76. Women, you can’t live with them. Punt.

Privé - Familie/Gezin - Puberteit - Liefde/Vriendschap

 

Join the club!

Mijn oudste puberzoon vertelde me dat hij worstelt met de liefde en onzekerheidsgevoelens. “Join the club!” had ik hem namens zijn leeftijdgenoten en de mensheid in het algemeen kunnen toewerpen, maar ik wist dat hij dat niet wilde horen. Overigens had het sowieso niet uitgemaakt wat ik tegen hem had gezegd. Overal heeft hij een weerwoord op en geen enkel advies deugt. Van wie hij dit heeft, is mij een raadsel...

 

Sixpack

De puberteit is niet mijn ding. Dat was het al niet toen ik er zelf middenin zat en dat is het nu met mijn twee puberende zoons nog steeds niet. Al dat stomme gedoe met erbij willen horen, je stoerder voordoen dan je bent, je continu zorgen maken over hoe je bij anderen overkomt en je over van alles en nog wat onzeker voelen.
Bij de jongens schijnt het nu vooral te draaien om het krijgen van een sixpack (extreem gespierde buik), want anders zijn de meiden blijkbaar niet in je geïnteresseerd. De enige associatie die een gemiddelde man van mijn leeftijd met deze term heeft, is dat hij zijn bierbuik te danken heeft aan de vele sixpacks die hij de afgelopen jaren achterover heeft geslagen. Iets wat mij overigens gelukkig bespaard is gebleven omdat ik bier smerig vind en nooit de behoefte heb gevoeld om me over die drempel heen te zetten om ergens bij te horen.

 

Anorexia

Image en uiterlijk, dat is waar het bij pubers allemaal om draait. Zelfs mijn dochter van tien voelt die druk al door vriendinnetjes die lopen te zeuren dat ze te dik zijn en toch vooral moeten afvallen. Die arme meiden hebben straks anorexia voordat ze goed en wel beseffen wat dat betekent. Eén vriendinnetje weegt nota bene amper twintig kilo en als zij haar voornemen om af te vallen doorzet, raad ik haar aan om zware kiezelstenen in haar zakken te stoppen om te voorkomen dat haar ouders haar straks als vermist moeten opgeven.

 

De liefste jongen die ze kende

Mijn zoon worstelt vooral met zijn vriendschap met een meisje waar hij al een tijd verliefd op is, maar wat niet wederzijds lijkt te zijn. Heel stoer had hij de boel opengebroken door haar met Valentijnsdag een roos te sturen. De boodschap kwam over. Ondanks dat ze heel aardig en begripvol reageerde, was het niet de reactie waarop hij had gehoopt. Ze noemde hem de liefste jongen die ze kende. Maar ze was er nog niet aan toe, of zoiets.
Daarna was er natuurlijk toch iets in hun vriendschap veranderd en mijn zoon vroeg zich nu af wat hij moest doen. Ik zei hem om te beginnen dat ik zijn actie ontzettend goed en dapper vond en dat dat veel beter was dan steeds maar met die gevoelens rond te blijven lopen.
Vervolgens gaf ik hem het advies om eerst goed te bedenken wat hij zelf wilde. Wilde hij echt alles of niets zoals hij beweerde of was de vriendschap hem daarvoor toch te dierbaar? Als hij daarover uit was, moest hij het gewoon met haar bespreekbaar maken. Zij zou zich ongetwijfeld ook ongemakkelijk voelen over de situatie en dan was het hardop uitspreken van je gevoel maar het beste wat je kon doen. Mijn zoon mompelde nog iets van dat het allemaal toch niets meer uitmaakte en liep weg.

 

Iets van een tragiek

Vanzelfsprekend leef ik ontzettend mee met mijn zoon. Maar daar komt nog bij dat ik veel van mezelf in hem herken. Ook ik werd ooit verliefd op een hele goede vriendin met dat verschil dat ik een paar jaar ouder was, niets durfde en het daarom maar jaren liet voortsudderen, het haar vervolgens op een klunzige en tactloze manier toch uiteindelijk soort van “vertelde” waarna het allemaal vrij snel over en uit was (zie column 5).

Dat ik de liefste jongen was die ze kende, zei ze niet maar waarschijnlijk dacht ze het wel. Prachtige woorden, maar gek genoeg de laatste die je als verliefde jongen wilt horen. De vriendin heb ik sindsdien overigens nooit meer gezien of gesproken, wat wel iets van een tragiek in zich draagt. 
Jaren later raakte ik als man van bijna dertig bevriend met een leuk, intelligent en creatief meisje dat elf jaar jonger was. Een meisje dat gedichten schreef, net als ik gefascineerd was door de mysterieën rondom de pyramiden en de enige vrouw waar ik ooit drie uur mee heb gebeld. Met de vorige ervaring nog in mijn achterhoofd voelde ik de bui echter al snel hangen. Ik wachtte niet eens meer af totdat ik hopeloos verliefd werd en beëindigde de vriendschap abrupt. Ook heel klunzig en ook haar heb ik nooit meer gesproken, maar in al mijn tactloosheid begreep ik mezelf wel.

 

Cheers

Mijn zoon komt er wel. Van zijn ervaringen zal hij leren, ook al is dat het laatste wat hij nu wil horen. Bovendien heeft hij het grote voordeel van het hebben van een vader die hem kan vertellen hoe je het in elk geval niet moet doen.

Ach zoon, onthoud maar wat Norm uit de comedyserie "Cheers" ooit over vrouwen zei: “Women, you can’t live with them… Punt."

 

Zei de gescheiden vader...

(zie ook column 5)

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.