197. COLUMN FIFA, SEPP BLATTER, CORRUPTIEPROBLEMATIEK, BURGEMEESTER HANS GERRITSEN, LEIDINGGEVEN EN VERANTWOORDELIJKHEID: Verantwoordelijkheid nemen bij succes blijkt toch iets makkelijker dan bij falen

CORRUPTIEPROBLEMATIEK BIJ FIFA - HERVERKIEZING SEPP BLATTER

 

Naschrift

Naschrift naar aanleiding van het aftreden van Sepp Blatter op 2 juni 2015, vier dagen na zijn “glorieuze” herverkiezing.

Wat is de overeenkomst tussen de op doping betrapte wielrenner Lance Armstrong en FIFA-baas Sepp Blatter?

Ze vertonen beiden psychopathische trekjes waarbij beiden niet alleen de kunst van het charmante gedrag in combinatie met het pathologisch liegen beheersen als geen ander, maar deze leugens en toneelstukjes ook nog eens dapper keer op keer blijven herhalen… tot dat ene moment. Dat vervelende moment waarop zelfs zij beseffen dat er echt geen uitweg meer is, de bewijzen tegen zich te hoog zijn opgestapeld, het net zich heeft gesloten en er uit angst voor juridische stappen niets anders opzit dan toch maar de handdoek in de ring te gooien.

Wat is het verschil tussen beiden? Armstrong heeft toegegeven doping te hebben gebruikt, terwijl Blatter nog niet zover is te erkennen dat hij corrupt is geweest. Maar ik vrees voor hem dat de waarheid boven water komt. Al staat het hem natuurlijk altijd vrij om tot zijn dood toe te blijven ontkennen. That's the spirit!

 

Overeenkomst Hans Gerritsen en Sepp Blatter

Wat is de overeenkomst tussen de inmiddels afgetreden burgemeester Hans Gerritsen van Haaksbergen (waar het monstertruckdrama met drie dodelijke slachtoffers plaatsvond) en de nog lang niet afgetreden FIFA-voorzitter Sepp Blatter? Beiden begrijpen niet goed wat de termen “leidinggevend” en “verantwoordelijkheid” inhouden. Beiden lijken te denken dat het bij leidinggeven enkel draait om de lusten en niet om de lasten.

 

In voor- en tegenspoed

Als je vindt dat je als leidinggevende niet verantwoordelijk bent voor grove fouten die er binnen je bedrijf worden gemaakt omdat jij ze persoonlijk toch niet hebt gemaakt, dan moet je ook consequent zijn lijkt me. Dan moet je dus ook niet met de eer gaan strijken op momenten dat je werknemers iets voor elkaar hebben gekregen waar jij zelf persoonlijk niets voor hebt hoeven doen. Laat dan als burgemeester of bondsvoorzitter klusjes als lintjes doorknippen en WK’s openen gewoon over aan die werknemers die daadwerkelijk met bloed, zweet en tranen de betreffende projecten tot stand hebben gebracht. En laat hen dan ook meteen de pers te woord staan en met hun koppen de voorpagina’s van de bladen sieren.

Als je het als leidinggevende met mijn voorstel tot deze consequentie eens bent, dan kun je ook wel meegaan in mijn voorstel om je salaris dan ook maar meteen in één moeite (minimaal) te halveren omdat je in dat geval eigenlijk geen verantwoordelijkheid meer draagt en het dus nergens op zou slaan om daarvoor zoveel geld te verdienen.
Wat voor mensen die gaan trouwen geldt, geldt ook voor mensen die gaan leidinggeven: je gaat een verbintenis aan in voor- én tegenspoed. En net als dat dit voor veel gehuwden veel makkelijker gezegd dan gedaan blijkt te zijn, geldt precies hetzelfde voor veel leidinggevenden. Verantwoordelijkheid nemen bij succes blijkt toch iets makkelijker dan bij falen.

 

Verschil tussen Gerritsen en Blatter

Ter geruststelling voor Hans Gerritsen zal ik ook nog een verschil tussen hem en Sepp Blatter noemen. Nadat Hans Gerritsen van zijn gemeenteraad te horen had gekregen dat ze hem gebrek aan schuldbesef, gebrek aan zelfreflectie en (geen gebrek aan) ongeïnteresseerdheid verweten, zag hij geen andere keus dan de eer aan zichzelf te laten en op te stappen.
Sepp Blatter is anders. Sepp Blatter is een strijder. Als Sepp Blatter tot zijn grote verbazing en verdriet geconfronteerd wordt met nare, corrupte werknemers binnen zijn organisatie dan komt zijn sterke rechtvaardigheidsgevoel naar boven drijven. Waardoor hij in plaats van op te stappen, als geen ander beseft dat dat wel het stomste is wat hij kan doen. Niemand anders dan hij is tenslotte de aangewezen persoon om dit verschrikkelijke corruptieprobleem met wortel en tak uit te roeien. Dat noem ik nog eens een leidinggevende met verantwoordelijkheidsgevoel!

 

Dat kenmerkt de ware leiders

En als we het toch over uitroeien hebben: ik denk dat als iemand destijds Adolf Hitler op de hoogte had gesteld van het feit dat er in zijn Derde Rijk nare mensen rondliepen die weerloze joodse mannen, vrouwen en kinderen liepen uit te moorden hij net als Blatter niet was weggelopen voor zijn verantwoordelijkheid maar er hard tegen zou zijn opgetreden. Dat kenmerkt de ware leiders.

Geef Vladimir Poetin de verantwoordelijkheid voor het onderzoek naar de ware toedracht van het neerstorten van het MH17-vliegtuig en alles komt goed.
Geef Desi Bouterse de verantwoordelijkheid voor het onderzoek naar de Decembermoorden, de corruptie, de illegale wapen- en drugshandel in zijn land en alles komt goed.
Geef Barack Obama de verantwoordelijkheid voor het onderzoek naar schendingen van mensenrechten in de Guantanamo Bay-gevangenis en alles komt goed.
Dus geef onze moraalridder Sepp Blatter ook alsjeblieft (voor de zoveelste keer) vier jaar de tijd voor de aanpak van de corruptieproblematiek binnen de FIFA en alles komt goed. 

Dat de beste man ook over zelfkennis beschikt, bewees Blatter in zijn toespraak na zijn herverkiezing: “I am not perfect”. Waarmee hij meteen de eerste prijs voor understatement van het jaar in ontvangst mocht nemen.

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

196. COLUMN FILOSOFIE TEGENOVER SPIRITUALITEIT, DE VERSCHILLEN, HOOGBEGAAFDHEIDS-FACEBOOKGROEP FILOSOFIE EN SPIRITUALITEIT, DAAN ROVERS, FILOSOFIE MAGAZINE, KARL POPPER, FALSIFICATIONISME (DEEL 2, SLOT): Mijn wil om te weten wint het van mijn wil om te geloven

ONDERWERPEN: VERSCHIL TUSSEN FILOSOFIE EN SPIRITUALITEIT

 

Wetenschap niet heilig

Toen ik in de HB-Facebookgroep Filosofie en Spiritualiteit een keer wat van mijn meningen losliet, gebeurde wat ik al kon verwachten: ik kreeg van (spirituele) mensen een beetje flauwe opmerkingen alsof ik zou beweren dat wetenschap gelijk staat aan de waarheid. Wie mijn columns volgt, weet echter dat ik zoiets nooit zal beweren.
Natuurlijk is wetenschap niet heilig. Voor mij is sowieso niets heilig en zeker niet zo lang als er mensen bij betrokken zijn. Ook in de wetenschap heb je te maken met mensen die bewust dan wel onbewust (grove) fouten maken en die niet in staat zijn hun ego opzij te schuiven in het belang van de waarheid waardoor zaken als liegen, bedriegen, ontkenningsgedrag, fraude en tunnelvisies onvermijdelijk zijn.
Maar als iets op deze wereld in staat is om de objectieve waarheid te achterhalen of het in elk geval zo dicht mogelijk te benaderen dan kan niemand er omheen dat dat de wetenschap is. Simpelweg omdat als de wetenschap op de objectieve, neutrale, eerlijke, integere en nauwkeurige wijze wordt uitgevoerd zoals het hoort (een essentiële voorwaarde), een theorie pas voor waar wordt aangenomen op het moment dat die aan alle kanten door andere wetenschappers uitvoerig is onderzocht en niemand in staat is gebleken om ‘m te weerleggen. Dáár heb ik als filosoof die op zoek is naar de waarheid pas wat aan.

