ANNEMIEK VAN VLEUTEN - WIELERWEGWEDSTRIJD - RIO 2016
Tragiek
Als sportliefhebber heb ik best veel wielerwedstrijden gezien, maar de finale van de Olympische wegwedstrijd voor vrouwen in Rio de Janeiro is misschien wel de mooiste en in elk geval meest spannende die ik ooit heb gezien. Wat deze gedenkwaardige wedstrijd onvergetelijk maakt, is zonder twijfel de tragiek. En dan heb ik het uiteraard over de tragiek van het verlies van de beste in de koers: Annemiek van Vleuten.
De wedstrijd
Voor wie de wedstrijd niet gezien heeft: richting de laatste pittige beklimming van het loodzware parcours zat onze landgenote en Olympisch titelverdediger Marianne Vos in een kopgroep waarbij ze ongetwijfeld eventjes aan titelprolongatie zal hebben gedacht. Helaas voor haar moest ze echter snel passen toen het echt steil begon te worden.
Ook beste Nederlandse klimster en dus aangewezen kopvrouw en één van de grote favorieten Anna van der Breggen leek het in de finale niet te gaan redden. Onverwacht ging de minder sterk geachte Annemiek van Vleuten er bergop vandoor, gevolgd door de ervaren Amerikaanse klimster en tweevoudig Giro Rosa winnares Mara Abbott.
In de afdaling richting finish nam goede tijdrijder en afdaler Van Vleuten snel afstand van de angstig dalende Abbott en leek de uitstekende Nederlandse tijdrijdster gemakkelijk af te stevenen op de gouden medaille. Maar met nog slechts tien kilometer te gaan, ging het in de afdaling alsnog vreselijk mis voor Van Vleuten. Ze vloog de bocht uit en belandde over de kop in een stenen greppel.
Ook beste Nederlandse klimster en dus aangewezen kopvrouw en één van de grote favorieten Anna van der Breggen leek het in de finale niet te gaan redden. Onverwacht ging de minder sterk geachte Annemiek van Vleuten er bergop vandoor, gevolgd door de ervaren Amerikaanse klimster en tweevoudig Giro Rosa winnares Mara Abbott.
In de afdaling richting finish nam goede tijdrijder en afdaler Van Vleuten snel afstand van de angstig dalende Abbott en leek de uitstekende Nederlandse tijdrijdster gemakkelijk af te stevenen op de gouden medaille. Maar met nog slechts tien kilometer te gaan, ging het in de afdaling alsnog vreselijk mis voor Van Vleuten. Ze vloog de bocht uit en belandde over de kop in een stenen greppel.
Even later passeerde Abbott de roerloos liggende Van Vleuten en leek haar angst voor afdalen met een voorspong van ongeveer veertig seconden te worden beloond met de mooiste overwinning uit haar carrière. Wat ongetwijfeld ook zou zijn gebeurd als de laatste kilometers hadden plaatsgevonden op een bochtig parcours. Maar doordat de drie achtervolgers - Anna van der Breggen, de Zweedse Emma Johansson en de Italiaanse Elisa Longo-Borghini - op de lange laan richting finish steeds een richtpunt hadden op de in de verte rijdende Abbott, strandde de arme Abbott op slechts een paar honderd meter van de streep. Op het moment dat de achtervolgers Abbott passeerden, maakte Van der Breggen de slimme keus om er een lange sprint van te maken om de goede sprintster Johansson te verrassen. Einduitslag: 1. Anna van der Breggen 2. Emma Johansson 3. Elisa Longo-Borghini en 4. (en dus met lege handen) Mara Abbott.
Nieuw perspectief op eigen succes
Met veel strijd, verrassingen, spanning tot aan de finish en “last but not least” tragedie bracht deze wegwedstrijd precies wat topsport zo mooi maakt. Het liet tevens zien dat topsport eigenlijk net als het echte leven soms keihard en onrechtvaardig kan zijn. Waarbij een beetje geluk op zijn tijd nodig is om net het verschil tussen winnen en verliezen te kunnen maken.
Natuurlijk zal Anna van der Breggen zich rot zijn geschrokken toen zij Annemiek roerloos langs de kant van de weg zag liggen. Later verklaarde ze hierover dat ze op dat moment zelfs eigenlijk dacht dat ze dood was (Van Vleuten bleek een zware hersenschudding te hebben opgelopen en een paar scheurtjes in haar wervelkolom).
Maar net als Mara Abbott zal ook Van der Breggen topsporter genoeg zijn geweest om bij de ongetwijfeld eveneens opkomende gedachte dat de verwondingen van Van Vleuten ook gewoon wel eens mee zouden kunnen vallen te beseffen dat dit dan ook meteen nieuw perspectief bood op eigen succes. Want wie als topsporter beweert het succes een ander meer te gunnen dan zichzelf is geen topsporter. Ook Marianne Vos had natuurlijk veel liever zichzelf zien winnen dan een van haar collega’s en wie neemt haar dat kwalijk?
Natuurlijk zal Anna van der Breggen zich rot zijn geschrokken toen zij Annemiek roerloos langs de kant van de weg zag liggen. Later verklaarde ze hierover dat ze op dat moment zelfs eigenlijk dacht dat ze dood was (Van Vleuten bleek een zware hersenschudding te hebben opgelopen en een paar scheurtjes in haar wervelkolom).
