148. COLUMN VLIEGRAMP OEKRAÏNE VLUCHT MH17 MALAYSIA AIRLINES, ROL VAN TOEVAL, GOED EN KWAAD, DE WAARHEID: Jullie hebben het gedaan! Nee, jullie! Welles! Nietes!

VLIEGRAMP - ROL TOEVAL - GOED EN KWAAD - DE WAARHEID

 

Niemand heeft garanties in het leven

Kijkend naar natuurrampen, oorlogen, terrorisme, politiek klimaat en gevaarlijke dieren vertel ik mijn kinderen tot vervelens toe hoe blij ze moeten zijn dat ze in een van de veiligste landen ter wereld wonen. Maar de ramp met het in Oost-Oekraïne neergeschoten vliegtuig van Malaysia Airlines (vlucht MH17) geeft maar weer eens aan dat niemand in het leven garanties heeft.

Als ik het nieuws hierover volg, valt mij op dat diverse thema’s uit mijn columns in één zo’n ramp samenkomen. Neem bijvoorbeeld: de rol van toeval en de wil van de mens om te geloven, goed en kwaad, de (objectieve en subjectieve) waarheid en het liegen en bedriegen.

Geluk of pech?
Natuurlijk druppelen nu verhalen binnen van mensen die deze vlucht van plan waren te nemen, maar die ‘m om wat voor reden dan ook toch hebben gemist. Omdat het vliegtuig bijvoorbeeld volgeboekt was of een andere vertrekdag toch beter uitkwam.
Ik las dat een Maleisische stewardess door het ruilen van haar dienst in maart was ontkomen aan de vliegramp met vlucht MH370, maar dat haar partner die steward is om dezelfde reden juist weer in dit vliegtuig zat. Oftewel hoe dicht geluk en pech soms bij elkaar kunnen liggen.

Het meest frappante voorbeeld wat mij op dit gebied bijstaat, is dat van die Japanner die in 1945 de atoombom van Hiroshima overleefde en vervolgens naar zijn familie in Nagasaki vertrok om daar een paar dagen later opnieuw hetzelfde te overkomen. En het weer te overleven. Geluk of pech? Het is maar hoe je het bekijkt.
Hoe het gebeuren zal worden geïnterpreteerd door de mensen die aan deze vliegramp ontsnapten, zal ongetwijfeld wederom per persoon verschillen. Maar ook hier zullen er weer mensen zijn die geloven wat ze willen geloven om zo goed mogelijk met de situatie te kunnen omgaan (zie column 51).

 

Goed en kwaad

Hoe verschrikkelijk zo’n ramp ook is, brengt het ook het goede en zelfs het mooiste in de mens naar boven. Kijk alleen al naar het gevoel van saamhorigheid en verbondenheid dat de ramp onder de Nederlanders teweegbrengt. Of naar de mate waarin de Oekraïners meeleven, terwijl zij het daar natuurlijk al moeilijk genoeg hebben.

Het geeft eens te meer aan dat er naast de veroorzakers van alle oorlogsellende gelukkig nog genoeg normale mensen zijn die gewoon een rustig leven willen leiden met hun familie en kinderen. Waardoor het medeleven zo intens is als bij andere onschuldige mensen dit leven zo wreed wordt vernietigd. Ook ik zit met tranen in mijn ogen voor de televisie omdat ik weet dat er gezinnen met baby’s en andere kinderen in dat vliegtuig zaten die lekker op vakantie dachten te gaan.

Hoe dichtbij goed en kwaad soms bij elkaar liggen, toont ook aan dat veel van de passagiers in een betere wereld helemaal niet in dat vliegtuig hadden gezeten. Ik doel hierbij op de mensen die op weg waren naar een Internationale Aids Conferentie in Australië om te praten over het wereldwijde Aids-probleem. Een probleem dat er helemaal niet zou hoeven zijn, aangezien we allemaal weten dat er inmiddels medicijnen bestaan die Aids omzetten van een dodelijke in een chronische ziekte.

Dat er desondanks vooral in de ontwikkelingslanden jaarlijks miljoenen mensen aan Aids sterven, is veelzeggend en triest. Reden? Uiteraard: geld. En de onbereidwilligheid van het Westen om het zogenaamde “evenwicht” tussen West en Oost (dat is: het Westen blijft rijk zo lang als het Oosten arm blijft) even opzij te zetten in het belang van de mens(elijk)heid.

