Privé - Familie/Gezin - Feminisme
Nog niet aan kinderen toe
Wij vormden een doorsnee gezin: mijn ouders, mijn zus en ik. Mijn moeder was huisvrouw en mijn vader ging elke dag om half negen braaf naar zijn werk, zwaaide zijn lieftallige echtgenote gedag en kwam tegen zessen weer terug.
Dat zwaaien naar mijn moeder was trouwens zo’n automatisme dat hij dat zelfs deed toen zij een keer mee moest rijden. Waarop mijn moeder aan hem vroeg naar wie hij nou eigenlijk aan het zwaaien was.
Eigenlijk was mijn moeder nog niet aan kinderen toe. Echter in die tijd als 33-jarige vrouw zeggen dat je nog niet toe bent aan kinderen was natuurlijk vragen om problemen. Laten we zeggen, het was gewoon niet anders.
Vrouwenpraatgroepen
Maar eind jaren zeventig tijdens de sterke opkomst van het feminisme veranderde er wat in ons gezin. Opeens wilde mijn moeder ook gaan werken en schafte ze een eigen auto aan. Overbodig te zeggen dat dit ook het einde inluidde van het tijdperk waarin mijn moeder mijn vader altijd liefkozend "Baas" had genoemd. Dat kon natuurlijk echt niet meer! Ook begon mijn moeder plotseling mee te doen aan vrouwenpraatgroepen en nam ze een abonnement op het feministische maandblad "Opzij".
Veel heb ik de Opzij niet gelezen, moet ik eerlijk bekennen. Alleen als er een artikel in stond over de strijd tegen porno wilde ik het blad wel inkijken. Met de nadruk op kijken.
Ik kon (en kan) mijn moeder altijd goed plagen. Als ze terugkwam van haar werk in de bibliotheek en het eten was nog niet klaar, riep ik altijd dingen als: "Zeg waar blijft het eten, wat ben jij toch een slechte huisvrouw!"
Mijn moeder heeft mijn humor nooit zo goed begrepen. Ze antwoordde altijd serieus: "Jij moet later een ouderwetse vrouw trouwen!" Uiteindelijk deed ik dat natuurlijk niet. Ik trouwde juist een moderne vrouw.
Emanicpatiescore
Zonder het te beseffen, heeft mijn moeder grote invloed gehad op mijn “emancipatie-score”. Want zonder te slijmen, kan ik gerust stellen dat ik een geëmancipeerde man ben.
Mijn vrouw was vooral de kostwinner. Ik werkte voor drie dagen en zorgde verder voor de kinderen. Ik heb daar nooit moeite mee gehad. Het maakt mij echt totaal niet uit hoe de rolverdeling binnen een gezin is. Zo lang als alle betrokkenen er maar achter staan.
Maar toch. Achteraf gezien had mijn moeder misschien gelijk. Want inmiddels ben ik een gescheiden man en snak ik naar een lekkere ouderwetse, zorgzame vrouw.
Tonko
Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten