25. Sensatiejournalistiek (SGP deel 1/2)

Actualiteit - Politiek/Macht - Religie/Geloof - TV/Film/Docu

 

Ophef

Luisteren de media niet goed of ligt het aan mij? Ik begrijp namelijk niets over de ophef over de SGP-lijsttrekker Kees van der Staaij. Deze man zegt in een interview met Frits Wester voor het RTL televisieprogramma "Wat kiest Nederland?" dat de kans op een zwangerschap na een verkrachting heel klein is.
Nu ben ik geen gynaecoloog, maar ik weet nog wel dat als een man en een vrouw op een willekeurig moment gewenste, onbeschermde seks met elkaar hebben de kans op een zwangerschap heel klein is.

Ik zie niet in waarom deze kans anders zou liggen bij ongewenste seks. Kijkend naar het NOS journaal klopt dat ook. Die kans is ook heel klein, namelijk zeven procent. Samengevat: wat de heer Van der Staaij in het interview zegt, klopt. Het enige, toegegeven, niet helemaal onbelangrijke detail wat hij erbij vergeet te vertellen, is dat die hele kleine kans uiteraard net zo goed geldt voor de situatie bij gewenste, onbeschermde seks.

 

Eén groot misverstand

Vervolgens zie ik de beste man bij Knevel & Van den Brink onder vuur worden genomen op een manier die berust op één groot misverstand. De heren Knevel en Van den Brink blijven er in de uitzending maar op hameren dat de heer Van der Staaij zijn uitspraak moet intrekken over dat de kans dat verkrachte vrouwen zwanger raken “kleiner” is.

Gek genoeg maken ze hierbij de zin niet af, maar ze bedoelen met “kleiner” duidelijk “kleiner dan bij gewenste seks”. Het woord “kleiner” heeft de heer Van der Staaij echter nooit gebruikt. Dat hadden de heren Knevel en Van den Brink ook kunnen weten als ze het interview goed hadden bestudeerd. Wat er letterlijk in het interview van Frits Wester (FW) met Van der Staaij (VDS) is gezegd is het volgende:

 

VDS: (over een zwangerschap na een verkrachting) “… de kans op een zwangerschap is dan weliswaar heel klein…”
FW: “… dat is wat Akin eigenlijk ook zegt. Hij zegt dan is er iets van een mechanisme waardoor je niet zwanger wordt. Gelooft u daar ook in?”
VDS: “Dat is een feit, dat dat maar heel weinig gebeurt. Maar dat neemt niet weg dat het wel degelijk kan gebeuren…”

Eigenlijk geeft Van der Staaij dus geen antwoord op de vraag die hem gesteld wordt over het mechanisme waar Akin vorige week over sprak. Hij herhaalt alleen dat dat (zwanger worden na een verkrachting) heel weinig gebeurt.

Nergens hoor je Van der Staaij iets beweren in de richting van dat dat minder gebeurt dan bij gewenste seks en dat dat te maken heeft met een hogere macht die verkrachte vrouwen extra beschermt tegen ongewenste zwangerschappen. Frits Wester vraagt hier echter niet door. Een gemiste kans, omdat hij zo meer duidelijk had kunnen krijgen over wat Van der Staaij nu precies vindt van het standpunt van Akin.

 

Slechte beurt

Wat Knevel en Van den Brink in hun programma proberen te doen, is de heer Van der Staaij met terugwerkende kracht woorden in de mond leggen die hij helemaal niet heeft gebruikt. Dit riekt een beetje naar sensatiejournalistiek. Want als Van der Staaij hetzelfde zou hebben bedoeld én beweerd als Akin dan zouden wij een Nederlandse Akin hebben gehad en dat zou pas smeuiig nieuws zijn geweest.

Om verblind door sensatielust echter een nieuwtje klakkeloos over te nemen in de vooronderstelling dat het wel duidelijk is wat hij bedoelt zonder de feiten te checken, vind ik kwalijke journalistiek.
Overbodig te zeggen dat het gesprek tijdens Knevel & Van den Brink uitmondde in een warrig, onsamenhangend geheel. Sneu vond ik vooral om te zien hoe Van der Staaij zich (niet) verdedigde. Net als de rest had hij zelf het misverstand niet eens door. Hij zat met zijn hoofd ook helemaal ergens anders. Het enige waar Van der Staaij op gefixeerd was, was het naar voren brengen van het standpunt van zijn partij waar het hem duidelijk allemaal om ging: de SGP is tegen abortus en voor bescherming van het ongeboren kind. Maar dat standpunt kennen we allemaal al lang en is geen nieuws.

Samengevat was het een zeer teleurstellend gesprek: Van der Staaij nam (terecht) zijn niet gezegde woorden niet terug en hij bracht nieuws wat geen nieuws was. Slechte beurt voor de Nederlandse media.

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

Foto: Tonko

 

24. No More BULLSHIT!

Actualiteit - Sport - Doping - Liegen en bedriegen/Hypocrisie

 

Genoeg is genoeg

Wat er al een tijd zat aan te komen, lijkt nu ook daadwerkelijk te gaan gebeuren: Lance Armstrong zal vanwege bewezen dopinggebruik zijn zeven Tour de France overwinningen moeten gaan inleveren.₁ Ik voorspel nu al dat als dat gebeurt je niets van de nummers twee van deze Tours zult horen: Alex Zülle, Jan Ullrich (drie keer), Joseba Beloki, Andreas Klöden en Ivan Basso (zie ook column 3).
Reactie van Armstrong: “Er komt in ieders leven een moment dat je moet zeggen: genoeg is genoeg.” Anders gezegd: hij geeft de jarenlange strijd tegen alle dopingbeschuldigingen aan zijn adres per direct op. 

 

Opvallende reactie

Een opvallende reactie want Armstrong is er de man niet naar om welke strijd dan ook op te geven. Waarom nu dan opeens wel?

Omdat hij zich te moe en machteloos voelt om zich steeds maar weer opnieuw te verdedigen tegen al die jaloerse mensen met al hun valse beschuldigingen? Of gewoon omdat hij, kijkend naar het toenemende aantal bewijzen dat zich tegen hem aan het opstapelen is, inziet dat hij de strijd verloren heeft en geen zin heeft in een openbare rechtszaak waarin de bewijzen tegen hem op tafel worden gelegd?

 

Eén groot complot

Ik zag op de televisie iemand reageren op het besluit van Armstrong om het gevecht niet langer aan te gaan: “Nu zal er altijd twijfel blijven bestaan of Armstrong wel of niet schuldig is.”

Nou die twijfel heb ik in elk geval niet. Op de vraag waar het allemaal om draait, namelijk of Lance Armstrong doping heeft gebruikt, is natuurlijk maar één antwoord goed: ja.

Natuurlijk is er altijd een theoretische mogelijkheid dat hij onschuldig is. Maar voor iedereen met een gezond verstand is dat inderdaad puur theoretisch. Want natuurlijk zou het theoretisch zo kunnen zijn dat al die wielrenners (minstens tien!) die jarenlang bij Armstrong in de ploeg hebben gezeten en die nu, zelfs zwart op wit, beweren dat ze in die tijd daar met z’n allen structureel doping hebben gebruikt, allemaal één voor één gelogen hebben. En dat ze dat alleen maar hebben beweerd, omdat ze om wat voor reden dan ook zo’n enorme hekel aan hun oud-kopman blijken te hebben dat ze er alles voor over hebben om zijn glansvolle carrière naar de vernieling te helpen.

Natuurlijk kan het allemaal één groot complot tegen Armstrong zijn, maar laten we eerlijk zijn: dat lijkt, zachtjes gezegd, niet echt aannemelijk.

 

Niet willen jokken

Waar ik me ook altijd enorm aan erger, is dat steeds terugkerende zinnetje van zich tegen dopingbeschuldigingen verdedigende topsporters: “Ik ben vele malen op doping gecontroleerd en er is nooit iets gevonden.”

Ook Armstrong zegt dit nu opnieuw. Iedereen die ook maar iets afweet van doping, weet dat als je negatief test tijdens een dopingcontrole dat nog niet wil zeggen dat je geen doping hebt gebruikt. Dat ligt allemaal een stuk gecompliceerder.

Ik vind het wel grappig dat veel van die beschuldigde sporters ter verdediging toch altijd dit zinnetje herhalen. Dat wijst erop dat ze liever niet willen jokken. Door de vraag naar hun eventuele dopinggebruik zo te beantwoorden, kunnen ze zich naar zichzelf verantwoorden: ze hebben tenslotte de waarheid verteld.

 

Hypocriet leugenachtig gedraai

Toch wil ik voor alle duidelijkheid vooropstellen dat ik absoluut (nog?) geen Armstrong-hater ben (naschrift: inmiddels wel, want met alle kennis die ik nu over hem heb, kan ik niets anders concluderen dan dat Armstrong een enorme zelfingenomen narcistische kwal met duidelijke psychopathische trekkjes is!). Armstrong was een geweldige wielrenner met een gigantisch sterke wilskracht en mentaliteit.

Wat ik echter wel haat, is dat eeuwige hypocriete leugenachtige gedraai in dat gesloten wielerwereldje waar iedereen (dus ook Armstrong) aan meedoet. Als je op zoek bent naar eerlijkheid en integriteit moet je zeker niet in dit wereldje zijn.  

Armstrong kan in één klap mijn grote held worden (naschrift: is niet gebeurd, integendeel zelfs...). Het enige wat hij daarvoor hoeft te doen, is het volgende te verklaren: “Ok, vanaf nu "No More BULLSHIT!". Ja, ik heb doping gebruikt. Ja, dat doen wij topwielrenners allemaal, want anders kunnen wij de prestaties niet leveren die het publiek en de sponsors van ons verwachten. Maar wij zijn geen misdadigers en dienen dus ook niet zo te worden behandeld. Ik roep hierbij alle wielrenners en ex-wielrenners op om in een petitie te verklaren dat wij allen doping gebruiken dan wel hebben gebruikt en dat de wereld dat nu maar eens en voor altijd moet accepteren.” 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

₁ Het Amerikaanse antidoping-agentschap USADA acht hem schuldig aan dopinggebruik en legt hem een schorsing op voor het leven en schrapt daarbij zijn naam uit alle uitslagen vanaf 1 augustus 1998. Officieel is het allemaal overigens nog niet, want het is niet aan de USADA om te bepalen wie zijn Tour-overwinningen kwijt raakt. Die bevoegdheid ligt nog altijd bij de internationale wielerunie, de Union Cycliste Internationale (UCI).

Foto: Tonko

 

23. Dikke VVD'ers kunnen nooit homo zijn!

Actualiteit - Politiek/Macht - TV/Film/Docu

Fervent VVD-aanhanger

Donderdag 23 augustus keek ik naar het programma Half 8 Live! van Wakker Nederland (WNL). Lijsttrekker van de Partij voor de Dieren (PvdD) Marianne Thieme was te gast. Ook aangeschoven was de vaste politieke commentator van WNL, Frits Huffnagel.

Ik weet niet hoe zo’n politiek commentator wordt uitgekozen, maar zelf geef ik de voorkeur aan een neutraal iemand die met een zo objectief mogelijke bril de politieke ontwikkelingen volgt.

Frits Huffnagel kan dat niet. Hij is oud-politicus van de VVD en naar ik mag aannemen nog fervent VVD-aanhanger. Zijn uitspraak tijdens de uitzending van “Ik zit hier voor geen enkele partij” kwam in elk geval zeer ongeloofwaardig over. Maar goed, van de rechtse omroep WNL kun je zo’n rechtse commentator natuurlijk verwachten.

 

Plaatsvervangende schaamte

Het gesprek dat volgde tussen Huffnagel en Thieme was te gênant voor woorden. Voor Huffnagel dan. Ik voelde echt plaatsvervangende schaamte bij het aanhoren van die man.

Om te beginnen zat hij erbij alsof zijn vriend het net voor de uitzending had uitgemaakt.

De heer Huffnagel is homoseksueel en nou maakt mij dat uiteraard helemaal niets uit, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik mezelf tijdens de uitzending betrapte op de vreemde en verwerpelijke gedachte: dikke VVD'ers kunnen nooit homo zijn! Alsof VVD'ers geen gewone mensen kunnen zijn en alle homo's links stemmen of zo. Maar goed, ik ken de heer Huffnagel verder niet en wellicht heeft de man altijd zo’n chagrijnige houding.

 

Arrogante verliezer

Ik zie dat Huffnagel momenteel een eigen communicatiebureau heeft. Nu begrijp ik het. Als oud VVD-politicus zal hij vanuit zijn adviesbureau ongetwijfeld communicatie-trainingen geven aan aanstormende politieke talenten. De kans dat deze pure VVD-man daarbij de talenten fragmenten laat zien van het beruchte televisiedebat tijdens de gemeenteraads-verkiezingen van 6 maart 2002 is levensgroot.

Dit debat betekende namelijk het begin van het einde van de politieke carrière van de toenmalige PvdA-lijsttrekker Ad Melkert. Melkert toonde zich in het debat een uitermate slechte, chagrijnige en arrogante verliezer richting de winnaar van de avond: Pim Fortuyn van de LPF. Niet alleen verbaal, maar vooral in de eerste plaats non-verbaal wist hij zich geen raad met zijn houding. Over één ding zijn alle mediatrainers het eens over de rol en het imago van Melkert in dit debat: zo moet het dus niet!

 

God op haar blote knieën danken

Deze uitgemolken fragmenten kent iedereen nu wel moet de ijdele Huffnagel hebben gedacht. Het wordt tijd om mijn eigen filmpje te maken. Huffnagel is hiervoor met vlag en wimpel geslaagd. Met een arrogantie en dédain van heb ik jou daar liet hij geen gelegenheid onbenut om duidelijk te maken wat hij van het nietszeggende Dierenpartijtje van mevrouwtje Thieme vond.

Wat Huffnagel betreft mocht Thieme God op haar blote knieën danken dat ze überhaupt zendtijd kreeg in deze verkiezingstijd. Dat iemand van een echte partij als de VVD hier zijn kostbare tijd zat te verspillen aan een gesprek met een lijsttrekker van zo’n flutpartijtje mocht eigenlijk een wonder heten. 
Mijn complimenten voor Huffnagel voor het maken van zijn nieuwe mediatrainingsfilmpje. Maar toch ook jammer. Jammer dat het hier niet ging om de afgang van een VVD-lijsttrekker in een belangrijk televisiedebat met een lijsttrekker van een aanstormende partij die hoge ogen zou gaan gooien tijdens de komende verkiezingen. Jammer ook voor WNL. Een legendarische Half 8 Live! uitzending hadden ze daar goed kunnen gebruiken voor de kijkcijfers.
Ik wist nog niet wat ik zou gaan stemmen op 12 september. Maar met dank aan mijn vriend Frits weet ik het nu wel: de PvdD.
 

  

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

Afbeelding: Tonko

 

22. Al is de leugen nog zo snel...

Privé - Familie/Gezin - Liegen en bedriegen/Hypocrisie - Cynisme

Ergeren aan de slechtheid van de mens

Ik heb een cynische kant. Maar niet op een vervelende manier vind ik zelf. Mijn cynisme zit vaak verweven in mijn humor. Hoe ik aan deze cynische kant kom, begrijp ik heel goed.
Ik ben een denker. Elke keer als ik de wereld om me heen observeer en analyseer en erover doordenk, ontkom ik niet aan steeds weer terugkerende cynische gedachten. Altijd is er wel iets waar ik verdrietig of boos van word. Dan ga ik me ergens aan ergeren. Meestal “gewoon” aan de slechtheid van de mens.
Zo vraag ik me bijvoorbeeld wel eens af hoeveel van de tien mensen echt eerlijk en integer zijn. Als ik drie zeg, vermoed ik dat ik eerder te hoog dan te laag zit.
Natuurlijk draait het hierbij om de vraag welke definitie ik aan de woorden “eerlijk” en “integer” geef. Stel deze vraag aan honderd mensen en je krijgt honderd verschillende antwoorden.

 

Cynisch of kern van waarheid

Ik beantwoord de vraag hier niet, want dat wordt een te lang en ingewikkeld verhaal.

Laat ik het anders zeggen: als je aan mij vraagt welke tien eigenschappen bezit je het liefst, dan staan eerlijkheid en integriteit in mijn antwoord in de top twee. Als je aan mij vraagt welke eigenschappen bezitten mensen met de meeste status, macht en rijkdom niet, dan kom ik tot dezelfde top twee.

Is dat cynisch of zit er een kern van waarheid in? Natuurlijk ben ik ook niet heilig. Als ik bijvoorbeeld zou zeggen dat ik nooit lieg, dan lieg ik prompt. Al denk ik eerlijk (!) gezegd wel dat ik op een test over eerlijkheid en integriteit veel hoger zal scoren dan het gemiddelde.

Maar goed, laten we eerlijk (!!) zijn: niemand op deze wereld is honderd procent eerlijk en integer. Moeder Theresa (misschien niet een heel goed voorbeeld, want ook zij was absoluut geen heilige) zal her en der ook wel eens een leugentje hebben verteld. Al was het alleen maar om eigen bestwil.

Goede les

Zo heb ik afgelopen jaar nog een leugentje verteld wat vervolgens - heel terecht - uitkwam. Mijn zoon meldde me op het allerlaatste moment dat hij de volgende dag een schoolschaaktoernooi bleek te hebben en dus niet samen met mij het ouder-kind tafeltennistoernooi op diezelfde dag kon spelen. Omdat ik geërgerd was dat hij me dit zo laat vertelde en ik het gênant vond om ons zo laat om deze reden af te melden, mailde ik de trainer maar dat mijn zoon ziek was. Waarop hij me terugmailde dat dat jammer was, zeker omdat hij had gehoord dat mijn zoon sowieso niet kon omdat hij met een andere jongen van tafeltennis mee moest doen aan een schoolschaaktoernooi.

Ik heb de man meteen gebeld en hem eerlijk (toen wel!) verteld dat ik gelogen had omdat ik het allemaal zo gênant vond. Ik zei tegen mijn zoon dat dit een goede les was. In de eerste plaats voor mezelf. Omdat ik een hekel aan liegen heb en het desalniettemin toch een keertje deed en meteen zag wat er van kwam. En verder voor mijn kinderen. Die ik vaak genoeg vertel dat je met liegen niets bereikt en wat ik nu ook kon illustreren met een voorbeeld uit eigen “werk”. Al is de leugen nog zo snel…

Liar, Liar

Je hebt ook een film rond het thema liegen: “Liar, Liar” (1997). Zeker geen kwaliteitsfilm, maar wel eentje met een grappig gegeven: een zoontje wenst op zijn verjaardag dat zijn vader, een advocaat en geboren leugenaar (gespeeld door Jim Carrey), stopt met liegen. Wat gebeurt, laat zich raden: de wens komt uit en vervolgens kan zijn vader, hoe hard hij het ook probeert, niet meer liegen.

Moet je je voorstellen: een advocaat die niet kan liegen. Niet voor niets heb ik ooit wel eens over mezelf gezegd dat ik te eerlijk en integer ben om advocaat te kunnen zijn en daar neem ik niets van terug. Als een Bram Moszkowicz zoiets zou overkomen, kan hij binnen een week bij RTL Boulevard twee primeurtjes komen vertellen: a. dat zijn carrière over en uit is en b. dat zijn vriendinnetje hem heeft verlaten. Tja, zie als man maar eens een vriendin te vinden als je én geen werk hebt én niet kunt liegen: veel succes! “Zeg eens eerlijk schat: vind je mijn kont te dik?” “Niet alleen je kont, liefje.”

 

Tranen in mijn ogen

Maar vlak voor het begin van de zomervakantie fladderde mijn cynische kant even het raam uit van de klas van mijn dochter. Mijn dochter van negen had de dag daarvoor een lelijk ongeluk gehad. Ze had haar pols opengehaald aan een puntig hek waarop ze was geklommen. Een typisch geval van een geluk bij een ongeluk want de plastisch chirurg die de flappen weer keurig aan elkaar naaide, constateerde dat er net geen vitale delen waren geraakt.

Ondanks de schrik en de pijn wilde mijn dochter toch de volgende ochtend even haar gezicht op school laten zien. Toen we de klas binnen kwamen, was de juf even weg. De kinderen zagen mijn dochter en deden iets wat ik nooit had verwacht: ze begonnen spontaan te klappen. Met tranen in mijn ogen liep ik weg. Misschien komt het toch wel goed met de mensheid dacht ik…

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

Foto: Tonko

 

21. God bless America!

Actualiteit - Wapenbeleid VS - De Dood

 

Flink raak

Zouden journalisten in de Verenigde Staten (VS) het begrip komkommertijd kennen? Met dank aan hun grote hoeveelheid wapens waarschijnlijk niet. Want saai waren de afgelopen zomermaanden er allerminst: het was er weer flink raak. Letterlijk en figuurlijk.

 

“Schat, zou je dat nou wel doen zo’n pistool aanschaffen? Ik vind het maar een eng idee, zo’n wapen in huis.” “Liefje, bedenk maar dat het voor onze eigen veiligheid is.”

Salem, Indiana, 14 juli: “Peuter van drie schiet vader dood.”₁

Aurora, Colorado, 20 juli: “Man schiet in bioscoop tijdens première nieuwe Batman-film twaalf mensen dood.”

Oak Creek, Wisconsin, 6 augustus: “Man richt bloedbad aan in Sikh-tempel: zeven doden.”

College Station, Texas, 13 augustus: “Drie doden bij schietpartij vlakbij Universiteit.”

 

Briljant of oliedom

God bless America! Ja, wellicht doet Hij dat inderdaad. Want dankzij “America” en al haar wapens komen heel wat onschuldige mensen sneller bij Hem dan verwacht.

Het “grappige” met dit soort incidenten is dat ze door zowel voor- als tegenstanders van het wapenbeleid in de VS worden aangegrepen om hun standpunten kracht bij te zetten.

De motivatie van de tegenstanders lijkt mij duidelijk. Iets minder voor de hand liggend is die van de voorstanders: “Als de omstanders (in de bioscoop) nou ook maar een wapen hadden gehad dan was het allemaal een stuk ‘beter’ afgelopen.” Briljant of oliedom?

 

Discussie niet zo eenvoudig

Vreemde lui die Amerikanen. Hoe verwerpelijk ik het wapenbeleid in de VS echter ook vind, toch blijkt de discussie niet zo eenvoudig als je je goed in het onderwerp verdiept. Was het maar zo simpel dat daar waar de meeste wapens (gemakkelijk kunnen) worden gekocht ook de meeste dodelijke slachtoffers vallen én vice versa. Maar deze redenatie blijkt zowel binnen de VS als daarbuiten niet op te gaan.

Zo zijn er binnen de VS steden met een behoorlijk streng wapenbeleid waar meer moorden worden gepleegd dan in andere vergelijkbare steden met een vrij wapenbeleid. Verder zijn er in de wereld genoeg landen met een liberaal wapenbeleid en (dus) veel wapenbezitters die jaarlijks weinig dodelijke slachtoffers₂ door vuurwapens tellen. Ik noem bijvoorbeeld Canada, Zwitserland, Zweden en Noorwegen. Een land waar de heer Breivik overigens nog wel hoogst persoonlijk voor een piek in de statistiek in 2011 heeft gezorgd.

 

Meer wapenbezit = meer veiligheid??? 

Moet ik mijn principes dan maar laten varen en meegaan met de voorstanders van een vrij wapenbeleid? Nee, zo makkelijk ben ik niet over te halen. Er mogen op dit gebied nog veel onduidelijkheden bestaan, maar over één ding/feit kunnen alle voor- en tegenstanders het wel eens zijn: daar waar geen vuurwapens zijn, wordt niemand doodgeschoten.

Ook mogen de voorstanders wel stellig verkondigen dat meer wapenbezit leidt tot meer veiligheid, maar als dat zo zou zijn dan zou de VS tot de veiligste landen ter wereld moeten behoren en dat is bepaald niet zo.
Integendeel zelfs. Kijkend naar het schrikbarend hoog aantal doden per jaar door vuurwapens in de VS (dat in geen enkele verhouding staat tot bijvoorbeeld de cijfers in Canada of Europa) kunnen ook de voorstanders van wapens niet ontkennen dat ze daar op dit gebied een serieus probleem hebben.

 

Angst is een slechte raadgever

Natuurlijk zijn er meer redenen dan het liberale wapenbeleid waarom juist de VS zo slecht scoort op dit gebied.

Ik kan me wat dat betreft helemaal vinden in de theorie waarmee de Amerikaanse filmmaker Michael Moore al in 2002 kwam in zijn documentaire “Bowling for Columbine”. Volgens hem moet de oorzaak van hun gewelddadige maatschappij niet gezocht worden in factoren als een gewelddadige geschiedenis, de grote werkloosheid en armoede, het grote aantal gebroken gezinnen, de gewelddadige videogames etc. Er bestaan namelijk genoeg landen met weinig dodelijke slachtoffers waar deze factoren ook spelen.

De theorie van Moore draait om angst. Vanaf de dag dat ze geboren worden, boezemt de Amerikaanse maatschappij haar burgers vanuit allerlei hoeken (politiek, media) angst in. Angst om een “loser” te worden in plaats van een “winner”, angst voor de Russen, de moslims, de zwarten, de criminelen, de homo’s, de pedofielen etc.
Angst is een slechte raadgever. Zeker in combinatie met wapens belooft dat weinig goeds. Kijkend naar wat ik van de VS zie, hoor en lees, lijkt me de theorie van Moore zeer legitiem.

 

“Eng hoor, die vader die is doodgeschoten door zijn peuterzoon. Had hij nou maar zelf nóg een pistool gehad, dan had hij tenminste dat ventje zijn wapen uit zijn handen kunnen schieten!” Achterlijke cultuur...

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.
   

₁ Eerder dit jaar al schoot een elfjarige jongen in Kentucky zijn negenjarig broertje dood. “Geruststelling”voor de VS: het is niet het enige land ter wereld met dit soort vreemde schietincidenten. In april schoot in Saoedie-Arabië een vierjarig jongetje zijn vader een kogel door zijn hoofd met zijn eigen pistool nadat deze geweigerd had een Playstation voor hem te kopen. Moraal van dit verhaal: geef je kinderen alles wat ze willen hebben… of zorg dat je geen wapens in huis hebt (en geef die verwende snotaap een ouderwets pak op z’n broek).

₂ Kanttekening van mij: met dodelijke slachtoffers bedoel ik mensen. Ik vermoed namelijk dat er door de vele gekochte wapens in bijvoorbeeld Canada en Scandinavië wel extra veel doden onder de dieren zijn gevallen...

 

Foto: Tonko

 

 

 

 "Human History of Racism"

Filmpje uit "Bowling For Columbine" (2002)

van Michael Moore