15. Dood wakker worden

Privé - Familie/Gezin - De Dood

 

Ik wil niet oud worden

“Ik wil niet oud worden” zei mijn moeder laatst tegen me. “Dat is nu een beetje te laat, mama” zei ik. Mijn moeder is 82. Ze had op televisie gezien hoe iemand gereanimeerd werd en dacht meteen: dat wil ik niet. Een hele geruststelling.

Ik ben 25 jaar geleden hospik in militaire dienst geweest, maar ik hoef nu dus niet bang te zijn dat ik ooit geknield naast mijn moeder in mijn geheugen moet gaan graven over hoe dat reanimeren ook alweer ging. Mijn geheugen is ook niet meer wat het geweest is. Over oud worden gesproken.

 

Vreselijk

Ik wil ook niet oud worden. Elke keer als ik mijn moeder hoor praten over de steeds erger wordende lichamelijke klachten van haar en iedereen om haar heen of over wie er nu weer ziek of dood is, dan besef ik dat.

Ik heb ook zo’n moeder die vaak dingen zegt als: “Weet je dat de moeder van de buurjongen van de vroegere werkster van tante Mies ook kanker heeft?” “Sorry mama, maar ik heb geen idee over wie je het hebt en eerlijk gezegd interesseert het mij ook niet.” Vaak luister ik braaf, want ik hou van mijn moeder. Maar soms heb ik er even geen zin in en ben ik bot.

Nee, ik wil ook niet oud worden. Je wereld wordt steeds kleiner en je leven brokkelt letterlijk elke dag af. Vreselijk. Ik heb ook helemaal niets met die reclames die je vertellen wat je met je geld moet doen na je pensioen. Volgens mij moet je vooral gewoon zorgen dat je voor je 65e hebt geleefd. Of 67e moet ik nu zeggen natuurlijk. Ook dat nog. Mensen gaan steeds later met pensioen en de druk om dan nog iets van je leven te maken wordt alsmaar groter. Ja, na je pensioen begint het genieten pas echt!

 

Morgen begin ik

Ik zie het al voor me. Heb ik jarenlang geld lopen sparen voor na mijn pensioen en dan ben ik 68 en voel ik op een dag wat steken in mijn borst en word ik de volgende ochtend dood wakker. Alles voor niets gespaard. Al zullen mijn kinderen een andere mening hebben. Mij niet gezien. Het maakt niet uit dat ik nu niet lekker in mijn vel zit. Ik moet nu leven. Ik moet nu genieten.

 

Of zoals de luie beer tegen het ijverige varkentje uit een verhaal van Max Velthuijs zei: “Morgen begin ik!”

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

Foto: Tonko

 

14. Zoom, that was your life mate!

Privé - Familie/Gezin

 

Geadopteerd

Mijn nichtje gaat trouwen. Ze is de dochter van de vijftien jaar jongere broer van mijn twee jaar geleden overleden vader. Ze komt oorspronkelijk uit Indonesië. Mijn oom en tante hebben haar iets meer dan dertig jaar geleden geadopteerd. Ook haar één jaar oudere broer, mijn neef, is een adoptiekind uit Indonesië.

Toen mijn oom en tante hem als jonge baby hadden gehaald, kwamen ze er na thuiskomst in Nederland achter dat er wat mis was met zijn gezondheid. Zeg maar gerust behoorlijk mis, want hij bleek zwaar geestelijk en lichamelijk gehandicapt te zijn. Een grote klap natuurlijk, want zoiets zet je hele leven op zijn kop.

Ongeveer een jaar later werd mijn nichtje gezond en wel uit Indonesië gehaald. Volgens mij heeft ze een leuke jeugd gehad bij mijn oom en tante, al zal het voor haar waarschijnlijk niet altijd even gemakkelijk zijn geweest met een zwaar gehandicapte broer waar logischerwijs heel veel aandacht naar uitging. En liefde uiteraard. Want als er één ding is waar mijn neef en nicht nooit een tekort aan hebben gehad, dan is dat het wel.

 

Four funerals and a wedding

En nu gaat mijn nichtje dus trouwen. Niet zonder enige gêne moet ik bekennen dat ik haar niet zo goed ken, laat staan haar aanstaande man. We hadden allemaal onze eigen levens en die liepen ook nog eens behoorlijk uit elkaar met een leeftijdsverschil van bijna vijftien jaar.
En dan op een dag ben je opeens dertig jaar verder. Zo gaat dat met het leven. Ik voel me net Basil Fawlty uit de legendarische Engelse comedyserie Fawlty Towers: “Zoom! What was that? That was your life, Mate! Oh, that was quick. Do I get another? Sorry, Mate!”
Met mijn mini-familietje was familie voor mij overigens nooit een begrip. Pas vanaf het moment dat ik kinderen kreeg, is dat langzamerhand gaan veranderen. Nu vind ik familie opeens wel belangrijk.

Dus hopelijk leren mijn kinderen en ik in de nabije toekomst mijn nichtje (en haar man) beter kennen dan tot nu toe is gebeurd. En dan bedoel ik met “beter” vooral beter dan alleen tijdens die momenten waarop familieleden à la de onze elkaar nog plegen te zien: op bruiloften en begrafenissen. Al betwijfel ik het of we nog “Four Weddings and a Funeral” zullen halen met ons formaat familie. Alhoewel die funeral het probleem niet zal zijn. Eerder "Four funerals and a Wedding" dus.

 

Lekker gelukkig met elkaar oud worden

Mijn nichtje was zeventien jaar toen ze mijn bruiloft bijwoonde. En 26 toen ik in scheiding lag. Maar daar had ik geen speciale festiviteit voor georganiseerd. Had wel gekund, want er zijn zat mensen die ook zo’n gelegenheid aangrijpen om een feestje te organiseren. Maar die sporen niet.

Uiteraard hoop ik dat mijn nichtje en haar man datgene gaan bereiken wat elk pas getrouwd stel wil bereiken: bij elkaar blijven tot de dood je scheidt. Lekker gelukkig met elkaar oud worden. Iets wat we allemaal het liefste willen.
Ik ken al één iemand die misschien nóg meer plezier zal hebben tijdens de bruiloft dan het gelukkige bruidspaar: mijn neef. Als het gaat om genieten van het leven kan ik (en velen met mij) nog een hoop van hem leren.

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

Foto: Tonko