ONDERWERP: DOOD DAVID BOWIE
Verschillend gekleurde ogen
Tjee, David Bowie dood. De man die door een geluk bij een ongeluk - een goede vriend sloeg hem op vijftienjarige leeftijd tijdens een ruzie over een meisje hard op zijn oog - twee verschillend gekleurde ogen leek te hebben, wat later zijn handelsmerk zou worden. Ik zeg “leek” omdat zijn beide ogen gewoon blauw waren. Doordat de pupil van zijn linkeroog door het ongeluk echter niet meer klein kon worden, wekte het de illusie alsof dat oog donkerder was.
Ik zal niet de enige zijn die bij het horen van het nieuws van het overlijden van zo’n enorme sex, drugs and rock & roll ster meteen denkt aan een niet gemiddelde dood: zelfmoord of drugs. “Gelukkig” blijkt Bowie gewoon aan kanker te zijn overleden, maar wist vrijwel niemand van zijn ziekte af. Wel knap om dat als beroemdheid zo goed verborgen weten te houden voor de buitenwereld.
Ik zal niet de enige zijn die bij het horen van het nieuws van het overlijden van zo’n enorme sex, drugs and rock & roll ster meteen denkt aan een niet gemiddelde dood: zelfmoord of drugs. “Gelukkig” blijkt Bowie gewoon aan kanker te zijn overleden, maar wist vrijwel niemand van zijn ziekte af. Wel knap om dat als beroemdheid zo goed verborgen weten te houden voor de buitenwereld.
John Lennon
Fascinerend om te zien vind ik altijd hoe liefhebbers en vooral fans omgaan met dit soort nieuws. Die zullen vanaf nu - veelal ook uit jeugdsentiment - overal snel op zoek gaan naar het laatste nieuws, achtergrondartikelen, muziek en alles nog meer wat hen maar het prettige bevestigende gevoel geeft van hoe goed David Bowie toch was/is.
Wie nog niet zijn net uitgebrachte nieuwe album “Blackstar” heeft, zal deze onmiddellijk gaan aanschaffen en het Groninger Museum kan met haar tentoonstelling over David Bowie (tot 16 maart 2016) topdagen verwachten. Tja, de een zijn dood…
Het doet me denken aan mezelf toen ik als veertien jarig joch op een ochtend in december 1980 van mijn moeder te horen kreeg dat John Lennon was doodgeschoten. Als goede vriend van Bowie zong en speelde Lennon overigens nog mee op “Fame” (1975), zijn eerste nummer één hit in de Verenigde Staten. Ondanks dat ik de topjaren van David Bowie (zeg rond 1967-1975) net als die van The Beatles (in 1970 gestopt) niet bewust heb meegemaakt, was ik van de laatste toch een groot liefhebber geworden. Om die reden deed het nieuws van Lennons dood mij best veel, al was het alleen maar vanwege het feit dat daarmee een droom over een eventuele comeback van The Beatles definitief de grond in was geboord.
Ik gedroeg me een beetje zoals fans van David Bowie nu ook zullen doen: ik kocht tijdschriften met artikelen over John Lennon en schafte zijn laatste album “Double Fantasy” aan die net als nu bij Bowie net voor zijn dood was uitgebracht. Op dat moment had niemand mij iets negatiefs moeten zeggen over John Lennon of over diens laatste album: over de doden niets dan goeds. Achteraf absurd natuurlijk, want “Double Fantasy” was met name door de bijdragen van Lennons controversiële vrouw Yoko Ono allesbehalve een goede plaat. Wat overigens ook te verwachten was, aangezien in mijn ogen geen enkele individuele Beatle later solo het niveau van de legendarische groep in hun creatieve topjaren 1966-1970 ook maar enigszins heeft weten te benaderen.
Wie nog niet zijn net uitgebrachte nieuwe album “Blackstar” heeft, zal deze onmiddellijk gaan aanschaffen en het Groninger Museum kan met haar tentoonstelling over David Bowie (tot 16 maart 2016) topdagen verwachten. Tja, de een zijn dood…
Het doet me denken aan mezelf toen ik als veertien jarig joch op een ochtend in december 1980 van mijn moeder te horen kreeg dat John Lennon was doodgeschoten. Als goede vriend van Bowie zong en speelde Lennon overigens nog mee op “Fame” (1975), zijn eerste nummer één hit in de Verenigde Staten. Ondanks dat ik de topjaren van David Bowie (zeg rond 1967-1975) net als die van The Beatles (in 1970 gestopt) niet bewust heb meegemaakt, was ik van de laatste toch een groot liefhebber geworden. Om die reden deed het nieuws van Lennons dood mij best veel, al was het alleen maar vanwege het feit dat daarmee een droom over een eventuele comeback van The Beatles definitief de grond in was geboord.
