13. Doe het dan lekker zelf joh!

Actualiteit - Politiek/Macht - Sport

 

Geert Wilders en Johan Cruijff

Over de mogelijke beweegredenen van Geert Wilders om heel onverwacht op te stappen uit het Catshuisoverleg waardoor het kabinet Rutte viel, is veel gezegd en geschreven. Ik heb een eenvoudige verklaring. Daarbij gaat het om een parallel met een andere bekende Nederlander: Johan Cruijff.

Je hebt van die mensen die niets leukers vinden dan aan de zijkant kritiek te geven op de gang van zaken. Zo had Cruijff altijd veel aan te merken op het Nederlands elftal en de laatste tijd vooral op het beleid van Ajax.

Ik dacht decennia geleden al over Cruijff: doe het dan lekker zelf joh! Word bondscoach, neem die verantwoordelijkheid en laat zien dat je het inderdaad beter kan. Als Beckenbauer dat kan in Duitsland, waarom jij dan niet in Nederland?

 

Alles te verliezen

Maar dat deed Cruijff nooit. Ik begreep wel waarom: hij had alles te verliezen.

Cruijff was en is voor velen op voetbalgebied een soort God. Als Cruijff bondscoach wordt dan verwachten “wij” dat het Nederlands elftal wereldkampioen wordt. Niets meer en niets minder. Alles wat hij minder presteert, doet enorme afbreuk aan zijn imago. Dan valt hij van zijn voetstuk. Dat weet hij maar al te goed, want Cruijff is niet gek.

Onlangs zagen we precies hetzelfde bij Ajax. Ook daar had hij continu kritiek, maar nam hij niet de verantwoordelijkheid. En als het er even op leek dat hij dat toch ging doen, maakte hij links en rechts met mensen ruzie (al lag de schuld heus niet alleen bij Cruijff) en ging het uiteindelijk allemaal toch niet door. Briljant, al vind ik het zelf behoorlijk doorzichtig.

 

Daar heb je ballen voor nodig

Bij Wilders zie ik precies hetzelfde gedrag. Die man vindt het tien keer leuker om van de zijkant op alles en iedereen kritiek te geven. Maar zelf de verantwoordelijkheid pakken, dat is andere koek. Dat is eng. Dan moet je uit je comfortzone treden. Om in voetbaltermen te spreken: dan moet je opeens meer gaan verdedigen dan aanvallen. Daar heb je ballen voor nodig.

Overigens ben ik namens Nederland blij dat hij die niet heeft. Want er is wel één groot verschil tussen hem en Cruijff: met Wilders weet je zeker dat je niets wint.

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

Foto: Tonko

 

12. Lekker wat olifantjes neerknallen

Actualiteit - Liegen en bedriegen/Hypocrisie - Dieren

Vertrouweling van Franco

Zelfs als niet eigenwijs persoon is het leuk om gelijk te hebben. Concludeerde ik al eerder (zie column 6) dat falende machthebbers bepaald geen uitzondering zijn, afgelopen week besloot koning Juan Carlos van Spanje mijn punt kracht bij te zetten. 

De voormalige vertrouweling van Franco dacht tijdens een dure safarivakantie in Botswana lekker in de anonimiteit wat olifantjes neer te kunnen knallen, maar helaas voor hem brak hij zijn heup. Hierdoor kwam zijn jachttripje aan het licht en dat schoot (!) de Spaanse bevolking in het verkeerde keelgat.
In het land van de stierengevechten was het echter niet het doodschieten van de olifanten dat de meeste ophef veroorzaakte. De Spanjaarden waren vooral kwaad, omdat hun koning het nodig vond om in tijden van economische malaise een duur snoepreisje te maken.    

 

Een stapje dichter richting uitsterven

Het Spaanse WNF (Wereld Natuur Fonds) was wel begaan met de olifanten die door hun voorzitter te grazen waren genomen en eiste een verklaring. Een erelid dat in zijn vrije tijd een bedreigd diersoort een stapje dichter richting uitsterven schiet, geeft tenslotte niet die publiciteit waar je als WNF op zit te wachten.

Dat goede doelenorganisaties gebaat zijn bij zoveel mogelijk publiciteit begrijp ik. Dat ze daarvoor beroemdheden strikken, begrijp ik ook. Maar waar ik afhaak, is als ze beroemdheden binnenhalen puur en alleen om hun bekendheid.

Een beetje goede doelenorganisatie staat ergens voor en wil dat naar buiten uitdragen. Via hun activiteiten, hun personeel en dus ook hun ambassadeurs. Een jager erelid maken van het WNF vind ik net zoiets als Geert Wilders vragen als ambassadeur voor het landelijke anti-discriminatie centrum Art.1: ontzettend ongepast en hypocriet! En denk niet dat Juan Carlos het enige jagende WNF-erelid is. Ook Prins Charles van Engeland en koning Carl Gustaf van Zweden schieten er in hun vrije tijd lustig op los. 

 

Wie oprecht om dieren geeft doodt ze niet

Het WNF bevestigt hiermee mijn al langer bestaande gevoel dat het niet mijn organisatie is. Volgens mij zou het een organisatie moeten zijn die behalve om de natuur ook oprecht om de dieren in die natuur geeft. Vanuit die gedachte zou het WNF zich dus moeten distantiëren van iedereen die dierenleed veroorzaakt.

Eigenlijk is al meteen tijdens de oprichting van het WNF in 1961 de toon gezet toen de vier Engelse oprichters Prins Bernhard vroegen om voorzitter te worden. Prins Bernhard was ongetwijfeld zeer begaan met de natuur, maar als fervent jager iets minder met de dieren.

Mijn standpunt is simpel. Wie oprecht om dieren geeft, doodt ze niet. Ook niet om een of andere drogreden dat “het voor het evenwicht in de natuur beter is”. En als je dan toch zo begaan bent met het herstellen van het evenwicht in de natuur, schiet dan wat van de dieren af die het meest verantwoordelijk zijn voor het verstoren van dat evenwicht: de mens.

Waarmee ik overigens niet wil beweren dat Juan Carlos dat in gedachten had toen hij als achttienjarige jongen zijn veertienjarig broertje Alfonso doodschoot met een pistool.
Vorige maand deed de 13-jarige oudste kleinzoon van de koning nog een mislukte imitatie van zijn opa waarbij hij zichzelf met zijn geweer in zijn voet raakte. Het Spaanse Koningshuis en wapens; hoeveel incidenten heeft Juan Carlos nog nodig om in te zien dat dit een nogal ongelukkige combinatie vormt? 
 

“Man bijt Hond-incident in Spanje: koning tijdens jacht gedood door op geweer springend hert.”

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

Foto: Tonko

 

11. Het leven is niet rechtvaardig

Privé - De Dood - Drama/Tragedie

 

Kinderen horen niet dood te gaan

Vanochtend was ik met mijn jongste zoon naar een herdenkingsdienst. We namen daar met heel veel mensen afscheid van een jongen uit zijn schaakteam die vorige week omkwam toen hij op de fiets van school naar huis werd geraakt door een rechts afslaande vrachtwagen. Hij was twaalf jaar. Even oud als mijn zoon. 

Kinderen van twaalf horen niet dood te gaan. Kinderen horen überhaupt niet dood te gaan. Kinderen horen volwassen te worden en hun ouders te overleven. Maar helaas gaat het in het leven niet altijd zoals het hoort.

 

Om te huilen

Een drama waar geen woorden voor zijn. Daar kwam nog bij dat het zo’n ontzettend lieve jongen was. Niet dat ik hem kende. Helaas niet. Maar uit de (genuanceerde) verhalen tijdens het afscheid werd wel duidelijk dat het een jongen was met een lief, zachtaardig karakter.

Een jongen die bijvoorbeeld aan het eind van de dag aan zijn ouders en broer vroeg of ze een fijne dag hadden gehad. Een jongen die altijd vrolijk was en niet kwaad kon zijn. Bij ruzies probeerde hij steeds de betrokken partijen met elkaar te verzoenen. Een jongen die na een verloren rugbywedstrijd zijn ploegmaten altijd weer opvrolijkte.

Samengevat: het type mens waar de wereld in mijn ogen juist zo’n enorme behoefte aan heeft. Als tegenwicht tegen al die blaaskaken die haat en wantrouwen zaaien. Om te huilen. En dat is precies wat ik deed. 

 

Levensles 1: het leven is niet rechtvaardig

Ik geef mijn kinderen altijd bepaalde levenslessen mee. Soms tot vervelens toe, hoor ik ze nu denken.  “Ja hoor, daar heb je papa weer met ‘zijn’ kinderen in Afrika”.  
Nummer 1 van mijn levenslessen kennen ze maar al te goed: "Het leven is niet rechtvaardig". Het klinkt misschien hard als levensles, maar het is maar al te waar. De dood van deze jongen is hier helaas opnieuw een bewijs van. Het leven is soms zo oneerlijk.

 

De gebroeders Leeuwenhart

Heel toevallig las ik mijn dochter van negen vanavond de eerste hoofdstukken voor van mijn lievelingsboek “De gebroeders Leeuwenhart” van Astrid Lindgren. We hadden “Matilda” van Roald Dahl net uitgelezen en ik wist dat dit mijn volgende voorleesboek zou zijn. Natuurlijk moest ik meteen denken aan de omgekomen jongen. Voor wie wil weten waarom, raad ik aan om dit prachtige boek te lezen.

“Het zal leeg zijn in de klas zonder onze knappe, vrolijke Jonatan. Maar wie de goden beminnen, sterft op jeugdige leeftijd. Jonatan Leeuwenhart, rust in vrede!”

Uit: "De gebroeders Leeuwenhart" (Astrid Lindgren)

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

Foto: Tonko

 

10. Logica van likmevestje

Actualiteit - Tenenkrommende Woorden - (On)Rechtvaardigheid

Een bruggetje van mijn vorige column over Desi Bouterse (klik hier) naar deze column over nog een tenenkrommend woord dat niet zou moeten bestaan.

Verjaring

Als zijn amnestiewetje niet had gewerkt, hadden we ons echt geen zorgen over onze vriend Bouterse hoeven maken. Dan was hij wel met iets anders gekomen. Ik gok op een nieuw verjaringswetje.

Wie ooit op het briljante idee van verjaring bij rechtszaken is gekomen weet ik niet, maar ik vind het allesbehalve briljant.

De hoofdreden van het invoeren van verjaring is dat zaken na lange tijd vaak heel moeilijk te bewijzen zijn. Naarmate de tijd verstrijkt, gaat het menselijk geheugen achteruit en bepaalde herinneringen worden misvormd of aangepast. Een luie aanklager die moedeloos werd van al die oude zaken waar geen mouw aan te passen viel, kwam met een idee. Als de bewijsvoering van een zaak uit een ver(der) verleden zo’n ernstig probleem is, waarom spreken we dan niet af om zaken die ouder zijn dan een x-aantal jaren niet meer in behandeling te nemen?

 

Totaal irrelevant

Veel mensen zien hier wel de logica van in. Ik niet. Ik vind het een logica van likmevestje.

Als er een misdrijf is gepleegd en je hebt een verdachte zul je met bewijzen moeten komen om de verdachte te kunnen veroordelen. Of het makkelijk of moeilijk is om die bewijsvoering rond te krijgen, is totaal irrelevant. Het draait bij het veroordelen van een verdachte maar om één ding: de bewijsvoering moet sterk genoeg zijn.

Dit houdt in dat hoe langer geleden een misdrijf is gepleegd, hoe meer moeite de aanklager (waarschijnlijk) zal moeten doen om de bewijsvoering rond te krijgen. De hoeveelheid tijd die gepasseerd is, verandert echter niets aan de bewijsvoering die nodig is voor een veroordeling. Een deugdelijke bewijsvoering moet het uitgangspunt van elke rechtszaak zijn en niet de (on)waarschijnlijkheid of die bewijsvoering kan worden gerealiseerd.

Bij verjaring wordt echter al bij voorbaat uitgesloten dat iets uit een verder verleden bewezen kan worden en dat deugt natuurlijk niet. Zo kan ik me gerust zaken voorstellen waarvan ook na vijftig jaar nog uitstekend de bewijsvoering rond te krijgen is.

 

Toetanchamon

En dan heb ik het nog niet eens over dé reden waarom verjaring in deze tijd sowieso echt niet meer kan: DNA. Door de ontdekking van het DNA leven we in een tijd waarin de mens zelfs met behoorlijk aanneembare theorieën kan komen over de precieze doodsoorzaak van Toetanchamon meer dan drieduizend jaar geleden!

Wie in deze tijd de stelling verdedigt dat het ondoenlijk is om met sluitende bewijsvoering te komen over zaken van tientallen jaren geleden, maakt zichzelf belachelijk.

Zijn we voor of tegen het rechtvaardigheidsprincipe? Vinden we dat iemand die (bewezen!) een misdrijf heeft begaan straf verdient, ongeacht hoe lang geleden dat is gebeurd? Of voelen we meer voor: zand erover, we moeten door, de verdachte is al zo oud etc.?

“Deze man is inderdaad de moordenaar van uw dochter. Helaas is de zaak onlangs verjaard. Jammer hè.” 

Verjaring: onmiddellijk afschaffen die handel. Next case!

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

Foto: Tonko

 

9. Slinks Houdini-trucje

Actualiteit - Politiek/Macht - Goed/Kwaad

Decembermoorden

“Omstreden amnestiewet in Suriname aangenomen.” Gaap, hoe verrassend. Desi Bouterse en de decembermoorden. Het is net als kijken naar een slechte B-film. Je weet hoe het afloopt en toch blijf je kijken. Decennia lang keert dit onderwerp eens in de zoveel tijd terug in het nieuws en decennia lang weten we al hoe het afloopt: er verandert niets.

Dat Bouterse een drugssmokkelende crimineel met bloed aan zijn handen is, is algemeen bekend. Toch loopt hij al jaren vrolijk vrij rond in Suriname. Sterker nog, hij schijnt er een aardig baantje te hebben. Wat dat zegt over Suriname is een interessante vraag. Maar wat ik me vooral afvraag, is wat dit over de mensheid in het algemeen zegt.

 

Onuitroeibaar

Vergelijk een Bouterse met een Augusto Pinochet van vroeger of een Silvio Berlusconi van nu. De een misschien een grotere schurk dan de ander, maar allemaal criminelen die nooit berecht zijn voor hun misdaden.

Net als onkruid lijken ze eenvoudigweg onuitroeibaar. Excusez le mot, maar zo’n woord rolt blijkbaar vanzelf uit mijn “pen” als ik hierover schrijf. Als de nood aan de man is, komen de schurken altijd met een of ander slinks Houdini-trucje waarmee ze steeds opnieuw de dans ontspringen. Iets met onschendbaarheid, immuniteit, amnestie of verjaring doet het altijd goed.

 

Foute mannen

Dat dit tuig ermee wegkomt, is al erg genoeg. Maar het allerergste vind ik nog wel dat ze alleen bij de gratie van hun grote schare bewonderaars ermee weg kunnen komen. Zonder hun enorme populariteit hadden ze toch echt een groot probleem gehad.

Die bewondering van de mens voor het kwaad zal mij altijd blijven fascineren. Vergelijk het met vrouwen die altijd op foute mannen vallen. Ze weten dat hun vent niet deugt, maar dat maakt hem alleen maar aantrekkelijker. Als zo’n man dan ook nog beroemd en rijk is, wordt hij helemaal onweerstaanbaar. Dan maakt het helemaal niet meer uit hoe vaak hij vreemd gaat, hoeveel vrouwen hij mishandelt (of erger) en hoeveel drugs hij gebruikt. Wow, wat een vent!

Als ik ooit populair wil worden, moet ik links en rechts wat onschuldige vrouwen vermoorden. Ok, ik word waarschijnlijk lange tijd opgesloten, maar daar staat wel wat tegenover. De rest van mijn leven ben ook ik verzekerd van een trouwe schare bewonderaars die mij via hun fanmail het gevoel geeft heel bijzonder te zijn. Joran van der Sloot kan erover meepraten. En Bouterse maar vrij rondlopen. Als president. Knap hoor.

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

Foto: Tonko