179. COLUMN KINDEREN, PRIVÉ, STEEDS IN DE SPIEGEL KIJKEN, (STRONT) EIGENWIJSHEID, KOPPIGHEID, NIET TEGEN JE VERLIES KUNNEN, HUMOR: Zonder mijn kinderen had ik mezelf totaal niet gekend

ONDERWERPEN: PRIVÉ - DOOR JE KINDEREN JEZELF LEREN KENNEN

Toeval

Ik ben een vader/co-ouder van drie kinderen. Kijkend naar mijn leven aangevuld met mijn heilig geloof in de factor toeval besef ik goed dat het net zo goed anders had kunnen verlopen. Voor hetzelfde geld was ik nu misschien ook een alleenstaande man geweest, maar dan wel eentje zonder kinderen.

Clichés

Ik ben echter heel blij dat ik kinderen heb gekregen. Nou kan ik als reden hiervoor een prachtig verhaal gaan ophangen vol met al die (ware) clichés over de schoonheid van het ouderschap. Dat ik geniet als zij genieten, dat ik de leukste kinderen van allemaal heb, dat het allemaal nog leuker wordt naarmate ze ouder worden, dat ik elk moment met ze moet koesteren omdat de tijd zo snel voorbij gaat etc. Maar nee, ondanks dat ik niet - of beter gezegd juist wel - mag klagen over het bezitten van vrouwelijke eigenschappen waardoor veel vrouwen mij blijken te beschouwen als een geschikte man om goed mee te kunnen praten (overigens geen pluspunt), ben ik op andere punten toch een echte man en geen sentimenteel wijf.

 

Sentimenteel wijf

Ja, kijkend naar mijn kinderen gaat de tijd inderdaad snel. Maar om nou te zeggen dat het er steeds leuker op wordt naarmate ze ouder worden? Niet voor niets roep ik wel eens dat ik terugverlang naar die goede oude tijd dat mijn kinderen nog baby, peuter of kleuter waren. Bijvoorbeeld als ik foto’s van vroeger bekijk (toch een sentimenteel wijf?). Ach ja, die mooie tijd waarin ik nog de illusie had dat ik enige invloed op ze had. Of dat ik nog op de ouderwetse manier met ze in contact kon komen (ook wel praten genoemd) zonder ze daarvoor eerst te hoeven whatsappen.

 

Egoïstische reden

Nee, afgezien van de leuke kanten die mijn kinderen heus wel hebben en laten zien in de periodes tussen de fases in waarin ik ze liever achter het behang plak, heb ik nog een hele egoïstische reden om blij met ze te zijn. Zonder mijn kinderen had ik mezelf totaal niet gekend. Dan was ik uiteindelijk onwetend doodgegaan en had ik daarboven van God moeten horen dat ik vooral door mijn dikke onvoldoende voor het vak zelfkennis helaas was gezakt en dus niet de hemel mocht binnentreden. Dacht je jezelf altijd goed te hebben gekend, krijg je opeens van God te horen hoe je écht was. Hoe vernederend.
Als ik mijn kinderen zie, zie ik simpel gezegd een beetje van mezelf, een beetje van hun moeder en een beetje van hen zelf. Dat laatste gebeurt vooral als ik irritante eigenschapen van ze met geen mogelijkheid bij mijn ex kan plaatsen en ik de makkelijke conclusie trek dat ze die dan blijkbaar van zichzelf moeten hebben.

 

Alles van A tot Z zelf bedacht

Mijn dochter had onlangs haar verjaardagspartijtje waarvan ze van tevoren precies wist hoe die eruit zou moeten komen te zien. Eerst zou ze samen met haar vriendinnetjes koekjes bakken bij haar moeder en van daaruit zou dan een speurtocht beginnen richting mijn huis waarna ze met een deel van de meidengroep bij mij nog een slaapfeestje zou gaan houden. Ondanks dat ik mijn dochter door en door ken, ontstaat er tussen ons soms frictie op een manier waarvan ik later met mijn stomme naïeve kop bedenk dat ik dit natuurlijk al lang van tevoren had kunnen zien aankomen.
Ook nu gebeurde dat. Ik zou de speurtocht gaan maken en het leek mij wel handig om daarover eerst kort overleg met mijn dochter te voeren. Helemaal mis natuurlijk. Dan moet je net mijn dochter hebben. Ze had alles al van A tot Z zelf bedacht. Van de vragen en opdrachten tot aan het geheime woord dat de meiden aan het eind moesten raden om de speurtocht te kunnen winnen.
Ik probeerde haar eerst nog heel lief duidelijk te maken dat het voor haar toch leuker zou zijn om op haar eigen verjaardag aan haar eigen speurtocht mee te kunnen doen in plaats van alleen maar toe te kijken hoe haar vriendinnen het er af brachten met haar vragen en haar opdrachten. Een typische opmerking van een verstandige man in zijn beste jaren (gepikt van “Karlsson” van Astrid Lindgren). Maar mijn dochter zag dat anders. Binnen de kortste keren maakte ze ruzie en riep ze me moe en huilend toe dat ik haar helemaal niet begreep.

God's zoete wraak

Mijn dochter doet me op dit punt erg denken aan haar oudste broer. Beiden zaten ooit op tennis en beiden waren er al van af goed en wel voordat hun vader zijn succesvolle carrière als toptenniscoach was begonnen en hij zich afvroeg wat hij straks met al die miljoenen zou gaan doen.
Niets, helemaal niets namen ze van mij aan als ik ze een keer tips gaf tijdens een tennislesje van mij. Alles wat ik zei, deugde niet. Of het advies was fout. Of ik zag niet dat ze al lang deden wat ik hen adviseerde. Of ik moest niet zo zeuren en gewoon de bal overslaan zonder het spel steeds te onderbreken met irritante tips.
Ik moest denken aan al die mensen die mij gedurende mijn leven ooit eigenwijs hadden genoemd. Hadden die allemaal dan misschien toch een punt gehad en was het slechts God’s zoete wraak om mij nu met dit soort stronteigenwijze kinderen op te zadelen? Was ik al die tijd met mijn kinderen slechts bezig geweest met het kijken in een spiegel? Of bestond er toch ergens nog de mogelijkheid om ook dit af te schuiven op mijn ex of op het eigen(wijze) karakter van de kinderen?

 

Belachelijk groot succes

Zoals Ivo Niehe zou zeggen, was de speurtocht een belachelijk groot succes. Ondanks de vooraf gegeven mededeling van mijn dochter dat ze er weinig vertrouwen in had als ze het aan mij zou overlaten. Niet dat mijn dochter achteraf naar me toekwam om toe te geven dat ze zich had vergist en ze me alsnog hartelijk bedankte voor het geslaagde feestje. Al hoef ik haar daarvoor alleen maar aan te kijken om te weten dat het wel goed zat. In dat opzicht lijkt ze weer erg op haar moeder. Ook die liet zich nooit kennen en beet liever haar tong af dan dat ze sorry zei. En ook zij vond het nooit nodig om op incidenten terug te komen. Net als bij mijn dochter moest ik later maar zelf aan de non-verbale houding van mijn ex opmaken of ze ergens spijt van had of niet.

 

Geen hoogte krijgen

De hockeycoach van mijn dochter vroeg me laatst of ik een tip had over hoe ik mijn dochter het best kon benaderen. Alle hockeymeisjes namen adviezen van hem aan, maar van mijn dochter kon hij maar geen hoogte krijgen. Hij wilde weten wat er in dat koppie omging en of zijn tips wel tot haar doordrongen. Ik zei dat ik hem een hand kon geven aangezien dat typerend was voor mijn dochter. En voor haar moeder. Al zei ik dat laatste wijselijk niet. Ik dacht het hooguit.

 

Ironische humor

Ik denk dat als je eigenwijs juist definieert en dus niet verwart met koppigheid (zie column 4), je kunt stellen dat mijn kinderen hun eigenwijsheid meer van mij hebben en hun koppigheid meer van hun moeder. Toegeven dat ik ongelijk heb, kan ik prima. Tenminste als dat zich een keer mocht voordoen, neem ik aan dat ik daar geen moeite mee zal hebben.
Ondanks het gesloten karakter van haar moeder voel ik met mijn dochter een hechte band. En behalve onze eigenwijsheid hebben we nog meer overeenkomsten. Zo hoor ik dat haar juf en vriendinnen mijn dochter verbaal soms heel gemeen vinden. Waarbij ik meteen weet hoe dat komt: door haar van mij geleerde ironische humor die, sorry maar waar, vooral voor vrouwen nogal verwarrend kan zijn.

 

Briljante adviezen

Ook aan het einde van de speurtocht zag ik nog een overeenkomst. Mijn dochter was chagrijnig omdat haar groep het geheime woord niet had geraden en dus verloren had. Ik vertelde haar dat mijn ouders voor mijn verjaardag ook ooit een speurtocht hadden gemaakt, maar dat ik had geleerd hoe ik moest omgaan met niet tegen mijn verlies kunnen. “Hoe dan?”, vroeg ze. “Door nooit te verliezen schat.” Dat ik me niet kon herinneren dat ik boos geworden was tijdens die verjaardag kon alleen maar betekenen dat ik die speurtocht gewoon gewonnen had. Soms is de oplossing zo simpel.
Briljante adviezen geef ik toch, al zeg ik het zelf. Onbegrijpelijk dat zelfs mijn eigen dochter zo stronteigenwijs is dat ze dat niet inziet...

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

Een van de vragenlijsten van de speurtocht (foto: Tonko)