Onderwerpen
Olympische Winterspelen PyeongChang 2018
Olympische Winterspelen PyeongChang 2018
Het zwarte gat na PyeongChang 2018
Ik weet niet of ze deze wijsheid van zichzelf heeft, maar mijn zus zei laatst “Het leven is een gat dat je zelf moet zien te vullen”. Ondanks dat je deze uitspraak zowel positief als negatief kunt interpreteren, zit er natuurlijk een kern van waarheid in. Zeker nu de Olympische Winterspelen in PyeongChang 2018 er weer op zitten, besef ik dat.
Het zou wat overdreven zijn om te zeggen dat ik na twee weken sportgenot voor de televisie bang ben voor het komende zwarte gat, maar ik zou ook liegen als ik zou beweren dat ik de komende dagen geen enkele vorm van leegte ga ervaren.
Al van kinds af aan kijk ik graag naar grote sportevenementen en de Winterspelen vind ik misschien wel nóg leuker dan de Olympische Zomerspelen. Enigszins met schaamrood op de kaken - omdat ik begrippen als “nationalistisch” en “chauvinistisch” toch een beetje eng vind - moet ik bekennen dat dat vooral komt door de successen van “onze” Nederlanders. Sport kijken is en blijft nu eenmaal een stuk leuker als je voor iemand bent dan dat het je allemaal niets uitmaakt wie er wint.
Het zou wat overdreven zijn om te zeggen dat ik na twee weken sportgenot voor de televisie bang ben voor het komende zwarte gat, maar ik zou ook liegen als ik zou beweren dat ik de komende dagen geen enkele vorm van leegte ga ervaren.
Al van kinds af aan kijk ik graag naar grote sportevenementen en de Winterspelen vind ik misschien wel nóg leuker dan de Olympische Zomerspelen. Enigszins met schaamrood op de kaken - omdat ik begrippen als “nationalistisch” en “chauvinistisch” toch een beetje eng vind - moet ik bekennen dat dat vooral komt door de successen van “onze” Nederlanders. Sport kijken is en blijft nu eenmaal een stuk leuker als je voor iemand bent dan dat het je allemaal niets uitmaakt wie er wint.
Emoties
Wat mij vooral zal bijblijven van PyeongChang 2018 zijn de emoties, zowel die bij de sporters als bij mezelf. Al vaker heb ik in columns verteld dat ik merk dat ik naarmate ik ouder word emotioneler word en opnieuw is dit tijdens deze Spelen bevestigd. Mijn God, wat heb ik de afgelopen twee weken vaak met tranen in mijn ogen voor de televisie gezeten. Hoe dit precies komt, weet ik niet al heb ik wel zo mijn theorieën.
Simpel gezegd denk ik dat het een combinatie van factoren is. Zo ben ik om te beginnen van nature al een gevoelig persoon. Daarnaast ben ik een denker die vooral het afgelopen decennium steeds meer is gaan na- en doordenken over de (naar mijn mening) absurde wereld om mij heen waardoor ik ook steeds meer in zowel positieve als negatieve zin geraakt word door dingen.
Bij dit alles speelt mee dat naarmate je ouder wordt, je meer ups en downs en dus levenservaring krijgt waardoor - althans in mijn geval - de kans groter wordt dat je je ook meer en beter zult kunnen inleven in (de emoties van) anderen.
Tenslotte zal ook mee kunnen spelen dat ik al heel veel jaren alleen ben. Hierdoor is het denk ik vrij logisch dat ik - ondanks dat ik gelukkig goed alleen kan zijn - ook wel regelmatig gevoelens van eenzaamheid heb die in combinatie met mijn toenemende besef van de vergankelijkheid van het leven mij vatbaarder maken voor emotionele buien. Ach, het zijn zomaar wat theorieën...
Simpel gezegd denk ik dat het een combinatie van factoren is. Zo ben ik om te beginnen van nature al een gevoelig persoon. Daarnaast ben ik een denker die vooral het afgelopen decennium steeds meer is gaan na- en doordenken over de (naar mijn mening) absurde wereld om mij heen waardoor ik ook steeds meer in zowel positieve als negatieve zin geraakt word door dingen.
