vrijdag 21 juni 2019

305. Column over: de film "Christopher Robin" - het contact met het kind in ons kwijtraken - liefde - bindingsangst: Winnie de Poeh moet beschouwd worden als de grootste filosoof ooit

Onderwerpen: film Christopher Robin - het kind in ons kwijtraken - privé

 

Sentimentele familiefilm

Ik heb niet bepaald de uitstraling van iemand die tijdens het zien van een of andere sentimentele familiefilm in huilen kan uitbarsten. Onlangs zei een vrouw nog tegen me dat ze mij een bevroren buitenkant vond hebben met een groot verschil tussen wat ik voel en wat ik fysiek laat zien. Pijnlijk om te horen, maar ik vrees dat ik wel een beetje begrijp wat ze bedoelt.
Desalniettemin ben ik achter mijn “coole” buitenkant best wel een gevoelig - zelfs voor een deel hoogsensitief - mens. Mede waardoor precies dat mij laatst toch overkwam. Al klinkt in huilen uitbarsten misschien wat overdreven. Maar ik kan niet ontkennen dat er tranen over mijn wangen rolden bij het zien van de sentimentele familiefilm “Christopher Robin” (in het Nederlands: Janneman Robinson & Poeh).
 

Moraal van het verhaal

De film draait om het beroemde verhaal van Winnie de Poeh en zijn vriendje Christopher Robin/Janneman Robinson. Het is een zoete, sentimentele én voorspelbare familiefilm die de nodige clichés bevat. Maar bij mij werkte het in elk geval. En ik begrijp ook heel goed waarom.
Het verhaal in de film deed mij erg denken aan de film “Hook” uit 1991 en geen wonder. Het thema van beide films is hetzelfde: een man met een fantastische (of misschien beter gezegd: fantasievolle) jeugd groeit op richting volwassenheid en vergeet onderweg alles wat er zo leuk was aan het kind-zijn. Vervolgens wordt hij bezocht door karakters uit zijn jeugd die hem helpen weer contact te maken met het - blije, onbevangen, spontane - kind in hem.
Waar in “Hook” een volwassen geworden Peter Pan vergeten is dat hij ooit de jonge held Peter Pan was, is in “Christopher Robin” de volwassen geworden Janneman Robinson zijn geweldige kindertijd vergeten waarin hij zoveel mooie avonturen beleefde met Winnie de Poeh, Knorretje, Teigetje, Iejoor en al zijn andere vriendjes.
[Peter Pan en Janneman Robinsons worden in deze films overigens gespeeld door respectievelijk de veel te vroeg gestorven Robin Williams - zie ook column 149 - en Ewan McGregor, een van mijn favoriete acteurs vooral door zijn hoofdrol in de prachtige film “Big Fish” uit 2003]
De Janneman Robinson die vroeger een spontane en blije jongen was waarmee je altijd zo fijn kon spelen, is in de film een saaie, beetje chagrijnige manager geworden die alleen nog maar oog heeft voor zijn werk en amper omkijkt naar zijn vrouw en dochtertje.
De moraal van het verhaal is een inkoppertje: wij volwassenen zijn teveel het contact met het kind in ons kwijtgeraakt en zouden er goed aan doen om dat contact te herstellen waardoor we gelukkiger in het leven zouden staan.
 

Nooit uitblinkend in tact

Dat de film mij raakte, is niet vreemd. Om twee redenen.
Ten eerste stond ik zelf als jong kind best wel onbevangen in het leven: ik was spontaan, enthousiast, druk, slim, creatief, grappig (“soms té grappig” schreef een juf), had een brede belangstelling, zat vol ideeën en fantasieën en was aldus behoorlijk happy. Nog een opvallend detail is dat ik destijds best wel een leidertje was. In groepen nam ik vaak het voortouw en ik had geen enkele moeite om in het midden van de belangstelling te staan.
In de loop der tijd veranderde dit patroon echter drastisch. Zelfs zo erg dat ik in de pubertijd op school was verworden tot een stille, verlegen, teruggetrokken, nukkige, nerd-achtige jongen die regelmatig tijdens de pauzes in zijn eentje een rondje om de school liep. Waar mijn moeder - nooit uitblinkend in tact - later over opmerkte: “Ik weet niet precies waar het met jou is misgegaan.”
Pas decennia later toen ik met dank aan mijn kinderen mezelf pas écht leerde kennen, vielen met terugwerkende kracht allerlei puzzelstukjes op hun plaats en begon ik te begrijpen welke patronen zich destijds hadden afgespeeld (zie o.a. columns Privé Tonko achtluik, vanaf column 135).
De film maakte mij verdrietig door het besef dat ook ik onderweg naar volwassenheid het kind in mij grotendeels ben kwijtgeraakt. Verdrietig omdat ik ervan overtuigd ben dat de persoon die je als jong kind bent het dichtst bij jou staat en aldus het best weergeeft wie jij in de kern bent. En het liefst wil je natuurlijk je hele leven zo dicht mogelijk bij jezelf staan. 
Het goede nieuws is wel dat ik met mijn opgedane zelfkennis van de laatste jaren stap voor stap weer een beetje ben teruggekeerd naar het kind dat ik vroeger was. Ik weet nu beter dan ooit wie ik ben en waar mijn kwaliteiten liggen, waardoor ik in bepaalde opzichten zelfverzekerder geworden ben.
Ten opzichte van de volwassen Peter Pan en Janneman Robinson heb ik gelukkig twee voordelen. Ten eerste ben ik nooit een workaholic geweest. Integendeel zelfs. Wat ook weer nadelen heeft. Waar de een risico loopt op een burn-out, moet de ander uitkijken voor een bore-out (zie column 285). Ten tweede kunnen mijn kinderen niet zeggen dat ik er nooit voor ze was. Hooguit verwijten ze me later dat ik er te veel was. Nee, ik was niet bepaald het type vader dat alleen op zondag het vlees kwam snijden. Al is dat alleen al door het feit dat ik een vegetariër ben…
 

De liefde

Nog een belangrijke reden waarom de film mij emotioneel raakte, komt omdat hij me aan de liefde (lees: een vrouw) deed denken.
Bijzonder voor mij - omdat mijn (op één na) drie volwassen kinderen mij eigenlijk bijna alleen maar als single vader hebben gekend - was dat ik in de afgelopen periode een korte maar fijne relatie heb gehad met een leuke, aantrekkelijke vrouw. Een vrouw die het andersom overigens niet als een relatie wenste te beschouwen, waarmee ik in feite al meteen de belangrijkste reden verklap waarom het uiteindelijk tussen ons niet werkte en ze inmiddels mijn ex-vriendin is. Overbodig te zeggen dat zij het met deze laatste term ook niet eens zal zijn…
 

Taboe

Om diverse redenen vond ik dat wij goed bij elkaar pasten. Behalve dat ik haar qua uiterlijk aantrekkelijk vond om te zien met haar mooie bruine ogen en haren en haar alternatieve kledingstijl, hadden we de nodige overeenkomsten, konden we goed met elkaar praten over van alles en nog wat, hielden we allebei van plagen, vond ik haar (zeker voor een vrouw...) erg grappig, deden we samen leuke dingen (film, theater, wandelen, eten), had ze bovendien ook nog eens lieve kinderen en hadden we “last but not least” hele fijne seks. Misschien voor sommigen een taboe om dat zo direct te benoemen, maar ik heb niet zoveel met taboes.
Samengevat: wat wij hadden, voelde goed. Het voelde als een fijne relatie en ik weet zeker dat de meesten in mijn situatie precies hetzelfde gevoel hadden gehad.
 

Bindingsangst

Maar wat een duidelijk patroon was tijdens mijn laatste dates voltrok zich hier opnieuw (zie columns 301, 302 en 303): als een beetje aparte man trek ik vanzelf ook aparte vrouwen aan. Wat evenveel over mij zegt als over hun. Soort zoekt - én vindt - soort. Wie een redelijk gevuld rugzakje heeft en gaat daten, stuit al snel op anderen met eveneens goed gevulde rugzakjes.
Waar ik vorig jaar tijdens een date even had gezoend en geknuffeld met een vrouw die beweerde hoogsensitief te zijn maar die ik naarmate ik haar beter leerde kennen duidelijk meer borderline trekjes vond hebben, kwam mijn vriendin zelf met een nieuwe term. Ze gaf aan last te hebben van bindingsangst.
Nou ja nieuw was de term natuurlijk niet, maar in feite wist ik niets van bindingsangst af behalve dan wat het woord letterlijk betekent: je hebt angst om je (aan iemand) te binden.
Goede eigenschap van mij is dat als ik een term niet ken, ik er alles over ga opzoeken. Waardoor ik inmiddels een soort expert op het gebied van bindingsangst ben geworden, vrees ik.
Het eerste wat mij duidelijk werd, is dat je twee soorten bindingsangst hebt: serieuze bindingsangst en niet-serieuze bindingsangst. Waarbij het tweede soort te pas en te onpas gebruikt wordt door mensen als een soort excuus voor vluchtgedrag.
Serieuze bindingsangst daarentegen gaat veel dieper, komt vaak voort uit jeugdtrauma’s en wordt echt beschouwd als een psychische ziekte. Waardoor je er niet zomaar weer vanaf komt maar echt met hulp van een professional met jezelf aan de slag zult moeten gaan.
Hoe meer ik erover las, hoe verdrietiger en emotioneler ik werd aangezien ik de typische patronen en fases die bij (serieuze) bindingsangst horen, herkende bij mijn vriendin en onze relatie: in het begin van de relatie is er niets aan de hand en is het allemaal juist ontzettend leuk en opwindend, dan komt de fase waarin je van het ene op het andere moment opeens totaal onverwacht wordt afgestoten door je partner (omdat je te dichtbij komt) en krijg je vage redenen te horen waarom je toch niet bij elkaar past. De fases van afstoten kunnen nog een tijdje worden afgewisseld met fases van aantrekken waarin je partner opeens toch weer jouw kant op beweegt. Waarbij de kans groot is dat je uiteindelijk in de onvermijdelijke fase belandt waarin je moet concluderen dat het zo niet gaat werken.
Veel mensen met bindingsangst zoeken ook naar de ideale partner omdat dat veilig is. De ideale partner bestaat tenslotte niet en dus zul je je zodoende ook nooit aan iemand hoeven te binden en kom je nooit toe aan de fase waarin het draait om echte verbinding en echte liefde. Niemand is goed genoeg. Waardoor je steeds van de ene naar de andere partner hopt (mijn ex-vriendin was ook heel snel na mij weer met een andere man bezig) omdat de ideale partner er - hoe verrassend - nooit tussen zit. Doodzonde en verdrietig natuurlijk, want je hoeft geen psycholoog te zijn om te beseffen dat zo'n patroon je niet gelukkig maakt maar wel eenzaam. Diep in ons hart zoeken we tenslotte allemaal naar liefde en verbinding.  
 

Nature/nurture kwestie

Wat de film “Christopher Robin” mij duidelijk maakte, is dat het niet altijd meevalt om volwassen te zijn. Waar je als kind - als het goed is tenminste - nog behoorlijk onbevangen en onbezorgd naar het leven kunt kijken, is dat voor een volwassene veel moeilijker. Bijvoorbeeld door alle stressvolle verantwoordelijkheden waar je als volwassene mee te maken krijgt.
Uiteraard is het vanuit de nature/nurture kwestie bekeken voor een kind ook niet altijd even makkelijk. Al is het alleen al vanwege het simpele feit dat ieder kind vanaf de geboorte al begint met een in meer of mindere mate gevuld rugzakje vanuit de erfelijkheid en de genen (de “nature”).
Maar dat rugzakje wordt naarmate je ouder wordt door alle “nurture” omstandigheden en levenservaringen alleen nog maar zwaarder. Daar komt nog bij dat je als volwassene meer beseft wat er allemaal gaande is aan persoonlijke (bijvoorbeeld psychische) problemen en je daar dus waarschijnlijk ook meer over nadenkt én tobt dan een kind. En "gelukkig" maar…
Op deze wijze loop je echter wel het risico jezelf als volwassene continu in de weg te zitten wat ten koste gaat van belangrijke zaken als spontaniteit, creativiteit, speelsheid en blijheid, waardoor je vanzelf - of je wilt of niet - iets van het kind in je verliest. En dat is doodzonde omdat ik ervan overtuigd ben dat je hiermee ook wat inlevert aan je gevoel van gelukkig zijn.
 

Niet nu

In het geval van mijn ex-vriendin en mij speelden ook een aantal gecompliceerde zaken een rol waar je als volwassene meestal meer van op de hoogte bent en die je ook beter kunt begrijpen en plaatsen dan een kind: diverse angsten (bindingsangst, verlatingsangst, faalangst), ADD, hoogbegaafdheid, autisme, hoogsensitiviteit, onverwerkte traumatische gebeurtenissen et cetera.
Maar laten we hierbij meteen eerlijk zijn: wie diep graaft in ieders verleden stuit in veel gevallen vroeg of laat op bepaalde complicaties vanuit de nature/nurture achtergrond waar een volwassene in zijn leven in meer of mindere mate last van heeft gehad. Dat is volstrekt normaal.
Tijdens de film over Janneman Robinson en Winnie de Poeh moest ik regelmatig aan mijn ex-vriendin denken. Ik dacht vooral aan de pijnlijke en verdrietige wijze waarop zij onze “relatie” beëindigd had. Niet op een manier waardoor ik het kon begrijpen en een plaats kon geven, maar op een manier die pure onmacht uitstraalde. Als dat van een volwassene die zichzelf continu in de weg zit en het zelf ook allemaal niet meer weet. Als een vrouw die door allerlei gecompliceerde nature/nurture factoren maar kiest voor de weg van de minste weerstand: vluchten…
Wat mijn ex-vriendin bijvoorbeeld keer op keer in vergelijkbare woorden herhaalde was dat ik teveel aan haar trok, dat ze weer wilde ademen, dat ze rust wilde, dat ze weer vrij wilde zijn, dat ze het niet kon, niet nu althans, maar dat ik niet op haar moest wachten et cetera (bekende bindingsangst-argumenten).

Ik weet dat dit klinkt alsof ik haar lastigviel of stalkte, maar dat was absoluut niet het geval. Wat ik wel deed, was initiatieven nemen die iedereen neemt in een (LAT) relatie: je neemt eens in de zoveel tijd contact op om weer met elkaar af te spreken omdat je dat zo leuk vindt en je gewoon liefde en verbinding zoekt. That’s it. Maar op een gegeven moment - toen ik voor haar te dichtbij kwam - kon ze het gewoon niet meer: “Niet nu!”
 

Aandoenlijke scène

Tijdens het kijken van de film stelde ik mij met betraande ogen zo voor dat mijn ex-vriendin in de rol van een volwassen Janneman Robinson aan Winnie de Poeh zou moeten proberen uit te leggen waarom het tussen hun niet werkt. Ik zie het arme, verwarde gezicht van Winnie de Poeh al voor me. Waarschijnlijk zou het gesprek ongeveer als volgt verlopen:

Winnie de Poeh: "Maar vind je mij leuk?"
Janneman Robinson: "Ja natuurlijk vind ik je leuk, gekke beer. Daar hoef je nooit aan te twijfelen."
Winnie de Poeh: "Nou, ik vind jou ook leuk. Heel leuk zelfs."
Janneman Robinson: "Dat weet ik toch."
Winnie de Poeh: "Maar als ik jou leuk vind en jij mij, waarom kunnen we dan niet gewoon fijn verder met elkaar blijven spelen...?"
 
Wat een aandoenlijke scène zou dit hebben opgeleverd...
 

De wereld en filosofie van Winnie de Poeh

Ja, in tegenstelling tot de meeste volwassenen maakt Winnie de Poeh de dingen niet ingewikkelder dan ze zijn. De simpele levenshouding van de populaire beer heeft zelfs schrijvers als John Tyerman Williams en Benjamin Hoff geïnspireerd tot het schrijven van boekjes over de filosofie achter Winnie de Poeh. Wie deze boekjes leest, begrijpt meteen dat we voortaan Plato, Aristoteles en Kant kunnen vergeten omdat niet zij maar toch echt Winnie de Poeh beschouwd moet worden als de grootste filosoof ooit.
Uiteraard "wat" ver gezocht, maar desalniettemin kun je wel vaststellen dat je wat van de Zen-achtige "filosofie" van Winnie de Poeh kunt leren. Bijvoorbeeld dat het niet verstandig is om teveel aan het verleden en toekomst te denken, in plaats van je zorgen te maken over zaken die geweest zijn of nog moeten gebeuren kun je je beter richten op het hier en nu; dat je beter dingen simpel kunt houden en dat je leert om eenvoud te waarderen; dat je je beperkingen kent; dat je je kunt inleven in anderen en mededogen kent, en "last but not least" dat je niet teveel moet willen hebben (bijvoorbeeld de perfecte partner of baan) maar dat je leert om tevreden te zijn met wat je hebt.
Ik wilde eerst zeggen dat in de wereld van Winnie de Poeh geen gekke psychische afwijkingen bestaan, maar dat is natuurlijk te simpel gesteld. Ik las hierover ergens een goede opmerking dat als je naar de karakters rondom Winnie de Poeh kijkt, je kunt concluderen dat Teigetje iets van ADHD in zich lijkt te hebben, dat Knorretje vermoedelijk een of andere angststoornis heeft en dat Iejoor overduidelijk last heeft van depressies.
Maar desalniettemin spreekt de filosofie van Winnie de Poeh mij erg aan. Keken wij volwassenen maar wat meer naar de wereld zoals deze kinderlijke doch verstandige beer. Als we allemaal wat meer het kind in ons naar boven zouden kunnen brengen, zou dat een hoop ellende in de wereld schelen. 
 
En liefdesverdriet...
 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie. 

 
 
 

maandag 7 januari 2019

304. Column over het overlijden van Paulien van Deutekom: De groep van mensen die deugen is weer een lid kwijt

Onderwerp: dood Paulien van Deutekom - actualiteit

 
Met goede voornemens heb ik weinig. Al is het alleen al vanwege het feit dat ik me een jaar geleden had voorgenomen om in 2018 meer columns te gaan schrijven dan in 2017 en daar om uiteenlopende redenen niets van terecht is gekomen. Toch ga ik gewoon door met het schrijven van mijn columns, maar dan wel op een meer relaxte manier: alleen als ik met een onderwerp écht een sterke emotie voel, schrijf ik het van mij af.


Trieste gebeurtenis

Al snel in het begin van 2019 voelde ik zo’n hele sterkte emotie. Helaas was het bij een trieste gebeurtenis waarvan ik tranen in mijn ogen kreeg: het moment waarop ik het nieuws hoorde van het overlijden van de wereldkampioene schaatsen van 2008, Paulien van Deutekom.
Nee, ook ik kende Paulien van Deutekom niet persoonlijk. En nee, ook ik wist dus niet dat zij ongeneeslijk ziek was. En ja, ook ik schrok er dus enorm van dat zij op 37-jarige leeftijd als gezonde, niet rokende (ex) topsportster opeens was overleden aan longkanker en ze een man en dochter van één jaar achterlaat.
 

Drie groepen mensen

Natuurlijk gebeuren dit soort drama’s helaas vaker en natuurlijk zal ik niet over elk drama een column schrijven. Dat ik die behoefte bij Paulien van Deutekom echter wel voel, heeft een reden.
Als het gaat om de eerste indruk die mensen op mij maken, deel ik mensen in drie groepen in: je hebt mensen die deugen, je hebt mensen die niet deugen en je hebt mensen die nog beide kanten op kunnen en die je dus maar voorlopig even in de neutrale hoek neerzet.
Noem het mensenkennis of - beter gezegd - kennis opgedaan door levenservaring, maar inmiddels durf ik wel te stellen dat ik de eerste twee groepen er behoorlijk goed uitpik.
Nou zullen deze drie groepen voor iedereen weer anders zijn, eenvoudigweg omdat iedereen anders is en dus ook andere normen en waarden, voorkeuren en principes zal hebben. Als voorbeeld: ik houd van bescheiden mensen terwijl anderen juist weer houden van super zelfverzekerde of zelfs arrogante mensen.
Maar mijn persoonlijke normen en waarden, voorkeuren en principes voor de mensen die deugen zijn vrij streng waardoor deze groep helaas ook verreweg het kleinst is. Zo houd ik enorm van mensen die (zacht) aardig, lief, trouw, loyaal, eerlijk en integer zijn. En ik wil niet cynisch klinken, maar dit soort mensen zijn er niet zoveel op deze wereld.
Ik zeg het altijd zo: mocht er ooit een oorlog uitbreken en ons land wordt ingenomen door een wreed totalitair regime hoeveel mensen om mij heen zal ik dan nog voor honderd procent kunnen vertrouwen? Hoeveel mensen blijven ondanks alles trouw aan hun eigen normen en waarden en principes en kunnen onder alle omstandigheden aardig, eerlijk en integer blijven? Op hoeveel mensen zal ik altijd kunnen blijven bouwen? Ik vrees dat als het punt op paaltje komt, het er niet zoveel zullen zijn…
 

Only The Good Die Young

Als groot schaatsliefhebber heb ik Paulien van Deutekom de afgelopen jaren uiteraard gevolgd. Wanneer ik haar zag tijdens interviews op schaatstoernooien of daarbuiten (bijvoorbeeld in een portret van Mart Smeets of met Wilfried de Jong in Holland Sport) of als verslaggever voor de NOS of als deelnemer en winnaar van het AVRO-televisieprogramma “Expeditie Poolcirkel” (2013) werd mij één ding snel duidelijk: Paulien behoort tot de groep mensen die deugt. Een mooie, sympathieke, lieve vrouw. Of om in de woorden van haar collega (oud) schaatser Erben Wennenmars te spreken: “Paulien was één van de goeien”.
Uit alle reacties die ik lees van mensen die Paulien van Deutekom van dichtbij hebben gekend, blijkt dat het met mijn kijk op mensen best goed zit. De wereld heeft helaas weer - en véél te vroeg - een mooi, zachtmoedig, aardig en onbaatzuchtig mens verloren.
Daar waar de wereld vol zit met mensen die we kunnen missen als kiespijn omdat de wereld er alleen maar een stukje slechter van wordt (kijk als voorbeeld alleen al naar de Verenigde Staten…), kunnen we mensen als Paulien van Deutekom juist zo goed gebruiken om de wereld een stukje beter te maken. Maar helaas, het leven is niet eerlijk. Ik ben de tel kwijt hoe vaak ik deze levensles al aan mijn kinderen heb verteld...

Billy Joel zong ooit “Only The Good Die Young". Helaas zit het leven niet zo simpel in elkaar. Helaas tenminste op voorwaarde dat het wat mij betreft andersom wél zou mogen gelden: “Only The Bad Die Young”.
 
Paulien van Deutekom: zonder dat ik je persoonlijk heb gekend, maakt jouw overlijden mij zeer verdrietig. De groep van mensen die deugen is weer een lid kwijt... 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie. 

 

 

woensdag 26 september 2018

303. Column over daten (3/3, slot): Daten is een spel dat je moet leren te spelen om te kunnen krijgen wat je wilt

Onderwerp: ervaringen met daten - privé

 

Steeds terugkerende discussie over daten

Met een goede vriend heb ik al jarenlang een steeds terugkerende discussie over hoe je moet daten. Heel kort komt het op het volgende neer: waar ik van mening ben dat je met daten altijd jezelf moet zijn met als uitgangspunt dat je op die manier op een dag die ene vrouw tegen het lijf zult lopen die jou helemaal leuk vindt en accepteert zoals je bent, zegt hij dat dat bij vrouwen niet zo werkt en dat je daten moet zien als een spel dat je moet leren zien te spelen om te kunnen krijgen wat je wilt. Waarop ik dan uiteraard steeds antwoord dat ik helemaal geen spel wil spelen...  
 

Heuse midlife crisis

De vriend is net als ik al een tijd geleden gescheiden met als groot verschil dat hij daarna in een heuse midlifecrisis terechtkwam. Zo eentje waarin hij besloot om alles anders te gaan doen dan hij tot dan toe had gedaan. Dus waar hij tot die tijd een brave getrouwde man met vier kinderen in een stabiel doch voorspelbaar en saai leventje was geweest, ging hij nu opeens elk weekend helemaal uit zijn dak met nieuwe mensen, nieuwe vrouwen en nieuwe activiteiten (dansen, bungeejumpen, waveboarden, parachutespringen enz.).
Hoe vaak ik van hem de afgelopen jaren wel niet dingen heb gehoord als: “Tonko, ik was eerst net als jij: veel te braaf, veel te lief en veel te gevoelig. Maar inmiddels ben ik erachter dat vrouwen dat helemaal niet willen en dus ben ik veranderd. Ik heb trucjes geleerd die helpen bij het daten en versieren en écht serieus Tonko, het werkt!”

Mijn vriend vertelde me ook dat hij er eigenlijk toevallig achter was gekomen dat (te) lief en attent zijn naar zijn dates niet werkte doordat hij op momenten dat hij moe was en even geen zin had in daten en hij het contact met bepaalde vrouwen nogal bot afkapte ze opeens meer dan ooit in hem bleken te zijn geïnteresseerd. Hoe botter en ongeïnteresseerder hij deed, hoe meer hij bij deze vrouwen in trek bleek te zijn. 
Nu komt het regelmatig voor dat ik een andere mening blijk te hebben dan veel mensen om mij heen, maar in dit geval zou het mij gek genoeg niet verbazen als veel mensen (vrouwen!) mij op papier althans in deze discussie gelijk zouden geven. Die kunnen het feit dat ik mij al die jaren heel eigenwijs heb vastgehouden aan mijn principe dat ik ongeacht alles altijd mezelf wil blijven zijn, kortom wel waarderen. Althans, dat zullen ze beweren...
 

Kern van waarheid

Toch is het grappig dat hoe sterk ik in al die jaren mijn standpunt ook heb verdedigd tegenover mijn vriend ik altijd in mijn achterhoofd heb geweten dat in zijn overtuigde mening natuurlijk ook wel degelijk een kern van waarheid zit.
Altijd jezelf zijn en zo de vrouw van je leven vinden, is in feite net zo naïef als denken dat altijd jezelf zijn tijdens sollicitatiegesprekken je je droombaan gaat opleveren. Of je het wil of niet, je zult je toch vaak moeten aanpassen (positief) dan wel jezelf verloochenen (negatief) om iets te kunnen bereiken.
Hierop aansluitend zal er ook altijd een verschil blijven tussen wat veel mensen zeggen dat ze willen en wat ze daadwerkelijk willen. En ik moet mijn vriend gelijk geven dat dat op het gebied van daten en vrouwen zeker het geval is. Waar menig vrouw zal beweren dat ze A zoekt in een man zal ze ondertussen toch stiekem op B hopen. Dit heeft ook met sociaal wenselijk gedrag te maken.
Zo zullen er weinig vrouwen zijn die hardop durven te beweren dat ze bij een man eigenschappen als bijvoorbeeld lief, vriendelijk, attent, eerlijk, integer, empathisch en betrouwbaar niet aantrekkelijk vinden. Wat ook wel logisch is aangezien dit een voor een sociaal wenselijke eigenschappen zijn die in onze maatschappij hoog staan aangeschreven en die je geacht wordt te hebben én te waarderen.
En toch is het geen geheim dat veel vrouwen een zwak hebben voor een bepaald soort type mannen dat helemaal niet zo lief, vriendelijk, attent, eerlijk, integer, empathisch en betrouwbaar is. Noem het de onweerstaanbare, onvoorspelbare, avontuurlijke en mysterieuze mannen: mannen die vaak bot, kortaf, egocentrisch, arrogant, onattent, afstandelijk en onbetrouwbaar zijn maar o zo woest aantrekkelijk. Iedereen kent wel een vrouw in zijn/haar omgeving (of is er zelf een) die eerlijk toegeeft dat ze op dit soort mannen valt.

Het gevaar van de friendzone

Sowieso heeft mijn vriend in één ding absoluut gelijk: als je uit bent op een intieme relatie met een vrouw moet je zeker in het begin van het contact koste wat het kost uit haar “friendzone” zien te blijven. Voor wie deze term niet kent: dit houdt dus in dat je moet voorkomen dat je met haar een vriendschappelijke band ontwikkelt (de friendzone) waardoor je je kansen verspeelt op meer dan dat.
Kijkend naar mijn leven is het gevaar van de friendzone voor mij altijd een groot probleem met de vrouwen geweest. Bij vrijwel alle vrouwen waar ik een band mee heb gehad, zat ik binnen de kortste keren in haar friendzone (mijn kinderen zouden zeggen: “Papa, je bent zo énorm gefriendzoned!”).
Wat simpelweg komt door mijn zachtaardige persoonlijkheid en karakter: als ik iemand leuk vind - zowel man als vrouw - wil ik hem/haar eerst goed leren kennen. En dat gebeurt door het tonen van belangstelling, het stellen van vragen en het voeren van diepgaande gesprekken waardoor ik vanzelf heel snel de friendzone in duik.
Wanneer dit met mannen om mij heen gebeurt is dit - als heteroman die ik nog steeds ben - uiteraard alleen maar goed en hetzelfde geldt voor vrouwen waar ik seksueel niet in ben geïnteresseerd. En die zijn er in mijn leven gelukkig genoeg geweest wat me een aantal goede vriendschappen met vrouwen heeft opgeleverd. Want ja, ik behoor tot die groep mensen die ervan overtuigd is en ook wéét dat vriendschappen tussen mannen en vrouwen mogelijk zijn zonder dat er meer speelt.
Maar met de vrouwen waar ik seksueel meer mee zou hebben gewild, was het belanden in de friendzone natuurlijk een zeer frustrerende ervaring (zie bijvoorbeeld column 5). Met mijn vreemde date van de afgelopen maanden (zie deel1 in column 301) als meest recente ervaring: zij schreef mij in een mail dat ze wel verliefd was geworden op mijn karakter maar verder niet. Om de mail vervolgens "prachtig" af te ronden met een passage die voor menig man die in zijn leven meer dan eens is gefriendzoned pijnlijk herkenbaar zal zijn: “Geef de moed niet op want er is een vrouw op deze wereld die wel verliefd op jou gaat worden. Je bent namelijk een mooi, bijzonder en prachtig mens dat veel liefde te bieden heeft en liefde verdient.” Ouch, that hurts! Het ironische aan dit geheel is dat deze vrouw - die naar eigen zeggen nota bene een Hoog Sensitief Persoon is (al denk ik dat er meer speelt dan dat) - ongetwijfeld denkt dat ze mij op een hele vriendelijke en "complimenteuze" wijze heeft afgewezen, terwijl de waarheid is dat ze mij hiermee juist ontzettend diep heeft gekwetst. Voor mij voelt dit als een keiharde trap na.
Toch geloof ik persoonlijk nog steeds in de mogelijkheid om vanuit een vriendschap een échte relatie te ontwikkelen. Een volgorde die ook nog steeds bij mij past, al besef ik daarbij inmiddels maar al te goed dat dat voor de meeste vrouwen (én mannen) niet geldt. De meest voorkomende volgorde bij het tot stand komen van een relatie is en blijft met afstand natuurlijk: eerst de fysieke aantrekkingskracht voelen en pas daarna elkaar goed leren kennen (in plaats van andersom). Wat overigens natuurlijk weer als nadeel heeft dat het leidt tot heel veel verbroken relaties, aangezien iemands fysieke aantrekkelijke voorkomen nog steeds geen garantie blijkt te zijn voor een bijpassend mooi karakter... 
 

Mijn oudste zoon

Helaas kent mijn oudste zoon het gevaar van de friendzone ook. Meer dan vijf jaar geleden schreef ik hierover al (zie column 78) toen een meisje waar hij hopeloos verliefd op was hem vertelde dat ze hem de liefste jongen vond die ze kende (Ouch, friendzone signaal nummer 1).
Inmiddels gaat het overigens hartstikke goed met mijn oudste zoon. Hij is bezig met het opzetten van een eigen bedrijfje op het gebied van fitness en ik ben enorm trots op hem.

Maar op het gebied van de liefde blijft hij met vriendinnetjes vooralsnog best kwetsbaar met door met name zijn romantische inslag die hij heeft van zijn vader. Hierdoor heeft hij vaak te hoge verwachtingen van liefde en relaties, wat dan uiteraard alleen maar weer kan leiden tot de nodige teleurstellingen.
Een ander gevaar is dat hij te lief en te attent is en teveel wil (ook allemaal herkenbaar) waardoor zijn vriendin zich onder druk voelt gezet en het vervolgens maar uitmaakt. Iets wat onlangs is gebeurd maar wat gelukkig nog wel een positief staartje gaat krijgen, vermoed ik. Ze houden namelijk nog steeds veel van elkaar, maar het is allemaal nogal gecompliceerd. Bijvoorbeeld omdat ze beiden behoorlijke denkers zijn (iets wat mijn zoon ook weer van mij heeft) en zij daarnaast ook nog het een en ander in haar leven heeft meegemaakt.
Gelukkig is mijn zoon nog jong en heeft hij zijn hele leven nog voor zich waardoor hij nog alle tijd heeft om te leren over hoe het in de liefde precies werkt. Mijn vriend zou wel weten welke adviezen hij hem zou geven, maar vooralsnog kan mijn zoon van zijn vader gelukkig ook al een boel leren. Al moet mijn zoon er dan wel voor openstaan, want mijn God wat is hij stronteigenwijs. En van wie hij dat nou weer heeft…


 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie. 

 
 

302. Column over daten (2/3, deel 2 komt meteen hierna): Dé ongeschreven wet in de datingwereld

Onderwerp: ervaringen met daten - privé


Ongeschreven wet in datingwereld

Na mijn jarenlange ervaringen in het online datingwereldje valt mij als eerste op dat ik er cynischer door geworden ben. Wie wel eens online heeft gedatet, weet bijvoorbeeld dat er binnen deze wereld één belangrijke ongeschreven wet geldt: wie een reactie krijgt van iemand waar hij of zij niet in geïnteresseerd is, hoeft niets van zich te laten horen. Iemand volledig negeren is in de datingwereld volstrekt normaal.
 

Leven volgens het principe van Jezus

Eigenwijs als ik ben en wars van veel regels, houd ik me natuurlijk niet aan deze regel. Zonder overigens christen of gelovig te zijn, wens ik te leven volgens het principe dat Jezus hanteerde: "Alles nu wat gij wilt, dat u de mensen doen, doet gij hun ook aldus" (Mattheüs 7:12). Vrij vertaald: wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet (wat overigens nergens zo in de bijbel staat). Weer anders gezegd: behandel anderen zoals je zelf wilt worden behandeld.
Eigenlijk draait het allemaal om empathie; om het vermogen om je in een ander in te kunnen leven zodat je die ander kunt behandelen zoals je zelf wilt worden behandeld.
Kortom, als een vrouw de moeite neemt om op mij te reageren maar ik zie andersom geen klik dan bedank ik haar vriendelijk voor haar getoonde interesse maar meld ik dat de interesse helaas voor haar niet wederzijds is. Simpelweg omdat ik zo’n reactie andersom ook prettig zou vinden.
Natuurlijk doe ik dat tactvol want ik mag dan weliswaar een enorme groot voorstander zijn van eerlijkheid maar ik ben er (helaas in tegenstelling tot veel anderen) niet op uit om online - noch daarbuiten - mensen te gaan kwetsen. Dus een cliché afwijzing als “Sorry maar andersom voel ik bij het bekijken van jouw profiel geen klik” is prima. Bijvoorbeeld als de waarheid is dat je haar heel onaantrekkelijk vindt.
 

Harde wereld

Voor mij is dit allemaal zo ontzettend vanzelfsprekend. Ik zie het als een kwestie van fatsoennormen. Ik ben niet voor niets door mijn ouders opgevoed met het uitgangspunt dat je mensen met respect moet behandelen.
Negeren vind ik het toppunt van respectloosheid. Kijk, als iemand op een datingsite op jou reageert terwijl hij/zij totaal niet aan jouw datingwensen voldoet (bijvoorbeeld door een te groot leeftijdsverschil) en hij/zij dat drommels goed kan weten dan hoef je van mij echt niet te reageren. Hetzelfde geldt voor een onpersoonlijke reactie van iemand met een standaardzin waarvan je vermoedt dat hij/zij die tegelijk aan diverse mensen stuurt. Ook dan hoef je van mij niet te reageren.
Maar ik ben niet zo iemand. Om te beginnen reageer ik sowieso weinig op vrouwen op datingsites eenvoudigweg omdat ik met de meesten geen klik voel. Dus als ik een keer wel reageer dan doe ik dat heel bewust. Dan heb ik haar profiel en foto’s goed bekeken en zie ik genoeg aanknopingspunten en overeenkomsten die een reactie rechtvaardigen omdat ik in elk geval op papier potentie zie tot een leuk eerste contact. Wat uiteraard geen garantie is op een wederzijdse klik maar vanuit mijn kant kan ik in elk geval goed onderbouwen waarom ik juist op deze vrouw reageer.
Met het reageren ga ik altijd op een vriendelijke manier in op persoonlijk dingen uit haar profiel die mij opvielen - bijvoorbeeld door de overeenkomsten met mij - en laat ik tussendoor ook wat van mijn humor zien om af te tasten of zij die leuk vindt.
Van de laatste vier vrouwen waar ik op een datingsite op deze vriendelijke manier heb gereageerd, heb ik niets vernomen. Geen enkele aardige (cliché) afwijzing of bedankje voor de moeite die ik heb genomen of wat dan ook.

Ik vind dit veelzeggend over de harde wereld waarin wij leven. Vooral als je bedenkt dat het soort vrouwen waar ik op reageer op papier althans gevoeliger en empathischer dan gemiddeld zijn. Of het moet zo zijn dat ik veel slechter ben in het inschatten van vrouwen en het scannen van profielen dan ik denk, maar dat weiger ik te geloven. 
En als deze “empathische” vrouwen al niet eens de moeite nemen om een vriendelijke afwijzing te sturen vanuit de gedachte dat je dat wel verdient na zoveel moeite in hen te hebben gestoken, wat zegt dat dan wel niet over de hardheid van deze wereld?
 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie. 

 

301. Column over daten (1/3, delen 2 en 3 volgen hierna): Wie vreemd is en datet, trekt vreemde dates aan

Onderwerp: ervaringen met daten - privé

 

Meer gedatet dan ooit

De laatste maanden heb ik via twee heel uiteenlopende datingsites meer gedatet dan ooit. Iets wat best wel opvallend is voor mij. Waarbij de kanttekening moet worden geplaatst dat dit inhoudt dat ik vooral met diverse vrouwen online contact heb gehad. Kijkend naar de afgelopen anderhalf jaar heb ik pas vier dates face to face ontmoet waarvan drie in de afgelopen drie maanden.
 

Nare datingervaringen

Wie mij en mijn columns in de loop der jaren heeft gevolgd, weet dat ik de afgelopen jaren een aantal vervelende ervaringen op het gebied van daten heb gehad (zoek bij labels rechtsonder mijn weblog op Dating).
De meest trouwe lezers weten misschien zelfs dat ik mijn meest nare datingervaring in april 2017 van me heb afgeschreven in twee columns: 282 en 283. Columns die nu overigens niet meer te vinden zijn op mijn weblog. Ik heb ze offline gehaald omdat ik ze te emotioneel van toon vond. Wat niet vreemd is aangezien ik ze vrij snel en impulsief net na de vervelende ervaring had opgeschreven toen ik behoorlijk down was. Misschien dat ik de columns op een dag wel weer online zet. Al is het alleen maar om (voor later) aan mijn kinderen te laten zien dat hun vader ook maar een gewoon mens is die soms last heeft van emotionele en depressieve buien.
Wat voor de laatst genoemde date in extreme mate geldt, gold in mindere mate ook voor een paar andere nare datingervaringen: na afloop was ik meteen als een verongelijkt kind klaar met de vrouwen en nam ik me steeds plechtig voor om voorlopig dan wel nooit (zie column 177) meer te gaan daten omdat het toch alleen maar ellende opleverde. Wel met de overigens verstandige toevoeging “zeg nooit nooit” want zelfs in depressieve buien besef ik nog wel dat na regen vroeg of laat toch weer zonneschijn komt.
Gelukkig kan ik achteraf ook best wel om mijn eigen datinganekdotes lachen, want je kunt veel van mij zeggen maar niet dat ik geen zelfspot heb. Op zijn tijd lachen om je eigen ellende is goed en gezond.
 

Vreselijke clichés en dooddoeners

Zoals voor meer singles zal gelden, gaat het daten bij mij dus ook duidelijk in golfbewegingen. Soms probeer ik het een aantal maanden en als het dan niet lukt (ik ben nog steeds single dus trek je conclusies) ben ik er weer voor een aantal maanden klaar mee.
Mijn grote geluk is echter dat ik uitstekend alleen kan zijn en dus ook niemand nodig heb. Maar daar staat wel weer tegenover dat ook ik - niets menselijks is mij vreemd - me soms eenzaam en alleen voel en gewoon liefde, intimiteit en “last but no least” (ik blijf een man) seks in mijn leven mis.
Romanticus als ik van nature ben en blijf zal ik echter altijd de hoop houden dat daarbuiten ergens een vrouw rondloopt die helemaal bij mij past en die van mij houdt zoals ik ben met al mijn voor- en nadelen (én vice versa). Vandaar ook dat ik van mezelf vind dat wat er op datinggebied ook aan nare ervaringen passeert ik gewoon stug door moet gaan vanwege de vreselijke maar o zo ware clichés en dooddoeners als “Nooit geschoten is altijd mis” en “De aanhouder wint”.   
 

Om gek van te worden

Mijn doorzettingsvermogen werd de afgelopen maanden weer aardig op de proef gesteld toen ik tijdens het daten opnieuw een hele vreemde vrouw trof. Je kunt gerust stellen dat deze date probleemloos de concurrentiestrijd met mijn date van vorig jaar kan aangaan om de prijs van meest vervelende datingervaring.
Grootste overeenkomst tussen beide dames was dat er bij beiden een grote discrepantie zat tussen wat ze zeiden en beloofden en wat ze vervolgens deden. Verwachtingen opwekken konden beide dames als geen ander, maar ze vervolgens waarmaken was een heel ander verhaal. Om gek van te worden.
Gelukkig heb ik veel geleerd van mijn ervaring van vorig jaar waardoor ik dit keer niet de behoefte voelde om alles tot in detail van me af te schrijven. Bovendien had ik dit keer maar een paar dagen nodig om mezelf bij elkaar te rapen en te denken van godverdomme, ik laat me niet uit het veld slaan door één extreem vreemde vrouw. Nu ga ik helemaal net zo lang door met daten tot ik die ene vrouw gevonden heb! 
 

Soort zoekt soort

Natuurlijk klinkt het allemaal heel stoer en strijdlustig maar ik moet daarbij nog wel even bedenken dat de kans heel groot is dat ik tijdens het daten op weg naar mijn doel (die ene bijzonder vrouw) nog over heel wat vreemde vrouwen zal struikelen. Want ik ben zelfkritisch genoeg om te beseffen dat het feit dat ik steeds van die vreemde vrouwen tref tijdens het daten natuurlijk ook een hoop over mij zegt.
Dat ik zelf nogal vreemd en afwijkend ben en ook vaak zo door anderen word gezien, is iets wat mij met name de afgelopen tien jaar pas echt duidelijk is geworden. En wie vreemd en afwijkend is en datet, trekt vanzelf vreemde en afwijkende dates aan. Je hoeft geen wiskundig genie te zijn om deze conclusie te kunnen trekken: soort zoekt - en vindt (hopelijk althans bij het daten!) - soort.
 

Hoogbegaafd

Noem het toeval of niet maar van de afgelopen vier vrouwen die ik face to face heb ontmoet tijdens het daten (waarvan keurig verdeeld er twee op mij hadden gereageerd en twee die ik had benaderd) bleken er drie hoogbegaafd te zijn zonder dat dat woord uiteraard in het datingprofiel werd vermeld. De vierde was ook zeer intelligent en beweerde een HSP (Hoog Sensitief Persoon) te zijn, al vermoed ik zelf dat er meer speelt. En voor wie dit niet weet: over het algemeen is men het erover eens dat alle hoogbegaafden in meer of minder mate ook hoogsensitief zijn.
Nee, natuurlijk is het geen toeval dat wij ons in het algemeen aangetrokken voelen tot (profielen van) potentiële partners waar we veel overeenkomsten mee hebben. De naïeve mensen die zo graag geloven in "opposites attract" uiteraard uitgezonderd. Want hoe leuk opposites attract ook klinkt, blijkt het in de praktijk helaas niet zo goed te werken: wie het meest kans wil maken op een succesvolle langdurige relatie doet er goed aan om een partner te zoeken waarmee hij/zij veel overeenkomsten heeft. Zo simpel is het: soort zoekt soort omdat dat nu eenmaal het beste werkt.
Dus dat ik met mijn ADD- en hoogbegaafdheidskenmerken tijdens het scannen van profielen uitkom bij vrouwen met vergelijkbare kenmerken is zo logisch als wat.
 

Vreemde verhalen

Fascinerend aan de hoogbegaafde dates was ook dat ze een voor een vreemde verhalen hadden over een familielid (broer, zus, zoon, dochter, ouder) dat min of meer aan de rand van de maatschappij was beland. En dan moet je denken aan types die bijvoorbeeld op hun veertigste nog bij hun ouders wonen en/of die nooit of vrijwel nooit een normale baan hebben gehad maar die leven van een of andere uitkering (of van hun ouders) omdat ze eenvoudigweg niet in te passen zijn in het “gewone” systeem etc.
Toch zijn dit soort verhalen voor mij al lang niet verrassend meer. Kijkend om te beginnen naar mezelf en mijn familie zijn wij tenslotte ook niet bepaald gemiddeld. Al wil mijn zus dat absoluut niet horen aangezien zij zichzelf allesbehalve als afwijkend beschouwt (of wil beschouwen).

Waar ik in mijn leven zowel op het gebied van werk als relaties opvallend veel heb geworsteld (al ben ik dan nog wel "gewoon" bijna tien jaar getrouwd geweest en heb ik drie kinderen), geldt dat voor mijn zus wat werk betreft niet. Of beter gezegd minder. Mijn zus kan iets waar ik heel slecht in ben: het accepteren van vervelende situaties zoals ze zijn, ook al houdt dat in dat je bijvoorbeeld werk doet wat allesbehalve boeiend of op je niveau is. Terwijl ik in zo'n situatie alleen maar blijf doormalen, -denken en analyseren van: mijn God, wat doe ik hier?
Maar dat mijn zus op haar leeftijd van 55 jaar nog nooit een (lange) relatie heeft gehad is - of ze wil of niet - natuurlijk toch afwijkend van het gemiddelde en zegt aldus iets over onze nature/nurture achtergrond.

 

Patronen herkennen

Tegen de laatste hoogbegaafde date die ik van de week ontmoette, zei ik dat als ik van tevoren had mogen gokken wat voor verhaal ze tijdens onze date over zichzelf zou gaan vertellen ik met een verhaal was gekomen wat heel veel raakvlakken had gehad met haar ware levensverhaal. En dat klopt ook.
Veel van de mensen waar ik het best mee klik in het leven, hebben in meer of mindere mate van die vreemde verhalen over zichzelf of over familieleden die her en der een beetje buiten de boot zijn gevallen. Voor mij is het zo langzamerhand verrassender als iemand waarmee ik een goede klik voel niet zo'n soort verhaal heeft als wel.
Hoe ouder ik word, hoe meer ik de patronen in het leven om mij heen begin te zien en te herkennen. Patronen die er altijd al waren, maar waar ik gewoonweg overheen keek omdat ik er niet op lette of de benodigde kennis ervoor niet had om het te signaleren. Voor een gepassioneerd wiskundig genie moet het leven helemaal fascinerend zijn denk ik altijd. Gewoon omdat de gehele natuur vol patronen zit waar de gewone mens geen weet van heeft. In die zin ben ik wel een aanhanger van de gedachtegang dat wiskunde een belangrijke sleutel is tot het begrip van de natuur en van alles om ons heen.
 
Deel 2 en 3 over daten volgen meteen hierna.
 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.