176. COLUMN ISLAMITISCHE STAAT (I.S.), JAPAN, PREMIER SHINZO ABE, KENJI GOTO, ONTHOOFDING, RUIL, CHINA, WOII, DE VERKRACHTING VAN NANKING: "Rare jongens die Jappen!"

I.S. - ONTHOOFDING - JAPAN - DE VERKRACHTING VAN NANKING

 

Afschrikwekkend imago

Als je als groep kwaadaardige mannen veel tijd hebt gestoken in het opbouwen van een berucht en afschrikwekkend imago is het natuurlijk wel zaak om de aandacht niet te laten verslappen om te voorkomen dat je op een dag opeens voor watje wordt uitgemaakt. “Gelukkig” is de Islamitische Staat (I.S.) zich bewust van dit gevaar en dus circuleerden de afgelopen tijd op internet weer nieuwe walgelijke I.S.-foto’s en -filmpjes: van homoseksuele mannen die van flats worden afgegooid, van kleine jongetjes die I.S.-vijanden een kogel door het hoofd “mogen“ schieten en van Japanse gijzelaars die zijn onthoofd of dat lot nog staat te wachten. Al is er op het moment van schrijven nog hoop voor de overgebleven Japanse gijzelaar Kenji Goto dat hij samen met een door de I.S. gevangen genomen Jordaanse piloot wordt geruild tegen een in Jemen gevangen genomen en ter dood veroordeelde Iraakse jihadiste.

 

Gemengde gevoelens

De Japanse premier Shinzo Abe sprak van de week zijn afschuw uit over de onthoofding van een van zijn landgenoten en noemde het een waanzinnige en ontoelaatbare terreurdaad. Sommige communicatieboodschappen zijn zo logisch als wat, maar moeten desalniettemin toch uitgesproken worden. Elke hoogwaardigheidsbekleder kent dit soort verplichte sociaalwenselijke verklaringen.

Hoe logisch, meelevend en oprecht de woorden van de Japanse premier ook zullen zijn, lijk ik haast een Tweede Wereldoorlogsveteraan als ik zeg dat ze gemengde gevoelens bij me oproepen. Niks ten nadele van de na 1945 geboren liberaal-democratische premier Abe, maar als ik “Japan” en “onthoofding” in één bericht lees, heb ik in de eerste plaats toch andere associaties dan met de I.S. Ik moet onmiddellijk aan de verkrachting van Nanking denken.
 

Lieverdjes

Omdat Japan een ver-van-mijn-bed-land is, zullen veel Nederlanders niet eens weten waar ik het over heb. Waar in Nederland onder bepaalde (oudere) mensen richting de Duitsers nog steeds haatgevoelens zullen leven, zal dat niet gelden tegenover Japanners. Ik vermoed dat de meeste Nederlanders eerder neutrale of positieve associaties met Japan hebben dan negatieve.

Hoe anders is dat in China waar de meeste ouderen met terugwerkende kracht er maar al te graag voor zouden hebben getekend dat ze in 1937 niet door Japan maar door Duitsland waren aangevallen. Vergeleken met de Japanners waren de nazi’s haast een soort lieverdjes.

 

Amateurreddertje

Flagrant voorbeeld van de wreedheid van de Japanners vormde hun inname van de toenmalige hoofdstad van China, Nanking, in december 1937. In zes tot acht weken tijd vermoordden de Japanners naar schatting 300.000 van de 700.000 inwoners van Nanking. En dat hadden er nog heel wat meer kunnen zijn als de Duitse (nazi!) directeur van de Siemensfabriek in Nanking, John Rabe, niet rond de tweehonderdduizend (!) Chinezen zou hebben gered door het creëren van een veiligheidszone middenin de stad. Een aantal waarbij vergeleken de dankzij Steven Spielberg beroemd geworden Oskar Schindler (van de film “Schindler’s List uit 1993) maar een amateurreddertje was. Schindler redde in het huidige Tsjechië de levens van ongeveer duizend joden.

Wie bij Triviant ooit de vraag krijgt “Noem één echte naziheld uit WOII” weet nu dat dat John Rabe moet zijn die tot de dag van vandaag in China als een heilige wordt beschouwd.

 

Tienduizend-lijken-greppels

Helaas voor de Chinezen gebeurde het moorden van de Japanners in veel gevallen niet op een “humane” (??) manier of met behulp van gaskamers of zo, maar op een meer gruwelijke en sadistische wijze. Voor de Japanners waren Chinezen het laagste van het laagste soort op aarde; üntermenschen (de Japanse term ken ik niet) die het niet verdienden om te leven.

Wie “geluk” had werd door de Japanners met machinegeweren neergemaaid bij de zogenaamde “tienduizend-lijken-greppels” aan de Yangtze. De rivier die na de moorden nog dagenlang rood kleurde van het bloed. Maar wie pech had wachtte een veel wreder lot en werd bijvoorbeeld levend verbrand, levend begraven, doodgeslagen, onthoofd, vastgenageld aan bomen, opgehangen aan de tong of doodgestoken door bajonetten.

Sommige Chinese mannen werden door de Japanners zelfs levend gebruikt voor hun bajonettraining. Naar schatting 80.000 Chinese meisjes en vrouwen werden achtereenvolgens (veelal door groepen) verkracht, verminkt (lichaamsdelen en borsten werden afgesneden) en vermoord. Verder zijn er getuigenissen van gruwelijke gebeurtenissen waarbij Japanse soldaten de buiken van zwangere vrouwen opensneden om de foetus te verwijderen of waarbij ze baby’s omhoog gooiden om ze vervolgens op te vangen op hun bajonetten.

Een bekend verhaal waar de Japanse kranten vol trots melding van maakten, was een wedstrijd tussen twee officieren die erom draaide wie van de twee als eerste honderd Chinezen had onthoofd. Door een soort van gelijkspel werd de wedstrijd verlengd tot het aantal van honderdvijftig zou worden gehaald.

 

Sterk overdreven

Negentien miljoen Chinezen kwamen door de oorlog met Japan om. Tot op de dag van vandaag wordt in Japan het bloedbad van Nanking nog steeds gebagatelliseerd; het zou allemaal sterk overdreven zijn (sommige Japanners spreken dan ook liever van het Nanking “incident”), Japanners zouden zich juist als humane bezetters hebben gedragen, China moest eerst maar eens kijken naar de slachtoffers die onder hun eigen leider Mao waren gevallen etc.
Officiële erkenning voor wat er in Nanking is gebeurd en officiële excuses daarvoor zijn er vanuit Japan nooit gekomen. Laat staan dat er herstelbetalingen zijn gedaan (wat medeagressor Duitsland overigens wel deed). In Japan schijnt sowieso een wijdverbreide neiging te bestaan om zichzelf eerder als slachtoffer dan als dader tijdens de Tweede Wereldoorlog te beschouwen. Denk daarbij aan Hiroshima en Nagasaki.

Kadaverdiscipline

Helaas is op de meest interessante vraag, namelijk waarom de Japanners zich zo ontzettend wreed en sadistisch gedroegen, geen sluitend antwoord gevonden. Het zal een combinatie van factoren zijn geweest. Opgebouwde frustratie vanwege de crisisjaren en de overbevolking in Japan; de angst voor het communisme; een aangeleerd superioriteitsgevoel jegens andere (inferieure) rassen/volkeren en een ingepompte overtuiging voorbestemd te zijn als wereldheerser; een door de militaire leiding opgelegde kadaverdiscipline waarbij niets minder dan blinde gehoorzaamheid werd verlangd, etc.

Hoe onaardig, onterecht en oneerlijk misschien ook, merk ik dat ik een volk dat minder dan tachtig jaar geleden - gehersenspoeld of niet - op zo’n grote schaal in staat was tot dergelijke gruwelheden toch nog een beetje wantrouw. De Japanners waren toen in elk geval tot de meest gekke daden in staat. Het zou mij ook niet verbazen als die idiote zelfmoordextremisten van nu de Japanse kamikaze zelfmoordeenheden tijdens het einde van de Tweede Wereldoorlog als voorbeeld beschouwen.

Ik las ooit dat er in een Japanse krant in 1945 een oproep had gestaan voor kamikazepiloten waarbij was toegevoegd “ervaring niet vereist”. “Rare jongens die Jappen.”, zou Obelix van Asterix zeggen. Al zouden de Chinezen ongetwijfeld een ander woord gebruiken.

 

Tonko

 

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

AFBEELDING ONGESCHIKT VOOR KINDEREN EN GEVOELIGE VOLWASSENEN!!!

 

De verkrachting van Nanking (toelichting overbodig)

 

175. COLUMN ZELFMOORD INGE VERMEULEN, HOCKEYKEEPSTER, SCHC: Treuren om iemand die ik niet heb gekend

ONDERWERPEN: HOCKEYKEEPSTER INGE VERMEULEN - ZELFMOORD

 

Zomaar een klein bericht, van de week gelezen. 

 

“Hockeykeepster Inge Vermeulen is maandag op dertigjarige leeftijd overleden. De speelster van SCHC kwam in het verleden ook uit voor Oranje. ‘Wij zijn enorm verdrietig en ontredderd, maar we kunnen niet anders dan haar keuze respecteren. Onze gedachten zijn bij haar familie en vrienden’, schrijft SCHC-voorzitter Stephan van der Vat maandag op de website SCHC. ‘Iedereen bij SCHC kende Inge als een enorm gedreven en gepassioneerde topsportster met een grote betrokkenheid bij onze vereniging. Inge was net dertig jaar geworden.’"

 

Verdrietig

Dit soort berichten raken mij altijd. Ach gossie, zo’n jonge vrouw die normaal in de bloei van haar leven zou moeten zijn en nog een hele toekomst voor zich had. Maar die dat om wat voor reden dan ook zelf blijkbaar niet zo zag. Heel erg verdrietig.

 

Taboe

Persoonlijk vind ik het jammer dat nergens het woord “zelfmoord” staat, terwijl dat duidelijk de doodsoorzaak is. Het duidt op een taboe en ik heb een hekel aan taboes. Ik ben van direct zijn en niet om de hete brij heen draaien.

Ondanks dat ik het niet zeker weet omdat ik niet iemand ben die de overlijdensberichten altijd doorleest, vermoed ik dat het nog steeds vrijwel nooit voorkomt dat er in een overlijdensbericht staat dat Jan of Piet zelfmoord heeft gepleegd. Als zelfmoord de doodsoorzaak is, staat dat er volgens mij of niet in of je kunt het indirect uit de tekst in het overlijdensbericht opmaken. Bijvoorbeeld door de mededeling dat men het heel verdrietig en onbegrijpelijk vindt maar dat het zijn/haar eigen keuze is geweest.
Zelfmoord komt helaas veel voor. In Nederland gaat het om bijna vijf mensen per dag, zestienhonderd per jaar. Dus in mijn ogen zou dat nooit een taboe mogen zijn, integendeel. Niemand zou zich ervoor hoeven schamen om dit onderwerp hardop bespreekbaar te maken. Zelf ben ik er zelfs heilig van overtuigd dat als het geen taboe zou zijn het levens zou redden.
  

Schuldgevoel

Zonder Inge te hebben gekend, roept zo’n triest bericht allemaal vragen in mij op. Zoals wat voor vrouw zij was, hoe ze als kind was en hoe dit allemaal zover heeft kunnen komen. En of het iets was wat altijd al in haar zat, waarbij ik doel ik op de genen, de nature-kant: een zwaarmoedige inslag, last van depressies, het hebben van een bepaalde psychische stoornis etc. Of dat het iets anders was en het meer te maken had met recentelijk gebeurde negatieve gebeurtenissen waar ze niet goed mee om kon gaan of zo. Of misschien was het wel een wanhopige, impulsieve daad. 

Natuurlijk heeft het totaal geen zin hiernaar te gissen terwijl ik haar helemaal niet heb gekend en moet ik dit eigenlijk niet doen. Maar toch gaan dit soort gedachten door mijn hoofd bij zo’n bericht over zo’n jonge vrouw.
Als ouder leef ik ook vanzelf met haar ouders mee voor wie dit wel het meest verschrikkelijke nieuws is dat je als ouder kunt krijgen. Ook al zou het hier om een slepend hulpverleningstraject van jaren zijn gegaan waarbij dit een “logisch” en te verwachten einde zou zijn geweest met zelfs misschien een soort vorm van opluchting, dan nog is de kans groot dat het schuldgevoel bij de ouders nooit helemaal zal verdwijnen. De “wat als?“ vraag zal nog heel vaak worden gesteld. Hoe onterecht dit ook kan zijn, omdat het nu eenmaal een feit is dat er mensen zijn die écht dood willen en die zich door niemand ervan zullen laten weerhouden om dit voornemen op een dag ook daadwerkelijk uit te voeren.
 

Cynische gedachte

Triest vind ik ook de gedachte dat het mij niet zou verbazen als diverse mensen om Inge heen helemaal niets door hadden en voor wie dit nieuws als een donderslag bij heldere hemel kwam. Die haar alleen maar kenden als die enorm gedreven en gepassioneerde topsportster en die geen flauw benul hadden van wat er écht in haar hoofd omging. Een cynische gedachte, omdat - ervan uitgaande dat mijn gedachte klopt - het aantoont dat we in een oppervlakkige wereld leven. In een egoïstische wereld waarin we veel teveel met onszelf bezig zijn en ons te weinig verdiepen in de mensen om ons heen en oprechte belangstelling vaak ontbreekt.

 

Rust zacht

Ach, ik weet het natuurlijk ook allemaal niet. Maar ik weet wel dat ik treur om iemand die ik niet eens heb gekend. Inge Vermeulen, waar je ook bent: rust zacht…

 

Tonko

 

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

 

174. COLUMN VRIENDSCHAP, BRAINWASH FESTIVAL, FILOSOFIE, ARISTOTELES, DRIE SOORTEN VRIENDSCHAPPEN (NUT, HOBBY, WARE - DEEL 2/2, SLOT): Alleen maar interesse in ware vrienden

ONDERWERPEN: VRIENDSCHAPPEN EN RELATIES - DE WARE VRIENDEN

 

Komen en gaan

Tja, hoeveel ware vrienden heb ik nou eigenlijk? De vraag van filosoof Kamphuis zette me even aan het denken. Afgezien van de definitie die Aristoteles aan het begrip “ware vriendschap” gaf, heb ik zelf natuurlijk ook een beeld van hoe een ware vriend eruit ziet en aan welke voorwaarden hij in mijn ogen moet voldoen. Tijdens het opsteken van de handen ging ik in elk geval veilig mee met het meest gegeven antwoord binnen én buiten de zaal: één tot drie ware vrienden (wat dus gemiddeld blijkt te zijn).

Toch ben ik op dit punt enorm veranderd ten opzichte van vroeger. Daar waar ik vroeger lang over deze vraag zou hebben nagedacht en gefilosofeerd, doe ik dat niet meer. Door mijn eigen ervaringen aangevuld met wat ik om mij heen zie, ben ik tot de nuchtere conclusie gekomen dat relaties en vriendschappen meer op elkaar lijken dan ik altijd dacht. In die zin dat beide in het leven regelmatig komen en gaan (voor de een wat meer dan voor de ander). Of je nu een relatie of een vriendschap hebt, weet je toch nooit zeker of je die over tien of twintig jaar nog steeds zult hebben. Het kan, maar het kan ook niet. Hoe “waar” een relatie of vriendschap ook lijkt en aanvoelt, krijgt niemand garanties in het leven. Mensen veranderen, belanden in andere fases in hun leven, krijgen andere behoeften etc. Dus als er al een ware vriend of partner bestaat, dan is het maar de vraag voor hoe lang dat zal zijn.

 

Persoonlijke zaken

Nee, uiteraard bestaat de perfecte vriend evenmin als de perfecte partner. Wie een partner of vriend vindt die aan al zijn voorwaarden voldoet, mag zich in zijn handen knijpen of in zijn wang om te kijken of hij niet droomt.

Als ik naar de vrienden kijk die ik tot nu toe in mijn leven heb gehad, kan ik concluderen dat ik in elk geval met allemaal goed en open heb kunnen praten over persoonlijke zaken, wat voor mij toch voorwaarde nummer één van een goede vriendschap is. 

Humor

Alhoewel humor daarna op de tweede plaats komt, zie ik daar al meteen de eerste verschillen. Ondanks dat al mijn vrienden mijn droge, ironische, soms cynische humor wel (her)kenden (anders zou het niet hebben gewerkt) had de een toch meer mijn humor dan de ander. Maar omdat humor zo persoonlijk is, houd je dat toch altijd. Althans ik wel.

Mensen en humor deel ik trouwens altijd in tweeën in: je hebt mensen die meer om anderen lachen dan dat ze anderen aan het lachen maken, en vice versa. Binnen vriendschappen kunnen beide categorieën vertegenwoordigd zijn, wat dan ook voor een mooi evenwicht kan zorgen.
Van de genoemde categorieën behoor ik in elk geval duidelijk tot de laatste en die rol zal ik binnen vriendschappen dan ook sneller innemen. Zelf ken ik helaas (te) weinig mensen waar ik ontzettend om kan lachen, al zal dat natuurlijk ook een hoop over mij en mijn blijkbaar selectieve gevoel voor humor zeggen. En hoe ontzettend doodzonde ik dat ook vind, zijn dat zelden tot nooit vrouwen. Ik vind mannen gewoon grappiger dan vrouwen. Een vrouwelijke cabaretier waar ik enorm hard om kan lachen, ken ik bijvoorbeeld niet. Volgens mij komt dit doordat ik een soort van droge, zwarte humor heb waarvoor de meeste vrouwen te gevoelig zijn en het dus niet (willen) snappen.
 

Filosofische gesprekken

Kijk ik bij mijn vrienden verder naar gemeenschappelijke hobby’s dan kan ik al definitief de conclusie trekken dat ik in mijn leven nog nooit iemand heb ontmoet die aan alle “voorwaarden” voldeed.

Zo houd ik zelf bijvoorbeeld enorm van filosofische gesprekken maar filosofische mensen/vrienden liggen niet bepaald voor het oprapen. Laat staan een filosofische vrouw (het lijkt alsof ik iets tegen vrouwen heb, maar dat is niet waar; ik zou er dolgraag op eentje verliefd willen worden).

Over spirituele vrouwen daarentegen struikel ik. Maar daarmee loop ik het risico bijvoorbeeld in discussie te gaan over de vraag of spiritualiteit wel samengaat met kwantumfysica (= wetenschap) of dat je het dan toch echt kwantummystiek (= geloof; net als spiritualiteit) moet noemen. Wat mij laatst overkwam met een spirituele vrouw die zei ervan te houden om door een man te worden uitgedaagd, maar dit dan toch weer iets te ver(moeiend) vond gaan.

 

Kwetsbaarheid

Nee, waarom ik zowel in real life als in de digitale wereld noch de ideale vriend noch mijn ideale vrouw ben tegengekomen, is wel verklaarbaar. Overeenkomsten zag ik wel, maar zeker afgezet tegen mijn zeer (zelf) kritische en idealistische houding gewoon te weinig om te kunnen spreken van een perfecte match.

Wel heb ik in de loop der tijd iets gemeenschappelijks ontdekt bij een aantal mensen waarmee ik een klik voelde. Iets waarmee ik terugkom op de aanleiding om dit tweeluik over vriendschap te schrijven: de mededeling van de man uit mijn filosofiegroep dat zijn meeste vrienden mensen zijn die een beetje aan de rand van de maatschappij leven (zie deel 1: column171).

Deze rode draad kan het best in één woord worden samengevat: kwetsbaarheid. Diverse mensen waarmee ik een klik vormde, bleken dermate kwetsbaar te zijn dat dit leidde tot bijvoorbeeld chronische lichamelijke en psychische klachten, depressies, burn-outs en (mede daardoor) afkeuringen voor werk.

 

Toeval

Ondanks dat ik als geen ander overtuigd ben dat toeval niet alleen bestaat maar ook heel veel voorkomt, is daar in dit geval minder sprake van. Ik wijk af, dus wijken veel van de mensen waar ik mee klik ook af, dus zijn zij en ik vanzelf ook kwetsbaarder dan gemiddelde mensen als het gaat om ons staande te houden in, en aan te passen aan onze maatschappij, dus leidt dit sneller tot psychische en fysieke problemen op het gebied van werk, vriendschappen en relaties, met alle vervelende gevolgen van dien. Een conclusie die een (slim) kind nog kan trekken. 

