256. COLUMN VRIENDSCHAP, WE WORDEN ALLEEN GEBOREN EN STERVEN ALLEEN, ALLEEN VIA LIEFDE EN VRIENDSCHAP KUNNEN WE DE ILLUSIE CREËREN DAT WE NIET ALLEEN ZIJN, UIT HET OOG UIT HET HART, NIET VLOT IN HET AANGAAN VAN SOCIALE RELATIES, PRIVÉ (DEEL 1/2, DEEL 2 VOLGT HIERNA): Vriendschappen komen en gaan en soms gaan ze zonder dat ik weet waarom ze zijn gegaan

ONDERWERP: VRIENDSCHAP 

 

We worden alleen geboren en sterven alleen

“We worden alleen geboren en sterven alleen. Alleen via liefde en vriendschap kunnen we de illusie creëren dat we niet alleen zijn.” Een citaat dat ik onlangs tegenkwam in de Netflix-serie “River” en wat oorspronkelijk afkomstig is van de Amerikaanse filmmaker Orson Welles: “We're born alone, we live alone, we die alone. Only through our love and friendship can we create the illusion for the moment that we're not alone.”
Hoe cynisch dit citaat misschien ook mag klinken, zit er een kern van waarheid in. Laatst reageerde iemand verbaasd op mijn opmerking dat ik vriendschappen gecompliceerd vind. Ik weet niet of ik deze uitspraak relativeer of juist erger maak - ik vrees het laatste - door eraan toe te voegen dat ik het leven in het algemeen best gecompliceerd vind.

 

Onze vriendschap heeft geen zin meer

Om me even tot het begrip “vriendschap” te beperken, zal ik proberen uit te leggen waarom ik dit zo ervaar. Aanleiding om weer eens een column over vriendschap te schrijven is overigens een whatsapp die ik een tijdje terug aan een goede vriend stuurde (hem telefonisch bereiken lukte niet). Het ging om een vriend die ik jaren geleden beschouwde als mijn beste vriend maar die toen naar Gelderland verhuisde waardoor het contact al vrij snel minder werd. Even later ging hij scheiden van zijn vrouw waarna hij snel weer een nieuwe vriendin kreeg. Een vriendin die ik tot op de dag van vandaag overigens nog nooit heb gezien, wat ook veelzeggend is en in elk geval niet past bij mijn definitie van een goede vriendschap.
Ik appte deze vriend dat ik hem verder het beste toewens in het leven maar dat onze vriendschap wat mij betreft geen zin meer heeft. En wel om de eenvoudige reden dat ik hem het afgelopen jaar diverse keren heb gebeld en geappt zonder ook maar één reactie terug te ontvangen. Aan het ontbreken van de twee blauwe vinkjes (bericht door ontvanger gelezen) kan ik zien dat hij zelfs niet eens meer de moeite heeft genomen om mijn laatste apps te lezen.

 

Uit het oog, uit het hart

Vriendschappen komen en gaan en soms gaan ze zonder dat ik weet waarom ze eigenlijk zijn gegaan. Dan besluit ik na de laatste keren het initiatief tot contact te hebben genomen nu eens voor de verandering het initiatief bij de ander te leggen - omdat ik altijd zal blijven vinden dat vriendschap van twee kanten moet komen - en dan hoor ik gewoon nooit meer wat. Laat staan dat ik een reden hoor waarom de vriendschap opeens is verdwenen.
Zo had ik ooit een oude buurvrouw waarmee ik heel goed contact had en die ook een goede band had met mijn kinderen waarop ze als een soort tante af en toe oppaste. Op een dag verhuisde ze naar een woonplaats in de buurt. Ik kwam nog een paar keer met mijn kinderen langs maar daarna liet ik het initiatief aan haar over. De rest laat zich raden: ik heb nooit meer van haar gehoord.

Vreemd en niet aardig naar mij toe, maar vooral ook niet aardig richting mijn kinderen die een goede band met haar hadden. De buurvrouw had zelf wel een man maar om onduidelijke redenen geen kinderen (lag gevoelig volgens mij) en dan zou je denken dat als je door drie buurkinderen als een soort lieve tante wordt gezien je dat contact in elk geval zal koesteren.
Maar zoals in meer gezegden een kern van waarheid schuilt, geldt dat dus ook voor “Uit het oog, uit het hart”. Wat voor de buurvrouw gold, zal voor veel meer mensen gelden: als je verhuist naar een nieuwe woonplaats laat je behalve je oude huis ook oude contacten en vriendschappen achter. That’s life.

 

Niet vlot in het aangaan van sociale relaties

Lastig voor mij is dat ik (ook?) op dit punt anders en gevoeliger ben dan de meeste anderen. Het grootste verschil zit ‘m erin dat de meeste mensen zich veel gemakkelijker door het sociale verkeer begeven dan ik. Zij gaan veel vlotter sociale relaties aan. Een groot pluspunt maar met als keerzijde dat zij die relaties ook weer een stuk sneller en makkelijker zullen breken dan ik. Al denk ik niet dat dit als een keerzijde zal worden ervaren aangezien het makkelijk aangaan van nieuwe vriendschappen en relaties als groot voordeel heeft dat je weer veel minder moeite zult hebben met het afscheid nemen van oude.
Behalve dat ik bepaald niet vlot ben in het aangaan van sociale relaties komt hier nog als probleem bij dat ik een pure romanticus ben. Al kun je je afvragen of het een niet met het ander te maken heeft: is het zo dat omdat ik een romanticus ben ik niet snel sociale relaties aanga (aangezien die vrijwel nooit voldoen aan mijn romantisch beeld ervan) of ben ik een romanticus geworden omdat ik moeizaam nieuwe contacten maak (om maar een soort van excuus te hebben)?
Ik denk toch dat het gewoon het eerste is. Al in de puberteit had ik hele romantische ideeën over wat vriendschap inhield en aan welke “eisen” die moest voldoen en was ik zo naïef om te denken dat mijn beste vriendschappen echte vriendschappen voor het leven waren. Iets waarvan ik nu inmiddels feitelijk kan vaststellen dat dat gewoon niet klopte. Zo heb ik met mijn twee beste vrienden “voor het leven” die getuige waren tijdens mijn (mislukte) huwelijk van bijna twintig jaar geleden inmiddels geen contact meer. Over de ene heb ik geschreven in mijn tweede column (zie column 2) en de andere is dus de aanleiding van deze twee columns.

Hierna volgt deel twee.
 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.