134. COLUMN IRIS VAN DER SCHUIT, MOEDER VAN RUBEN EN JULIAN, EX VAN JEROEN DENIS, ESTHER KELDER, HET DRAMA VAN... (RKK), VECHTSCHEIDINGEN, BUREAU JEUGDZORG, GEBREK AAN WAARHEIDS-VINDING EN RECHTVAARDIGHEID: Oké Jeroen, je hebt gewonnen

DOOD RUBEN EN JULIAN - IRIS VAN DER SCHUIT - JEROEN DENIS

 

Wanhoopsdaad

Afgelopen maandag 19 mei zond de RKK het programma “Het drama van…” uit. In deze aflevering stond het enorme drama centraal van de moeder van Ruben (9) en Julian (7), Iris van der Schuit. Een jaar geleden werden de jongens door hun vader en ex-man van Iris, Jeroen Denis, opgehaald om vakantie te vieren. Even later werd Jeroen dood in een bos gevonden, waar hij zelfmoord bleek te hebben gepleegd. Na een wekenlange zoektocht naar de twee jongetjes werden zij dood in een afwateringsbuis gevonden. Vermoord door hun vader.

Denis bleek zijn daad nauwkeurig van tevoren gepland te hebben en had duidelijk de intentie dat de jongetjes nooit zouden worden teruggevonden. Het motief van zijn wanhoopsdaad kwam voort uit onvrede over zijn vechtscheiding met Iris waarin de situatie voor hem steeds ongunstiger begon te worden, met omgangsregelingen waarin hij zijn zoons steeds minder zou mogen gaan zien. Nu een jaar later geeft Iris voor het eerst een interview over het drama. Een jaar geleden schreef ik al een column over Ruben en Julian, wat overigens mijn best gelezen column tot nu toe is (zie column 86).

 

Walgelijk en onvergeeflijk

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: wat Jeroen Denis heeft gedaan vind ik en ieder mens met gezond verstand walgelijk en onvergeeflijk. Zoals ik al in mijn vorige column schreef, kan ik alle begrip opbrengen voor een wanhopige vader die uit onmacht over het verloop van zijn vechtscheiding geen andere uitweg meer ziet dan zelfmoord. Maar dat geldt niet voor een vader die zijn eigen kinderen meesleept in zijn ellende, puur en alleen maar uit wraak richting zijn ex-vrouw. Ik vind dat weerzinkwekkend.

 

Oppervlakkig interview

Na zo’n drama wat je niemand gunt, is de verleiding groot om vol begrip en medeleven een column te schrijven over Iris en over wat haar is overkomen. Maar gelukkig leef ik in een land met de vrijheid om af te wijken van de meest voor de hand liggende meningsuiting. Bovendien kun je verwachten dat als je als moeder een interview over dit drama afgeeft, je ook reacties kunt krijgen waar je minder blij mee bent.

De reden voor Iris om dit interview te geven, zal ik nooit begrijpen. De aankondiging dat ze in de documentaire “openhartig” over het drama praat, wordt in mijn ogen totaal niet waargemaakt. Van zo’n oppervlakkig interview waarin werkelijk nergens wordt doorgevraagd, zie ik persoonlijk de meerwaarde niet.

 

Klassiek voorbeeld van vechtscheiding

Was ik in mijn vorige column nog terecht voorzichtig en algemeen, nu een jaar later kan en durf ik - onder het overbekende voorbehoud dat niet alles wat je op internet lees waar is - wel wat meer uitgesproken te zijn door bijvoorbeeld in deze situatie hardop te praten van een vechtscheiding. Hoe meer ik over de zaak lees, hoe meer duidelijk het is dat het hier om een klassiek voorbeeld van een keiharde vechtscheiding ging.

 

Ook Jeroen Denis had zijn kant van het verhaal

Misschien was het interview van Iris wel een verlate reactie op het interview dat eind 2013 in het AD stond met de vriendin van Jeroen Denis, Esther Kelder. Zoals ik als mens én gescheiden vader mijn kinderen tot vervelens toe meegeef, hebben veel verhalen (en zeker rondom onderwerpen als een scheiding) twee kanten.

Ook Jeroen Denis had zijn kant van het verhaal. Maar doordat hij dat niet meer kan vertellen, zal zijn vriendin gedacht hebben van dan doe ik het maar. Hoe subjectief deze (net als de andere) kant ook kan zijn, is het natuurlijk wel interessant. 

 

Tactiek van moddergooien

Esther schetst van Jeroen het beeld van een man die een goedzak was en een zorgzame vader voor wie zijn jongens alles waren. Een man die tijdens de rechtszaken vaak water bij de wijn deed om zijn kinderen er niet de dupe van te laten worden, een man ook die nooit in het bijzijn van zijn zoons iets lelijks zei over hun moeder, een man die zich altijd sterk hield voor zijn kinderen maar die later in de auto wel in tranen uitbarstte.

In de ogen van Jeroen hanteerde zijn ex-vrouw de tactiek van moddergooien om de kinderen naar zich toe te trekken.

 

In rechtspraak hebben moeders een streepje voor

Waar Jeroen aandrong op hulp via bemiddeling, bleef de moeder hem via rechtszaken bestoken met beschuldigingen: dat de kinderen door de omgang met hun vader in hun broek poepten, dat ze zich bij hem niet veilig voelden, dat ze er psychisch onder leden, dat er sprake was van lichamelijke mishandeling en pedagogisch verwaarlozing etc. 

Beschuldigingen die overigens nooit gegrond konden worden verklaard, maar die wel de boel op scherp zetten en de toon bepaalden. Want niemand die de rechtspraak in Nederland volgt bij scheidingszaken en daarbij kijkt naar uitspraken over hoe de zorg over de kinderen tussen de ouders uiteindelijk wordt verdeeld, kan om de conclusie heen dat moeders hierbij een flink streepje voor hebben op vaders.

 

Het probleem van gebrek aan waarheidsvinding

Wat mij doet denken aan een terugkerend standpunt in mijn columns over justitie: in mijn ogen dient het uitgangspunt van rechtspraak altijd rechtvaardigheid te zijn en die kun je alleen maar krijgen door waarheidsvinding.

Te vaak, en zeker bij echtscheidingszaken, draait het om irrelevante issues als ego’s, winnen en verliezen en heel veel aannames die als feit worden gepresenteerd. Niet voor niets bood de kinderombudsman eind 2013 aan de Tweede Kamer een rapport aan waarin het probleem van het gebrek aan waarheidsvinding in de jeugdzorg centraal stond.
 

Alles wat hij deed, was fout

Volgens Esther was er één incident in januari 2013 dat voor Jeroen definitief het tij keerde in zijn nadeel en waarvan je achteraf misschien zou kunnen concluderen dat er toen iets bij hem geknapt moet zijn. Na een driftbui van Ruben zette Jeroen hem onder een douche (warm volgens Esther, koud volgens Iris) om hem af te koelen.

Op het moment dat Iris daarvan hoorde, belde ze niet Jeroen om opheldering te vragen maar deed ze meteen aangifte bij de politie van mishandeling en meldde ze dit bij Bureau Jeugdzorg.

Toen ze vier dagen later allemaal bij elkaar zaten bij datzelfde Bureau Jeugdzorg was er niemand die Jeroen op de hoogte bracht van de aangifte, “uit angst voor oplaaiende ruzie”. Pas later kreeg Jeroen dit via een andere instantie te horen.

