199. Niet liefde maar verliefdheid maakt blind

Privé - Familie/Gezin - Liefde/Vriendschap

 

Donderslag bij heldere hemel

Hoe de relatie tussen mijn tweede zoon en zijn leuke vriendin (die ik wel vrij aardig kende) eindigde, was een heel ander verhaal dan bij mijn oudste zoon en zijn vriendin. Ik vond hen met elkaar een heel leuk stel en ze leken ongeacht hun jonge leeftijd al zeer goed bij elkaar te passen.
Daar waar mijn oudste zoon zijn vriendin pas een paar maanden had, was het bij mijn jongste zoon inmiddels al een jaar aan. Ergens ver weg in mijn romantische achterhoofd hoopte ik zelfs dat de droom die ik vroeger altijd had, voor mijn zoon wel zou uitkomen: trouwen met je eerste echte (jeugd) vriendin en tot de dood toe gelukkig bij elkaar blijven. Natuurlijk een ontzettend naïeve maar ook mooie gedachte die slechts voor weinigen werkelijkheid zal (zijn ge-) worden.
Elke week als mijn zoon en zijn vriendin bij mij waren, lagen ze met z’n tweetjes heerlijk verliefd op de bank te kroelen. Opvallend genoeg zelfs tot de laatste keer dat ik haar zag. Toen mijn zoon de week daarop bij zijn moeder was, hoorde ik echter plotseling dat zij het had uitgemaakt, wat voor mij als een donderslag bij heldere hemel kwam. Ik vond het verdrietig nieuws en had vooral enorm met mijn zoon te doen.

 

Waarom vrouwen dat doen weet niemand

Als bij een echt getrouwd stel bleek ook bij hen al de onvermijdelijke fase te zijn bereikt waarin er soms gekibbeld werd, irritaties werden uitgesproken en flink ruzie werd gemaakt... Waarom vrouwen dat doen, weet niemand (Herman Finkers) ... maar leuk is anders.
Volgens mijn zoon ontstond er vaak irritatie op momenten dat hij voelde dat er iets was en hij ernaar informeerde en zij het boos ontkende. Bij vrouwen aanvoelen dat er iets is en ernaar vragen zou normaal gesproken extra bonuspunten moeten opleveren. Tenzij er natuurlijk van je wordt verwacht dat je drommels goed weet wat er aan de hand is. Ach, vrouwen. You can’t live with them…
Het gekibbel gecombineerd met het gevoel niet langer meer verliefd op hem te zijn, leek voor haar in elk geval de reden te zijn om het uit te maken.

Dat ze af en toe kibbelden, wist ik wel. Maar daar konden ze - in elk geval naar mij toe - zelf nog wel om lachen. Dat ook (zie deel 1, de column hiervoor: 198) mijn jongste zoon uitgesproken meningen heeft die voor zijn vriendin soms vermoeiend konden zijn, wist ik ook. Zij vond hem wat dat betreft - en ook in het algemeen - erg op mij lijken. Wat overigens absoluut niet vervelend was bedoeld, aangezien zijn vriendin en ik elkaar graag mochten. En ook hiervan konden zij en mijn zoon zelf wel de humor inzien.
Wat echter wel zeker zal hebben meegespeeld in het besluit om de relatie te beëindigen, was de verschillende kijk die mijn zoon en zijn vriendin hadden op de liefde.

 

De houden-van-fase

Toen zijn vriendin mijn zoon op een dag vertelde dat ze niet meer die verliefdheid voelde als in het begin, zei hij dat dat heel normaal was, omdat de stofjes in je hersenen die je het verliefdheidsgevoel bezorgen na verloop van tijd uitgewerkt raken. Je komt dan - als het goed is – terecht in de houden-van-fase, legde mijn zoon haar uit. 

Ik voelde me schuldig toen ik dit later van mijn zoon hoorde, aangezien ik wel weet hoe hij aan deze kennis komt. Die heeft hij van mij. Als vader deel ik graag mijn meningen, ervaringen en kennis met mijn kinderen en dat doe ik altijd zoals ik ben: open en direct. Taboes ken ik niet, alles is bespreekbaar. Omdat alle voordelen nadelen hebben (en andersom), besef ik dat mijn valkuil hierbij is dat ik soms te open en direct zal zijn. Maar liever dat dan dat ik te gesloten en ontoegankelijk ben, zeg ik altijd maar.
Ondanks dat ik niet kan voorkomen dat mijn kinderen in het leven te maken zullen krijgen met teleurstellingen, omdat deze nu eenmaal bij het leven horen en we daar allemaal mee om moeten leren gaan, probeer ik ze als vader wel her en der te voorzien van adviezen die hen kan helpen in het vinden van de juiste paden.

Zo heb ik al mijn kinderen al geadviseerd dat als ze later verliefd worden en aan trouwen denken ze geen haast moeten maken. Geniet ervan, ga samenwonen, neem rustig de tijd om elkaar door en door te leren kennen en dan heb je na een aantal jaren - tijdens de houden-van-fase - echt wel een aardig beeld van de kans van slagen om met die persoon lange tijd gelukkig te zijn of zelfs misschien oud mee te worden.
Niet liefde maar vooral verliefdheid maakt (in meer of mindere mate) blind en pas na verloop van de nodige tijd wordt - na de verliefdheidsfase - het zicht weer een stuk helderder. En ja, dan haal ik ook de wetenschap erbij die dit verhaal onderbouwt.

Blindelings trappen in de val die verliefdheid heet

Sommigen zullen mij nu wellicht betichten van het wegnemen van de romantiek, maar daar breng ik tegenin dat ik weinig mensen ken die romantischer zijn ingesteld dan ik. Juist omdat ik mijn kinderen een romantische relatie gun met iemand waarmee ze gelukkig oud worden, vertel ik ze dit (naschrift: inmiddels noem ik mezelf niet meer romantisch en ben ik een stuk realistischer geworden, al zal de romanticus in mij nooit helemaal verdwijnen, vermoed ik).  

Dat mijn zoon blijkbaar goed naar mij had geluisterd en het verhaal aan zijn vriendin had doorverteld, vond ik iets aandoenlijks hebben. Ik probeerde hem duidelijk te maken dat de meeste kinderen van zijn leeftijd (en zelfs menig volwassene) dit helemaal niet weten en dat je dat ook niet van ze kunt verwachten.
De gemiddelde puber wil gewoon relaxed links en rechts wat experimenteren, wat op het gebied van de liefde inhoudt: lekker verliefd worden, lekker zoenen en vrijen en als dat gevoel op een dag opeens weg is gewoon weer verder gaan zoeken. Dát is heel normaal gedrag voor pubers en dus ook voor zijn veertienjarige (ex) vriendin.
Mijn zoon moet beseffen dat hoe hij zelf denkt en redeneert over de liefde afwijkend is. Volwassen voor zijn leeftijd zou ik ook kunnen zeggen, ware het niet dat ook veel volwassenen (alsof ze nog pubers zijn) blindelings trappen in dezelfde val die verliefdheid heet.
Nee, met zijn eerste echte liefde zal mijn zoon niet eindigen, maar ik heb er wel alle vertrouwen in dat hij op een dag met een leuke schoondochter thuiskomt waarmee hij samen gelukkig oud wordt. Van zijn gescheiden vader weet hij in elk geval hoe het niet én - dus ook - hoe het wel moet.

 

Nu maar hopen dat zijn aanstaande schoonouders wel kinderen kunnen krijgen (Herman Finkers)...  

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.