200e COLUMN - TENNIS ALS UITLAATKLEP - JEUGDSENTIMENT
Tweehonderdste column: reacties welkom!
Mijn tweehonderdste column alweer! Nog steeds heb ik weinig zicht op wie mijn columns precies lezen, maar kan ik uit de stijgende lezersaantallen wel concluderen dat ik inmiddels aardig wat vaste volgers moet hebben.
Hoe mooi dat ook is, kunnen mijn lezersaantallen natuurlijk altijd beter en hoop ik die stijgende lijn nog wel even vast te kunnen houden. Mijn best gelezen column (meer dan zevenduizend keer!) komt uit het afgelopen halfjaar en was die over de verdrietige zelfmoord van SCHC-hockeykeepster Inge Vermeulen (zie column 175). Wat denk ik mede aangeeft hoeveel impact haar dood in haar directe omgeving heeft gehad.
Ondanks dat ik begrijp dat lezen één ding is maar reageren iets heel anders, zou het heel leuk zijn als ik van (trouwe) lezers hoor wat zij van mijn columns vinden en of ze op- of aanmerkingen of adviezen voor me hebben. Dus ben je een trouwe lezer en wil je dat wel laten weten dan hoop ik hieronder op een reactie!
Ondanks dat ik begrijp dat lezen één ding is maar reageren iets heel anders, zou het heel leuk zijn als ik van (trouwe) lezers hoor wat zij van mijn columns vinden en of ze op- of aanmerkingen of adviezen voor me hebben. Dus ben je een trouwe lezer en wil je dat wel laten weten dan hoop ik hieronder op een reactie!
Een rondje om het schoolgebouw
Voor het eerst in meer dan vijftien jaar was ik laatst weer op mijn oude tennisclub. Ik had er afgesproken met een jongere broer van mijn beste jeugdvriend. Het contact met zijn grote broer was ongeveer tien jaar geleden geëindigd (zie column 2), terwijl ik hem al meer dan twintig jaar niet zal hebben gezien. Hij bleek sinds kort weer lid te zijn van onze oude club.
Afspreken op je oude tennisclub klinkt misschien niet bijzonder, maar voor mij was dat het zeker wel. Vooral tijdens mijn puberteit was tennis mijn leven. Mijn redding zou ik zelfs durven beweren. Waar ik op school een teruggetrokken loner was die tijdens pauzes in zijn eentje een rondje om het schoolgebouw placht te lopen (mijn moeder moest ooit huilen toen ze dat toevallig een keer zag), was op de tennisclub alles anders. Daar was ik iemand en werd ik gezien en gewaardeerd. In de eerste plaats omdat ik de beste junior was en niemand om mij heen kon.
Tegen een goede vriendin (zie columns 5 en 78) sprak ik toen al het vermoeden uit dat als ik een matige tennisser was geweest niemand mij zou hebben zien staan. Waar een kern van waarheid in zit: als je wint, heb je vrienden.
Afspreken op je oude tennisclub klinkt misschien niet bijzonder, maar voor mij was dat het zeker wel. Vooral tijdens mijn puberteit was tennis mijn leven. Mijn redding zou ik zelfs durven beweren. Waar ik op school een teruggetrokken loner was die tijdens pauzes in zijn eentje een rondje om het schoolgebouw placht te lopen (mijn moeder moest ooit huilen toen ze dat toevallig een keer zag), was op de tennisclub alles anders. Daar was ik iemand en werd ik gezien en gewaardeerd. In de eerste plaats omdat ik de beste junior was en niemand om mij heen kon.
Tegen een goede vriendin (zie columns 5 en 78) sprak ik toen al het vermoeden uit dat als ik een matige tennisser was geweest niemand mij zou hebben zien staan. Waar een kern van waarheid in zit: als je wint, heb je vrienden.
Weemoed
Iemand na meer dan twintig jaar spreken vanuit de kennis die je nu hebt, is boeiend. Je kunt vragen stellen waar je vroeger niet op kwam of toen niet durfde te stellen. Wat ik al vermoedde, klopte: voor de broer bleek tennis als uitlaatklep dezelfde betekenis te hebben gehad als voor mij. Voor hem was het vooral een vlucht van zijn thuissituatie waarin hij een moeizame relatie had met zijn inmiddels overleden vader.
