297. Column actualiteit afgelopen week, om over na te denken - Martina Navratilova is boos: Shut alsjeblieft de f..k up Martina Navratilova!

Onderwerp: inkomen Navratilova versus inkomen McEnroe

 

Arme multimiljonair

Ach gossie, de legendarische oud-tennisster Martina Navratilova blijkt voor haar werk als commentator voor de BBC tien keer zo weinig te verdienen als haar legendarische mannelijke collega John McEnroe. Tennisliefhebber of niet, ik kan er niets aan doen maar het eerste wat ik dacht toen ik de boze Navratilova hierover hoorde klagen was: “Shut alsjeblieft the fuck up Martina!”
Arme multimiljonair Navratilova verdient voor twee weken parttime commentaar leveren bij tenniswedstrijden op Wimbledon slechts € 17.500 tegenover de € 175.000 waar multimiljonair John McEnroe het mee moet doen. Al schijnt McEnroe voor dat iets minder bescheiden bedrag wel iets meer uren te moeten werken dan Navratilova. "Maar niet tien keer zoveel als ik!", benadrukt de voormalig tennisster. 

 

Heb ik geen rechtvaardigheidsgevoel?

Nu is het natuurlijk de bedoeling dat ik medelijden krijg met Martina. Omdat het niet om het geld gaat maar om het principe en ik dit dus onrechtvaardig zou moeten vinden. Maar vreemd genoeg gebeurt dat niet. Ik erger me juist dood aan Navratilova.

Heb ik dan geen rechtvaardigheidsgevoel? Nee, dat zou ik nou niet bepaald zeggen. Integendeel zelfs: ik weet van mezelf dat ik vergeleken met de mensen om mij heen juist een extreem rechtvaardigheidsgevoel heb. Eentje waarvan bijvoorbeeld mijn kinderen wel eens moe worden: “Daar heb je papa weer met zijn levensles nummer 1 dat het leven niet rechtvaardig is.” En precies dáár zit nou het probleem: ik heb juist een te sterk rechtvaardigheidsgevoel om met de verongelijkte houding van Navratilova mee te kunnen gaan. 

 

Vrouwen, weest aan uw man onderdanig

Ik wil niet slijmen maar als iemand voor gelijke rechten tussen mannen en vrouwen is (én tussen mensen in het algemeen) ben ik het wel. Ik kan eenvoudigweg geen goed rationeel argument bedenken waarom een man meer of “more equal” zou moeten zijn dan een vrouw (andersom idem).
De ongelijkheid tussen man en vrouw op deze wereld is natuurlijk vooral een uitvloeisel van een van de meest opvallende uitvindingen van de mens: religie. “Vrouwen, weest aan uw man onderdanig als aan den Here, want de man is het hoofd van zijn vrouw, evenals Christus het hoofd is zijner gemeente. (...) Welnu, gelijk de gemeente onderdanig is aan Christus, zo ook de vrouw aan de man, in alles.” (Efeziërs 5: 22-33)
Dan kan CDA-leider Sybrand Buma nog zo ijverig eindeloos blijven herhalen dat gelijkheid een typisch christelijke waarde is, maar het enige wat hij daarmee bereikt is dat je kunt concluderen dat de leider van "onze" grootste christelijke partij een stuitend gebrek aan kennis heeft op het gebied van de Bijbel en van de geschiedenis van het christendom. Al draait een beetje christen er natuurlijk zijn hand niet voor om om alles wat scheef staat in de Bijbel weer recht te lullen. Door bijvoorbeeld met “alternatieve interpretaties” te komen waardoor de lezer het natuurlijk allemaal verkeerd begrepen heeft en er in de Bijbel eigenlijk precies het tegenovergestelde staat van wat je denkt te lezen.

 

Toppunt van ironie

Toen mijn (inmiddels ex-) vrouw met mij trouwde en aangaf dat ze mijn achternaam niet zou gaan dragen omdat ze de vanzelfsprekendheid waarmee al die domme, ouderwetse en vooral volgzame vrouwen maar klakkeloos de achternaam van hun man aannamen echt bespottelijk vond, gaf ik haar groot gelijk. En dat ze alleen onder huwelijkse voorwaarden wenste te trouwen omdat ze vond dat ieder mens een individu is dat na een eventuele scheiding (die er ook kwam) voor zichzelf moet kunnen zorgen zonder financiële steun van de ex-partner, vond ik ook niets anders dan logisch.
Toppunt van ironie is overigens dat daar waar ik deze standpunten tot op de dag van vandaag nog steeds heb, mijn ex-vrouw ze al vrij snel na ons huwelijk weer liet varen. Binnen vijf jaar na onze scheiding was mijn ex opnieuw getrouwd. Maar ditmaal besloot ze alles 180 graden anders te doen: ze trouwde met een niet al te slimme man met een beetje kort lontje (aardig gezegd), in - jawel - gemeenschap van goederen. Overbodig te zeggen dat ze daarnaast in één moeite door ook maar heel volgzaam zijn achternaam aannam. Het mocht allemaal overigens niet baten: binnen vijf jaar was ze opnieuw gescheiden. 

 

Shit, mijn gras is groener dan aan de overkant

Terugkomend op mijn ergernis over Martina Navratilova: er is niks makkelijker dan je kwaad maken omdat je buurman meer heeft dan jij. Maar o jee wat is het toch verdomd moeilijk om je kwaad te maken omdat jij meer hebt dan je buurman. Ooit iemand horen zeggen: “Shit, mijn gras is een stuk groener dan aan de overkant”?
Daar waar mensen zich vergelijken met anderen, doen zij dat vanuit hun ego en hun afgunst vrijwel altijd met mensen die meer hebben dan zij. Voor deze mensen werkt rechtvaardigheid één kant op: het is wel rechtvaardig dat ik evenveel krijg als degenen die meer verdienen dan ik, maar het is niet rechtvaardig dat degenen die minder verdienen dan ik evenveel krijgen als ik. Zo zullen er ook zat commentatoren zijn - waaronder ook mannen - die voor twee weken Wimbledon een stuk minder verdienen dan Navratilova.

Waarmee ik weer terugkom op een van mijn stokpaardjes: mensen vinden altijd dat ze - letterlijk én figuurlijk - meer verdienen dan ze verdienen waarbij ze de vervelende neiging vertonen om alles wat in hun leven mee heeft gezeten normaal te vinden omdat dat zou zijn voortgekomen uit hun inzet en/of kwaliteiten en vaardigheden. Terwijl ze alles wat hen tegen heeft gezeten vooral zullen toeschrijven aan pech of externe omstandigheden waar zij zelf niets aan kunnen doen.

Natuurlijk kan ik ook de hele dag gaan klagen over het feit dat ik door een combi van allerlei nature en nurture-omstandigheden minder verdien dan de meeste mensen om mij heen. Iets wat helaas ook klopt. En natuurlijk - niets menselijks is mij vreemd - klaag of baal ik hierover wel eens.
Maar gelukkig staat daar tegenover dat er bij mij echt geen dag voorbij gaat waarin ik niet besef dat ik het in mijn situatie nog steeds veel beter heb dan meer dan vijfennegentig procent van de wereldbevolking. Kortom, een beetje nederigheid van mijn kant is wel op zijn plaats en gelukkig heb ik die ook.
Een beetje nederigheid tonen is iets wat een multimiljonair als Martina Navratilova ook zou moeten doen. Ik ken haar niet maar het zou mij niet verbazen als zij hetzelfde doet wat veel rijke mensen plegen te doen: ze vindt dat ze al die miljoenen verdiend heeft omdat ze er keihard voor heeft gewerkt. Ja, alsof er op deze wereld geen mensen rondlopen die in hun leven veel en veel harder hebben gewerkt dan mevrouw Martina Navratilova en daar slechts een habbekrats voor hebben gekregen. En dan praat ik nog niet eens over het feit dat de meeste van deze mensen wel wat nuttiger werk deden dan het spelen van wat tennispotjes. 

 

Nog een hoop te leren over het begrip rechtvaardigheid

Het is maar hoe je naar de wereld kijkt. Of je kijkt om je heen en je ziet vooral degenen die het beter hebben dan jij of je kijkt wat verder dan je neus lang is en je ziet - zeker als je in het rijke Westen woont - vooral degenen die het een stuk minder hebben dan jij. Het is net even het verschil tussen een egoïst zijn en iemand met een empathische en altruïstische inslag.
Wie kijkt naar deze wereld en begint over onrechtvaardigheid omdat jij als vrouw bijna twintigduizend euro voor twee weken parttime werken krijgt terwijl je mannelijke collega daar bijna twee ton voor krijgt, heeft nog een hoop te leren over het begrip rechtvaardigheid.
Laten we het eerst maar eens gaan hebben over wat simpele feiten: een klein groepje mensen (de aantallen variëren van 8 tot 42) heeft evenveel geld als de armste helft van de wereldbevolking (3,7 miljard mensen). Tussen 2016 en 2017 werd de wereld 9 biljoen (9.000.000.000.000) dollar rijker waarvan maar liefst 82 procent (7,38 biljoen dollar) in handen kwam van de rijkste 1 procent. De armste 50 procent van de wereldbevolking ging er geen cent op vooruit. Met die 7,38 biljoen dollar zou de armoede in de wereld zeven keer kunnen worden verholpen. Sinds eind jaren 1970 zijn de belastingtarieven voor de rijkste mensen gedaald in 9 van de 10 landen. Dit is ten koste gegaan van de armen en de middenklasse. Ongeveer 70 procent van de wereldbevolking leeft van een inkomen van minder dan 7 euro per dag.
Vergelijk dit salaris eens met het salaris of - nog beter - met het vermogen van multimiljonair Martina Navratilova en dan begrijp je waarom ik niet snel onder de indruk ben van het verongelijkte gedrag van (voormalige) proftennissters of bijvoorbeeld beroemde actrices uit Hollywood als ze klagen over hun mindere salarissen ten opzichte van hun mannelijke collega’s. Wie echt indruk op mij wil maken, moet eens gaan klagen over het feit dat hij/zij zoveel meer geld verdient dan de rest van de wereldbevolking.

 

Besef verdomme eens hoeveel groener ons gras is dan aan de overkant...

 

 

En dan nog dit...

Afgezien van alles heb ik nog meer slecht nieuws voor Martina Navratilova: John McEnroe is als commentator een stuk beter en vooral grappiger. Want ook al zijn mannen en vrouwen voor mij gelijk en moeten ze gewoon gelijk worden behandeld, wil dat natuurlijk nog niet zeggen dat ik ook denk dat mannen en vrouwen precies hetzelfde zijn. Zo kan ik er bijvoorbeeld met geen mogelijkheid omheen dat ik mannen over het algemeen veel grappiger vind dan vrouwen. Een mening die overigens door diverse vrouwen in mijn omgeving wordt gedeeld. Maar wat mij er niet van weerhoudt om verzuurde feministes op te roepen om kwaad op mij te reageren en daarmee opnieuw mijn gelijk te bewijzen…
 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie. 

 

296. Column actualiteit afgelopen week, om over na te denken - overlijden Stephen Hawking: En dáárom is een natuurkundig genie mijn 'droombaan'

Onderwerp: overlijden Stephen Hawking

 

Noem het toeval

Toen ik van de week tijdens het autorijden moest denken aan het overlijden van Stephen Hawking zette ik op mijn mobiel het bestand met mijn favoriete muzieknummers aan. Noem het toeval of niet maar het eerste nummer wat klonk was de prachtige soundtrack van de film “The Theory of Everything” over het leven van Hawking.
Natuurlijk noem ik het toeval en ik mag gerust aannemen dat Hawking dat met mij eens zou zijn geweest. Als natuurkundige, wiskundige, pure wetenschapper én agnost zal Hawking net als ik niets hebben gehad met mensen die ervan overtuigd zijn dat toeval niet bestaat. Natuurlijk bestaat toeval. Sterker nog, zonder toeval zouden het heelal, het leven en ons bestaan niet zijn geweest wat het nu is.
Maar mensen die niet in toeval geloven, zullen ongetwijfeld weer dingen aangrijpen waarmee ze bevestigd worden in hun overtuigingen zoals bijvoorbeeld de datum waarop Hawking is overleden: 14 maart. Behalve dat op deze datum toevallig Albert Einstein is geboren (14-3-1879), is het op 14/3 - of zoals Amerikanen schrijven 3/14 - ook internationale Pi-dag, zeg maar een soort feestdag voor wiskundigen. Dit heeft te maken met het feit dat de eerste drie cijfers van het wiskundige mythische getal 3, 1 en 4 zijn.
Ach, de mens is altijd goed in het vinden van verbanden die er niet zijn. Wie in een willekeurige tekst een code wil vinden, zal ‘m ook vinden: zoekt en gij zult vinden.

 

De ideale baan

“The Theory of Everything” was een goede film met mooie filmmuziek maar net als de televisieserie “Genius” over Albert Einstein om dezelfde redenen een beetje teleurstellend: de film richt zich vooral op het privéleven van Hawking waar ik had gehoopt op een focus op zijn fascinerende wetenschappelijke theorieën.
Laatst had ik het met iemand nog over het wel of niet bestaan van de ideale baan waarbij ik aangaf dat ik het allerliefst een natuurkundig genie zou zijn geweest.
Waar de meeste anderen in dat geval waarschijnlijk voor een “ideale” baan zouden kiezen die je nog enigszins realistisch zou kunnen noemen, is dat met een “baan” als natuurkundig genie natuurlijk allerminst het geval. Een natuurkundig genie word je tenslotte niet, zo word je geboren (nature). Waarna het met de nurture-omstandigheden natuurlijk nog wel "even" mee moet zitten om je ook daadwerkelijk daar te brengen waar je je genialiteit volledig tot bloei kunt laten komen.
Waarbij ik me overigens afvraag of de vervelende omstandigheid van het op 21-jarige leeftijd horen dat je de vreselijke ziekte ALS hebt Stephen Hawking misschien niet juist geholpen heeft om te kunnen uitgroeien tot de meest briljante wetenschapper van onze tijd. Want als je lichaam het niet meer doet maar je briljante hersens gelukkig nog wel en je leeft in de veronderstelling dat je niet lang meer te leven hebt, zou dat best eens kunnen leiden tot een enorme drive die je zonder die ziekte niet of minder zou hebben gehad. Misschien een controversiële gedachte - omdat anderen juist zullen denken dat Hawking zonder die ziekte nog veel meer briljante theorieën zou hebben voortgebracht - maar wel een interessante om over na te denken. Al zullen we natuurlijk nooit weten of er een kern van waarheid in zit.

 

Zinloze bezigheidstherapie

Als ik kijk naar onze wereld en ik denk na over wat ik uiteindelijk het meest boeiend van alles vind dan kom ik toch “gewoon” uit bij de grote wetenschappelijke levensvragen en mysteriën rondom het ontstaan van alles, het heelal, ruimte en tijd, het leven enzovoort. En laat dat nou precies datgene zijn waar Stephen Hawking zijn hele leven aan heeft gewijden en waar ik hem om heb benijd.
Ik kan er niets aan doen maar hoe meer ik de wereld om mij heen observeer en analyseer hoe nietszeggender ik ‘m vind. We kunnen er lang of kort over praten maar vrijwel alles waar wij mensen zo druk mee bezig zijn, wordt gedreven door ons ego en daar word ik als ik erover doordenk nou niet bepaald blij of opgewonden van.
Of het nou gaat om het najagen van flitsende carrières met zoveel mogelijk status, macht en geld of om - nóg erger - het uitvechten van oorlogen omdat men zichzelf, bijvoorbeeld vanuit religieuze motieven, superieur acht aan de vijand, ik beschouw het allemaal als een soort zinloze bezigheidstherapie waar de wereld niet beter of mooier van wordt.

Het komt op mij een beetje over alsof wij mensen druk bezig zijn met het creëren van een illusie waarin we onszelf wijsmaken dat we uiterst zinvol bezig zijn terwijl de harde waarheid is dat vrijwel alles wat wij doen geen verschil maakt (hooguit voor ons zelf en ons ego). Ja, wij willen allemaal zo dolgraag denken dat we uniek zijn, maar in feite kunnen we er niet omheen dat wij (bijna) allemaal compleet vervangbaar zijn en leven in een wereld waarin alles vergankelijk is. 

 

Survival of the fittest

Natuurlijk ben ik nou ook weer niet zo wereldvreemd dat ik niet besef dat dit menselijke gedrag volstrekt logisch en normaal is aangezien ook wij mensen gewone dieren zijn die op onze manier slechts met elkaar een “survival of the fittest” strijd aan het uitvechten zijn. Maar desalniettemin kan ik er niet omheen dat als ik dit alles van een afstand observeer en analyseer ik het uiteindelijk allemaal zo onbenullig en nietszeggend vind. Noem mij gerust cynisch maar als ik mensen hoor praten over waar ze allemaal mee bezig zijn en welke mooie prestaties ze leveren (bijvoorbeeld op Facebook), betrap ik mezelf steeds vaker op gedachten als “So what?” of "Who cares?"
Bij het werk van natuurkundige genieën als een Stephen Hawking denk ik zoiets echter NOOIT. Wat zij doen, vind ik machtig interessant om de eenvoudige reden dat zij op zoek zijn naar de essentie van ons bestaan en wat is er nou boeiender en zinvoller dan dat? Weg met alle ruis en ego’s en bezigheidstherapieën: de zoektocht naar antwoorden op de grootste levensvragen uit de wetenschap, dát is pas het échte werk!

 

Chimpansee

En dáárom is een natuurkundig genie mijn "droombaan”. Een functie waarin je daadwerkelijk een steentje kan bijdragen aan het verkrijgen van meer begrip van de werkelijkheid past perfect bij mij.

Enig “klein” minpuntje voor mij is dat ik hooguit in hoofdlijnen iets kan begrijpen van de onderwerpen waar dit soort genieën zich mee bezighouden. Vergeleken met briljante mensen als Newton, Einstein en Hawking voel ik me echt een chimpansee. Wat ik zeg naar aanleiding van een opmerking die ik ooit een hoogbegaafde vrouw op Facebook zag maken. Zij gaf aan het niet te begrijpen waarom niet-hoogbegaafde mensen toch zo beledigd raakten als zij uitlegde dat het voor iemand met een IQ van boven de 130 het leven met “gewone” mensen (gemiddeld IQ 100) net zo is als wanneer “gewone” mensen de hele dag tussen chimpansees (gemiddeld IQ 70) moeten rondlopen. Waarbij ik me toen al bedacht hoe ik mij dan wel niet zou moeten voelen tussen genieën van het niveau van een Albert Einstein of een Stephen Hawking.

 

Ik sluit af met een grappige gedachte die door mijn hoofd ging naar aanleiding van de dood van Stephen Hawking. Ik vroeg me af of Hawking inmiddels persoonlijk kennis zou hebben gemaakt met zijn Schepper en zo ja, wat dat dan met hem zou hebben gedaan. Ik denk in elk geval dat Stephen Hawking van verbazing van zijn stoel zal zijn gevallen… 

 

(maar eerlijk gezegd denk ik niet dat dit gebeurd is; Hawking was tenslotte niet voor niets een genie...)

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.