ONDERWERPEN: ROGER FEDERER - STOPPEN OP JE HOOGTEPUNT
Federer-Nadal en Sampras-Agassi
De winst van de Zwitser Roger Federer in de tennisfinale van
de Australian Open 2017 op zijn eeuwige Spaanse rivaal Rafael Nadal (zijn achttiende grandslamzege!) deed mij
erg denken aan de finale van de US Open 2002 tussen de Amerikanen Pete Sampras
en Andre Agassi. In beide gevallen ging het om een finale tussen twee
legendarische tennisgrootheden die op dat moment door velen waren afgeschreven.
Ik kan me nog herinneren dat de Volkskrant na vroegtijdig verlies van Pete Sampras en Andre Agassi op Wimbledon 2002 tegen respectievelijk de Zwitser Georg Bastl en de Thai Paradorn Srichaphan (wie kent ze niet?) kopte met “Einde tijdperk Sampras en Agassi”. Dezelfde kop maar dan met de namen Federer en Nadal zal afgelopen jaar ongetwijfeld ook wel ergens in een krant hebben gestaan, vermoed ik zomaar.
Ruim twee maanden na deze kop stonden diezelfde Sampras en Agassi in de finale van de US Open. Sampras won in vier sets. Pas later bleek dit zijn laatste wedstrijd als professioneel tennisspeler te zijn geweest. Sampras was gestopt op zijn hoogtepunt.
Ik kan me nog herinneren dat de Volkskrant na vroegtijdig verlies van Pete Sampras en Andre Agassi op Wimbledon 2002 tegen respectievelijk de Zwitser Georg Bastl en de Thai Paradorn Srichaphan (wie kent ze niet?) kopte met “Einde tijdperk Sampras en Agassi”. Dezelfde kop maar dan met de namen Federer en Nadal zal afgelopen jaar ongetwijfeld ook wel ergens in een krant hebben gestaan, vermoed ik zomaar.
Ruim twee maanden na deze kop stonden diezelfde Sampras en Agassi in de finale van de US Open. Sampras won in vier sets. Pas later bleek dit zijn laatste wedstrijd als professioneel tennisspeler te zijn geweest. Sampras was gestopt op zijn hoogtepunt.
Het blijft een gok
Stoppen op je hoogtepunt vind ik prachtig. Het heeft iets heroïsch. Om die
reden vind ik dat Federer nu ook met onmiddellijke ingang moet stoppen.
De kunst van dit alles is echter natuurlijk om te bepalen wanneer je nou eigenlijk op je hoogtepunt zit. Want wie zegt Federer dat als hij nu stopt hij niet nog meer grandslamoverwinningen zou hebben behaald als hij zou zijn doorgegaan?
Het blijft een gok, maar ik zou als ik Federer was veel liever nu stoppen dan het risico lopen door te gaan om over een aantal jaren te moeten concluderen dat deze overwinning op de Australian Open 2017 toch echt zijn laatste kunstje was geweest. Volgens mij voelde Pete Sampras in elk geval heel goed aan dat zijn winst op de US Open 2002 zijn laatste grandslamoverwinning zou blijven en dus besloot hij op deze prachtige wijze te stoppen.
De kunst van dit alles is echter natuurlijk om te bepalen wanneer je nou eigenlijk op je hoogtepunt zit. Want wie zegt Federer dat als hij nu stopt hij niet nog meer grandslamoverwinningen zou hebben behaald als hij zou zijn doorgegaan?
Het blijft een gok, maar ik zou als ik Federer was veel liever nu stoppen dan het risico lopen door te gaan om over een aantal jaren te moeten concluderen dat deze overwinning op de Australian Open 2017 toch echt zijn laatste kunstje was geweest. Volgens mij voelde Pete Sampras in elk geval heel goed aan dat zijn winst op de US Open 2002 zijn laatste grandslamoverwinning zou blijven en dus besloot hij op deze prachtige wijze te stoppen.
Voorbeeld uit eigen werk
Hoe mooi ik het stoppen op een hoogtepunt vind, kan ik illustreren aan de hand
van een simpel voorbeeld uit eigen werk: mijn eigen, zeer bescheiden “tenniscarrière”.
Toen ik in 1997 op mijn 31e clubkampioen werd op mijn tweede tennisclub (zie ook columns 200 en 201) ben ik meteen gestopt met het spelen van toernooien. Tot op de dag van vandaag kan ik dus zeggen dat ik mijn laatste toernooi heb gewonnen en hoe vreselijk kinderachtig dit ook moge klinken - en dat besef ik - vind ik het wel iets hebben.
Ja, je kunt zeggen wat je wilt maar Pete Sampras en ik hebben op het gebied van tennisresultaten dus in elk geval één overeenkomst. Jammer alleen van al die overige verschillen (roem, geld, vrouwen enz.)…
Toen ik in 1997 op mijn 31e clubkampioen werd op mijn tweede tennisclub (zie ook columns 200 en 201) ben ik meteen gestopt met het spelen van toernooien. Tot op de dag van vandaag kan ik dus zeggen dat ik mijn laatste toernooi heb gewonnen en hoe vreselijk kinderachtig dit ook moge klinken - en dat besef ik - vind ik het wel iets hebben.
Ja, je kunt zeggen wat je wilt maar Pete Sampras en ik hebben op het gebied van tennisresultaten dus in elk geval één overeenkomst. Jammer alleen van al die overige verschillen (roem, geld, vrouwen enz.)…
Björn Borg
Mijn tennisidool van vroeger, de Zweeds legende Björn Borg, had eigenlijk hetzelfde
moeten doen als Pete Sampras en ik (klinkt goed zo dit rijtje, die houd ik erin).
Na zijn gewonnen legendarische finale in 1980 tegen zijn grote Amerikaanse rivaal
John McEnroe (1-6, 7-5, 6-3, 6-7 - met de onvergetelijke 16-18 tiebreak - 8-6) had
hij zijn houten Donnay-racket definitief aan de wilgen moeten hangen.
Helaas ging Borg nog een jaartje door waarin hij zowel op Wimbledon als bij de US Open in de finale verloor van dezelfde McEnroe. Al was het stoppen na die verloren finale op de US Open 1981 ook geen slecht moment. Borg was op dat moment slechts 25 jaar en zijn winstpercentage van veertig procent bij de grandslams - hij won 11 van de 27 grandslamtoernooien waaraan hij deelnam - is nog steeds een record (Federer zit nu op een percentage van 26%: 18 gewonnen/68 deelnames).
Zonde alleen dat Borg tien jaar later in 1991 om wat voor vage reden dan ook (geldgebrek, eenzaamheid, zwart gat) besloot om een soort van comeback te maken. Met zijn oude houten Donnay-racket notabene, wat hetzelfde zou zijn als je in deze tijd op je nieuwe werk bij een succesvol commercieel bedrijf verschijnt met een oude Nokia-telefoon. Heel leuk en nostalgisch, maar het gaat niet werken. En bij Borg werkte het natuurlijk ook niet. Zijn comeback werd een ramp.
Helaas ging Borg nog een jaartje door waarin hij zowel op Wimbledon als bij de US Open in de finale verloor van dezelfde McEnroe. Al was het stoppen na die verloren finale op de US Open 1981 ook geen slecht moment. Borg was op dat moment slechts 25 jaar en zijn winstpercentage van veertig procent bij de grandslams - hij won 11 van de 27 grandslamtoernooien waaraan hij deelnam - is nog steeds een record (Federer zit nu op een percentage van 26%: 18 gewonnen/68 deelnames).
Zonde alleen dat Borg tien jaar later in 1991 om wat voor vage reden dan ook (geldgebrek, eenzaamheid, zwart gat) besloot om een soort van comeback te maken. Met zijn oude houten Donnay-racket notabene, wat hetzelfde zou zijn als je in deze tijd op je nieuwe werk bij een succesvol commercieel bedrijf verschijnt met een oude Nokia-telefoon. Heel leuk en nostalgisch, maar het gaat niet werken. En bij Borg werkte het natuurlijk ook niet. Zijn comeback werd een ramp.
De wraak van Van Velde was zoet
Succesvolle comebacks in de sport zijn sowieso vrij zeldzaam en zeker als je praat
over een comeback na tien jaar afwezigheid zoals bij Borg het geval was.
De mooiste comeback die mij bijstaat, is die van de schaatser Gerard van Velde. Toen de klapschaats in het schaatsen opkwam, kreeg Van Velde de nieuwe techniek niet onder de knie en besloot hij in 1998 te stoppen. Een jaar later werd hij door Rintje Ritsma gevraagd als trainingsmaatje en begon hij langzaam maar zeker weer aan wedstrijden mee te doen. Zijn tijden waren in het begin echter van een dusdanig matig niveau dat medesprinter Erben Wennemars Gerard een beetje uitlachte en aangaf dat hij natuurlijk nooit aan een comeback had moeten beginnen.
De wraak van Van Velde was zoet. Een paar jaar later won Gerard goud tijdens de Olympische Winterspelen 2002 in Salt Lake City op de duizend meter, de favoriete afstand van jawel … Erben Wennemars (Erben werd vijfde).
De mooiste comeback die mij bijstaat, is die van de schaatser Gerard van Velde. Toen de klapschaats in het schaatsen opkwam, kreeg Van Velde de nieuwe techniek niet onder de knie en besloot hij in 1998 te stoppen. Een jaar later werd hij door Rintje Ritsma gevraagd als trainingsmaatje en begon hij langzaam maar zeker weer aan wedstrijden mee te doen. Zijn tijden waren in het begin echter van een dusdanig matig niveau dat medesprinter Erben Wennemars Gerard een beetje uitlachte en aangaf dat hij natuurlijk nooit aan een comeback had moeten beginnen.
De wraak van Van Velde was zoet. Een paar jaar later won Gerard goud tijdens de Olympische Winterspelen 2002 in Salt Lake City op de duizend meter, de favoriete afstand van jawel … Erben Wennemars (Erben werd vijfde).
Voor de heroïek in de sport had Gerard van Velde op dat moment natuurlijk meteen moeten
stoppen met schaatsen. Maar helaas ging hij nog door tot 2008, waarna na het
missen van plaatsing voor de belangrijke schaatstoernooien de beslissing tot stoppen
onvermijdelijk geworden was.
Ja, het moge duidelijk zijn: ik heb iets met het stoppen op je hoogtepunt. Ik roep Roger Federer hierbij dan ook op om in het belang van de heroïek in de sport met onmiddellijke ingang te stoppen met tennis. De toekomst zal leren of ik met dit advies (wederom) gelijk had.
Zul je natuurlijk net zien dat Federer Wimbledon 2017 ook wint... (lees hieronder!)
Naschrift 25-01-2018
Hoe vaak ik ook gelijk mag hebben (?), heb ik er gelukkig geen enkele moeite mee om toe te geven wanneer ik achteraf ongelijk bleek te hebben.
Na het lezen van mijn column dacht Federer "No way!" en nam hij zich plechtig voor om er alles aan te doen om mijn ongelijk te bewijzen. En dat deed hij op zeer indrukwekkende wijze: samen met Rafael Nadal domineerde Federer het tennisjaar 2017 als nooit tevoren. Heel eerlijk verdeelden de twee tennissterren de buit: waar Federer de Australian Open en - jawel - Wimbledon won, pakte Nadal de titels op de overige twee grandslamtoernooien, Roland Garros en de US Open. Alsof de "oude" tijden herleefden, sloot Nadal het jaar 2017 af als de nummer 1 van de wereld, kort daarop gevolgd door Federer als nummer 2.
Federer breidde in 2017 zijn recordaantal grandslamoverwinningen uit van 17 naar 19 stuks! En hij laat mij én de hele wereld zien dat zijn hoogtepunt dus nog (lang?) niet bereikt is, want op het moment van schrijven staat hij ook nog eens op het punt om ook de Australian Open 2018 te gaan winnen. Wat dus grandslamoverwinning nummer 20 zou betekenen.
Mijn oprechte excuses Roger! Jij en niemand anders bepaalt het juiste moment om te stoppen. En dat was overduidelijk niet vorig jaar, dat is ook niet dit jaar en je hoort mij geen voorspelling meer doen over wanneer dat dan wel zal zijn. Ik zwijg nederig...
Ja, het moge duidelijk zijn: ik heb iets met het stoppen op je hoogtepunt. Ik roep Roger Federer hierbij dan ook op om in het belang van de heroïek in de sport met onmiddellijke ingang te stoppen met tennis. De toekomst zal leren of ik met dit advies (wederom) gelijk had.
Zul je natuurlijk net zien dat Federer Wimbledon 2017 ook wint... (lees hieronder!)
Naschrift 25-01-2018
Hoe vaak ik ook gelijk mag hebben (?), heb ik er gelukkig geen enkele moeite mee om toe te geven wanneer ik achteraf ongelijk bleek te hebben.
Na het lezen van mijn column dacht Federer "No way!" en nam hij zich plechtig voor om er alles aan te doen om mijn ongelijk te bewijzen. En dat deed hij op zeer indrukwekkende wijze: samen met Rafael Nadal domineerde Federer het tennisjaar 2017 als nooit tevoren. Heel eerlijk verdeelden de twee tennissterren de buit: waar Federer de Australian Open en - jawel - Wimbledon won, pakte Nadal de titels op de overige twee grandslamtoernooien, Roland Garros en de US Open. Alsof de "oude" tijden herleefden, sloot Nadal het jaar 2017 af als de nummer 1 van de wereld, kort daarop gevolgd door Federer als nummer 2.
Federer breidde in 2017 zijn recordaantal grandslamoverwinningen uit van 17 naar 19 stuks! En hij laat mij én de hele wereld zien dat zijn hoogtepunt dus nog (lang?) niet bereikt is, want op het moment van schrijven staat hij ook nog eens op het punt om ook de Australian Open 2018 te gaan winnen. Wat dus grandslamoverwinning nummer 20 zou betekenen.
Mijn oprechte excuses Roger! Jij en niemand anders bepaalt het juiste moment om te stoppen. En dat was overduidelijk niet vorig jaar, dat is ook niet dit jaar en je hoort mij geen voorspelling meer doen over wanneer dat dan wel zal zijn. Ik zwijg nederig...
Tonko
Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.
 |
Roger Federer (foto: Tonko)
|
Geen opmerkingen:
Een reactie posten