14. Zoom, that was your life mate!

Privé - Familie/Gezin

 

Geadopteerd

Mijn nichtje gaat trouwen. Ze is de dochter van de vijftien jaar jongere broer van mijn twee jaar geleden overleden vader. Ze komt oorspronkelijk uit Indonesië. Mijn oom en tante hebben haar iets meer dan dertig jaar geleden geadopteerd. Ook haar één jaar oudere broer, mijn neef, is een adoptiekind uit Indonesië.

Toen mijn oom en tante hem als jonge baby hadden gehaald, kwamen ze er na thuiskomst in Nederland achter dat er wat mis was met zijn gezondheid. Zeg maar gerust behoorlijk mis, want hij bleek zwaar geestelijk en lichamelijk gehandicapt te zijn. Een grote klap natuurlijk, want zoiets zet je hele leven op zijn kop.

Ongeveer een jaar later werd mijn nichtje gezond en wel uit Indonesië gehaald. Volgens mij heeft ze een leuke jeugd gehad bij mijn oom en tante, al zal het voor haar waarschijnlijk niet altijd even gemakkelijk zijn geweest met een zwaar gehandicapte broer waar logischerwijs heel veel aandacht naar uitging. En liefde uiteraard. Want als er één ding is waar mijn neef en nicht nooit een tekort aan hebben gehad, dan is dat het wel.

 

Four funerals and a wedding

En nu gaat mijn nichtje dus trouwen. Niet zonder enige gêne moet ik bekennen dat ik haar niet zo goed ken, laat staan haar aanstaande man. We hadden allemaal onze eigen levens en die liepen ook nog eens behoorlijk uit elkaar met een leeftijdsverschil van bijna vijftien jaar.
En dan op een dag ben je opeens dertig jaar verder. Zo gaat dat met het leven. Ik voel me net Basil Fawlty uit de legendarische Engelse comedyserie Fawlty Towers: “Zoom! What was that? That was your life, Mate! Oh, that was quick. Do I get another? Sorry, Mate!”
Met mijn mini-familietje was familie voor mij overigens nooit een begrip. Pas vanaf het moment dat ik kinderen kreeg, is dat langzamerhand gaan veranderen. Nu vind ik familie opeens wel belangrijk.

Dus hopelijk leren mijn kinderen en ik in de nabije toekomst mijn nichtje (en haar man) beter kennen dan tot nu toe is gebeurd. En dan bedoel ik met “beter” vooral beter dan alleen tijdens die momenten waarop familieleden à la de onze elkaar nog plegen te zien: op bruiloften en begrafenissen. Al betwijfel ik het of we nog “Four Weddings and a Funeral” zullen halen met ons formaat familie. Alhoewel die funeral het probleem niet zal zijn. Eerder "Four funerals and a Wedding" dus.

 

Lekker gelukkig met elkaar oud worden

Mijn nichtje was zeventien jaar toen ze mijn bruiloft bijwoonde. En 26 toen ik in scheiding lag. Maar daar had ik geen speciale festiviteit voor georganiseerd. Had wel gekund, want er zijn zat mensen die ook zo’n gelegenheid aangrijpen om een feestje te organiseren. Maar die sporen niet.

Uiteraard hoop ik dat mijn nichtje en haar man datgene gaan bereiken wat elk pas getrouwd stel wil bereiken: bij elkaar blijven tot de dood je scheidt. Lekker gelukkig met elkaar oud worden. Iets wat we allemaal het liefste willen.
Ik ken al één iemand die misschien nóg meer plezier zal hebben tijdens de bruiloft dan het gelukkige bruidspaar: mijn neef. Als het gaat om genieten van het leven kan ik (en velen met mij) nog een hoop van hem leren.

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

Foto: Tonko