Mijn probleem met spiritualiteit

Mijn probleem met spiritualiteit is de grote mate waarin het in deze wereld ontbreekt aan wetenschappelijke onderbouwing waardoor in feite alles kan worden gepresenteerd als (de) waarheid. Op deze wijze is het einde zoek. Dan kan dus letterlijk alles voor waar worden aangenomen en kan ik alles wel gaan geloven: astrologie, geesten, demonen, paranormaliteit, paragnosten, mediums, Char(latan), Derek Ogilvie, Uri Geller, Tarotkaarten, Atlantis, healing, reiki, nieuwetijdskinderen, numerologie, reïncarnatie, graancirkels, UFO’s, engelen, complottheorieën, chemtrails, lichtwerkers enzovoort. 
Maar daar pas ik voor. Ik wil (wetenschappelijke) bewijzen zien voordat ik me in iets stort wat wellicht één grote farce of leugen is. Wat overigens natuurlijk iets van een paradox in zich heeft: pas iets willen geloven op een moment dat er bewijzen voor zijn geleverd. Op het moment dat je een geloof bewijst, is het tenslotte niet langer meer een geloof maar een gegeven.
Spiritualiteit heeft last van precies hetzelfde dilemma als religie: als iedereen beweert dat zijn geloof (of spirituele theorie) de ware is, wie moet ik dan in godsnaam geloven en wie niet? Wat dan weer leidt tot de logische vervolgvraag: als niemand in staat is zijn religie/spirituele theorie goed te onderbouwen (met wetenschappelijk bewijs), doe ik er dan gewoon niet beter aan om maar helemaal niemand te geloven?

 

Geloof werkt echt

Mijn uitgangspunt is en blijft dat ik in feite maar één ding geloof: dat de mens wil geloven. En ik begrijp heel goed waarom. Het geeft kracht, vertrouwen, hoop, troost, steun, een gevoel van controle en mede daardoor is het inmiddels een feit geworden dat geloof ook écht werkt en helpt. Een van de meeste bekende voorbeelden hiervan is het placebo-effect: als je gelooft dat een medicijn werkt, dan werkt het vaak ook. Ongeacht of het medicijn nep of echt is.

Om de achterliggende begrijpelijke, menselijke motieven zal ik religieuze en spirituele mensen altijd blijven respecteren, maar wel op voorwaarde dat dat geheel wederzijds is. Wat in deze wereld echter helaas niet altijd het geval is. Er bestaan tenslotte genoeg religieuze en - in mindere mate - spirituele mensen die weinig of geen begrip tonen voor andersdenkenden die ze verwijten dat zij “het” niet willen zien of voelen en dat ze zich meer moeten openstellen etc. In feite heb ik helemaal niets tegen religieuze en spirituele mensen zo lang als zij beseffen dat het een geloof is en/of een (hun) subjectieve waarheid. 

 

Het falsificationisme van Karl Popper

In mijn ogen heeft slechts een wetenschapper die alles volgens de regels van de wetenschap heeft gedaan - waarbij zijn theorie dus aan alle kanten is gecheckt en goed bevonden en/of niet weerlegd - enig recht van spreken om zijn theorie als (objectieve) waarheid te presenteren. Al zal ik ook hier de nodige terughoudendheid en bescheidenheid altijd meer op zijn plaats vinden, aangezien er natuurlijk genoeg theorieën zijn die geen enkele garantie hebben dat ze nooit zullen worden weerlegd.
De Oostenrijk-Britse filosoof Karl Popper ging zelfs zo ver te stellen dat elke wetenschappelijke theorie gedoemd is een hypothese te blijven zo lang als die niet wordt weerlegd. Volgens Popper kon geen enkele wetenschapper pretenderen dat zijn theorie de waarheid was omdat het altijd mogelijk bleef dat er een tegenargument gevonden zou worden die de hele theorie onderuit zou halen (het zogenaamde falsificationisme). Wat Popper grappig genoeg dus in feite zegt, is dat een echte wetenschappelijke theorie nooit bewezen kan worden, maar hooguit weerlegd.

 

Verrassend

Het is en blijft een interessant onderwerp: filosofie tegenover spiritualiteit. Overlappingen zijn er zeker, maar ik zie toch vooral de verschillen. Toch geldt vreemd genoeg voor mij - en wellicht verrassend voor sommige lezers – hetzelfde voor spirituele mensen als voor religieuze mensen: ik benijd ze. Stiekem zou ik dolgraag religieus en/of spiritueel zijn. Juist vanwege het geruststellende en troostende effect. Maar ik kan het niet. Mijn wil om te weten wint het van mijn wil om te geloven. 

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

 

195. COLUMN FILOSOFIE TEGENOVER SPIRITUALITEIT, DE VERSCHILLEN, HOOGBEGAAFDHEIDS-FACEBOOKGROEP FILOSOFIE EN SPIRITUALITEIT, DAAN ROVERS, FILOSOFIE MAGAZINE, KARL POPPER, FALSIFICATIONISME (DEEL 1, DEEL 2 VOLGT METEEN HIERNA): Filosofie is iets heel anders dan spiritualiteit

ONDERWERPEN: VERSCHIL TUSSEN FILOSOFIE EN SPIRITUALITEIT

HB-Facebookgroep Filosofie en Spiritualiteit

Op Facebook heb je diverse hoogbegaafdsheidgroepen. Omdat ik het interessant vind een beetje te volgen wat er allemaal besproken wordt, ben ik van diverse groepen lid. Eén van die groepen is de HB-groep Filosofie en Spiritualiteit. Klinkt boeiend, maar ook vreemd. Het is net zoiets als een Facebookgroep “Christenen en Moslims”. Ja, christenen en moslims hebben inderdaad diverse overeenkomsten, maar ze zijn verder in de eerste plaats toch vooral heel verschillend. En zo zullen de meeste christenen en moslims dat zelf ongetwijfeld ook zien.

Filosofie is iets heel anders dan spiritualiteit. Zo ben ik zelf zeer filosofisch, maar totaal niet spiritueel. Iets wat overigens geldt voor heel veel filosofen. Ik las dat Daan Rovers, hoofdredacteur van Filosofie Magazine, hierover ooit zei: “Onze lezers zijn bijna allemaal atheïst en aan spiritualiteit hebben ze een hekel.”

 

Verschil 1: spiritualiteit groter en populairder dan filosofie

Eerste opvallende verschil tussen filosofie en spiritualiteit is dat de wereld van de filosofie veel kleiner is dan de wereld van de spiritualiteit. Spiritualiteit is veel populairder dan filosofie. Een mogelijke verklaring hiervoor is dat spiritualiteit toegankelijker is omdat het veelal komt met geruststellende, positieve boodschappen en “antwoorden”: alles heeft een reden en alles komt goed. De filosofie komt vooral met vragen die vaak weer andere vragen opwerpen. Of zoals de Nederlandse schrijver Willem Frederik Hermans het ooit verwoordde: “Alles wat filosofen doen, is het voortbrengen van nog meer filosofie”.

 

Verschil 2: spiritualiteit voor vrouwen, filosofie voor mannen

Een ander opvallend verschil is dat de filosofiewereld door mannen wordt gedomineerd terwijl in de wereld van de spiritualiteit juist de vrouwen weer oververtegenwoordigd zijn. Boeiende vraag hierbij is en blijft hoe dit komt. Wellicht omdat het cliché dat mannen rationeler zijn en vrouwen gevoeliger klopt? Of spelen er toch andere, meer nurture-achtige factoren een rol (opvoeding, cultuur etc.)? Zelf ben ik meer geneigd de oorzaak in de eerstgenoemde, nature-hoek te zoeken. Ik vermoed dat het antwoord grotendeels ergens in de hersenen terug te vinden is.

 

Verschil 3: de rol van wetenschap

Als we verder kijken naar de inhoud is er wat mij betreft geen enkele twijfel over wat het grootste verschil tussen filosofie en spiritualiteit is: de rol van wetenschap.
Ondanks dat filosofie geen wetenschap is, speelt wetenschap een voorname rol in de filosofie. Zonder wetenschap geen filosofie. Voor spiritualiteit geldt dit niet. Spiritualiteit draait om zaken als gevoel, intuïtie en geloof en heeft wetenschap helemaal niet nodig. Zonder wetenschap nog steeds volop spiritualiteit.

Daan Rovers formuleerde het verschil tussen filosofen en spirituele mensen als volgt: “Filosofen stellen deels dezelfde levensvragen als spirituele mensen, maar nemen minder snel genoegen met de antwoorden.” Waarmee ze wat mij betreft precies de spijker op de kop slaat. Ik ben veel te kritisch, te sceptisch en een te volhardende, irritante doorvrager voor spirituele mensen.

 

Verschil 4: de zoektocht naar de waarheid

Wat ik als een ander - hierop aansluitend - verschil tussen filosofie en spiritualiteit beschouw, betreft de zoektocht naar de waarheid. Net als veel filosofen door de eeuwen heen ben ook ik op mijn eigen zeer bescheiden niveau op zoek naar de waarheid.

De objectieve waarheid dan wel te verstaan, want als ik over de waarheid spreek maak ik onderscheid tussen de objectieve waarheid en de subjectieve waarheid.
Al eerder in een column illustreerde ik dit verschil aan de hand van een heel simpel voorbeeld: man A zegt dat hij net geslagen is door man B die juist het omgekeerde beweert. Wat beiden echter niet weten, is dat meerdere videocamera’s het incident hebben geregistreerd waaruit duidelijk blijkt dat man A man B heeft geslagen en niet andersom: de objectieve waarheid. Over het hoe en waarom van het incident zullen de meningen tussen beiden ongetwijfeld enorm uiteenlopen en daarom noemen we dat de subjectieve waarheid; een waarheid die moeilijk zo niet onmogelijk tot een objectieve waarheid te herleiden valt.

Waar ik absoluut niet in ben geïnteresseerd is mijn waarheid of jouw waarheid, omdat deze subjectief zijn. De objectieve waarheid, dát is waar het mij om gaat. Met als doel om zoveel mogelijk pure kennis te vergaren over hoe de wereld daadwerkelijk in elkaar steekt om deze beter te leren kennen en begrijpen. Kennis die dus is gebaseerd op feiten en ontdaan is van alle overbodige en subjectieve ruis.

Spirituele mensen en de objectieve waarheid

Wie de objectieve waarheid wil vinden of minimaal zo dicht mogelijk wil benaderen, ontkomt niet aan de enige geschikte methode daarvoor: de wetenschap. Bij elke andere methode begeef je je (eerder) vroeg of laat op het terrein van de subjectieve waarheid.
Uit de vele onbewezen theorieën die in de spirituele wereld rondzweven, kun je een aantal conclusies trekken.

Of veel spirituele mensen zijn niet geïnteresseerd in de objectieve waarheid.

Of ze zijn er gewoon van overtuigd dat de - objectieve - waarheid helemaal niet bestaat (wat overigens ook een interessante filosofische discussie is). In welk geval het uiteraard volstrekt logisch is dat je geen behoefte hebt aan een zoektocht naar de waarheid. Naar iets zoeken wat niet bestaat, is tenslotte totaal zinloos.

Of veel spirituele mensen zijn ervan overtuigd dat hun subjectieve waarheid dé waarheid is. 

Spirituele theorieën en wetenschappelijk onderzoek 

Natuurlijk vergeet ik niet dat er binnen de spirituele wereld ook nog een groep mensen bestaat die wel degelijk geïnteresseerd is in wetenschap en de (objectieve) waarheid. Vanuit deze hoek worden pogingen gedaan om spirituele theorieën te onderwerpen aan wetenschappelijk onderzoek in de hoop ze op een dag met bewijzen te kunnen onderbouwen. Zo lijken er op dit gebied de laatste jaren bijvoorbeeld steeds meer wetenschappelijke aanwijzingen te komen dat meditatie daadwerkelijk iets teweegbrengt in de hersenen wat positieve effecten tot gevolg heeft. Overbodig te vermelden dat ik dit terrein binnen de spiritualiteit wel uitermate boeiend vind.

 

Deel 2 volgt meteen hierna.

 

Tonko

 

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

194. COLUMN DWDD, HALINA REIJN, OK-VROUW, DE ROL VAN TOEVAL (GELUK EN PECH): Zonder geluk zit het nooit mee en zonder pech zit het nooit tegen

ONDERWERPEN: HALINA REIJN - DE OK-VROUW - ROL GELUK EN PECH

  

DWDD

Van de week lichtte actrice Halina Reijn in de DWDD haar column voor de Vlaamse krant De Morgen toe. In deze krant stond het Moederdagweekend in het teken van de “OK (ongewild kinderloze) vrouw” en dat raakte de 39-jarige kinderloze Halina. De actrice greep de gelegenheid aan om via haar column hardop tegen zichzelf en de buitenwereld uit te spreken dat het feit dat zij geen man en kinderen heeft echt geen bewuste keuze is. Ze wil het maar al te graag, maar dat het tot haar grote verdriet (tot nu toe) niet is gelukt blijkt voor veel mensen niet als geloofwaardig over te komen. Een goed uitziende, succesvolle actrice moet de mannen tenslotte voor het uitkiezen hebben, zo redeneert men. Een goede reactie vond Halina die van iemand die schreef dat haar column maar weer eens helder aangaf dat er in deze tijd geen begrip is voor pech. Ook al zou ik het iets anders formuleren, sluit deze mening prima aan op een van mijn favoriete onderwerpen/overtuigingen in de filosofie: de rol van toeval (geluk en pech) in het leven.

 

Sociaal arm

Een goede, alleenstaande vriendin van me van 46 jaar is ook ongewild kinderloos. Al heeft zij inmiddels wel een pleegdochter van vier die zij alleen opvoedt. De vriendin droomde vroeger altijd van een groot gezin met man en vier of vijf kinderen. Maar het kwam er niet van. En niet omdat ze er niet leuk uitziet of sociaal arm is of zo - integendeel zelfs - maar simpelweg omdat ze de juiste man nooit is tegengekomen. Net als bij Halina is er met haar verder niets mis wat zou kunnen verklaren waarom het niet is gelukt, maar soms gaan die dingen zo en ontbreekt net dat beetje geluk wat je nodig hebt.

Geschikte voortplantingsman

Natuurlijk kun je ook rationele redenen bedenken waarom vrouwen als Halina en mijn goede vriendin geen geschikte “voortplantingsman” hebben gevonden en vrouwen om hen heen wel. Bij Halina zou bijvoorbeeld kunnen meespelen dat ze een bekende Nederlander met een succesvolle carrière is en er nu eenmaal veel mannen bestaan die qua status, macht en geld toch graag boven hun vrouw willen staan. Waar dit niet geldt voor mijn goede vriendin spelen bij haar weer andere factoren een rol die overigens wellicht ook voor Halina herkenbaar zullen zijn: ze is een sterke, onafhankelijke, hoogopgeleide, kritische vrouw met een eigen mening. Iets wat ook een bepaald (zelfde) soort groep mannen afschrikt.
Ook ik ken genoeg hoogopgeleide mannen die heel ouderwets en rolbevestigend vanuit hun ego de voorkeur geven aan een zorgzame en liefst iets minder slimme partner met een mindere carrière (of geen). Iets wat mij persoonlijk overigens nooit heeft geboeid. Wie wat doet of verdient in een relatie vind ik totaal onbelangrijk zo lang als je het er maar beiden mee eens bent en je elkaar als compleet gelijkwaardig beschouwt en behandelt. En tegen een partner die iets slimmer is dan ik zou ik zelf geen enkel bezwaar hebben aangezien ik dan van haar zou kunnen leren en dat lijkt mij alleen maar mooi meegenomen.

 

Ideale harmonieuze gezinnetjes

Toch is dit alles geen sluitende verklaring voor het gegeven dat Halina Reijn en mijn goede vriendin tot op heden niet aan de (goede) man zijn gekomen. Er lopen tenslotte genoeg vergelijkbare vrouwen rond die wel man en kinderen hebben, dus hoe zit dat? Het verschil zit ‘m gewoon in de rol van toeval in het leven: soms heb je geluk en soms heb je pech.
Natuurlijk zijn Halina en mijn goede vriendin niet de enige die dromen van het ideale harmonieuze gezinnetje met een superpartner en superkinderen. Heel veel mensen doen dat, maar helaas is dat lang niet voor iedereen weggelegd. Wel voor mij… had ik nu graag gezegd. Maar dan zou ik liegen. Als gescheiden vader en co-ouder ontbreekt het ook mij aan die superpartner, al heb ik aan mijn niet-geslaagde huwelijk dan gelukkig nog wel drie "ideale" kinderen overgehouden.
Kijk je echter naar de rol van toeval in het leven dan hadden mijn kinderen er net zo goed niet kunnen zijn. Het is allemaal een kwestie van het verschil tussen geluk en pech of - in dit geval - tussen winst en verlies. 

 

Clubkampioen

Jarenlang zat ik op dezelfde tennisclub waar ik verschillende keren clubkampioen bij de junioren was geworden maar wat bij de senioren maar steeds niet wilde lukken. Drie keer bereikte ik de finale, drie keer verloor ik nipt van dezelfde aardige vent en moest ik tot mijn grote frustratie constateren dat driemaal scheepsrecht niet voor mij gold.
Ondanks dat de leukste tijd bij deze club inmiddels al ver achter me lag en ik er eigenlijk af wilde, deed ik dat niet. Overal om me heen had ik al geroepen dat ik niet eerder van de club af zou gaan voordat ik er clubkampioen was geworden en dat meende ik ook echt.
En toen kwam de vierde finale. Tegen, jawel, weer dezelfde angstgegner. Dit keer kwam ik dik voor (6-2, 3-0), maar verkrampte ik door een plotseling opkomende faalangst en dreigde het opnieuw weer mis te gaan. Maar uiteindelijk herpakte ik me vanuit een soort van dit-overkomt-me-niet-nog-een-keer-gevoel en viel het dubbeltje toch net de goede kant op. Bij 6-5 in de tiebreak van de beslissende set had ik een matchpoint en sloeg mijn tegenstander een dubbelfout: 6-2, 6-7, 7-6. Wat ik me ooit had voorgenomen te zullen gaan doen als ik seniorenclubkampioen zou worden, deed ik ook: ik streek neer op mijn knieën, net als mijn grote tennisheld van vroeger, Björn Borg.
Meteen na de finale kondigde ik in mijn speech aan met onmiddellijke ingang van de club af te gaan. Een paar maanden later zat ik op een nieuwe tennisclub waar ik mijn aanstaande vrouw ontmoette die net een slechte relatie aan het afronden was. Binnen twee jaar was onze eerste zoon geboren en vijf jaar later hadden we drie kinderen.

 

Een echte OK-man

Moraal van het verhaal is een inkoppertje: als mijn tegenstander in plaats van een dubbelfout drie winners op rij had geslagen, had ik de wedstrijd verloren en zou ik zijn “gedwongen” om minstens nog een jaar op die club te blijven. En dan waren mijn huidige kinderen nooit geboren. Sterker nog: kijkend naar mijn persoontje en karakter was het niet ondenkbaar geweest dat ik dan een echte OK-man zou zijn geworden.  

 

Een illusie

Toeval, geluk en pech bepalen voor een groot deel het leven. Natuurlijk heeft de mens invloed op het verloop van zijn leven, maar die invloed is wel een stuk kleiner dan men denkt. Vanuit zijn sterke wil om controle te willen hebben op alles wat er om hem heen gebeurt, leeft de mens in een illusie dat hij die controle ook daadwerkelijk voor het grootste deel heeft. Hoe gelukkiger en succesvoller iemand is, hoe meer hij dit zal toeschrijven aan de eigen kwaliteiten en vaardigheden en hoe minder het leven meezit, hoe meer iemand dat zal wijten aan externe (pech) factoren. Terwijl de werkelijkheid is dat het natuurlijk beide kanten op werkt. Zonder geluk zit het nooit mee en zonder pech zit het nooit tegen.

 

Hopen op die ene wedstrijd

Om de succesvolle actrice te worden die ze nu is, zal Halina Reijn behalve vereiste karaktereigenschappen als inzet en doorzettingsvermogen ongetwijfeld ook de nodige dosis geluk hebben gehad. Wat die man en kinderen betreft, rest haar niets anders dan te hopen op die ene wedstrijd die ze dan op het goede moment moet zien te winnen. Al waarschuw ik haar nu alvast dat de kans aanwezig is dat ze er later zal achterkomen dat haar man toch niet die droompartner bleek te zijn die ze dacht. Wat een pech…

Tonko

 

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.