Volgens Esther was Jeroen helemaal overstuur omdat zijn ex wéér een stok had gevonden om hem te slaan. “Zijn jongens waren zijn levensdoel. Dieper konden ze hem niet raken. Telkens werd hij ten onrechte beschuldigd. Ze gunde hem de kinderen niet. Alles wat hij deed, was fout. Hoe leuk we het ook hadden, hij moest elke keer bewijzen dat hij een goede vader was.''

 

Uit eigen ervaring

Ik kan me uit eigen ervaring wel wat voorstellen bij de onmacht die Jeroen moet hebben gevoeld. Mijn ex-vrouw en ik hebben met en over mijn oudste zoon jaren geleden ook gesprekken gevoerd bij Bureau Jeugdzorg. Mijn arme lieve zoon die destijds ontzettend met zichzelf worstelde, ongelukkig oogde en regelmatig gefrustreerd gedrag vertoonde wat zich helaas uitte in agressieve buien naar zijn omgeving.

Uiteraard wisten professionals van diverse instanties één voor één wel wat er met hem aan de hand was: hoogbegaafd met een disharmonieus model, hoogbegaafd met een harmonieus model, PDD-NOS, MCDD, Asperger-syndroom etc. Aan mijn frustraties over al die vergeefse pogingen van instanties om hem in een hokje te proppen, wijd ik nog wel een andere keer een column (zie onder andere columns 136 en 137).
Naar mijn ex-vrouw toe ben ik altijd heel open geweest, meestal zelfs zwart op wit in e-mails, over mijn goede én slechte momenten met onze zoon. Hierbij vertelde ik altijd eerlijk als ik uit pure onmacht en frustratie hem wel eens wat te hard had aangepakt door hem bijvoorbeeld een flinke tik te geven waarbij ik duidelijk maakte dat ik dat niet goed van mezelf vond.

 

Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen

Ook ik behoor tot de mensen die vinden dat je een kind nooit moet slaan, maar tegelijkertijd begrijp ik ook dat als je een afwijkend kind hebt (met een afwijkende vader kan ik hem dat moeilijk kwalijk nemen) dat soms agressief en onhandelbaar gedrag vertoont waarbij hij het bloed onder je nagels vandaan haalt het voor ieder mens moeilijk is om zich in zulke situaties altijd voor honderd procent te beheersen. Zoals een wijs man ooit zei: “Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen.”

Natuurlijk zou ik hier nog de discussie kunnen aangaan met mensen die menen dat als je kind afwijkend en moeilijk gedrag vertoont dat enkel voortkomt uit een slechte opvoeding, maar dat doe ik heel eigenwijs niet. Mijn mening is vrij simpel: hoe een kind is en zich gedraagt komt voort uit de combinatie van genen, opvoeding en andere omgevingsfactoren waarbij ik er zelf van overtuigd ben dat de “nature” een veel grotere rol speelt dan de “nurture” Waarbij ik overigens nooit zal beweren dat ik geen fouten in de opvoeding heb gemaakt (maar wie wel?).
 

Stigmatisering

Op een dag liet mijn ex me weten dat ze aan Bureau Jeugdzorg “ter info” had doorgegeven dat ze vond dat ik onze zoon soms te hard aanpakte. Ik was ontzettend kwaad omdat ik (terecht) vond dat ze dat eerst met mij had moeten bespreken in plaats van hiervan een melding te maken. Ik begrijp ook niet wat ze daarmee wilde bereiken (of misschien toch wel). Het enige wat ze tenslotte met die melding bereikte was een stigmatisering van mij als persoon en het risico dat ik het stempel van kindermishandelaar opgeplakt zou krijgen.

 

Uit pure onmacht en frustatie primaire emoties tonen

Mijn ex kende mijn zoon en zijn problematiek natuurlijk net zo goed als ik en wist ook wel dat ik geen kindermishandelaar was/ben maar slechts een normale liefhebbende vader die gek is op zijn kinderen maar die soms vanuit pure onmacht en frustratie primaire emoties toont die niet goed maar wel begrijpelijk zijn. Betrapt, ook ik ben een mens.

Bovendien had zij zelf ook de nodige incidenten met hem gehad waarbij zij ook wel eens haar zelfbeheersing had verloren, met dat verschil dat ze daar niet zo open over was als ik. Gelukkig is het allemaal met een sisser en voor mijn zoon goed afgelopen. Inmiddels is hij een zestienjarige puber op 4 VWO die lekker met alles meedraait en die twee ouders heeft die als co-ouders gelukkig gewoon een ruime voldoende scoren denk ik.

 

Eén reden: wraak richting ex

Natuurlijk kan het verhaal van Esther van A tot Z verzonnen zijn en kan de waarheid er heel anders uitzien. Misschien luidt die wel dat Esther samenleefde met een gestoorde man die zijn eigen kinderen én haar én haar twee kinderen jarenlang geestelijk en fysiek mishandelde. Theoretisch kan dat zo zijn. Maar om de een of ander reden geloof ik dat niet.
Wel is ook het verhaal van Esther uiteraard subjectief en besef ik dat maar al te goed. Eén punt waaruit dat in mijn ogen goed blijkt, is haar opmerking dat ze niet gelooft dat Jeroen zijn kinderen uit wraak richting zijn ex heeft gedood maar omdat hij ze wilde beschermen tegen een opvoeding zonder vader.

Persoonlijk denk ik niet dat Esther dat niet gelooft. Ik denk eerder dat ze dat gewoon niet wil geloven en wie neemt haar dat kwalijk? Sommige zaken hoeven niet bewezen te worden omdat de feiten voor zich spreken. Als een wanhopige, liefhebbende vader in een vechtscheiding besluit om behalve zelfmoord te plegen ook zijn kinderen te doden dan is dat echt om maar één reden: wraak richting de ex. Onder het mom van “Als ik de kinderen niet mag krijgen dan jij ook niet.” Discussie overbodig.
 

Naar mijn idee niet

Interessant aan het interview met Iris is dat als ze wordt geconfronteerd met de vraag of het zo is geweest dat ze het Jeroen steeds heel moeilijk heeft gemaakt door de kinderen bij hem weg te houden en daar een strijd van te maken, antwoordt ze: “Naar mijn idee niet. Ik heb vooral het belang van de jongens voorop willen zetten. Een vader heeft recht op zijn kinderen. Alleen sommige dingen kan je niet negeren. Als je kind met een verhaal thuis komt waarvan jij denkt als een ander kind dat mij zou vertellen dan trek ik aan de bel, waarom doe je dat dan niet bij je eigen kind?”

Op de vraag of ze hier meer over kan vertellen, zegt Iris dat “er” (volgens mij door haar) een aangifte is gedaan tegen Jeroen en dat dat eigenlijk het enige is wat ze erover wil zeggen.
Als ik de moeder ben en ik weet dat die verhalen over het weghouden van de kinderen voor de vader volledig uit de lucht gegrepen zijn dan zou ik zo’n vraag nooit kortaf beantwoorden met “Naar mijn idee niet”. Ik zou vanuit mijn sterke rechtvaardigheidsgevoel fel en emotioneel reageren en uitgebreid met goede argumenten en voorbeelden komen waaruit blijkt dat dat allemaal grote onzin is. In het antwoord van Iris zit echter duidelijk twijfel waarin ze ruimte laat voor de mogelijkheid dat ze dacht van niet, maar dat ze zich ook zou kunnen vergissen.
Ervan uitgaande dat Iris hier praat over de aangifte naar aanleiding van het douche-incident denk ik alleen maar: in wat voor een wereld zouden wij in godsnaam leven als wij van elke ouder die zijn/haar kind tijdens een driftbui uit onmacht en frustratie eens flink door elkaar schudt of onder de douche zet, aangifte zouden doen van kindermishandeling bij de politie en melding zouden maken bij Bureau Jeugdzorg?

Dan zou de politie geen tijd meer hebben voor andere zaken en zouden er over Bureau Jeugdzorg niet een maar honderd rapporten verschijnen over hun gebrek aan het vermogen tot waarheidsvinding. 

 

O zo foute opmerking

Wat voor mij het definitieve bewijs is dat je hier kunt spreken van het ultieme voorbeeld van een vechtscheidingsdrama vind ik het gegeven dat toen de lichamen van de zoons net waren gevonden Iris op haar Facebookpagina schreef: “Oké Jeroen, je hebt gewonnen.” Een bericht dat later weer snel werd verwijderd.

Zelfs als je hierbij rekening houdt met het feit dat dit geschreven is door een moeder die overmand is door emoties na de officiële bevestiging dat haar zoons dood zijn dan nog is dit natuurlijk een o zo foute en veelzeggende opmerking over hoe je dit drama óók kunt interpreteren. Het klinkt in mijn ogen in elk geval als iemand die het allemaal als een strijd heeft ervaren waarbij ze helaas heeft moeten concluderen dat ze die uiteindelijk verloren heeft.

 

Leven met vreselijk schuldbesef

Ik kan Iris niet anders zien dan een slachtoffer van een vreselijke moord op haar kinderen waar haar ex-man volledig verantwoordelijk voor is. Maar ik zie ook een moeder die diep in haar hart beseft dat als ze zich tijdens de scheiding niet zou hebben laten leiden door haar negatieve en wraakzuchtige emoties maar door haar redelijk verstand, dit drama nooit zou hebben plaatsgevonden.

Hierdoor zal zij behalve met de pijn van het verlies van haar zoons verder moeten leven met het vreselijke schuldbesef dat ook zij een rol in het gebeuren heeft gespeeld.

 

Eerbetoon aan Ruben en Julian

Ik kan alleen maar hopen dat de zaak Jeroen Denis in Nederland een symbool gaat worden voor wat de gevolgen kunnen zijn van een uit de hand gelopen vechtscheiding. Als eerbetoon aan Ruben en Julian. Laat het vooral een waarschuwing en leermoment zijn richting hulpverlenende en juridische instanties om voortaan in scheidingszaken altijd waarheidsvinding en rechtvaardigheid (vooral voor de betrokken kinderen) centraal te stellen en om de ouders te begeleiden in het volledig met elkaar leren communiceren vanuit het verstand in plaats van vanuit het gevoel en de emotie.

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

133. COLUMN WUBBO OCKELS DOOD, EEN GEZOND MENS WIL AL GELOVEN MAAR EEN MEDISCH OPGEGEVEN WANHOPIG MENS WIL DAT NOG VEEL MEER: Ach gossie, dat gaat je niet lukken

ONDERWERPEN: DOOD WUBBO OCKELS - DE WIL OM TE GELOVEN  

 

Eerste Nederlandse astronaut

Ach gossie, Wubbo Ockels is dood. Ik was er al bang voor. Ik behoor nog tot de generatie die bij een beroemde Nederlandse astronaut meteen denkt aan Wubbo Ockels in plaats van aan zijn opvolger André Kuipers. Op zich logisch, want Wubbo was natuurlijk de eerste Nederlandse astronaut en dat zal hij altijd blijven.₁
Ik zal niet beweren dat Wubbo een grote held van me was, maar als kleine jongen was ik al zeer geïnteresseerd in het heelal, zwarte gaten en astronauten en keek ik geboeid naar programma’s als “TROS Wondere Wereld” met de jeugdheld van veel huidige wetenschappers en astronomen naar ik aanneem, sterrenkundige Chriet Titulaer. Die gelukkig wel nog schijnt te leven overigens.

Waar Wubbo bekend was om zijn grote snor, was Chriet dat om zijn kabouterbaardje (zonder snor) en zijn hese stem. Toen Wubbo mijn, en ongetwijfeld nog veel meer zijn jongensdroom om ooit astronaut te worden in 1985 mocht waarmaken, was ik natuurlijk toch wel een beetje jaloers.

 

Tegen beter weten in hopen op een wonder

Afgelopen jaar kwam Wubbo Ockels weer terug in het nieuws maar helaas om een nare reden: hij had te horen gekregen dat hij niet lang meer te leven had door uitgezaaide niercelkanker.

Het aandoenlijke was dat toen Wubbo afgelopen halfjaar te gast was bij Pauw&Witteman en de Tros TV-show van Ivo Niehe ik een zeer emotionele man zag die absoluut niet dood wilde, die dat eigenlijk ook weigerde te accepteren en die er alles aan deed om een manier te vinden waarop hij toch “gewoon” volledig zou kunnen genezen.

Ik weet nog dat ik hem vol mededogen aanschouwde en alleen maar dacht van: ach gossie, dat gaat je niet lukken. Ik was vooral benieuwd hoe lang het nog zou gaan duren voordat ik het nieuws van zijn overlijden zou horen.
Helaas bleek mijn vrees niet ongegrond en heeft het niet zo lang meer geduurd. Al hoopte ook ik op een wonder, tegen beter weten in. Net als Wubbo zelf vermoed ik zomaar. Als uiterst intelligente wetenschapper moet hij veel waarde hebben gehecht aan wetenschappelijke feiten en bewijzen en die waren er eenvoudigweg niet op het gebied van mogelijkheden tot een wonderbaarlijke genezing van zijn ziekte.

 

De wil om te blijven leven

Dat zelfs zo’n wetenschapper pur sang als Ockels na de officiële diagnose toch besloot om zijn heil te gaan zoeken in de alternatieve geneeskunde vind ik opvallend, maar tegelijkertijd tekenend voor de sterkste drijfveer die een mens kan hebben: de wil om te (blijven) leven.

In plaats van de laatste periode van zijn leven thuis in de omgeving van zijn gezin en familie door te brengen, zocht Ockels over de hele wereld mensen op die in meer of mindere mate claimden methoden te hebben ontdekt waarmee je fysieke wonderen kon verrichten.
Het deed me denken aan de lieve vrouw van een vriend van me die een aantal jaren geleden door uitgezaaide borstkanker zich in een vergelijkbare positie als Ockels bevond (zie ook column 35). Met haar sterke wil en spirituele inslag wendde ook zij zich tot het alternatieve circuit in de hoop dat daar nog mogelijkheden waren. Zo vond ze in Duitsland een experimentele methode voor opgegeven kankerpatiënten die echter uiteraard een boel geld kostte. Om dit te bekostigen werd via een weblog opgeroepen om haar financieel te steunen.

 

Vervelend dilemma

Met mijn ambivalente gevoelens leverde dit een vervelend dilemma op. Aan de ene kant was daar mijn scepsis over het aangaan van een dure alternatieve methode op een moment dat je door de reguliere geneeskunde bent opgegeven. Maar aan de andere kant wilde ik gewoon geld geven omdat het verdomme wel om iemands leven ging en ik toch ergens in mijn achterhoofd de menselijke wishful thinking-gedachte had van stel je nou eens voor dat de methode tegen alle verwachtingen in wel aanslaat.

Uiteindelijk gaf ik door de combinatie van hoop op een wonder en het voorkomen van een knagend geweten toch een aardig bedrag, maar het vervolg laat zich raden. Een paar maanden later overleed ze.

 

Bofkanker

Een gezond mens wil al geloven, maar een medisch opgegeven wanhopig mens wil dat nog veel meer. Ik kan me goed voorstellen dat als je niets meer te verliezen hebt je alles aangrijpt onder het mom van baat het niet dan schaadt het niet. Waar ik echter niet bij kan, is dat er gewetenloze kwakzalvers bestaan die misbruik maken van de wanhoop van dit soort mensen en die er veel geld aan verdienen.
Maar gelukkig was Wubbo een grenzeloze optimist die vond dat hij “bofkanker” had omdat de ziekte hem in zijn laatste fase nog zoveel nieuwe mooie ervaringen had bezorgd. Als je dan toch dood gaat, kun je beter zo gaan.

 

Mijn tijd staat stil

Nederlands eerste astronaut is niet meer₁: "Mijn tijd staat stil" komt op zijn grafsteen te staan. Zonde, want als het aan hem gelegen had, was zijn tijd pas over twintig jaar stil komen te staan.

Wellicht brengt zijn laatste vlucht hem naar een plek van waaruit hij een nog beter uitzicht op de aarde en het heelal heeft dan vanuit zijn spaceshuttleraampje. Maar ik denk het niet. En ik vermoed zomaar dat Wubbo dat zelf ook niet dacht.

"Je hebt eigenwijze mensen en hele eigenwijze mensen", zei Gean Ockels, dochter van Wubbo. En tot welke categorie zij haar vader rekende, laat zich raden. Vermoedelijk is Wubbo het type dat als hij in de hemel wordt opgewacht door God hij zegt "Dat kan niet, want jij bestaat helemaal niet." Ik houd daar wel van.

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

₁ Al moet gezegd dat Ockels weliswaar de eerste astronaut was met de Nederlandse nationaliteit, maar wanneer we “geboren in Nederland” als criterium zouden hanteren dan zou de in 1975 tot Amerikaan genaturaliseerde Lodewijk van den Berg nét hebben gewonnen. Beiden werden met de Challenger-spaceshuttle de ruimte ingeschoten: Van den Berg op 29 april 1985 en Ockels zes maanden later op 30 oktober.

Boek over de mens in het heelal van Chriet Titulaer (foto: Tonko)

 

132. COLUMN PROJECT P: STOP HET PESTEN, RTL 5, JOHNNY DE MOL EN DENNIS WEENING, PESTEN, EINSTEIN LYCEUM, UITSPRAAK RECHTER: Wie pestgedrag vertoont, verliest alle recht op privacy en veiligheid

ONDERWERPEN: PROJECT P: STOP HET PESTEN - EINSTEIN LYCEUM

 

Beelden van pesterijen

Door een uitspraak van de rechter mag het RTL programma “Project P: stop het pesten” met Johnny de Mol en Dennis Weening op maandag 19 mei geen beelden laten zien die zij een gepeste jongen op het Einstein Lyceum in Hoogvliet met een verborgen camera hadden laten maken van de pesterijen die hij elke dag op die school meemaakt.

Samen met docenten en ouders van in beeld gebrachte pestkoppen had het Einstein Lyceum dit kort geding aangespannen tegen RTL omdat de beelden stigmatiserend zouden zijn en het de privacy en veiligheid van hun leerlingen zou aantasten. De rechter stelde hen hierin gelijk en liet deze argumenten aldus prevaleren boven de vrijheid van meningsuiting. De rector van het Lyceum zat bij Nieuwsuur om te reageren op de voor hem zo gunstige uitspraak.

 

Kom maar op, ik heb niets te verbergen

Ik kan me zo voorstellen dat als je zeker bent van je zaak en je staat voor honderd procent achter je standpunt dat je dit dan zonder problemen wil komen toelichten in een programma als Nieuwsuur. Kom maar op met je kritische vragen, ik heb niets te verbergen denk je dan. Iets wat je vervolgens dan ook ongetwijfeld zult uitstralen.

De heer Geert Millekamp, rector van het Einstein Lyceum, zat echter heel anders in de studio. De man kwam nogal moeilijk uit zijn woorden, zei vaak “uh”, keek regelmatig wat zenuwachtig naar beneden en herhaalde op een plichtsmatige manier zijn standpunt dat het hen allemaal te doen was geweest om de veiligheid en privacy van de leerlingen te waarborgen.₁

Betrouwbaar inschatten of iemand liegt of niet

In de wetenschap wordt aan een methode gewerkt die door het intensief observeren van iemands spraak en minuscule lichaamsbewegingen beter en betrouwbaarder dan leugendetectors kan inschatten of een persoon liegt of de waarheid spreekt.

Een methode waarmee bijvoorbeeld de ouders van Maddie McCann vermoedelijk niet zo blij zullen zijn (zie column 107). Een leugendetectortest kun je tenslotte nog makkelijk weigeren (wat zij ook deden), maar tegen het observeren van jouw lichaamsbewegingen en je wijze van reageren op lastige vragen tijdens een persconferentie valt helaas weinig uit te richten. Ik vermoed dat dit soort wetenschappers ook wel wat interessants te melden zouden hebben over het optreden van de heer Millekamp in Nieuwsuur. 

 

Een brevet van onvermogen

Ondanks dat ik iemand ben die het liefst altijd afgaat op feiten en bewijzen, moet ik bij een gebrek daaraan me in dit geval helaas beperken tot speculatie over wat zich hier achter de oppervlakkige presentatie naar buiten toe werkelijk heeft afgespeeld.

Gelukkig heb ik de vrijheid van meningsuiting om dat te doen en mag ik dus zeggen dat ik wel een vermoeden heb van wat er ongeveer zal zijn gebeurd. Het eerste waar ik in dit soort gevallen altijd naar kijk, is het ego van de betrokken mensen. Eenvoudigweg omdat dat vaak een grote rol speelt in het door mensen innemen van een standpunt.
Ik vermoed dat toen het Einstein Lyceum eenmaal van RTL te horen kreeg dat zij een gepeste leerling op hun school hadden voorzien van een verborgen camera met als doel om iets aan de structurele pesterijen te gaan doen, ze niet blij waren. Maar ik denk niet dat dat in eerste instantie kwam doordat ze zich zorgen maakten over de aangetaste privacy en veiligheid van de gefilmde leerlingen. Veel waarschijnlijker is dat zij zich door deze mededeling onmiddellijk in hun eer voelden aangetast.

Net als alle scholen in Nederland zal ook het Einstein Lyceum een pestprotocol hebben voor de aanpak van pestgedrag. En net als veel andere scholen is de kans niet ondenkbaar dat ook dit Lyceum best trots was op haar plan van aanpak van pesten waarmee goede controle op pestgedrag gewaarborgd leek.

Dus als er dan opeens iemand van buiten met een verhaal komt waaruit blijkt dat jouw school dat pesten helemaal niet onder controle heeft dan voelt dat natuurlijk aan als een brevet van onvermogen. Zeker als je bedenkt dat ouders van gepeste kinderen dit TV-programma beschouwen als laatste redmiddel nadat veelvuldig overleg met de school niets heeft opgeleverd.

 

De schaamte van de ouders

Veel mensen hebben moeite met kritiek en het geven van zelfkritiek en dan wens je in zo’n kwetsbare situatie natuurlijk niet op televisie te komen. Gelukkig voor het Einstein Lyceum kregen zij al snel steun van ouders van in beeld gebrachte pestkoppen die om begrijpelijke redenen ook niet gediend waren van het idee dat dit allemaal zou worden uitgezonden.

Dat men dan vervolgens met elkaar snel tot het besluit komt om een kort geding aan te spannen onder het mom dat deze uitzending ten koste gaat van de privacy en veiligheid van de leerlingen vind ik niet verrassend te noemen.
Dat men (inclusief de rechter tijdens zijn uitspraak later) bij dit besluit echter helemaal geen rekening heeft gehouden met de persoon wiens veiligheid en privacy hier natuurlijk verreweg het meest van iedereen in gevaar zijn gebracht en aangetast, vind ik opvallend en triest.

Voor het bepalen van de ernst van het schenden van iemands veiligheid en privacy lijkt het mij nogal een verschil maken of iemand dag in dag uit wordt gepest of dat iemand stiekem is gefilmd toen hij andere kinderen aan het pesten was.

De een loopt risico op jarenlange geestelijke en fysieke mishandeling en langdurige trauma’s, terwijl de ander risico loopt op… ja op wat eigenlijk? Op de kans om zelf gepest te worden? Ik denk het niet. Ik vermoed dat het hier allemaal meer draait om de schaamte van ouders om hun kinderen in deze rol op televisie terug te zien met daarbij de angst wat anderen daar wel niet van zullen denken.

 

Dan moet je je maar leren gedragen

Het is in feite net als met dat soort zinloos geweldtuig dat er plezier aan beleeft om af en toe iemand vanuit het niets helemaal verrot te slaan en te schoppen, waarvan de ouders dan later ook gaan klagen dat de privacy van hun kinderen is aangetast door het uitzenden van de camerabeelden.

Wie dit soort  geweldadig (pest) gedrag vertoont, verliest naar mijn mening echter gewoon alle recht op privacy en zogenaamde veiligheid, punt. Dan moet je je maar leren gedragen en stoppen met het schenden van andermans grenzen op het gebied van privacy en veiligheid. Voor pestkoppen geldt voor mij precies hetzelfde.
Pestkoppen gaan vaak heel subtiel en onopvallend te werk waardoor zelfs goedbedoelde scholen en docenten geen idee hebben wat er precies gaande is. Ondanks dat je mij niet hoort zeggen dat Johnny de Mol, Dennis Weening en RTL dé oplossing voor het pestprobleem zijn, kan ik alle begrip opbrengen voor ouders van gepeste kinderen die zich ten einde raad wenden tot dit soort programma’s in de hoop dat dat misschien wél impact heeft. Wat hebben ze te verliezen?

 

Een lastpak en klikspaan

Dat rector Millekamp in het gesprek weinig tot geen aandacht besteedde aan het slachtoffer vind ik veelzeggend. Op de manier hoe hij erover sprak, was het duidelijk dat de school met de gepeste jongen in zijn maag zat. Maar daar had het Lyceum inmiddels wel wat op gevonden. Al moest deze “oplossing” wel eerst door presentator Twan Huys uit de rector worden getrokken: door zijn slechte resultaten was er twijfel of de jongen het niveau van dit Lyceum wel aankon en leek een overstap naar een andere school op een lager niveau meer voor de hand. Naar de mogelijkheid dat de slechte resultaten misschien iets met de pesterijen te maken zouden kunnen hebben, werd door Twan Huys helaas niet gevraagd.   
In feite gaat het Einstein Lyceum met de gepeste jongen precies zo om zoals bedrijven met klokkenluiders omgaan (zie columns 91 en 92): het is een lastpak en een klikspaan die zo snel mogelijk moet worden verwijderd om de rust en de status quo te bewaren.
Voor wetenschappers die zich bezighouden met de studie naar het verband tussen spraak/lichaamsbewegingen en liegen: Uitzending Gemist, Nieuwsuur, vrijdag 16 mei 2014. Ik wacht met spanning de resultaten af.

 

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

 

₁ Als je het als school zo belangrijk vindt dat de privacy van alle leerlingen voortdurend gewaarborgd blijft, lijkt het mij aan te raden om te beginnen met het verbieden van mobiele telefoons op school. Wie denkt dat er zonder verborgen camera’s nooit geheime opnames worden gemaakt op school, begrijpt de werking van de moderne mobiele telefoons niet.

Vlag Swaziland (li) en koning Mswati III links naast dictator Mugabe van Zimbabwe (re)

 

131. COLUMN KONING MSWATI III VAN SWAZILAND, DE GRAAIERS HEBBEN EEN KONING: “Fuck you all stelletje losers, ik pak wat ik pakken kan en waar ik alle recht op heb!”

ONDERWERPEN: KONING MSWATI III - GRAAIEN VOOR GEVORDERDEN

 

Dan valt het leven niet mee

Stel, je bent een getrouwde man met vrouw en kinderen en je hebt daarnaast een fulltime baan als leidinggevende met honderd werknemers onder je en je salaris bedraagt laten we zeggen een ton per jaar. Dan valt het leven niet mee.

Je moet je vrouw aandacht en liefde geven, naar haar luisteren of haar in elk geval het gevoel geven dat je dat doet. Waarbij je voor jezelf dan de afweging moet maken wat het minste energie kost. Ondanks dat ze vaker dan eens heeft beweerd niet om materiële zaken te geven, weet jij inmiddels beter want de fout om een opmerking van je vrouw letterlijk te nemen, heb je één keer gemaakt en dat liep op Valentijnsdag niet bepaald uit op een succes. Omdat ze toch wel degelijk op iets meer bleek te hebben gerekend dan een bosje bloemen.

De les dat als een vrouw "nee" zegt, dat nog niet wil zeggen dat ze ook "nee" bedoelt, heb je inmiddels wel geleerd. Helaas ontbreekt in het vrouwenbrein echter de nodige logica (meer gevoel dan verstand zullen we maar zeggen) waardoor soms een nee toch wel degelijk een échte nee blijkt te zijn, wat het allemaal nog ingewikkelder maakt. Een inschattingsfout die sommige verkrachters helaas ook maken.
Dan heb je nog je kinderen waar je volgens je vrouw te weinig mee doet en die je dus ook meer aandacht zult moeten gaan geven. Tenminste als je streeft naar een leven met zo weinig mogelijk gezeur en zoveel mogelijk seks met je vrouw.

Als je dan eindelijk van al dat gezeur om aandacht, cadeaus en zakgeld af denkt te zijn op het moment dat je naar je werk rijdt, besef je al snel dat nu pas het echte gezeur gaat beginnen. Met personeel dat altijd ziek, zwak, misselijk en zwanger is, dat fout op fout stapelt en het daarbij nog aandurft om te zeuren om loonsverhoging, dat geen autoriteit kan verdragen met de nodige ruzies tot gevolg  etc. Afijn, you get the picture.

 

Rondkomen van 3,5 miljoen per maand

Hoe stressvol moet je leven dan wel niet zijn als je niet één maar dertien vrouwen hebt; niet twee maar 24 kinderen; niet leiding geeft aan honderd mensen maar koning of beter gezegd dictator bent van een van de armste landen ter wereld met anderhalf miljoen onderdanen die continu lopen te zeuren om eten, drinken, werk of meer salaris dan vijfenzeventig cent per dag, medicijnen voor onder andere aids waarmee veertig procent van de bevolking is besmet en als het niet teveel gevraagd is (dat is het wel) ook nog wat onderwijs?

En daarbij moet je tot overmaat van ramp ook nog eens zien rond te komen van een schamele 41 miljoen euro per jaar oftewel 3,5 miljoen per maand. Ik kan me voorstellen dat je dan vindt dat je wel wat meer verdient dan dat en je op een dag besluit om jezelf in elk geval een keer lekker te verwennen met een salarisverhoginkje van tien procent, oftewel ruim vier miljoen euro extra. Zodat je per maand tenminste 340.000 euro meer te besteden hebt wat jou de nodige extra lucht geeft richting je ontevreden vrouwen en kinderen.

 

Waarlijk graaien voor gevorderden

Omdat dit precies is wat koning Mswati III van Swaziland van de week aankondigde te zullen gaan doen, verdient deze man ons aller respect.

Waar verreweg de meeste narcistische graaiers op deze wereld de ballen niet voor hebben, draait onze vriend Mswati zijn hand niet voor om: aan iedereen hardop duidelijk maken dat de rest van de wereld jou niets interesseert zo lang als jij maar aan je trekken komt. “Fuck you all stelletje losers, ik pak wat ik pakken kan en waar ik alle recht op heb.”

Waarlijk graaien voor gevorderden. Bovendien wat is er mis met een salarisverhoging van tien procent? Mislukte Hitler-imitator en collega dictator Robert Mugabe van Zimbabwe verhoogde zijn salaris ooit met zeshonderd procent.
Let op, Sepp Blatter en alle andere graaiers op deze wereld: jullie hebben een koning en zijn naam is Mswati III van Swaziland. Buig voor hem en volg zijn voorbeeld en wie weet krijgen jullie dan ooit nog het respect van mij wat nu eerlijk gezegd nog een beetje ontbreekt.

Mijn God, wat een prachtig continent toch dat Afrika. Voor dictators dan.

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

Vlag Swaziland (li) en koning Mswati III links naast dictator Mugabe van Zimbabwe (re)

 

130. COLUMN WK VOETBAL, PROTESTEN IN BRAZILIË, ROL FIFA, CORRUPTIE, ALTIJD WAT (NCRV), SHELL, NIGERIA, VERVUILING: Het is net Facebook maar dan buiten op straat

WK VOETBAL - PROTESTEN - FIFA - SHELL - NIGERIA 

 

Liever schone schijn ophouden dan toegeven aan werkelijkheid

Gisteren liepen demonstraties in Sao Paulo en Rio de Janeiro in Brazilië tegen het naderende WK voetbal uit de hand. De demonstranten protesteren tegen de hoge kosten van het WK en de Olympische Spelen van 2016 in Brazilië. Ze zijn boos dat de regering wel miljarden uitgeeft aan deze evenementen, maar amper investeert in publieke voorzieningen zoals onderwijs en gezondheidszorg. Ondertussen zijn de laatste voorbereidingen op het WK in volle gang om alles op tijd af te kunnen krijgen. Diverse favela’s (krottenwijken) zijn al schoongeveegd in de hoop de armoede en criminaliteit tijdens het WK zoveel mogelijk buiten beeld te houden voor de buitenwereld. Liever de schone schijn ophouden dan toegeven aan de werkelijkheid.  Het is net Facebook maar dan buiten op straat.

 

Verband tussen sport en politiek

Naar aanleiding van de toenmalige wereldwijde boycot van het apartheidsregime van Zuid-Afrika vroeg een leraar op de middelbare school ooit naar onze mening over het verband tussen sport en politiek.

Uitgesproken als ik toen al was, riep ik onmiddellijk dat sport en politiek niets met elkaar te maken hadden. Inmiddels ben ik een stuk ouder, wijzer en minder naïef, maar nog steeds heel uitgesproken: natuurlijk hebben sport en politiek alles met elkaar te maken. Dat was toen al zo en dat is sindsdien alleen maar erger geworden.

Je kunt er lang en kort over praten maar als je alles dooranalyseert draait vrijwel alles in de politiek uiteindelijk gewoon om geld. Of in elk geval voor een aanzienlijk deel, afhankelijk van hoe breed je de term “politiek” definieert.

Egoïsme, hebberigheid en de daaruit voortvloeiende grote verschillen tussen arm en rijk hebben altijd bestaan en zullen helaas altijd blijven bestaan, maar blijken tot overmaat van ramp per dag alleen nog maar toe te nemen in een wereld waarin materialisme steeds belangrijker wordt.

 

Voetbalgek land nummer één

Het programma “Altijd Wat” van de NCRV zond vorige week een aflevering uit over wat het aankomende WK Voetbal in Brazilië allemaal teweeg brengt in het organiserende land. Hoezeer ik inmiddels ook al op de hoogte ben van de protesten die er de laatste jaren binnen Brazilië plaatsvinden tegen dit WK benadrukt deze documentaire mij opnieuw hoe verkeerd ik de Brazilianen lange tijd heb ingeschat.

Elke voetballiefhebber weet al jaren dat het WK in Brazilië eraan zit te komen, maar ik dacht al die tijd alleen maar naïef dat alle Brazilianen dat wel geweldig zouden vinden. Simpelweg vanwege het feit dat als er één land op deze wereld voetbalgek mag worden genoemd dat Brazilië is en wat is er dan mooier dan een WK in eigen land?

Gelukkig heeft Brazilië me weer vertrouwen in de mensheid gegeven door te laten zien dat hoe dol ze ook op voetbal mogen zijn, er zelfs voor hen grenzen zijn. Als zelfs in voetbalgek land nummer één dergelijke proteststormen razen, vind ik dat veelzeggend.

Ook hier wonen kennelijk genoeg mensen die niet op hun achterhoofd gevallen zijn en die maar al te goed beseffen dat de gewone man op de straat en in de favela’s niets beter wordt van het WK. Al zullen ook deze gewone mensen net zo goed als de rest van Brazilië compleet uit hun dak gaan als straks hun gele kanaries wereldkampioen worden. Want met minder zal geen enkele Braziliaan genoegen nemen.

Maar dat doet niets af aan het feit dat als daarna eenmaal het feestgedruis weer achter de rug is en de balans wordt opgemaakt de gewone Braziliaan één simpele conclusie zal kunnen trekken: het enige wat er is veranderd, is dat de rijken weer iets rijker geworden zijn ten opzichte van de armen.

 

De echte winnaars

Wie kijkt naar de economische cijfers en statistieken weet dat er de afgelopen decennia geen WK voetbal is georganiseerd dat tot een verbetering heeft geleid in de situatie van de gewone man op straat van het betreffende organiserende land (kijk bijvoorbeeld naar Mexico 1986, Zuid Korea 2002 en Zuid-Afrika 2010).

Zoals altijd bij dit soort grote sportevenementen zijn de echte winnaars - behalve de winnaars van de sportwedstrijden - steeds dezelfde: de sportbobo’s, de politici en de zakenlui achter de grote bedrijven en sponsors die er vele miljoenen aan verdienen. Met als allergrootste winnaar uiteraard de corruptie die welig tiert onder maffiabazen als Sepp Blatter van de FIFA.
Nou zou ik nog respect kunnen opbrengen voor dit soort mensen als ze hardop zouden roepen “That’s all-in the game of the survival of the fittest/richest” maar daar zit voor mij nou net het probleem. In plaats van er gewoon voor uit te komen dat het zakenmensen zijn die in de eerste (en laatste) plaats denken aan hun eigen gewin en hebberigheid brengen ze het naar de buitenwereld alsof zij een soort filantroop zijn die iedereen laat meeprofiteren van hun inspanningen. Hoe hypocriet kun je zijn.

 

Shell Helps?

Het is met de FIFA net als met bijvoorbeeld Shell in Nigeria: je presenteert je naar de buitenwereld toe als een bedrijf dat in een bepaald land iets gaat ondernemen (olie winnen in dit geval) waarvan iedereen mee zal gaan profiteren terwijl in werkelijkheid vooral jouw bedrijf er beter van wordt en een kleine selecte groep toch al gefortuneerde en veelal corrupte zakenlui en politici van het betreffende land.

De overgrote meerderheid van de bevolking in Nigeria leefde in grote armoede vóór de komst van de grote oliemaatschappijen als Shell en de overgrote meerderheid leeft dat nu nog steeds. Met één pikant verschil: voor het deel van die arme bevolking dat rondom de Nigerdelta woont, is het leven sindsdien alleen nog maar nóg wanhopiger geworden doordat hun leefomgeving inmiddels zwaar is vervuild en verwoest.

Shell Helps? Ja, vooral zichzelf. De gewone, arme Nigeriaan wordt echter geholpen van de wal in de inmiddels enorm vervuilde sloot.

 

De verschillen tussen arm en rijk blijven groeien

Of het nu gaat om de FIFA of Shell of welke andere grote bedrijven of multinationals ook, hetzelfde patroon blijft zich keer op keer herhalen: het Westen wordt weer ietsje rijker ten koste van de rest van de wereld op een klein groepje na dat ook een paar knikkers toegespeeld krijgt, de verschillen tussen arm en rijk blijven wereldwijd maar steeds groeien en de een schrijft er een mooi boek over (Thomas Pikkety: “Capital in the Twenty-First Century” - zie columns 165, 166 en 167) en de ander een column.

Onnodig te zeggen dat in mijn ideale maatschappij kritische columnisten zoals ik niet bestaan en sport en politiek helemaal niets met elkaar te maken hebben.

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

Campagneposter Amnesty International tegen olievervuiling door SHELL in Nigerdelta

129. COLUMN DOODSTRAF VS, MISLUKTE EXECUTIE, ALZHEIMER (bruggetje vanuit vorige column 128), MEEST HUMANE MANIER VAN VOLTREKKEN DOODSTRAF: Liever een injectie dan een nekschot

DOODSTRAF VS - MEEST HUMANE MANIER VAN DODEN

 

Mislukte executie VS

Als ik ooit Alzheimer krijg, wat bepaald niet ondenkbaar is kijkend naar mijn familie, weet ik zeker dat ik net als mijn oom er niet omheen zal praten (zie mijn vorige column 128).

Totdat ik dat nog kan, zal ik er naar mijn omgeving altijd open over zijn. Maar eigenlijk kan ik eerlijk gezegd alleen maar hopen dat ik voor die tijd dood ben en/of ik op tijd een spuitje heb kunnen krijgen. Waarbij ik dan wel hoop dat dat beter verloopt dan bij die mislukte executie van die ter dood veroordeelde gevangene in de Verenigde Staten (VS) van de week. De man bezweek na 43 minuten aan een hartaanval omdat het gif zijn werk niet deed.

 

Ironisch

Hoe ironisch toch dat in een land met zoveel wapens en moorden men het niet voor elkaar krijgt om één gevangengenomen man “gewoon” snel en bewust te doden.

Misschien nog ironischer is dat Europa als tegenstander van de doodstraf een beetje “medeverantwoordelijk” voor het incident blijkt te zijn. Omdat Europa de VS geen medicijnen wenst te leveren die gebruikt worden voor executies waren de VS genoodzaakt om dan maar zelf een mengseltje te brouwen. Blijkbaar hebben ze in dat land niet de benodigde kennis om zelf dergelijke medicijnen te maken; héél apart.

 

Meest efficiënte en humane manier om doodstraf te voltrekken

Het eerste wat er door me heen ging bij het horen van dit nieuws was de vraag wat nu eigenlijk precies de meest efficiënte, humane en minst pijnlijke manier is om een doodstraf te voltrekken.

Behalve dat dat voor de VS nu dus geen gif is, geldt volgens mij hetzelfde voor ophanging en de elektrische stoel. Bij al deze methoden kunnen mensen als het even tegen zit namelijk nog minutenlang lijden. Al zullen de levenden natuurlijk nooit helemaal precies weten wat de minst pijnlijke dood is.

Hoe cru het ook mag klinken, denk ik persoonlijk dat de beste methode simpelweg een kogel door het hoofd is. Ondanks dat dat theoretisch ook nog mis zou kunnen gaan, geldt dat vooral voor zelfmoord als iemand het wapen te scheef zou houden of het door de harde terugslag een beetje kantelt. Normaal gesproken moet één kogel door het voorhoofd echter de klus onmiddellijk klaren.

 

De arme stakkers

Ervan uitgaande dat mijn standpunt klopt, rest uiteraard de interessante vraag waarom men dat dan niet zo doet in een land waar wapens - in tegenstelling tot gif - voor het oprapen liggen.

Een antwoord hierop kan ik wel bedenken. Het zal voor een beul wat “prettiger”, indirecter en afstandelijker zijn om iemand een paar injecties te geven of op een elektrische stoel te zetten of een strop om zijn nek te doen en vervolgens de hendel over te halen dan dat hij iemand direct een kogel door zijn hoofd moet schieten.
In feite is het hetzelfde principe als waarom de nazi’s de gaskamers uitvonden. De soldaten begonnen te klagen dat het doodschieten van al die mensen mentaal toch wel wat belastend was voor hun gemoedstoestand; de arme stakkers.

Het is natuurlijk nogal een verschil of je achter elkaar vrouwen en kinderen moet doodschieten die jou recht in de ogen aankijken of dat je een blik Zyklon B-korrels via een dakluik leeg gooit in een gaskamer vol joodse mensen die denken dat ze een douche krijgen.

Bovendien had deze nieuwe methode nog als groot "voordeel" dat het een stuk efficiënter was: het kostte minder personeel, minder geld (het bespaarde kogels die beter voor de oorlog konden worden gebruikt) en het ging allemaal een stuk sneller. Als je als doel hebt om zoveel mogelijk (lees: miljoenen) mensen binnen zo kort mogelijke tijd uit te roeien dan werken gaskamers tenslotte een stuk “beter” dan ze één voor één dood te schieten.

 

Hypocriet

Bij de uitvoering van een doodstraf draait het echter niet om het doden van zoveel mogelijk mensen in zo kort mogelijke tijd, maar om het doden van één persoon₁.

Ondanks dat ongetwijfeld veel Amerikaanse nabestaanden vanuit zeer menselijke emoties en wraakgevoelens geen moeite zullen hebben om live mee te maken hoe de moordenaar van hun geliefde door zijn hoofd wordt geschoten, kan ik mij zo voorstellen dat er ook veel mensen zijn die zo’n bloedig tafereel juist weer niet wensen te aanschouwen en dat “te ver” vinden gaan.
Het geheel komt op mij in elk geval een beetje hypocriet over. Als je als land besluit om voor wapenbezit én voor de doodstraf te zijn en ik er daarbij voor het gemak van uitga dat men die doodstraf zo humaan en minst pijnlijk mogelijk wil laten uitvoeren, waarom schiet men die ter dood veroordeelden dan niet “gewoon” dood?

 

Je hoort een ander niet te doden

Om positief af te sluiten, stel ik dat de meest voor de hand liggende verklaring wellicht een hele optimistische is: een gemiddeld mens wil liever iemand een injectie zien krijgen dan een nekschot, omdat hij bij die laatste methode eerder geraakt (excusez le mot) wordt door het besef dat dit niet goed is.

Je hoort een ander niet te doden. Het is niet beschaafd en de wereld wordt er geen haar beter van. Een mooie gedachte die misschien meer is ingegeven door een soort hoop dat er ergens binnenin de mens een soort objectief goed en kwaadbesef zit genesteld dan dat dat werkelijk zo is.₂
Misschien dat Jessica Villerius mijn uitgangspunt kan onderzoeken voor een nieuwe documentaire over de doodstraf in de Verenigde Staten (zie column 116). Als mogelijk toekomstig Alzheimerpatiënt ben ik in elk geval blij dat ik in Europa woon… 

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

₁ Momenteel worden ongeveer veertig doodstraffen per jaar in de Verenigde Staten uitgevoerd en dat worden er elk jaar gelukkig steeds minder.
₂ Hier kom ik in latere columns absoluut op terug.

Afbeelding: Tonko

128. COLUMN ALZHEIMER, ONTKENNINGSGEDRAG, EIGENWIJS, PRIVÉ: "Ik heb geen flauw benul wie je bent"

ONDERWERPEN: ALZHEIMER - PRIVÉ - EIGENWIJS“

 

Ik heb hier gelijk en niet jij

Je bent eigenwijs, ja dat ben je”, zei mijn moeder laatst tegen me. De nogal vreemde aanleiding van deze opmerking was dat zij beweerde dat ik in 1965 ben geboren en mijn zus twee jaar ouder is dan ik, terwijl ik toch echt dacht dat ik in 1966 het eerste levenslicht zag, drie jaar na mijn zus in 1963.

Afgezien nog van het feit dat mijn moeder de door velen gemaakte fout maakte door “eigenwijs” met “koppig” te verwarren₁, moet ik eerlijk bekennen dat als iemand mij “eigenwijs” noemt ik vaker denk van je bedoelt waarschijnlijk jezelf, want ik heb hier gelijk en niet jij. Maar zo sterk als deze keer heb ik dat gevoel nooit eerder gehad.
Typerend voor mijn geweldige overtuigingskracht richting mijn kinderen en hun enorme vertrouwen in mij is dat ik mijn dochter van elf nog mijn rijbewijs moest tonen om haar te overtuigen dat niet ik, maar toch echt haar oma van 84 jaar het hier bij het verkeerde eind had.

Ik voelde me hiertoe gedwongen, omdat ik anders het risico zou lopen volgend jaar al op mijn 49e verjaardag door mijn kinderen te worden lastiggevallen met al die Abraham-onzin. Iets wat ik overigens een jaar later ook absoluut niet wil, want ik heb niets met verjaardagen en zeker niet met het zoveelste decenniumjubileum van mezelf. Laten we het erop houden dat ik moeite heb met koetjes en kalfjes geneuzel en oud(er) worden. 

 

Alzheimer

Mijn zus zal dit incident ongetwijfeld meteen beschouwen als het bewijs dat na mijn in 2010 overleden dementerende vader nu ook mijn moeder de ziekte van Alzheimer te pakken heeft. Of beter gezegd: nu Alzheimer haar te pakken heeft.

Net als bij mijn vader in de begintijd van zijn ziekte weet ik het (nog) niet. Mijn moeder wordt net als mijn vader destijds steeds vergeetachtiger maar dat is niet zo gek op die leeftijd. De vraag waar het echter allemaal om draait, is of er ooit een omslagpunt komt waarop ik er niet meer omheen kan dat er meer aan de hand is dan normale vergeetachtigheid door ouderdom. Ongetwijfeld zullen er mensen zijn die vinden dat dat punt bereikt is op een moment dat je het geboortejaar van je zoon vergeten bent, maar ik weet het nog niet.

 

Toeristische junglejack

Met mijn vader bereikte ik dat omslagpunt definitief toen ik ooit drie dagen met hem en mijn oudste zoon naar Londen ging en 24 uur per dag de tijd kreeg om te zien hoe erg het met zijn vergeetachtigheid was gesteld.

Dan gingen we bijvoorbeeld met de metro, gaf ik hem zijn kaartje, wandelden mijn zoon en ik door het poortje en riep hij aan de andere kant dat ik hem zijn kaartje moest geven. Op mijn antwoord dat ik hem die net gegeven had, werd hij boos en ontkende dat. Waarna hij driftig alle twintig zakken van zijn toeristische junglejack begon te doorzoeken om het kaartje uiteraard pas in de twintigste zak te vinden. 

 

Deze man heb ik ooit heel goed gekend

Bij mijn oom, de vijftien jaar jongere broer van mijn vader, is dat omslagpunt inmiddels ook bereikt. Laatst vertelde hij me tijdens een wandeling dat het niet goed ging met zijn kortetermijngeheugen en het zelfs zo erg was dat hij me alvast waarschuwde dat wat ik nu tegen hem zei, hij over een halfuur waarschijnlijk alweer vergeten zou zijn.

Mijn oom kwam wel eens ex-collega’s in de supermarkt tegen die een praatje met hem wilden maken, terwijl hij alleen maar dacht: ik heb geen flauw benul wie je bent. Hij deed dan iets waar ik veel respect en begrip voor heb: hij legde zijn geheugenprobleem meteen aan die ex-collega uit waardoor hij geen toneelstukje hoefde te spelen en het gesprek kort kon worden gehouden. Een tip die ik overigens zal onthouden voor het geval ik ooit bepaalde ex-collega’s tegen het lijf mocht lopen.
Laatst was mijn oom weer zo’n ex-collega tegengekomen die hij niet herkende. “Maar”, zei mijn oom: “Gek genoeg had ik bij hem wel het gevoel van: deze man heb ik ooit heel goed gekend.”

 

Goh, wat leuk om jou ook weer eens te zien!

Grappig, maar vooral aandoenlijk en ontwapenend om te horen hoe mijn oom met zijn situatie omgaat. Zeker als je dat vergelijkt met mijn ervaringen met zijn broer en mijn vader jaren geleden. Mijn vader beet nog liever zijn tong af dan dat hij ooit zou toegeven dat er iets met hem en zijn geheugen mis was.

Zonder problemen zou hij een toneelstukje hebben opgevoerd en tegen zo’n ex-collega hebben geroepen van “Goh, wat leuk om jou ook weer eens te zien en hoe gaat het met jou?” Iets wat hij trouwens al deed toen hij nog geen Alzheimer had. Dan sprak een “bekende” hem aan, ontstond er een leuk gesprek, waarna ik later aan mijn vader vroeg wie dat was en dan zei hij “Geen idee, maar blijkbaar kende hij mij”.
 

Wishful thinking

Het ontkennen van mijn vader van zijn ziekte heb ik nooit begrepen, ook al weet ik dat dat veel vaker voorkomt bij Alzheimer-patiënten.

Ik vind het fascinerend te zien hoe mensen zichzelf zo in de maling kunnen nemen, terwijl ik zeker weet dat mijn intelligente vader drommels goed wist wat er aan de hand was.

Alsof door het ontkennen van een probleem het probleem er opeens niet meer is. Het is net als je rekeningen niet openen en denken dat je ze dan niet hoeft te betalen. Wishful thinking.

Ondanks dat mijn zus en ik bleven benadrukken dat het ontkenningsgedrag bij zijn ziekte hoorde, stoorde mijn moeder zich er mateloos aan. "Stronteigenwijs" noemde ze hem als hij zijn vergeetachtigheid wegwuifde met de opmerking dat we allemaal wel eens wat vergeten. In dat geval had mijn moeder overigens wél gelijk... 

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

₁ Een fout die ik overigens ook lang heb gemaakt (zie column 4).