85. Winnen is belangrijker dan rechtvaardigheid

Actualiteit - Rechtspraak - (On)Rechtvaardigheid - Goed/Kwaad 

Publieksgeile en narcistische advocaten

Advocaat Gerard Spong was op televisie druk bezig zijn nieuwe boek "De Breuk" te promoten. Eerst bij DWDD en een dag later bij Sven Kockelmann in het KRO-interviewprogramma “Oog in Oog”.

Ik heb het niet zo op publieksgeile mensen en zeker niet op narcistische advocaten die geen gelegenheid onbenut laten om hun ego nog meer te laten kietelen. Met zijn boek hoopt Spong twee vliegen in één klap te slaan: hij wil iedereen laten zien wat voor fantastische advocaat hij toch is en daarbij verdient hij in een moeite door ook meteen een aardig zakcentje. Altijd handig, want iedere geld beluste advocaat weet inmiddels dat levenslange garantie op het mogen uitoefenen van je beroep niet bestaat.

Guilty as hell

Ik ergerde me dood aan Spong. Niet zozeer vanwege zijn zure uitstraling en pijnlijke ingestudeerde poging om grappig te zijn (“Dokter De Bond, niet James Bond maar De Bond”), maar vooral omdat ik door hem deze doorgedraaide wereld weer eens niet begrijp.
Centraal in het boek staat zijn successtory van de Nuenense Moordzaak waarbij onze held Spong een moordverdachte op vrije voeten heeft weten te krijgen. Omdat Peter R. de Vries deze zaak jaren op de voet heeft gevolgd, zat ook hij aan DWDD-tafel. Volgens De Vries is de verdachte, arts Edwin ten Winkel, duidelijk “guilty as hell” ook al zegt hij dit heel tactvol niet hardop.

 

Manipulatieve leugenaar

Bebe Pãna, de Filippijnse vrouw van Ten Winkel, verdween in 2001. Haar lichaam werd jaren later ingemetseld teruggevonden onder de toiletpot in het huis van zijn tweelingbroer.
Ten Winkel verklaarde dat hij zijn vrouw op een dag dood op bed had aangetroffen. Ze zou volgens hem zelfmoord hebben gepleegd door een plastic zak over haar hoofd te trekken. Iets wat overigens door Peter R. de Vries helemaal niet kan: mensen die dat proberen, raken door de ademnood in paniek en trekken uit een soort overlevingsreflex die zak toch gewoon weer van hun hoofd.

Uit liefde en verdriet kon hij geen afstand van haar nemen en daarom had hij haar eerste begraven in zijn tuin en later overgebracht naar het huis van zijn broer. Omdat van het lichaam van Bebe Pãna weinig meer over was, kon met hulp van verklaringen van door Spong ingeschakelde forensische experts de precieze doodsoorzaak niet meer worden vastgesteld en werd Ten Winkel bij gebrek aan bewijs vrijgesproken.

Pikant detail: een jaar na de verdwijning van Bebe Pãna werd de eveneens Filipijnse kinderoppas Beth Urbi ook dood op bed gevonden in het huis van Ten Winkel. Waaraan zij is overleden is toch de dag van dag vandaag onopgehelderd gebleven (misschien ligt het wel aan het bed?). Waar Spong Ten Winkel omschrijft als een innemend persoon, vertelt De Vries dat hij in zijn 35-jarige carrière vrijwel niemand is tegengekomen die zo’n grote manipulatieve leugenaar was als deze man.

 

De rechtspraak deugt niet

Natuurlijk kun je nu vaststellen dat het de taak van een advocaat is om koste wat het kost zijn cliënt vrij te krijgen en dat Spong dus uitstekend werk heeft geleverd om van een hopeloze zaak een winnende te maken. Maar hier zit dus mijn grootste ergernis. Naar mijn mening deugt de rechtspraak gewoon niet.

