vrijdag 25 januari 2013

68. COLUMN ONRECHTVAARDIGHEID IN RECHTSPRAAK, GERECHTELIJKE DWALINGEN, SLAVERNIJ IN BOSNIË, ÉÉN DODE IS EEN DRAMA, EEN MILJOEN DODEN IS STATISTIEK, ALLEEN MAAR OBJECTIEVE, EERLIJKE EN INTEGERE RECHTERS IS EEN ILLUSIE, ACTUALITEIT: Daar waar de belangen het grootst zijn, komen de slechtste eigenschappen van de mens het meest naar boven

 

ONDERWERPEN: BLUNDERENDE RECHTERS - BOSNIË - STALIN

 

Slavernij

Net gelezen: Bosnische man tot twee jaar cel veroordeeld omdat hij een Duits meisje van haar dertiende tot negentiende als slavin had gebruikt. Het meisje sliep in een stal, at varkensvoer, verrichtte zwaar lichamelijk werk en werd regelmatig seksueel misbruikt. Toen ze werd ontdekt, woog ze nog maar veertig kilo en had ze overal wonden.
Ik zal niet zeggen dat de rechter met deze uitspraak de slavernij nieuw leven heeft ingeblazen, maar veel scheelt het natuurlijk niet. De uitspraak zal kwaadaardige mannen met vergelijkbare plannetjes er in elk geval niet van weerhouden om ermee door te gaan. Integendeel, want met zulke bespottelijke lage straffen is het het risico altijd waard. De rechter had zijn dag zeker niet. En dan druk ik mij héél erg netjes uit.
 

Stalin

Ik verbaas en erger me al mijn hele leven over de rechtspraak. Als kind werd ik al kwaad als ik hoorde dat een oorlogsmisdadiger die verantwoordelijk was voor de dood van duizenden joden en er met een gevangenisstraf van zeven jaar vanaf kwam.
Ondanks dat ik begrijp dat je bij moord behalve naar het aantal slachtoffers ook goed naar de context moet kijken, mag het toch niet zo zijn dat naarmate er meer slachtoffers zijn de aantallen er minder toe doen. Misschien ligt het aan mij, maar ik vind verantwoordelijk zijn voor de moord op tienduizend mensen toch altijd nóg erger dan dat je er eigenhandig dertig hebt omgebracht.
Het doet mij denken aan een beroemde uitspraak van Stalin: “Eén dode is een tragedie, een miljoen doden is statistiek.”
 

Opzettelijke fouten en blunders

Dat rechtspraak af en toe van geen kanten deugt, is simpel verklaarbaar. Overal waar mensen zijn, worden fouten gemaakt. En overal waar mensen zijn, heb je goede en betrouwbare én slechte en onbetrouwbare individuen. Op welk niveau dan ook. Dus ook op juridisch niveau, waar genoeg voorbeelden te geven zijn van wel of niet opzettelijke fouten en blunders waarbij schuldigen werden vrijgepleit en onschuldigen de doodstraf kregen.
Ook rechters zijn gewone mensen met bijbehorende zwakheden. Zo wees een onderzoek in Israël in 2011 uit dat rechters milder straften na een lunchpauze dan vlak daarvoor. Gechargeerde conclusie: hoe hongeriger ze letterlijk waren, hoe chagrijniger ze werden en hoe meer de verdachten ervan langs kregen.
Ondanks dat het geen waterdicht onderzoek betreft, geloof ik gerust dat er een kern van waarheid in zit. Als een rechter ‘s avonds flinke ruzie met zijn vrouw heeft gehad en hij letterlijk en figuurlijk geen bevredigende nacht heeft beleefd, bestaat er altijd een kans dat hij bewust dan wel onbewust zijn humeur laat meespelen in het geven van een oordeel de volgende ochtend op kantoor.
 

Een illusie

Natuurlijk hoort dat niet en dienen rechters ten alle tijden objectief te zijn. Maar zo kun je van bijvoorbeeld politiemensen, priesters, advocaten en artsen ook zeggen dat ze altijd eerlijk en integer horen te zijn. Maar dat dat een illusie is, lijkt mij een overbodige opmerking.
Helaas, want wat zou het toch mooi zijn als daar waar de belangen het grootst zijn en soms het verschil tussen leven en dood wordt gemaakt (door machthebbers, rechters, politie, artsen etc.), genoemde eigenschappen het meest aanwezig zijn. Maar als er al ergens een causaal verband te vinden is, ben ik bang dat dat eerder in omgekeerde volgorde zal gelden: daar waar de belangen het grootst zijn, komen de slechtste eigenschappen van de mens het meest naar boven. Neem een simpel en vrij onschuldig voorbeeld als wielrennen: daar waren doping en bedrog echt geen issues geweest als ze er evenveel geld mee hadden verdiend als met korfbal.
 

Regelrechte ramp

Wanneer je je er een beetje in verdiept, zie je dat rechters om uiteenlopende redenen gerechtelijke dwalingen maken. Ze letten bijvoorbeeld meer op het volgen van de juiste juridische procedures dan op het vinden van de waarheid of ze hebben een moeizame relatie met wetenschap waardoor ze er niet altijd open voor staan. Soms overschatten ze zichzelf ook simpelweg. Een onderzoek in de jaren negentig wees uit dat rechters dachten dat ze heel goed waren in het herkennen van leugens, maar uit een test waarin ze moesten beoordelen of iemand loog of niet scoorden ze iets meer dan vijftig procent, wat rond het gemiddelde ligt.
Wat de rechter in Bosnië voor excuus had, weet ik niet. Maar met rechtvaardigheid heeft het in elk geval niets te maken. Eén slechte rechter is een tragedie, duizend slechte rechters is een regelrechte ramp.
 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

dinsdag 22 januari 2013

67. COLUMN WIELRENNEN LANCE ARMSTRONG: Een Darth Vader op een racefiets

(zie ook columns 3, 24, 34, 38, 59 en 65)

 

DOPING - PETER R. DE VRIES - LANCE ARMSTRONG - DANNY NELISSEN


Een ex-gelovige in het goede

Ik heb zowel een naïeve als een cynische kant. Ironisch genoeg is mijn cynisme voortgekomen uit mijn naïviteit. Mijn naïviteit om het goede van de mens te willen zien op momenten dat die afwezig is, zit diepgeworteld in mij. Gevolg hiervan is echter dat elke keer als het kwaad voor me kwam staan, zijn broek liet zakken en zijn billen in mijn neus wreef en ik het weer niet door had, ik achteraf steeds pissiger én cynischer werd. Een interessante zienswijze wellicht: een cynicus is een ex-gelovige in het goede van de mens.

Hoe naïef kun je zijn

Peter R. de Vries rekende ik nooit tot de naïeve mensen. Tot ik afgelopen vrijdag naar DWDD keek en hij het interview van Oprah Winfrey met Lance Armstrong indrukwekkend noemde. Naar zijn mening had Armstrong in het gesprek toegegeven dat 99% van alle beschuldigingen waar was. Verder geloofde De Vries niet dat Armstrong ooit tegen zijn ploeggenoten over dopinggebruik zou hebben gezegd dat als ze niet meewerkten ze eruit zouden vliegen. Armstrong zou volgens De Vries hooguit subtiele druk hebben uitgeoefend. Wie echter de getuigenissen leest in het 1000-pagina tellende rapport van het Amerikaanse antidopingagentschap USADA krijgt toch een heel ander, minder subtiel beeld van de heer Armstrong.
Hoe naïef kun je zijn. Ik mag toch hopen dat De Vries niet elke crimineel op zijn mooie blauwe ogen geloofde als hij na het opbiechten van een van zijn criminele activiteiten verklaarde echt alles te hebben verteld. Naïviteit is tenslotte niet bepaald de beste eigenschap om te hebben als je criminele zaken wilt oplossen. Kijkend en luisterend naar De Vries kon ik mij niet aan de indruk onttrekken dat hij stiekem wel bewondering had voor Armstrong. Wat ik overigens niet gek zou vinden, omdat de kans op het winnen van vertrouwen bij foute mannen volgens mij het grootst is als je iets van hen in jezelf herkent en vice versa.

Een Darth Vader op een racefiets

Nee, geef mij maar jakhals Erik Dijkstra, de niet-naïeve gast aan tafel. Dijkstra vond het een verschrikkelijk interview waarin Armstrong op de eerste paar minuten na uiteindelijk maar heel weinig toegaf en nergens echt antwoord op gaf. “Een Darth Vader op een racefiets”, noemde Dijkstra Armstrong. Ook ik ben ervan overtuigd dat Armstrong eerder 99% niet heeft verteld dan wel. Wat vooral wielerbobo’s als Hein Verbruggen en Pat McQuaid, de toenmalige en huidige voorzitter van de internationale wielerbond UCI, natuurlijk verdomd goed is uitgekomen.
Helaas voor hen vrees ik dat het slechts een kwestie van tijd is voordat de beerput verder open gaat en de corruptie bij de UCI zich definitief openbaart. Het zou mij ook helemaal niets verbazen als Armstrong veel geld is geboden om maar zo weinig mogelijk tegen Oprah te zeggen. Iets wat hem op dit moment heel goed zou uitkomen met het oog op de vele juridische miljoenenclaims die hem te wachten staan. Voorlopig zullen de heren Verbruggen en McQuaid nog wel even slecht slapen, vermoed ik.

Liever leven in de illusie

Gisteravond liet oud-wielrenner Danny Nelissen op RTL7 zien hoe je in een interview wél open kunt zijn over dopinggebruik binnen de wielerwereld. Wat mij betreft unieke televisie omdat het naar mijn weten nooit eerder is voorgekomen dat iemand uit het extreem gesloten wielerwereldje zo openlijk en eerlijk in een programma heeft gepraat over dit gevoelige onderwerp. Natuurlijk had Nelissen deze bekentenissen nooit gedaan zonder de hele affaire Armstrong, maar dat neemt niet weg dat ik er veel respect voor heb.
Ongetwijfeld zijn er veel meer (oud) wielrenners die op het gebied van doping worstelen met hun verleden en geweten, maar Nelissen toont in elk geval lef om deze gelegenheid aan te grijpen om met zichzelf in het reine te komen. Het leverde hem overigens wel veel haatmails en -sms’jes op. Interessant daarbij is om te bedenken wat voor soort mensen daar achter zit.
Ik vermoed vooral mensen die willen blijven geloven in hun mooie romantische kijk op het wielerwereldje en die niet van mensen houden die dat ballonnetje kapot komen prikken. Liever leven in een illusie dan de waarheid onder ogen zien: “Let’s kill the messenger!”

Over naïef en cynisch gesproken.
 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 
Foto: Tonko
 

zaterdag 19 januari 2013

66. COLUMN POLITIEK SGP: Goed en slecht nieuws voor vrouwen

 

ONDERWERPEN: PASSIEF KIESRECHT BIJ SGP - DISCRIMINATIE

 

Goed en slecht nieuws

De SGP had van de week goed én slecht nieuws voor vrouwen. Het goede nieuws was dat vrouwen voortaan op de SGP-kieslijst kunnen komen. Uit het slechte nieuws bleek echter al snel dat het hier om een door de Hoge Raad afgedwongen maatregel gaat, want de SGP blijft bij haar standpunt dat er voor vrouwen geen rol is weggelegd in de politiek. Anders gezegd vanuit de SGP: ben je vrouw en geïnteresseerd dan kun je je altijd melden… maar we raden het je niet aan. Tenzij je natuurlijk voor de koffie wilt zorgen, want daar is altijd behoefte aan.

Krom als een hoepel

Als zich iets op of rondom het gebied van discriminatie afspeelt, is de kans op ergernis bij mij altijd aanwezig. Discriminatiezaken zijn vaak zo krom als een hoepel. Regelmatig wordt hier niet met twee maar met meer maten gemeten. Alhoewel ik de eerste zal zijn om te erkennen dat het een gecompliceerd onderwerp is. Neem alleen al het paradoxale probleem dat je aan de ene kant een vrijheid van meningsuiting hebt, maar je aan de andere kant niet zomaar alles kunt zeggen, bijvoorbeeld door het risico op discriminatie.  

Het deugt allebei niet

Dat de SGP er tot nu toe mee weg gekomen is om vrouwen uit te sluiten van een passief kiesrecht vind ik verbijsterend. Laten we eerlijk zijn: als je als partij hiervan donkere mensen of joden zou uitsluiten dan heb je de poppen aan het dansen. Dat zou absoluut niet kunnen. Met vrouwen kan dat echter blijkbaar wel. Kennelijk worden zij als minder beschouwd dan donkere mensen en joden. De grap “nog minder” zal ik maar niet maken in verband met eventuele klachten tegen discriminatie.
Roept een puber op school “kanker homo”, “fucking bitch” of “mongool” tegen iemand dan zal niemand ernaar fluiten. Helaas hele gangbare woorden op een gemiddelde middelbare school van deze tijd. Roept hij echter “stomme neger” of “irritante jood” dan bestaat de kans dat het alsnog een staartje krijgt. Ik vind dat een beetje scheef. Het deugt allebei niet, punt. Het gaat om het tonen van respect voor elkaar. Maar het moge duidelijk zijn dat als geloof of ras in het geding zijn, het vaak ineens een stuk gevoeliger ligt. Als we het er dan toch met z’n allen over eens zijn dat we iedereen gelijk moeten behandelen, waarom in zulke gevallen dan niet meteen beginnen met het eerlijk aanpakken van personen die grove scheldwoorden bezigen?

Alleen het menselijk ras bestaat

De gevoeligheid op het gebied van rassen vind ik persoonlijk trouwens zowel fascinerend als overbodig. Mensen willen indelen in rassen is grote onzin. Afgezien nog van het gegeven dat de wetenschap inmiddels weet dat de moderne mens ooit in Oost-Afrika is ontstaan en zich van daaruit over de rest van de wereld heeft verspreid en wij allemaal dus feitelijk één grote familie zijn. Het begrip ras is een biologisch begrip dat verwijst naar een groep met een eigen specifieke combinatie van genetisch overdraagbare kenmerken. Kijk je echter naar de zogenaamde menselijke rassen dan vind je regelmatig grotere genetische verschillen binnen deze “rassen” dan ertussen. Conclusie: (alleen) het menselijk ras als geheel bestaat, maar rassen daarbinnen niet.

Toch blijven er altijd haken en ogen

Als voorstander van een gelijke behandeling voor iedereen verwerp ik de discriminerende houding van de SGP. In een beschaafd land als Nederland mag iedereen de kans krijgen om zich voor welke partij dan ook kandidaat te stellen. Daar staat echter tegenover dat het de SGP vanuit haar vrijheid van meningsuiting vrij staat om vrouwen niet geschikt te achten voor politieke activiteiten. Hierdoor is het uiteindelijk aan die vrouw met politieke ambities binnen de SGP om zich serieus af te vragen of het wel haar partij is. Zo hoort het te gaan.
Toch blijven er altijd haken en ogen en tegenstrijdigheden aan dit soort situaties kleven. Want als je vrouwen in je partij vanuit de vrijheid van meningsuiting mag beschouwen als minder dan mannen op basis van een bepaald boek, waarom zou je datzelfde dan niet mogen doen met joden op basis van een boek dat hen als inferieur beschouwt? Misschien een prikkelende vraag, maar wel eentje om over na te denken. Behandelen we discriminatievraagstukken gelijk of zijn we al bezig met discrimineren tijdens het behandelen van dergelijke vraagstukken waarbij het ene maatschappelijk wel wordt geaccepteerd en het andere niet?   


Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.



vrijdag 18 januari 2013

65. COLUMN SCHULDBEKENTENISSEN: With deep regret? My Ass!

(zie ook columns 3, 24, 34, 38 en 59)


ONDERWERPEN: ACTUALITEIT - SCHULDBEKENTENISSEN - LANCE ARMSTRONG


"Syllogisme"

Majorpremisse:  Eerlijkheid deugt
Minorpremisse:  Iemand die bekent dat hij doping heeft gebruikt, is eerlijk
Conclusie:          Iemand die bekent dat hij doping heeft gebruikt, deugt


Top vijf meest opzienbarende schuldbekentenissen ooit

Gisteren keek ik naar De Wereld Draait Door (DWDD). In afwachting van de schuldbekentenis van Lance Armstrong in zijn interview met Oprah Winfrey waren een paar gasten uitgenodigd om een top vijf te geven van meest opzienbarende schuldbekentenissen ooit. Met name in de Verenigde Staten gingen vele beroemdheden Armstrong voor in het gebruiken van de media als biechtstoel voor het opbiechten van hun zonden en het vragen om vergiffenis.

Complete naïviteit

Journaliste Fidan Ekiz had gekozen voor het fragment van Bill Clinton waarin hij toegeeft een onfatsoenlijke relatie met Monica Lewinsky te hebben gehad. Naar haar mening wist Clinton met zijn schuldbekentenis de sympathie van de kijkers te winnen en kwam hij er dus mee weg.  Ze vond zijn excuses briljant: “Ik geloof die man.” Velen hadden destijds dezelfde mening als Fidan. Net als dat velen vonden dat Clinton’s vrouw Hillary zich in deze periode zo’n sterke vrouw had getoond. Terwijl ik alleen maar dacht: een echt sterke vrouw heeft eigenwaarde en zegt dat ze niet langer getrouwd wenst te zijn met zo’n onbetrouwbare man, president of niet. Maar wie ben ik.
Wat mij fascineert, is waarom een vrouw als Ekiz Clinton’s actie briljant vond. Heeft dat te maken met complete naïviteit of zit er een blinde bewondering achter van een typische vrouw met een zwak voor machtige, rijke, ondeugende en foute mannen? Ik vermoed het laatste. Ekiz wist in elk geval te melden dat Clinton de meest populaire president “ever” was met dank aan zijn humor. Waarbij ik me dan afvraag of zij ook maar één aansprekende prestatie van Clinton tijdens zijn presidentschap kan noemen waar de wereld, of in elk geval de Verenigde Staten,  beter van geworden is. Ik bedoel een beetje president zou toch om meer moeten worden herinnerd dan om zijn orale seksspelletjes met een 27 jaar jongere stagiaire, zijn sympathieke schuldbekentenis en zijn leuke humor...

Ik heb meer met oprechte spijtbetuigingen

Nee, ik ben niet bepaald snel onder de indruk van een beroemdheid die een zonde begaat, vervolgens betrapt wordt, in overleg gaat met een legertje advocaten en een van A tot Z voorbereide geënsceneerde schuldbekentenis op televisie aflegt. Om deze reden word ik ook niet warm of koud van het goed geoefende toneelstukje van Lance Armstrong tegenover Oprah Winfrey. Ik heb meer met oprechte spijtbetuigingen. Spijtbetuigingen die spontaan door gewetenswroeging zijn ingegeven nadat een zonde is begaan, maar ver voordat deze is uitgekomen of dreigt uit te komen. 
Feit is dat vreemdgangers als Bill Clinton en Tiger Woods en dopingzondaar Armstrong helemaal niets hadden bekend als zij daar niet, door de steeds groter wordende bewijslast, toe waren gedwongen. Het gaat hier niet om mensen die fouten opbiechten omdat ze met zichzelf in het reine willen komen; het draait hier enkel en alleen maar om zondaars die wanhopig proberen te redden wat er te redden valt (imago, huwelijk, financiën etc.). De schade beperkt houden, dát is het devies. Om die reden mag men er ook gerust van uitgaan dat de schuldbekentenis van Armstrong juridisch van alle kanten zoveel mogelijk dichtgetimmerd zal zijn. With deep regret? My ass!

Surprise me Lance

Had Armstrong bij mij überhaupt nog respect kunnen afdwingen? Jawel, maar dat was een niet-realistisch scenario geweest. Dan had hij zich om te beginnen moeten laten interviewen door een échte kritische diepte-interviewer in plaats van door emo-queen Oprah. Waarbij hij dan vervolgens, ongeacht welke juridische consequentie dan ook,  openlijk en vrijuit was gaan praten over de wijze waarop doping in de diverse lagen van de wielerwereld is geïnstitutionaliseerd. Niet met als doel om mensen in zijn val mee te slepen, maar enkel en alleen maar vanuit de intentie om de wielerwereld in de gelegenheid te stellen om, in zoverre mogelijk, schoon schip te maken en van daaruit te werken aan de start van een betere en schonere toekomst.
Nee, mijn sympathie heeft Armstrong voorlopig niet. Maar goed, ik heb deel twee van het interview nog niet gezien. Surprise me Lance!

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.


Foto: Tonko

woensdag 16 januari 2013

64. COLUMN WAPENBELEID VS: The only thing that stops a bad guy with a gun is a good guy with a gun (Morgan vs. Jones)

(zie ook columns 21 en 55)

 

ONDERWERPEN: PIERS MORGAN VS. ALEX JONES - WAPENBELEID VS

 

Spectaculaire televisie had dat opgeleverd

De Britse CNN-presentator en grote tegenstander van het wapenbeleid van de Verenigde Staten Piers Morgan trok na het schietdrama in Newtown fel van leer tegen aanhangers van het populaire standpunt van de National Rifle Organisation (RFA): “The only thing that stops a bad guy with a gun, is a good guy with a gun." Afgelopen week ging hij in zijn Tonight-show in debat met de bekende Amerikaanse radiopresentator en wapenactivist Alex Jones.
Heethoofd Jones reageerde op een manier dat ik, als groot tegenstander van wapens nota bene, het stiekem een beetje jammer vond dat de beste man ongewapend het debat was ingegaan. Zou Jones op het laatst toch hebben besloten om zijn pistool niet in het dashboardkastje van zijn auto achter te laten maar mee te nemen dan had Piers Morgan naar alle waarschijnlijkheid geen tijd meer voor een schietgebedje gehad alvorens door Jones met zijn Glock-17 gun van zijn stoel te worden geblazen.
Spectaculaire televisie had dat opgeleverd, zelfs voor Amerikaanse begrippen. Het zou Morgan de status van martelaar hebben opgeleverd:
de man wiens dood het begin van het einde van het liberale wapenbeleid in de VS betekende en leidde tot het opheffen van de RFA.

Er lopen teveel domme Amerikanen rond

Helaas (?) gebeurde dit niet en bleef het allemaal beperkt tot een zeer agressieve en opgewonden tirade van de uitermate kinderachtige Jones waarbij zijn vrouw zich ongetwijfeld bezorgd zal hebben afgevraagd of zijn hart het niet zou begeven. Of wellicht hoopte ze juist dat hij erin bleef. Kijkend naar het explosieve karakter van haar man kan ik mij zo indenken dat zij er thuis regelmatig van langs krijgt, bijvoorbeeld als het eten niet op tijd klaar staat. Ik mag in elk geval hopen dat ze luisteren en communiceren niet onder de sterkste kanten van haar echtgenoot rekent.
Had Jones live op televisie Morgan doodgeschoten dan zou dat overigens niets hebben veranderd aan het Amerikaanse wapenbeleid, de RFA of wat dan ook. Er lopen teveel domme Amerikanen a la Alex Jones rond die zo’n incident alleen maar zouden aangrijpen om het belang van bewapening opnieuw te benadrukken. “Want als Morgan ook gewapend zou zijn geweest, had hij zich tenslotte kunnen verdedigen
, zou hun oliedomme redenering dan ongeveer geklonken hebben.

Those were the days

Het type Alex Jones vind ik eng. Zonder hem persoonlijk te kennen, zie ik al voor me met wat voor soort man we te maken hebben. Zo’n type dat zijn zoon voor zijn achtste vierjaardag zijn eerste wapen cadeau doet “omdat het tijd wordt dat je een echte man gaat worden.” Het type met overgrootouders die in de goede oude tijd er regelmatig op uit trokken in hun witte lakens met bijpassende puntmutsjes om te zien of er nog ergens verdwaalde “niggers” rondliepen die ze konden opknopen zonder ermee in de problemen te geraken. “Those were the days!”
Het is al eng genoeg dat er in de Verenigde Staten
veel meer mensen van het type Alex Jones zijn. Wat het echter pas echt beangstigend maakt, is dat deze mensen over de meest geavanceerde wapens (kunnen) beschikken. Jones staat bekend als iemand uit de zogenaamde libertarische en paleoconservatieve hoek, wat zoveel wil zeggen dat hij alles en iedereen wantrouwt en de overheid in het bijzonder. Daarbij is hij ook nog een aanhanger van diverse complottheorieën, waaronder die rondom de aanslagen op 9/11 waar uiteraard de Amerikaanse overheid achter zou zitten. Nou heb ik eerlijk gezegd ook niet zo’n hoge pet op van de Amerikaanse overheid, maar als zij het brein blijkt te zijn achter deze aanslagen en ze bijvoorbeeld ook de maanlanding van de Apollo 11 in 1969 heeft geënsceneerd dan maak ik een hele diepe buiging voor haar.

Een dodelijke combinatie

Michael Moore had helemaal gelijk in zijn documentaire “Bowling for Columbine” (2002): boezem je burgers angst in voor alles wat vreemd en afwijkend is, geef ze daarbij de mogelijkheid om vrijuit wapens te kopen en het vormt een dodelijke combinatie. Het enige wat je ermee wint, is een stevige eerste plaats op de lijst van landen met jaarlijks de meeste dodelijke slachtoffers door vuurwapens. De bekende slogan van de RFA vraagt om een subtiele toevoeging: “Guns don’t kill people, people kill people… and specially scared people (with guns). "

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.


Afbeelding: Tonko


 

"Debat" tussen Piers Morgan en Alex Jones over wapenbeleid VS (bron: Youtube)

vrijdag 11 januari 2013

63. COLUMN JEZELF MOOIER VOORDOEN: Een knaljaar



JE MOOIER VOORDOEN DAN JE BENT - FACEBOOK - FILOSOFIE


Zelfmoorden, pestgedrag en zoveelste schietdrama

Geruchtmakende zelfmoorden door pestgedrag, een vijftienjarig meisje dat in Pakistan door een Talibanstrijder door het hoofd wordt geschoten omdat ze opkomt voor het recht op onderwijs voor meisjes, het zoveelste schietdrama in de Verenigde Staten met 27 doden waaronder twintig kinderen, een paar groepsverkrachtingen in India met zelfmoord en moord als eindresultaat; wees gerust, dit is niet het zoveelste jaaroverzicht van het “knaljaar” 2012. Deze gebeurtenissen vonden slechts plaats in de laatste drie maanden. 
 

Cynischer geworden

Ik vraag me wel eens af of ik door het regelmatig schrijven van columns en het daarvoor extra volgen van de actualiteit cynischer geworden ben of dat dit gewoon bij mij hoort als denker en filosofisch ingesteld persoon. Laat ik het voor het gemak maar op een combinatie van beide houden.
Wel durf ik de stelling te verdedigen dat hoe meer je na- en doordenkt over de wereld hoe cynischer je wordt. Op zich al een cynische stelling natuurlijk, maar ik heb daar zo mijn eigen theorie over. Voor mijn overtuiging dat hoe oppervlakkiger je naar de wereld kijkt, hoe mooier de wereld zal zijn én vica versa, heb ik een eenvoudige verklaring. 
Een gemiddeld mens zal altijd meer zijn slechte kanten verbergen dan zijn goede. Eenvoudigweg omdat hij wil worden geaccepteerd door zijn omgeving en de kans daarop gelukkig nog altijd groter is bij het vertonen van positief gedrag dan van negatief gedrag. Wat behalve een goed argument kan zijn voor het bestaan van een objectief goed en kwaad (zeg maar een soort natuurwet), ook wellicht mijn minst cynische opmerking van mijn betoog is.
 

Facebook

In onze huidige maatschappij doen we ons allemaal, vanuit een soort zelfbescherming en Darwinistische overlevingsdrang, in meer of mindere mate mooier voor dan we zijn. Facebook is daar een goed voorbeeld van.
Hoe uitzichtloos mijn echte leven ook zou mogen zijn, ik heb altijd nog de geruststellende gedachte dat ik mijn mooie leven op Facebook kan blijven voortzetten met behulp van gezellige teksten en mijn al dan niet gephotoshopte foto’s.
De Facebookpagina van Sylvie van der Vaart, of Sylvie Meis moet ik nu natuurlijk zeggen, zal er tot voor kort ongetwijfeld ook oogverblindend hebben uitgezien. Misschien schreef ze daarop wel precies hetzelfde als in haar column, namelijk dat 2012 voor haar en haar gezin een knaljaar is geweest en ze met elkaar hebben geproost op 2013, “het jaar waarin we echt kunnen gaan genieten.”
Helaas voor haar weten we inmiddels allemaal dat de waarheid rondom het gezinnetje Van der Vaart wat minder rooskleurig was en het bij hen in 2012 inderdaad flink heeft geknald, met een rechtse directe van Rafael als klap op de vuurpijl op Oudejaarsavond en een scheiding tot gevolg “om in 2013 van te gaan genieten”.
 

Lance Armstrong en Bram Moszkowicz

Veel dingen in het leven zijn niet zo mooi als ze lijken. Oppervlakkig aan de buitenkant is er niets aan de hand, maar wie eenmaal begint met doordenken, -vragen, graven en onderzoeken zal steeds meer stuiten op de minder mooie kanten van het leven.
Dan blijken er opeens redenen te zijn waarom een Lance Armstrong na zijn genezing van kanker ineens zo hard kon fietsen of een Bram Moszkowicz het zo goed kon vinden met zijn criminele cliënten of bepaalde priesters zo extreem aardig deden tegen kinderen.
 

Yin en Yang

Om niet in mineur af te sluiten, constateer ik dat er aan negatieve gebeurtenissen ook positieve kanten kunnen zitten. Neem als voorbeeld de brutale groepsverkrachting in India. Ondanks de negatieve feiten dat groepsverkrachtingen al lang schering en inslag zijn in India en niemand de naakt op straat gegooide verkrachte vrouw en haar vriend hielp toen ze om hulp smeekten, is het positieve nieuws dat voor veel Indiërs dit incident de druppel vormde om eindelijk te gaan demonstreren tegen de autoriteiten die niets doen voor de veiligheid van vrouwen.

Waar goed is, is kwaad, maar gelukkig geldt het omgekeerde ook. Geen cynisme, maar Yin en Yang die elkaar in evenwicht houden.

Ik denk dat ik mijn facebookpagina maar weer eens ga oppimpen.
 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 
Foto: Tonko
 

woensdag 9 januari 2013

62. COLUMN SPORTMENTALITEIT, DARTS: The Power vs. Barney

ONDERWERPEN: MENTALITEIT IN SPORT - WK DARTEN


Darten is pure topsport

Zet me in een kroeg, geef me een paar pilsjes, omring me met een grote groep luidruchtige mensen met bierbuiken en tatoeages en ik voel me doodongelukkig. Toch heb ik met plezier het WK darts₁ gevolgd waar de Engelsman Phil “The Power” Taylor voor de zestiende (!) keer won.
Behalve dat ik van sport en spel houd, ben ik zeer geïnteresseerd in (sport) psychologie. Ondanks dat je je met al die bierbuiken natuurlijk mag afvragen of darten een echte (fysieke) sport is, is er kijkend naar het mentale aspect maar één conclusie mogelijk: darten is pure topsport.
Ik kan in elk geval niet zo snel een andere sport bedenken waar mentale weerbaarheid, concentratie, wedstrijdspanning, doorzettingsvermogen en faalangst zo’n grote rol spelen als bij darten. Kijk naar een topdartwedstrijd, observeer de spelers en het verloop van de game en je begrijpt precies wat ik bedoel.

Mentale coach

Het draait bij darten om zulke kleine details dat je gerust kunt stellen dat winst en verlies voor een groot deel bepaald worden door de vraag wie uiteindelijk mentaal het sterkst is. Vergelijk bijvoorbeeld Phil Taylor met onze eigen topdarter Raymond van Barneveld en je begrijpt meteen waar het enorme verschil in behaalde titels in zit.
Beiden zijn natuurtalenten en beiden beheersen het pijltjes gooien als geen ander, maar het is aan het eind toch gewoon de mentaliteit die de doorslag geeft. Daar waar “The Power” onder alle omstandigheden onverstoord en zelfverzekerd mentaal zijn koppie erbij houdt, is “Barney” de eeuwige twijfelaar. De man die als de pijltjes even niet lekker vallen aan alles en iedereen gaat twijfelen, maar vooral in de eerste plaats aan zichzelf. De man ook die om deze reden niet zonder een mentale coach kan.

En toen ging het mis

Dat ik dit soort types₂ snel herken, is niet vreemd: ik ben er zelf ook een. Zonder over hetzelfde natuurtalent te beschikken als Barney heb ik op mijn eigen bescheiden niveau met tennis gekampt heb met vergelijkbare twijfels door een vergelijkbare persoonlijkheid.
Onbewust van mijn talent speelde en won ik als jonge knul lekker mijn partijtjes en toernooien. Pas toen ik via de niveaus  D en C opklom tot B-niveau veranderde er wat. Opeens werd winnen niet meer zo’n vanzelfsprekendheid, moest ik er echt voor vechten en werd er een beroep gedaan op iets compleet nieuws voor mij: mijn mentaliteit. En toen ging het mis. De spontaniteit verdween, ik begon opeens na te denken en ging mijn spel veranderen omdat de anderen “er beter uit zagen” dan ik.

Nooit meer heb ik uit mijn talent gehaald wat er in zat; puur en alleen door mijn mentale tekortkomingen.

De gespierde spijker 

Ik las ooit een interview met voormalig topschaatser Falko Zandstra met precies een zelfde soort verhaal. Net als Barney was Zandstra een natuurtalent. “De gespierde spijker”₃ won als junior en beginnend senior ogenschijnlijk moeiteloos diverse toernooien, waaronder één wereld- en twee Europese titels. Totdat de concurrentie dichterbij kwam en Zandstra gedwongen werd om echt te gaan vechten voor zijn eerste plaats. Daar waar hij eerst lekker zijn rondjes schaatste, niet op of om keek en over de finish wel vernam wat zijn (winnende) tijd geworden was, begon Zandstra nu opeens zijn rondetijden en tegenstanders in de gaten te houden en ging hij over van alles en nog wat nadenken.
Overbodig te zeggen dat het nooit meer goed gekomen is met Zandstra. Andere mannen haalden hem letterlijk en figuurlijk in, aangevoerd door de minder talentvolle maar mentaal veel sterkere Rintje Ritsma.

Moraal van het verhaal

Moraal van het verhaal: blijf vertrouwen op je spontaniteit, gevoel en intuïtie anders kan het het begin van het einde zijn. Een tweede moraal: voor de top moet je, vooral mentaal, keihard zijn. In de eerste plaats voor jezelf, maar ook voor de concurrenten om je heen.
Van sommige mensen wordt wel eens gezegd dat ze te lief zijn voor de top en dat geloof ik helemaal. Barney zal door zijn gecompliceerde karakter nooit in de buurt komen van de prestaties van Phil Taylor. Maar behalve dat dat voor alle topdarters geldt, kan hij zich getroosten met de gedachte dat dit hem als mens juist sympathieker maakt.
Taylor weigerde Van Barneveld na afloop van de halve finale van het WK een hand te geven, omdat deze hem naar zijn mening niet snel genoeg feliciteerde met zijn overwinning. Een arrogante houding die past bij een keiharde sportman pur sang met zestien wereldtitels op zak. Zoals een andere topsporter ooit zei: elk voordeel heb z’n nadeel.₄

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.


Tenminste het PDC WK darts; het BDO WK darts is momenteel bezig. Sinds 1994 zijn er twee dartsbonden die jaarlijks een WK organiseren, maar de PDC wordt de laatste jaren beschouwd als veruit de sterkste van de twee.
₂ Er zijn er natuurlijk veel meer: zo heb je bij snookeren bijvoorbeeld natuurtalent en viervoudig wereldkampioen Ronnie O’Sullivan die veel meer titels had behaald als hij mentaal niet zo’n kwetsbaar persoon was geweest. Momenteel heeft hij zich uit het snookeren teruggetrokken vanwege aanhoudende depressieve klachten. Een ander goed voorbeeld van iemand met enorme twijfels en faalangsten komt uit de muziekwereld en betreft een man die zich in het dartwereldje waarschijnlijk wel thuisvoelde: wijlen André Hazes. 
₃ De bijnaam van Falko Zandstra vanwege zijn dunne ongespierde benen.
₄ Johan Cruijff zei het eigenlijk andersom, maar beide varianten zijn waarheden als een koe.


Foto: Tonko