardoor het contact al vrij snel minder werd. Even later ging hij scheiden van zijn vrouw waarna hij snel weer een nieuwe vriendin kreeg. Een vriendin die ik tot op de dag van vandaag overigens nog nooit heb gezien, wat ook veelzeggend is en in elk geval niet past bij mijn definitie van een goede vriendschap.
Ik appte deze vriend dat ik hem verder het beste toewens in het leven maar dat onze vriendschap wat mij betreft geen zin meer heeft. En wel om de eenvoudige reden dat ik hem het afgelopen jaar diverse keren heb gebeld en geappt zonder ook maar één reactie terug te ontvangen. Aan het ontbreken van de twee blauwe vinkjes (bericht door ontvanger gelezen) kan ik zien dat hij zelfs niet eens meer de moeite heeft genomen om mijn laatste apps te lezen.

 

Uit het oog, uit het hart

Vriendschappen komen en gaan en soms gaan ze zonder dat ik weet waarom ze eigenlijk zijn gegaan. Dan besluit ik na de laatste keren het initiatief tot contact te hebben genomen nu eens voor de verandering het initiatief bij de ander te leggen - omdat ik altijd zal blijven vinden dat vriendschap van twee kanten moet komen - en dan hoor ik gewoon nooit meer wat. Laat staan dat ik een reden hoor waarom de vriendschap opeens is verdwenen.
Zo had ik ooit een oude buurvrouw waarmee ik heel goed contact had en die ook een goede band had met mijn kinderen waarop ze als een soort tante af en toe oppaste. Op een dag verhuisde ze naar een woonplaats in de buurt. Ik kwam nog een paar keer met mijn kinderen langs maar daarna liet ik het initiatief aan haar over. De rest laat zich raden: ik heb nooit meer van haar gehoord.

Vreemd en niet aardig naar mij toe, maar vooral ook niet aardig richting mijn kinderen die een goede band met haar hadden. De buurvrouw had zelf wel een man maar om onduidelijke redenen geen kinderen (lag gevoelig volgens mij) en dan zou je denken dat als je door drie buurkinderen als een soort lieve tante wordt gezien je dat contact in elk geval zal koesteren.
Maar zoals in meer gezegden een kern van waarheid schuilt, geldt dat dus ook voor “Uit het oog, uit het hart”. Wat voor de buurvrouw gold, zal voor veel meer mensen gelden: als je verhuist naar een nieuwe woonplaats laat je behalve je oude huis ook oude contacten en vriendschappen achter. That’s life.

 

Niet vlot in het aangaan van sociale relaties

Lastig voor mij is dat ik (ook?) op dit punt anders en gevoeliger ben dan de meeste anderen. Het grootste verschil zit ‘m erin dat de meeste mensen zich veel gemakkelijker door het sociale verkeer begeven dan ik. Zij gaan veel vlotter sociale relaties aan. Een groot pluspunt maar met als keerzijde dat zij die relaties ook weer een stuk sneller en makkelijker zullen breken dan ik. Al denk ik niet dat dit als een keerzijde zal worden ervaren aangezien het makkelijk aangaan van nieuwe vriendschappen en relaties als groot voordeel heeft dat je weer veel minder moeite zult hebben met het afscheid nemen van oude.
Behalve dat ik bepaald niet vlot ben in het aangaan van sociale relaties komt hier nog als probleem bij dat ik een pure romanticus ben. Al kun je je afvragen of het een niet met het ander te maken heeft: is het zo dat omdat ik een romanticus ben ik niet snel sociale relaties aanga (aangezien die vrijwel nooit voldoen aan mijn romantisch beeld ervan) of ben ik een romanticus geworden omdat ik moeizaam nieuwe contacten maak (om maar een soort van excuus te hebben)?
Ik denk toch dat het gewoon het eerste is. Al in de puberteit had ik hele romantische ideeën over wat vriendschap inhield en aan welke “eisen” die moest voldoen en was ik zo naïef om te denken dat mijn beste vriendschappen echte vriendschappen voor het leven waren. Iets waarvan ik nu inmiddels feitelijk kan vaststellen dat dat gewoon niet klopte. Zo heb ik met mijn twee beste vrienden “voor het leven” die getuige waren tijdens mijn (mislukte) huwelijk van bijna twintig jaar geleden inmiddels geen contact meer. Over de ene heb ik geschreven in mijn tweede column (zie column 2) en de andere is dus de aanleiding van deze twee columns.

Hierna volgt deel twee.
 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie. 

 

255. COLUMN ANNEMIEK VAN VLEUTEN, WEGWEDSTRIJD VROUWEN, OLYMPISCHE SPELEN RIO DE JANEIRO 2016, DE TRAGIEK VAN HET VERLIES VAN DE BESTE IN KOERS, ANNA VAN DER BREGGEN, MARA ABBOTT, ANOREXIA, TOPSPORT IS NET ALS HET ECHTE LEVEN SOMS KEIHARD EN ONRECHTVAARDIG, WIE ALS TOPSPORTER BEWEERT HET SUCCES EEN ANDER MEER TE GUNNEN DAN ZICHZELF, IS GEEN TOPSPORTER, DE GUNFACTOR, ACTUALITEIT: "Ja, dat is pech. Rio is een mooie stad, maar haar finishlijn ligt net iets te ver weg."

ANNEMIEK VAN VLEUTEN - WIELERWEGWEDSTRIJD - RIO 2016

 

Tragiek

Als sportliefhebber heb ik best veel wielerwedstrijden gezien, maar de finale van de Olympische wegwedstrijd voor vrouwen in Rio de Janeiro is misschien wel de mooiste en in elk geval meest spannende die ik ooit heb gezien. Wat deze gedenkwaardige wedstrijd onvergetelijk maakt, is zonder twijfel de tragiek. En dan heb ik het uiteraard over de tragiek van het verlies van de beste in de koers: Annemiek van Vleuten.

 

De wedstrijd

Voor wie de wedstrijd niet gezien heeft: richting de laatste pittige beklimming van het loodzware parcours zat onze landgenote en Olympisch titelverdediger Marianne Vos in een kopgroep waarbij ze ongetwijfeld eventjes aan titelprolongatie zal hebben gedacht. Helaas voor haar moest ze echter snel passen toen het echt steil begon te worden. 
Ook beste Nederlandse klimster en dus aangewezen kopvrouw en één van de grote favorieten Anna van der Breggen leek het in de finale niet te gaan redden. Onverwacht ging de minder sterk geachte Annemiek van Vleuten er bergop vandoor, gevolgd door de ervaren Amerikaanse klimster en tweevoudig Giro Rosa winnares Mara Abbott.
In de afdaling richting finish nam goede tijdrijder en afdaler Van Vleuten snel afstand van de angstig dalende Abbott en leek de uitstekende Nederlandse tijdrijdster gemakkelijk af te stevenen op de gouden medaille. Maar met nog slechts tien kilometer te gaan, ging het in de afdaling alsnog vreselijk mis voor Van Vleuten. Ze vloog de bocht uit en belandde over de kop in een stenen greppel.

Even later passeerde Abbott de roerloos liggende Van Vleuten en leek haar angst voor afdalen met een voorspong van ongeveer veertig seconden te worden beloond met de mooiste overwinning uit haar carrière. Wat ongetwijfeld ook zou zijn gebeurd als de laatste kilometers hadden plaatsgevonden op een bochtig parcours. Maar doordat de drie achtervolgers - Anna van der Breggen, de Zweedse Emma Johansson en de Italiaanse Elisa Longo-Borghini - op de lange laan richting finish steeds een richtpunt hadden op de in de verte rijdende Abbott, strandde de arme Abbott op slechts een paar honderd meter van de streep. Op het moment dat de achtervolgers Abbott passeerden, maakte Van der Breggen de slimme keus om er een lange sprint van te maken om de goede sprintster Johansson te verrassen. Einduitslag: 1. Anna van der Breggen 2. Emma Johansson 3. Elisa Longo-Borghini en 4. (en dus met lege handen) Mara Abbott.

 

Nieuw perspectief op eigen succes

Met veel strijd, verrassingen, spanning tot aan de finish en “last but not least” tragedie bracht deze wegwedstrijd precies wat topsport zo mooi maakt. Het liet tevens zien dat topsport eigenlijk net als het echte leven soms keihard en onrechtvaardig kan zijn. Waarbij een beetje geluk op zijn tijd nodig is om net het verschil tussen winnen en verliezen te kunnen maken.
Natuurlijk zal Anna van der Breggen zich rot zijn geschrokken toen zij Annemiek roerloos langs de kant van de weg zag liggen. Later verklaarde ze hierover dat ze op dat moment zelfs eigenlijk dacht dat ze dood was (Van Vleuten bleek een zware hersenschudding te hebben opgelopen en een paar scheurtjes in haar wervelkolom).
Maar net als Mara Abbott zal ook Van der Breggen topsporter genoeg zijn geweest om bij de ongetwijfeld eveneens opkomende gedachte dat de verwondingen van Van Vleuten ook gewoon wel eens mee zouden kunnen vallen te beseffen dat dit dan ook meteen nieuw perspectief bood op eigen succes. Want wie als topsporter beweert het succes een ander meer te gunnen dan zichzelf is geen topsporter. Ook Marianne Vos had natuurlijk veel liever zichzelf zien winnen dan een van haar collega’s en wie neemt haar dat kwalijk?

 

De gunfactor

Gelukkig kon ik als buitenstaander wel rustig kijken naar wie ik het succes in de koers het meest zou gunnen.
In dit geval was dat al meteen Annemiek van Vleuten en wel om een paar redenen. Ten eerste was ze meer een underdog dan topfavoriet en voor de underdog zijn heeft altijd wel iets moois. Ten tweede wist ik dat Van Vleuten de afgelopen jaren een paar keer pech had gehad door vervelende valpartijen waarmee de gunfactor natuurlijk alleen maar werd vergroot. Je zou dit kunnen vergelijken met iemand een (of zeven) Tour de France overwinning(en) gunnen omdat hij in de jaren daarvoor een kankerpatiënt was geweest. En “last but not least” was Van Vleuten gewoon de sterkste in koers en dan vind je het ook wel zo eerlijk als zij de gouden medaille pakt.
Wel grappig dat mijn gunfactor na de dramatische val van Van Vleuten snel overging op haar eerste achtervolger, de Amerikaanse Mara Abbott. Niet alleen omdat zij na onze landgenoot op dat moment de sterkste in koers was en het dus verdiende, maar ook omdat ik hoorde dat Abbott een paar jaar terug gedwongen was geweest om tijdelijk met wielrennen te stoppen in verband met anorexia. Een vreselijke ziekte waar onze voormalige topwielrenster en meervoudig Olympisch kampioen Leontien van Moorsel helaas alles van afweet.
Maar hoe hard de arme Abbott ook trapte, werd het naarmate de finish naderde steeds duidelijker dat ook zij het nét niet zou gaan redden. Ik vermoed dat de wanhopige Abbott bij dat besef iets moet hebben gedacht als: “Ja, dat is Pech. Rio is een mooie stad, maar haar finishlijn ligt net iets te ver weg.” Als variant op het briljante lied “Dodenrit” van de in 2015 overleden Nederlandse tekstschrijver Drs. P.: “Ja, dat is pech. Omsk is een mooie stad maar net iets te ver weg.”

 

Niet-nationalist

Veel tijd om mijn gunfactor over te hevelen naar een ander was er niet, maar desalniettemin was ie snel gevonden: onze landgenote Anna van der Breggen moest het dan maar afmaken en een paar seconden later deed ze dat ook. Toch grappig dat ik als uitgesproken niet-nationalist (nationalisme vind ik maar een eng woord) als het punt bij paaltje komt wel gewoon vaak voor Nederlanders ben bij grote sportevenementen. Al is dat ook weer niet zo vreemd: kijken naar grote sportevenementen zonder voor iemand te zijn, is wel heel saai.

Ja, de wegwedstrijd voor vrouwen in Rio 2016 zal me lang bijblijven. En ook al heeft ze er werkelijk helemaal niets aan, blijft Annemiek van Vleuten voor mij persoonlijk de echte winnares van deze memorabele wedstrijd.

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie. 

 

254. COLUMN VERENIGDE STATEN, VOOROORDELEN, DONALD TRUMP, GEERT WILDERS, PLAN TEXAS BEWAPEN STUDENTEN UIT ZELFVERDEDIGING, DOMME AMERIKANEN EEN PLEONASME OF NIET, PRIVÉ EN ACTUALITEIT: Ach, het zijn domme Amerikanen, daar kunnen zij ook niets aan doen

VOOROORDELEN - DONALD TRUMP - WAPENBELEID TEXAS

 

Discussiëren met mijn ex

Mijn kinderen zijn met hun moeder voor drie weken op vakantie en mijn ex-vrouw vroeg of ik op de twee katten wilde passen. We hebben dit in het verleden vaker voor elkaar gedaan en bovendien ben ik dol op katten dus vind ik dat geen enkel probleem.
Van de week kreeg ik van mijn ex de melding dat er een aantal van haar Amerikaanse familieleden van haar moeders kant een avond en nacht in haar huis zouden verblijven. Of ik daar rekening mee wilde houden als ik de katten eten zou komen geven. Ik opperde nog dat die Amerikanen wellicht zelf de katten eten zouden kunnen geven als ze daar waren, maar dat vond mijn ex allemaal te ingewikkeld.
Omdat ik weet dat discussiëren met mijn ex nergens toe leidt en ik het in de eerste plaats gewoon voor de katten en mijn dochter doe (zij is net zo gek op katten als ik), liet ik het maar zo. Dus kwam ik op een avond langs op een moment dat daar een stel - hoe zeg ik het aardig - niet allemaal even slanke Amerikanen met chips op de bank aan het relaxen waren. Ja, ze wisten dat ik langs zou komen om de katten eten te geven dus dat was wel aan ze doorgegeven, maar hen uitleggen hoe je de helft van één blikje kattenvoer moest verdelen over twee hongerige katjes was blijkbaar iets teveel gevraagd.

 

Vooroordelen

Ik besef heel goed dat ik net als iedereen op deze wereld vooroordelen heb en ik weet ook dat ik daar vooral met Amerikanen heel goed voor moet uitkijken.
Het lastige aan vooroordelen is en blijft dat je noch kunt stellen dat alle vooroordelen per definitie kloppen noch dat ze helemaal nergens op slaan. Net als dat de meeste clichés niet voor niets clichés zijn, bevatten vooroordelen regelmatig in meer of mindere mate ergens een kern van waarheid.
Zo zou je kunnen zeggen dat als ik een met hakenkruisen onder getatoeëerde Hells-Angel ontmoet het een vooroordeel van me is om te denken dat ik in elk geval niet te maken heb met een intelligente, empathische, zachtaardige, vredelievende man die wars in van criminaliteit en drank en drugs. Maar ik zou toch ook niemand willen aanraden om er geld op te zetten dat ik er helemaal naast zit.

Desalniettemin moet ik uitkijken bij gedachtes die in me opkwamen bij het tafereel van die (deels) dikke Amerikanen die aan de drank en chips zaten terwijl ik braaf de katten eten gaf: “Ach, het zijn domme Amerikanen, daar kunnen zij ook niets aan doen.” Of om het “iets” dramatischer in de “eigen” woorden van de veelal zeer religieuze en Jesus Loving Amerikanen te formuleren: “Vader, vergeef het hun want zij weten niet wat ze doen.” (Lucas 23:34).

 

Donald Trump of all people

Keer op keer dwingen de Verenigde Staten mij keihard te vechten tegen mijn vooroordelen over hun burgers. Maar mijn God, wat maken ze het mij moeilijk.
Wat zegt het bijvoorbeeld over een land en haar burgers als het met z'n allen de mogelijkheid heeft om uit meer dan driehonderd miljoen mensen twee wijze, verstandige kandidaten te kiezen die ze geschikt achten om het land te leiden en ze komen dan uiteindelijk "of all people" met Donald Trump als een van die twee op de proppen? Ik weet het niet hoor maar ik kan me voorstellen dat ik me als Amerikaans burger de ogen uit mijn hoofd zou schamen, ook al weet ik dat het hier om plaatsvervangende schaamte gaat en ik er verder ook niets aan kan doen.
Je gaat je ook meteen afvragen hoe het in godsnaam mogelijk is dat nota bene dit land het gebracht heeft tot machtigste land ter wereld. Wat moet dat wel niet zeggen over de rest van de wereld? Zo kan ik namelijk wel een grote mond hebben over de Verenigde Staten maar ondertussen hebben wij hier weer Geert Wilders, misschien wel onze volgende premier. Al moet ik Wilders meegeven dat hij qua domheid Donald Trump niet benadert laat staan overtreft.

 

Briljant plan uit Texas

De aankomende Trump-stemmers staan te popelen om het straks voor het zeggen te hebben. Van de week kwamen ze in Texas weer met een briljant plan dat hun grote wijze leider himself zou kunnen hebben bedacht.
Hoe voorkom je dat een boos individu met een stel wapens een bloedbad aanricht op een Universiteit? Dat lijkt misschien een lastig probleem, maar een beetje Trump-aanhanger denkt niet in problemen maar in oplossingen. En kijkend naar de verschillende soorten mogelijke oplossingen die er voor een probleem zijn, denken de Trump-stemmers daarbij altijd aan het soort dat precies bij hen past: jawel, aan simpele oplossingen! Waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan: geef alle studenten gewoon de vrijheid om uit zelfverdediging een eigen wapen mee te nemen naar de collegezaal en voilà, problem is solved!

 

Geniale stap verder: geef alle kinderen vanaf vier een wapen

Briljant in zijn eenvoud, ja dat kun je wel aan de Trump-aanhangers overlaten. En ik zou in deze genialiteit van denken nog graag een stap verder willen gaan om alle schietpartijen op alle scholen in de Verenigde Staten te voorkomen. Geef alle kinderen vanaf zeg een jaar of vier behalve schoolboeken ook een mooi (liefst semi-automatisch) wapen cadeau, maak naast rekenen en taal ook van schietles een verplicht schoolvak en ik garandeer je dat geen enkele terrorist het ooit meer in zijn hoofd zal halen om een bloedbad op een school aan te richten. Want wat is er voor een zelfmoordterrorist nou vernederender dan bij binnenkomst op een crèche door de eerste de beste peuter een kogel door je hoofd gejaagd te krijgen?

Domme Amerikanen...

Ook al ben ik goed op de hoogte van de gevaren van mijn vooroordelen over het "God bless America" volk dan nog hoor ik graag van een ieder die mij met scherpe argumenten ervan kan overtuigen dat "domme Amerikanen" toch echt geen pleonasme is.

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.