In mijn ogen zou het uitgangspunt van rechtspraak moeten zijn om met behulp van zoveel mogelijk feiten (“waarheidsvinding”) te komen tot een oordeel dat leidt tot een rechtvaardige uitspraak.
Dit klinkt logisch, maar ik wil nog een stap verder gaan. Als dat het uitgangspunt is, zouden zowel openbare aanklagers als advocaten deze eigenlijk moeten hanteren. Want laten we eerlijk zijn: geen weldenkend mens, en zeker niet binnen de juridische wereld, zou toch tegen een maatschappij moeten zijn waarin alle veroordeelden een rechtvaardige straf krijgen die passend is bij hun misdaad.
En toch is de realiteit dat advocaten zich niet (hoeven te) bezighouden met waarheidsvinding omdat dat hun taak niet is, terwijl openbare aanklagers dat weliswaar wel behoren te doen maar je je serieus kunt afvragen of dat ook daadwerkelijk altijd gebeurt.

 

Uiteindelijk draait het om ego's

Rechtspraak lijkt soms meer op een wedstrijdje tussen aanklagers en advocaten waarbij de een erop uit is om de verdachte zo hard mogelijk te straffen en de ander tot doel heeft om hem met alle middelen vrij te krijgen, ongeacht de schuld of onschuld van de betrokkene. Winnen lijkt belangrijker dan rechtvaardigheid. 
Uiteindelijk draait het allemaal weer eens om ego’s. Hoe Spong doet en is, heeft werkelijk niets te maken met wat een jurist in mijn ogen zou moeten zijn: iemand die vanuit een idealistisch standpunt zijn steentje wil bijdragen aan rechtvaardige(re) samenleving.
Al ben ik heus niet zo naïef te denken dat rechtenstudenten puur vanuit ideële motieven tot hun studiekeuze zijn gekomen zonder daarbij naar de aantrekkelijke salarissen te hebben gekeken. De vraag of een Bram Moszkowicz jurist is geworden om de wereld te verbeteren of om er zelf beter van te worden, is wat mij betreft dan ook een retorische vraag.

 

Het gaat niet om futiliteiten als waarheid of gerechtigheid

Als een kind zo blij en trots is Spong dat hij door zijn sluwheid zoveel twijfel en verwarring heeft gezaaid bij de rechters dat zij zich gedwongen zagen Ten Winkel vrij te spreken.
Dat zijn cliënt naar alle waarschijnlijkheid zo schuldig is als O.J. Simpson destijds en dat Spong dat zelf ook heus wel weet, deert hem niet. Het gaat Spong niet om futiliteiten als waarheid of gerechtigheid of wie wie zou hebben vermoord. Het gaat hem slechts om vrijspraak van zijn cliënten. Want dan heeft hij gewonnen en weet de hele wereld weer wat voor fantastische advocaat hij is.
Het ergste van alles vind ik nog wel dat de heren Van Nieuwkerk, De Vries en velen met hen enorme bewondering hebben voor dergelijke gewetenloze advocaten. Terwijl ik alleen maar denk: geef mij maar mensen die strijden voor rechtvaardigheid.
Chapeau mijnheer Spong, u heeft -  zoals het ernaar uitziet - een moordenaar op vrije voeten gekregen. Met mensen als u Draait De Wereld gewoon weer Door. Helaas wordt de Wereld er echter geen haar beter van. Integendeel.

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

 

84. Dieper kan een mens niet zinken

Actualiteit en privé - Drama/Tragedie - Scheiden - de Dood

 

Een einde aan verschrikkelijke onzekerheid

Dat de verdwenen broertjes Ruben en Julian na de zelfmoord van hun vader Jeroen Denis hetzelfde lot zou zijn beschoren als de zesjarige tweelingzusjes Alessia en Livia na een vergelijkbaar drama in Zwitserland in 2011, was te verwachten.
“Gelukkig” zijn de lichamen van de broertjes echter wel gevonden en is er voor de familie een einde gekomen aan de verschrikkelijke onzekerheid. Van de tweeling in Zwitserland ontbreekt tot op de dag van vandaag nog elk spoor. Dat ze dood zijn, is wel bekend. Nadat hun vader Matthias Schepp zich voor de trein had geworpen, werd een afscheidsbrief gevonden waarin hij liet weten dat de meisjes niet meer leefden, maar dat ze in elk geval niet hadden geleden. Jeroen Denis had in zijn afscheidsbrief niets los gelaten over het lot van zijn zoons.

 

Not done

Typerend voor deze tijd is dat veel mensen op internet weer een uitgesproken mening hebben over de zaak en precies weten hoe het allemaal zit. Uiteraard zijn inmiddels ook al de eerste complottheorieën verschenen.
Principieel waag ik me niet aan het uitspreken van een oordeel over gebeurtenissen waar ik veel feiten en details niet van ken. Behalve “not done” vind ik dat ook gewoon dom. Wel kan ik deze gebeurtenis aangrijpen om het in het algemeen te hebben over iets dat wél een feit is, namelijk dat bij beide drama’s de scheiding tussen vader en moeder een essentiële rol heeft gespeeld.

 

Vechtscheiding

De afgelopen weken zijn verschillende zaken over het drama in het nieuws gekomen. Jeroen Denis zou onlangs tijdens een rechtszaak te horen hebben gekregen dat zijn omgangsregeling met zijn zoontjes verder zou worden beperkt; het gebroken gezin zou al jarenlang door diverse hulpverleningsinstanties zijn bijgestaan; de Raad voor Kinderbescherming zou kort voor het drama hebben besloten om Ruben en Julian onder toezicht van Bureau Jeugdzorg te stellen en "last but not least" zou Jeroen Denis binnenkort door de politie worden gehoord als verdachte van kindermishandeling.
Wat er feitelijk ook allemaal mag zijn gebeurd, is in elk geval duidelijk dat hier sprake was van een zeer problematische scheiding, ook wel vechtscheiding genoemd.
Ondanks dat ik als gescheiden vader helaas ook de nodige (?) vervelende incidenten met mijn ex-vrouw heb meegemaakt, is die term bij ons gelukkig nooit van toepassing geweest. Met een co-ouderschap zoals wij die hebben, zou dat eenvoudigweg ook nooit hebben gekund. 

Maar toen mijn ex en ik nog bij elkaar waren, zagen wij al vechtscheidingen om ons heen waar de honden geen brood van lusten. Met “geintjes” als wederzijdse beschuldigingen van seksueel misbruik tot aan het laten opsluiten van de ex-partner wegens niet nakomen van alimentatieverplichtingen toe. “Als wij ooit gaan scheiden, doen we dat wel op een normale manier”, wierp ik mijn vrouw toen al profetisch toe. En gelukkig waren we het op dat essentiële punt wél eens.

 

Moeders hebben bij scheidingsrechtszaken streepje voor

Scheidingen kunnen het slechtste in de mens naar boven brengen (zie ook column 80). Helaas werken hierbij juridische of hulpverleningsinstanties soms ook als een lap op een rode stier door de situatie niet goed in te schatten en grote fouten te maken. Zonder daarbij naar welke specifieke zaak dan ook te wijzen, is het in Nederland bijvoorbeeld geen geheim dat in scheidingsrechtszaken moeders een streepje voor hebben ten opzichte van vaders.

Toen mijn vrouw en ik gingen scheiden, zorgde ik meer voor de kinderen dan zij en was de keus tot een co-ouderschap snel en logisch gemaakt. Toch is het veelzeggend dat ik absoluut geen geld had ingezet op een goede afloop als mijn ex-vrouw een rechtszaak tegen me zou hebben aangespannen met als inzet om de kinderen grotendeels bij haar te laten wonen. Alleen al vanwege het simpele gegeven dat zij de moeder van onze kinderen was/is en ik “slechts” de vader zou ik met een 0-1 achterstand zijn begonnen. En dat vind ik heel oneerlijk.

 

Dubbel gestraft

De gemiddelde vader ziet zijn kinderen na een scheiding om de week een weekend en betaalt daarbij ook nog alimentatie. Iets wat op mij persoonlijk als zeer onrechtvaardig overkomt. Je wordt tenslotte dubbel gestraft: én je ziet je kinderen nog maar heel weinig én dat kost je ook nog eens geld.
Natuurlijk zijn er (helaas) genoeg vaders die helemaal niet de behoefte voelen om hun kinderen vaker te zien en zo’n regeling dus prima vinden omdat ze zo bijvoorbeeld alle vrije tijd overhouden voor hun nieuwe vriendin en hobby’s.
En natuurlijk zijn er ook vaders die hiermee akkoord gaan om de eenvoudige reden dat ze door hun drukke baan even geen alternatief zien.
Maar dan nog blijven er zat gewone, liefhebbende vaders over die hun kinderen wel degelijk vaker zouden willen zien en daartoe ook de mogelijkheid hebben, maar die dat niet mogen omdat de moeder de rechter ervan heeft overtuigd dat het voor de kinderen toch echt beter is dat ze vaker bij haar blijven in verband met de (on)rust, de vertrouwde omgeving etc.

 

Wraak

Uitgezonderd die essentiële (extreme) gevallen waarbij de vader daadwerkelijk tekort schiet richting de kinderen en het voor hen dus absoluut noodzakelijk is om altijd of vaker bij moeder te verblijven, draait het hier in feite meestal slechts om één ding: wraak. Niets, werkelijk helemaal niets heeft dit te maken met het belang van de kinderen.
Bij een scheiding met normale, liefhebbende ouders is het altijd in het belang van de kinderen om met beide ouders een goede band op te bouwen door beiden regelmatig te zien. Een sobere omgangsregeling met welke ouder dan ook is naar mijn mening in niemands belang, aangezien het alleen maar het risico op een verhoogde spanning vergroot.

Eerlijke omgangsregeling in belang van de kinderen

Drank maakt meer kapot dan je lief is, maar voor scheidingen geldt door de wraakzuchtige emoties helaas vaak precies hetzelfde. Ik ken teveel verhalen van exen die er alles aan doen om elkaar kapot te maken onder het mom dat ze handelen vanuit het belang van de kinderen. Grote bullshit natuurlijk en dat weten ze zelf ook wel.
De enige manier om dit soort praktijken te voorkomen is te streven naar het tot stand brengen van een eerlijke en rechtvaardige omgangsregeling die écht in het belang van de kinderen (en dus ook de ouders) is.

Geen goed woord

Voor wie nu denkt dat ik met deze column een lans breek voor de Jeroen Denisen en Matthias Schepps in deze wereld maakt een grote vergissing. Voor gefrustreerde, wanhopige, eenzame en suïcidale gescheiden vaders kan ik alle begrip opbrengen; voor vaders die hun kinderen met zich meeslepen in hun val als ultieme wraak richting hun ex heb ik geen goed woord over. Dieper dan dat kan een (gescheiden) mens niet zinken.

Lieve Robin en Julian, rust in vrede.

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

83. Alsof je Jezus door het water ziet zakken...

Actualiteit - Liegen en bedriegen/Hypocrisie - Dictators

Dictators vallen nooit

Afgelopen week kwam Gurbanguly Berdymukhamedov in het nieuws. Wie kent ‘m niet? De dictator van een van die vele landen die topografie op school tegenwoordig zo lastig maken sinds het uiteenvallen van de Sovjet-Unie: Turkmenistan. De beste man was tijdens een paardenrace van zijn paard of, beter gezegd, voetstuk gevallen.
Wie zich nu afvraagt of dit nieuws is, maakt een gigantische denkfout. Dictators vallen namelijk nooit. Tenzij het natuurlijk zo bedoeld is, omdat ze bijvoorbeeld een parachutesprong maken waar Felix Baumgartner het van in zijn broek zou doen. Iets wat voor een beetje dictator een fluitje van een cent zou zijn.
De reden waarom dictators niet zomaar vallen is simpel: vallen duidt op een fout en een vorm van imperfectie en aangezien dictators perfect zijn en nooit fouten maken, kunnen ze ook nooit vallen.

 

Iets zien gebeuren wat niet kan

Dat onze Turkmenistaanse vriend desalniettemin iets overkwam dat verdacht veel leek op het vallen van een paard is dan ook een raadsel.
Geluk bij een ongeluk was dat het incident plaatsvond vlak na de finish, die de dictator met zijn paard overigens net als winnaar was gepasseerd. Wat natuurlijk een overbodige opmerking is, want wie heeft ooit een perfect mens niet als winnaar een sportwedstrijd zien verlaten?
Toch moet het voor alle aanwezige onderdanen een vreemde gewaarwording zijn geweest om iets te zien gebeuren wat niet kan.
Het incident vroeg om een snelle actie en zo geschiedde: het stadion werd meteen hermetisch afgesloten en alle bezoekers moesten hun mobieltjes en andere opnameapparatuur afstaan aan het beveiligingspersoneel. Pas nadat alle opnames van het incident-dat-eigenlijk-niet-had-plaatsgevonden gewist waren, konden de bezoekers weer naar huis.
Helaas voor de autoriteiten was daarmee de kous niet af, want er bleek één slimmerd door de mazen van het net te zijn gekropen. Met dank aan die persoon en de falende beveiliging is het filmpje van de vallende dictator inmiddels wereldwijd op internet te bewonderen. Het is te gênant voor woorden: het is alsof je Jezus door het water ziet zakken... 

 

Broodje aap-verhaal

Het doet me denken aan een bekend broodje aap-verhaal over een man die pech krijgt met zijn Rolls Royce. Omdat de plaatselijke monteur geen Rolls Royce-onderdelen heeft, belt de man de Rolls Royce-fabriek. Kort daarna landt er een helikopter waar een zwijgende man uit stapt die de benodigde onderdelen overhandigt en snel weer verdwijnt.
Een paar weken later belt de man de Rolls Royce-fabriek op met de vraag waar de rekening blijft voor de geboden hulp toen hij met zijn Rolls pech had. “Er moet sprake zijn van een misverstand”, krijgt hij te horen. “Rolls Royces hebben nooit pech!” 

 

Wereldrecord vader aller Koreanen

Wat voor geweldige mensen én atleten dictators zijn, liet Kim Jong-il al in 1994 op de golfbaan zien. De inmiddels overleden vader van de huidige Noord-Koreaanse dictator Kim Jong-un nam voor het eerst van zijn leven een golfclub ter hand en vestigde meteen een wereldrecord. Slechts 34 slagen had het dictatortje nodig voor de achttien holes, waarbij hij en passant elf holes-in-one sloeg.
Het is dat “de vader aller Koreanen” geen ambitie had om profgolfer te worden anders zou hij Tiger Woods zeker hebben gedegradeerd tot een simpele beginneling. Gelukkig voor Woods bleef het bij een eenmalig optreden van het genie en wie twijfelt aan dit verhaal moet ik teleurstellen, want maar liefst zeventien veiligheidsmensen waren getuige van deze weergaloze prestatie! 

 

Werkelijkheid en fantasie niet van elkaar kunnen onderscheiden

Het meest fascinerende hieraan vind ik de vraag wat er bij dergelijke gebeurtenissen door het hoofd van zo’n dictator gaat.
Volgens mij kunnen dat twee dingen zijn (of een combinatie ervan). Of hij is dermate psychotisch dat hij werkelijkheid en fantasie niet van elkaar kan onderscheiden en iedereen om hem heen gelooft die hem (letterlijk) de meest fantastische prestaties toedicht. Of hij beseft drommels goed dat het één groot toneelspel is, maar hij geniet met volle teugen van de kick die het geeft om te zien hoeveel macht hij over al die kruiperige, onderdanige hielenlikkers heeft.

Ik heb medelijden met de jockeys die zenuwachtig achter Gurbanguly Berdymukhamedov aan galoppeerden en die goed moesten uitkijken dat ze de dictator niet per ongeluk inhaalden. Dan is een partijtje golf verliezen van een despoot toch een stuk makkelijker.
Rest mij nog één kritische kanttekening bij de mythische prestatie van Kim Jong-il: wat ging er mis op de overige zeven holes? Waarom sloeg hij geen achttien holes-in-one? Misschien wordt het tijd voor de zoon om ook eens een golfbaan te betreden. Eén advies: verbied opnameapparatuur!

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

(deel van) Vlag van Turkmenistan

 

82. Wow, mam, dad: a rifle, thanks Santa!

Actualiteit - Drama/Tragedie - Wapenbeleid VS 

 

Your first rifle

Picture this: Christmas Day, a living room, a cosy warm Fireplace, a happy American family sitting around the Christmas tree. Mom and dad with their son (4) and daughter (1) who are busy opening all the beautiful presents. “WOW, mom, dad: a rifle, thanks Santa!” “Yes my son, Santa Claus thinks at your age you should get your first rifle: Merry Christmas!”

Een halfjaar later: “Vijfjarig jongetje in Kentucky in de Verenigde Staten (VS) schiet tweejarig zusje dood met ‘kindergeweer’”.

 

Peutergevangenissen

“Het ventje had het geweer vorig jaar cadeau gekregen en kon er goed mee overweg.” Ja dat blijkt. Ik vraag me af wat de aanleiding was. Misschien had zijn zusje hem wel gestoord toen hij naar “The Expendables II” of “Saw 5” zat te kijken. Of zat ze te zeuren dat zij nu achter de computer wilde terwijl hij juist heel geconcentreerd “Wargame” aan het spelen was. We weten tenslotte allemaal hoe irritant zusjes kunnen  zijn.
Een geluk bij een ongeluk voor het knulletje is dat de politie dit ook zo zal behandelen: als een ongeluk. De peuter hoeft dus niet bang te zijn voor vervolging. Dat is maar goed ook, want anders krijg je heuse “peutergevangenissen” in de VS wat misschien een leuke zondagavond-documentaire voor SBS6 oplevert maar voor de rest vrij triest is natuurlijk.

Nog geen maand geleden overleed nog een zesjarig jongetje uit New Jersey nadat een vierjarig vriendje hem met een geweer in zijn hoofd had geschoten. De jongetjes bevonden zich op ongeveer vijftien meter van elkaar, wat het beeld lijkt te bevestigen dat de ouders de kindertjes op deze leeftijd behalve schieten ook al vrij aardig gericht schieten leren. Heel cru gezegd had het jongetje meer kans op overleven gehad als ik hem had geprobeerd te raken op die afstand (zie ook column 18).

 

Enough is enough

Het bericht van het doodgeschoten zusje kwam slechts een paar uur na het schrijven van mijn vorige kritische column over de VS in het nieuws.
Hoe ik mijn best ook doe om Amerikanen niet generaliserend als dom te bestempelen, wordt het mij niet bepaald gemakkelijk gemaakt door dit land. Wie een ander woord heeft voor de ouders én de gehele Amerikaanse politiek op (onder andere) dit gebied mag het zeggen, maar ik weet er even geen.
Hoeveel peuters moeten er nog door elkaar worden afgeknald voordat de VS zegt van “Enough is enough!”? Hoeveel schietdrama’s moeten er nog plaatsvinden voordat de Amerikanen gaan bedenken dat als ze zo doorgaan er straks geen God meer overblijft die America nog bereid is te “blessen”?
Over dom gesproken kan ik al raden naar een voor de hand liggend voorstel voor de oplossing van dit probleem vanuit hét bolwerk van de Amerikaanse wapenlobby, de zeer conservatieve en machtige National Rifle Organisation (RFA): “Als dat zusje nou ook gewapend was geweest, had ze zichzelf kunnen verdedigen en was het een stuk beter afgelopen.”
Zoals Asterix zou zeggen als hij de Romeinen met Amerikanen had kunnen vergelijken: “Rare jongens die Amerikanen”. Al zou ik een ander woord dan "raar" gebruiken...

Schiet mij maar lek. Figuurlijk gesproken dan.

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie. 

Amerikaans bedrijf Crickett dat wapens voor kinderen verkoopt: My First Rifle. Het roze exemplaar zal wel de meisjesuitvoering zijn, vermoed ik. (foto: internet)