231. COLUMN PUBERS, HET DOMME PUBERBREIN, PRIVÉ (DEEL 1/2, DEEL 2 VOLGT HIERNA, ZIE 233): Voor het goed inschatten van een risicovolle situatie kun je maar beter geen puberbrein hebben

ONDERWERPEN: PUBERS EN HET PUBERBREIN

 

Opgezwollen oog

Tijdens de kerstvakantie zag het gezicht van mijn jongste zoon van (toen vijftien en inmiddels) zestien eruit als dat van een bokser die net alle hoeken van de ring heeft gezien. Zijn linkeroog was helemaal opgezwollen en op en rond zijn slaap, kin, lippen en wangen zaten diverse lelijke schaafwonden.
Hij riep mij op een ochtend nadat hij een feest had gehad om mij te vertellen dat hij die nacht hard van zijn de fiets was gevallen. Helaas voor hem reageerde ik niet zozeer begripvol als wel kwaad vanwege de domme actie om mij bij thuiskomst niet te wekken terwijl ik kijkend naar zijn gezicht me bezorgd afvroeg of er geen hechtingen hadden moeten worden geplaatst. Bovendien was ik geïrriteerd doordat het ongeluk precies zo was gegaan zoals ik al vermoedde: drie knullen fietsen na een feest dronken, lachend en beetje slingerend naar huis totdat ze botsen en er eentje ongelukkig op het asfalt belandt.
Het begrip en de troostende woorden kwamen later wel toen de huisarts ons had gerustgesteld met de mededeling dat het allemaal vanzelf zou herstellen en hij er hooguit een klein littekentje aan over zou houden.

 

Woede en irritatie

Dat ik zo kwaad was, had overigens alles te maken met een veel groter incident van zeven maanden geleden waarbij mijn zoon mij ook niet informeerde op een moment dat dat absoluut had gemoeten. Mijn ex-vrouw was een week op vakantie en mijn zoon vroeg aan mij of hij met "een paar" vrienden op een zaterdagavond in haar huis mocht “chillen” en blijven slapen. Ik vroeg hem of hij dat had kortgesloten met zijn moeder en omdat dat zo was, zei ik dat het goed was.
Een dag later belde mijn zoon mij om één uur ’s middags op om mij te vragen of ik al had gehoord dat het vannacht een “beetje” uit de hand was gelopen. Blijkbaar zou ik dat moeten hebben gehoord van mijn ex die hij net voor mij op de hoogte had gesteld.
Omdat ik merkte dat ik door zijn opmerking en mijn eerst opkomende gedachte dat het mij allemaal niet verbaasde grote woede en irritatie in me voelde opborrelen, was ik zo verstandig om alleen maar te zeggen dat hij eerst maar naar huis moest komen. Dan zou ik zijn verhaal wel rustig proberen aan te horen. Aangezien hij eerst nog het huis van mama moest opruimen, kwam hij uiteindelijk pas tegen vieren thuis waar ik helaas moest constateren dat zijn verhaal nog veel erger was dan ik had verwacht. 

 

Briljante inschatting

Ik vermoedde dat mijn zoon en zijn vrienden - om in pubertaal te spreken - een teringzooi van het huis van mijn ex hadden gemaakt en dat er waarschijnlijk ook wat dingen waren stukgegaan.
De waarheid was echter dat die “paar” “vrienden” ook weer een “paar” vrienden hadden uitgenodigd en mijn zoon uiteindelijk geconfronteerd werd met een project X-achtige situatie (zie column 31) waarbij er rond middernacht een man of vijftig ongenode gasten in en rondom het huis van mijn ex rondliepen.
Natuurlijk was het geen moment in het domme puberbrein van mijn zoon opgekomen om papa even te waarschuwen. Wel was hij zo slim geweest om zijn oudere (eveneens puber) broer te bellen die bij een vriendin was in de hoop dat die even met wat vrienden zou langskomen om de rust te “herstellen”. Of dit de situatie wel of juist niet ten goede was gekomen, zullen we (gelukkig) nooit weten. De broer hoefde uiteindelijk toch niet te komen aangezien mijn jongste zoon de briljante inschatting maakte dat het ergste inmiddels achter de rug was en de mensen nu wel snel zouden vertrekken. Waarmee hij meteen bewees dat als je een risicovolle situatie goed wilt inschatten je maar beter geen puberbrein kunt hebben.

 

Anti-climax

Het feestje eindigde uiteindelijk in een enorme anti-climax waarbij een stel onbekende, ongenode achttienjarige knullen de beste vriend van mijn zoon knock-out sloegen en iedereen zich pijlsnel uit de voeten maakte toen even later de politie arriveerde. Die door een verstandig persoon uit de omgeving (zonder puberbrein) was gebeld.
Gelukkig en vanzelfsprekend was in elk geval wel de vader van de vriend gebeld die zijn zoon linea recta naar het ziekenhuis bracht waar hij uit voorzorg zelfs even op de intensive care (!) moest verblijven. Cru gesteld kun je spreken van een geluk bij een ongeluk dat de jongen er uiteindelijk vanaf kwam met “slechts” een hersenschudding en een gebroken neus.

 

Allergie

Ziedend was ik toen mijn zoon mij dit verhaal vertelde. In de eerste plaats vooral omdat hij mij pas na meer dan twaalf uur na het gebeuren op de hoogte had gesteld van wat er - vooral met zijn vriend - was gebeurd in plaats van mij onmiddellijk te bellen.
En ten tweede omdat hij tijdens zijn verhaal keer op keer in mijn allergie terechtkwam door herhaaldelijk te foeteren op al die knullen die zijn avond verpest hadden en hij daarbij voor het gemak maar even vergat wie ook alweer al deze ellende - bedoeld dan wel onbedoeld - in gang had gezet. 

Van de diverse allergieën die ik tegen mensen heb, is die waarbij men geen of weinig zelfkritiek vertoont misschien wel de grootste. En dat is balen, want mijn God wat geldt dat voor veel mensen op deze aardbol. Reden waarom ik altijd op mijn kinderen zal blijven hameren dat als er iets fout gaat ze altijd in de eerste plaats naar hun eigen rol moeten kijken. Ik heb tien keer liever dat mijn kinderen iets ontzettends doms doen maar daarbij erkennen dat het hun eigen stomme fout was en ze ervan hebben geleerd dan dat ze iets minder stoms doen waarbij ze maar om de hete brei heen draaien en met hun vingertje naar anderen wijzen.
Al vergeet ik hierbij uiteraard niet de verantwoordelijkheid van mijn ex en mij in dit nare incident. Tenslotte hadden wij als eerste gefaald door het plan van mijn zoon goed te keuren. Bovendien had ik die avond even langs kunnen gaan om te checken of alles wel goed ging. Mijn gegeven vertrouwen aan mijn zoon bleek achteraf een domme inschattingsfout te zijn geweest.

 

Kettingreactie

Natuurlijk is achteraf praten altijd makkelijk en besef ik ook heel goed dat wat er was gebeurd wel het laatste was wat mijn zoon wilde. Na de reconstructie van het gebeuren werd mij ook duidelijk dat de grootste fout die hij die avond had gemaakt het uitnodigen van één vage “vriend” was die vervolgens de hele kettingreactie in gang zette met alle vervelende gevolgen van dien.

Door mij voor te stellen wat voor enorme stress mijn zoon die avond moet hebben ervaren toen hij eenmaal door begon te krijgen dat hij geen enkele controle meer over de situatie had, kreeg ik gelukkig ook gewoon medelijden met hem. Al zal ik zijn bewust dan wel onbewuste keuze om zijn vader niet te (willen) bellen altijd ongelofelijk stom en onbegrijpelijk vinden. Hoe verklaarbaar dat misschien ook moge zijn vanuit de aanwezigheid van een oppervlakkig puberbrein.

 

Aandoenlijk

Meest aandoenlijk van alles vond ik toen mijn zoon mij met tranen in zijn ogen vertelde dat hij helemaal in het begin toen het nog rustig was al geen goed gevoel had over de avond en over sommige vage vrienden die hij in zijn huis had toegelaten. Op dat moment was de emotionele gedachte door hem heen gegaan dat als hij nou gewoon zijn vriendinnetje nog had gehad - die het kort daarvoor tot zijn grote verdriet na een jaar had uitgemaakt - hij lekker rustig met haar een film had kunnen kijken. En dat had hij tien keer liever gedaan dan dit.
Ach gossie, bij het aanhoren van deze bekentenis dat deze avond een beetje was bedoeld om het verlies van zijn vriendinnetje te helpen verwerken, sprongen bij mij ook de tranen in de ogen. Ik deed dus maar wat iedere normale ouder in zo'n situatie zou doen: ik omarmde mijn domme maar lieve puberzoon en troostte hem.


Hierna volgt deel 2 (zie column 233).

 

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.