TAARTEN VAN ABEL - KINDEREN - OPEN GESPREKKEN - SCHEIDEN
Siemon de Jong
Zappend op een zondagmorgen zag ik weer een aflevering van het mooie VPRO-kinderprogramma Taarten van Abel waarin kinderen met banketbakker "Abel" (Siemon de Jong) een taart maken voor een speciaal iemand uit hun omgeving. Omdat er achter de reden om dit te doen vaak bijzondere verhalen schuil gaan, leidt dit tot boeiende gesprekken tussen Abel en het betreffende kind. In deze aflevering draaide het om een pubermeisje van twaalf dat ruzie had gemaakt met haar beste vriendin. Het meisje had nogal een kort lontje waardoor ze wel vaker in de problemen kwam. Dan ging ze schelden, slaan of schoppen en had ze even later alweer spijt, maar was het kwaad wel al geschied. Ook nu had ze in haar boosheid dingen geroepen die ze niet meende. Haar vriendin voelde zich er echter zo door gekwetst dat ze het meisje meteen had geblokkeerd met WhatsApp. Een beter signaal dat de vriendschap serieus in gevaar is, kun je als puber niet afgeven.
Mooie kwaliteit
Ik had meteen een zwak voor het meisje. Moeite hebben met het beheersen van je woede maakt je nog geen slecht mens (lees ook column 182). En zeker niet als je daarbij de mooie kwaliteit bezit om je eigen fouten te durven erkennen. Haar bereidheid om zich kwetsbaar op te stellen werd gelukkig beloond. Het vriendinnetje reageerde heel schattig en onder het genot van een stuk taart kon de vriendschap weer worden voortgezet.
Steeds als ik dit programma zie, denk ik van: dat zou ik ook kunnen. En willen. Het lijkt me prachtig. Die persoonlijke gesprekken met die kinderen voeren bedoel ik dan. Klein detail is dat je met taarten maken weinig aan mij hebt. Als zo’n meisje met mij een taart maakt, loopt ze het risico om alles alleen maar erger te maken. Dan krijgt ze die taart waarschijnlijk in haar gezicht: “Dacht je nou echt met zo’n mislukte taart onze vriendschap te kunnen redden?”
Steeds als ik dit programma zie, denk ik van: dat zou ik ook kunnen. En willen. Het lijkt me prachtig. Die persoonlijke gesprekken met die kinderen voeren bedoel ik dan. Klein detail is dat je met taarten maken weinig aan mij hebt. Als zo’n meisje met mij een taart maakt, loopt ze het risico om alles alleen maar erger te maken. Dan krijgt ze die taart waarschijnlijk in haar gezicht: “Dacht je nou echt met zo’n mislukte taart onze vriendschap te kunnen redden?”
Puur en authentiek
Ik vind het altijd leuk om gesprekken aan te gaan met vrienden/-innen van mijn kinderen. Al ligt ook bij mij het ene kind me natuurlijk beter dan het andere. Diepgaande gesprekken voeren met volwassenen doe ik ook graag, maar met een kind heeft het iets speciaals en ontroerends.
Boeiend is de vraag hoe het komt dat ik me in gesprekken bij kinderen vaak iets vrijer en meer op mijn gemak voel dan bij volwassenen. Het zal ermee te maken hebben dat wat ik zo mooi vind aan kinderen is dat ze nog zo puur en authentiek zijn. Cynisch geformuleerd zou je ook kunnen zeggen dat kinderen nog niet zo verdorven zijn als volwassenen. Hoe hard kinderen ook tegen elkaar kunnen zijn, vind ik ze daarin in elk geval directer en eerlijker dan volwassenen. De hardheid van volwassenen zit veel meer onderhuids, is subtieler en hypocrieter en daardoor des te kwetsender. Als een kind gemeen tegen je doet, merk je dat meteen. Als een volwassene dat doet, kan het zomaar voorkomen dat je pas achteraf beseft hoe gemeen je bent behandeld.
Boeiend is de vraag hoe het komt dat ik me in gesprekken bij kinderen vaak iets vrijer en meer op mijn gemak voel dan bij volwassenen. Het zal ermee te maken hebben dat wat ik zo mooi vind aan kinderen is dat ze nog zo puur en authentiek zijn. Cynisch geformuleerd zou je ook kunnen zeggen dat kinderen nog niet zo verdorven zijn als volwassenen. Hoe hard kinderen ook tegen elkaar kunnen zijn, vind ik ze daarin in elk geval directer en eerlijker dan volwassenen. De hardheid van volwassenen zit veel meer onderhuids, is subtieler en hypocrieter en daardoor des te kwetsender. Als een kind gemeen tegen je doet, merk je dat meteen. Als een volwassene dat doet, kan het zomaar voorkomen dat je pas achteraf beseft hoe gemeen je bent behandeld.
Goede combinatie
Toevallig had ik de afgelopen maand een aantal leuke gesprekken met vriendinnen en hockeyteamgenootjes van mijn dochter en met een vriend van mijn oudste zoon. Met de vriendin van mijn jongste zoon heb ik sowieso regelmatig boeiende gesprekken door de goede combinatie: zij is heel open en ik stel graag directe vragen.
