77. Lang leve de antihelden!

TV/Film/Docu - Helden en anti-helden - Muziek

Als een wijf janken

Sinds mijn scheiding ben ik een stuk emotioneler geworden. Niet dat ik nu meteen als een wijf bij de eerste de beste sentimentele film begin te janken, maar ik heb zo mijn momenten.
Gisteravond was weer zo’n moment waarop ik in mijn eentje met tranen in mijn ogen op de bank lag. Aanleiding was het zien van de met een Oscar bekroonde muziekdocumentaire “Searching for Sugar Man” die ook tijdens de IDFA de publieksprijs kreeg en ik begrijp wel waarom.

Ik houd van antihelden. Van die doodnormale, aardige, onopvallende, liefst verlegen, beetje onzekere en bescheiden mensen die opeens toevallig iets fantastisch bereiken maar daar vervolgens heel gewoon onder blijven. Zonder kapsones of sterallures, maar met een prachtige vorm van nederigheid en dankbaarheid.

Behalve kippenvel en betraande ogen geven dit soort antihelden mij inspiratie en boven alles hoop. Hoop voor de goede, eerlijke, integere mensen op deze wereld en hoop voor het bestaan van rechtvaardigheid.

 

Grotere muzieklegende dan Elvis en The Beatles

“Searching for Sugar Man” is zo’n inspirerende en hoopgevende film. De documentaire gaat over de zoektocht naar de Amerikaanse folkzanger Sixto Rodriquez die begin jaren zeventig een tweetal platen met politiek geëngageerde teksten uitbrengt in de Verenigde Staten.
Ondanks dat hij door sommigen al met Bob Dylan wordt vergeleken, floppen zijn platen hopeloos waarna Rodriquez de muziek laat voor wat het is om als sloper in Detroit aan het werk te gaan (waar hij later tussendoor wel nog even filosofie studeert).
Door stom toeval  - een Amerikaans meisje laat een muziekcassette van Rodriquez horen aan haar Zuid-Afrikaanse vriend en hij en zijn vrienden vinden het prachtig en maken er kopieën van -  wordt de zanger in de jaren zeventig immens populair in het land waar de apartheid op dat moment op een hoogte-/dieptepunt zit.
Terwijl Rodriquez onwetend in Detroit woont, is hij in Zuid-Afrika inmiddels een grotere muzieklegende dan Elvis en The Beatles geworden. Omdat echter niemand in dat land weet wie Rodriquez precies is en er zelfs geruchten de ronde gaan dat hij tijdens een optreden zelfmoord zou hebben gepleegd, groeit hij uit tot een heuse mythe.
Wie wil weten hoe de zoektocht naar Rodriquez afloopt, moet de documentaire maar gaan zien. De mooie liedjes en het prachtige verhaal doen je de keiharde, egoïstische rol van de platenindustrie op de achtergrond gelukkig vergeten.

 

Just when you think things couldn't get worse

De emoties die deze film bij mij teweeg bracht, deden mij enorm denken aan die keer dat ik jaren geleden met tranen in mijn ogen Paul Potts’ auditie zag voor de Britse talentenshow Britain’s Got Talent. Als dikke, onaantrekkelijke verkoper van mobieltjes liep Potts het podium op waar je de juryleden zag denken van daar heb je weer zo’n loser die denkt dat hij een popster kan worden.

Hun monden vielen echter open van verbazing toen Potts als een ware operazanger begon te zingen. Het publiek ging compleet uit zijn dak en een jurylid sprak van een stuk koolstof dat net in een diamant was veranderd. De vriendelijke Potts ging door, won de wedstrijd maar bleef een bescheiden en dankbaar mens.

Later overkwam nog meer mensen ongeveer hetzelfde: de 47-jarige mollige huisvrouw Susan Boyle werd jaren later tweede en de verlegen, onzekere zeventienjarige jongen Jonathan Antoine won vorig jaar net niet de wedstrijd samen met zijn zestienjarige zangpartner Charlotte Jaconelli.

Pikant detail hierbij is dat toen de zeer dikke Jonathan opkwam jurylid Simon Cowell zijn buurvrouw toefluisterde: “Just when you think things couldn’t get any worse”. Zijn duidelijke vooroordeel dat dikke mensen niets zouden kunnen, werd echter keihard onderuit gehaald toen Jonathan zijn mond opendeed en de sterren van de hemel begon te zingen en de zaal en juryleden in extase bracht.

 

Uitgemolken talentenshows

Eerlijk gezegd heb ik helemaal niets met al die stomme talentenshows. Eenvoudigweg omdat er inmiddels zoveel varianten zijn dat ik door de ontelbare winnaars de talenten niet meer zie.
Maar uitgemolken of niet: elke keer als er tussen al die clichékandidaten weer een dikke, onaantrekkelijke maar o zo aardige, verlegen en bescheiden antiheld opstaat die met zijn unieke talent alle critici de mond snoert dan ga ik het filmpje toch even op YouTube bekijken. En dan weet ik nu al dat elke keer als ik ernaar kijk ik opnieuw een snotterend wijf word dat het allemaal even te veel word. Lang leve de antihelden!

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

 

Auditie van Paul Potts bij Britain's Got Talent (2007)

Bron: YouTube

 

Auditie van Susan Boyle bij Britain's Got Talent (2009)

Bron: YouTube

 

 Auditie van Jonathan Antoine en Charlotte Jaconelli bij Britain's Got Talent (2012)
Bron: YouTube