woensdag 31 mei 2017

284. COLUMN AUSTRALISCH VOORNEMEN VOOR REISVERBOD VOOR PEDOSEKSUELEN, TABOE, ONWETENDHEID, SEKSTOERISME, ONDERSCHEID TUSSEN PEDOFIELEN EN PEDOSEKSUELEN, MISVERSTANDEN, MARC DUTROUX, ACTUALITEIT: Seksueel misbruik kinderen verminderen door aandacht richten op 'gewone' zakenmensen en toeristen

ONDERWERP: AUSTRALISCH REISVERBOD VOOR PEDOSEKSUELEN

 
“De Australische regering wil veroordeelde pedoseksuelen verbieden om naar het buitenland te reizen. Zo wil de regering voorkomen dat ze kinderen in Zuidoost-Azië seksueel misbruiken. Als het parlement akkoord gaat, kunnen 20.000 voor seksueel misbruik van kinderen veroordeelde Australiërs niet meer naar het buitenland. Het gaat onder anderen om 3500 'ernstige' gevallen die de rest van hun leven niet meer naar het buitenland mogen. Bij de rest vervalt het uitreisverbod na een aantal jaren als zij zich aan een aantal voorwaarden houden, zoals een meldplicht. Pedoseksuelen die voor hun werk of familiebezoek naar het buitenland moeten, kunnen een tijdelijk paspoort aanvragen.”
 

Onwetendheid

Als het gaat om een gevoelig taboeonderwerp als pedofielen en/of pedoseksuelen vind ik de standpunten van veel mensen en landen vaak veel te kortzichtig, ongenuanceerd, hard en gewoon dom omdat het vaak voortkomt uit enorme onwetendheid. En in de bekende uitspraak van Socrates dat onwetendheid de bron van alle kwaad is, zit wat mij betreft een grote kern van waarheid. 
 

Onderscheid tussen pedoseksuelen en pedofielen

Ik denk echter dat velen met mij geneigd zullen zijn om voor dit reisverbod voor pedoseksuelen alle begrip op te brengen. Als het aan mij ligt, krijgt tenslotte niemand de kans om in Zuidoost-Azië (of waar dan ook ter wereld) zich seksueel te vergrijpen aan kinderen dus wie kan in godsnaam tegen dit voornemen van de Australische regering zijn?
Toch besef ik maar al te goed - en zeker na het schrijven van mijn column over kinderporno eind december 2015 (zie column 223) - dat ook hier weer het gevaar van onnodige vooroordelen en misverstanden op de loer ligt.
Om te beginnen bestaat er bij dit gevoelige onderwerp altijd het risico dat pedoseksuelen gelijk worden gesteld aan pedofielen. Dan wel weet men het onderscheid tussen deze twee begrippen niet, dan wel vergeet men het.
Daar waar pedofielen mensen zijn met een seksuele voorkeur voor kinderen die nog niet geslachtsrijp zijn (zeg ongeveer onder de dertien jaar), zijn pedoseksuelen mensen die met deze kinderen daadwerkelijk ook seks hebben (gehad). Dus ook al kunnen pedofielen ook pedoseksuelen zijn, hoeft dat absoluut niet zo te zijn. Wie dergelijke gevoelens voor kinderen heeft maar er verder niets kwaads mee doet, is tenslotte evenmin een crimineel als u en ik (ervan uitgaande dat u net als ik geen crimineel bent).
Zo is het bijvoorbeeld een feit dat de meeste sekstoeristen die zich aan kinderen vergrijpen helemaal geen pedofielen zijn en dus ook niet in deze hoek moeten worden gezocht. Het grootste deel van dit soort sekstoeristen bestaat namelijk uit hele "gewone" zakenmensen, toeristen, expats en zelfs vrijwilligers (zie rapport kinderrechtenorganisatie Defence for Children 2016).
Dit sluit aan bij het gegeven dat de meeste mensen die 
kinderporno kijken ook geen pedofiel blijken te zijn. Een misverstand dat eerder helaas ook bij mij leefde, over onwetendheid gesproken (zie eerder genoemde column 223). 
 

Niet alle pedoseksuelen zijn pedofielen

En om het op het gebied van misverstanden nog iets ingewikkelder te maken: niet alle pedoseksuelen zijn pedofielen. Er bestaan ook mensen die geen pedofiel zijn maar die toch besluiten om seks met kinderen te hebben. Bijvoorbeeld omdat er geen volwassenen “voor handen” zijn of omdat "de gelegenheid" zich nu eenmaal voordoet en men het gevoel heeft ermee weg te kunnen komen.
Om die laatste reden wordt de grote groep niet-pedofiele sekstoeristen dan ook beschouwd als een groep “gelegenheidsdaders” of, anders gezegd, "gelegenheidspedoseksuelen". Ik denk dat je dit patroon zou kunnen vergelijken met heteroseksuele mannen die in de gevangenis bij afwezigheid van vrouwen opeens mannelijke collega’s gaan verkrachten.
 

Marc Dutroux

Hoe raar ik eerlijk gezegd zelf genoemde redenen ook vind klinken, zijn ze gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek en kunnen we er dus niet omheen. Zo kwamen bijvoorbeeld al jaren geleden deskundigen op basis van psychologische testen tot de conclusie dat de Belgische misdadiger Marc Dutroux - die tot levenslang werd veroordeeld voor ontvoering, gijzeling, verkrachting en moord op vier jonge meisjes - helemaal geen pedofiel is. Dutroux blijkt “slechts” een zieke pedoseksueel en psychopaat te zijn met een antisociale persoonlijkheidsstoornis.
 

Pikant detail

Het is dus een pikant detail dat hoe goed het voornemen van de Australische regering ook lijkt om veroordeelde pedoseksuelen te verbieden om naar het buitenland te reizen je kunt concluderen dat als je als doel hebt om het seksueel misbruik van kinderen over de grens te verminderen je meer zult bereiken door je aandacht te richten op “gewone” zakenmensen, toeristen, expats en vrijwilligers dan op mensen die in het eigen land als pedofiel of pedoseksueel bekend staan. Iets om over na te denken…
Het doet mij een beetje denken aan de nuchtere conclusie dat als je in de Verenigde Staten zoveel mogelijk doden door (wapen) geweld wilt voorkomen je beter alle peuters in het land kunt opsluiten dan alle terroristen. De eerste groep blijkt jaarlijks gemiddeld namelijk nog altijd meer doden te veroorzaken dan de tweede. Met dank aan het liberale wapenbeleid in de Verenigde Staten dat als uitgangspunt heeft dat iedereen het recht op zelfverdediging heeft. En mijn God, wat verdedigen die peuters zichzelf goed daar! 
 

Bestrijden door verspreiden

Afsluiten wil ik met het herhalen van mijn standpunt in column 223 over de naar mijn mening beste methode om seksueel kindermisbruik in de wereld te verminderen: bestrijden door verspreiden van kinderporno. Verspreiden van animatiekinderporno dan wel te verstaan. Oftewel kinderporno waarin alles digitaal getekend is en waar dus geen echte kinderen voor worden ge-/misbruikt.
Enige grote hobbel die moet worden genomen om dit te kunnen realiseren, is het veranderen van (inter) nationale wetten waarmee groen licht kan worden gegeven om dit soort kinderporno te kunnen gaan verspreiden.
En aan iedereen die hier fel op tegen is vanuit de gedachte dat je principieel tegen alles moet zijn wat met kinderporno te maken heeft, zou ik willen zeggen dat dat het toppunt van naïviteit én onwetendheid is.

Of we nu willen of niet, zullen we moeten accepteren dat kinderporno en kindermisbruik - net als andere vormen van kwaad - gewoon onderdeel zijn van onze maatschappij (sterker nog, dit probleem wordt de laatste jaren alleen maar steeds groter). Zo lang als de wetenschap niet in staat is om onze hersenen zo aan te passen dat dergelijke seksuele voorkeuren voor kinderen niet meer voorkomen, is het een illusie om te denken dat wij kinderporno en kindermisbruik kunnen uitbannen. Om die reden zullen we met vernieuwende ideeën moeten komen die in elk geval uitzicht bieden op een vermindering van dit probleem. Wie een beter idee heeft, mag het zeggen.
 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.