Dat het kwaad volop vertegenwoordigd is bij deze vliegramp spreekt voor zich. Wie erop kickt om vliegtuigen neer te schieten en dus mensen te doden en dit vol trots op twitter zet om het vervolgens heel laf weer snel daarna te verwijderen, mag zich wat mij betreft ook vol trots scharen onder het kwade in deze wereld. Waar ze in “goed” gezelschap zijn van de plunderaars die zonder enige schaamte de plek des onheils hebben afgestruind op zoek naar kostbaarheden. Over hoe diep een mens kan zinken (naschrift: deze verhalen blijken niet te kloppen of in elk geval sterk overdreven).

 

Kinderachtig

Ik vind het een beetje sneu voor kinderen dat de term kinderachtig eeuwig naar hen zal verwijzen, terwijl volwassenen de kinderen vaak overtreffen in het tonen van dit gedrag.

Het is allemaal zo verdomd voorspelbaar wat er gaat gebeuren na de ontdekking van een neergeschoten passagiersvliegtuig in een gebied waar oorlog heerst tussen Oekraïners en Pro-Russische separatisten: “Jullie hebben het gedaan!” “Nee, jullie!” “Welles!” “Nietes!” “Wij hebben het materiaal helemaal niet om dat te kunnen.” “Ja, wij zeker wel.”

En Poetin die vanzelfsprekend meteen naar de Oekraïne wijst en alle betrokkenheid ontkent, Obama die  Rusland beschuldigt en aangeeft bewijzen hiervoor te hebben (maar ze uiteraard nog niet geeft) en “last but not least” Rutte die als een typische Nederlandse premier zich weer eens irritant beperkt tot nietszeggende sociaal wenselijke uitspraken. Al besef ik wel dat ik daar nog eens naar terug zal verlangen op de dag dat Wilders een keer premier wordt. Een dag die ik overigens nooit hoop noch (gelukkig) verwacht mee te maken.

 

De objectieve waarheid

Ook hier is de vraag interessant of de objectieve waarheid ooit precies boven water zal komen of dat we het met de subjectieve waarheid zullen moeten blijven doen. Al mag ik toch de hoop hebben dat als onafhankelijke onderzoekers in Oekraïne genoeg vrijheid krijgen de objectieve waarheid omtrent de vraag wie er geschoten heeft uiteindelijk gewoon bekend zal worden.

Een andere waarheid die interessant maar pijnlijk zal zijn om te achterhalen, is de vraag waarom Nederland er niet voor koos om de vliegroute over het oorlogsgebied van Oost-Oekraïne te mijden. Niet voor niets werd voor dit gevaar al in april door Amerikaanse en Europese luchtvaartautoriteiten en de internationale burgerluchtvaartorganisatie van de Verenigde Naties ICAO gewaarschuwd.

Zonder de details te kennen, kan ik wel raden naar de reden: geld. De route over Oost-Oekraine was ongetwijfeld de meest efficiënte en goedkoopste route richting Kuala Lumpur. Als je erover nadenkt is dit natuurlijk bespottelijk en het zoveelste voorbeeld van de vervelende menselijke neiging om bij de keuze tussen financiële en sociale factoren voor de eerste te kiezen. Terwijl in mijn ogen veiligheid bij luchtvaartmaatschappijen onbetwistbaar op de eerste plaats zou moeten staan.

 

Humor

Tja, wie de mens wil leren kennen, kan veel uit zo'n ramp halen. Tot zelfs de humor aan toe. Niet dat er iets te lachen valt aan deze ramp, maar er zal vlak voor de vlucht vast wel gelachen zijn om de tweets van sommige passagiers met foto’s van het Malaysia Airlines vliegtuig en teksten als “Mocht hij verdwijnen, zo ziet hij d’r uit,”, verwijzend naar het verdwenen Malaysia Airlines vliegtuig van vlucht MH370 in maart van dit jaar. Ook ik kan dit soort humor wel waarderen en ik had er vooraf dan ook ongetwijfeld om kunnen lachen. Maar achteraf is het uiteraard te wrang voor woorden.
Inderdaad, niemand heeft garanties in het leven. Ik weet echter niet of ik deze levensles nog ga toevoegen aan het toch al niet makkelijke lijstje voor mijn kinderen.

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

   

 

147. COLUMN ACROGYM, PRIVÉ, MEEST SOCIALE SPORT, ONBEZORGDE JEUGD: Was de hele wereld maar zo

ONDERWERPEN: PRIVÉ - ACROGYM - MEEST SOCIALE SPORT

 

Sentimentele gevoelens

Veel van mijn columns komen voort uit gevoelens van rechtvaardigheid, verbazing, onmacht of boosheid. Maar gelukkig ken ik ook momenten waarin mijn sentimentele gevoelens me aan het schrijven zetten.
Mijn dochter zit op acrogym. Eerst zat ze op gewoon turnen maar twee jaar geleden begon de turnvereniging met een afdeling acrogym en dat leek haar wel wat. Acrogym, oftewel acrobatische gymnastiek, is een soort combinatie van turnen en dansen. In wedstrijden die beoordeeld worden door een jury doe je als twee- of drietal een oefening van ongeveer tweeënhalve minuut op muziek. In acrogym heb je boven- en onderpartners waarvan de eerste kleiner, lichter en vrijwel altijd jonger zijn dan de tweede. Dat moet ook wel aangezien de onderpartners de bovenpartners tijdens de oefeningen regelmatig moeten optillen. De meiden kunnen onderling behoorlijk verschillen in leeftijd. Zo zijn er bovenpartners van zes jaar en onderpartners van begin twintig.

 

Verdwaalde jongetjes

Ik zeg trouwens meiden, maar heel soms kom je bij wedstrijden ook verdwaalde jongetjes tegen die altijd nummer één of twee worden eenvoudigweg omdat er niet meer jongens- of gemengde teams meedoen.

Wie een sportief maar onzeker zoontje heeft met weinig zelfvertrouwen moet hem op acrogym zetten. Gegarandeerd dat hij prijzen gaat winnen en deelname aan het Nederlands Kampioenschap Acrogym lijkt ook een formaliteit.

Nadeel voor hem is echter dat ik in de soms ook harde kinderwereld vrees dat hij kans maakt om gepest te worden als hij vertelt aan welke sport hij doet. Het is nog net niet hetzelfde als zeggen dat je als jongen aan ballet doet, maar veel scheelt het niet. Dan kun je maar beter vertellen dat je net als onze stoere Epke aan gewoon turnen doet, ben ik bang. Zegt de man die zijn kinderen tot zijn dood altijd zal blijven vertellen dat liegen je nooit ergens brengt en je altijd jezelf moet durven zijn (zie column 22 ).

 

Meest sociale sport

Het klinkt misschien gek uit de mond van een behoorlijke einzelgänger, maar dat ik snel gecharmeerd raakte van acrogym komt vooral door het sociale aspect van deze sport. Al is dat minder vreemd dan het lijkt, aangezien Aristoteles al meer dan tweeduizend jaar geleden terecht opmerkte dat de mens van nature een sociaal wezen is. Zo ben ik er zelf van overtuigd dat vrijwel ieder mens diep in zijn hart het liefst iemand zou willen zijn die met zoveel mogelijk mensen om zich heen zo goed mogelijk klikt.

Acrogym is de meest sociale sport die ik tot nu toe ben tegengekomen. Want waar maak je in deze tijd nog mee dat meiden van uiteenlopende leeftijden samen in een gymzaal zo leuk en intensief in groepjes van twee of drie met elkaar samenwerken? Dat is heel anders dan bij individuele sporten waarbij je vooral in je eentje tegen anderen speelt of bij teamsporten waarbij er vaak teveel teamgenoten zijn om als groep heel close te kunnen zijn.

 

Romanticus

Met dank aan de enthousiaste acrogymtrainers proef ik altijd een hele goede sfeer bij die meiden als ik even naar een training kijk. Zo’n sfeer waarin men elkaar allemaal helpt, aanmoedigt en ook elkaar het beste lijkt te gunnen. Wat kan voortkomen uit het principe dat als je zoveel met elkaar samenwerkt, je elkaar goed leert kennen en er vanzelf vaak ook goede banden ontstaan. 

Ik vind zoiets mooi om te zien en betrap mezelf soms zelfs op de sentimentele gedachte van was de hele wereld maar zo. De interessante vraag hierbij is natuurlijk of ik zie wat er werkelijk is of dat de romanticus in mij dat gewoon dolgraag zo wil zien.

Toch heb ik goede hoop dat het, voorlopig althans, het eerste is. Ondanks dat ik goed besef dat hoe hoger hun (wedstrijd) niveau wordt, hoe sneller deze vrolijke meiden hun jeugdelijke speelsheid zullen kwijtraken als ze geconfronteerd worden met jaloerse, afgunstige concurrenten die er alles aan zullen doen om te winnen. Reden ook waarom sommige vaders van mening zijn dat je jeugd misschien wel de leukste, dan wel in elk geval de meest onbezorgde, tijd van je leven is en ze daarom de onverstandige neiging vertonen om hun kinderen klein te willen houden. 

 

Oprecht ontroerd

Maar voorlopig kan ik gelukkig nog oprecht ontroerd raken als ik zie hoe die meiden na hun laatste training van het seizoen afscheid van elkaar nemen: met stevige knuffels, zoenen en tranen. Ook richting hun coach die van diverse meiden een cadeautje kreeg als dank voor het leuke seizoen.
Ook mijn dochter was er duidelijk van onder de indruk, al laat zij zoiets nooit goed merken. Wij voelden ons beiden een beetje schuldig dat wij geen cadeautje voor de coach hadden meegebracht. Mijn dochter is zelf altijd heel attent, maar had hier ook even niet aan gedacht. Al voel ik me als vader natuurlijk als eerste verantwoordelijk. “Volgend jaar moeten we dat ook doen,” zei ik tegen haar en zij was het met mij eens.
Voor nu moeten de trainers het doen met een eervolle vermelding (en eeuwige roem) in mijn column.

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

 

Acrogym (foto: Tonko)

 

146. COLUMN MONTESSORIONDERWIJS, KRITIEK: Ja, je kunt er veel van zeggen maar leuk was die vrijheid wel

KRITIEK OP MONTESSORIONDERWIJS - L'HISTOIRE SE RÉPÈTE 

 

Absurd

Na de vakantie gaat mijn dochter van elf naar groep acht. Eigenlijk had ze naar middelbare school moeten gaan, maar ze deed dit jaar groep zeven over. Op zich geen ramp, aangezien ze al eerder een klas had overgeslagen en ze nu dus weer gewoon gelijk loopt met de rest. Maar de manier waarop dit gegaan is vind ik absurd en kijkend naar mijn ervaringen helaas typerend voor het Montessorionderwijs.

Een aantal jaren geleden sloeg mijn dochter een klas over omdat ze ver vooruit liep en ze er op dat moment emotioneel aan toe was en het zelf ook wilde. Al eerder in de onderbouw was het voorstel tot een klas overslaan gedaan, maar toen gaf mijn dochter aan liever nog een jaar bij juf Mireille te willen blijven en dat vonden wij goed.

 

Geen enkel signaal

Een paar weken voor de zomervakantie van vorig jaar hadden mijn ex-vrouw en ik een gesprek met de juf van onze dochter. Een dag voor haar zwangerschapsverlof besloot de juf ons opeens te vertellen dat de resultaten van mijn dochter niet zo goed waren en dat ze wilde voorstellen om haar groep zeven over te laten doen. Stomverbaasd hoorden wij het aan en zoals wel vaker bij mij werd ik pas een week later mondig, assertief en boos toen we een vervolggesprek hierover hadden met de vervangjuf (die ik uiteraard niets verweet) en het schoolhoofd.
Een heel jaar hadden wij vanuit school geen enkel signaal ontvangen dat het niet goed ging met onze dochter en dan komt zo’n mededeling vanuit het niets vlak voor de vakantie natuurlijk absurd over. Ik wond er dan ook geen doekjes om dat ik deze hele gang van zaken bespottelijk vond. Het lijkt me nogal logisch dat een school de taak heeft om ouders tijdig op de hoogte te stellen als het minder gaat met hun kind zodat er met elkaar naar een oplossing kan worden gezocht.

 

Olie op het vuur

Dat de school mijn dochter persé groep zeven wilde laten overdoen, komt overigens vooral voort uit eigen belang. Als je een leerling een klas laat overslaan om haar vervolgens na de basisschool door te laten stromen richting VMBO/HAVO kom je als school natuurlijk slecht over. Dan heb je duidelijk iets niet goed gedaan.

Zelf gaven ze ook toe dat het de bedoeling is dat als iemand een klas overslaat, hij/zij later doorstroomt naar het VWO of Gymnasium. Als dat niet dreigt te lukken, laten ze de leerling liever doubleren om dat doel het jaar daarop alsnog te kunnen behalen. Zodat de school naar buiten toe toch nog goed scoort en de illusie wekt dat ze het prima gedaan hebben.  
Dat ik tijdens het gesprek steeds pissiger werd, kwam vooral doordat het schoolhoofd steeds olie op het vuur gooide door het vertonen van de menselijke eigenschap waaraan ik misschien wel het meest een hekel heb: het gebrek aan (of zelfs volledig ontbreken van) zelfkritiek en het niet willen toegeven van fouten. Geen één keer bood ze haar excuses aan of gaf ze in elk geval toe dat er vanuit de school fouten waren gemaakt die ze betreurde.

 

Dooddoener

Elke keer als ik begon over het feit dat de school hier enorm tekort was geschoten, schoof het schoolhoofd dit terzijde met de dooddoener dat het geen zin had om nu naar het verleden te kijken maar dat we ons moesten gaan richten op de toekomst.

Uiteraard reageerde ze verder ook niet op mijn opmerking dat kijken naar het verleden wel zo slim is als je wilt leren van je fouten om deze in de toekomst te voorkomen. Al die mensen die uit koppigheid liever hun tong afbijten dan toe te geven dat ze iets fout hebben gedaan, maken zich in mijn ogen compleet belachelijk.

 

Slordig en doodzonde

Met het incident rondom mijn dochter werd het mij duidelijk dat l’histoire se répète.

De laatste jaren had mijn dochter op school veel vrijheid gekregen om te doen wat ze het leukst vond: werkstukjes en spreekbeurten maken over informatieve onderwerpen die haar interesseerden.

Toen ik de eerste drie jaar van de basisschool ook op een Montessorischool zat, deed ik samen met een vriendje precies hetzelfde. Wij maakten werkstukjes over componisten en kunstschilders. Allemaal leuk en aardig totdat aan het eind van de derde klas bleek dat wij beiden achterliepen en dat vriendje moest blijven zitten. Ik ontkwam daaraan, mede omdat wij verhuisden en ik op de nieuwe reguliere school gewoon naar de vierde klas kon gaan.
Prachtig hoor dat de Montessorischool ons naar de filosofie van Maria Montessori lekker had vrijgelaten op onze weg richting zelfstandigheid, zelfontdekking en zelfontplooiing. Maar jammer alleen dat ze daarbij voor het gemak eventjes waren vergeten dat we ook nog reguliere werkjes dienden te maken. Heel slordig en doodzonde, want ik denk dat kinderen die uit zichzelf werkstukken maken over informatieve onderwerpen nou niet bepaald tot de minst slimme kinderen van de klas behoren en dus zeker niet behoren te blijven zitten.

 

Leuke herinneringen

Mijn drie jaar oudere zus had meer pech doordat zij haar hele basisschooltijd op de Montessorischool zat. Ook zij kan zich vooral herinneren dat ze allemaal leuke dingen mocht doen met als gevolg dat ze de rest verwaarloosde en met een MAVO-advies de school verliet. Om daar vervolgens alleen maar negens en tienen te halen en erachter te komen dat er iets niet helemaal goed was gegaan.
Wat het geven van kritiek lastiger (maar niet minder terecht) maakt, is dat mijn zus en ik vooral leuke herinneringen aan onze Montessorischool hebben overgehouden. In de pauzes werd er vaak gevolksdanst en als het in de zomer te warm was in de lokalen, sleepten we gewoon de tafels en stoeltjes naar buiten. Ja, je kunt er veel van zeggen maar leuk was die vrijheid wel.

 

Nadelen van het Montessorionderwijs

Dat mijn dochter nu iets vergelijkbaars overkomt als mijn zus en mij vroeger, zegt in mijn ogen veel over (de nadelen van) het Montessorionderwijs.

Het Montessorionderwijs voldoet blijkbaar prima zo lang als je kinderen hebt die binnen de geboden vrijheid uit zichzelf genoeg zelfdiscipline vertonen om vooral te doen wat ze geacht worden te doen. Maar ironisch genoeg lijkt het systeem minder goed te werken voor kinderen waarvoor de Montessorischolen nou juist zo geschikt zouden moeten zijn: afwijkende kinderen die uit zichzelf geneigd zijn om andere taakjes te gaan doen dan de meest voor de hand liggende en (voor het rapport) belangrijkste.

Vrijheid is leuk, maar als je als leerkracht je leerlingen te vrij laat en niet op tijd bij de les houdt dan gaan ze achter lopen met alle gevolgen van dien.

 

Gebrek aan motivatie

Omdat mijn ex en ik onze dochter niet onder druk wensten te zetten door haar tijdens de zomervakantie nog even snel alle stof te laten inhalen die de school haar het afgelopen jaar had nagelaten te geven, besloten we ons er maar bij neer te leggen dat zij het jaar zou overdoen.   

Opvallend hierbij was dat toen eenmaal de kogel door de kerk was, mijn dochter meteen betere resultaten haalde. Daar waar ze bijvoorbeeld eerst met begrijpend lezen op VMBO-niveau scoorde, was dat even later opeens weer op VWO-niveau. Wat voor mij de bevestiging was van wat ik al vermoedde, namelijk dat mijn dochters mindere resultaten meer te maken hadden met een gebrek aan motivatie en inzet dan aan het niet kunnen volgen van de stof.

Gelukkig redt mijn dochter zich met al haar vriendinnen verder sociaal prima en zal ze wat dat betreft nergens onder lijden. Als vader die moeite heeft met hoe snel de tijd gaat en die mede daardoor de menselijke neiging vertoont om zijn dochter klein te willen houden, zal ook ik het wel overleven.

 

Plusklas

Wel hoop ik dat mijn dochter komend schooljaar een beetje nuttig zal doorbrengen, aangezien ik het idee heb dat ze qua niveau op dit moment al best naar de middelbare school had kunnen gaan. Om verveling te voorkomen, heeft de nieuwe juf haar in elk geval opgegeven voor een plusklas. Wat een beetje apart overkomt natuurlijk: een kind dat is blijven zitten op een plusklas zetten. Een duidelijker signaal dat deze Montessorischool iets niet helemaal goed heeft gedaan, kun je volgens mij niet afgeven.

Al zal het schoolhoofd liever doodgaan dan dat te erkennen.

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

 

145. COLUMN WK VOETBAL, VI ORANJE, MICHAEL VAN PRAAG, SEPP BLATTER, NARCISTEN EN PSYCHOPATEN: manipulatief gedrag verwarren met empathie en oprechte belangstelling

ONDERWERPEN: WK VOETBAL - VI ORANJE - MICHAEL VAN PRAAG

Hielenlikkers

In VI Oranje (RTL) was eergisteravond een kort gesprek te zien met Michael van Praag, de voorzitter van de KNVB die een paar weken terug het lef had om tijdens een UEFA-bijeenkomst in Brazilië Sepp Blatter te verzoeken zich niet opnieuw verkiesbaar te stellen voor het voorzitterschap van de FIFA. Met als reden dat het imago van de FIFA de laatste jaren enorm is achteruitgegaan (onder andere door omkopingschandalen) en vrijwel niemand Blatter als eindverantwoordelijke hiervoor meer serieus neemt.

Heel moedig natuurlijk dat Van Praag hardop zegt wat velen vinden, maar wat alle hielenlikkers om Blatter heen uit angst voor hun eigen hachje nooit zullen doen. Al kun je je net als René van der Gijp terecht afvragen waarom Van Praag daar nu opeens mee komt, na jarenlang zelf zich heel diplomatiek in de wereld van de voetbalbobo’s te hebben voortbewogen. Maar goed, beter laat dan nooit zullen we maar zeggen.

 

Misschien wel de aardigste man die ik ken

Meest opvallende aan het korte interview was de reactie van Van Praag op de vraag of de goede klik die hij persoonlijk had/heeft met Blatter nu was veranderd. Van Praag zei hierop: “Dat klinkt misschien een beetje raar en sommige mensen zullen dat niet willen horen, maar als persoon is Blatter een hele aardige man. Misschien wel de aardigste man uit het voetbal die ik ken. Hij is charmant. Hij is galant. Hij onthoudt van iedereen hoe zijn vrouw heet. Als hij een vergadering binnenkomt, kent hij iedereen. Die man is gewoon verschrikkelijk aardig.” Vervolgens meldde Van Praag nog over Blatter dat hij hem naïef vond.

 

Kenmerken van een narcist of psychopaat

Grappig is dat ik me afvraag wie van de twee hier nou het meest naïef is: Blatter of Van Praag. De opmerking van Van Praag over Blatter vind ik helemaal niet raar. Integendeel; ik had niets anders verwacht.

Volgens mij heeft Van Praag totaal niet door dat hij met de beschrijving van Blatter een van de grootste kenmerken van een narcist of zelfs psychopaat te pakken heeft. Kijk maar naar nummer één van de Psychopathy Checklist-Revised (PCLR) van dokter Robert Hare: “Het prototype psychopaat is een vlotte prater die gemakkelijk contact legt. Met zijn oppervlakkige, ongedwongen charme is hij een onderhoudende gesprekspartner. ” ₁
Het naïeve van Van Praag en van ontzettend veel mensen rondom dit soort narcistische, psychopathische figuren als Blatter is dat zij manipulatief gedrag verwarren met empathie en oprechte belangstelling.

Dat er achter het charmante gedrag slechts één egocentrisch doel schuilgaat (namelijk er zelf beter van te worden), ziet men niet. Of wil men wellicht niet zien. Het zijn sluwe trucjes die dit soort dictator-achtige mensen van nature beheersen. Trucjes die overigens iedereen in meer of (hopelijk vooral) mindere mate kan aanleren, in zoverre men die niet al bewust dan wel onbewust toepast. Bijvoorbeeld bij het verkopen van jezelf in de liefde (om misverstanden te voorkomen: bij dating bedoel ik dan), op het werk en tijdens sollicitaties.
 

Simpele managementtrucjes

Ooit vertelde een vriend me dat hij vroeger zo onder de indruk was van bepaalde leidinggevenden die zo attent waren door bijvoorbeeld ook de naam van zijn vrouw en kinderen te onthouden. Totdat hij op een dag zelf een managementcursus moest volgen en erachter kwam dat alles waar hij zo in geloofd had, nep was. Het waren allemaal simpele managementtrucjes geweest waar hij met zijn stomme kop in was getrapt.
Sindsdien is hij echter overstag gegaan door zich deze trucjes ook eigen te maken en ermee te “spelen” naar zijn omgeving toe. Met name alleenstaande vrouwen vormen voor hem dankbare slachtoffers, want zo concludeert hij: “Ze werken écht!”
Zijn pogingen om ook mij dit spel te leren, zijn bij voorbaat al gedoemd te mislukken en dat weet hij. Eigenwijs als ik ben, sterf ik nog liever eenzaam en alleen dan mezelf opeens anders te gaan voordoen dan ik ben. “Jij wilt altijd maar zo verdomd jezelf zijn, terwijl het je helemaal nergens heeft gebracht.”, riep ooit een andere vriend. Hij heeft gelijk en toch verander ik heel principieel niet. Zoals wel vaker begrijp ik mezelf in elk geval gelukkig heel goed.

 

De mens wil zo dolgraag geloven

In feite kom ik ook met deze column weer terug op mijn bekende stokpaardje: de mens wil zo dolgraag geloven. Ook Michael van Praag. Het is misschien wat hard om te zeggen voor Michael van Praag die zowel met zijn familie (al is Michael zelf niet joods) als met zijn club (Ajax) een joodse achtergrond heeft, maar ik denk dat wat hij zei over Blatter heel veel intimi destijds ook over Adolf Hitler zeiden: een uiterst charmante man.
Maar wel eentje die over (miljoenen) lijken ging...

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

₁ Zie: http://www.anarchiel.com/display/de_psychopaten_checklist_van_dr._hare