Maar net als Mara Abbott zal ook Van der Breggen topsporter genoeg zijn geweest om bij de ongetwijfeld eveneens opkomende gedachte dat de verwondingen van Van Vleuten ook gewoon wel eens mee zouden kunnen vallen te beseffen dat dit dan ook meteen nieuw perspectief bood op eigen succes. Want wie als topsporter beweert het succes een ander meer te gunnen dan zichzelf is geen topsporter. Ook Marianne Vos had natuurlijk veel liever zichzelf zien winnen dan een van haar collega’s en wie neemt haar dat kwalijk?
De gunfactor
Gelukkig kon ik als buitenstaander wel rustig kijken naar wie ik het succes in de koers het meest zou gunnen.
In dit geval was dat al meteen Annemiek van Vleuten en wel om een paar redenen. Ten eerste was ze meer een underdog dan topfavoriet en voor de underdog zijn heeft altijd wel iets moois. Ten tweede wist ik dat Van Vleuten de afgelopen jaren een paar keer pech had gehad door vervelende valpartijen waarmee de gunfactor natuurlijk alleen maar werd vergroot. Je zou dit kunnen vergelijken met iemand een (of zeven) Tour de France overwinning(en) gunnen omdat hij in de jaren daarvoor een kankerpatiënt was geweest. En “last but not least” was Van Vleuten gewoon de sterkste in koers en dan vind je het ook wel zo eerlijk als zij de gouden medaille pakt.
Wel grappig dat mijn gunfactor na de dramatische val van Van Vleuten snel overging op haar eerste achtervolger, de Amerikaanse Mara Abbott. Niet alleen omdat zij na onze landgenoot op dat moment de sterkste in koers was en het dus verdiende, maar ook omdat ik hoorde dat Abbott een paar jaar terug gedwongen was geweest om tijdelijk met wielrennen te stoppen in verband met anorexia. Een vreselijke ziekte waar onze voormalige topwielrenster en meervoudig Olympisch kampioen Leontien van Moorsel helaas alles van afweet.
Maar hoe hard de arme Abbott ook trapte, werd het naarmate de finish naderde steeds duidelijker dat ook zij het nét niet zou gaan redden. Ik vermoed dat de wanhopige Abbott bij dat besef iets moet hebben gedacht als: “Ja, dat is Pech. Rio is een mooie stad, maar haar finishlijn ligt net iets te ver weg.” Als variant op het briljante lied “Dodenrit” van de in 2015 overleden Nederlandse tekstschrijver Drs. P.: “Ja, dat is pech. Omsk is een mooie stad maar net iets te ver weg.”
In dit geval was dat al meteen Annemiek van Vleuten en wel om een paar redenen. Ten eerste was ze meer een underdog dan topfavoriet en voor de underdog zijn heeft altijd wel iets moois. Ten tweede wist ik dat Van Vleuten de afgelopen jaren een paar keer pech had gehad door vervelende valpartijen waarmee de gunfactor natuurlijk alleen maar werd vergroot. Je zou dit kunnen vergelijken met iemand een (of zeven) Tour de France overwinning(en) gunnen omdat hij in de jaren daarvoor een kankerpatiënt was geweest. En “last but not least” was Van Vleuten gewoon de sterkste in koers en dan vind je het ook wel zo eerlijk als zij de gouden medaille pakt.
Wel grappig dat mijn gunfactor na de dramatische val van Van Vleuten snel overging op haar eerste achtervolger, de Amerikaanse Mara Abbott. Niet alleen omdat zij na onze landgenoot op dat moment de sterkste in koers was en het dus verdiende, maar ook omdat ik hoorde dat Abbott een paar jaar terug gedwongen was geweest om tijdelijk met wielrennen te stoppen in verband met anorexia. Een vreselijke ziekte waar onze voormalige topwielrenster en meervoudig Olympisch kampioen Leontien van Moorsel helaas alles van afweet.
Maar hoe hard de arme Abbott ook trapte, werd het naarmate de finish naderde steeds duidelijker dat ook zij het nét niet zou gaan redden. Ik vermoed dat de wanhopige Abbott bij dat besef iets moet hebben gedacht als: “Ja, dat is Pech. Rio is een mooie stad, maar haar finishlijn ligt net iets te ver weg.” Als variant op het briljante lied “Dodenrit” van de in 2015 overleden Nederlandse tekstschrijver Drs. P.: “Ja, dat is pech. Omsk is een mooie stad maar net iets te ver weg.”
Niet-nationalist
Veel tijd om mijn gunfactor over te hevelen naar een ander was er niet, maar desalniettemin was ie snel gevonden: onze landgenote Anna van der Breggen moest het dan maar afmaken en een paar seconden later deed ze dat ook. Toch grappig dat ik als uitgesproken niet-nationalist (nationalisme vind ik maar een eng woord) als het punt bij paaltje komt wel gewoon vaak voor Nederlanders ben bij grote sportevenementen. Al is dat ook weer niet zo vreemd: kijken naar grote sportevenementen zonder voor iemand te zijn, is wel heel saai.
Ja, de wegwedstrijd voor vrouwen in Rio 2016 zal me lang bijblijven. En ook al heeft ze er werkelijk helemaal niets aan, blijft Annemiek van Vleuten voor mij persoonlijk de echte winnares van deze memorabele wedstrijd.
Ja, de wegwedstrijd voor vrouwen in Rio 2016 zal me lang bijblijven. En ook al heeft ze er werkelijk helemaal niets aan, blijft Annemiek van Vleuten voor mij persoonlijk de echte winnares van deze memorabele wedstrijd.
Tonko
Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten