84. Dieper kan een mens niet zinken

Actualiteit en privé - Drama/Tragedie - Scheiden - de Dood

 

Een einde aan verschrikkelijke onzekerheid

Dat de verdwenen broertjes Ruben en Julian na de zelfmoord van hun vader Jeroen Denis hetzelfde lot zou zijn beschoren als de zesjarige tweelingzusjes Alessia en Livia na een vergelijkbaar drama in Zwitserland in 2011, was te verwachten.
“Gelukkig” zijn de lichamen van de broertjes echter wel gevonden en is er voor de familie een einde gekomen aan de verschrikkelijke onzekerheid. Van de tweeling in Zwitserland ontbreekt tot op de dag van vandaag nog elk spoor. Dat ze dood zijn, is wel bekend. Nadat hun vader Matthias Schepp zich voor de trein had geworpen, werd een afscheidsbrief gevonden waarin hij liet weten dat de meisjes niet meer leefden, maar dat ze in elk geval niet hadden geleden. Jeroen Denis had in zijn afscheidsbrief niets los gelaten over het lot van zijn zoons.

 

Not done

Typerend voor deze tijd is dat veel mensen op internet weer een uitgesproken mening hebben over de zaak en precies weten hoe het allemaal zit. Uiteraard zijn inmiddels ook al de eerste complottheorieën verschenen.
Principieel waag ik me niet aan het uitspreken van een oordeel over gebeurtenissen waar ik veel feiten en details niet van ken. Behalve “not done” vind ik dat ook gewoon dom. Wel kan ik deze gebeurtenis aangrijpen om het in het algemeen te hebben over iets dat wél een feit is, namelijk dat bij beide drama’s de scheiding tussen vader en moeder een essentiële rol heeft gespeeld.

 

Vechtscheiding

De afgelopen weken zijn verschillende zaken over het drama in het nieuws gekomen. Jeroen Denis zou onlangs tijdens een rechtszaak te horen hebben gekregen dat zijn omgangsregeling met zijn zoontjes verder zou worden beperkt; het gebroken gezin zou al jarenlang door diverse hulpverleningsinstanties zijn bijgestaan; de Raad voor Kinderbescherming zou kort voor het drama hebben besloten om Ruben en Julian onder toezicht van Bureau Jeugdzorg te stellen en "last but not least" zou Jeroen Denis binnenkort door de politie worden gehoord als verdachte van kindermishandeling.
Wat er feitelijk ook allemaal mag zijn gebeurd, is in elk geval duidelijk dat hier sprake was van een zeer problematische scheiding, ook wel vechtscheiding genoemd.
Ondanks dat ik als gescheiden vader helaas ook de nodige (?) vervelende incidenten met mijn ex-vrouw heb meegemaakt, is die term bij ons gelukkig nooit van toepassing geweest. Met een co-ouderschap zoals wij die hebben, zou dat eenvoudigweg ook nooit hebben gekund. 

Maar toen mijn ex en ik nog bij elkaar waren, zagen wij al vechtscheidingen om ons heen waar de honden geen brood van lusten. Met “geintjes” als wederzijdse beschuldigingen van seksueel misbruik tot aan het laten opsluiten van de ex-partner wegens niet nakomen van alimentatieverplichtingen toe. “Als wij ooit gaan scheiden, doen we dat wel op een normale manier”, wierp ik mijn vrouw toen al profetisch toe. En gelukkig waren we het op dat essentiële punt wél eens.

 

Moeders hebben bij scheidingsrechtszaken streepje voor

Scheidingen kunnen het slechtste in de mens naar boven brengen (zie ook column 80). Helaas werken hierbij juridische of hulpverleningsinstanties soms ook als een lap op een rode stier door de situatie niet goed in te schatten en grote fouten te maken. Zonder daarbij naar welke specifieke zaak dan ook te wijzen, is het in Nederland bijvoorbeeld geen geheim dat in scheidingsrechtszaken moeders een streepje voor hebben ten opzichte van vaders.

Toen mijn vrouw en ik gingen scheiden, zorgde ik meer voor de kinderen dan zij en was de keus tot een co-ouderschap snel en logisch gemaakt. Toch is het veelzeggend dat ik absoluut geen geld had ingezet op een goede afloop als mijn ex-vrouw een rechtszaak tegen me zou hebben aangespannen met als inzet om de kinderen grotendeels bij haar te laten wonen. Alleen al vanwege het simpele gegeven dat zij de moeder van onze kinderen was/is en ik “slechts” de vader zou ik met een 0-1 achterstand zijn begonnen. En dat vind ik heel oneerlijk.

 

Dubbel gestraft

De gemiddelde vader ziet zijn kinderen na een scheiding om de week een weekend en betaalt daarbij ook nog alimentatie. Iets wat op mij persoonlijk als zeer onrechtvaardig overkomt. Je wordt tenslotte dubbel gestraft: én je ziet je kinderen nog maar heel weinig én dat kost je ook nog eens geld.
Natuurlijk zijn er (helaas) genoeg vaders die helemaal niet de behoefte voelen om hun kinderen vaker te zien en zo’n regeling dus prima vinden omdat ze zo bijvoorbeeld alle vrije tijd overhouden voor hun nieuwe vriendin en hobby’s.
En natuurlijk zijn er ook vaders die hiermee akkoord gaan om de eenvoudige reden dat ze door hun drukke baan even geen alternatief zien.
Maar dan nog blijven er zat gewone, liefhebbende vaders over die hun kinderen wel degelijk vaker zouden willen zien en daartoe ook de mogelijkheid hebben, maar die dat niet mogen omdat de moeder de rechter ervan heeft overtuigd dat het voor de kinderen toch echt beter is dat ze vaker bij haar blijven in verband met de (on)rust, de vertrouwde omgeving etc.

 

Wraak

Uitgezonderd die essentiële (extreme) gevallen waarbij de vader daadwerkelijk tekort schiet richting de kinderen en het voor hen dus absoluut noodzakelijk is om altijd of vaker bij moeder te verblijven, draait het hier in feite meestal slechts om één ding: wraak. Niets, werkelijk helemaal niets heeft dit te maken met het belang van de kinderen.
Bij een scheiding met normale, liefhebbende ouders is het altijd in het belang van de kinderen om met beide ouders een goede band op te bouwen door beiden regelmatig te zien. Een sobere omgangsregeling met welke ouder dan ook is naar mijn mening in niemands belang, aangezien het alleen maar het risico op een verhoogde spanning vergroot.

Eerlijke omgangsregeling in belang van de kinderen

Drank maakt meer kapot dan je lief is, maar voor scheidingen geldt door de wraakzuchtige emoties helaas vaak precies hetzelfde. Ik ken teveel verhalen van exen die er alles aan doen om elkaar kapot te maken onder het mom dat ze handelen vanuit het belang van de kinderen. Grote bullshit natuurlijk en dat weten ze zelf ook wel.
De enige manier om dit soort praktijken te voorkomen is te streven naar het tot stand brengen van een eerlijke en rechtvaardige omgangsregeling die écht in het belang van de kinderen (en dus ook de ouders) is.

Geen goed woord

Voor wie nu denkt dat ik met deze column een lans breek voor de Jeroen Denisen en Matthias Schepps in deze wereld maakt een grote vergissing. Voor gefrustreerde, wanhopige, eenzame en suïcidale gescheiden vaders kan ik alle begrip opbrengen; voor vaders die hun kinderen met zich meeslepen in hun val als ultieme wraak richting hun ex heb ik geen goed woord over. Dieper dan dat kan een (gescheiden) mens niet zinken.

Lieve Robin en Julian, rust in vrede.

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.