143. Was de hele wereld maar zo

Privé - Sport - Familie/Gezin

 

Sentimentele gevoelens

Veel van mijn columns komen voort uit gevoelens van rechtvaardigheid, verbazing, onmacht of boosheid. Maar gelukkig ken ik ook momenten waarin mijn sentimentele gevoelens me aan het schrijven zetten.
Mijn dochter zit op acrogym. Eerst zat ze op gewoon turnen maar twee jaar geleden begon de turnvereniging met een afdeling acrogym en dat leek haar wel wat.
Acrogym, oftewel acrobatische gymnastiek, is een soort combinatie van turnen en dansen. In wedstrijden die beoordeeld worden door een jury doe je als twee- of drietal een oefening van ongeveer tweeënhalve minuut op muziek.
In acrogym heb je boven- en onderpartners waarvan de eerste kleiner, lichter en vrijwel altijd jonger zijn dan de tweede. Dat moet ook wel aangezien de onderpartners de bovenpartners tijdens de oefeningen regelmatig moeten optillen. De meiden kunnen onderling behoorlijk verschillen in leeftijd. Zo zijn er bovenpartners van zes jaar en onderpartners van begin twintig.

 

Verdwaalde jongetjes

Ik zeg trouwens meiden, maar heel soms kom je bij wedstrijden ook verdwaalde jongetjes tegen die altijd nummer één of twee worden eenvoudigweg omdat er niet meer jongens- of gemengde teams meedoen.

Wie een sportief maar onzeker zoontje heeft met weinig zelfvertrouwen moet hem op acrogym zetten. Gegarandeerd dat hij prijzen gaat winnen en deelname aan het Nederlands Kampioenschap Acrogym lijkt ook een formaliteit.

 

Meest sociale sport

Het klinkt misschien gek uit de mond van een behoorlijke einzelgänger, maar dat ik snel gecharmeerd raakte van acrogym komt vooral door het sociale aspect van deze sport. Al is dat minder vreemd dan het lijkt, aangezien Aristoteles al meer dan tweeduizend jaar geleden terecht opmerkte dat de mens van nature een sociaal wezen is. Zo ben ik er zelf van overtuigd dat vrijwel ieder mens diep in zijn hart het liefst iemand zou willen zijn die met zoveel mogelijk mensen om zich heen zo goed mogelijk klikt.

Acrogym is de meest sociale sport die ik tot nu toe ben tegengekomen. Want waar maak je in deze tijd nog mee dat meiden van uiteenlopende leeftijden samen in een gymzaal zo leuk en intensief in groepjes van twee of drie met elkaar samenwerken? Dat is heel anders dan bij individuele sporten waarbij je vooral in je eentje tegen anderen speelt of bij teamsporten waarbij er vaak teveel teamgenoten zijn om als groep heel close te kunnen zijn.

 

Romanticus

Met dank aan de enthousiaste acrogymtrainers proef ik altijd een hele goede sfeer bij die meiden als ik even naar een training kijk. Zo’n sfeer waarin men elkaar allemaal helpt, aanmoedigt en ook elkaar het beste lijkt te gunnen. Wat kan voortkomen uit het principe dat als je zoveel met elkaar samenwerkt, je elkaar goed leert kennen en er vanzelf vaak ook goede banden ontstaan. 

Ik vind zoiets mooi om te zien en betrap mezelf soms zelfs op de sentimentele gedachte van was de hele wereld maar zo. De interessante vraag hierbij is natuurlijk of ik zie wat er werkelijk is of dat de romanticus in mij dat gewoon dolgraag zo wil zien.

Toch heb ik goede hoop dat het, voorlopig althans, het eerste is. Ondanks dat ik goed besef dat hoe hoger hun (wedstrijd) niveau wordt, hoe sneller deze vrolijke meiden hun jeugdelijke speelsheid zullen kwijtraken als ze geconfronteerd worden met jaloerse, afgunstige concurrenten die er alles aan zullen doen om te winnen.
Reden ook waarom ik in mijn vaderrol soms geneigd ben te denken dat je jeugd misschien wel de leukste en - als het goed is althans - meest onbezorgde tijd van je leven is en ik daarom ook ergens diep in mijn hart mijn kinderen zo lang mogelijk klein zou willen houden. Wat echter niet verstandig zou zijn en wat ik ook wel besef... 

 

Oprecht ontroerd

Maar voorlopig kan ik gelukkig nog oprecht ontroerd raken als ik zie hoe die meiden na hun laatste training van het seizoen afscheid van elkaar nemen: met stevige knuffels, zoenen en tranen. Ook richting hun coach die van diverse meiden een cadeautje kreeg als dank voor het leuke seizoen.
Ook mijn dochter was er duidelijk van onder de indruk, al laat zij zoiets nooit goed merken. Wij voelden ons beiden een beetje schuldig dat wij geen cadeautje voor de coach hadden meegebracht. Mijn dochter is zelf altijd heel attent, maar had hier ook even niet aan gedacht. Al voel ik me als vader natuurlijk als eerste verantwoordelijk. “Volgend jaar moeten we dat ook doen,” zei ik tegen haar en zij was het met mij eens.

Voor nu moeten de trainers het doen met een eervolle vermelding (en eeuwige roem) in mijn column.

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

Acrogym (foto: Tonko)