Bij dit alles speelt mee dat naarmate je ouder wordt, je meer ups en downs en dus levenservaring krijgt waardoor - althans in mijn geval - de kans groter wordt dat je je ook meer en beter zult kunnen inleven in (de emoties van) anderen.
Tenslotte zal ook mee kunnen spelen dat ik al heel veel jaren alleen ben. Hierdoor is het denk ik vrij logisch dat ik - ondanks dat ik gelukkig goed alleen kan zijn - ook wel regelmatig gevoelens van eenzaamheid heb die in combinatie met mijn toenemende besef van de vergankelijkheid van het leven mij vatbaarder maken voor emotionele buien. Ach, het zijn zomaar wat theorieën...
De hoogtepunten van PyeongChang 2018
Wat waren voor mij dé hoogtepunten van PyeongChang 2018?
Natuurlijk zou ik als Nederlander nu voor de hand liggende gouden medaillewinnaars kunnen opsommen als bijvoorbeeld Ireen Wüst, Sven Kramer, Suzanne Schulting of Kjeld Nuis, maar ik ga toch liever voor een iets origineler rijtje.
Zoals al eerder genoemd, waren de Winterspelen van PyeongChang 2018 voor mij in de eerste plaats de Spelen van de emoties. Daarnaast waren het vooral de Spelen van Erben Wennenmars, Rianne de Vries en Ester Ledecka. Ja: niet zozeer Kjeld maar vooral Erben is mijn held!
Natuurlijk zou ik als Nederlander nu voor de hand liggende gouden medaillewinnaars kunnen opsommen als bijvoorbeeld Ireen Wüst, Sven Kramer, Suzanne Schulting of Kjeld Nuis, maar ik ga toch liever voor een iets origineler rijtje.
Zoals al eerder genoemd, waren de Winterspelen van PyeongChang 2018 voor mij in de eerste plaats de Spelen van de emoties. Daarnaast waren het vooral de Spelen van Erben Wennenmars, Rianne de Vries en Ester Ledecka. Ja: niet zozeer Kjeld maar vooral Erben is mijn held!
Erben Wennenmars tegenover Rintje Ritsma
Omdat mooie sport voor mij een combi is van passie en emotie wil ik er ook verslaggevers bij die passie en emotie uitstralen. Om die reden ben ik heel blij met Erben Wennenmars. Erben Wennenmars zit boordevol energie en passie en leeft intens mee met de sporters en vindt het als een klein kind in een snoepwinkel allemaal even prachtig wat er gebeurt en brengt dat ook over aan mij als kijker.
Zet voor de grap tegenover Erben nou eens een Rintje Ritsma. Ritsma heeft de uitstraling van een zak zout. Ritsma doet alles volgens het boekje, op een ontzettend saaie en sociaal "wenselijke" manier. Je ziet hem vrijwel nooit lachen en als hij dan eens lacht doet hij dat als de bekende boer met kiespijn die hij zou zijn geweest als hij geen beroemde schaatser was geworden. Niet dat ik er ooit naar kijk (en ja, ik ben écht een van die uitzonderingen) maar ik kan me zo voorstellen dat Yvon Jaspers heel blij zou zijn geweest met boer Rintje als kandidaat voor haar “Boer zoekt Vrouw” show.
Zet voor de grap tegenover Erben nou eens een Rintje Ritsma. Ritsma heeft de uitstraling van een zak zout. Ritsma doet alles volgens het boekje, op een ontzettend saaie en sociaal "wenselijke" manier. Je ziet hem vrijwel nooit lachen en als hij dan eens lacht doet hij dat als de bekende boer met kiespijn die hij zou zijn geweest als hij geen beroemde schaatser was geworden. Niet dat ik er ooit naar kijk (en ja, ik ben écht een van die uitzonderingen) maar ik kan me zo voorstellen dat Yvon Jaspers heel blij zou zijn geweest met boer Rintje als kandidaat voor haar “Boer zoekt Vrouw” show.
