86. Een meester in zelfoverschatting

Actualiteit - Politiek/Macht - Dictators - WOII

De man van de bunga-bunga feestjes

“Rare jongens die Romeinen” riep Obelix al meer dan tweeduizend jaar geleden. Tenminste dat zou hij best gezegd kunnen hebben als hij, net als Julius Caesar (de gezworen vijand van Asterix en Obelix), echt had bestaan.
Nu denk ik hetzelfde over de nazaten van het eens zo glorieuze Romeinse Rijk: de Italianen. Met dank aan hun Julius Caesar van de laatste decennia: Silvio Berlusconi. Tenminste zo zou hij maar al te graag gezien worden, maar ik vrees voor Berlusconi dat hij toch meer de geschiedenisboeken in zal gaan als de man van de bunga-bunga-feestjes, de corruptie en het machtsmisbruik dan als de man van de Julius Caesar-achtige daden en overwinningen. Al moet worden benadrukt dat Caesar natuurlijk ook bepaald geen lieverdje was.

 

Hoe vergankelijk roem kan zijn

Nee, als Berlusconi mij dan toch aan iemand doet denken uit de Italiaanse geschiedenis dan is dat toch meer aan zijn eigen grote voorbeeld: Benito Mussolini. Al kan de nog steeds immens populaire Berlusconi er gerust op zijn dat hij niet zo zal eindigen als de Italiaanse fascist en dictator die aan het eind van zijn carrière nog maar weinig populariteit genoot.

Mussolini en zijn maîtresse werden op 28 april 1945, twee dagen voor de zelfmoord van Adolf en Eva, doodgeschoten door Italiaanse partizanen waarna hun lichamen aan de voeten werden opgehangen aan een balk bij een benzinestation ("Shell helpt") op het Piazzale Loreto-plein in Milaan. De details over wat de woedende menigte vervolgens met de lijken deed, zal ik de lezer besparen. Maar het was in elk geval een gedenkwaardig voorbeeld van hoe vergankelijk roem kan zijn.

 

Ein Klotz am Bein

Net als Berlusconi nu was Mussolini in zijn tijd een meester in zelfoverschatting. Iets waar Adolf Hitler tot zijn grote ontzetting in de loop van de Tweede Wereldoorlog ook achter zou komen.
Mijn God, wat moet die arme Adolf zich hebben doodgeërgerd aan zijn voormalig idool die achter zijn militair uniformpje en pedante, theatrale gebaren en gekke bekkentrekkerij werkelijk geen enkele kwaliteit bleek te bezitten. “Ein Klotz am Bein” (een blok aan zijn been) zal Hitler ongetwijfeld meerdere keren over Mussolini hebben verzucht.
Schrale troost voor Mussolini is dat hij de führer in elk geval op één punt overtrof, jawel: zelfoverschatting. Een prestatie die, kijkend naar de toch ook niet bepaald onbescheiden Hitler, geen geringe prestatie mag worden genoemd.

 

Hoeveel keer levenslang moet je krijgen voor écht levenslang?

Dat Berlusconi ondanks zijn criminele gedrag tot zijn dood toe buiten de gevangenis zal blijven, is eveneens geen geringe prestatie. Daar zal zijn prachtige doch inhoudsloze veroordeling tot zeven jaar cel verder niets aan veranderen.

Ten eerste leven we helaas in een tijd dat in de juridische wereld geen enkele gerechtelijke uitspraak letterlijk kan worden genomen. Zo weten we allemaal al lang dat wie tot tien jaar cel wordt veroordeeld gemiddeld na een jaar of zes weer vrij rondloopt en dat levenslang meestal helemaal geen levenslang betekent. Alhoewel Nederland hierop wel weer een positieve uitzondering vormt.
In andere landen kun je echter niet voor niets tien, twintig, dertig keer levenslang krijgen waarbij het heel fijn zou zijn als iemand mij antwoord kan geven op de ietwat rare vraag hoeveel keer je nu precies levenslang moet krijgen om levenslang te krijgen. Dat steeds weer uitrekken en devalueren van grenzen en begrippen doet mij denken aan van die mensen die roepen dat ze zich voor 110 procent zullen inzetten. Jammer denk ik dan, want waarom geef je geen 150 of 200 procent?

 

I rest my case

De tweede reden waarom Berlusconi nooit vast zal komen te zitten, komt omdat hij zo slim is geweest om net als de Bijbelse Jozef tijdens zijn goede, machtige jaren al rekening te houden met eventuele mindere jaren daarna. Met misschien niet zozeer een risico op een vergelijkbare val als Mussolini, maar dan toch zeker wel met een reële kans op juridische aanklachten.
Helaas voor Berlusconi werd in 2009 de eerder door hem als premier ingevoerde wet op (zijn) onschendbaarheid en immuniteit voor juridische vervolging door de hoogste rechters teniet gedaan (zie ook column 9). Maar “gelukkig” staat daar tegenover dat er in Italië sinds 2006 een regel bestaat dat veroordeelden van boven de zeventig jaar niet naar de gevangenis hoeven te gaan, maar hun straf thuis mogen uitzitten. Pikant detail: deze amnestiewet is door Berlsuconi in 2006 ingevoerd. Hij was toen 69 jaar oud. I rest my case...

 

De maffiabaas is dood, lang leve de maffiabaas

Mocht onze vriend Silvio het hoger beroep tegen zijn veroordeling verliezen dan is er voor hem natuurlijk nog geen man overboord. Een straf uitzitten in een van zijn paleizen zal door Berlusconi zelf, laat staan door wie dan ook, als een erge straf worden beschouwd. Bovendien kan hij van daaruit nog probleemloos een nieuwe carrière beginnen. Een carrière waarvoor hij eigenlijk geboren is en waarvoor hij ook al de nodige ervaring heeft: maffiabaas.

James Gandolfini, de acteur die maffiabaas Tony Soprano speelde in de succesvolle maffiaserie The Sopranos, is net begraven. De (nep) maffiabaas is dood, lang leve de (echte) maffiabaas! Ik hoor het Don Corleone Berlusconi zo tegen de rechter zeggen: “I will make you an offer you can’t refuse…” (beroemd citaat uit de film "The Godfather")

  

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

  

Julius Caesar (uit Asterix & Obelix)