235. COLUMN OSCARS, OSCARUITREIKING, POLITIEKE STATEMENTS TIJDENS SPEECHES, OPRECHT OF GOED VOOR IMAGO, RACISME, CHRIS ROCK, LEONARDO DICAPRIO, DWDD, SYLVANA SIMONS, ACTUALITEIT: De dunne scheidslijn tussen racisme en de soort-zoekt-soort voorkeur

UITREIKING OSCARS - POLITIEKE STATEMENTS - RACISME

 

Politieke statements

De Oscars zijn weer uitgereikt. En ja hoor, eindelijk konden ook Leonardo DiCaprio (beste acteur) en de 87-jarige Italiaanse componist Ennio Morricone (beste muziek) het felbegeerde beeldje mee naar huis nemen.
Zoals te verwachten werd de trend van de afgelopen jaren voortgezet om tijdens de bedankspeeches politieke statements te maken. Waar de een opkwam voor de LGBT (Lesbian Gay Bisexual Transgender) community, riep de ander het Vaticaan op om op te treden tegen seksueel geweld in kerken en deed Lady Gaga daar nog een schepje bovenop door aandacht te vragen voor alle slachtoffers van seksueel misbruik.

 

Oprecht of goed voor het imago?

De trend roept gemengde gevoelens bij me op. Wat ik heel mooi vind, is om van de winnares van de Oscar voor “Beste Korte Documentaire” te horen dat de Pakistaanse premier Nawaz Sharif haar heeft verteld dat hij de wetgeving over eerwraak wil gaan veranderen na het zien van haar film. Dat kan ik enorm waarderen omdat het hier gaat om een Pakistaanse filmmaakster (Sharmeen Obaid Chinoy) die vanuit idealistische motieven over dit gevoelige onderwerp een documentaire heeft gemaakt en zij nu hoop mag koesteren dat er door alle aandacht voor haar Oscar daadwerkelijk een verandering in gang zal worden gezet.

Meer moeite heb ik echter met een Leonardo DiCaprio die in zijn speech een link probeert te leggen tussen de ruige Amerikaanse wildernis waarin zijn actiefilm “The Revenant” afspeelt en het gevaar van de klimaatverandering. Ik vraag me af wat voor prachtige statements we in de toekomst nog kunnen verwachten. Misschien een Tom Cruise die na het winnen van een Oscar voor zijn volgende actiefilm een pleidooi houdt voor aanscherping van het Amerikaanse wapenbeleid? Op mij komt het allemaal een beetje over als een winnares van een Miss World Verkiezing die uitroept dat ze hoopt dat er nu eindelijk wereldvrede komt. Oprecht of gewoon goed voor het imago?  

 

Racisme

Uiteraard werden er door de (donkere) presentator van de avond acteur/comedian Chris Rock veel grappen gemaakt over de actuele #OscarsSoWhite discussie die draait om de vraag of racisme ten grondslag ligt aan het gegeven dat zwarte acteurs minder prijzen winnen dan hun blanke collega’s.
Ik ben geen kenner van Hollywood maar ik neem aan dat de filmwereld net als vrijwel alle elitaire werelden nog steeds gewoon gedomineerd wordt door rijke, blanke mensen/mannen. En ja, dan kun je er gif opnemen dat de jury’s ook worden overheerst door rijke blanken waardoor de kansen van zwarte acteurs per definitie lager zullen liggen.  

 

Soort zoekt soort

Ondanks dat racisme overal voorkomt en altijd zal blijven bestaan moet je bij dit gevoelige onderwerp wel beseffen dat de dunne scheidslijn tussen racisme en de soort-zoekt-soort voorkeur soms wel heel gemakkelijk gepasseerd wordt.

Als voorbeeld neem ik mezelf. Ik ben een alleenstaande, hoogopgeleide, gescheiden blanke man/co-ouder met drie puberkinderen. Niet dat ik dringend op zoek ben naar een partner maar als ik op een dag zou besluiten om dat wel actief te gaan doen dan zou mijn voorkeur uitgaan naar een vrouw met een vergelijkbaar profiel.

De kans dat ik in dat geval zal uitkomen op een alleenstaande (logisch), hoogopgeleide, blanke vrouw/co-ouder acht ik behoorlijk groot. Niet omdat ik racistisch ben, maar simpelweg omdat ook ik bewust dan wel onbewust neig te zoeken naar hetzelfde soort. Waardoor de kans vanzelf kleiner (maar nog steeds niet ondenkbaar!) wordt dat ik ooit met een donkere vriendin zal thuiskomen. Maar wie mij om deze reden zal betichten van racisme kent de definitie van het woord niet. Niet voor niets is een van de levenslessen aan mijn kinderen dat zij mensen altijd moeten beoordelen op hun gedrag en niet op hun uiterlijk.

 

Zwarte gaten

Hoe gewoon het soort-zoekt-soort-principe is, zien we vaak genoeg in de media. Bij De Wereld Draait Door (DWDD) valt het mij bijvoorbeeld altijd op dat als er weer een keer een “zwart” onderwerp passeert als Nelson Mandela, Martin Luther King, James Brown, soulmuziek (de Zwarte Lijst), achtergrondzangeressen (veelal zwart), racistische rellen in de Verenigde Staten et cetera, dat dan onmiddellijk zwarte gasten als Sylvana Simons worden opgetrommeld om hun mening erover te geven. Waarbij ik dan altijd denk van kunnen wij blanken soms geen liefhebber zijn van soulmuziek of geen zinnige mening hebben over Martin Luther King?

Het spijt mij maar eerlijk gezegd weet ik niet eens (meer?) waar die Sylvana Simons bekend van is, maar bij mij is dat in elk geval als “die irritante DWDD ‘deskundige’ op het gebied van zwarte issues”. Het enige zwarte onderwerp waarvoor Sylvana niet zal hoeven op te komen draven (iets te hoog gegrepen), is “zwarte gaten”. Ironisch genoeg zijn daarvoor weer andere, (jawel!) blanke mannen/deskundigen geschikt. Over racisme gesproken…

  

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

 

234. COLUMN JIMMY SAVILE, BBC-DIRECTEUR LORD HALL, MOND HOUDEN OVER SEKSUEEL MISBRUIK UIT ANGST EN EERBIED VOOR BEROEMDHEDEN, IF WE SEXUAL ABUSE CHILDREN, DO WE NOT DESERVE PRISON TIME?, ACTUALITEIT: Wat is het toch allemaal met de verkrampte manier waarop de gewone mens omgaat met beroemdheden?

JIMMY SAVILE - SEKSUEEL MISBRUIK - OMGAAN MET BEROEMDHEDEN

 

Jimmy'll Fix it

Jimmy Savile was in Engeland een beroemde televisiepersoonlijkheid. Meer dan veertig jaar werkte hij voor de BBC als dj en presentator van populaire programma’s als “Top of the Pops” en “Jimmy’ll Fix it” waarin hij wensen van met name kinderen (!) in vervulling liet gaan. Maar helaas bleek Jimmy daarnaast nog veel meer te Fixen en was hij vooral druk bezig met het vervullen van zijn eigen wensen of, beter gezegd, behoeften. Pas na zijn dood in 2011 werd duidelijk dat hij gedurende al die jaren honderden kinderen en volwassenen seksueel had misbruikt; in gebouwen van de BBC, in ziekenhuizen, in scholen, in zijn caravan en soms zelfs bij kinderen thuis.

 

Uit angst en eerbied voor beroemdheden

Naar aanleiding van de conclusies van een onderzoek naar het jarenlange seksuele misbruik door Jimmy Savile bood directeur Lord Hall van de week namens de BBC zijn excuses aan de slachtoffers aan: “The BBC failed you when it should have protected you. I’m deeply sorry for the hurt caused.”

Natuurlijk horen dit soort openbare excuses te worden gemaakt op momenten dat onderzoeksrapporten de harde werkelijkheid aantonen en het duidelijk is geworden dat weglopen voor de eigen verantwoordelijkheid niet meer kan, maar als slachtoffer koop je er natuurlijk niets voor. Of moet een voor zijn leven getraumatiseerd slachtoffer nu zeggen van “Bedankt Lord, zand erover!”?

Wat de BBC te verwijten valt, is het feit dat er onder het BBC-personeel mensen bleken te zitten die wel degelijk op de hoogte waren van de praktijken van Savile maar er niets van zeiden. Hun zwijgen - waardoor Savile al die tijd ongestoord door kon gaan met zijn walgelijke misdaden - bleek vooral voort te komen “uit angst en eerbied voor beroemdheden”.

 

Belangrijk nieuws als prinsesje been breekt

Wat is het toch allemaal met de verkrampte wijze waarop de gewone mens omgaat met (of opkijkt tegen) beroemdheden? Waarom lachen mensen extra hard als een premier een vel vol grappen voorleest die door een team van professionele comedians is samengesteld en zou dat een heel ander verhaal zijn als u of ik diezelfde grappen zou oplezen? Waarom wordt er op een moment dat een oud-politicus dood in haar garage wordt aangetroffen een team van tientallen rechercheurs op de zaak gezet en zal de prioriteit een stuk lager liggen als mijn buurvrouw het slachtoffer zou zijn? Waarom is het wel belangrijk nieuws als een prinsesje tijdens wintersport haar been breekt maar kraait er geen haan naar al die andere passagiers van gipsvluchten?

Natuurlijk, de mens heeft beroemdheden nodig. Als voorbeeld, om tegenaan te kijken. Als hoop, om ooit op een dag misschien ook zo door te breken. Als geruststelling, op een moment dat het met een beroemdheid ook niet helemaal lekker gaat. Als droombeeld, om lekker bij weg te fantaseren over hoe mooi zo’n leven moet zijn met al die miljoenen. Of om gewoon je gevoelens van jaloezie en frustratie bij kwijt te kunnen.

 

If we sexual abuse children, do we not deserve prison time?

Tot zover kan ik er nog mee leven. Maar waar ik echter afhaak, is als mensen bij dit alles helemaal vergeten dat we ook bij beroemdheden te maken hebben met hele gewone mensen. Mensen die behalve goede ook slechte eigenschappen hebben. Die ook hun ups en downs in het leven kennen. Die ook in meer of mindere mate worstelen met familie, relaties en vriendschappen. Die naarmate ze ouder worden ook meer rimpels krijgen en de eeuwige strijd met de weegschaal dreigen te verliezen. Of anders gezegd: als je beroemdheden prikt, bloeden ze dan niet; als je beroemdheden kietelt, lachen ze dan niet en als je beroemdheden vergiftigt, gaan ze dan niet dood (met dank aan William Shakespeare - The Merchant of Venice – 1596/1597)?

Wie zwijgt als een beroemdheid kinderen misbruikt uit angst of eerbied omdat het een beroemdheid is, begrijpt niet hoe het werkt. Die begrijpt niet dat beroemdheden ook maar gewone mensen zijn die alleen qua nature en nurture anders in mekaar zitten dan hij en daarbij toevallig het geluk hebben gehad dat het hen succes heeft gebracht. En die vergeten daarbij eventjes dat dat van hen nog geen onschendbare en onfeilbare goden maakt. Alsof beroemdheden geen misdaden zouden kunnen begaan. Of zoals William Shakespeare het ongeveer zou hebben geformuleerd: “If we sexual abuse children, do we not deserve prison time?”

Als beroemdheid honderden kinderen misbruiken en er tot je dood mee wegkomen omdat je een beroemdheid bent. Het is een scenario wat alleen iemand als Bill Cosby zal aanspreken (zie column 228)...

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

 

233. COLUMN PUBERS, MEEGAAN MET DE FLOW IS VERSTANDELIJK GEZIEN ALTIJD HET BESTE, HET DILEMMA TUSSEN GEVOEL EN VERSTAND, DOODERGEREN AAN PUBERGEDRAG, PRIVÉ (DEEL 2/2, SLOT): Ik vind 'indrinken' wel een van de stomste woorden die ik ken"

ONDERWERPEN: PUBERTEIT - MEEGAAN MET DE FLOW

 

Alle voordelen hebben nadelen

Ironisch is dat als mijn zoon mij zou hebben gevraagd of het goed was als hij een avond met wat vrienden in mijn huis zou mogen chillen terwijl ik op vakantie was, ik dat nooit zou hebben goedgekeurd (zie column 231). De ironie zit ‘m in het feit dat ik bij mijn kinderen bekend zal staan als de makkelijkste van hun ouders. Niet om op te scheppen overigens, want ik besef als geen ander dat alle voordelen nadelen hebben en andersom.

 

Kernkwadrantenmodel Ofman

Het kernkwadrantenmodel van Daniel Ofman geeft in zijn eenvoud prachtig aan hoe dit principe werkt (zie ook column 17). Ofman redeneert dat elke kernkwaliteit die je bezit weer een valkuil heeft als je er teveel in doorschiet. Iemand die het tegenovergestelde heeft van jouw kernkwaliteit zal waarschijnlijk in jouw allergie zitten maar ergens achter deze allergie zal zich een ontwikkelpunt bevinden waar jij weer van kunt leren en die voor jou een uitdaging vormt.
Dus als je bijvoorbeeld makkelijk bent, kun je ook te makkelijk zijn (valkuil) waardoor je te los, te laks of te soft bent, je dingen vergeet, ongedisciplineerd wordt of je autoriteit verliest. Jouw allergie zal dan zitten bij mensen die juist heel ordelijk, autoritair, gestructureerd en perfectionistische pietjes-precies zijn (inderdaad mijn allergie). Maar daar kun je weer van leren (uitdaging) omdat een beetje meer structuur en ordening geen kwaad kan om te voorkomen dat je door je omgeving niet meer serieus wordt genomen, men er misbruik van maakt en over je heen gaat lopen.
Wat ik grappig vind om te lezen bij de voorbeelden van dit model is wat er wordt genoemd als valkuil van de kernkwaliteit realistisch: cynisch. Hier wordt dus duidelijk de conclusie getrokken dat bij een ieder die te realistisch naar de wereld kijkt cynisme op de loer ligt. Dit klinkt misschien hard, maar ik vrees dat het maar al te waar is.

 

Verstandelijk gezien is meegaan met de flow altijd het beste

Dat ik allesbehalve makkelijk zou hebben gereageerd als mijn zoon mij had gevraagd om tijdens mijn afwezigheid met vrienden een avond in mijn huis te chillen heeft alles te maken met de wijze waarop ik tegen mijn zoon(s) en tegen de puberteit in het algemeen aankijk. Ik blijf worstelen met het ambivalente gevoel dat ik krijg als ik mijn zoons als gemiddelde pubers zie meegaan met de flow. Wat weer onderdeel is van het eeuwige dilemma dat als een rode draad door mijn leven loopt. Een variant erop noemde ik eerder het tennisfeestdilemma (zie column 201).
Het dilemma draait om een soort strijd tussen gevoel en verstand. Waarbij mijn voorkeur - in tegenstelling tot bij veel anderen - overigens altijd zal blijven uitgaan naar het laatste, aangezien ik dat (hoe verrassend) nu eenmaal de meest verstandige keuze vind.
Verstandelijk gezien is meegaan met de flow altijd het beste. Want wie meegaat met de flow is (of wordt) sociaal sterk en creëert zodoende een groot sociaal netwerk dat in het leven van essentieel belang is voor het behalen van succes, bijvoorbeeld op het gebied van werk en relaties. 

 

Meest gemiddelde mensen zijn ook meest gelukkige

Onlangs maakte ik in mijn filosofiegroep een opmerking die hierop aansluit. We spraken over geluk en ik zei dat ik ervan overtuigd ben dat de meest gemiddelde mensen op aarde ook de meest gelukkige mensen zullen zijn. Wat in mijn ogen niet zozeer een spectaculaire uitspraak is als wel eentje die gebaseerd is op eenvoudige kansberekening en statistiek. Diverse onderzoeken op het gebied van geluk tonen aan dat als we geluk willen vinden we het best dichtbij huis kunnen gaan zoeken en dan vooral in onze directe sociale omgeving: familie, relatie, gezin, kinderen, vrienden.
Sociaal gezien zullen de meest gemiddelde personen met (relatief) de meeste mensen klikken en dus kunnen zij uit de grootste sociale vijver vissen. Hierdoor zullen hun kansen op geluk statistisch gezien het grootst zijn.

 

Doodergeren aan pubergedrag

Alleen al om deze reden zal ik vanuit mijn gezonde verstand mijn kinderen altijd blijven steunen als ze ervoor kiezen om net als de gemiddelde pubers (en mensen) de flow te volgen.

Wie mij echter kent, zal het niet verbazen te horen dat ik dat toch makkelijker gezegd dan gedaan vind. Want mijn God, wat kan ik mij soms doodergeren aan dat typische puber (en menselijk) gedrag van erbij willen horen, stoer doen, drinken, roken, drugs etc. Al toen ik zelf puber was, had ik er helemaal niets mee. Niet dat ik zelf overigens geen pubergedrag vertoonde. Maar behalve me op de normale manier af te zetten tegen mijn ouders zette ik me vooral af tegen mijn stoerdoenerige leeftijdgenoten die het zo druk hadden met hun imago en hun bezigheden om erbij te horen.

Indrinken

Hoe goed ik het spel ook meespeel door mijn kinderen te blijven stimuleren om vooral met die flow mee te gaan, schiet ik soms ook gewoon keihard uit mijn rol. Toen laatst mijn jongste zoon aankondigde met wat vrienden op zijn kamer te gaan indrinken voor een feest later die avond kon ik me even niet beheersen. Voordat ik het wist, verliet een uit ergernis voortkomende tactloze opmerking mijn mond: “Ik vind ‘indrinken’ wel een van de stomste woorden die ik ken.”
Heel eerlijk weliswaar want alcohol drinken voordat je je op een feest lam gaat zuipen vind ik wel zo ontzettend stoer maar niet heus. Maar ik had mijn zoon natuurlijk ook gewoon veel plezier kunnen en moeten toewensen.
  

Ik ben ook maar een mens

Ik ben ook maar een mens. Even liet ik mijn gevoel de overhand nemen terwijl ik wijselijk mijn verstand had moeten gebruiken. Aparte, eigenzinnige, beetje onzekere, nerd-en einzelgänger-achtige kinderen die buiten de groep staan en die niet meedoen aan al dat feesten, zuipen en experimenteren mogen gevoelsmatig dan wel iets hebben, verstandelijk gezien moet je dat als ouder nooit willen.
De nadelen in de vorm van irritant stoerdoenerig groepsgedrag blijken op de lange termijn alleen maar voordelen te hebben. Met als belangrijkste voordeel het ontwikkelen van een groot sociaal netwerk, wat net even dat verschil kan maken tussen mislukking en succes. En als bonus zijn je statistische kansen op geluk ook nog eens een stuk groter. Wat wenst een ouder nog meer?

De volgende keer als mijn zoon een feest heeft, zal ik ervoor zorgen dat hij niet vergeet eerst in te gaan drinken: go with the flow my son!

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

 

 

 

232. COLUMN FEMKE VAN DEN DRIESSCHE, MECHANISCHE DOPING IN WIELRENNEN, DWDD, ERIK DIJKSTRA, ROB HARMELING, MICHAEL BOOGERD, ACTUALITEIT: Een Tour de France Spartamet

MECHANISCHE DOPING - WIELRENNEN - FEMKE VAN DEN DRIESSCHE

 

Plausibele leugen

Wat er al een tijdje aan zat te komen en waar de hele wielerwereld al bang voor was, is nu eindelijk gebeurd: een wielrenner is betrapt op het gebruik van mechanische doping. Tijdens het WK-veldrijden in het Belgische Zolder van afgelopen weekend werd in een van de fietsen van de 19-jarige Belgische wielrenster Femke van den Driessche een hulpmotortje aangetroffen.
Natuurlijk wist Femke nergens van en was deze fiets niet eens van haar maar van een vriend aan wie ze hem vorig jaar had verkocht en begreep ze ook niet waarom er een motortje in zat en die vriend had de fiets alleen maar even toevallig tegen hun materiaalbus gezet en toevallig was die vriend ook even groot als zij waardoor men in de veronderstelling was dat het haar fiets was, bla, bla, bla, bla. Ja, het duurde even voor Femke en haar vader om een mooie, plausibele leugen (soort contradictio in terminis) te bedenken maar dan heb je ook wel wat. Ik ben meteen overtuigd. Arme Femke, wat een pech toch allemaal meisje!

