COMEBACK KATE BUSH - JEUGDSENTIMENT - BABOESHKA
Wuthering Heights
Hét nieuws van de afgelopen
week was voor mij niet de ophef rondom Geert Wilders die “opeens” Marokkanen
niet blijkt te mogen. Of de originele “I love your country” uitspraak van president
Obama tijdens zijn bezoekje aan ons land. Dat noem ik geen nieuws. Pas als
Wilders iets liefs over Marokkanen zegt of Obama roept “I hate your stupid,
homofobic country” op bezoek bij Poetin wordt het voor mij interessant. Nee, voor mij was hét nieuws natuurlijk dat Kate
Bush aankondigde weer op te gaan treden. De (eerste en) laatste keer dat de Engelse zangeres optrad was toen ze een jaar na haar wereldhit “Wuthering Heights” in 1979 op
tournee ging. Geen wonder dat nu, 35 jaar later, alle kaartjes voor de 22 concerten binnen
vijftien minuten waren uitverkocht.
Een mythe
Sinds die beginjaren van Kate Bush is er rondom haar een
soort van mythe ontstaan, wat alles te maken heeft met haar introverte en publiciteitschuwe
persoonlijkheid. Zo schijnt ze jarenlang met haar man en zoon een zeer teruggetrokken,
haast kluizenaarachtig leven te hebben geleid op een eiland in de Theems en
wordt ze zelden in het openbaar gezien.
Ik houd daar wel van. Van die eigenzinnige beroemdheden die niets moeten hebben
van al die publiciteit en interessantdoenerij. George Harrison van de Beatles zei
ooit over het fenomeen beroemd zijn: “Ik heb er nooit om gevraagd om beroemd te
zijn. Ik wilde slechts succesvol zijn.” Vermoedelijk denkt Kate Bush precies
hetzelfde.
Liever leven in een illusie dan de waarheid accepteren
Ik was vroeger als puber een soort van fan van Kate Bush. Voor een puber wil ik
het woord "fan" nog wel gebruiken maar verder heb ik bij het horen van dat woord een hoop negatieve
associaties. Ik denk dan meteen aan van die mensen die blind van bewondering kritiekloos
achter iemand aanhollen en alles goed vinden wat hij of zij doet en maakt.
Om diverse
redenen (troost, hoop, streven naar controle, uitlaatklep voor eigen frustraties
etc.) hebben mensen voorbeelden nodig om tegenop te kijken en te bewonderen met
als vervelend risico dat ze deze idolen zo op een voetstuk plaatsten dat ze de
realiteit compleet uit het oog verliezen (zie ook column 7).
Kom bij fans niet aan met relativerende
en kritische geluiden die hun ideaalbeeld verstoren. Neem al die achterlijke mensen die O.J. Simpson maar bleven verdedigen toen hij (terecht) werd verdacht van een dubbele moord, omdat het er bij hun gewoon niet inging dat hun American Football-held zoiets verschrikkelijks zou kunnen doen. Of wat te denken van al die wielerfans die ex-wielrenner Danny Nelissen met dreigtweets belaagden toen deze bekende net als zijn meeste ex-collega's doping te hebben gebruikt. Het is niet dat deze "fans" Nelissen niet geloofden als wel dat ze hem gewoon niet wilden geloven. Liever leven in een illusie dan de waarheid accepteren (zie ook column 67).
Dat kan nooit
Ook bij fans van Kate Bush kan ik me enorm verbazen over dergelijke onvoorwaardelijke
bewondering. Als ik recensies lees waarin fans over elke Kate Bush-cd weer even
lyrisch zijn, denk ik alleen maar: dat kan nooit. Zo vind ik persoonlijk bijvoorbeeld
de eerste vier LP’s/cd’s van Kate Bush fenomenaal. Maar vanaf de vijfde cd slaat
Kate Bush met haar muziek langzaam maar zeker een andere - in mijn ogen
verkeerde - weg in waardoor ik bij haar laatste cd’s zelfs helemaal ben afgehaakt.
Natuurlijk kun je stellen dat dit mijn persoonlijke mening is en het hier dus om een subjectieve kwestie gaat. En hoewel dat gedeeltelijk waar is, ben ik wel zo eigenwijs om te stellen dat het niet helemaal klopt omdat er wel degelijk ook objectieve factoren een rol spelen.
Natuurlijk kun je stellen dat dit mijn persoonlijke mening is en het hier dus om een subjectieve kwestie gaat. En hoewel dat gedeeltelijk waar is, ben ik wel zo eigenwijs om te stellen dat het niet helemaal klopt omdat er wel degelijk ook objectieve factoren een rol spelen.
Iedereen die met een zo kritisch en objectief mogelijk
oor naar haar cd’s luistert, kan concluderen dat de Kate Bush uit haar
begintijd heel anders klinkt dan de Kate Bush in de jaren daarna. Uiteraard is
dat niet vreemd, aangezien de meeste mensen/muzikanten zich tijdens hun leven
in welke richting dan ook ontwikkelen. Maar dan nog mag ik me er wel over verbazen
om te zien hoeveel fans zich toevallig in precies in dezelfde richting lijken mee
te ontwikkelen als hun idool. Of is er wellicht een simpelere verklaring dan
toeval: op een dag ontdek je de muziek van Kate Bush, ben je er ondersteboven
van en besluit je bewust dan wel onbewust vanaf die dag een fan van haar te
zijn door voortaan alles wat ze maakt automatisch als goed te beschouwen omdat je
die keus nu eenmaal hebt gemaakt.
Baboeshka
Toch kan ook ik lyrisch over Kate Bush zijn. Niet voor niets zouden mijn eerste
of tweede zoon “Baboeshka” hebben geheten als ze een meisje waren geweest. Naar
Kate Bush’ gelijknamige hit in 1980. Ik had zelfs nog speciaal opgezocht wat Baboeshka
in het Russisch betekent: grootmoeder (waar ik mee kon leven). Al moet ik eerlijk bekennen dat ik toch wel
blij ben dat we ervoor gekozen hebben om ons derde kind (mijn dochter) een andere, beter
klinkende en door mij zelf verzonnen meisjesnaam met twee lettergrepen te geven.
Hemelse muziek
Maar dat Kate Bush voor mij een speciale betekenis heeft, moge duidelijk zijn. Van
sommige muziek kun je eenvoudigweg niet voorstellen dat anderen het niet mooi
vinden en dat heb ik dus met de eerste vier cd’s van Kate Bush.
Als
niet-gelovige zou ik het haast hemelse muziek willen noemen in de hoop dat als er
toch een hemel is en ik er zelfs op een dag mag binnentreden ik dat doe onder
de schitterende klanken van haar muziek.
Nóg mooier zou natuurlijk zijn als
Kate haar beslissing om weer op te treden heeft verlengd tot na haar dood en
zij daar in hoogst eigen persoon (dead en) live optreedt als ik boven kom. Al verwacht
ik niet dat Kate Bush daarvoor te porren is en kan ik haar daarin moeilijk ongelijk
geven. Over de dood gesproken weet ik nu al dat voor mijn crematie de muziek van Kate Bush bovenaan mijn lijst staat, met op nummer 1 "The Man with the Child in His Eyes".
Ontluikende seksuele gevoelens
Zoals wel vaker bij muziek wordt ook bij mij de beleving van het luisteren naar
Kate Bush nog geïntensiveerd door sentimentele gevoelens. Ik was destijds goed
bevriend met twee zusjes die allebei toevallig ook gek waren op Kate Bush, wat
onze band nog eens versterkte.
Op de oudste had ik stiekem een oogje waardoor
ik tot op de dag van vandaag nog aan haar moet denken als ik muziek van Kate
Bush hoor (zie ook columns 5 en 78). De jongste trok ooit wat voor
me uit zodat ik haar mocht fotograferen voor een poster van Kate Bush met
ontblote schouders. Noem het jeugdsentiment, maar dat roept (de muziek van) Kate
Bush nog bij me op: leuke vriendschappen, dierbare herinneringen en ontluikende
seksuele gevoelens (al ontluikte er jaren daarvoor al wat voorzichtig bij Annika van Pippi Langkous). Ook niet te vergeten richting Kate, want wat was dat een lekker
ding zeg.
Terugverlangen naar sentimenten uit vervlogen tijden
Toch hoef je Kate Bush nu maar te zien om te beseffen that nothing lasts
forever. Mijn God, wat jammer dat ook onze mooie, sexy Kate niet is ontkomen
aan de tand des tijds. Inmiddels is Kate Bush 55 jaar en is ze - mens als ze is - (een stuk) dikker en gerimpelder geworden. Wat overigens weer voor
haar pleit, want Kate is gelukkig niet de persoon voor plastisch chirurgische
behandelingen.
Maar vergankelijk of niet: mocht Kate Bush besluiten om ook nog in Nederland te gaan optreden dan ga ik zeker mijn best doen om erbij te zijn. Wel op voorwaarde dat ze dan haar klassiekers van vroeger speelt anders ben ik zo weer weg.
Het terugverlangen naar sentimenten uit vervlogen tijden blijft een fascinerende menselijke eigenschap. Kijk naar het succes van TV-programma’s als “Memories” en “De Reünie” of naar comebacks van diverse popgroepen. Zelfs ABBA - waarvan ik het nooit verwachtte - schijnt nu een comeback te overwegen.
Maar vergankelijk of niet: mocht Kate Bush besluiten om ook nog in Nederland te gaan optreden dan ga ik zeker mijn best doen om erbij te zijn. Wel op voorwaarde dat ze dan haar klassiekers van vroeger speelt anders ben ik zo weer weg.
Het terugverlangen naar sentimenten uit vervlogen tijden blijft een fascinerende menselijke eigenschap. Kijk naar het succes van TV-programma’s als “Memories” en “De Reünie” of naar comebacks van diverse popgroepen. Zelfs ABBA - waarvan ik het nooit verwachtte - schijnt nu een comeback te overwegen.
Beste remedie: nooit stoppen
De
beste remedie tegen dit verlangen hebben natuurlijk de Rolling Stones bedacht: nooit stoppen.
Die gaan door tot ze er dood bij neervallen. Iets wat Kate Bush gelukkig nooit
zal doen.
Eerlijk gezegd heb ik eigenlijk ook gemengde gevoelens over haar
comeback. Aan de ene kant ben ik gek op mythes en had Kate Bush van mij als
kluizenaar mogen eindigen op een eiland. Aan de andere kant vermoed ik dat als
iemand de vraag zou opwerpen “Meer of minder concerten van Kate Bush?” mijn
jeugdsentiment me zou aanzetten om “Meer, Meer, Meer!” te roepen. Tenzij Wilders dat zou vragen, want daar luister ik niet naar.
Naar mijn mening werd haar muziek pas echt goed na haar vierde LP/CD. Zo zie je maar: smaken verschillen. "The Hounds of Love" is absoluut mijn favoriet. Zeker "The Ninth Wave" die ze ook live deed!!
BeantwoordenVerwijderen