81. Hoe dom kun je zijn

Actualiteit - Liegen en bedriegen/Hypocrisie - Politiek/Macht 

Hypocrisie

Ik heb behoorlijk negatieve associaties met de Verenigde Staten. Ik kan zelfs gerust zeggen dat ik soms echt walg van dat land. Dit betekent echter niet dat ik zo simpel ben om te denken dat daar veel meer slechte mensen wonen dan hier. Dat denk ik tenslotte ook niet van een land als Noord-Korea. En ook al zou dat wel zo zijn, dan nog zal dat meer met onwetendheid en eeuwenlange indoctrinatie en manipulatie vanuit de politiek te maken hebben dan met de slechtheid van hun burgers.
Mijn negatieve associaties met de Verenigde Staten houden ook niet in dat ik nu meteen op internet een handleiding ga zoeken voor het maken van bommen met huis-tuin-en-keuken-materialen. Al zal deze zin waarschijnlijk niet voorkomen dat ik op de zwarte lijst van de Verenigde Staten wordt geplaatst op de dag dat ik een bekende Nederlandse columnist word en zij deze column onder ogen krijgen.
Als je aan mij vraagt wat ik vooral haat aan de Verenigde Staten dan is dat in één woord samen te vatten: hypocrisie.
Prima hoor dat je keihard optreedt tegen mensen die bommen hebben geplaatst waarbij onschuldige mensen zijn omgekomen, waaronder een jongetje van acht jaar oud. Prima dat je zo tegen het kwaad ageert dat je bereid bent een hele stad ervoor stil te leggen en tienduizend politiemannen in de achtervolging zet op een negentienjarige moordenaar. Daar valt heus wel wat voor te zeggen. Tenminste… zo lang als je dat consequent doet. Als een land onverbiddelijk optreedt tegen elk individu dat onschuldige slachtoffers maakt dan kan ik daar wel mee leven.

 

Vast zonder vorm van proces

Maar we praten hier natuurlijk wel over een land dat de laatste weken nog meer in het nieuws kwam dan alleen met hun succesvolle jacht op de twee daders van de bomaanslagen in Boston.
Zo is het momenteel zeer onrustig in het omstreden gevangenenkamp Guantánamo Bay op Cuba. Het kamp dat president Obama tijdens een van zijn verkiezingsbeloftes in 2008 beloofde te gaan sluiten maar dat nu, bijna vijf jaar later, nog steeds bestaat.

Al meer dan 100 van de 166 gevangenen zijn inmiddels in hongerstaking omdat ze de onmenselijke omstandigheden waaronder ze gevangen zitten zat zijn. Velen van hen zitten daar vast zonder aanklacht, zonder vorm van proces en sommigen voor zelfs al meer dan elf jaar (!).

 

Documentaire You don't like the truth

De VPRO zond onlangs de tijdens het IDFA van 2010 met de juryprijs bekroonde documentaire “You don’t like the truth” uit over de verhoring in Guantánamo Bay van de zestienjarige Canadese jongen Omar Khadr.
Khadr werd beschuldigd van moord op een Amerikaanse militair in 2002 in Afghanistan. De Verenigde Staten stonden erop dat de minderjarige Khadr als oorlogsmisdadiger werd berecht, terwijl dit volgens de internationale wetgeving en de Verenigde Naties helemaal niet mag.
Voordat Khadr in Guantánamo Bay terechtkwam, was hij in de Afghaanse stad Bagram al dermate door de Amerikanen lichamelijk en geestelijk gemarteld dat hij bekende wat ze hem maar wilde laten bekennen. Dat er geen enkel bewijs was dat Khadr de Amerikaanse militair had gedood - hij was zwaargewond op het moment dat hij dat gedaan zou moeten hebben - deed niet ter zake. Khadr zit momenteel zijn gevangenisstraf van acht jaar uit.  

 

Documentaire Dirty Wars

Een andere documentaire die het IDFA eind dit jaar gaat vertonen, is “Dirty Wars” van regisseur Richard Rowley over de zoektocht van onderzoeksjournalist Jeremy Scahill naar de gevolgen van de War on Terror voor de VS.

Deze War on Terror werd na 9/11 door president Bush in gang gezet, maar is onder president Obama nog flink geïntensiveerd. De “Kill Lists” met gezochte terroristen worden elk jaar langer en langer en de geheime missies en drone-aanvallen in landen als Afghanistan en Pakistan zijn talrijker dan ooit.

In Nieuwsuur verklaarde Scahill in een gesprek met Twan Huys dat de War on Terror alleen maar averechts werkt. Ondanks dat sommige van de zogenaamde precisie-aanvallen op leiders van terreurgroepen inderdaad “succesvol” zijn, vallen er in dit proces ook regelmatig onschuldige burgerslachtoffers te betreuren waardoor de Verenigde Staten in feite alleen maar een nieuwe generatie vijanden aan het creëren zijn die straks met recht Amerika zal willen aanvallen. Hoe dom kun je zijn.

 

The-enemy-of-my-enemy-is-my friend-mentaliteit

Dat een paar weken geleden ook nog eens een voorstel voor een strenger antecedentenonderzoek voor kopers van wapens door de Amerikaanse Senaat werd afgewezen, is hier haast het vermelden niet meer waard.
Schietdrama’s, de doodstraf, schending van mensenrechten, Guantánamo Bay, War on Terror, kill lists, onschuldige burgerslachtoffers, liegen, bedriegen, hypocrisie, een vreselijke “The enemy of my enemy is my friend”-mentaliteit; sorry, maar zo kijkt deze Westerse en niet gelovige man tegen de Verenigde Staten. Nog een naam om aan jullie zwarte lijst toe te voegen...

God Bless America!

Mijn God, als ik God was, zou ik echt enorm balen om steeds maar weer op die manier in een adem met dat land te worden genoemd.

  

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

 

80. Je doet het voor de kinderen!

Privé - Familie/Gezin - TV/Film/Docu - Scheiden 

Typische vrouwenserie

Ik zap, dus ik ben (een man). Tenminste daar probeer ik mezelf van te overtuigen, want een tijdje terug bleef ik tijdens het zappen hangen bij zo’n typische vrouwenserie: “Divorce”. Ik kijk nooit naar series, maar met zo’n titel plus het gegeven dat de serie gaat over drie mannen die middenin een scheiding zitten maar is bedacht door een vrouw (Linda de Mol), raakte ik als gescheiden man toch een beetje nieuwsgierig.
Ik viel meteen middenin een scène die mij bekend voorkwam. Een van de mannen had ruzie met zijn ex-vrouw over de zomervakantie. Zij had zonder te overleggen geboekt voor zes weken bij haar zus in Canada, terwijl hij aangaf recht te hebben op drie weken waarin hij met de kinderen wilde kamperen. Aan het eind van de ruzie verzuchtte de vrouw “Ok, dan vertel ik mijn zus wel dat het niet doorgaat. Zeg jij het tegen de kinderen?” Waarop even later een boze dochter bij haar vader verhaal kwam halen omdat hij haar vakantie had verpest.
Hoe komisch zoiets in een serie ook kan zijn, is het eigenlijk te triest voor woorden dat dergelijke incidenten in het echte leven schering en inslag zijn bij gescheiden stellen.

Maar alle nadelen hebben weer hun voordelen moet de slimme Linda de Mol na haar eigen scheiding gedacht hebben, dus waarom geen serie maken over dit gevoelige onderwerp? Het brengt weer wat geld op in het toch al niet krappe laatje van La Mol en je kunt in een moeite door al je eigen scheidingsperikelen en frustraties van je af schrijven.

Gebrek aan inspiratie zal Linda in elk geval zeker niet gehad hebben. Behalve uit eigen ervaringen kon ze ongetwijfeld ook putten uit die van vele Gooische vriendinnen en vrienden om haar heen. Waaronder ongetwijfeld ook veel gefrustreerde Gooische Vrouwen die in die levensfase zijn beland waarin ze erachter komen dat een rijke man trouwen toch niet het summum is, maar wel garantie biedt op een riante alimentatie. Met vreemdgaan als goed alternatief, waarbij - als je het goed speelt - zowel de financiële als lichamelijke lusten behouden blijven.

 

Meer een opoffering dan een lolletje

Twee jaar geleden wilde mijn ex-vrouw met de kinderen op vakantie naar, jawel, Canada voor een familiereünie. Omdat het zo’n dure reis was, vroeg ze aan mij of ik mee wilde betalen. Toen ik stomverbaasd maar rustig uitbracht dat ik er niet veel voor voelde om als ex-man aan de vakantie van mijn ex-vrouw mee te betalen, reageerde ze zeer geprikkeld. Eén ding moest ik goed begrijpen: “Je doet het niet voor mij, maar voor de kinderen!”  

Vervolgens beet ze me toe dat haar vriendinnen het ook al vreemd vonden dat ik nooit meebetaalde aan haar wintersportvakanties, omdat ik zoiets nooit met de kinderen deed en zij wel. Mijn ex-vrouw is een gepassioneerd skister vanaf haar vierde jaar, terwijl ik ermee begon toen ik haar leerde kennen. Maar ik besefte blijkbaar niet dat de skivakanties met de kinderen voor haar meer een opoffering dan een lolletje betekenden en ze een gebaar van dankbaarheid in de vorm van een financiële vergoeding dus wel op zijn plaats vond.

 

Mijn broek zakte af

Helaas voor mijn ex hield ik voet bij stuk en zei haar dat ik het eerlijk gezegd een belachelijk voorstel vond. “Goed, dan zal ik de kinderen wel zeggen dat we door papa dit jaar niet naar Canada kunnen gaan,”  was haar antwoord.

Mijn broek zakte af en een dag later hing ie opnieuw op mijn knieën toen mijn oudste zoon tegen mij uitviel omdat hij had gehoord waarom de reis naar Canada niet zou doorgaan. Lullig voor mijn zoon reageerde ik mijn woede op hem af door hem toe te snauwen dat mama en papa duidelijk met elkaar hadden afgesproken om na de scheiding zelfstandig en (financieel) compleet onafhankelijk van elkaar verder te leven en dat mama dus verantwoordelijk was voor haar eigen vakantie en niet ik.

 

Communiceren vanuit verstand en niet vanuit gevoel

Scheiden is lijden. Het brengt de meest negatieve emoties in een mens naar boven en je moet verdomd goed uitkijken dat die niet de overhand krijgen want dat levert alleen maar verliezers op waaronder vooral (indien aanwezig) de kinderen.
Al zijn er natuurlijk ook altijd winnaars die ter viering van de zoveelste smerige scheidingsrechtszaak na afloop een lekker geel likeurtje kunnen oplepelen dat dezelfde naam draagt als hun beroep.
Mijn uitgangspunt na mijn scheiding is altijd geweest om naar mijn ex toe te communiceren vanuit mijn verstand en niet vanuit mijn gevoel. Als je dan toch aan het scheiden bent, kun je maar beter meteen beginnen met het uit elkaar halen van deze twee begrippen.

Ondanks dat dit uitgangspunt me veel heeft geholpen, zou ik willen dat ik kon beweren dat dat me altijd is gelukt. Maar dan zou ik liegen. Wel kan ik beweren dat ik nooit tijdens telefoongesprekken met mijn ex de hoorn erop heb gegooid. Bij afwezigheid van een hoorn deed de rode uitknop die truc. Of hoe kinderachtig een mens uit een gevoel van boosheid, teleurstelling, onmacht en irritatie over steeds terugkerende, zinloze patronen kan handelen.
Tientallen columns kan ik over dit onderwerp vol schrijven en dit zal dan ook vast niet de laatste zijn. Mocht Linda de Mol ooit nog inspiratie te kort komen voor het tweede seizoen van Divorce dan kan ze me altijd bellen.

  

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

Foto (van ansichtkaarten): Tonko

79. De perfecte gevangenis: piece of cake!

Actualiteit - Goed/Kwaad - Corruptie

 

Volstrekt normaal

In een gevangenis in Baltimore in de Verenigde Staten heeft bendeleider Tavon White vier bewakers zwanger gemaakt. Zeker dertien vrouwelijke cipiers sliepen met bendeleden en hielpen hen met het naar binnen smokkelen van mobieltjes en drugs. White verklaarde dat er in deze gevangenis niets zonder zijn toestemming gebeurde en dat hij er 16.000 dollar per maand verdiende aan afpersing en smokkel.
Niet voor niets gaat dit om een klein berichtje, want je hoeft maar een willekeurige Amerikaanse gevangenisfilm te zien om te weten dat het in de Verenigde Staten, net als in veel andere landen, volstrekt normaal is dat gevangenen hun criminele praktijken ook binnen de gevangenispoorten voortzetten.

 

Het zal wel weer aan mij liggen

Het komt in mijn leven nogal vaak voor dat ik me een klein jongetje voel dat met grote naïviteit de wereld aanschouwt en zich enorm verbaast over allerlei bizarre zaken die algemeen geaccepteerd lijken te zijn. Het zal wel weer aan mij liggen, denk ik dan.
Noem me simpel, maar ik dacht dus dat gevangenissen bedoeld waren om boeven in op te sluiten met als doel ervoor te zorgen dat ze met onmiddellijke ingang stoppen met hun misdadige praktijken en te voorkomen dat ze nog meer slachtoffers maken.

Maar wellicht heb ik iets gemist en bestaat er een regel die luidt dat dat alleen geldt voor buiten de gevangenis en mogen de boeven binnen gewoon door gaan met hun criminele activiteiten zo lang als ze het maar niet te bont maken of zoiets.

Behalve genoemd doel kun je met een penitentiaire inrichting natuurlijk ook hét ultieme doel nastreven: van de gevangenen betere mensen maken. Maar wellicht is deze ambitie te utopisch, al zullen in mijn Utopia überhaupt geen gevangenissen bestaan.

De directeur van de gevangenis in Baltimore kan in elk geval concluderen dat genoemde doelen voor hem iets te hoog gegrepen waren. Als mijn gevangenen in mijn gevangenis hun tijd zouden doorbrengen met het verrichten van criminele activiteiten en het bezwangeren van cipiers zou ik toch wel een beetje aan mezelf gaan twijfelen en een omscholingscursus overwegen.

 

A piece of cake

Ik vraag me serieus af hoe moeilijk het nou kan zijn om een goed draaiende gevangenis op te zetten.

Je hebt nodig: een gebouw, een groep criminelen, een stel bewakers en een lijst met gevangenisregels waar iedereen zich aan dient te houden.

De eerste regel luidt dat als een gevangene binnenkomt hij zijn spullen inlevert en hij gedurende zijn verblijf - op wat kleren en onschuldige gebruiksgoederen na - geen bezit meer zal hebben. Een beetje overbodig te vermelden dat dit dus inhoudt dat bijvoorbeeld sigaretten, drank, drugs, wapens en geld streng verboden zijn. De gevangenis moet tenslotte geen plek worden waar een crimineel zich thuis waant, want dan schiet het zijn doel voorbij.

Als je vergelijkbare strenge regels hanteert naar de bezoekers toe door ze grondig te fouilleren of, veel beter, alleen contact met een glazen tussenwand ertussen toe te staan dan is er nog steeds niets aan het handje. Selecteer je "last but NOT LEAST" nog goed personeel dat er streng op toeziet dat de regels worden nageleefd dan heb je volgens mij de perfecte gevangenis: a piece of cake!

 

Betrouwbare en integere mensen liggen niet voor het oprapen

Toch gaat het ergens in dit proces gigantisch mis en ieder weldenkend mens weet wel waar dat aan ligt: het eigen (corrupte) personeel.

Dat je gevangenen en hun bezoek niet kunt vertrouwen, spreekt voor zich. Maar zo lang als je goed, integer, betrouwbaar personeel hebt dat behalve de gedetineerden ook de regels streng bewaakt, is dat natuurlijk geen enkel probleem.

Uit het gegeven dat binnen bepaalde gevangenissen door de gedetineerden criminele activiteiten worden uitgevoerd zijn mijns inziens twee conclusies mogelijk: óf goed personeel is moeilijk te krijgen óf goede mensen in het algemeen zijn gewoon (te) schaars.
Hopelijk blijkt het oplossen van het probleem in Baltimore slechts een kwestie te zijn van het verbeteren van het wervingsbeleid. Misschien draaide het allemaal wel om een paar vervelende misverstanden tussen de uitzendbureaus en de aangemelde kandidaten en kon men pas achteraf concluderen dat de kandidaten weliswaar prima voldeden aan functie-eisen als “heeft affiniteit met het gevangeniswezen” en “kan goed met gedetineerden communiceren”, maar bleken ze gewoon wat ongelukkig geformuleerd en geïnterpreteerd.

Waar ik echter meer bang voor ben, is dat betrouwbare en integere mensen die ongevoelig voor corruptie zijn simpelweg niet voor het oprapen liggen. Was het leven maar zo overzichtelijk dat alle bad guys in de gevangenissen zitten en je de cipiers kunt werven uit de resterende good guys buiten. Maar helaas zijn er nog altijd veel meer bad guys buiten dan binnen en komt corruptie op alle niveaus voor. Vraag maar aan Bram Moszkowicz, die ik trouwens ook als cipier voor geen (contant) geld zou vertrouwen.

Ik denk dat ik maar eens lekker ga wegdromen bij een Pippi Langkous-DVD. “Waren alle criminelen maar zoals de boeven van Pippi”, zeg ik altijd tegen mijn kinderen.

 

Boeven: “Je hebt er toch niets op tegen als we je koffer met goudstukken meenemen hè?”
Pippi: “O nee hoor, helemaal niet. En jullie hebben er toch niets op tegen dat ik ‘m weer terugneem hè?”

Geweldig!

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

Pippi Langkous en de boeven (foto: internet)

 

78. The mummy is dead

Actualiteit - Politiek/Macht - De Dood - Goed/Kwaad - Filosofie

Ieder mens heeft goede en slechte kanten

Afgelopen week waren er een hoop blije mensen in Engeland. Ten eerste alle winnaars van de “Top Celebrity Death Pool” die hadden gewed dat Margaret Thatcher rond deze tijd zou overlijden. Maar ook veel “gewone” Thatcher-haters schijnen menig champagnekurk tegen het plafond te hebben geschoten.

Ik moet wel ver heen zijn voordat ik de behoefte voel om iemands dood te vieren, maar ik was geen Margaret Thatcher-fan. Al geldt ook hier de zoveelste levensles aan mijn kinderen: ieder mens heeft goede en slechte kanten.

Zo bleek de Iron Lady naar haar directe collega’s toe niet altijd van ijzer te zijn, maar stond ze ook als persoonlijk en attent bekend (net als dat Adolf Hitler overigens ook heel charmant was naar zijn secretaresses, dus wat zegt dat...). Al vraag ik me af of Thatchers kinderen dezelfde ervaring hadden. De oud-premier pleegde bij thuiskomst de naam van dochter Carol nog wel eens te vergeten...

 

Broertje dood aan bescheiden mensen

Grappig is te zien hoe verschillend mensen kunnen denken over een en dezelfde persoon. Wat de een goed aan Thatcher vond, werd door de ander als “pure evil” omschreven.
Het doet mij denken aan de naïviteit waarmee ik vroeger dacht over de termen goed en kwaad. Ik ging er altijd van uit dat deze begrippen een soort van universele betekenis hadden. Waarbij ieder mens van nature wel weet wat goed is en wat slecht. Als in een soort natuurwet zeg maar.
Maar waar ik toen in dit boeiende vraagstuk uit de filosofie dus geneigd was te geloven in het bestaan van een objectief goed en kwaad,  heb ik dat inmiddels al lang niet meer. Wat in de ene cultuur als goed gezien wordt, kan in een andere cultuur juist weer als slecht worden beschouwd én vice versa.
Vroeger dacht ik bijvoorbeeld ook dat ieder weldenkend mens net als ik menselijke kenmerken als “zachtaardig”, “lief”, “bescheiden”, “beleefd”, “vergevingsgezind’, “sociaal” en “eerlijk/integer” als goed en positief beschouwde. Pas later kwam ik er achter dat dat helemaal niet zo is. Lang niet iedereen heeft bij dergelijke woorden dezelfde positieve associaties.
Zo heeft een goede vriend van mij juist een broertje dood aan zachtaardige, bescheiden, eerlijke mensen (kennelijk mag hij mij om andere redenen). Hij ergert zich aan hun softe karakter waarmee ze niets zullen bereiken in het leven.
En van een goede vriendin weet ik dat zij het prettig vindt dat haar man arrogant is, omdat ze daar juist op valt. Iets wat binnen relaties in uiteenlopende varianten natuurlijk vaker voorkomt. Met als uitwassen de vrouwen met narcistische partners die hen mishandelen, maar die ze nooit zullen verlaten omdat ze zich altijd tot hen aangetrokken blijven voelen. De softe hoofdrolspeler in de film “Hufters & Hofdames” (1997) werd hiervoor al door zijn goede vriend gewaarschuwd: vrouwen vallen op hufters en niet op hofdames.

 

Keiharde arrogante bitch

Thatcher was natuurlijk allesbehalve een lieve, bescheiden, vergevingsgezinde vrouw. Zeker in de politiek ben ik het met mijn vriend eens dat je met dergelijke eigenschappen niet ver zult komen. Een betere omschrijving van Thatcher is die van een keiharde, arrogante, rancuneuze bitch die haar vijanden met alle plezier op typisch Britse wijze met de grond gelijk maakte: beleefd, bekakt, retorisch ijzer(!) sterk en met humor. Maar bitch of niet: veel Engelsen liepen weg met Thatcher.

 

Links vs. rechts

Ondanks dat ik het naïeve idee dat iedereen hetzelfde onder goed en kwaad verstaat als ik inmiddels dus al lang kwijt ben, begrijp ik mijn gedachtegang wel. 

Zeker als ik bijvoorbeeld kijk naar een rijtje met de links-rechts tegenstellingen in de politiek. Ook al kunnen bepaalde standpunten van zogenoemde "linkse" en "rechtse" partijen in deze tijd nog wel eens overlappen, dan nog ben ik ervan overtuigd dat er tussen het gedachtegoed van de écht (oorspronkelijke) linkse en rechtse politieke partijen essentiële verschillen zitten. 

Wie bijvoorbeeld kijkt naar het volgende rijtje zal het toch met mij eens zijn dat dit bekende tegenstellingen zijn tussen respectievelijk politiek links en rechts: progressief vs. conservatief, aan anderen denken (altruïsme) vs. aan jezelf denken (egoïsme), gelijkheid vs. ongelijkheid, ontwikkelingshulp vs. defensie, milieu vs. industrie/economie etc.
Mijn wellicht naïeve, idealistische ik kan zich om deze reden nog steeds moeilijk voorstellen dat er rechtse kiezers zijn omdat het voor mij - gechargeerd gezegd - keuzes zijn tussen goed en kwaad. Je kunt tenslotte toch moeilijk alle sociale mensen die opkomen voor de zwakkeren slecht noemen en iedereen die alleen maar aan zichzelf denkt goed?
In mijn ogen valt dit alleen (een soort van) goed te praten als je er gewoon voor uitkomt dat net als in het dierenrijk ook bij de mensheid het recht van de sterkste moet gelden. Waarbij degenen met de beste nature en nurture omstandigheden zullen winnen en overleven, terwijl de rest het onderspit zal delven en sterven. That's how nature works! En ja, hier valt zeker wat voor te zeggen. Maar het is alleen niet de wereld waarin ik zou willen leven...  

 

Bevriend met wrede dictator Pinochet

Terugkomend op Thatcher kan ik zeggen dat hoe genuanceerd ik aan de ene kant ook ben – mijn kinderen vertel ik tot vervelens toe dat een verhaal altijd twee kanten heeft - ik ook een principiële, zwart-wit kant heb. Vooral als ik overtuigd ben van mijn gelijk.
Wie zoals Thatcher bevriend was met een wrede dictator (Pinochet) die verantwoordelijk was voor de marteling, moord en verdwijning van duizenden onschuldige burgers, deugt in mijn ogen niet. Punt.

Maar de champagnefles blijft dicht. En wat je ook over Thatcher kan zeggen, humor en zelfspot had ze wel. Jaren na haar aftreden sprak ze het Britse parlement weer eens toe: “On my way here I passed a local cinema and it turns out you were expecting me after all, for the billboards read: The mummy returns."

But now the mummy is dead: Margaret Thatcher R.I.P.

 

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.