149. COLUMN ROBIN WILLIAMS, ZELFMOORD, VROLIJKE EN GRAPPIGE MENSEN EN DEPRESSIVITEIT: Wantrouw altijd mensen die steeds maar vrolijk en grappig zijn

ONDERWERP: ZELFMOORD ROBIN WILLIAMS - DEPRESSIES

 

Rich and famous is niet alles

Een van mijn levenslessen aan mijn kinderen hoef ik gelukkig niet steeds te herhalen. Die les leren ze vanzelf als ze de sociale media een beetje volgen. En dat doen ze, tot vervelens toe. Levensles: “rich and famous” is niet alles. Zoveelste bewijs hiervan: de zelfmoord van Robin Williams.
De altijd vrolijke, grappige, ADHD-achtige Amerikaanse acteur worstelde jarenlang met alcohol- en drugsverslaving en zware depressies voordat hij zichzelf met een riem ophing. Een halfjaar nadat collega topacteur Philip Seymour Hoffman stierf aan een overdosis heroïne.

Moeilijk woord trouwens: depressie. Ik las ergens dat zijn assistent had bevestigd dat Williams recentelijk veel last had gehad van een receptie. Nou heb ik ook een hekel aan recepties, maar “what a hell of a reception” moet dat geweest zijn.

 

Nothing lasts forever

Ondanks dat ik helemaal niet op de hoogte was van de problematiek van Williams raakt dit drama me wel. Vooral omdat ik lees dat Williams bekend stond als lieve, warme en inlevende man die zich inzette voor diverse goede doelen. Al zal dat ongetwijfeld over meer (Amerikaanse) doden worden gezegd. In elk geval vind ik het heel sneu dat zo iemand zover heen is dat hij geen andere uitweg meer ziet.

Tja, nothing lasts forever. Wat me meteen doet denken aan de vergankelijkheid van het leven dat een belangrijk thema is in de relatief onbekende film “Bicentennial Man” (1999) waarin Williams een robot speelt die een mens wil worden. Een behoorlijk sentimentele film vol clichés naar een verhaal van de Amerikaanse sciencefiction schrijver Isaac Asimov, maar op de een of andere manier word ik vaak door dit thema geraakt. 

 

Het summum van geluk

Zoals zoveel pubers én volwassenen zijn mijn puberzoons er nog steeds van overtuigd dat als je eenmaal beroemd en miljonair bent de wereld aan je voeten ligt en dat dat het summum van geluk is.

Natuurlijk hoeven ze niet bang te zijn dat als hun droom straks echt uitkomt ze geen rondborstig model van twintig als vriendin kunnen krijgen of dat ze een gebrek zullen hebben aan vrienden die dag en nacht voor ze klaar staan. Zo lang als ze zich maar niet gaan afvragen of hun “dierbaren” er ook nog zullen zijn als hun geld ooit op raakt, is er niets aan het handje.

 

De tragiek achter de clown

Mijn zoons begrijpen er dan ook helemaal niets van dat zo’n beroemd iemand als Robin Williams niet gelukkig kon zijn. Alsof je gevoel van gelukkig zijn evenredig toe- of afneemt naarmate het je materialistisch meer mee- of tegenzit in het leven. Alsof de rijkste mensen ter wereld automatisch ook meteen de gelukkigste mensen zijn.

Dat mensen onderling nu eenmaal verschillen in hun beleving van geluk en dat je ook gewoon genetische aanleg tot depressiviteit kunt hebben en je je dus ook ongelukkig kunt voelen als daar helemaal geen aanleiding voor lijkt te zijn, beseffen ze nog niet.

Net als dat ze zich nog niet realiseren dat humor zelfs voor een Robin Williams niets meer dan een middel kan zijn geweest om je lekker veilig achter te verschuilen als je niet lekker in zijn vel zit. De tragiek achter de clown: als je mensen aan het lachen maakt, voel je je minder verdrietig en ongelukkig en dat werkt therapeutisch.

Kijk maar naar andere voorbeelden van komieken die last hadden/hebben van depressies als Jim Carrey, Ruby Wax en Stephen Fry en Hugh Laurie die vroeger het komische duo Fry&Laurie vormden. Ook als je de olijke René van der Gijp op televisie ziet, denk je niet snel van die is depressief. Zelfs toen Robin Williams in shows allemaal grappen maakte over zijn problemen met cocaïne lag de gemiddelde toeschouwer enkel dubbel van het lachen zonder zich ook maar een fractie van een seconde te realiseren dat hier een trieste man sprak met een serieus probleem.

 

Verdacht

Wantrouw altijd mensen die steeds maar vrolijk en grappig zijn. Dat zou een nieuwe levensles kunnen zijn.

Er zat vroeger op mijn tennisclub een meisje dat altijd opgewekt en vrolijk was en de hele tijd lachte. Toen al vond ik dat een beetje verdacht, maar nu zou ik helemaal denken van die heeft het vast niet makkelijk. Dat soort mensen kunnen wel eens het meest eenzaam en depressief van ons allemaal blijken te zijn.

Net als van die lui die op Facebook geen gelegenheid onbenut laten om de rest van de wereld - maar vooral zichzelf - ervan te overtuigen dat ze zo’n fantastisch leven hebben. Soms zie ik dan tussen alle fotootjes van feestjes, vakanties, kinderen, familie, vrienden, bier, wijn en barbecues van die spirituele spreuken staan waaruit iedereen met een beetje psychologisch inzicht kan opmaken dat het niet helemaal goed gaat met die persoon.

Als Robin Williams op  Facebook had gezeten, was hij veel eerlijker geweest vermoed ik zomaar. De man had zoals de meeste komieken behalve het vermogen om zijn kwetsbare kant te tonen ook veel zelfspot en daar houd ik van. Helaas is dat tegelijk natuurlijk ook de grote valkuil. Met teveel zelfspot zijn een riem en krukje zo gevonden. Eén tip: vermijd recepties.

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

Robin Williams in Jumanji (1995) en Bicentennial Man (1999)