Tegenover de vriendinnen en teamgenootjes van mijn dochter stelde ik vragen die menig ouder waarschijnlijk nooit zou stellen. Zo ontstond in de auto richting een hockeywedstrijd een leuk gesprek met een meisje waarvan de ouders lange tijd geleden gescheiden zijn. Omdat ze een Hollandse vader heeft en een Servische moeder vroeg ik haar naar de in haar ogen belangrijkste verschillen tussen Serviërs en Nederlanders. Uiteraard wilde ik ook weten in hoeverre ze vond dat ze op haar moeder en op haar vader leek. Dat het gesprek uiteindelijk ook op het onderwerp scheiden uitkwam, mag geen verrassing heten. Als co-ouder was ik natuurlijk nieuwsgierig naar haar ervaringen met het co-ouderschap van haar ouders.
Tegenover de vriendinnen en teamgenootjes van mijn dochter stelde ik vragen die menig ouder waarschijnlijk nooit zou stellen. Zo ontstond in de auto richting een hockeywedstrijd een leuk gesprek met een meisje waarvan de ouders lange tijd geleden gescheiden zijn. Omdat ze een Hollandse vader heeft en een Servische moeder vroeg ik haar naar de in haar ogen belangrijkste verschillen tussen Serviërs en Nederlanders. Uiteraard wilde ik ook weten in hoeverre ze vond dat ze op haar moeder en op haar vader leek. Dat het gesprek uiteindelijk ook op het onderwerp scheiden uitkwam, mag geen verrassing heten. Als co-ouder was ik natuurlijk nieuwsgierig naar haar ervaringen met het co-ouderschap van haar ouders.
Scheiden
Omdat helaas veel kinderen gescheiden ouders hebben, komt het onderwerp scheiden sowieso vaker ter sprake met vrienden van mijn kinderen. Toevallig kwam mijn oudste zoon onlangs met een vriend thuis wiens ouders net hadden aangekondigd te zullen gaan scheiden, wat wederom leidde tot een boeiend gesprek over hoe zo’n jongen dit beleeft.
Hij vertelde dat zijn ouders vrijwel niets loslieten over de (aanstaande) scheiding en dat hij dat heel vervelend vond. Waarop mijn zoon zei dat dat ook gold voor zijn moeder. Mijn ex-vrouw heeft naar wat ik van mijn kinderen begrijp altijd weinig losgelaten over onze scheiding, omdat zij vindt dat dat tot het terrein van haar privacy behoort en kinderen in haar ogen niet alles hoeven te weten. Wat uiteraard haar goed recht is.
Zelf ben ik hierin echter heel anders. Ik ben juist een groot voorstander van openheid richting mijn kinderen. Met als valkuil dat ik ongetwijfeld soms te open zal zijn. Maar dat heb ik liever dan dat ik te gesloten ben en ik mijn kinderen het gevoel geef ze op afstand te houden.
Ik vertelde mijn zoon en zijn vriend dat ouders op dit punt nu eenmaal heel verschillend kunnen zijn. Als tip gaf ik de jongen mee dat als hij last zou krijgen van vervelende, emotionele botsingen tussen zijn ouders hij ze moest adviseren om in hun gesprekken altijd gevoel en verstand van elkaar te scheiden en daarbij alleen vanuit het laatste te praten. Veel makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, maar het is wel de meest verstandige methode om te hanteren.
Ik vertelde mijn zoon en zijn vriend dat ouders op dit punt nu eenmaal heel verschillend kunnen zijn. Als tip gaf ik de jongen mee dat als hij last zou krijgen van vervelende, emotionele botsingen tussen zijn ouders hij ze moest adviseren om in hun gesprekken altijd gevoel en verstand van elkaar te scheiden en daarbij alleen vanuit het laatste te praten. Veel makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, maar het is wel de meest verstandige methode om te hanteren.
Aandoenlijk
Zoals wel vaker wil de ironie dat vanuit trieste aanleidingen vaak de boeiendste en persoonlijkste gesprekken ontstaan. Tijdens een ander gesprek met een drietal vriendinnetjes van mijn dochter vertelde één meisje ook over de scheiding van haar ouders. Waarop een ander meisje spontaan losliet dat haar ouders de laatste tijd ook veel ruzie maakten en zelfs al naar een relatietherapeut waren geweest. Zeer aandoenlijk en sneu om te horen, maar aan de andere kant ook wel weer grappig om te constateren dat zij zich blijkbaar zo vrij en op haar gemak voelde om dit met ons te delen.
Mijn overtuiging is dat kinderen het meest open naar je zullen zijn als ze merken dat je geen spel speelt, dat je ze serieus neemt (en niet als kleuters behandelt) en dat je oprecht in ze geïnteresseerd bent.
Mijn overtuiging is dat kinderen het meest open naar je zullen zijn als ze merken dat je geen spel speelt, dat je ze serieus neemt (en niet als kleuters behandelt) en dat je oprecht in ze geïnteresseerd bent.
Ach, het zijn eigenlijk net mensen...
Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Tonko
Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten