dinsdag 30 oktober 2012

41. COLUMN BRAM MOSZKOWICZ: Voorspellende gaven?

ONDERWERPEN: ACTUALITEIT - BRAM MOSZKOWICZ

 

College Tour

Vers van de pers: advocaat Bram Moszkowicz uit ambt gezet vanwege (zwart) aannemen van grote hoeveelheden contant geld. Tevens lees ik dat het net uit is met zijn vriendinnetje Eva Jinek. Arme Bram. Ik neig haast te geloven dat ik voorspellende gaven heb (zie column 22).
Maar Bram komt heus wel weer op zijn pootjes terecht. Ik had nu ter geruststelling willen zeggen dat hij binnenkort wel door Twan Huys zal worden uitgenodigd voor “College Tour”. Waarbij hij dan van zijn vriend Willem Holleeder tips had kunnen krijgen over het omzeilen van lastige vragen. Maar die grap gaat niet op, want Bram is al eerder in “College Tour” te gast geweest.
Jammer, want ik had de studenten graag een herkansing gegund na hun belabberde vertoning tijdens de uitzending met de Neus. Mijn God, wat was ik daarin teleurgesteld over hun gebrek aan niveau en pit en het veel te grote ontzag voor deze laagvlieger.
 

Onkruid

Gelukkig voor Bram heeft hij nog wat lucratieve klussen achter de hand. Zo kan hij altijd nog bij RTL Boulevard gaan bijschnabbelen als mede-presentator. Of hij kan voor mij en zelfs Holleeder jaloersmakende gages gaan vangen voor columns in welk blad dan ook. En “last but not least” geldt ook voor Bram dat elk nadeel zijn voordeel heeft, want door alle publiciteit zal het wel goed komen met de opbrengsten van zijn net uitgegeven boek “Onkruid” (what's in a name).
Laatste troost: behalve dat zijn gewone vermogen niet snel zal afbrokkelen, is hij zijn vermogen tot liegen en zich beter voordoen dan hij is allesbehalve kwijtgeraakt. Daarom is mijn volgende voorspelling: Bram zal niet lang alleenstaand blijven. Ik gok op Estelle Cruijff, want die zal binnenkort wel vrij zijn. In tegenstelling tot haar huidige vriend.
 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 
 

maandag 29 oktober 2012

40. COLUMN SPIRITUALITEIT, MEDITEREN (II), MEDITARI = NADENKEN/OVERDENKEN, LOUISE HAY, ESTHER HICKS, LAW OF ATTRACTION, THE SECRET, MAARTEN VAN DER WEIJDEN, GELUK, PRIVÉ: Wie maar genoeg van zichzelf houdt, zal nooit ziek worden

ONDERWERPEN: MEDITEREN - LAW OF ATTRACTION - THE SECRET

 

Wetenschappelijk onderzoeken naar mediteren

Veel mensen geloven in de rustgevende, helende werking van mediteren. Niet ten onrechte als je kijkt naar de conclusies van recente wetenschappelijke onderzoeken naar dit fenomeen. Meditatie blijkt daadwerkelijk effect te hebben op de hersenen met als opvallendste resultaten: minder angstgevoelens, meer positieve emoties en een beter vermogen tot focussen.
 

Mediteren of meditari betekent nadenken/overdenken

Ik ben altijd goed in het verzinnen van “maren”, maar (!) dit keer kon ik geen goed excuus verzinnen om niet te gaan mediteren. Ik besloot de mail met fragmenten van een meditatie-cd te openen. Maar (!) niet voordat ik eerst wat achtergrondinformatie had opgezocht over het brede begrip meditatie. De betekenis van “mediteren” is verrassend: het komt van het Latijnse woord “meditari” wat “nadenken/overdenken”betekent. Dus om van dat eeuwige nadenken en piekeren van me af te komen, moet ik een methode gebruiken die “nadenken” betekent. Interessant.
 

Louise Hay

Ik ging liggen. De voor meditatie zo typerende lotushouding zag ik letterlijk en figuurlijk niet zitten. Na het toepasselijke geluid van wat harpgepingel en een paar kwetterende vogeltjes begon een Amerikaans vrouw te praten: “I can do it. How to use affirmations to change your life.” Al snel werd de kern van haar boodschap me duidelijk: gebruik in je leven zoveel mogelijk positieve affirmaties₁ en de wereld ligt aan je voeten. Ik moest meteen denken aan de spirituele rage van “The Secret”.
Even later sprak de vrouw: “I learned the secret from Abraham… I consider Abraham to be one of the best teachers of the planet today.” Ok. Stop. Wacht. Time Out. Mijn nieuwsgierigheid om te weten kreeg weer de overhand. Ik staakte mijn meditatiesessie om het een en ander uit te zoeken.
De vrouw bleek Louise Hay te zijn, een Amerikaanse bestsellerauteur van boeken over positief denken. Op de top van haar carrière eind jaren tachtig had ze een eigen uitgeverij waarmee ze ook andere spirituele boeken uitbracht, waaronder bestsellers van Esther Hicks. Abraham is “een groep entiteiten uit de niet-fysieke dimensie” die via deze mevrouw Hicks “binnenkomen” met spirituele boodschappen. Een wat omslachtige omschrijving voor een stel geesten vind ik.
Beide vrouwen zijn aanhangers van de “Law of Attraction” en kunnen gezien worden als voorlopers van “The Secret”, de rage die in 2006 werd ingezet door de gelijknamige bestseller van de Australische Rhonda Byrne.
 

The Law of Attraction en The Secret

De Wet van Aantrekking komt er samengevat op neer dat je in het leven krijgt wat je toekomt. Klinkt mooi, maar het heeft ook een keerzijde. Mocht het bijvoorbeeld niet goed met je gaan dan heb je dit geheel aan jezelf te wijten: “Blaming-the-victim”.
Zo ontstaan ziektes als kanker of aids volgens Hay enkel door negatieve gedachten als opgekropte haat. Wie maar genoeg van zichzelf houdt, zal nooit ziek worden. Andere spirituele goeroes trekken deze wet nóg iets verder door door bijvoorbeeld te stellen dat de zes miljoen joodse slachtoffers uit de Tweede Wereldoorlog hun vreselijke lot toch vooral aan zichzelf te danken hebben gehad.
The Secret richt zich hoofdzakelijk op de “positieve” kant van de Wet van Aantrekking: als je iets graag wilt hebben, moet je er vooral veel aan denken, erin geloven, het visualiseren en ernaar handelen en dan krijg je het ook.
Hierbij schiet mij altijd een voor de hand liggend dilemma te binnen. Stel je voor: Olympische Spelen, finale 100 meter vrije slag zwemmen, acht mannen strijden om het goud en alle acht zijn even fanatiek in het navolgen van The Secret. Wie wint?
Uitgangspunt van The Secret is nogal egocentrisch en materialistisch en spreekt daarom wellicht zoveel Amerikanen aan met hun All American Dream: hoe word ik zo snel mogelijk van krantenjongen een miljonair? Voor de dames Hay, Hicks en Byrne is The Secret in elk geval geen geheim meer: zij zijn allen inmiddels multimiljonair.
 

Vage zaken

Hoe meer ik me in het onderwerp verdiepte, hoe meer vage zaken ik tegenkwam. Dat de mens zo wanhopig wil geloven, komt naar mijn mening vooral voort uit zijn enorme behoefte aan controle.
Als je gelooft dat je in het leven krijgt wat je toekomt, geeft dat je een heel geruststellend en veilig gevoel. Want dat betekent tenslotte dat je volledige controle over je eigen leven hebt. Een leven dat bovendien zeer rechtvaardig is, omdat er niets gebeurt zonder goede redenen. Een leven waarin toeval niet bestaat. Gebeurt er iets goeds of slechts in je leven dan komt dat enkel door jouw houding en affirmaties.
Prettige bijkomstigheid is dat je je over anderen eigenlijk geen zorgen hoeft te maken; iedereen krijgt tenslotte wat het verdient. Prachtig. Heel wat mooier toch dan het beangstigende idee dat jou zomaar dingen kunnen overkomen waar je geen invloed op hebt en dat de wereld wellicht helemaal niet rechtvaardig is!
 

Geen enkel bewijs

Toch kan ik er niet in meegaan. Natuurlijk zit er in deze spirituele visie iets van waarheid. Als je je positief opstelt in het leven vergroot je je kans op positieve ervaringen, net als dat je met een negatieve houding meer tegenwerking zal oproepen. Je kunt dus absoluut invloed uitoefenen op het verloop van je leven. Deze conclusies vallen echter gewoon binnen de normale wetenschap en hebben niets met een geloof of geheim te maken.
Volgens de wetten van Aantrekking en The Secret zouden er vooral mensen aan ziektes moeten sterven met minder positieve/optimistische affirmaties. Gebeurt dat ook? De wetenschap heeft er in elk geval geen enkel bewijs voor gevonden.
Onderzoeken naar een eventueel verband tussen positief denken en het krijgen of genezen van kanker leverden niets op.₂
 

Maarten van der Weijden: een kwestie van geluk

Maarten van der Weijden, de man die in 2006 Olympisch kampioen tien kilometer open water werd nadat hij jaren daarvoor genezen was van leukemie, had er een duidelijke mening over. Hij wenste destijds al (en zeker nu) niet vergeleken te worden met Lance Armstrong die ervan overtuigd is dat hij door zijn positieve instelling en doorzettingsvermogen kanker heeft overwonnen.
Van der Weijden had voor zijn gevoel niets anders gedaan dan vertrouwen op de deskundigheid van de artsen en hopen op een goede afloop. Doen alsof zijn genezing het resultaat was van zijn positieve instelling beschouwde hij als een belediging richting degenen die naast hem in het ziekenhuis hadden gelegen en die het niet hadden gehaald. En die bovendien soms zelfs meer optimisme en vechtlust hadden getoond dan hij.
Volgens Van der Weijden was zijn genezing een kwestie van geluk geweest. De wetenschap spreekt hem niet tegen. The Secret is en blijft wat dat betreft een Secret.
Tot zover mijn eerste vergeefse poging tot mediteren. Met alle spijt richting de vriend die mij de fragmenten mailde. Hoe de “meditatie” verliep, zegt een hoop over mij. Ik had inderdaad wetenschapper moeten worden. Maar niet getreurd: er komt zeker nog een
tweede poging! 
 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 
₁ Affirmaties zijn gedachten en aannames die door je hoofd schieten en die invloed kunnen hebben op je houding en instelling. Affirmaties kunnen zowel negatief (“Ik ga verliezen.”) als positief (“Ik ga winnen.”) zijn.
₂ Zie:
http://www.kennislink.nl/publicaties/ik-denk-positief-dus-ik-genees

 
Foto: Tonko
 

39. COLUMN SPIRITUALITEIT, MEDITEREN, GELOVEN VS. WETEN, FILOSOFIE, RATIONALISME VS. EMPIRISME, CARTESIAANS GODSBEWIJS, PRIVÉ (I/II): Mijn wil om te geloven, verliest het van mijn wil om te weten

ONDERWERPEN: PRIVÉ - MEDITEREN - FILOSOFIE

 

Sierlijk huppen op stel matrassen

Van een vriend ontving ik een mail met fragmenten van een meditatie-cd. Ik ben nogal een denker en daar is op zich natuurlijk niets mis mee, ware het niet dat ik daarbij nog wel eens wil doorschieten richting malen en piekeren. Soms word ik echt gek van mezelf. Wist ik tien jaar geleden vrijwel niets van het begrip depressie, inmiddels heb ik momenten gekend waarin ik mensen beneed die in elk geval nog ergens een halfleeg glas zagen staan terwijl ik me alleen maar afvroeg “Welk glas?”
Rust in mijn hoofd is wat ik zoek. Omdat ik het nog iets te prematuur vind om me op te geven voor elektroshocktherapie en ik er ook niet veel voor voel om een lobotomie te ondergaan en vervolgens a la Jack Nicholson in “One Flew over the Cuckoo’s Nest” als een zombie te eindigen, zit ik aan mediteren te denken.
Een opvallende stap voor iemand die
bij het woord meditatie associaties heeft met zweverige mensen die minstens één keer in hun leven naar India moeten zijn geweest. Waar ik overigens ook ooit ben geweest, maar dan om hele andere redenen uiteraard.
Sommige spirituele mensen menen tijdens het mediteren ook letterlijk te kunnen zweven door in een soort trance een staat van levitatie te bereiken. Ik heb daar wel eens beelden van gezien, maar ik zou het eerder willen omschrijven als het in lotushouding sierlijk huppen op een stel matrassen. Als een vogel zo zou “zweven” zouden ze hem een spuitje geven. En terecht.
 

Type filosoof en wetenschapper

Nee, ik identificeer me liever met het type filosoof en wetenschapper. Het type dat vooral de waarheid wil achterhalen. Een waarheid die je echt niet zult vinden in spirituele of andere geloofsaangelegenheden. Een mens kan in zoveel dingen geloven: God, spiritualiteit, reïncarnatie, de Maya-voorspelling, voodoo, Atlantis, Big Foot, het monster van Loch Ness, UFO’s, Uri Geller, Derek Ogilvie, Lance Armstrong enzovoort .
Het is niet zo dat ik er bewust voor kies om niet te geloven. Eigenlijk zou ik dolgraag willen geloven. Al is het alleen maar vanwege de geruststelling, de troost, de steun etc. Maar ik kan het eenvoudigweg niet. Mijn wil om te geloven verliest het van mijn wil om te weten.
 

Tussen rationalisme en empirisme

Ik had een wetenschapper moeten worden. Mijn stelling of, anders gezegd, geloofsparadox hierover is de volgende: voordat ik iets geloof, wil ik bewijzen zien. Op het moment dat ik die echter krijg, kan ik niet meer geloven want dan weet ik (het) en weten staat lijnrecht tegenover geloven.
Als ik dan toch ergens in geloof dan is het in het vinden van een goed evenwicht tussen het gebruiken van je verstand en het vertrouwen op je (zintuiglijke) ervaringen. Met dit standpunt kom ik in de filosofie ergens uit tussen het rationalisme van Descartes, Spinoza en Leibniz en het empirisme van Locke, Berkeley en Hume. Beide in absolute vorm gaan mij te ver. Net als dat het poneren van een rationalistisch bewijs voor het bestaan van God mij te ver gaat. Zoals bijvoorbeeld het Cartesiaanse Godsbewijs van René Descartes (zie verder ook column 28.). Geloof kun je niet bewijzen. Punt.

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.




Foto: Tonko
 

vrijdag 19 oktober 2012

38. COLUMN WIELRENNEN, DOPING, RABOBANK, ACTUALITEIT: Hoe verrassend

(zie ook columns 3, 24 en 34)

 

ONDERWERP: ACTUALITEIT - WIELERSPONSOR RABOBANK STOPT

 
Hoe verrassend: de Rabobank stopt als sponsor van de professionele wielerploegen door alle dopingschandalen in het wielrennen. Natuurlijk wisten zij van niets. Net als sponsor Nike van Armstrong niets wist. En net als de teamleiding van de Rabo wielerploeg nooit iets heeft geweten. Allemaal slachtoffers van individuele renners die helemaal stiekem op eigen houtje doping gebruikten.
Ongeschreven wet nummer één in de wielerwereld: kom erbij en wij zorgen voor alle doping plus begeleiding, maar mocht je gepakt worden dan sta je er alleen voor. Dan ontslaan we je meteen en ontkennen alles.
De wielerwereld is niet alleen hypocriet. Ze hebben het uitgevonden.


Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.


Foto: Tonko

37. COLUMN PUBERTEIT, VERANDERING, IMAGO, VRIENDINNETJES, PRIVÉ: Let’s Rock

ONDERWERPEN: PRIVÉ - PUBERS - LIEFDE

 

Body Snatchers

Kijkend naar de gemiddelde snelheid waarin kinderen in pubers veranderen maakt mijn tweede zoon van twaalf het wel heel bont. Hij is echt in één week tijd een puber geworden. Alsof de Body Snatchers uit de beroemde sciencefictionfilm “Invasion of the Body Snatchers” (1956)₁ hem hebben gegrepen en vervangen door een uit een peulvrucht gekropen kloon.
Ik ben al voorzichtig om me heen aan het kijken of ik nog meer mensen zie die zichzelf opeens niet meer lijken te zijn. Je weet tenslotte maar nooit. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik als laatste van iets op de hoogte ben.
Blijkt straks de gehele mensheid door aliens te zijn overgenomen en heb ik dat, als laatste der Mohicanen, natuurlijk weer niet door. Het zou overigens wel het een en ander verklaren, want ik heb in dit leven wel vaker het paranoïde gevoel de hoofdrolspeler van een soort Truman-show₂ te zijn.
 

Ach gossie moment

Tot voor de zomervakantie deden zijn kleren, zijn haar en eigenlijk zijn hele uiterlijk mijn zoon vrijwel niets. Over meisjes hoorde ik hem nooit en als ik ernaar vroeg vond hij ze maar stom en arrogant. Ik zal niet zeggen dat ik aan het puberale woord dacht wat mijn oudste zoon van veertien nogal vaak in de mond pleegt te nemen₃, maar laat ik zeggen: ik hield alle opties open.
Inmiddels heeft mijn zoon niet alleen duidelijke interesse in het andere geslacht getoond door verkering aan een meisje te vragen, maar heeft ze ook al ja gezegd en is het nu, twee weken later, helaas ook alweer uit.
Een “ach gossie” moment voor mij, want hij vertelde het mij met tranen in zijn ogen. Ik ging hem troosten. “Ja papa, ik weet al wat je gaat zeggen. Dat het niet zo erg is als bij mama en jou, omdat jullie elkaar langer kenden.” Schattig dat hij dacht dat ik dat ging zeggen. Maar de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat die vergelijking niet door mijn hoofd was geschoten.
Zijn moeder en ik gingen na (bijna) tien jaar en (precies) drie kinderen uit elkaar. Ik mag hopen dat als hij en zijn vriendinnetje het over “hun eerste” hebben gehad, het ging over hun eerste zoen. Desnoods tongzoen, want ik ben natuurlijk een coole vader.
 

Blote kont

Tja, over hoe alles opeens snel kan gaan. Zonder gel in zijn haar en zonder de juiste kleren doet hij geen stap meer buitenshuis. Zijn mooie, voor hem zo typerende pony is nu een kuifje geworden. Als ik de juiste broek niet op tijd gewassen heb, gaat hij helemaal uit zijn dak. En ik moet hem vervolgens weer achter diezelfde broek aanzitten wat betreft zijn huiswerk, want anders is hij alleen maar aan het WhatsAppen en Skypen met zijn nieuwe vrienden. Het imago gaat voor het huiswerk. 
Voordat hij aan het Skypen verslaafd raakt, loop ik nog wel een keertje in mijn blote kont zijn kamer binnen. Kijken hoeveel vrienden mijn zoon dan nog over heeft om mee te Skypen.
De strijd tussen vader en puberzoon is begonnen. Wat sneller dan verwacht, maar ik ben er klaar voor: Let’s Rock.₄
 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 
₁ “Invasion of the Body Snatchers” (1956, remake in 1978) is een klassieker onder de science fictionfilms. In een Amerikaans plaatsje valt het de huisarts op dat steeds meer mensen zich opeens vreemd gedragen. Hij komt tot de ontdekking dat er buitenaardse wezens achter zitten die alle mensen willen vervangen door klonen.
₂ “The Truman Show” (1998) is een film waarin de hoofdrolspeler Truman Burbank er langzaam maar zeker achterkomt dat zijn hele leven één grote farce is. Zonder het te weten, is hij sinds een klein kind het middelpunt van een real-life TV-show. Behalve hijzelf is iedereen om hem heen acteur.
₃ Zie ook column 8: veel pubers gebruiken tegenwoordig voor alles en nog wat het woord “gay”.
₄ Bekende uitspraak van vader Al Bundy in de populaire comedyserie “Married… with Children” (1987-1997).


Foto: Tonko

 Al Bundy: "Let's Rock" (Married... with Children) 

36. COLUMN PUBERTEIT, BJÖRN BORG ONDERBROEKEN, SKRILLEX, PRIVÉ: Afgezakte broeken

ONDERWERPEN: PRIVÉ - PUBERS


Van mijn kont afgevallen

Een paar jaar geleden moesten mijn oudste zoon en ik hard lachen om al die puberknullen met hun afgezakte broeken. Waarvan sommigen hun broek zover lieten afzakken dat ze er de wet van de zwaartekracht mee tartten.
Bij mij als puber was die broek al lang van mijn kont afgevallen, maar ik had (en heb?) vrij smalle heupen. Zo kortte mijn moeder bijvoorbeeld al mijn tennisbroeken rond het elastiek in omdat ik bang was dat ze anders zouden afzakken. Toen de aantrektouwtjes in de sportbroeken hun intrede deden, was ik heel opgelucht.  
 

Björn Borg-onderboeken

Boven de afgezakte broeken zagen we vaak Björn Borg-onderbroeken uitsteken, want je moet natuurlijk wel aan de hele wereld laten zien hoe cool je bent.
Als tennisgek knulletje was ik vroeger een fan van Björn Borg, maar ik vraag me af wie van de huidige pubers überhaupt weet wie dat was/is. Ik heb ooit eens overwogen om een T-shirt te laten bedrukken met een afbeelding van deze beroemde tennisser uit de eind jaren zeventig met de tekst: “Dít is dus Björn Borg (alleen kostte dit t-shirt slechts zes euro).”
Minder dan een jaar later droeg mijn zoon ook afgezakte broeken en zag ik meer van zijn onderbroeken dan mij lief is. Overigens niet van het merk Björn Borg, want dat was mij (en mijn zoon blijkbaar ook) te duur.
 

Skrillex

Inmiddels is mijn zoon veertien jaar en druk bezig met het opbouwen van zijn imago. Zo heeft hij sinds kort een stijltang. Ik wist niet eens wat dat was, maar dat is dus zo’n elektrisch apparaat om je haar mee te “stylen”. Vroeger een vrouwending, maar tegenwoordig ook steeds meer gebruikt door mannen.
Mijn zoon strijkt er zijn haar mee glad omdat hij de slag in zijn haar maar niets vindt. Als ik denk aan het vreselijke moment waarop mijn kapster aan het eind met haar spiegeltje om mijn hoofd heen en weer zwaait om mijn toenemende kaalheid van alle kanten te belichten, benijd ik hem. Ik zou een moord doen voor zijn haardos, mét slag. De nieuwe haarstijl heeft hij een beetje van zijn popidool Skrillex. Roep niet “Wie?”, want Skrillex is zoals we allemaal weten een wereldberoemde Amerikaanse dubstep-producent.
 

Reverse psychology

Mooi is het om te zien hoe beledigd hij raakt als ik zeg dat het niet mijn muzieksmaak is, terwijl ik me afvraag hoe hij zou hebben gereageerd als ik wildenthousiast had gedaan. Volgens mij moet je je dan pas echt zorgen gaan maken, zei ik tegen hem. Ik vraag me ook af hoe hij zou reageren als ik opeens ook afgezakte broeken ging dragen. Goed idee misschien. “Reverse psychology” heet dat geloof ik. Jammer alleen dat mijn smalle heupen dat (niet) tegenhouden…
  

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.


Björn Borg (foto: Tonko)
 

35. COLUMN DE DOOD, LIEFDE, OPPOSITES ATTRACT, ONLY THE GOOD DIE YOUNG, PRIVÉ: Yin-Yang relatie

ONDERWERPEN: PRIVÉ - BEGRAFENIS - OPPOSITES ATTRACT

 

Het is goed zo

Van de week liep ik over de Nieuwe Oosterbegraafplaats. Ik moest voor mijn eigen bedrijf wat foto’s maken en maakte meteen van de gelegenheid gebruik om het graf van de vrouw van een vriend van me te bezoeken die vorig jaar aan kanker overleed.
Ook dit was, net als met de jongen uit column 11, een drama. Een vrouw van nog maar 38 jaar jong en moeder van twee leuke kinderen: een zoon van negen en een dochter van zeven. In tegenstelling tot de jongen uit column 11 kende ik deze vrouw wel. Ik vond haar een schatje: altijd aardig, lief en belangstellend. Naar het einde toe bleef ze bewonderenswaardig positief en sterk. Vlak voor de zomervakantie overleed ze. Op een prachtige manier hoorde ik van mijn vriend. Blijkbaar voelde ze het aankomen want toen het bijna zover was, riep ze hem en de kinderen bij zich, gaf ze haar zoon en dochter nog een cadeautje, zei “Het is goed zo” en sloot haar ogen voorgoed. 
 

Opposites attract verhaal

Overbodig te zeggen dat het afscheid indrukwekkend en vooral emotioneel was. In een tent op het gras naast hun flat vond de herdenkingsdienst plaats. Met de prachtig door kinderen versierde kist in het midden.
Ik denk dat vrijwel niemand het droog hield tijdens de vele toespraken. Een studievriend van mijn vriend vertelde een mooi verhaal over zijn kijk op de relatie tussen het stel. Het bleek een klassiek voorbeeld van een Yin-Yang relatie. Zeg maar het “opposites attract” verhaal met alle voor- en nadelen. Het ene moment liepen ze met elkaar op een roze wolk en het andere moment probeerden ze elkaar er weer af te duwen.  
 

Chaoot

Ik ben zelf een chaoot, maar kijkend naar die vriend kan het altijd erger denk ik dan geruststellend. Zo liep ik jarenlang rond met een zakagendaatje aan een kettinkje richting achterbroekzak. Niet om stoer over te komen zoals sommigen dachten, maar om er snel dingen in op te schrijven voordat ik ze vergat. Inmiddels heb ik ‘m niet meer. Niet omdat ik “genezen” ben, maar omdat ook ik mee moet met de tijd: ik gebruik nu mijn mobiel daarvoor. Die ik dan uiteraard weer regelmatig vergeet mee te nemen…
Mijn vriend is nog erger. Die loopt bijvoorbeeld een jaar lang onverzekerd rond, omdat hij zijn inschrijvingsformulieren voor de ziektekostenverzekering steeds vergeet op de bus te doen. Zijn overleden vrouw was dus echter “the opposite”. Drie vriendinnen van haar illustreerden dat tijdens de herdenkingsdienst door te vertellen hoe ze jaren geleden met elkaar begonnen aan een reis door Zuid Amerika. Nee, zij hoefden zich nergens zorgen om te maken, want het werd al snel duidelijk dat hun vriendin de reis van top tot teen had voorbereid waarbij ze niets aan het toeval had overgelaten.
Ik moest glimlachen bij het verhaal. Ik dacht aan mijn vriend en stelde me voor hoe het zou zijn geweest als die twee samen naar Zuid-Amerika waren gegaan. Grote kans dat hij op het vliegveld alweer de bestemming was vergeten. Of dat hij bij het inchecken er achter kwam dat zijn paspoort al drie jaar verlopen was.
 

Only the good die young

Net als dat kinderen niet horen dood te gaan, geldt hetzelfde voor ouders van jonge kinderen. Maar helaas werkt het niet zo in het leven constateerde ik al eerder (zie column 11).
“Only the good die young” zong Billy Joel ooit. Een liedje dat overigens meer over lust gaat dan over iets diepgaands rondom de dood, maar dat terzijde. Ondanks dat ik niet in de titel geloof, hoop ik voor deze vrouw dat ik ongelijk heb. En dat er een goede reden is waarom het nu al haar tijd was. Ik kan er in elk geval geen bedenken.

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 
Foto: Tonko
 

vrijdag 12 oktober 2012

34. COLUMN WIELRENNEN, DOPING, LANCE ARMSTRONG, ACTUALITEIT: Thanks Lance!

ONDERWERPEN: ACTUALITEIT - LANCE ARMSTRONG


(zie ook columns 3 en 24)

Op sommige punten ben ik zeker van mezelf
Dan twijfel ik niet aan mijn kwaliteiten
Maar op andere punten ben ik dat juist niet
Dan ben ik onzeker
Een twijfelaar die denkt dat hij het niet kan
Dan wil ik het liefst stoppen
En voel ik mij klein
Ben ik een gevoelig mannetje
Richting HSP (maar net niet!)¹

Lance is anders

Een doorzetter pur sang
De verpersoonlijking van “The All American Dream”
Iemand die het woord opgeven niet kent
Een “winner” en geen “quitter”
Altijd honderd procent overtuigd van zichzelf
Niemand is beter en sterker dan hij
Twijfelen is dodelijk
Twijfelen is voor losers
Opgeven is voor mietjes

En toch…


Toch voel ik me meer man
Nee, BEN ik meer man
En heb ik letterlijk en figuurlijk meer ballen²
Dan Lance ooit zal hebben

Echte mannen kennen niet alleen hun tekortkomingen
Maar hebben ook het lef om ervoor uit te komen

Thanks Lance!
Ik voel me dankzij jou weer een stuk beter


Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.



¹ Zie column 18.
² Een van Armstrongs testikels is verwijderd in verband met teelbalkanker


Foto: Tonko
 

woensdag 10 oktober 2012

33. COLUMN KUNST, FOAM MUSEUM, MODERNE KUNST MOET JE NIET TE SERIEUS NEMEN, PRIVÉ: Conservatief kunstliefhebbertje

ONDERWERPEN: PRIVÉ - KUNST - FOTOGRAFIEMUSEUM FOAM

 

Ik kan dat ook

Vorige week ging ik met een vriendin naar het fotografiemuseum Foam in Amsterdam. Ik moest denken aan vroeger. In tegenstelling tot veel kinderen ging ik als kind graag naar musea. Tekenen was mijn hobby en daarom was ik vooral geïnteresseerd in de grote namen uit de schilderkunst: Rembrandt, Vincent van Gogh, Claude Monet, Leonardo da Vinci, Peter Paul Rubens, Pierre-Auguste Renoir etc. Ik had er ook boeken van. Zeer educatief en leerzaam voor een knul in de groei. Om meerdere redenen. Zo heb ik ook een hoop opgestoken van het bestuderen van de favoriete thema’s van vooral de twee laatst genoemde schilders. Internet bestond nog niet zullen we maar zeggen.
Als jongetje had ik al dermate veel bewondering voor schilders uit vroegere tijden dat je gerust kon stellen dat ik een conservatief kunstliefhebbertje was. Bij het aanschouwen van de Nachtwacht dacht ik jaloers: wat is dat knap gemaakt, ik wou dat ik dat kon. Keek ik echter naar een schilderij van een “moderne” kunstenaar als Mondriaan dan fronste ik mijn kleine wenkbrauwen en dacht alleen maar: geef mij drie tubes verf en een liniaal en ik kan dat ook.
 

Stompzinnige bedoeling

Mijn overtuigde mening: “Een Mondriaan kan nooit een Rembrandt schilderen, maar andersom is het geen probleem.” Ik kon me soms ook echt kwaad maken om die zogenaamde kunst. Dan liep ik bijvoorbeeld met mijn ouders naar een of andere vage expositie te kijken en zag ik een schilderij dat helemaal wit was op drie zwarte streepjes na. Rembrandt zou zich in zijn graf hebben omgedraaid dacht ik toen al.
Ooit wandelde ik met een (andere) vriendin door het Stedelijk Museum. We liepen een pikdonkere zaal binnen waarin achter glas op de vloer wat vage kunst te “bewonderen” viel. Ik zag geen hand voor mijn ogen en vond het allemaal zo’n stompzinnige bedoeling dat ik besloot om buiten op m’n vriendin te wachten totdat ze uitgekeken was.
Omdat het zo lang duurde, waagde ik me opnieuw de zaal in. Mijn weg al aftastend door de duisternis kwam ik er achter dat aan de andere kant van de zaal nog een uitgang was. Ik heb mijn vriendin niet meer terug gezien. Die dag dan. Het was heel druk en mobiele telefoons hadden we nog niet. Welkom in de wereld van de moderne kunst vriend, zei ik tegen mezelf. Ik ben nooit meer in het Stedelijk geweest. 
 

Over kunst valt niet te twisten

In Foam ben ik geen vriendin kwijt geraakt. Was me ook niet gelukt, al had ik het gewild. Daarvoor is het museum te klein. Ook hier zag ik echter kunst die mijn inmiddels grijs wordende wenkbrauwen deed fronsen. Zoals foto’s waarvan het mij niet duidelijk was of de fotograaf het kapje op de lens was vergeten weg te halen of dat dit echt bewust zo was bedoeld. Of ik zag in een zaal een zooitje spullen staan waaruit ik drie conclusies kon trekken: of dit hoorde bij de tentoonstelling, of niet maar ze waren de zaal vergeten af te sluiten of de schoonmakers waren hun spullen vergeten op te ruimen.
Het meubilair van een museum soms niet kunnen onderscheiden van haar kunstwerken is voor mij typerend voor moderne kunst. Ben je net enthousiast met je partner de schoonheid van een kunstzinnige stoel aan het bespreken, gaat de suppoost er opeens op zitten.
Moderne kunst moet je niet te serieus nemen. Doet me ook denken aan die Duitse kunstkenner en museumdirectrice die ooit over een schilderij zei dat je kon zien dat het een echte Ernst Wilhelm Nay was door het gebruik van de gekleurde vlekken. Toen ze later hoorde dat het schilderij niet door Nay maar door een chimpansee was gemaakt, verklaarde ze: "Het leek inderdaad wel vrij haastig gemaakt". Ja, ja. Get a life.
Over kunst valt niet te twisten. Zeker niet met mij. Kunst is alles wat IK beschouw als kunst. Punt. Wanneer is het Rijksmuseum weer open?

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 
  
Foto's Tonko uit boeken "De Groten van Alle Tijden": Rubens, Rembrandt en Leonardo da Vinci
 

zaterdag 6 oktober 2012

32. COLUMN SPIRITUALITEIT, DWDD, PARALYMPIËR MAURICE DEELEN, FALEND (KORTE TERMIJN) GEHEUGEN, SPIRITUELE BESTSELLER ECKHART TOLLE, ACTUALITEIT: De Kracht van het Nu

ONDERWERPEN: ACTUALITEIT - EXTREEM KORT GEHEUGEN

 

Bijzondere handicap

Ik zag in de Wereld Draait Door (DWDD) een gesprek met Maurice Deelen die tijdens de Paralympische Spelen drie medailles won met zwemmen. Het gesprek ging echter niet zozeer over zijn sportprestaties als wel over de bijzondere handicap waarmee Deelen leeft sinds de hersenbloeding die hij in 2003 kreeg. Sinds die tijd heeft Deelen namelijk een geheugen dat nog maar tot twee, maximaal drie dagen teruggaat.
Kijkend naar alles wat vóór de hersenbloeding in zijn leven is gebeurd, werkt zijn geheugen nog als dat van een gemiddeld mens. Van alles daarna heeft hij echter alleen nog maar herinneringen van de afgelopen twee, hooguit drie dagen. Zeer lastig is hierbij een understatement want hierdoor moet hij dus, om maar een voorbeeld te noemen, zijn dochter van vier om de paar dagen steeds opnieuw leren kennen. En hoe vaak zal hem wel niet het verhaal van zijn grote doel zijn verteld (de Paralympics) als hij zich afvroeg wat hij ook alweer in het zwembad te zoeken had?
 

Memento

Dit bijzondere gegeven komt overigens ook voor in de film “Memento” (2000). Hierin krijgt de hoofdrolspeler dezelfde aandoening als Deelen bij een poging de moord op zijn vrouw te voorkomen, waarna hij uit is op wraak. Wat natuurlijk niet makkelijk is als je binnen de kortste keren alles bent vergeten wat er voor eergisteren is gebeurd.
Om zijn missie toch te kunnen volbrengen, maakt hij continu aantekeningen en polaroid-foto’s en heeft hij diverse tatoeages op zijn lichaam laten zetten met essentiële informatie. Om het allemaal nóg ingewikkelder te maken, wordt het hele verhaal ook nog eens achterstevoren verteld. De film begint dus met het einde en vice versa!
Misschien gemeen gedacht van me, maar het eerste wat mij te binnen schoot bij het verhaal van Deelen was dat ook hier geldt dat alle nadelen hun voordelen hebben.
 

De Kracht van het Nu

Zo moest ik meteen denken aan de spirituele bestseller “De Kracht van het Nu” (1997) van Eckhart Tolle. Daar waar veel mensen in hun pogingen zich positief te richten op het nu worden gehinderd door allerlei vervelende gevoelens en angsten uit het verleden, geldt dit niet voor Deelen.
Als drievoudig medaillewinnaar is Deelen eigenlijk, tegen wil en dank, de verpersoonlijking van de Kracht van het Nu. Hij zou er cursussen en lezingen over moeten geven. In deze tijd van crisis en bezinning een gouden greep. Zalen vol met gillende, of juist rustig mediterende, spirituele vrouwen zal hij trekken. Voordat Deelen het beseft (en daar heeft hij maar weinig tijd voor) is hij binnen.

Jammer alleen dat hij dat overmorgen alweer vergeten is.
 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 
Foto: Tonk