 

Opgenomen

Het meest opvallende voorbeeld hiervan draait om een lieve, gevoelige, slimme, belangstellende oud-collega van me waarmee ik jaren geleden op het werk heel goed klikte. Vrijwel nooit heb ik een bijzondere klik gevoeld met een collega, maar met haar had ik dat dus wel. Wat nog eens versterkt werd door haar zeer vleiende eigenschap om veel complimenten te geven. Althans dat deed ze bij mij. In de twee jaar dat ik haar meemaakte, ontving ik meer complimenten dan ik in de rest van mijn leven bij elkaar heb gehad volgens mij. Ze zag eigenschappen in me waarvan ik diep in mijn hart ook wel vond dat ik ze in me had, maar die (zeker op het werk) niemand om me heen zag of in elk geval nooit hardop tegen mij uitsprak. Zo was zij bijvoorbeeld de eerste die mij “gepassioneerd” noemde, wat ik prachtig en geruststellend vond om te horen. Want ja, er zit zeker passie in me. Alleen zat ik helaas nooit op de juiste (werk)plek om die te kunnen etaleren. Belangrijkste oorzaak: een stuitend gebrek aan zelfkennis.   

Na mijn ontslag verwaterde het contact met deze vrouw echter toch. Waar ik in de fase van werkloosheid in crisistijd terechtkwam, kreeg zij kort na elkaar twee kinderen en leek zij in de fantastische huisje-boompje-beestje fase te zijn aanbeland.    

Afgelopen jaar kreeg ik echter toevallig van een andere ex-collega te horen dat het helemaal niet goed met haar ging en dat ze al een tijd niet meer werkte. Toen ik contact met haar opnam, bevestigde ze dat kort in een mail en vertelde ze me zelfs dat ze voor vijf maanden zou worden opgenomen in verband met psychische en lichamelijke klachten.
Aan de ene kant was ik onaangenaam verrast, maar aan de andere kant verbaasde het me ook weer niet. Dat iemand waarmee ik een goede klik voelde opeens lange tijd opgenomen werd, paste ook wel weer in het patroon dat mij al eerder was opgevallen. Behalve lief was ze ook vreselijk eerlijk en integer en dan ben je in de wereld van werk en bedrijven automatisch kwetsbaar voor oneerlijke, politieke spelletjes. Ik kan erover meepraten.  

Inmiddels zijn die vijf maanden voorbij en zou ze alweer “vrij” moeten zijn, maar ze heeft nog niet op mijn mails gereageerd. Dus ik kan alleen maar hopen dat de behandeling heeft geholpen en het beter met haar gaat.

 

Kluizenaars en zwervers

Ja, de nieuwe man uit mijn filosofiegroep begrijp ik heel goed. Ik acht het bijvoorbeeld ook niet ondenkbaar dat ik met zonderlinge “Showroom-achtige” kluizenaars en zwervers wel eens de meest boeiende gesprekken zou kunnen blijken te voeren eenvoudigweg omdat ik met hen veel meer overeenkomsten vertoon dan met een gemiddelde bankmanager of advocaat.

Misschien moet ik ook maar eens een gesprek aangaan met die vriendelijke Afrikaanse man die altijd bij de Albert Heijn daklozenkranten verkoopt en die ik af en toe vijftig eurocent geef. Als hij tot de meest interessante mensen in die supermarkt blijkt te horen, kijk ik niet gek op. En als ik over een aantal jaren zijn plek overneem ook niet... 

Tonko

 

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

173. COLUMN JE SUIS CHARLIE, MOORDEN CHARLIE HEBDO, ISLAMITISCHE STAAT (I.S.), MOHAMMED, INGEZONDEN BRIEF VAN ALLAH: Je suis Allah mais aussi je suis Charlie!

ONDERWERPEN: JE SUIS CHARLIE - MOORDEN PARIJS - ISLAM

 

Ingezonden brief van Allah (8 januari 2014)

 

Geachte heer Tonko Lumn,

 

Misverstanden

Na de gebeurtenissen van de laatste tijd rondom Mijn religie en Mijn “Persoon” voel Ik mij genoodzaakt eens en voor altijd wat misverstanden uit de weg te ruimen. U mag zich vereerd voelen dat Ik dat bij u doe, maar dat heeft ook een reden.

Al een tijdje lees Ik uw columns met veel plezier, vooral omdat Ik er regelmatig hartelijk om moet lachen. Misschien verbaast het u, maar inderdaad: ook Ik heb humor! En helaas veel meer dan men denkt. Op de een of andere vreemde manier blijken de meeste mensen zich dat maar moeilijk te kunnen voorstellen. Alsof een Opperwezen geen plezier mag hebben en niet zou mogen lachen of zo. Alsof Ik alleen maar boos en wraakzuchtig zou moeten zijn.

Maar goed, Ik kan het de mens als hun Schepper natuurlijk moeilijk verwijten. Ik en niemand anders is daar tenslotte verantwoordelijk voor. Ik had de mens wel iets meer van mijn eigen gevoel voor humor mogen meegeven zie Ik nu ook in. Maar Ik ben ook maar een God, moet u bedenken (Mijn humor J).

 

Niet perfect

Als u hieruit concludeert dat Ik niet perfect ben, moet Ik u complimenteren. Alhoewel, zo knap is die conclusie nou ook weer niet. Wie naar deze aarde en vooral naar de mensheid kijkt en als Schepper durft te beweren dat Hij perfect is, maakt zichzelf natuurlijk compleet belachelijk.

Inderdaad kan Ik moeilijk ontkennen dat Ik onderweg in het scheppingsproces links en rechts wat steekjes heb laten vallen. Maar ter verdediging van Mezelf: een Universum scheppen is een vrij pittig klusje kan Ik u vertellen. Het is niet voor niets dat Ik daar nu 13,8 miljard jaar later nog steeds van aan het bijkomen ben. Ik zal u ook eerlijk zeggen dat Ik na de Big Crunch, Big Rip of Big Freeze geen plannen heb om het nog een tweede keer te gaan doen. Hoe het heelal overigens aan zijn einde komt, verklap Ik niet. Een beetje wetenschapper wil daar liever zelf achterkomen.

 

Twijfel over bestaan God

Nee, beweren dat Ik perfect ben terwijl u en Ik wel beter weten, zou nergens op slaan. Ik denk ook niet dat als u in een perfecte wereld had geleefd u ook columnist zou zijn geweest mijnheer Lumn, heb Ik gelijk of niet? Een retorische vraag die u overigens niet hoeft te beantwoorden, want Ik heb altijd gelijk. Een bewering die gelukkig wel helemaal kloptJ.

Helaas voor u kunt u niet hetzelfde zeggen, want hoe vaak u het in uw columns ook bij het rechte eind heeft (of denkt te hebben), zit u er toch ook regelmatig naast. En Ik als uw Schepper kan het weten.

Zo proef Ik in diverse columns - en dan druk Ik Mij nog héél voorzichtig uit - wat twijfel over het bestaan van een God. Volgens u draait het geloof slechts om de menselijke drang om te willen geloven. Welnu, wie beter dan Ik kan u duidelijk maken dat u hierin ongelijk hebt. Ondanks uw punt dat de mens graag wil geloven, vorm Ik het levende bewijs dat dat niet ten onrechte is. Want ja, Ik besta! Dat veel mensen in andere, niet bestaande Goden geloven is overigens een ander (pijnlijk) verhaal.

 

Het Goede

In uw grappig bedoelde column nummer 164 (klik hier) had u zonder dat u het besefte het wel bij het rechte eind met uw aanname dat Ik/Allah, de enige ware God en Schepper van het Universum zou zijn. Op één klein detail na helaas en daar wil Ik het graag met u over hebben.

Met het wijdverbreide misverstand dat Ik geen humor heb, kan Ik leven. Met de verkeerde aanname dat Ik perfect ben, ook. Wie ben Ik om dat tegen te sprekenJ? Maar suggereren dat Ik de Allah zou zijn zoals dat I.S. (of Al-Qaeda of Boko Haram) tuig Mij voorstelt, gaat Mij toch echt te ver!
Oké, ook hierbij ontrek Ik Mij niet aan Mijn eigen verantwoordelijkheid. Ik heb tenslotte behalve het Goede ook het Kwade geschapen. Vraag me niet waarom. Houd het er maar op dat dat een van die steekjes is die Ik heb laten vallen. Ik ben nogal temperamentvol en een wereld bestaande uit niets anders dan het Goede zag Ik niet zitten. Dat leek Mij nogal saai. Wat zal Ik zeggen; Ik was jong en naïef. Zelfs een Opperwezen wordt in de loop der miljarden jaren ouder en wijzer.

Desalniettemin is Mijn uitgangspunt hierbij altijd geweest dat het Goede het Kwade uiteindelijk altijd zou overwinnen. Om die reden zal Ik bijvoorbeeld ook altijd sterker blijven dan de door Mij uit vuur geschapen Shaitan (Satan). Dezelfde Shaitan trouwens die de laatste tijd zo vaak bij Mij komt klagen omdat zijn Hel zo vol komt te zitten met al die gekken die doen alsof ze voor Mij/Allah al die hoofden hebben afgehakt. Tegen Shaitan roepen “Alsof Ik daar op zit te wachten” of “Wat kan Ik daaraan doen?” is vragen om problemen, want zijn antwoord ken Ik toch al: “Dan had je Het Kwaad en Mij maar niet moeten scheppen.” En eerlijk is eerlijk: daar heeft ie een punt.

 

Laf

Ondanks Mijn voornemen om Mij nooit met de Aardse zaken te bemoeien, vormen die walgelijke moorden in Parijs van gisteren voor Mij toch de druppel om voor één keer van dat voornemen af te stappen. Nu voel Ik Mij meer dan ooit geroepen om eens en voor altijd duidelijk te maken dat als een of andere gefrustreerde moordenaar zich geroepen voelt om te moorden hij Mij er buiten moeten laten. Doe dat lekker uit naam van jezelf, maar verschuil je daarbij alstublieft niet laf achter Mij/Allah. Het maakt je verblijf in de Hel er straks alleen maar een stuk onaangenamer op en neem maar van Mij aan dat je dan zal gaan smeken of je hoofd er alsjeblieft afgehakt mag worden.

Mijn goede vriend Mohammed en Ik zitten ons ook al eeuwen te storen aan die verzonnen idioterie dat niemand Mohammed zou mogen afbeelden. Wie Mij weet aan te wijzen waar dat in de Koran staat, mag het Mij zeggen. En Ik kan het weten want Ik heb dat boek nota bene zelf via Djibrel aan Mohammed geopenbaard. Oké, het was misschien niet Mijn beste werk en het boek is zo langzamerhand wel toe aan een nieuwe verbeterde druk die voor gekken een stuk minder ruimte zal overlaten voor hun eigen bespottelijke interpretaties, maar dat terzijde.

 

Grappige cartoons

Jezus (geen vloek, want sorry maar wie die gast ook was, het was geen zoon van Mij), wat hebben Mohammed en Ik veel gelachen om die grappige cartoons in de Charlie Hebdo. We delen dezelfde ironische humor en zullen de omgebrachte cartoonisten daarom als geen ander gaan missen. Dat deze mensen nu intussen bij ons hierboven zijn is leuk maar helaas natuurlijk dodelijk (excusez le mot) voor hun inspiratie en creativiteit. Cartoons schrijven in/over jullie wereld is één, maar in/over Mijn vredige, liefdevolle hemel is toch een heel ander verhaal. Wat dat betreft biedt de hel meer mogelijkheden.

 

Solidariteit

Beste Tonko, Ik heb gezegd wat Ik wilde zeggen en hoop dat je Mijn boodschap de wereld in brengt. Ga door met je leuke columns en onthoud dat je vanaf nu nooit meer Mijn bestaan in twijfel hoeft te trekken. Er is niets mis met de wil van de mens om te geloven en er is helemaal niets mis met de wil van de mens om in Mij/Allah te geloven! Uit solidariteit wil ik graag eindigen met de woorden:

 

Je suis Allah mais aussi Je suis Charlie!

 

Allah

 

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.