woensdag 22 november 2017

290. Column over dood tennisster Jana Novotná: Zachtaardige en bescheiden mensen als Jana Novotná kennen altijd meer twijfels

 

Onderwerpen

actualiteit - dood Jana Novotná en Charles Manson - choking - Miloslav Mecir - twijfel en (faal) angst


Ach gossie moment

En weer had ik een “Ach gossie” moment bij het horen van het nieuws van het overlijden van een beroemd persoon. Charles Manson - de charismatische leider van een sekte die eind jaren zestig verantwoordelijk was voor de dood van minstens acht mensen - overleed op zondag 19 november.
Maar wie nu denkt dat de eerste zin op hem slaat, kent mij en mijn columns niet. Nee, ik heb het natuurlijk niet over Manson maar over de (voormalig) Tsjechische tennisster Jana Novotná die op dezelfde dag overleed aan kanker. 
 

Gestoorde psychopaat spreekt meer tot de verbeelding

Niet dat het om kwantiteit gaat, maar het is voor onze wereld veelzeggend dat de ironie van het lot wil dat er op deze aarde meer mensen zullen treuren om de dood van Manson dan om het verlies van Novotná. Manson ontving naar schatting 60.000 brieven per jaar van (veelal vrouwelijke) bewonderaars. Dat veel vrouwen op foute mannen plegen te vallen weet ik, maar dit soort vrouwen nemen het begrip "fout" wel heel letterlijk.  
Tja, een gestoorde psychopaat die verantwoordelijk is voor diverse moorden blijft nu eenmaal altijd meer tot de verbeelding spreken dan een vriendelijke en bescheiden proftennisster die één keer Wimbledon heeft gewonnen. Het is wat het is.
“Positief” aan dit verhaal is dat ik dus nog altijd kans maak om gedurende mijn leven immens populair te worden en duizenden vrouwelijke fans (én huwelijksaanzoeken) binnen te hengelen. Daarvoor hoef ik “alleen nog maar” een serie gruwelijke moorden te plegen of - nog beter - anderen vanuit mijn rol als charismatische sekteleider voor mijn karretje te spannen om ze het vuile werk voor mij te laten opknappen.
Voor zijn imago van iconische “massamoordenaar” heeft Manson gedurende de 83 jaar die hij op deze aarde doorbracht een opvallend aantal moorden gepleegd: nul komma nul. Oftewel evenveel als ik, waarmee hij in elk geval één overeenkomst met mij had. Met dat pikante verschil dat ik die nul nog kan wegwerken en hij niet meer. Zo bekeken was Manson eigenlijk best wel een watje. Daar verandert zelfs het op zijn voorhoofd ingekerfde hakenkruis niets meer aan.
 

Over de doden niets dan goed

Nee, geef mij dan toch maar Novotná. Ondanks dat ik Jana persoonlijk uiteraard niet heb gekend, vermoed ik op basis van wat ik al van haar wist en verder nog over haar heb gelezen dat ik met haar wél een aantal belangrijke overeenkomsten had. In tegenstelling tot bij Manson kan ik me op meerdere punten wél met Novotná identificeren (en pats, weg is mijn droom om op een dag de populariteit van Manson te kunnen evenaren).
Zo wordt Novotná omschreven als een vriendelijke, bescheiden, lieve, slimme, integere vrouw die soms wat nors kon overkomen en die een teruggetrokken leven leidde. Zo wisten alleen intimi dat Novotná ongeneeslijk ziek was.
Zelfs al houd ik rekening met het gegeven dat alle (voormalige) tennisprofs in hun reacties op het overlijden van Novotná aan het spreekwoord “Over de doden niets dan goeds” zullen hebben gedacht, dan nog blijft er een heel mooi en positief beeld over van Jana Novotná wat mij niet verbaast.
 

Wimbledonfinale 1993 tegen Steffi Graf

Zoals meer tennisliefhebbers met mij zullen doen, moet ik bij Jana Novotná vooral denken aan die ene dag waarop ze Wimbledonkampioene had moeten worden maar het niet werd.
In de Wimbledonfinale van 1993 speelde ze tegen topfavoriete Steffi Graf uit Duitsland maar Jana was die dag beter. Op de stand 6-7, 6-1, 4-1 en 40-15 voor Novotná, met dus twee kansen op 5-1 (een game later had ze op de service van Graf nog twee breakpunten voor 5-2), leek de winst voor het oprapen. Vanaf dat moment ging het echter mis. Novotná begon simpele volleys en smashes te missen, ze sloeg dubbelfouten op cruciale momenten en Graf won simpel vijf games op rij en de match: 7-6, 1-6, 6-4.
Tijdens de prijsuitreiking barstte Novotná in tranen uit en werd ze door de Hertogin van Kent getroost met de woorden dat haar dag op Wimbledon nog wel zou komen. Gelukkig voor Novotná kwam die voorspelling uit: vijf jaar later in 1998 won ze haar enige Grandslam door in de finale van Wimbledon met 6-4, 7-6 te winnen van de relatief onbekende Française Nathalie Tauziat.
 

Choking

In de sport is “choking” (letterlijk stikken) - in het Nederlands het best vertaald als “onder de druk bezwijken” - een bekend verschijnsel. Het is een vorm van twijfel en (faal) angst.
Na in een flow op voorsprong te zijn gekomen, kom je met de finish in zicht opeens in een fase waarin je (teveel) gaat nadenken. Waar je daarvoor bijna alles automatisch deed, schieten er nu opeens allerlei negatieve gedachtes en vragen door je hoofd: hoe kan ik die voorsprong vasthouden, hoe voorkom ik dat de ander terugkomt, moet ik iets gaan veranderen om de winst veilig te stellen etc.?
Uiteindelijk zorgt deze negativiteit ervoor dat je voorsprong slinkt en dan kun je dingen gaan denken als: zie je wel, hij komt terug, ik kan het niet, ik ga toch weer verliezen, ik ben een loser etc.
Helaas kan ik over choking meepraten, want in mijn zeer bescheiden tenniscarrière heb ik regelmatig gechookt. Op een gegeven moment was het zelfs zo erg dat ik opkeek tegen een 5-2 voorsprong omdat ik die stand al zo vaak uit handen had gegeven dat ik bij voorbaat de bui al zag hangen. “Daar gaan we weer” was op zo’n moment een veelvoorkomende negatieve gedachte die niet uit mijn hersenpan te bannen was.
 

Miloslav Mecir

Uit het professionele tennis heb ik overigens nog een prachtig voorbeeld van choking dat vrijwel niemand zal kennen: in 1985 speelde de Tsjech Miloslav Mecir in Düsseldorf tijdens de World Team Cup ontmoeting Tsjechoslowakije-USA tegen zijn vroegere idool Jimmy Connors. Bij een 5-3 voorsprong in de derde en beslissende set werd de spanning Mecir teveel. Na de ene na de andere dubbelfout te hebben geslagen, besloot de zeer geëmotioneerde Mecir uit wanhoop maar onderhands te gaan serveren. Overbodig te zeggen dat hij de wedstrijd verloor: 3-6, 6-3, 5-7.
Net als Novotná stond/staat Mecir bekend als een zachtaardig, gevoelig en bescheiden mens. Met hetzelfde volop aanwezige talent maar met een ander, wat harder karakter (met minder twijfels, meer geloof in zichzelf, zelfverzekerder etc.) was Mecir zonder twijfel veel succesvoller geweest. Zelf beschouw ik Mecir als de grootste tennisser ooit zonder Grandslamoverwinning op zak.
 

Twijfel is het begin van wijsheid

Moraal van mijn verhaal is dat zachtaardige, bescheiden types als Mecir en Novotná gemiddeld altijd meer twijfels zullen kennen en dus ook gevoeliger zullen zijn voor choking en dat maakt ze in mijn ogen alleen maar menselijk(er). Ondanks dat er ongetwijfeld een paar uitzonderingen zullen zijn, zul je niet snel een arrogante eikel als bijvoorbeeld Lance Armstrong (of een Charles Manson) zien choken. “Twijfel is voor losers” zou een goed levensmotto van Armstrong kunnen zijn.
Nee, geef mij dan maar de Franse filosoof René Descartes die ooit zei: “Twijfel is het begin van wijsheid”. En zo zijn er overigens meer mooie citaten over twijfel: “Hoe meer kennis, hoe meer twijfel”( Duitse schrijver Johann Wolfgang von Goethe), “Domoren zijn meestal zelfverzekerd, terwijl wie verstand bezit ook zelfkritiek en twijfel kent en daarom komt de wereld niet veel verder.” (Engelse filosoof Bertrand Russell) en "Een gebrek aan twijfel leidt tot een gebrek aan creativiteit". (Nederlandse filosoof E.J. Ouweneel).
Juist omdat Novotná met haar zachtaardige, integere karakter op zijn tijd ook haar twijfels had, raakt haar dood mij. Daar twijfel ik niet aan.

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.


 

 
 

maandag 6 november 2017

289. COLUMN SPANNENDE STRIJD OM PRIJS 'DOMSTE ACTIE VAN DE MAAND', DEUTSCHE BAHN, ANNE FRANK, WORLD HEALTH ORGANIZATION (WHO), ROBERT MUGABE, ACTUALITEIT: Mijn God, wat erger ik mij soms dood aan de domheid van mensen

ONDERWERP: PRIJS VOOR MEEST DOMME ACTIE VAN DE MAAND

 

Ergeren aan de domheid van mensen

Mijn God, wat erger ik me soms dood aan de domheid van mensen. OK, ik besef heel goed dat dit nogal arrogant klinkt - en dan praat ik nog niet eens over het feit dat ik eigenlijk “vaak” in plaats van “soms” bedoel - en wellicht mag ik het niet hardop zeggen, maar ik kan er echt niets aan doen.
Misschien ter geruststelling (?) kan ik zeggen dat het - door de verzachtende omstandigheden - niet de mensen met de lage IQ’s zijn waar ik mij het meest aan erger, maar dat het juist gaat om die mensen waarvan ik toch mag veronderstellen dat zij een bovengemiddeld IQ hebben.
 

Donald Trump

De vraag die mij nu spontaan te binnenschiet of dit inhoudt dat ik Donald Trump mag rekenen tot die mensen waar ik mij het meest aan erger, is een interessante.
Misschien lullig voor Donald, maar ik vrees dat ik hem niet tot dat “selecte” groepje mag rekenen. Ondanks dat ik het IQ van mijnheer Trump niet ken, zijn er inmiddels genoeg tekens die erop wijzen dat Trump in het voor hem meest gunstige geval een heel gemiddeld IQ heeft. Een gemiddeld IQ wat hij overigens wel uitstekend heeft weten te camoufleren en compenseren met behulp van de nodige bluf.
Cynisch gezegd - met een grote kern van waarheid - is goed kunnen liegen en bedriegen ook een gave waarmee je heel ver kunt komen in het leven. Of zelfs het verst in het geval van Trump in zijn functie van meest machtige persoon op deze aarde. 
 

Deutsche Bahn en Anne Frank

Als er een prijs zou zijn voor “domste actie van de maand” dan is de verleiding groot om deze toe te kennen aan het Duitse spoorwegbedrijf de Deutsche Bahn (DB) vanwege het plan om een van haar nieuwe hogesnelheidstreinen te vernoemen naar Anne Frank.
Ik vind het echt niet te bevatten dat op het moment dat iemand binnen de DB met dit onnozele idee kwam er niemand opstond om te roepen dat dat, zachtjes gezegd, zeer tactloos en onverstandig zou zijn.

Zonder het bedrijf te kennen, mag ik er toch van uitgaan dat er ook binnen de DB werknemers te vinden zijn met een goed stel hersens en een vergelijkbaar historisch besef. En voor die mensen moet het lijkt me toch niet zo moeilijk zijn om bij de naam Anne Frank een associatie te leggen met Jodenvervolging, deportatie, treinen, vergassing, dood etc. Waarbij de echte kenners dan ook nog drommels goed beseffen dat de DB is voortgekomen uit de Deutsche Reichsbahn, die tijdens de Tweede Wereldoorlog miljoenen van haar “reizigers”, waaronder Anne Frank, een gratis enkele reis richting concentratiekamp bezorgde.
Natuurlijk zou een groot deel van de naoorlogse generatie Duitse DB-werknemers nog als excuus voor hun onwetendheid kunnen aanvoeren dat ze opgevoed zijn door ouders die maar bleven zwijgen over het gênante verleden, maar dat vind ik persoonlijk heel zwak.
 

Collectief schuldgevoel

Noem mij hard, maar naar mijn bescheiden mening moet Duitsland als het om zaken over de Tweede Wereldoorlog gaat sowieso leren om zich nederig op te stellen zo lang als er in het land nog een generatie burgers rondloopt die medeverantwoordelijk is geweest voor alle ellende die Duitsland in die tijd heeft veroorzaakt. Hetzelfde geldt overigens voor Italië dat om dezelfde reden ook vooral af moet blijven van Anne Frank als hét ('ons') symbool van de Jodenvervolging.
Je kunt er lang en kort over praten, maar als Duitser een trein naar Anne Frank willen vernoemen, komt enkel en alleen maar voort uit een collectief schuldgevoel. Persoonlijk had ik liever gezien dat dit collectief schuldgevoel de afgelopen decennia had geleid tot meer veroordelingen van Duitse oorlogsmisdadigers. Tot op de dag van vandaag - en dat zal uiteraard niet meer veranderen - is een grote meerderheid van de Duitse "Wir haben es nicht gewusst" oorlogsmisdadigers echter nooit veroordeeld voor zijn misdaden. Dan kun je nog zoveel treinen naar Anne Frank willen vernoemen als je wilt, maar dat verandert aan dat feit helemaal niets.
 

De prijs voor domste actie van de maand gaat naar...

Ongetwijfeld tot grote teleurstelling of eerder opluchting van de Deutsche Bahn moet ik na dit betoog verrassend genoeg meedelen dat zij niet de prijs voor “domste actie van de maand” hebben gewonnen. Wat overigens meer zegt over de “kwaliteiten” van de terechte winnaar dan over een vorm van tekortkoming bij de DB als eervolle nummer twee.
De prijs voor domste actie van de maand gaat zeer verdiend naar de World Health Organization (WHO) van de Verenigde Naties voor het benoemen van de Zimbabwaanse dictator Robert Mugabe als “goodwill ambassador”. Pas nadat hier - o, o, wat vreemd - internationaal enorme ophef over ontstond, zag de wereldgezondheidsorganisatie zich genoodzaakt de benoeming alsnog in te trekken.
 

WHO THE F..K

Ik weet niet "WHO" THE F..K de WHO is en wat zij precies doen - “Een gespecialiseerde organisatie van de Verenigde Naties gevestigd in Genève met als doel wereldwijde aspecten van de gezondheidszorg in kaart te brengen, activiteiten op het gebied van de gezondheidszorg te coördineren en de gezondheid van de wereldbevolking te bevorderen” (Wikipedia) - maar vanaf nu weet ik in elk geval wel dat ik deze organisatie totaal niet meer serieus kan nemen.
Bijzonder knap hoor, hoe je jezelf als organisatie met één simpele en bespottelijke actie kunt diskwalificeren. Positief bekeken heb ik weer wat geleerd, namelijk dat je de WHO dus kunt vergelijken met een corrupte maffiaclub als de FIFA.
 

Een heel land naar de kloten helpen

Voor de (hopelijk) enkele lezer die niet begrijpt wat er zo belachelijk is aan deze hele affaire: Adolf Hitler-fan Robert Mugabe (kijk naar zijn charmante Hitler-snor) is het schoolvoorbeeld van hoe één walgelijke dictator een heel land economisch naar de kloten kan helpen.
Om maar in de Tweede Wereldoorlog-sfeer te blijven: de benoeming van Mugabe als ambassadeur van de wereldgezondheidsorganisatie  kun je vergelijken met het in 1940 uitreiken van de Nobelprijs voor de Vrede aan Adolf Hitler.
Zoveel als Hitler heeft betekend voor de wereldvrede heeft Mugabe bijgedragen aan de wereldgezondheid, met om te beginnen aan de gezondheid van zijn eigen Zimbabwaanse burgers. Niet voor niets weet de 93-jarige Mugabe bij zijn eigen gezondheidsproblemen niet hoe snel hij naar het buitenland moet vluchten voor goede medische voorzieningen. Collega-dictator Desi Bouterse van Suriname kan erover meepraten. Te walgelijk voor woorden...

Van harte gefeliciteerd WHO met de niet geringe prestatie om in de spannende strijd om de prijs voor domste actie van de maand de Deutsche Bahn voor te blijven! De prijs zal binnenkort tegelijk worden uitgereikt met de prijs voor meest milieu- en klimaatbewuste persoon van het afgelopen jaar. De winnaar hiervan mag voor de WHO geen verrassing zijn: Donald Trump.
 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.