46. Opgroeien als een soort Boeddhaatjes

Privé - Drama/Tragiek - De Dood - Taboes - Familie/Gezin

 

Vreemd

Ik hoorde van mijn dochter dat er onlangs weer een jongen uit deze omgeving bij een verkeersongeval om het leven is gekomen. Was de jongen uit column 11 (klik hier) met zijn twaalf jaar even oud als mijn tweede zoon, dit jongetje was drie jaar jonger en even oud als mijn dochter nu: negen. Ze kende hem weliswaar niet, maar sommige kinderen van haar klas wel.

Mijn dochter vertelde dat een jongen uit haar klas die bevriend was met de omgekomen jongen het nieuws vertelde alsof het heel normaal was. Ze vond dat vreemd. Ik legde haar uit dat kinderen vaak niet weten hoe ze op zulk vreselijk nieuws moeten reageren en ook vaak geen besef hebben van de ernst ervan. Dat besef komt misschien pas (veel) later.

Schaamte

Ik vertelde mijn dochter dat toen ik een jaar of veertien was een moeder van een meisje bij mij op de tennisclub onverwacht overleed. Het meisje was geen vriendin, maar ik vond haar wel heel aardig. Op de club zag ik haar regelmatig, maar nadat dit gebeurde, ontweek ik haar. Ik was al een nogal teruggetrokken puber die zich vaak geen raad wist met zijn houding en bij zoiets wist ik het zeker niet. De dood stond toen ook nog heel ver van mij af. Pas op mijn drieëntwintigste had ik mijn eerste begrafenis.
Op momenten dat ik later in mijn leven ergens met de dood werd geconfronteerd, moest ik nog wel eens met schaamte over mijn toenmalige houding aan dat meisje terugdenken. Maar ik ben inmiddels veranderd. Als zoiets nu zou gebeuren, zou ik de eerste zijn die op haar af zou stappen. Ik ben daar heel open en direct in, ik doe niet aan taboes en meestal wordt dat ook gewaardeerd. Juist omdat veel andere volwassenen tot hun eigen dood moeite blijven hebben met hun houding bij dit soort situaties en daarom behoorlijk afstandelijk doen.

Nature en nurture

Dat mijn dochter blijkbaar wel de ernst van de dood van de jongen inziet, kan verschillende nature en nurture redenen hebben. Een van die nurture redenen zou kunnen zijn dat ik mijn kinderen tijdens het opvoeden niet weg houdt van onderwerpen als de dood. Als de dood om wat voor reden dan ook ter sprake komt, praat ik er open over.

Een goede vriend van me is het tegenovergestelde. Hij is in het algemeen al behoorlijk angstig ingesteld en dus heeft hij, net als velen overigens, ook een duidelijke angst voor de dood. Het is dan ook niet verbazingwekkend dat hij zichzelf en zijn twee dochters zoveel mogelijk wil afschermen van dit soort vervelende, confronterende onderwerpen. Ik vertelde hem dat het voordeel hiervan is dat zijn dochters zo opgroeien als een soort Boeddhaatjes.

Prins Siddharta Gautama

Prins Siddharta Gautama werd zeer beschermd opgevoed binnen de muren van zijn paleis. Toen hij al 29 jaar was, sloop Siddharta uit nieuwsgierigheid op een nacht samen met een bediende het paleis uit. Daar werd hij al snel geconfronteerd met het lijden en de vergankelijkheid van het echte leven.
Siddharta zag achtereenvolgens een oude, zieke en dode man. Onbekend met deze fenomenen legde zijn bediende hem uit dat dit lot iedereen te wachten staat. Toen Siddharta daarna een kluizenaar zag en daar ook uitleg over kreeg, was hij om. Hij vertrok uit het paleis, liet zijn vrouw en zoon achter en begon aan een zeer ascetisch leven. Siddharta werd Boeddha en de rest is "geschiedenis".

Beter en begripvoller reageren

Iedereen moet omgaan met de dood op een manier waar hij zich het beste bij voelt. Maar ondanks dat ik hoop dat mijn kinderen niet veel gelegenheden krijgen om het te bewijzen, vertrouw ik erop dat als het moment daar is ze beter en begripvoller zullen reageren dan ik destijds met dat meisje deed.
Ik ben benieuwd of de dochters van mijn vriend in een soort Boeddhaatjes veranderen. De kinderen van mij in elk geval zeker niet. De eerste asceet die niet zonder zijn mobiel kan, moet ik nog tegenkomen.

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

Foto: Tonko