 

Straks is het einde zoek

Bij De Wereld Draait Door (DWDD) ontstond tussen journalist Erik Dijkstra en oud-wielrenner Rob Harmeling de discussie of mechanische doping nou wel of niet erger was dan gewone doping.
Dijkstra vond het niets uitmaken omdat het toch allemaal vals spelen is. Als je echt wilt winnen, zul je nu eenmaal alles aangrijpen om dat te bereiken. Dijkstra zou het zelf ook gedaan hebben.
Harmeling daarentegen gaf aan af te haken bij dit soort mechanische dopingpraktijken. Hij vond het “not done” omdat al die wielrenners die ooit doping hebben geslikt er in elk geval nog wel gewoon hard voor hadden moeten trainen en afzien terwijl met zo’n hulpmotortje de beste recreant opeens iedereen kan kloppen. “Dan doet je lijf het (werk) niet meer.”
Ondanks dat ik het standpunt van Dijkstra begrijp, ga ik meer mee met de mening van Harmeling. Afgezien nog van het feit dat - zoals oud-wielrenner Michael Boogerd vorig jaar in DWDD over hetzelfde onderwerp al eens zei - het nogal een verschil is of je doping slikt in de wetenschap dat vrijwel iedereen in het peloton hetzelfde doet of dat je de enige (?) bent met een motortje in je fiets. Boogerd voegde hier nog wel aan toe dat als in zijn tijd iedereen met een motortje in het peloton had gereden hij dat natuurlijk ook had gedaan. Sterker nog: hij bekende uiteindelijk dat als hem zo’n motortje was aangeboden tijdens zijn carrière hij waarschijnlijk overstag was gegaan.
Precies om dat idee van een peloton vol fietsen met motortjes ben ik het met Harmeling eens, want op deze wijze is straks toch het einde zoek. Dan blijft er van de essentie van de sport niets meer over. Want is de essentie van de (top) wielrensport tenslotte niet dat je door middel van het trainen van je beenspieren en uithoudingsvermogen zo hard mogelijk gaat fietsen. Als je dat allemaal gaat vervangen door een motortje verandert de hele sport in een soort motorrijden. Dan krijg je straks een Tour de France Spartamet.

 

Eerste maar niet laatste mechanische dopingzondaar

Zo bezien wacht ons een vreemde toekomst waarin we kampioenen discuswerpen gaan krijgen die geen discus weggooien maar een kleine drone, kampioenen boogschieten die via een magneetconstructie altijd in de roos schieten of zeilers die Olympisch goud winnen met hun motorboten waar alleen voor de vorm nog een zeil op zit.
Zo lang als de mens bestaat, bestaat er bedrog; dus ook in de sport. Al tijdens de Olympische Spelen in 1976 in Montreal werd de Sovjet-Russische moderne vijfkamper Boris Onisjtsjenko betrapt op een vorm van mechanische doping. Onisjtsjenko bleek met een gemanipuleerde degen te schermen die steeds wanneer hij op een knopje in zijn handgreep drukte een treffer in zijn voordeel registreerde. Slim maar ook dom natuurlijk, want het gaat wel opvallen als de machine keer op keer registreert dat je je tegenstander raakt terwijl iedereen kan zien dat dat niet zo is.
Omdat alle nadelen voordelen hebben kan ik Femke van den Driessche geruststellen: ze wilde iets bijzonders presteren en dat is haar gelukt. Ze krijgt straks op Wikipedia een eervolle vermelding als de eerste wielrenner die officieel betrapt is op mechanische doping. Nog een geruststelling voor Femke: ze zal niet de laatste mechanische dopingzondaar zijn.
De affaire zet je natuurlijk aan het denken. Als een 19-jarig meisje bij een kleine sport als dames wielrennen/veldrijden waar je nou niet bepaald rijk van wordt, al bereid is om alles op het spel te zetten door zo vals te spelen (al zou ik niet gek opkijken als de waarheid tragischer blijkt te zijn door de ontdekking dat een pusherige vader de oorzaak van alle ellende was), wat moeten wij dan wel niet denken van de mannenwielerwereld waarin miljoenen euro’s omgaan en de belangen gigantisch zijn? Voor mij is dan ook niet de vraag óf mechanische doping al eens eerder is gebruikt in het mannenpeloton, maar wanneer precies en door wie.
“Bedriegen en bedrogen worden; niets komt vaker op aarde voor.” (Duitse dichter Johan Gottfried Seume 1763-1810).

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.