Dat wij beiden gevoelens van jeugdsentiment hebben, is niet vreemd. Een verschil tussen ons is echter dat hij mede daardoor weer is teruggekeerd, terwijl ik dat nooit zal doen vanuit het besef dat het toch nooit meer wordt zoals het was. Een terugkeer zou dat alleen maar pijnlijk bevestigen.
Al in de loop der jaren dat ik lid was van de club, voelde ik dat alles geleidelijk aan minder werd. Op een dag kwam er een nieuw clubhuis en kon ik mijn tennisleven symbolisch in tweeën delen: in de (mooie) periode vóór en de (mindere) periode ná plaatsing van dit gebouw.
Al in de loop der jaren dat ik lid was van de club, voelde ik dat alles geleidelijk aan minder werd. Op een dag kwam er een nieuw clubhuis en kon ik mijn tennisleven symbolisch in tweeën delen: in de (mooie) periode vóór en de (mindere) periode ná plaatsing van dit gebouw.
Vooral tijdens mijn laatste jaren op de club betrapte ik mezelf steeds vaker op gevoelens van weemoed als ik het laantje richting de tennisbanen op kwam lopen. Ik voelde me net een oude lul die denkt aan de goede oude tijd dat alles beter was.
Gelukkig duurde het niet lang meer alvorens ik de laatste drempel die mij nog op de club hield, had overschreden: ik werd clubkampioen (zie column 194). Toen ik na mijn afscheidsspeech het bekende laantje weer afliep, voelde ik mij verdrietig en leeg. "Zojuist heb ik afscheid genomen van mijn jeugd", zei ik tegen mijn vader die naast me liep. En zo was het.
Tonko
Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.
Ik ben een trouwe lezeres sinds column 185 denk ik. Heel lang ben ik het dus nog niet maar ik ben wel van plan het nog lang te blijven. Voor mij zou er niks aan je columns moeten veranderen. Je bent oprecht en zegt wat je denkt zonder rond de pot te draaien. Dat spreekt me heel erg aan. Ook dat je weet waarover je schrijft blijkt duidelijk uit je columns. En natuurlijk je schrijfstijl vind ik fantastisch. Ik ben er stiekem ook wat jaloers op... Dus doe zo verder voor mijn part.
BeantwoordenVerwijderenDe reden waarom ik nog maar één keer een reactie plaatste is omdat ik gewoon akkoord ga met wat je schrijft en er niets zinnigs meer aan kan toevoegen. Of het onderwerp is me niet genoeg bekend om er iets over te kunnen zeggen. En ook nog het feit dat lezen gemakkelijker is dan een reactie plaatsen.
Hopelijk heb je hier iets aan en zet ik andere lezers aan om ook hun mening te geven. :-)
Groetjes Patricia
Bedankt Patricia voor je aardige woorden! Erg leuk om (opnieuw, want je had al eerder gereageerd) van een voor mij onbekende lezer te horen hoe die mijn columns ervaart. Mocht je op een dag toch op- of aanmerkingen of tips hebben dan hoor ik het graag. Niet dat ik het type ben dat zich helemaal aanpast aan wat de lezers willen:-), maar ik sta altijd open voor suggesties en kritiek! En mocht je mensen in je omgeving kennen die mijn columns wellicht ook weten te waarderen: zeg het voort! Alle PR is welkom!:-) Nogmaals dank voor je reactie Patricia! groeten, Tonko
BeantwoordenVerwijderenO ja Patricia, als je mijn columns leuk vindt om te lezen, kun je natuurlijk altijd mijn oudere columns (vóór 185) nog gaan lezen. Tip: kijk rechtsonder bij labels welk onderwerp je aanspreekt! Neem bijvoorbeeld nummer 164 waar ik zelf erg tevreden over was: http://tonkolumn.blogspot.nl/search/label/Wie%20van%20de%20Drie
BeantwoordenVerwijderenBedankt voor de tip. Ik had er zelf ook al aan gedacht om eerdere columns te lezen maar een rare kronkel in mijn hoofd weerhield mij ervan. Jou tip (duwtje in de rug) was voldoende om dan toch oudere columns te lezen :-).
BeantwoordenVerwijderenEn om mij iets minder onbekend te maken: ik "ontdekte" je blog op een facebookgroep, ik woon in België, ik geloof niet in God, Allah of het lot en ik ben een kattenliefhebster ;-)
Groetjes Patricia
Oeps. Ik bedoel "jouw tip"...
BeantwoordenVerwijderen