77. Lang leve de antihelden!

TV/Film/Docu - Helden en anti-helden - Muziek

Als een wijf janken

Sinds mijn scheiding ben ik een stuk emotioneler geworden. Niet dat ik nu meteen als een wijf bij de eerste de beste sentimentele film begin te janken, maar ik heb zo mijn momenten.
Gisteravond was weer zo’n moment waarop ik in mijn eentje met tranen in mijn ogen op de bank lag. Aanleiding was het zien van de met een Oscar bekroonde muziekdocumentaire “Searching for Sugar Man” die ook tijdens de IDFA de publieksprijs kreeg en ik begrijp wel waarom.

Ik houd van antihelden. Van die doodnormale, aardige, onopvallende, liefst verlegen, beetje onzekere en bescheiden mensen die opeens toevallig iets fantastisch bereiken maar daar vervolgens heel gewoon onder blijven. Zonder kapsones of sterallures, maar met een prachtige vorm van nederigheid en dankbaarheid.

Behalve kippenvel en betraande ogen geven dit soort antihelden mij inspiratie en boven alles hoop. Hoop voor de goede, eerlijke, integere mensen op deze wereld en hoop voor het bestaan van rechtvaardigheid.

 

Grotere muzieklegende dan Elvis en The Beatles

“Searching for Sugar Man” is zo’n inspirerende en hoopgevende film. De documentaire gaat over de zoektocht naar de Amerikaanse folkzanger Sixto Rodriquez die begin jaren zeventig een tweetal platen met politiek geëngageerde teksten uitbrengt in de Verenigde Staten.
Ondanks dat hij door sommigen al met Bob Dylan wordt vergeleken, floppen zijn platen hopeloos waarna Rodriquez de muziek laat voor wat het is om als sloper in Detroit aan het werk te gaan (waar hij later tussendoor wel nog even filosofie studeert).
Door stom toeval  - een Amerikaans meisje laat een muziekcassette van Rodriquez horen aan haar Zuid-Afrikaanse vriend en hij en zijn vrienden vinden het prachtig en maken er kopieën van -  wordt de zanger in de jaren zeventig immens populair in het land waar de apartheid op dat moment op een hoogte-/dieptepunt zit.
Terwijl Rodriquez onwetend in Detroit woont, is hij in Zuid-Afrika inmiddels een grotere muzieklegende dan Elvis en The Beatles geworden. Omdat echter niemand in dat land weet wie Rodriquez precies is en er zelfs geruchten de ronde gaan dat hij tijdens een optreden zelfmoord zou hebben gepleegd, groeit hij uit tot een heuse mythe.
Wie wil weten hoe de zoektocht naar Rodriquez afloopt, moet de documentaire maar gaan zien. De mooie liedjes en het prachtige verhaal doen je de keiharde, egoïstische rol van de platenindustrie op de achtergrond gelukkig vergeten.

 

Just when you think things couldn't get worse

De emoties die deze film bij mij teweeg bracht, deden mij enorm denken aan die keer dat ik jaren geleden met tranen in mijn ogen Paul Potts’ auditie zag voor de Britse talentenshow Britain’s Got Talent. Als dikke, onaantrekkelijke verkoper van mobieltjes liep Potts het podium op waar je de juryleden zag denken van daar heb je weer zo’n loser die denkt dat hij een popster kan worden.

Hun monden vielen echter open van verbazing toen Potts als een ware operazanger begon te zingen. Het publiek ging compleet uit zijn dak en een jurylid sprak van een stuk koolstof dat net in een diamant was veranderd. De vriendelijke Potts ging door, won de wedstrijd maar bleef een bescheiden en dankbaar mens.

Later overkwam nog meer mensen ongeveer hetzelfde: de 47-jarige mollige huisvrouw Susan Boyle werd jaren later tweede en de verlegen, onzekere zeventienjarige jongen Jonathan Antoine won vorig jaar net niet de wedstrijd samen met zijn zestienjarige zangpartner Charlotte Jaconelli.

Pikant detail hierbij is dat toen de zeer dikke Jonathan opkwam jurylid Simon Cowell zijn buurvrouw toefluisterde: “Just when you think things couldn’t get any worse”. Zijn duidelijke vooroordeel dat dikke mensen niets zouden kunnen, werd echter keihard onderuit gehaald toen Jonathan zijn mond opendeed en de sterren van de hemel begon te zingen en de zaal en juryleden in extase bracht.

 

Uitgemolken talentenshows

Eerlijk gezegd heb ik helemaal niets met al die stomme talentenshows. Eenvoudigweg omdat er inmiddels zoveel varianten zijn dat ik door de ontelbare winnaars de talenten niet meer zie.
Maar uitgemolken of niet: elke keer als er tussen al die clichékandidaten weer een dikke, onaantrekkelijke maar o zo aardige, verlegen en bescheiden antiheld opstaat die met zijn unieke talent alle critici de mond snoert dan ga ik het filmpje toch even op YouTube bekijken. En dan weet ik nu al dat elke keer als ik ernaar kijk ik opnieuw een snotterend wijf word dat het allemaal even te veel word. Lang leve de antihelden!

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

 

Auditie van Paul Potts bij Britain's Got Talent (2007)

Bron: YouTube

 

Auditie van Susan Boyle bij Britain's Got Talent (2009)

Bron: YouTube

 

 Auditie van Jonathan Antoine en Charlotte Jaconelli bij Britain's Got Talent (2012)
Bron: YouTube

76. Women, you can’t live with them. Punt.

Privé - Familie/Gezin - Puberteit - Liefde/Vriendschap

 

Join the club!

Mijn oudste puberzoon vertelde me dat hij worstelt met de liefde en onzekerheidsgevoelens. “Join the club!” had ik hem namens zijn leeftijdgenoten en de mensheid in het algemeen kunnen toewerpen, maar ik wist dat hij dat niet wilde horen. Overigens had het sowieso niet uitgemaakt wat ik tegen hem had gezegd. Overal heeft hij een weerwoord op en geen enkel advies deugt. Van wie hij dit heeft, is mij een raadsel...

 

Sixpack

De puberteit is niet mijn ding. Dat was het al niet toen ik er zelf middenin zat en dat is het nu met mijn twee puberende zoons nog steeds niet. Al dat stomme gedoe met erbij willen horen, je stoerder voordoen dan je bent, je continu zorgen maken over hoe je bij anderen overkomt en je over van alles en nog wat onzeker voelen.
Bij de jongens schijnt het nu vooral te draaien om het krijgen van een sixpack (extreem gespierde buik), want anders zijn de meiden blijkbaar niet in je geïnteresseerd. De enige associatie die een gemiddelde man van mijn leeftijd met deze term heeft, is dat hij zijn bierbuik te danken heeft aan de vele sixpacks die hij de afgelopen jaren achterover heeft geslagen. Iets wat mij overigens gelukkig bespaard is gebleven omdat ik bier smerig vind en nooit de behoefte heb gevoeld om me over die drempel heen te zetten om ergens bij te horen.

 

Anorexia

Image en uiterlijk, dat is waar het bij pubers allemaal om draait. Zelfs mijn dochter van tien voelt die druk al door vriendinnetjes die lopen te zeuren dat ze te dik zijn en toch vooral moeten afvallen. Die arme meiden hebben straks anorexia voordat ze goed en wel beseffen wat dat betekent. Eén vriendinnetje weegt nota bene amper twintig kilo en als zij haar voornemen om af te vallen doorzet, raad ik haar aan om zware kiezelstenen in haar zakken te stoppen om te voorkomen dat haar ouders haar straks als vermist moeten opgeven.

 

De liefste jongen die ze kende

Mijn zoon worstelt vooral met zijn vriendschap met een meisje waar hij al een tijd verliefd op is, maar wat niet wederzijds lijkt te zijn. Heel stoer had hij de boel opengebroken door haar met Valentijnsdag een roos te sturen. De boodschap kwam over. Ondanks dat ze heel aardig en begripvol reageerde, was het niet de reactie waarop hij had gehoopt. Ze noemde hem de liefste jongen die ze kende. Maar ze was er nog niet aan toe, of zoiets.
Daarna was er natuurlijk toch iets in hun vriendschap veranderd en mijn zoon vroeg zich nu af wat hij moest doen. Ik zei hem om te beginnen dat ik zijn actie ontzettend goed en dapper vond en dat dat veel beter was dan steeds maar met die gevoelens rond te blijven lopen.
Vervolgens gaf ik hem het advies om eerst goed te bedenken wat hij zelf wilde. Wilde hij echt alles of niets zoals hij beweerde of was de vriendschap hem daarvoor toch te dierbaar? Als hij daarover uit was, moest hij het gewoon met haar bespreekbaar maken. Zij zou zich ongetwijfeld ook ongemakkelijk voelen over de situatie en dan was het hardop uitspreken van je gevoel maar het beste wat je kon doen. Mijn zoon mompelde nog iets van dat het allemaal toch niets meer uitmaakte en liep weg.

 

Iets van een tragiek

Vanzelfsprekend leef ik ontzettend mee met mijn zoon. Maar daar komt nog bij dat ik veel van mezelf in hem herken. Ook ik werd ooit verliefd op een hele goede vriendin met dat verschil dat ik een paar jaar ouder was, niets durfde en het daarom maar jaren liet voortsudderen, het haar vervolgens op een klunzige en tactloze manier toch uiteindelijk soort van “vertelde” waarna het allemaal vrij snel over en uit was (zie column 5).

Dat ik de liefste jongen was die ze kende, zei ze niet maar waarschijnlijk dacht ze het wel. Prachtige woorden, maar gek genoeg de laatste die je als verliefde jongen wilt horen. De vriendin heb ik sindsdien overigens nooit meer gezien of gesproken, wat wel iets van een tragiek in zich draagt. 
Jaren later raakte ik als man van bijna dertig bevriend met een leuk, intelligent en creatief meisje dat elf jaar jonger was. Een meisje dat gedichten schreef, net als ik gefascineerd was door de mysterieën rondom de pyramiden en de enige vrouw waar ik ooit drie uur mee heb gebeld. Met de vorige ervaring nog in mijn achterhoofd voelde ik de bui echter al snel hangen. Ik wachtte niet eens meer af totdat ik hopeloos verliefd werd en beëindigde de vriendschap abrupt. Ook heel klunzig en ook haar heb ik nooit meer gesproken, maar in al mijn tactloosheid begreep ik mezelf wel.

 

Cheers

Mijn zoon komt er wel. Van zijn ervaringen zal hij leren, ook al is dat het laatste wat hij nu wil horen. Bovendien heeft hij het grote voordeel van het hebben van een vader die hem kan vertellen hoe je het in elk geval niet moet doen.

Ach zoon, onthoud maar wat Norm uit de comedyserie "Cheers" ooit over vrouwen zei: “Women, you can’t live with them… Punt."

 

Zei de gescheiden vader...

(zie ook column 5)

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

75. Stuur mij dan maar direct naar de hel

Actualiteit - Helden en anti-helden - Politiek/Macht - Oorlog

Gul Makai: Korenbloem

Malala Yousafzai, het Pakistaanse meisje dat in oktober vorig jaar door een Talibanstrijder door het hoofd werd geschoten maar de aanslag wonderbaarlijk overleefde, is deze week voor het eerst weer naar school gegaan. In Birmingham (Groot-Brittanië) waar ze nu samen met haar ouders en twee broertjes woont en waar ze ook is behandeld aan haar verwondingen.

Als elfjarige werd Malala (“door verdriet geraakt”!) al wereldberoemd door onder haar pseudoniem Gul Makai (“korenbloem”) een dagboek/weblog bij te houden voor de BBC over haar leven als meisje in de door de Taliban bezette Swatvallei in Noord-Pakistan.

Door Gul Makai kregen de mensen een goed beeld van de wandaden van de Taliban. Vrouwen kregen vele verboden opgelegd en scholen werden voor meisjes gesloten waardoor Malala haar droom om ooit arts te worden in duigen zag vallen. Gelukkig werd de Taliban in 2009 door het Pakistaanse leger uit de Swatvallei verdreven waarna Malala steeds meer publiekelijk naar buiten trad om zich in te zetten voor haar idealen.

 

Vol trots

Je zou maar bij een extreme groep behoren die gelooft in een God die je zal belonen als je als volwassen man gewapend op een ongewapend vijftienjarig meisje in een schoolbus vol kinderen afstapt en haar vermoordt door haar van dichtbij een kogel door het hoofd te schieten (bij de aanslag werden bovendien terloops nog twee andere meisjes neergeschoten).

Dan verwacht je dus serieus later na je dood als held in de hemel te worden binnengehaald. Waar je dan vol trots aan onwetende omstanders kunt uitleggen dat ze allemaal om jou juichen, omdat je bij leven een ongewapend vijftienjarig meisje hebt geëlimineerd. Maar niet zomaar een meisje, nee een heus gevaar voor de Islam, omdat zij het angstwekkende idee had dat ook meisjes en vrouwen recht op onderwijs zouden moeten hebben. Poeh, wat een geluk dat er nog helden bestaan die het durven op te nemen tegen dit soort duivelse meisjes...

 

Waar hemel verandert in hel en vice versa

Ik heb helemaal niets tegen geloof en gelovigen, maar waar ik toch echt begin af te haken is daar waar mensen zich gaan begeven op extreme wegen waar ze de draad een beetje beginnen kwijt te raken. Waar ze de begrippen hemel en hel en goed en kwaad niet meer van elkaar kunnen of willen onderscheiden. Waar goed opeens kwaad wordt, waar hemel verandert in hel en vice versa.
Want laten we eerlijk zijn, als de hemel die plek is waar je met open armen wordt ontvangen als je vijftienjarige meisjes doodknalt die vinden dat vrouwen ook mogen leren, stuur mij dan maar straks direct naar de hel alsjeblieft.
En voordat mensen mij gaan betichten van anti-islamitische standpunten: ik heb het hier dus over de extremisten. Of dat nou christenen, joden, boeddhisten, hindoes of moslims zijn, maakt mij geen moer uit. Ik heb het hier niet over de gelukkig vele normale gelovigen die bij God denken in termen van goed, rechtvaardig, vergevingsgezind etc.

Heldin

Ik heb eerlijk gezegd niet veel met bewonderen, helden en prijzen (zie ook column 7), maar als ik dan toch iemand als held(in) moet aanwijzen, vind ik Malala een goede keus.

Time magazine riep heel origineel Barack Obama uit tot persoon van 2012, maar ter geruststelling voor Malala zou zij met eerdere “winnaars” van deze prijs als Adolf Hitler, Jozef Stalin, Ayatollah Khomeini, Vladimir Poetin en George W. Bush ook wel een beetje misstaan in dit rijtje. Al kan hetzelfde worden gezegd over de Nobelprijs voor de Vrede waarvoor Malala is genomineerd. Wel hoop ik dat ze ‘m krijgt, want met types als Malala heb ik heel wat meer vertrouwen in het verkrijgen van echte wereldvrede dan met eerdere winnaars en “vredestichters” als Henry Kissinger, Anwar Sadat, Menachem Begin en Yasser Arafat.

 

Anne Frank

Misschien kun je Malala wel vergelijken met een ander wereldberoemd vijftienjarig meisje dat ook heldin werd door een dagboek, maar waarmee het helaas slechter afliep: Anne Frank.
Anne Frank was een buitengewoon intelligent meisje met haar (menselijke) leuke en minder leuke kanten. Het zou mij niet verbazen als Malala net zo eigenwijs en pittig is als Anne Frank schijnt te zijn geweest. De moeder van Lies Goslar, een schoolvriendinnetje van Anne, zei altijd over haar: “God weet alles. Anne weet alles beter.” Laat de Taliban deze vergelijking maar niet horen.

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie

 

Malala en Anne Frank (foto's: internet)

74. Bidden voor een paus met lef en visie

Actualiteit - Paus/Katholieke Kerk - Religie/Geloof - Oorlog

Geruchten over kwalijke rol paus

De Argentijnse kardinaal Jorge Bergoglio is amper als nieuwe paus Fransiscus I gekozen of er duiken al geruchten op dat hij een kwalijke rol zou hebben gespeeld tijdens de militaire junta van dictator Videla in de jaren 1976-1981.

Behalve het bewind te gedogen, zou de Argentijnse katholieke kerk zelfs geholpen hebben bij de bestrijding van gemeenschappelijke vijanden. Waarbij Bergoglio volgens de Argentijnse onderzoeksjournalist Horacio Verbitsky hoogstpersoonlijk betrokken zou zijn geweest bij de ontvoering en verdwijning van twee van zijn jezuïetische collega’s in 1977.

Voor een goed oordeel is het nu te vroeg. Maar misschien kun je wel de vraag opwerpen of het verstandig is om iemand tot paus te benoemen die niet alleen carrière heeft gemaakt tijdens een verwerpelijk regime maar daarbij ook nog wordt beticht van samenzwering met de toenmalige junta. Voor de behoorlijk onder vuur liggende Katholieke Kerk was op dit moment een onberispelijke paus natuurlijk prettiger geweest

Argusogen

Misschien cynisch van me, maar of dit verhaal nu klopt of niet, kijk ik sowieso altijd met argusogen naar mensen die tijdens dictatoriale regimes in grote organisaties carrière maken.
Natuurlijk kan het in het meest positieve geval gaan om dappere mensen die tactisch richting het regime braaf gedrag vertonen terwijl ze achter hun rug om wel degelijk verzet plegen. Maar de kans dat het gaat om laffe mensen die vooral aan hun eigen hachje en carrière denken en niets tegen de wil van het regime doen, acht ik groter. In het meest negatieve scenario slaat deze houding zelfs door richting samenwerken.

 

De ironie van lef

Lef is voor mij één van de belangrijkste eigenschappen die een goed leider dient te hebben. Wat mij enorm fascineert aan de combinatie leiderschap en lef is de ironie dat lef in veel gevallen (en zeker in sterk hiërarchische organisaties) nou net die eigenschap is die je beter kunt ontberen om de (hoogste) positie van een leider te bemachtigen en om een succesvolle carrière met veel geld, status en macht op te bouwen.
Neem als voorbeeld de Katholieke Kerk. Kenmerkend voor deze sterk hiërarchische en conservatieve organisatie is dat als je er carrière wilt maken je kans daarop het grootst is als je braaf doet wat er van je wordt gevraagd en verwacht. Daarbij kan het zeker geen kwaad om links en rechts af en toe wat hieltjes te likken.
Lef om je af en toe eigenwijs en kritisch buiten de gebaande paden te begeven, is met het oog op je carrière in elk geval niet aan te raden. Nadeel van dit veel voorkomende verschijnsel is echter dat als zo’n organisatie op een dag een leider met lef nodig heeft om bijvoorbeeld puin te ruimen en een andere, noodzakelijke koers in te slaan, hij niet “voorradig” is.

 

Thom Karremans en de genocide in Srebrenica

Een goed voorbeeld van zo’n falend systeem is de val van de moslimenclave Srebrenica in 1995 en de rol hierin van de toenmalige commandant van Dutchbat, luitenant-kolonel Thom Karremans.
Karremans is beroemd geworden door de videobeelden waarin hij als klein schooljongetje met knikkende knietjes en neergebogen hoofd voor meester Mladic stond. Ratko Mladic, toenmalig opperbevelhebber van de Bosnisch-Servische troepen, vertelde de nog net niet in zijn broek plassende Karremans dat hij maar naar huis moest gaan. De duizenden burgers die Dutchbat geacht werd te beschermen, kon hij met een gerust hart bij Mladic achterlaten. De afloop, een genocide waarbij ongeveer achtduizend mannen werden vermoord, is bekend.
Zonder het verloop van Karremans’ carrière te kennen, kan ik er wel naar raden: heel gemiddeld voor een ambitieuze man in het leger. Je doet braaf wat er van je wordt gevraagd en verwacht en stapje voor stapje klim je naar boven in de hiërarchische ladder. Totdat je op een dag luitenant-kolonel bent geworden en als commandant wordt uitgezonden richting Bosnië waar je er achterkomt dat je leidinggevende positie niet is voortgekomen uit getoond lef, maar eerder uit het tegendeel.
Ik ben ervan overtuigd dat als Mladic een commandant met lef tegenover zich had gehad die hem duidelijk had gemaakt dat als hij hem, zijn bataljon of de burgers ook maar één haar zou krenken dit zijn laatste actie als opperbevelhebber zou zijn geweest, er helemaal geen genocide had plaatsgevonden.

 

Verwerpelijke Videla-regime

Hopelijk voor de Katholieke Kerk komen er binnenkort bewijzen dat Bergoglio tijdens het verwerpelijke Videla-regime stiekem verzet heeft gepleegd waarmee vele mensen zijn gered. Een nieuwe paus met lef en visie, dát is wat de Katholieke Kerk op dit moment goed kan gebruiken. Ik zal ervoor bidden.

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

73. Onze wereld drijft op leugens en bedrog

Actualiteit - Liegen en bedriegen/Hypocrisie - Sport - Doping

Bekentenis dopinggebruik Michael Boogerd

Natuurlijk kan ik hier schrijven over de bekentenis van wielrenner Michael Boogerd waarin hij toegeeft dat ook hij zijn glansrijke carrière mede te danken heeft aan dopinggebruik. Maar na alle bekentenissen van de afgelopen maanden is Michael’s biecht leuker voor de statistiek dan dat het echt nieuws is.

Ongetwijfeld volgt collega Erik Dekker nu snel met een vergelijkbare bekentenis waarin ook hij waarschijnlijk zijn kinderen zal gebruiken als reden voor zijn “plotselinge” openhartigheid. Dat de heren Boogerd en (straks) Dekker hun kinderen probleemloos de rest van hun leven voorgelogen zouden hebben zo lang als de heer Lance Armstrong niet zou zijn gepakt, vergeten we voor het gemak maar even.

Onze wereld drijft op leugens en bedrog

Hoe oneerlijk en hypocriet we deze gang van zaken ook kunnen vinden, moeten we niet vergeten dat de wielerwereld natuurlijk niets meer en niets minder is dan een afspiegeling van onze hele maatschappij. De wielerwereld als oneerlijk en hypocriet bestempelen zou op zich al hypocriet zijn. Is het tenslotte niet gewoon zo dat onze hele wereld drijft op leugens en bedrog?
Stel dat het zo zou zijn dat elke keer als iemand op deze aarde een leugen vertelt er een keihard alarm zou afgaan. Wat krijg je dan voor situatie? Ik denk dat ons niets anders zou resten dan snel naar huis te hollen, de deuren dicht te doen, onze oordopjes te pakken, stil in een hoekje te gaan zitten en vooral geen televisie of internet aan te zetten. Waarbij het vervolgens heel verstandig zou zijn om meteen een aannemer te bellen voor het maken van een afspraak om je huis geluidsdicht te maken. Al zal het in zo'n wereld geen sinecure zijn om hiervoor nog een aannemer met een gaatje in zijn agenda te vinden... 
 

De waarheid op pimpen

Neem alleen al zeer belangrijke issues in ons (westerse) leven als werk, uiterlijk, relaties en materiële behoeften. Of het nou gaat om sollicitatiegesprekken, daten, reclame, politiek: alles draait om jokken, jokken en jokken. 
Natuurlijk kan men nu roepen dat dat overdreven is en we met z’n allen hooguit bezig zijn om onze positieve kwaliteiten wat meer te benadrukken en “de waarheid” een beetje op te pimpen. Maar hoe mooi je het ook formuleert, als zo’n alarm daadwerkelijk zou bestaan, zouden we al snel tot de conclusie komen dat de scheidslijn tussen de waarheid iets mooier brengen en liegen een stuk dunner is dan we beseffen.

“Waarom heeft u ervoor gekozen om bij ons bedrijf te komen solliciteren?” “Omdat ik uw bedrijf al jarenlang volg en onder de indruk ben van uw pro-actieve, resultaatgerichte en gedreven wijze van werken.”
TA-TUUT TA-TUUT TA-TUUT!
Waarheid: “Ik heb snel werk en geld nodig en toevallig kwam deze vacature langs en ook al zei het bedrijf me niets, dacht ik van misschien is dit wel wat.”

“Ik had genoeg van mijn lange haar. Wat vind je van mijn nieuwe korte kapsel?” “Ja, leuk, het maakt je een stuk jonger.”
TA-TUUT TA-TUUT TA-TUUT!
Waarheid: “Doodzonde zeg, je lijkt wel lesbisch en tien jaar ouder.”

Verkoper: “Dit prachtige fototoestel is uitermate geschikt voor het maken van kiekjes. Ik heb ‘m zelf ook.”
TA-TUUT TA-TUUT TA-TUUT!
Waarheid: “Als je alleen maar kiekjes maakt, ga je toch niet zo’n duur fototoestel kopen? Gebruik dan net als ik gewoon je mobiel.”

 

Cosmetica-industrie

Als miljoenenbusiness is de cosmetica-industrie ook een mooi voorbeeld van hoe je kunt leven van leugens. Van de honderden anti-rimpelcrèmes die er bestaan, zit er geen een bij waarvan wetenschappelijk bewijs ooit heeft aangetoond dat het werkt. Hoeveel bedrijven in hun reclames ook anders mogen beweren.
Wie zijn logisch verstand gebruikt, kan die conclusie zelf ook wel trekken. Zo beschouw ik mezelf qua uiterlijk als een gemiddelde man van mijn leeftijd. In hoeverre ik qua verzorging gemiddeld ben weet ik niet, maar ik heb in elk geval nooit iets anders gedaan dan het meest gebruikelijke: wassen, douchen, tanden poetsen en wat odorex en een geurtje op.
Zet tegenover mij een gemiddelde vrouw van dezelfde leeftijd die haar hele leven lang vele cosmetische producten heeft gebruikt en zij zal er gemiddeld geen jaartje jonger of beter uitzien dan ik. Terwijl als we de reclames zouden moeten geloven dat onmogelijk is, omdat zij er zeker vijftien jaar jonger uit zou moeten zien.

“Omdat je het waard bent!?”: My Ass! Het brengt mij terug op mijn oude stokpaardje: de mens wil geloven. En daarvoor zijn leugens nu eenmaal onontbeerlijk.

Als Michael Boogerd en de wielerwereld zich voor hun oneerlijkheid zouden moeten schamen dan lust ik er nog wel een paar. Geef mij maar zo’n alarm. Ik zou er graag een politiek debat mee volgen. In zoverre je het dan nog kunt volgen natuurlijk. Of een toespraak van Silvio Berlusconi. Of een willekeurige rechtszaak met Moszkowicz als advocaat (o nee, dat kan niet meer): “Orde in de zaal en kan iemand alsjeblieft dat alarm afzetten!”

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.