Ik gedroeg me een beetje zoals fans van David Bowie nu ook zullen doen: ik kocht tijdschriften met artikelen over John Lennon en schafte zijn laatste album “Double Fantasy” aan die net als nu bij Bowie net voor zijn dood was uitgebracht. Op dat moment had niemand mij iets negatiefs moeten zeggen over John Lennon of over diens laatste album: over de doden niets dan goeds. Achteraf absurd natuurlijk, want “Double Fantasy” was met name door de bijdragen van Lennons controversiële vrouw Yoko Ono allesbehalve een goede plaat. Wat overigens ook te verwachten was, aangezien in mijn ogen geen enkele individuele Beatle later solo het niveau van de legendarische groep in hun creatieve topjaren 1966-1970 ook maar enigszins heeft weten te benaderen.
Heroes
Toch kunnen Bowie-fans gerust zijn: over David Bowie zal ik geen kwaad woord zeggen. Al is het alleen maar vanwege het simpele feit dat ik de man en zijn carrière daarvoor te weinig heb gevolgd.
Wel passeert in mijn auto regelmatig mijn favoriete David Bowie-song “Heroes” en ken ik Bowie in elk geval goed genoeg om te weten dat het een fascinerende man moet zijn geweest. Bowie was een groot deel van zijn leven bezig met onderzoeken, veranderen en vernieuwen. Zowel in zijn muziekcarrière als in zijn privéleven met al zijn verschillende fases op het seksuele vlak (androgyn, homoseksueel, heteroseksueel etc.).
Met al zijn uiteenlopende, steeds vernieuwende muziekstijlen en imago’s zal Bowie het zijn fans overigens niet altijd even makkelijk hebben gemaakt. Al zullen de echte diehardfans natuurlijk beweren alles aan Bowie even geweldig te vinden met als argument dat hij juist briljant was in zijn onnavolgzaamheid.
De echte liefhebbers daarentegen zullen een stuk realistischer reageren door te stellen dat ze de ene muziekfase van Bowie meer konden waarderen dan de andere. Een reden ook waarom ik altijd weinig zal ophebben met het begrip “fan” (zie ook column 121).
In mijn ogen kan het gewoon nooit zo zijn dat je alles aan David Bowie, zeker met zo’n lange en gevarieerde muziekcarrière, maar even goed of geweldig vindt. David Bowie zou het op dit punt ongetwijfeld met mij eens zijn geweest. Want iemand zonder zelfkritiek kan nooit een vernieuwer worden. En dat David Bowie de muziekgeschiedenis in zal gaan als een echte vernieuwer moge duidelijk zijn.
Wel passeert in mijn auto regelmatig mijn favoriete David Bowie-song “Heroes” en ken ik Bowie in elk geval goed genoeg om te weten dat het een fascinerende man moet zijn geweest. Bowie was een groot deel van zijn leven bezig met onderzoeken, veranderen en vernieuwen. Zowel in zijn muziekcarrière als in zijn privéleven met al zijn verschillende fases op het seksuele vlak (androgyn, homoseksueel, heteroseksueel etc.).
Met al zijn uiteenlopende, steeds vernieuwende muziekstijlen en imago’s zal Bowie het zijn fans overigens niet altijd even makkelijk hebben gemaakt. Al zullen de echte diehardfans natuurlijk beweren alles aan Bowie even geweldig te vinden met als argument dat hij juist briljant was in zijn onnavolgzaamheid.
De echte liefhebbers daarentegen zullen een stuk realistischer reageren door te stellen dat ze de ene muziekfase van Bowie meer konden waarderen dan de andere. Een reden ook waarom ik altijd weinig zal ophebben met het begrip “fan” (zie ook column 121).
In mijn ogen kan het gewoon nooit zo zijn dat je alles aan David Bowie, zeker met zo’n lange en gevarieerde muziekcarrière, maar even goed of geweldig vindt. David Bowie zou het op dit punt ongetwijfeld met mij eens zijn geweest. Want iemand zonder zelfkritiek kan nooit een vernieuwer worden. En dat David Bowie de muziekgeschiedenis in zal gaan als een echte vernieuwer moge duidelijk zijn.
David Bowie, R.I.P.
Tonko
Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten