DOOD GEORGE MARTIN - THE BEATLES - ROL TOEVAL EN GELUK
Guitar groups are on the way out
Aan alles komt een eind. Door moord (John Lennon - 1980) en
kanker (George Harrison - 2001) zijn van The Beatles al twee van de vier leden een
tijd niet meer onder ons en nu is ook hun sympathieke producer en “Vijfde
Beatle” George Martin op 90-jarige leeftijd overleden. Als groot liefhebber van
The Beatles en dan vooral van hun muziek uit de latere - zeker door Martin
beïnvloedde - periode 1965-1970, raakt dit nieuws mij uiteraard. Apart is het trouwens wel: een gevoel van jeugdsentiment ervaren bij een band die uit elkaar ging toen ik nog peuter was.
De vriendelijke, klassiek onderlegde Martin - toen manager bij platenlabel Parlophone - nam The Beatles onder zijn hoede op het moment dat deze door het concurrerende platenlabel Decca waren afgewezen met de legendarische woorden: “guitar groups are on the way out”. Een paar jaar later zou Decca overigens ook niets zien in de onbekende linkshandige gitarist Jimmy Hendrix.
De vriendelijke, klassiek onderlegde Martin - toen manager bij platenlabel Parlophone - nam The Beatles onder zijn hoede op het moment dat deze door het concurrerende platenlabel Decca waren afgewezen met de legendarische woorden: “guitar groups are on the way out”. Een paar jaar later zou Decca overigens ook niets zien in de onbekende linkshandige gitarist Jimmy Hendrix.
Het laatste ontbrekende puzzelstukje voor the road to success
Nou zou je natuurlijk kunnen zeggen dat met het afwijzen van The Beatles Decca de
grootste blunder uit de geschiedenis van de popmuziek heeft begaan, maar dat is
wel heel simpel geredeneerd. Want met mijn geloof in het belang van de rol van
toeval en geluk in het leven werkt het zo dus niet.
Ik denk zelfs dat als Decca The Beatles destijds wel zou hebben aangenomen, het zomaar had kunnen zijn dat dan niemand ooit van The Beatles zou hebben gehoord.
Vaak waar mensen tot grote successen komen, valt dit terug te herleiden tot een aantal op-het-juiste-moment-op-de-juiste-plaats-gebeurtenissen waarbij ze net even dat geluk kregen wat ze op dat moment nodig hadden. Zeker in de muziekwereld zijn er talloze voorbeelden van bands waarbij muzikanten kwamen en gingen totdat er iemand arriveerde die een bijzondere chemie veroorzaakte waar men al zo lang naar op zoek was en alles opeens op zijn plek begon te vallen. Dat ene laatste ontbrekende, noodzakelijke puzzelstukje voor "the road to success" zou bij The Beatles wel eens George Martin kunnen zijn geweest.
Als The Beatles namelijk niet waren afgewezen door Decca, zou hun manager Brian Epstein niet met de auditieopnames bij George Martin terecht zijn gekomen en zou Martin nooit geregeld hebben dat de in zijn ogen onbekwame drummer Pete Best werd vervangen door Ringo Starr en zou hij het niet voor elkaar hebben gekregen dat The Beatles hun carrière als meest verkopende band aller tijden konden starten bij zijn platenlabel Parlophone (wat weer onderdeel was van de beroemde Britse platenmaatschappij EMI) en dan zou Martin dus nooit de invloed hebben kunnen uitoefenen die noodzakelijk was voor het doen ontstaan van de voor The Beatles zo kenmerkende sound.
Ik denk zelfs dat als Decca The Beatles destijds wel zou hebben aangenomen, het zomaar had kunnen zijn dat dan niemand ooit van The Beatles zou hebben gehoord.
Vaak waar mensen tot grote successen komen, valt dit terug te herleiden tot een aantal op-het-juiste-moment-op-de-juiste-plaats-gebeurtenissen waarbij ze net even dat geluk kregen wat ze op dat moment nodig hadden. Zeker in de muziekwereld zijn er talloze voorbeelden van bands waarbij muzikanten kwamen en gingen totdat er iemand arriveerde die een bijzondere chemie veroorzaakte waar men al zo lang naar op zoek was en alles opeens op zijn plek begon te vallen. Dat ene laatste ontbrekende, noodzakelijke puzzelstukje voor "the road to success" zou bij The Beatles wel eens George Martin kunnen zijn geweest.
Als The Beatles namelijk niet waren afgewezen door Decca, zou hun manager Brian Epstein niet met de auditieopnames bij George Martin terecht zijn gekomen en zou Martin nooit geregeld hebben dat de in zijn ogen onbekwame drummer Pete Best werd vervangen door Ringo Starr en zou hij het niet voor elkaar hebben gekregen dat The Beatles hun carrière als meest verkopende band aller tijden konden starten bij zijn platenlabel Parlophone (wat weer onderdeel was van de beroemde Britse platenmaatschappij EMI) en dan zou Martin dus nooit de invloed hebben kunnen uitoefenen die noodzakelijk was voor het doen ontstaan van de voor The Beatles zo kenmerkende sound.
Van vrolijke rock&roll naar kwalitatief hoogstaande muziek
Met zijn klassieke achtergrond (opleiding als pianist en hoboïst) en
vaardigheden als producer wist George Martin de sound van The Beatles zo te
polijsten dat alles op zijn plek viel en de successen en de nummer één hits (21
in totaal) elkaar in snel tempo opvolgden.
Vooral na 1965 veranderde de muziek
van The Beatles van vrolijke rock&roll nummers naar
kwalitatief zeer hoogstaande, vernieuwende, experimentele muziek. Muziek die gekenmerkt
werd door het gebruik van de meest uiteenlopende, vaak klassieke
muziekinstrumenten (zoals bijvoorbeeld de sitar van George Harrison), diverse
muziekgenres en innovatieve opnametechnieken, met dank aan George Martin.
Mijn allereerste LP
Het doet mij allemaal denken aan de dag dat ik als jonge knul van een jaar of elf voor
het eerst en in gezelschap van mijn moeder een platenzaak binnenliep. Ik weet
niet meer waarom, maar ik mocht van mijn moeder een LP uitkiezen, mijn allereerste.
Omdat ik wel eens nummers als “Penny Lane” en “Yellow Submarine” (overigens een
minder Beatles-nummer vind ik, al is het alleen maar vanwege de mindere
zangkwaliteiten van Ringo Starr) had gehoord en leuk vond, wist ik al dat ik een
LP van The Beatles zou gaan uitzoeken.
Eenmaal met mijn moeder in de winkel liep ik wat onbeholpen en schuchter rond en wilde ik als aankomende puber met schaamte voor zijn ouders eigenlijk zo snel mogelijk weer weg. Binnen no time had ik een LP van The Beatles uitgezocht en was ik daarbij zo slim om te gaan voor de eerste de beste dubbelelpee die ik tegenkwam: dat werd ‘m en dat mocht gelukkig.
Eenmaal met mijn moeder in de winkel liep ik wat onbeholpen en schuchter rond en wilde ik als aankomende puber met schaamte voor zijn ouders eigenlijk zo snel mogelijk weer weg. Binnen no time had ik een LP van The Beatles uitgezocht en was ik daarbij zo slim om te gaan voor de eerste de beste dubbelelpee die ik tegenkwam: dat werd ‘m en dat mocht gelukkig.
Eenmaal thuisgekomen zette ik de LP meteen vol enthousiasme op waarbij ik vol
ongeloof en teleurstelling moest constateren dat de meest vreemde en ondefinieerbare
nummers passeerden. In niets leek dit op de muziek die ik van The Beatles kende.
Waren dit écht The Beatles? Ik kon het niet geloven.
For No One
De echte kenners weten al lang welke LP ik te pakken had: “The White Album” uit 1968. Een
wereldberoemd album met de meest uiteenlopende nummers waaraan je goed kon
horen dat het proces van het uiteenvallen van The Beatles was begonnen. Ieder bandlid
leek vooral met zichzelf en zijn eigen nummers bezig te zijn.
Overbodig te vermelden dat ik “The White Album” vreselijk vond. Maar omdat het lange tijd mijn enige LP was, beluisterde ik hem toch regelmatig. Inmiddels bijna veertig jaar later reken ik “The White Album” tot een van de beste albums die ik ken.
Mijn tweede LP, die mijn vader een keer voor me meenam uit de Verenigde Staten, was toch ook weer van The Beatles en misschien wel de meest invloedrijke uit de popmuziekgeschiedenis: “Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band” (1967). Met briljante songs die zonder de creatieve inbreng van Martin nooit zo briljant waren geweest als bijvoorbeeld “Being for the Benefit of Mr. Kite!” en “A Day in the Life”. Dit keer was ik meteen verkocht.
Persoonlijke all time Beatles-favoriet voor mij - en wat mij betreft op een dag te beluisteren tijdens mijn crematie - is het relatief onbekende nummer “For No One” van het geweldige album “Revolver” (1966). Met daarop als slagroom op de taart de prachtige hoornsolo van Alan Civil, de toenmalige hoornsolist van het “New Philharmonia Orchestra” uit Londen. Alan Civil was geregeld door… jawel, George Martin.
George Martin, bedankt voor uw belangrijke bijdrage aan deze prachtige muziek; R.I.P.
Overbodig te vermelden dat ik “The White Album” vreselijk vond. Maar omdat het lange tijd mijn enige LP was, beluisterde ik hem toch regelmatig. Inmiddels bijna veertig jaar later reken ik “The White Album” tot een van de beste albums die ik ken.
Mijn tweede LP, die mijn vader een keer voor me meenam uit de Verenigde Staten, was toch ook weer van The Beatles en misschien wel de meest invloedrijke uit de popmuziekgeschiedenis: “Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band” (1967). Met briljante songs die zonder de creatieve inbreng van Martin nooit zo briljant waren geweest als bijvoorbeeld “Being for the Benefit of Mr. Kite!” en “A Day in the Life”. Dit keer was ik meteen verkocht.
Persoonlijke all time Beatles-favoriet voor mij - en wat mij betreft op een dag te beluisteren tijdens mijn crematie - is het relatief onbekende nummer “For No One” van het geweldige album “Revolver” (1966). Met daarop als slagroom op de taart de prachtige hoornsolo van Alan Civil, de toenmalige hoornsolist van het “New Philharmonia Orchestra” uit Londen. Alan Civil was geregeld door… jawel, George Martin.
George Martin, bedankt voor uw belangrijke bijdrage aan deze prachtige muziek; R.I.P.
Tonko
Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten