175. COLUMN ZELFMOORD INGE VERMEULEN, HOCKEYKEEPSTER, SCHC: Treuren om iemand die ik niet heb gekend

ONDERWERPEN: HOCKEYKEEPSTER INGE VERMEULEN - ZELFMOORD

 

Zomaar een klein bericht, van de week gelezen. 

 

“Hockeykeepster Inge Vermeulen is maandag op dertigjarige leeftijd overleden. De speelster van SCHC kwam in het verleden ook uit voor Oranje. ‘Wij zijn enorm verdrietig en ontredderd, maar we kunnen niet anders dan haar keuze respecteren. Onze gedachten zijn bij haar familie en vrienden’, schrijft SCHC-voorzitter Stephan van der Vat maandag op de website SCHC. ‘Iedereen bij SCHC kende Inge als een enorm gedreven en gepassioneerde topsportster met een grote betrokkenheid bij onze vereniging. Inge was net dertig jaar geworden.’"

 

Verdrietig

Dit soort berichten raken mij altijd. Ach gossie, zo’n jonge vrouw die normaal in de bloei van haar leven zou moeten zijn en nog een hele toekomst voor zich had. Maar die dat om wat voor reden dan ook zelf blijkbaar niet zo zag. Heel erg verdrietig.

 

Taboe

Persoonlijk vind ik het jammer dat nergens het woord “zelfmoord” staat, terwijl dat duidelijk de doodsoorzaak is. Het duidt op een taboe en ik heb een hekel aan taboes. Ik ben van direct zijn en niet om de hete brij heen draaien.

Ondanks dat ik het niet zeker weet omdat ik niet iemand ben die de overlijdensberichten altijd doorleest, vermoed ik dat het nog steeds vrijwel nooit voorkomt dat er in een overlijdensbericht staat dat Jan of Piet zelfmoord heeft gepleegd. Als zelfmoord de doodsoorzaak is, staat dat er volgens mij of niet in of je kunt het indirect uit de tekst in het overlijdensbericht opmaken. Bijvoorbeeld door de mededeling dat men het heel verdrietig en onbegrijpelijk vindt maar dat het zijn/haar eigen keuze is geweest.
Zelfmoord komt helaas veel voor. In Nederland gaat het om bijna vijf mensen per dag, zestienhonderd per jaar. Dus in mijn ogen zou dat nooit een taboe mogen zijn, integendeel. Niemand zou zich ervoor hoeven schamen om dit onderwerp hardop bespreekbaar te maken. Zelf ben ik er zelfs heilig van overtuigd dat als het geen taboe zou zijn het levens zou redden.
  

Schuldgevoel

Zonder Inge te hebben gekend, roept zo’n triest bericht allemaal vragen in mij op. Zoals wat voor vrouw zij was, hoe ze als kind was en hoe dit allemaal zover heeft kunnen komen. En of het iets was wat altijd al in haar zat, waarbij ik doel ik op de genen, de nature-kant: een zwaarmoedige inslag, last van depressies, het hebben van een bepaalde psychische stoornis etc. Of dat het iets anders was en het meer te maken had met recentelijk gebeurde negatieve gebeurtenissen waar ze niet goed mee om kon gaan of zo. Of misschien was het wel een wanhopige, impulsieve daad. 

Natuurlijk heeft het totaal geen zin hiernaar te gissen terwijl ik haar helemaal niet heb gekend en moet ik dit eigenlijk niet doen. Maar toch gaan dit soort gedachten door mijn hoofd bij zo’n bericht over zo’n jonge vrouw.
Als ouder leef ik ook vanzelf met haar ouders mee voor wie dit wel het meest verschrikkelijke nieuws is dat je als ouder kunt krijgen. Ook al zou het hier om een slepend hulpverleningstraject van jaren zijn gegaan waarbij dit een “logisch” en te verwachten einde zou zijn geweest met zelfs misschien een soort vorm van opluchting, dan nog is de kans groot dat het schuldgevoel bij de ouders nooit helemaal zal verdwijnen. De “wat als?“ vraag zal nog heel vaak worden gesteld. Hoe onterecht dit ook kan zijn, omdat het nu eenmaal een feit is dat er mensen zijn die écht dood willen en die zich door niemand ervan zullen laten weerhouden om dit voornemen op een dag ook daadwerkelijk uit te voeren.
 

Cynische gedachte

Triest vind ik ook de gedachte dat het mij niet zou verbazen als diverse mensen om Inge heen helemaal niets door hadden en voor wie dit nieuws als een donderslag bij heldere hemel kwam. Die haar alleen maar kenden als die enorm gedreven en gepassioneerde topsportster en die geen flauw benul hadden van wat er écht in haar hoofd omging. Een cynische gedachte, omdat - ervan uitgaande dat mijn gedachte klopt - het aantoont dat we in een oppervlakkige wereld leven. In een egoïstische wereld waarin we veel teveel met onszelf bezig zijn en ons te weinig verdiepen in de mensen om ons heen en oprechte belangstelling vaak ontbreekt.

 

Rust zacht

Ach, ik weet het natuurlijk ook allemaal niet. Maar ik weet wel dat ik treur om iemand die ik niet eens heb gekend. Inge Vermeulen, waar je ook bent: rust zacht…

 

Tonko

 

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.