129. COLUMN DOODSTRAF VS, MISLUKTE EXECUTIE, ALZHEIMER (bruggetje vanuit vorige column 128), MEEST HUMANE MANIER VAN VOLTREKKEN DOODSTRAF: Liever een injectie dan een nekschot

DOODSTRAF VS - MEEST HUMANE MANIER VAN DODEN

 

Mislukte executie VS

Als ik ooit Alzheimer krijg, wat bepaald niet ondenkbaar is kijkend naar mijn familie, weet ik zeker dat ik net als mijn oom er niet omheen zal praten (zie mijn vorige column 128).

Totdat ik dat nog kan, zal ik er naar mijn omgeving altijd open over zijn. Maar eigenlijk kan ik eerlijk gezegd alleen maar hopen dat ik voor die tijd dood ben en/of ik op tijd een spuitje heb kunnen krijgen. Waarbij ik dan wel hoop dat dat beter verloopt dan bij die mislukte executie van die ter dood veroordeelde gevangene in de Verenigde Staten (VS) van de week. De man bezweek na 43 minuten aan een hartaanval omdat het gif zijn werk niet deed.

 

Ironisch

Hoe ironisch toch dat in een land met zoveel wapens en moorden men het niet voor elkaar krijgt om één gevangengenomen man “gewoon” snel en bewust te doden.

Misschien nog ironischer is dat Europa als tegenstander van de doodstraf een beetje “medeverantwoordelijk” voor het incident blijkt te zijn. Omdat Europa de VS geen medicijnen wenst te leveren die gebruikt worden voor executies waren de VS genoodzaakt om dan maar zelf een mengseltje te brouwen. Blijkbaar hebben ze in dat land niet de benodigde kennis om zelf dergelijke medicijnen te maken; héél apart.

 

Meest efficiënte en humane manier om doodstraf te voltrekken

Het eerste wat er door me heen ging bij het horen van dit nieuws was de vraag wat nu eigenlijk precies de meest efficiënte, humane en minst pijnlijke manier is om een doodstraf te voltrekken.

Behalve dat dat voor de VS nu dus geen gif is, geldt volgens mij hetzelfde voor ophanging en de elektrische stoel. Bij al deze methoden kunnen mensen als het even tegen zit namelijk nog minutenlang lijden. Al zullen de levenden natuurlijk nooit helemaal precies weten wat de minst pijnlijke dood is.

Hoe cru het ook mag klinken, denk ik persoonlijk dat de beste methode simpelweg een kogel door het hoofd is. Ondanks dat dat theoretisch ook nog mis zou kunnen gaan, geldt dat vooral voor zelfmoord als iemand het wapen te scheef zou houden of het door de harde terugslag een beetje kantelt. Normaal gesproken moet één kogel door het voorhoofd echter de klus onmiddellijk klaren.

 

De arme stakkers

Ervan uitgaande dat mijn standpunt klopt, rest uiteraard de interessante vraag waarom men dat dan niet zo doet in een land waar wapens - in tegenstelling tot gif - voor het oprapen liggen.

Een antwoord hierop kan ik wel bedenken. Het zal voor een beul wat “prettiger”, indirecter en afstandelijker zijn om iemand een paar injecties te geven of op een elektrische stoel te zetten of een strop om zijn nek te doen en vervolgens de hendel over te halen dan dat hij iemand direct een kogel door zijn hoofd moet schieten.
In feite is het hetzelfde principe als waarom de nazi’s de gaskamers uitvonden. De soldaten begonnen te klagen dat het doodschieten van al die mensen mentaal toch wel wat belastend was voor hun gemoedstoestand; de arme stakkers.

Het is natuurlijk nogal een verschil of je achter elkaar vrouwen en kinderen moet doodschieten die jou recht in de ogen aankijken of dat je een blik Zyklon B-korrels via een dakluik leeg gooit in een gaskamer vol joodse mensen die denken dat ze een douche krijgen.

Bovendien had deze nieuwe methode nog als groot "voordeel" dat het een stuk efficiënter was: het kostte minder personeel, minder geld (het bespaarde kogels die beter voor de oorlog konden worden gebruikt) en het ging allemaal een stuk sneller. Als je als doel hebt om zoveel mogelijk (lees: miljoenen) mensen binnen zo kort mogelijke tijd uit te roeien dan werken gaskamers tenslotte een stuk “beter” dan ze één voor één dood te schieten.

 

Hypocriet

Bij de uitvoering van een doodstraf draait het echter niet om het doden van zoveel mogelijk mensen in zo kort mogelijke tijd, maar om het doden van één persoon₁.

Ondanks dat ongetwijfeld veel Amerikaanse nabestaanden vanuit zeer menselijke emoties en wraakgevoelens geen moeite zullen hebben om live mee te maken hoe de moordenaar van hun geliefde door zijn hoofd wordt geschoten, kan ik mij zo voorstellen dat er ook veel mensen zijn die zo’n bloedig tafereel juist weer niet wensen te aanschouwen en dat “te ver” vinden gaan.
Het geheel komt op mij in elk geval een beetje hypocriet over. Als je als land besluit om voor wapenbezit én voor de doodstraf te zijn en ik er daarbij voor het gemak van uitga dat men die doodstraf zo humaan en minst pijnlijk mogelijk wil laten uitvoeren, waarom schiet men die ter dood veroordeelden dan niet “gewoon” dood?

 

Je hoort een ander niet te doden

Om positief af te sluiten, stel ik dat de meest voor de hand liggende verklaring wellicht een hele optimistische is: een gemiddeld mens wil liever iemand een injectie zien krijgen dan een nekschot, omdat hij bij die laatste methode eerder geraakt (excusez le mot) wordt door het besef dat dit niet goed is.

Je hoort een ander niet te doden. Het is niet beschaafd en de wereld wordt er geen haar beter van. Een mooie gedachte die misschien meer is ingegeven door een soort hoop dat er ergens binnenin de mens een soort objectief goed en kwaadbesef zit genesteld dan dat dat werkelijk zo is.₂
Misschien dat Jessica Villerius mijn uitgangspunt kan onderzoeken voor een nieuwe documentaire over de doodstraf in de Verenigde Staten (zie column 116). Als mogelijk toekomstig Alzheimerpatiënt ben ik in elk geval blij dat ik in Europa woon… 

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

₁ Momenteel worden ongeveer veertig doodstraffen per jaar in de Verenigde Staten uitgevoerd en dat worden er elk jaar gelukkig steeds minder.
₂ Hier kom ik in latere columns absoluut op terug.

Afbeelding: Tonko