103. De waarheid ligt vaak dichterbij dan we denken

Actualiteit - Liegen en bedriegen/Hypocrisie - Waarheid 

Zonder toezicht

Aansluitend op mijn vorige column (klik hier) heb ik nog een ander voorbeeld van een drama waarbij de waarheid wel eens veel meer voor de hand en (letterlijk) dichter bij huis zou kunnen blijken te liggen dan men wenst te geloven: de verdwijning van de toen bijna vier jaar oude Madeleine/Maddie McCann in mei 2007 uit een vakantieappartement in het Portugese vakantieoord Praia da Luz.
De ouders, Gerrie en Kate McCann, beweren dat hun dochter in de avond is ontvoerd toen zij met vrienden aan het dineren waren in een tapasbar terwijl Maddie en haar twee jaar oude tweelingbroertje en -zusje op iets van honderd meter afstand in het appartement sliepen.

Dat alleen laten van hun drie kinderen onder de vier jaar zonder toezicht om rustig te kunnen dineren, deden de McCanns vaker deze vakantie. Ze waren hier al eerder door het personeel van het complex over aangesproken, omdat een van hun kinderen (vermoedelijk Maddie) op een avond meer dan een uur had geweend en om papa geroepen.  
In oktober was de zaak weer in het nieuws omdat de politie nieuwe feiten zou hebben. Er werden zelfs twee compositiefoto’s verspreid van een en dezelfde man die erbij betrokken zou kunnen zijn. Waarom de politie van deze twee zeer vage, amateuristische compositiefoto’s niet gewoon één professionele compositiefoto heeft gemaakt - al is het alleen maar om verwarring te voorkomen - is mij een raadsel en vind ik zelfs een beetje verdacht.

 

Wind maken

Ik kende de zaak van Maddie net als de meeste mensen globaal uit het nieuws, maar ik raakte nieuwsgierig door wat Peter R. de Vries op 16 oktober in DWDD aan Matthijs van Nieuwkerk hierover wist te melden.

Doordat de politie in zijn ogen met niets nieuws kwam, was zijn vermoeden dat de politie met deze actie slechts bezig was om “wind te maken”. Dit doet men bij een zaak die potdicht zit maar waarbij men wel verdachten op het oog heeft. Door het brengen van een soort nepnieuws wil men dan de zaak weer in beweging krijgen in de hoop dat de verdachten hierover bijvoorbeeld met elkaar gaan communiceren, waardoor ze zichzelf wellicht verraden via afluistermethoden.
Mocht De Vries hierin gelijk hebben dan rest de vraag waarom deze ijdele man het nodig vindt om dit hardop op televisie te verkondigen, want dat lijkt mij belemmering van het onderzoek.

 

Schichtige man

Peter R. de Vries suggereerde in zijn verhaal indirect maar wel duidelijk dat deze verdachten wel eens de ouders van Maddie zouden kunnen zijn. Zo zou de ontvoerder volgens Maddie’s moeder het raam van buitenaf hebben geforceerd maar dat klopt niet. Er zat een rolluik voor waarop geen inbraaksporen te vinden waren. Onderzoek wees uit dat het rolluik slechts van binnenuit was geopend en de enige vingerafdrukken die daarbij werden aangetroffen, waren die van de moeder.

Ook vertelde De Vries dat de vage compositiefoto’s betrekking hebben op een schichtige man die al wandelend met een jong kind in zijn armen door een Ierse toerist op de avond van Maddie’s verdwijning was gezien. Vreemd hieraan is dat deze getuige een paar maanden later terug in Ierland de vader van Maddie voor het eerst op televisie zag en toen de politie belde met de mededeling dat hij hem herkende als de bewuste man met het kind in zijn armen. Maar dat lijkt de politie inmiddels weer te zijn vergeten.

 

Tegenstrijdige verklaringen

Ondanks dat je in dit soort situaties uiterst voorzichtig moet zijn met het doen van uitspraken, klopt de uitspraak van De Vries dat de statistieken in deze zaak in het nadeel van de ouders uitvallen. Er absoluut rekening mee houdend dat niet alles waar is wat je over deze zaak op internet vindt, durf ik wel te stellen dat als slechts tien procent hiervan waar is alles erop wijst dat de ouders van Maddie, heel voorzichtig gezegd, wel eens meer zouden kunnen afweten van haar “verdwijning”.

Hoe meer ik me in de zaak verdiep, hoe interessanter het wordt: twee getrainde honden, een lijkenhond en een bloedhond, die respectievelijk lijk- en bloedsporen hebben geroken in het vakantieappartement van de McCanns en in de door de ouders drie weken later (!) gehuurde auto, waarin ook DNA-sporen van Maddie ontdekt werden (!); het door de ouders weigeren van het beantwoorden van vragen waar elke gemiddelde ouder in zo’n zaak complete medewerking zou verlenen; het weigeren van een leugendetectortest; het geven van tegenstrijdige en steeds wijzigende verklaringen; het continu opnieuw benadrukken van de ontvoeringtheorie in plaats van het uiten van schuldgevoelens over het onbeheerd laten van hun kinderen; het vertonen van vreemd narcistisch gedrag tijdens hun mediacampagne wat volgens diverse professionals niet strookt met het beeld dat je mag verwachten van oprecht ongeruste ouders die de waarheid vertellen etc.
Volgens de ouders zouden de speurhonden niet betrouwbaar zijn of zou de lijkengeur afkomstig zijn van de werkplek van de moeder in Engeland die daar als arts een paar weken eerder in aanraking was gekomen met een aantal lijken.

Over het rolluik wijzigden de ouders hun eerdere verklaring en beweerden ze opeens dat ze dan blijkbaar toch de terrasdeuren open hadden laten staan en moet de ontvoerder zo binnengekomen zijn om vervolgens met Maddie in zijn armen weer uit het smalle raam te vertrekken in plaats van dezelfde route terug te nemen via de deuren. Hoe logisch klinkt dit?

 

Meest stuitend

Wat ik zelf het meest stuitend vond in wat ik las, was dat de moeder nog voordat de politie arriveerde om de verdwijning van Maddie te onderzoeken haar dochters favoriete knuffel Cuddle Cat (samen met kleding van Maddie en haar roze dekentje) in de wasmachine had gedaan omdat die vies zou zijn geworden door zonnecrème.

Ik weet het niet hoor, maar als mijn dochter net verdwenen is, zou mijn prioriteit niet liggen bij het draaien van een wasje. En ik zou zeker niet op zo’n moment haar favoriete knuffel die nog naar haar ruikt in de was doen. Ik zou die knuffel zo lang als zij niet wordt teruggevonden ongewassen blijven koesteren.

Pikant detail hierbij is dat de getrainde lijkenhond zelfs aan de gewassen knuffel nog lijkengeur rook. Volgens de moeder kon dit worden verklaard doordat ze het knuffeltje een keer voor de vakantie naar haar werk had meegenomen alwaar het dus blijkbaar in contact moet zijn gekomen met een aantal lijken daar. Je dochters knuffel meenemen naar je werkplek waar je met lijken werkt, hoe waarschijnlijk klinkt dat?

 

Niet geloven in ontvoeringstheorie

Is de zoektocht naar de objectieve waarheid bij de moord op Kennedy vooral een “Whudunit” (wie heeft het gedaan?), bij de verdwijning van Maddie lijkt het toch meer een kwestie te zijn van een “Whathapned” (wat is er gebeurd?).

Onder de mensen die niet geloven in de ontvoeringtheorie van Gerrie en Kate McCann, zullen er weinigen zijn die denken dat zij Maddie bewust om het leven hebben gebracht. De meest gehoorde theorie aan die kant is dat Maddie, wel of niet onder invloed van door de ouders toegediende slaappillen (wat zij de kinderen vaker gaven), half wakker moet zijn geworden en tijdens het wandelen ongelukkig met haar hoofd ergens tegenaan is gevallen.

Een andere theorie is dat Kate kwaad op Maddie zou zijn geworden en haar daarbij een klap zou hebben gegeven met de ongelukkige fatale val als gevolg. Uiteraard zijn deze theorieën bij gebrek aan een objectieve waarheid niets meer en niets minder dan pure speculatie.

Uit angst voor de juridische consequenties zouden de ouders de ontvoering hebben bedacht en toen eenmaal die keus was gemaakt, was er geen weg meer terug.

 

Meer grip op werkelijkheid

De overeenkomst met de moord op Kennedy is dat in beide drama’s mensen geneigd zijn om wilde, spectaculaire verklaringen te geloven.

Behalve pure sensatielust is een andere reden hiervoor dat deze ver-van-mijn-bed-achtige verhalen, hoe gek dat ook klinkt, geruststellender zijn dan de meer voor de hand liggende waarheid. Door zo te denken, ga je ervan uit dat deze negatieve gebeurtenissen niet zonder reden gebeuren en ervaar je meer grip en controle op/over de werkelijkheid, wat een prettig en geruststellend gevoel geeft.

 

Filosofe Hannah Arendt: de banaliteit van het kwaad

Het is eigenlijk gewoon een zelfbeschermingsmechanisme. Om dergelijke drama’s emotioneel te kunnen verwerken is het makkelijker te accepteren dat ergens ver weg “daarbuiten” ondefinieerbare (groepen) mensen zijn met kwade bedoelingen dan dat je er rekening mee moet houden dat die aardige buren van je in staat zijn om hun dochter om te brengen of onze koning dood te schieten.

Niks is bedreigender dan de gedachte dat het kwaad in ons allen (om ons heen) zit. De Duitse filosofe Hannah Arendt noemde dit verschijnsel de banaliteit van het kwaad.

 

Kritische kijk niet misplaatst

Uitgezonderd Peter R. de Vries zag ik op televisie over de zaak Maddie alleen maar zogenaamde deskundigen die helemaal meegingen in deze veilige manier van denken en die verklaarden volop mee te leven met de ouders.

Terwijl voor een ieder die zich een beetje verdiept in de zaak het in elk geval duidelijk mag zijn dat een kritische kijk richting de ouders bepaald niet misplaatst is. Al is het alleen maar om het simpele statistische feit dat bij dit soort misdrijven in ongeveer 80% van de gevallen mensen uit de directe omgeving schuldig blijken te zijn.

Ja, de waarheid ligt vaak dichterbij dan we denken en willen geloven. Ik vraag me af of een van beide zaken dit ooit gaat bevestigen en zo ja, welke als eerste: de “Whudunit” van Kennedy of de “Whathapned” van Maddie. Zul je net zien dat achter beide zaken toch gewoon de maffia zit…

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

Vage, afgeraffelde compositiefoto's van man die wellicht meer weet van verdwijning Maddie (vreemd, want waarom twee foto's terwijl het om een en dezelfde man gaat; waarom niet gewoon één goede, scherpe compositiefoto?)

Madeleine ("Maddie") McCann (foto: internet)

102. Soms is de leugen wel degelijk te snel...

Actualiteit - Moord en doodslag/Verkrachting - Waarheid

 

Op zoek naar de waarheid

De filosoof in me blijft altijd gefascineerd op zoek naar “de waarheid”. Meestal zit de waarheid verscholen achter de leugens en ego’s van mensen met gebrek aan lef en zelfkritiek.
Maar soms is de waarheid dichterbij dan je denkt, maar kan of wil je ‘m om de een of andere reden niet zien. Bijvoorbeeld omdat je ‘m te saai en oninteressant vindt en een alternatieve, spectaculaire “waarheid” veel aantrekkelijker is om aan te hangen. Of misschien omdat je de naar voren geschoven waarheid teveel voor de hand liggend vindt om ‘m te kunnen en willen geloven.

Natuurlijk kan ik nu de discussie beginnen over wat “de waarheid” precies is en of die überhaupt bestaat en natuurlijk kan iemand dan het standpunt innemen dat de waarheid niet bestaat en dat we bijvoorbeeld allemaal in een Matrix-achtige schijnwereld leven (zie filmtrilogie: The Matrix I-III 1999-2003). Heel interessant, maar iets te lang en gecompliceerd voor een column.

 

Objectieve en subjectieve waarheid

In mijn ogen bestaat er in elk geval ook “gewoon” een objectieve waarheid die naakt en ontdaan van alle ruis mij intrigeert. Neem als simpel voorbeeld: man A zegt dat hij net geslagen is door man B die juist het omgekeerde beweert. Wat beiden echter niet weten, is dat een videocamera het incident heeft geregistreerd waaruit blijkt dat man A juist man B heeft geslagen en niet andersom: de objectieve waarheid.
Over het hoe en waarom van het incident zullen de meningen tussen beiden ongetwijfeld enorm uiteenlopen en daarom noemen we dat de subjectieve waarheid; een waarheid die moeilijk zo niet onmogelijk tot een objectieve waarheid te herleiden valt.

 

Aanslag op John F. Kennedy

Als iemand door een vuurwapen om het leven is gebracht op een plek waar alles eindeloos tot in detail gefilmd is, kan de objectieve waarheid over wie hem heeft vermoord dus worden achterhaald. Maar als dat niet het geval is en het slachtoffer is niet alleen een van de machtigste mannen op aarde met heel veel vijanden die allen potentiële moordenaars zijn, maar het incident vindt ook nog plaats in het bijzijn van honderden getuigen die ieder hun eigen (subjectieve) waarheid hebben, dan is de kans niet ondenkbaar dat men het vijftig jaar later nog niet eens is over wie hem nou vermoord heeft en wat de objectieve waarheid precies was.

Ik heb het hier natuurlijk over de moord die van de week precies vijftig jaar geleden plaatsvond en de ideale voedingsbodem vormde voor diverse complottheorieën: de "geslaagde" moordaanslag op president John F. Kennedy op 22 november 1963 in Dallas.

 

Malle complottheorieën

Hoe idioot ik ook altijd complottheorieën heb gevonden, was de moord op Kennedy de enige zaak waarvoor ik bereid was een slag om de arm te houden als het gaat om de mogelijkheid tot een samenzwering.

Met name door de (beperkte) kennis die ik erover had en door de onvermijdelijke beïnvloeding van boeken, documentaires en films als “JFK” (1991) van Oliver Stone, leek de moord op Kennedy eenvoudigweg teveel vragen op te roepen om de officiële lezing van de Commissie-Warren₁ voor waar aan te nemen.

Niet dat ik meteen helemaal meeging met die malle complottheorieën, maar ik hield er toch wel ergens rekening mee dat er meer of andere daders waren geweest dan alleen de opgepakte Lee Harvey Oswald. Al was het alleen maar stiekem vanwege de, bewust dan wel onbewuste, opwindende gedachte erachter: een écht complot, stel je eens voor…

Dat Oswald bovendien twee dagen na de dood van Kennedy zelf werd doodgeschoten door nachtclubeigenaar Jack Ruby was voor de echte diehard complottheoriegelovigen natuurlijk helemaal een godsgeschenk.

 

Van nobody naar dead body

Het ironische aan dit alles is dat ik niet alleen weinig vertrouwen heb in de geloofwaardigheid van de aanhangers van wilde complottheorieën, maar dat hetzelfde geldt voor alle voor- en tegenstanders op hoge machtsposities rondom de Amerikaanse president.

Gevolg hiervan is dat ik bij gebrek aan een duidelijke objectieve waarheid nooit wist welke versie van de “waarheid” rondom de moord op Kennedy ik nou eigenlijk moest geloven.

Hoe ik het spreekwoord “Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt haar wel” ook zou willen geloven, werkt het helaas niet altijd zo. Soms is de leugen wel degelijk te snel en kan de waarheid het schudden.

Maar toch acht ik niet uitgesloten dat er een dag komt waarop de echte, objectieve waarheid over de moordenaar(s) van Kennedy boven water komt. Grappig daarbij is dat inmiddels de kans steeds groter geworden is dat als dat ooit mocht gebeuren de simpelste en meest voor de hand liggende waarheid wel eens de ware zou kunnen blijken te zijn: Lee Harvey Oswald heeft helemaal alleen en zonder hulp president Kennedy doodgeschoten. Niks geen CIA, FBI, maffia, Sovjet-Unie, Cuba, vice-president Lyndon Johnson, James Files₂  of aliens, maar slechts een gefrustreerde man die aardig gericht kon schieten en met zijn actie van een nobody een somebody hoopte te worden. Helaas voor hem werd het een “van nobody naar dead body” verhaal en eindigde hij binnen 48 uur even dood als zijn slachtoffer president Kennedy.

 

Magic bullet theory

Zelfs de door de complottheorie-aanhangers eens zo bejubelde “magic bullet theory” blijkt in deze tijd geen stand meer te houden.
Volgens deze theorie moesten er wel meer schoten gelost zijn - en dus meer daders zijn - dan de drie die door Oswald zouden zijn afgevuurd, omdat één van die drie kogels onmogelijk in één schot meerdere wonden kon hebben veroorzaakt bij president Kennedy en de voor hem in de auto zittende gouverneur John Connelly die ook werd geraakt. Tenzij het dus een “magische kogel” zou zijn.

Na reconstructie van de aanslag met behulp van de modernste computeranimatietechnieken blijkt echter dat één “single bullet” dit wel degelijk kan hebben aangericht (zie filmpje hieronder). Sterker nog, de reconstructie laat zien dat als je de lijn van dat ene schot dat zowel Kennedy als Connelly raakte doortrekt, je uitkomt bij de zesde etage van het schoolboekenmagazijn waar Lee Harvey Oswald werkte en waar vandaan hij zou hebben geschoten met zijn geweer dat er na de aanslag ook was aangetroffen.

 

Terugkerende patronen

Naar mijn mening spelen hier hetzelfde soort terugkerende patronen een rol als bij de wijze waarop mensen omgaan met het begrip toeval of lot (zie column 50): de mens heeft moeite te accepteren dat het leven soms gewoon loopt zoals het loopt en dat er dingen gebeuren zonder diepere betekenis en zonder dat men er controle op heeft.

De waarheid is in zijn eenvoud soms moeilijk te begrijpen. In het leven krijgen sommige mensen nu eenmaal ongeneeslijke ziektes of ze verongelukken of ze worden vermoord en je kan alleen maar hopen dat dat jou en je naasten nooit zal overkomen. Vanuit dit gevoel van onbegrip en onmacht ontstaat de sterke behoefte aan controle, bijvoorbeeld in de vorm van het verzinnen van complottheorieën.
Eén tip: word in elk geval geen president van de Verenigde Staten of een andere machthebber of dictator. Dat verkleint het risico op een aanslag aanzienlijk.

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

₁ De Commissie-Warren onderzocht onder leiding van rechter Earl Warren de moord op Kennedy en concludeerde dat Lee Harvey Oswald de president had gedood met drie schoten vanuit de zesde etage van de Texas School Book Depository. 
₂ James Files is een ex-CIA/maffia-huurmoordenaar die beweert de echte moordenaar van president Kennedy te zijn.

John F. Kennedy vlak voor de aanslag (foto: internet)

 

The Magic Bullet Theory onderuit gehaald

(bron: YouTube)

101. Zelfs leugenaars vertellen soms de waarheid

Actualiteit - Liegen en bedriegen/Hypocrisie - Sport - Doping

 

De beerput is al lang open

Gelukkig laat Lance Armstrong weer van zich horen. Ik begon de ex-wielrenner al te missen, al ben ik niet van plan om nog veel columns te wijden aan het onderwerp doping in de wielrennerij. Hoeveel nieuwe bekentenissen er in de nabije toekomst ook nog zullen volgen, is voor mij niet relevant omdat die toch weinig meer zullen toevoegen.
De beerput is al lang open en kan niet meer gesloten worden. Het verhaal is verteld en voor iedereen wel duidelijk. Behalve dan voor die groep diehard-wielerfans die op elke nieuwe onthulling hetzelfde zal reageren: ogen dicht, handen stevig over de oren gedrukt en keihard schreeuwen van “La, la, la, la, la, ik heb lekker niets gehoord!”

 

Waarom zouden we een leugenaar moeten geloven?

Wat wel nieuw is, is dat Armstrong voor het eerst uithaalt richting de internationale wielerbond UCI. Hij beweert dat voormalig UCI-voorzitter Hein Verbruggen hem geholpen heeft door een positieve dopingtest van Armstrong  in de Tour de France van 1999 te verdoezelen. "Ik ga niet liegen om deze kerels te beschermen. Ik haat ze, ze hebben me onder de bus gegooid, ik ben er klaar mee." Ik voorspelde het al in mijn column 66 van 22 januari: “Helaas voor hen (o.a. Hein Verbruggen) vrees ik dat het slechts een kwestie van tijd is voordat de beerput verder open gaat en de corruptie bij de UCI zich definitief openbaart." 
Natuurlijk reageert Verbruggen voorspelbaar: "Armstrong heeft iedereen jarenlang voorgelogen en waarom zouden we nu een leugenaar moeten geloven?" Dat de UCI zich achter Verbruggen schaart, zal ook niemand verbazen. Laat de buitenwereld maar weer voor de zoveelste keer lekker raden wie liegt en wie niet.

 

Denk na en oordeel zelf

Ok, ik wil wel een poging wagen en een voorzet geven om over na te denken. Wat is waarschijnlijker: (A) een wielrenner wordt betrapt op jarenlang dopinggebruik en bijpassende leugens en besluit hierna niet alleen door te gaan met liegen maar vindt het daarbij ook nog nodig om zelfs onschuldige mensen te gaan beschuldigen van strafbare feiten of (B) een wielrenner is betrapt op dopinggebruik en na zijn eerste gedwongen bekentenissen, waarin hij slechts een tip van de dopingsluier heeft onthuld, wordt hij het zat om als enige het boetekleed te dragen terwijl medeschuldigen zich blijven hullen in onschuld en besluit hij uit wrok en frustratie alsnog meer te gaan vertellen?

Denk na en oordeel zelf. Voor mij is het in elk geval wederom klaar als een klontje. Zelfs leugenaars als Lance Armstrong vertellen soms de waarheid. Zeker als ze toch niets meer te verliezen hebben.
Kijkend naar het afgelopen jaar is het echter de vraag wie Armstrong nu nog bereid is te geloven. Aristoteles zei het al meer dan 2300 jaar geleden: “Het enige wat je met liegen bereikt, is dat je niet geloofd wordt als je de waarheid spreekt.”

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

100. Mijn persoonlijke top 10 columns

Honderdste column - Oproep tot reacties

 

Eigenwijze columnist

Mijn honderdste column wil ik niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Ten eerste grijp ik deze gelegenheid aan om te vertellen wat ik zelf mijn favoriete tien columns tot nu toe vind. Ten tweede zou ik het erg op prijs stellen als ik van jullie wat reacties krijg over mijn columns.

Natuurlijk zijn complimenten zeer welkom, maar hetzelfde geldt voor kritische op- of aanmerkingen. Niet dat ik als eigenwijze columnist (column 4) me hier ook maar iets van zal aantrekken uiteraard, maar het cliché dat je van kritiek veel kunt leren zou geen cliché zijn als er niet een kern van waarheid in zat. Dus schroom niet en reageer!

Kortere columns en meer humor

Om qua kritiek alvast flauw wat gras onder jullie voeten weg te maaien, brengt mijn zelfkritiek me tot twee goede voornemens: meer kortere columns en meer humor.
Ik weet dat veel van mijn columns nogal lang zijn en dat heeft twee redenen. De eerste is, gek genoeg, tijdgebrek: “Deze brief is nogal lang uitgevallen omdat ik geen tijd had om hem korter te maken.” (Franse filosoof Blaise Pascal 1623-1662). Alle columns die ik plaats, heb ik al ingekort. Maar als ik meer tijd zou hebben en nemen, kan er nog wel meer van af.
De tweede reden is een hele andere. Soms ontkom ik voor mijn gevoel gewoon niet aan een lange(re) column, omdat ik vind dat ik geen gemiddelde columns schrijf. Hoofddoel van mijn columns is om jullie aan het denken te zetten, maar daarbij hoop ik ook dat jullie er en passant nog wat van opsteken.
Ik leer zelf ook veel van het schrijven van mijn columns, omdat ik niet zomaar links en rechts wat ongenuanceerde uitgesproken meningen wens te spuien. Wat ik zeg en beweer moet goed onderbouwd zijn vind ik, waardoor het onontkoombaar is dat ik regelmatig zaken ga uitzoeken en deze ook in mijn column vermeld.
Nadeel is dat ik hierdoor soms moeite heb om bepaalde passages weg te laten of in te korten, omdat ik vind dat dat ten koste gaat van de essentie van mijn verhaal.

Minst en meest gelezen columns

Interessant detail is dat ik kan zien dat mijn kortere columns over het algemeen het minst gelezen worden. Wat er hopelijk op wijst dat mijn lange(re) columns toch meer aanspreken. Mijn kortste column is bijvoorbeeld vrij weinig gelezen, terwijl ik ‘m persoonlijk wel kon waarderen omdat het je toch aan het denken zet: “Een overpeinzing voor Kerst” (58).
Juist omdat ik met mijn columns de intentie heb om meer te brengen dan alleen maar een leuk kort stukje waar je om moet glimlachen, kom ik op mijn tweede zelfkritiekpunt: te weinig humor. Mijn humor beschouw ik als een sterk punt (zie column 19), maar ik merk dat als ik serieuze onderwerpen wil “behandelen” het niet altijd makkelijk is om deze erin te verwerken omdat het dan misplaatst is. Toch neem ik me voor om tussendoor wat meer ruimte te gaan maken voor kortere columns waarin ik meer mijn humor kwijt kan dan tot nu toe is gebeurd.
Een ander voornemen van me is om weer wat meer columns te gaan schrijven over mijn privéleven. Ondanks dat ik besef dat die veel minder gelezen worden dan mijn columns over actuele onderwerpen. De top drie van mijn best gelezen columns betreffen niet voor niets actuele onderwerpen: Ruben en Julian (84), Gerard Spong (85) en IDFA Docu Rawer (49). Verder scoren bijvoorbeeld goed mijn columns over Selectief Mutisme (16), TV-serie Divorce (80), HSP (18), Onschendbaarheid (6) en Wapenbeleid VS (21).
Mijn voornemen om meer over mijn privéleven te gaan schrijven is logisch als je bedenkt dat dat mijn belangrijkste uitgangspunt was om dit weblog te beginnen. De bekende menselijke behoefte om iets voor te stellen, iets na te laten en herinnerd te worden, zit kennelijk ook in mij.
Leuk straks voor mijn kinderen, was mijn eerste gedachte toen ik het plan opvatte om columns te gaan schrijven. Dan kunnen ze later - als ik er bijvoorbeeld niet meer ben - nog eens lezen wie hun vader precies was, wat hem bezighield in het leven en wat zijn ideeën, gedachten en normen en waarden waren. Al verwacht ik eerlijk gezegd niet dat ze nou enorm verbaasd en verrast zullen zijn. Sterker nog: ik vermoed dat ze heel veel verhalen al lang kennen. Ik ben tenslotte bepaald geen Stille Willie en ik denk dat mijn kinderen mij wel beschouwen als een (hopelijk boeiende) verhalenverteller.   
Ik kan me voorstellen dat de columns waarin ze zelf voorkomen het leukst zijn voor mijn kinderen om later terug te lezen. Wel fascinerend trouwens die menselijke angst om vergeten te worden. Grote onzin uiteraard, want daar hoef ik helemaal niet bang voor te zijn. Dat gebeurt toch wel. Tenzij je Albert Einstein of Adolf Hitler heet(te). Al zou de een wat sneller vergeten mogen worden dan de ander...

Behoorlijk tevreden

Wat ik het meest opvallend vind als ik mijn columns teruglees, is dat ik gelukkig constateer dat ik over het algemeen behoorlijk tevreden ben. Het opvallende hieraan is dat de mensen die mij goed kennen, mij nou niet bepaald zullen omschrijven als iemand die snel tevreden over zichzelf is. Dus ik zie dit als een goed teken.

Mijn tevredenheid sluit in elk geval mooi aan op wat ik al vermoedde en hoopte bevestigd te krijgen over mezelf, namelijk dat ik echt een type voor een columnist ben: ik heb uitgesproken meningen, ik ben breed geïnteresseerd, ik kan schrijven en ik heb humor. Omdat daar nog het niet onbelangrijke gegeven bijkomt dat ik het leuk vind om de columns te schrijven, denk ik dat ik er voorlopig nog maar even mee doorga.
Hoewel ik sommige van mijn columns niet bijzonder vind, heb ik bij de meeste toch het prettige gevoel dat ik tijdens het lezen denk van: ja verdomd, dat klopt helemaal. Ook dat maakt mij natuurlijk een geschikte columnist: ik denk niet alleen dat ik altijd gelijk heb, maar het klopt ook nog… (zie ook column 4 Het E-woord - eigenwijs)

De Top 10

Ik vind het heel moeilijk om uit mijn columns er tien te kiezen waar ik het meest tevreden over ben, maar ik heb een poging gedaan. Hierbij heb ik rekening proberen te houden met de lengte van de columns door met name wat kortere columns in de top tien te zetten. De volgorde beschouw ik overigens als willekeurig, al heb ik wel nummer 16 niet voor niets op 1 gezet.

1. Column 16: "Ik had geen zin om te praten")
Toen ik dit weblog begon, wist ik meteen dat ik daarin iets zou gaan schrijven over het selectief mutisme van mijn tweede zoon. Het blijft een leuk verhaal voor op feesten en recepties (voor het geval ik ooit mocht besluiten om daar een keer heen te gaan), maar mijn zoon wil er absoluut niet meer aan herinnerd worden - of over praten! - dus hij zal niet blij zijn met deze nummer 1 notering.

2. Column 10 Logica van likmevestje)

Ik geef toe dat ik dat gevoel vaker heb, maar zeker bij het lezen van deze column over verjaring in de rechtspraak denk ik maar één ding: ik heb helemaal gelijk. Hetzelfde geldt overigens voor deel 2 van tenenkrommende woorden: column 6 (Het vrouwtje Piggelmee-syndromm). Onlangs moest ik hier weer aan denken met dat incident rondom die sukkel van een Russische diplomaat die maar bleef hameren op zijn diplomatieke onschendbaarheid bij het fout parkeren. Walgelijk!

3. Column 12 Lekker wat olifantjes neerknallen)

Deze column is niet zoveel gelezen, maar ik vind ‘m zelf één van mijn grappigst geschreven columns. Ook “grappig” (?) maar dan meer vanwege de verhalen erin, is column 72 Mythe of waarheid?(Chimpanzee) die ook over dieren gaat.

4. Column 75 Duivelse meisjes (Stuur mij dan maar direct naar de hel)

Ondanks dat de meeste columns van mij gaan over zaken waar ik me over opwind (en dat bij deze column ook speelt) en ondanks dat ik niet snel mensen bewonder (zie ook column 7 A Saint is a sinner who keeps on trying), beschouw ik Malala wel als een echte held en alleen daarom mag zij in mijn top tien niet ontbreken. Nog een (anti)held van me is Sixto Rodriguez waar ik twee columns later over schrijf: column 77 Lang leve de anti-helden!)

5. Column 11 Het leven is niet rechtvaardig)

Samen met column 35 (Only the Good Die Young) is dit wel mijn ontroerendste column over de dood. Ik houd niet van taboes en dus zal ik over onderwerpen als de dood en zelfmoord altijd blijven schrijven omdat het me fascineert en ontroert. Zie ook mijn droevige column 45 Ik haat taboes).

6. Column 82 Wow mam, dad, a rifle, thanks Santa!

Wie mijn columns trouw leest, weet hoe kritisch ik de Verenigde Staten volg. Bijvoorbeeld op het gebied van het wapenbeleid daar. Wie meer columns erover (terug) wil lezen, kan kijken naar 21, 54, en 63. 

7. Column 2 Net een wijf!

Samen met column 5 Ik moet liedjesschrijver worden vind ik dit mijn beste column over vriendschap. Het zal zeker niet mijn laatste hierover zijn, net als dat ik over het persoonlijke onderwerp scheiden (column 80 Je doet het voor de kinderen!) ook nog wel eens verwacht iets te gaan schrijven.   

8. Columns 42, 43 en 44 (drieluik) Is God goed? (Filosofie - bewijs voor bestaan God)

Ik ben zeer geïnteresseerd in filosofie en wie mijn columns volgt, kan een filosofische draad zien lopen door alle onderwerpen die aan bod komen. Heerlijk vond ik het om mijn gedachten over dit onderwerp in dit drieluik op papier te zetten.
Daarnaast beschouw ik columns 50 Om geluk af te dingen, heb je geluk nodig) en 61 Geloof en wetenschap gaan niet samen) als mijn beste filosofische columns. Over mijn tweeluik over mediteren ben ik trouwens ook tevreden: column 39 Mijn wil om te geloven verliest het van mijn wil om weten en 40 Wie maar genoeg van zichzelf houdt, zal nooit ziek worden. 

9. Column 57 Get over it Pope!

Over de paus gesproken: ik heb daar wel meer columns over geschreven, zie verder ook 69 en 74. Ik moet eerlijk zeggen dat ik de huidige paus in elk geval een verbetering vind ten opzichte van de vorige, dus misschien schrijf ik nog een keer een optimistische column hierover.

10. Column 3 Waarom hoor je de nummers 2 nooit?)

“Last but not least” mag in mijn top tien natuurlijk niet het onderwerp ontbreken waar ik veel columns aan heb gewijd (24, 34, 38, 58, 64, en 66) omdat het in het afgelopen jaar veel in het nieuws was: wielrennen en doping. Ik kies hier bewust voor mijn eerste column over dit onderwerp, omdat Lance Armstrong toen nog niet was gepakt, maar ik wel alle ellende voelde aankomen.

Voor wie mijn columns met plezier leest en volgt: bedankt en ik hoop dat je dat blijft doen! En misschien dat je uit waardering wat reclame voor me in je omgeving zou kunnen maken. Ik heb weliswaar een Facebook-pagina maar daar is ook alles mee gezegd. Voor het echt verspreiden van mijn columns kan ik alle hulp gebruiken.

Reacties welkom!

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

99. Verdomd, die dominee heeft gelijk!

Privé - Religie/Geloof - Liefde/Vriendschap

 

Hallelujah-gebler

Het zal wel meer mensen overkomen. Je hoort een simpele levensles die je al vaker hebt gehoord, maar toch zet zo’n inkoppertje je opnieuw even aan het denken.

Het overkwam mij toen ik op een zondagmorgen wakker werd en vanuit mijn bed wat ging zappen. Onvermijdelijk passeerde er een hoop hallelujah-gebler, maar toevallig bleef ik even hangen bij een preek van zo’n typische Amerikaanse dominee in zo’n gelikt pak met bijpassend kapsel. Je kent ze wel: het type man waar je niet gek van opkijkt als je ‘m over een paar jaar weer op televisie ziet maar dan in de rol van spijtoptant. Dan blijkt hij ineens gezondigd te hebben, is hij vreemd gegaan of is er kinderporno bij hem aangetroffen en moet hij, dit keer publiekelijk, met de billen bloot. Gelukkig zijn er genoeg medezondaars waarvan zo iemand de kunst van het spijt betuigen kan afkijken: Bill Clinton, Tiger Woods, Lance Armstrong etc.

 

Jezus en de tien melaatsen

Het mag niet verbazen dat de dominee een verhaal vertelde over Jezus, dit keer over “De tien melaatsen” (Lucas 17: 11-19).

Jezus komt in het grensgebied tussen Samaria en Galilea tien melaatse mannen tegen die hem op afstand om hulp vragen door te roepen: “Jezus, Meester, heb medelijden met ons.” Het enige wat Jezus antwoordt is: “Gaat heen, toon u aan de priesters.”

Priesters beoordeelden in die tijd of iemand melaats of onrein was. Teleurgesteld in zijn antwoord besluiten de melaatsen toch het advies van Jezus op te volgen om onderweg richting de priesters erachter te komen dat hun ziekte plotseling verdwenen is.

Slechts een van de melaatse mannen, een Samaritaan, komt later bij Jezus terug om zich nederig voor zijn voeten te werpen en hem te bedanken voor de wonderbaarlijke genezing. Waarop Jezus tegen hem zegt: “Sta op, ga heen, uw geloof heeft u behouden.”

Dat alleen de Samaritaan terugkeerde, had volgens de dominee alles te maken met verwachtingen. Daar waar de overige negen joodse mannen een goed leven hadden en niks anders verwachtten dan dat het allemaal goed zou komen, moest de Samaritaan in het leven met minder genoegen nemen waardoor hij ook minder verwachtingen had. Met als gevolg dat hij des te nederiger en dankbaarder was toen Jezus hem genas.

Een mooie interpretatie, al is het inderdaad niet meer dan een interpretatie die nergens op gebaseerd is. Over de reden waarom de andere negen mannen niet terugkeerden, wordt in de bijbel niets vermeld en zal dus altijd giswerk blijven.

 

Boodschap niks nieuws

De dominee gebruikte zijn interpretatie echter mooi als bruggetje naar zijn boodschap: mensen die het meest verwachten van het leven zijn het meest ongelukkig en mensen met de minste verwachtingen zijn juist het gelukkigst.
"Verdomd, die dominee heeft gelijk!", dacht ik meteen. Al was dat (woord) ongetwijfeld niet wat hij hoopte dat ik zou denken. Natuurlijk is deze boodschap niks nieuws en sluit het aan op de huidige spirituele gedachtegang van het leren loslaten, accepteren, leven in het nu etc. Maar toch was het niet verkeerd om dit weer eens gezegd te krijgen.

 

Enorme romanticus

Iemand zei onlangs tegen me dat ik een enorme romanticus ben en hoe meer ik daarover nadenk hoe meer ik besef dat dat klopt als een bus. Een romanticus heeft mooie ideeën en verwachtingen over hoe het leven in zijn ogen zou moeten zijn: “Dichterlijk dromend en geen rekening houdend met de werkelijkheid” (Van Dale).

Terugkijkend op mijn leven en afgezet tegen de realiteit kan ik niks anders dan de conclusie trekken dat ik altijd veel te hoge verwachtingen heb gehad.
Zo heb ik in de liefde altijd gezocht naar die ene soulmate. Waar ik in voor- en tegenspoed en in een sfeer van wederzijdse liefde, begrip, eerlijkheid, openheid en respect dan bij zou blijven "till death do us part". Een gedachte die een Sylvie Meis ook zal hebben gehad vrees ik. Al vermoed ik dat zij haar man tot aan het bittere eind van hun huwelijk aan iedereen zal hebben omschreven als haar soulmate. Terwijl ik dat gelukkig met mijn (ex-) vrouw nooit heb gedaan. Laten we het erop houden dat ik iets eerlijker en realistischer was.

Verder heb ik (tevergeefs) passies gezocht die ik dan in mijn werk zou kunnen uitleven, daarbij uiteraard omgeven en ondersteund door fijne, eerlijke en oprechte collega’s. Net als dat ik in vriendschappen ook altijd zocht naar trouwe vrienden voor het leven die er altijd waren als je ze nodig had. Precies het soort vrienden dat bokser Mike Tyson ook dacht te hebben tot het moment dat hij blut en gebroken was en hij zich afvroeg waar al zijn vrienden toch opeens gebleven waren. 

 

Voornemen voor 2016: ik verwacht helemaal niets

Onnodig te zeggen dat het leven natuurlijk niet zo werkt. Relaties en vriendschappen komen en gaan en wie van zijn passie zijn werk heeft gemaakt, mag God op zijn blote knieën bedanken dat hij tot die paar uitzonderingen behoort.
De dominee had helemaal gelijk: met te hoge verwachtingen word je alleen maar teleurgesteld en dus ongelukkig. De overlevenden van de door de orkaan getroffen gebieden op de Filippijnen die momenteel blij en dankbaar zijn met wat ze nog (over) hebben, kunnen straks wel eens behoren tot de meest gelukkige mensen op deze aarde.

Mijn goede voornemen en verwachting voor 2014 heb ik nu al: ik verwacht helemaal niets.

  

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

Foto: Tonko

 

98. Een derde sekse in plaats van een derde rijk

Actualiteit - Nature/Nurture - Seksualiteit/Gender

Erkenning interseksuele mensen

"Duitsland eerste Europese land dat derde geslacht erkent.”
Ook al klopt dit nieuws niet, vind ik de kern van het verhaal mooi: erkenning voor interseksuele mensen die een lichaam hebben dat zowel mannelijke als vrouwelijke kenmerken vertoont.
Wat in Duitsland is ingevoerd, houdt in dat ouders van interseksuele baby’s tijdens het registreren van hun kind vanaf nu de mogelijkheid hebben om het vakje bij geslacht leeg te laten in plaats van dat ze moeten kiezen tussen man en vrouw. De ouders kunnen dus niet een vakje met derde geslacht aankruisen. Overigens is er in Nederland wettelijk al iets vergelijkbaars geregeld: als het geslacht niet kan worden vastgesteld, wordt dit in de geboorteakte vermeld.
Voordeel voor de interseksuele kinderen in Duitsland is dat hun ouders voortaan niet meer meteen na de geboorte een keuze hoeven te maken. Iets waartoe zij zich door de omgeving (bijvoorbeeld artsen) vaak gedwongen zullen voelen. Vanaf nu kunnen ze dit moment uitstellen tot hun kinderen op een leeftijd zijn gekomen waarop ze zelf in staat zijn om te beslissen welk geslacht ze wensen aan te nemen. En als ze deze keuze nooit kunnen en/of willen maken dan mogen ze die ook gewoon voor altijd open laten.

 

Ingeslopen fouten 

Ik hoop dat het voorbeeld van Duitsland de komende jaren door meer landen zal worden gevolgd. Al vermoed ik dat veel (streng) gelovige mensen en landen er anders over denken, omdat ze vinden dat God de mens als heteroseksueel mens heeft geschapen met als doel samen met iemand van het andere geslacht heen te gaan en zich te vermenigvuldigen.
Maar wie kijkt naar de wetenschap kan er ook op het gebied van seksualiteit niet omheen: als er al een God bestaat dan heeft Hij niet alleen maar “perfecte” (heteroseksuele) dieren geschapen, maar zijn er – bewust dan wel onbewust – ook “fouten” ingeslopen. Hierdoor bestaan er op deze wereld behalve heteroseksuelen ook homoseksuelen, biseksuelen, aseksuelen en dus ook interseksuelen.¹

 

Heteroseksueel gedrag meest natuurlijk

Misschien bestaat de kans dat ik mensen met een ander seksualiteit dan heteroseksualiteit tegen de tenen schop door ze als “fouten” te bestempelen, maar die aanhalingstekens staan er natuurlijk niet voor niets.
Wat ik hiermee wil zeggen, is dat als je vanuit seksueel oogpunt naar onze natuur kijkt en je moet vaststellen wat het meest natuurlijk (lees gangbaar, voorkomend) gedrag is je niet onder de conclusie uit kan dat dat heteroseksueel gedrag is. Als bijvoorbeeld homoseksualiteit de regel zou zijn in onze natuur dan zou het tenslotte al snel gedaan zijn met ons leven op aarde. Gelukkig kunnen we ook gewoon stellen dat alles wat op dit gebied van de standaard afwijkt vaak genoeg voorkomt om het automatisch te kunnen beschouwen als onderdeel van de natuur.

 

Foekje Dillema

Door in de wetgeving interseksualiteit te accepteren en het uit de taboesfeer te halen, voorkomen we persoonlijke drama’s van interseksuele mensen die bewust dan wel onbewust er altijd in hun leven mee hebben geworsteld.

Een bekend voorbeeld hiervan betreft de Friese atlete Foekje Dillema die in de periode 1949-1950 kort furore maakte als sprintster en beschouwd werd als een geduchte concurrente voor viervoudig Olympisch kampioen (1948) Fanny Blankers-Koen.

Foekjes carrière eindigde echter net zo snel als die begon toen ze in de zomer van 1950 weigerde een seksetest te ondergaan waarna ze onmiddellijk door de Atletiekbond voor het leven werd geschorst. Pas na haar dood in 2007 werd via DNA-onderzoek officieel vastgesteld dat Foekjes lichaam zowel vrouwelijke als mannelijke kenmerken vertoonde.

Ondanks dat er geruchten gingen dat Jan Blankers, coach en man van Fanny Blankers-Koen, achter de schorsing zat, is dat nooit bewezen en ook niet erg waarschijnlijk. Ook al was het wel duidelijk dat Fanny angst voor Foekje had en haar concurrente bewust ontweek in wedstrijden. Een beslissing die Fanny en Jan in de wandelgangen beargumenteerden met de mededeling dat Fanny niet "tegen een vent" wenste te lopen.

Het dramatische aan dit verhaal is dat er nooit sprake zal zijn geweest van bewust bedrog. Foekje kende haar lichaam ongetwijfeld goed genoeg om te weten dat er iets niet klopte waardoor ze uit angst en schaamte de vernederende seksetest zal hebben geweigerd. Triest gevolg was echter dat ze op deze wijze gedwongen werd om datgene op te geven wat haar juist zoveel (het meest?) plezier en zelfvertrouwen in het leven gaf: de atletieksport. Na deze gebeurtenis leefde Foekje tot haar dood een teruggetrokken bestaan.

 

Maya Posch

In Pauw en Witteman gaf de interseksuele Maya Posch (geboren als Thijs) als wijs advies dat als een kind wordt geboren en je weet niet wat het is maar het is verder medisch in orde, je er verder vanaf moet blijven: geslacht is een persoonlijke keuze die zo iemand pas moet maken op een leeftijd dat hij/zij dat echt kan.

Door het niet accepteren van interseksualiteit en de taboesfeer er omheen worden wereldwijd elke dag door ouders en artsen keuzes gemaakt over het “toe te passen” geslacht van pasgeboren interseksuele baby’s zonder dat daarbij wordt nagedacht over eventuele dramatische gevolgen later.

 

Bruce Reimer, John Locke en tabula rasa

Het meest dramatisch waargebeurde verhaal dat ik ken, betreft niet eens een interseksueel kind maar illustreert mijn punt als geen ander.

In Canada in de jaren zestig moest de net geboren jongenstweeling Bruce en Brian Reimer worden geopereerd aan hun penis vanwege een vernauwing van de voorhuid. Bij Bruce ging tijdens de cauterisatie (wegbranden van weefsel) echter iets mis waardoor er teveel van zijn penis werd verwijderd.

De psycholoog John Money, overtuigd voorstander van het behavioristische standpunt van de Engelse filosoof John Locke dat mensen als “tabula rasa” (ongeschreven blad) worden geboren, zag zijn kans schoon: maak gewoon van de mislukte penis een vagina en voedt Bruce verder als meisje op.
No big deal: Bruce werd Brenda, problem solved. Lang leve de nurture, weg met de nature!

 

Zwaar depressief

Helaas voor Money liep het niet volgens zijn plan. Brenda werd tijdens haar jeugd zwaar depressief, kreeg pas op haar vijftiende van haar ouders de waarheid te horen en besloot onmiddellijk verder weer als man door het leven te gaan.
Dit keer werd Brenda “David”. Zijn broer Brian trok al dit gedoe niet, raakte ook zwaar depressief en stierf in 2002 aan een overdosis antidepressiva. David trouwde met een vrouw, kreeg drie stiefkinderen van haar maar toen zij aangaf te willen scheiden, was ook bij hem de maat vol: in 2004 schoot hij zichzelf dood.

 

Moraal van het verhaal

Moraal van het verhaal: rommel niet met het geslacht van een pasgeboren baby. Laat het kind zoals het is en laat het later zelf beslissen welk geslacht hij/zij wil.
Nooit verwacht dat ik na de van mijn vader overgenomen fascinatie voor de Tweede Wereldoorlog en het als klein jongetje zien van de WK-finale van 1974 het volgende zou uitroepen: bravo Duitsland! Een derde sekse in plaats van een derde rijk is een prachtige vooruitgang!

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

  

¹ Waarvan we overigens meer varianten kennen zoals: transgenderisme (je gaat door het leven als iemand van het andere geslacht, maar je hebt daarvoor nooit een operatieve ingreep ondergaan), transseksualiteit (je voelt je iemand van het andere geslacht en hebt daarvoor ook de nodige operaties ondergaan), travestie (je gaat soms gekleed als iemand van de andere sekse) en androgynie (je voelt je mannelijk en vrouwelijk of geen van beide; in elk geval wens je geen keuze te maken).

Afbeelding gemaakt door Tonko