33. Een conservatief kunstliefhebbertje

Privé - Kunst/Cultuur - Liefde/Vriendschap

 

Ik kan dat ook

Vorige week ging ik met een vriendin naar het fotografiemuseum Foam in Amsterdam. Ik moest denken aan vroeger. In tegenstelling tot veel kinderen ging ik als kind graag naar musea. Tekenen was mijn hobby en daarom was ik vooral geïnteresseerd in de grote namen uit de schilderkunst: Rembrandt, Vincent van Gogh, Claude Monet, Leonardo da Vinci, Peter Paul Rubens, Pierre-Auguste Renoir etc.
Ik had er ook boeken van. Zeer educatief en leerzaam voor een knul in de groei. Om meerdere redenen. Zo heb ik ook een hoop opgestoken van het bestuderen van de favoriete thema’s van vooral de twee laatst genoemde schilders. Internet bestond nog niet zullen we maar zeggen.
Als jongetje had ik al dermate veel bewondering voor schilders uit vroegere tijden dat je gerust kon stellen dat ik een conservatief kunstliefhebbertje was. Bij het aanschouwen van de Nachtwacht dacht ik jaloers: wat is dat knap gemaakt, ik wou dat ik dat kon. Keek ik echter naar een schilderij van een “moderne” kunstenaar als Mondriaan dan fronste ik mijn kleine wenkbrauwen en dacht alleen maar: geef mij drie tubes verf en een liniaal en ik kan dat ook.

 

Stompzinnige bedoeling

Mijn overtuigde mening: “Een Mondriaan kan nooit een Rembrandt schilderen, maar andersom is het geen probleem.” Ik kon me soms ook echt kwaad maken om die zogenaamde kunst. Dan liep ik bijvoorbeeld met mijn ouders naar een of andere vage expositie te kijken en zag ik een schilderij dat helemaal wit was op drie zwarte streepjes na. Rembrandt zou zich in zijn graf hebben omgedraaid dacht ik toen al.

Ooit wandelde ik met een (andere) vriendin door het Stedelijk Museum. We liepen een pikdonkere zaal binnen waarin achter glas op de vloer wat vage kunst te “bewonderen” viel. Ik zag geen hand voor mijn ogen en vond het allemaal zo’n stompzinnige bedoeling dat ik besloot om buiten op m’n vriendin te wachten totdat ze uitgekeken was.

Omdat het zo lang duurde, waagde ik me opnieuw de zaal in. Mijn weg al aftastend door de duisternis kwam ik er achter dat aan de andere kant van de zaal nog een uitgang was. Ik heb mijn vriendin niet meer terug gezien. Die dag dan. Het was heel druk en mobiele telefoons hadden we nog niet. Welkom in de wereld van de moderne kunst vriend, zei ik tegen mezelf. Ik ben nooit meer in het Stedelijk geweest. 

 

Over kunst valt niet te twisten

In Foam ben ik geen vriendin kwijt geraakt. Was me ook niet gelukt, al had ik het gewild. Daarvoor is het museum te klein. Ook hier zag ik echter kunst die mijn inmiddels grijs wordende wenkbrauwen deed fronsen. Zoals foto’s waarvan het mij niet duidelijk was of de fotograaf het kapje op de lens was vergeten weg te halen of dat dit echt bewust zo was bedoeld. Of ik zag in een zaal een zooitje spullen staan waaruit ik drie conclusies kon trekken: of dit hoorde bij de tentoonstelling, of niet maar ze waren de zaal vergeten af te sluiten of de schoonmakers waren hun spullen vergeten op te ruimen.

Het meubilair van een museum soms niet kunnen onderscheiden van haar kunstwerken is voor mij typerend voor moderne kunst. Ben je net enthousiast met je partner de schoonheid van een kunstzinnige stoel aan het bespreken, gaat de suppoost er opeens op zitten.
Moderne kunst moet je niet te serieus nemen. Doet me ook denken aan die Duitse kunstkenner en museumdirectrice die ooit over een schilderij zei dat je kon zien dat het een echte Ernst Wilhelm Nay was door het gebruik van de gekleurde vlekken. Toen ze later hoorde dat het schilderij niet door Nay maar door een chimpansee was gemaakt, verklaarde ze: "Het leek inderdaad wel vrij haastig gemaakt". Ja, ja. Get a life.
Over kunst valt niet te twisten. Zeker niet met mij. Kunst is alles wat IK beschouw als kunst. Punt. Wanneer is het Rijksmuseum weer open?

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

  

Foto's Tonko uit boeken "De Groten van Alle Tijden": Rubens, Rembrandt en Leonardo da Vinci