89. Vluchten in de armen van Poetin (1/2)

Actualiteit - Klokkenluiders - Eerlijk en integer

Cynisch over de mensheid

Zoals algemeen bekend is voormalig medewerker van de Amerikaanse veiligheidsdiensten CIA en NSA Edward Snowden momenteel op de vlucht voor de Verenigde Staten die hem willen veroordelen (ik schreef hier bijna “vermoorden” wat waarschijnlijk niet ver benevens de waarheid is),  omdat hij onlangs bekend heeft gemaakt dat deze diensten hun burgers afluisteren via het omvangrijke spionageprogramma PRISM.

Afgelopen week heeft de Amerikaanse klokkenluider tijdelijk asiel aangevraagd in Rusland. Als deze wordt goedgekeurd, kan Snowden daar minimaal een jaar verblijven. Behalve in Rusland zou Snowden ook terecht kunnen in Midden- of Zuid-Amerika waar Nicaragua, Venezuela en Bolivia hem asiel hebben aangeboden.

Om verschillende redenen word ik weer cynisch over de mensheid als ik het nieuws over Edward Snowden volg. Ten eerste weet ik vrijwel zeker dat Edward Snowden, kijkend naar een eventuele veroordeling, beter een moord had kunnen plegen in zijn land dan zijn medeburgers te waarschuwen dat hun overheid hen als een echte “Big Brother” in de gaten houdt en men (nog) minder privacy heeft dan men denkt.
Wie misstanden van de Amerikaanse overheid openbaar maakt, kan er (wat betreft diezelfde overheid: letterlijk graag!) gif op innemen dat hij een moeilijke tijd tegemoet gaat, om maar een understatement te gebruiken. Afhankelijk van wat je openbaar hebt gemaakt, kan ik me zelfs voorstellen dat je je leven niet zeker meer bent. Of kijk ik misschien teveel films?

 

Voordeel van de twijfel

Meest opvallend aan de hele ophef vind ik de vraag wat er nou precies zo opzienbarend is aan Snowden’s onthullingen. Hoe naïef ik soms ook kan zijn, ben ik toch niet zo naïef om te denken dat ik als burger ervan uit mag gaan dat mijn gangen op de sociale media door geen enkele autoriteit worden gevolgd of nagetrokken. Zeker in de Verenigde Staten van na 9/11 mag je als Amerikaans burger zulke praktijken toch juist verwachten.

Ik zou ook cynisch kunnen zijn over de werkelijke motieven van Snowden. Eenvoudigweg omdat ik ervan overtuigd ben dat er ook klokkenluiders zullen zijn die zich profileren als altruïstische held maar in feite alleen maar uit zijn op aandacht en roem.
Vooralsnog geef ik Snowden echter het voordeel van de twijfel en beschouw ik hem als een integere klokkenluider die puur uit gewetenswroeging zich genoodzaakt voelde om in het belang van de Amerikaanse burger aan de bel te trekken. Wat hem in mijn ogen een echte held zou maken, omdat ik wel waardering kan opbrengen voor een Amerikaanse burger met zoveel lef dat hij het durft op te nemen tegen zijn eigen overheid. En dat alles enkel om te strijden voor meer open- en eerlijkheid; prachtig!

 

The enemy of my enmey is my friend-mentaliteit

Waar ik als Snowden echter het meest moeite mee zou hebben in zijn situatie is de cynische constatering dat de hulp uit hoeken komt waarvan je je kunt afvragen of je daar nou zo blij mee moet zijn.
Natuurlijk is het fijn dat Rusland en een paar Latijns-Amerikaanse landen bereid zijn om je asiel te verlenen. Maar als ik in mijn strijd voor meer open-, eerlijk- en rechtvaardigheid mezelf genoodzaakt zie om te vluchten in de armen van een mijnheer Vladimir Poetin dan zou ik me toch eens flink achter de oren krabben en me serieus afvragen of ik wel zo goed bezig ben.

Zeker als je daarbij bedenkt dat Latijns-Amerika je enige alternatief is. Ik zou me dan net een nazi voelen die aan het eind van de Tweede Wereldoorlog opgelucht constateert dat er in Zuid-Amerika nog genoeg boeven aan de macht zijn die uit bewondering voor Adolf Hitler je met open armen ontvangen in hun land. Ondanks dat ik besef dat de huidige leiders in Latijns-Amerika over het algemeen democratisch verkozen zijn en dus niet vergeleken mogen worden met de dictators van decennia geleden. Maar dat de scheidslijn tussen democratisch leider en dictator daar veel dunner is dan hier, is geen gewaagde uitspraak.

Hoe zou Edward Snowden zich nou voelen: als een held of als een opgejaagde crimineel die het geluk heeft door partners-in-crime en/of mensen met een “the enemy of my enemy (de VS) is my friend”-mentaliteit gedekt te worden?

Mijn God, ik zie mezelf als Edward Snowden al praten met een begripvolle Poetin die verontwaardigd reageert op mijn onthullingen over afluisterpraktijken in de Verenigde Staten. Ik denk dat als Poetin de banden van het gesprek later afluistert hij er hartelijk om zal lachen.

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

Foto: Tonko