Noem het gerust een vooroordeel maar Rintje is voor mij een beetje de verpersoonlijking van de nuchtere doch doodsaaie Fries. Zo’n typische (beetje Trump-achtige) hardwerkende man die garant staat voor ambitie en succes maar waarvan je geen enkele empathie hoeft te verwachten omdat hij dat eenvoudigweg niet in zich heeft.
Troosten van Jorien ter Mors en Rianne de Vries
Ik klink haast als een wijf maar Erben is niet zo’n man. Erben is wél empathisch. Erben slaat als enige een arm om de huilende Jorien ter Mors heen als zij emotioneel vertelt dat zij op het laatste rechte stuk van haar gouden rit op de duizend meter haar overleden vader aanroept: “Pap, kom help me”. Met tranen in mijn ogen kijk ik naar de kwetsbare Jorien en vind het prachtig om te zien. En Erben vindt dat ook en doet precies wat ik ook zou doen. Hij snelt naar haar toe om haar te troosten: “Ach meisje toch”. Ontroerende televisie!
Ook voor de arme shorttrackster Rianne de Vries heeft Erben als enige oog. Hij troost haar omdat hij als oud-sporter haar pijn voelt.
Vier jaar lang hebben de vijf Nederlandse dames van het shorttrackteam keihard met elkaar getraind voor PyeongChang 2018. Vier van hen halen in PyeongChang met elkaar in de aflossingsploeg heel onverwacht de bronzen medaille en bij het horen van dit nieuws gaan deze vier meiden helemaal uit hun dak. Even verderop zie je Rianne het tafereel op een afstand bekijken met een zichtbaar beteuterd gezicht vol gemengde gevoelens. Alleen Rianne krijgt geen bronzen medaille omdat zij de hele tijd reserve heeft gestaan en nergens in de wedstrijd door de coach is ingezet. Wat extra zuur is als je bedenkt dat Rianne vier jaar geleden in Sotsji ook al als reserve geen minuut wedstrijdtijd had gekregen. Wat voor haar dé motivatie vormde om nog maar eens vier jaar lang keihard te gaan trainen met als doel om in PyeongChang 2018 wél mee te mogen doen.
Erben kan het leed van Rianne niet verzachten, maar het is mooi om te zien hoe hij het toch probeert.
Ook voor de arme shorttrackster Rianne de Vries heeft Erben als enige oog. Hij troost haar omdat hij als oud-sporter haar pijn voelt.
Vier jaar lang hebben de vijf Nederlandse dames van het shorttrackteam keihard met elkaar getraind voor PyeongChang 2018. Vier van hen halen in PyeongChang met elkaar in de aflossingsploeg heel onverwacht de bronzen medaille en bij het horen van dit nieuws gaan deze vier meiden helemaal uit hun dak. Even verderop zie je Rianne het tafereel op een afstand bekijken met een zichtbaar beteuterd gezicht vol gemengde gevoelens. Alleen Rianne krijgt geen bronzen medaille omdat zij de hele tijd reserve heeft gestaan en nergens in de wedstrijd door de coach is ingezet. Wat extra zuur is als je bedenkt dat Rianne vier jaar geleden in Sotsji ook al als reserve geen minuut wedstrijdtijd had gekregen. Wat voor haar dé motivatie vormde om nog maar eens vier jaar lang keihard te gaan trainen met als doel om in PyeongChang 2018 wél mee te mogen doen.
Erben kan het leed van Rianne niet verzachten, maar het is mooi om te zien hoe hij het toch probeert.
Grootste schaatser aller tijden
Enig minpuntje aan Erben Wennenmars is dat hij zich meer
moet verdiepen in de schaatshistorie. Erben opperde even dat niet Sven Kramer
maar de Amerikaan Shani Davis moet worden beschouwd als de grootste schaatser
aller tijden aangezien Davis in tegenstelling tot Sven zowel wereldkampioen allround
(2005 en 2006) als ook sprint (2009) is geweest.
Ja beste Erben, alsof er nooit ene Eric Heiden heeft bestaan die op niet te evenaren superieure wijze twee keer wereldkampioen junioren (1977-1978), drie keer wereldkampioen allround (1977-1979) en vier keer wereldkampioen sprint (1977-1980) werd om vervolgens na het behalen van de gouden medailles op alle vijf de afstanden op de Olympische Winterspelen van Lake Placid (1980) op 21-jarige (!) leeftijd maar besloot om te stoppen met schaatsen omdat de lol er nu wel een beetje van af was na al dat winnen… (zie column 237)
Ja beste Erben, alsof er nooit ene Eric Heiden heeft bestaan die op niet te evenaren superieure wijze twee keer wereldkampioen junioren (1977-1978), drie keer wereldkampioen allround (1977-1979) en vier keer wereldkampioen sprint (1977-1980) werd om vervolgens na het behalen van de gouden medailles op alle vijf de afstanden op de Olympische Winterspelen van Lake Placid (1980) op 21-jarige (!) leeftijd maar besloot om te stoppen met schaatsen omdat de lol er nu wel een beetje van af was na al dat winnen… (zie column 237)
En wij - overigens terecht - maar trots zijn op ons "jonkie" Esmee Visser die met haar 22 jaar totaal onverwacht in PyeongChang debuteerde met een prachtige gouden medaille op de 5000 meter, maar die nog altijd een (half) jaar ouder is dan Heiden was toen hij met negen wereldtitels en vijf gouden medailles op zak met pensioen ging!
Mooi huilen
Emoties maken topsport mooi en in PyeongChang waren emoties volop aanwezig. Vele (half) Nederlandse topsporters heb ik mooi zien huilen: van Ireen Wüst tot Kjeld Nuis, van Ted-Jan Bloemen tot Suzanne Schulting, van Jorien ter Mors tot Annouk van der Weijden (na het op een haar na missen van de bronzen medaille op de 5000 meter) etc.
Het meest aandoenlijk vond ik de bescheiden reactie van de Tsjechische Ester Ledecka die na haar gewonnen race op de Super G (nota bene op geleende ski's van de Amerikaanse topskiester Mikaela Shiffrin) niet kon geloven dat zij echt gewonnen had. Wat op zich ook weer niet zo vreemd was, aangezien Ledecka's beste resultaat op de Super G tot dan toe plek 19 was geweest. Pikant detail: de Oostenrijkse favoriete Anna Veith werd al aan alle kanten gefeliciteerd met haar gouden medaille maar moest dus tot haar verbazing en afgrijzen toezien hoe Ledecka toch nog 1 honderdste seconde onder haar tijd dook.
Ledecka verbaasd om zich heen kijkend nadat ze als nummer 1 beneden is gekomen.
Cameraman: "You are first. You are the winner."
Ledecka schudt haar hoofd: "No".
Cameraman: "You are!"
Ledecka: "It must be some mistake."
Cameraman: "It's not a joke!"
Ledecka kon het nog steeds niet geloven en vroeg later aan haar moeder of het er goed uitzag en of ze echt geen poortje had gemist. Een week later zou Ledecka geschiedenis schrijven door bij het snowboarden - waar zij wél de torenhoge favoriet was - de parallelreuzenslalom te winnen en zo de eerste vrouw te worden die op dezelfde Olympische Winterspelen op twee verschillende disciplines een gouden medaille weet te behalen.
Cameraman: "It's not a joke!"
Ledecka kon het nog steeds niet geloven en vroeg later aan haar moeder of het er goed uitzag en of ze echt geen poortje had gemist. Een week later zou Ledecka geschiedenis schrijven door bij het snowboarden - waar zij wél de torenhoge favoriet was - de parallelreuzenslalom te winnen en zo de eerste vrouw te worden die op dezelfde Olympische Winterspelen op twee verschillende disciplines een gouden medaille weet te behalen.
En ik maar blijven kijken met tranen in mijn ogen. Misschien ben ik dan toch te lang alleen...
Tonko
Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.
