292. Column Netflix-serie Dark: 'Dark' vind ik de beste serie ooit

Onderwerpen

Netflix-serie Dark - beste serie ooit - mysteries, tijdlussen en paradoxen - filosofie - Frederich Nietzsche - de theorie van eeuwige wederkeer

 

Duitse Netflix-serie Dark

Wat is de beste serie ooit? Een domme vraag natuurlijk, want er is niets zo subjectief als smaak. Al weerhoudt dat sommige oppervlakkige mensen er niet van om over anderen op te merken dat zij “geen smaak” hebben. Waarmee ze in feite zeggen dat ze op die anderen neerkijken omdat zij een minder goede (lees: andere) smaak hebben dan zij zelf.
Wat vind ik de beste serie ooit is natuurlijk de vraag waar het hier om draait. Misschien niet de meest interessante vraag die er is, maar wel eentje die leuk is om over na te denken. Al is het alleen al vanwege het feit dat het antwoord iets zegt over de persoon die ‘m geeft (ik in dit geval dus). Waarmee deze column beschouwd kan worden als een soort vervolg op column 180 (klik hier).
Ik vind “Dark” de beste serie ooit. Geen vreemde uitspraak als je bedenkt dat ik deze nieuwe Netflix-serie uit Duitsland twee dagen nadat ie uitkwam op 1 december al had uitgekeken en ik ‘m bovendien inmiddels alweer voor de tweede keer heb gezien. Net als mijn jongste zoon overigens die mijn fascinatie voor deze serie deelt.

 

Mysterie

Om te beginnen is “Dark” een serie die draait om mysterie en dat is en blijft mijn favoriete onderwerp in films en series en eigenlijk gewoon in het leven in het algemeen.

Van kinds af aan ben ik al gefascineerd door mysteries. Kijk je echter naar het soort mysteries dan ben ik sindsdien behoorlijk veranderd. Daar waar ik vroeger gek was op verhalen over UFO’s, spiritualiteit en geesten, Atlantis en Big Foot et cetera, ben ik nu alleen nog maar geïnteresseerd in wetenschappelijke mysteries die écht mysterieus zijn. En die dus niet ontsproten zijn uit de rijke fantasie van de mens en zijn enorm sterke neiging om koste wat het koste maar te willen geloven. Je kunt gerust stellen dat ik op dit punt volwassen geworden ben.

 

Citaat Albert Einstein

Als ik alle ruis - bestaande uit mysteries die eigenlijk geen mysteries zijn - wegfilter, blijven er gelukkig genoeg wetenschappelijke mysteries over om de rest van mijn leven gefascineerd over te blijven nadenken. Denk daarbij al aan “simpele” vragen en mysteries als: wat is leven/dood, hoe begon het leven/wat is er na de dood, waar bestaat het universum precies uit, zijn er meer dimensies, is een theorie van alles mogelijk (de kwantumfysica alleen al is één groot mysterie), wat is tijd et cetera?
Kijkend naar alle mysteries is het begrip tijd wel mijn persoonlijke favoriet. Waarmee we terugkomen bij “Dark” waarin tijd het centrale thema is.
Een serie die begint met een citaat van Albert Einstein over tijd heeft al meteen mijn volledige aandacht: “Der Unterschied zwischen Vergangenheit, Gegenwart und Zukunft ist nur eine illusion, wenn auch eine hartnäckige…” Waarna een stem vervolgt met: “We vertrouwen erop dat tijd lineair verloopt. Dat die voortdurend en gelijkmatig verstrijkt. Tot in de oneindigheid. Maar het onderscheid tussen verleden, heden en toekomst berust slechts op een illusie. Gisteren, vandaag en morgen volgen elkaar niet op, maar zijn in een oneindige cirkel met elkaar verbonden. Alles is met elkaar verbonden.”
En als we dan ook nog in de eerste scene (een klein spoilertje!) een man zien die zichzelf op 21 juni 2019 ophangt terwijl hij een brief achterlaat waarop staat “Niet openen voor 4 november 20:13” dan ben ik verkocht. Dan ga ik meteen vol spanning kijken welke mysteries deze serie gaat ontrafelen.
Ik word niet teleurgesteld, integendeel. Alles aan “Dark” klopt: de mooie beelden, de boeiende personages, de prachtige muziek (met het briljante nummer “Familiair” van Agnes Obel) en “last but not least” het mysterieuze verhaal. Qua sfeer doet “Dark” mij denken aan de eveneens prachtige Franse serie “Les Revenants” die over een ander groot mysterie gaat: de dood.

 

Paradoxen en tijdlussen en The Terminator en Predestination

Het meest boeiende aan spelen met tijd in films en series vind ik de paradoxen en tijdlussen die erin voorkomen waar ik gek op ben. Simpele paradoxen als “Wat ik nu zeg, is fout” (denk er maar over na) vind ik al geweldig, laat staan de bekende grootvaderparadox over tijdreizen die neerkomt op de volgende vraag: "Wat gebeurt er als een tijdreiziger terug in de tijd gaat en (per ongeluk of opzettelijk) zijn grootvader vermoordt, voordat deze de vader of moeder van de tijdreiziger heeft kunnen verwekken"?
Tijdlussen (een tijdlus is een effect verbonden met tijdreizen waarbij gesteld wordt dat het verleden niet veranderd kan worden daar alles al vaststaat) vind ik even boeiend en zorgen ervoor dat ik bijvoorbeeld een actiefilm als “The Terminator” met Arnold Schwarzenegger zeer kan waarderen.
In deze actieklassieker uit 1984 zit de volgende – spoileralert! - boeiende tijdlus: als robots in de toekomst de wereld dreigen over te nemen is er één verzetsheld - John - die met zijn verzetsgroep heftig tegenstand biedt. Hierdoor besluiten de robots een van hen - de Terminator - terug te sturen in de tijd met als doel de moeder van John te vermoorden voordat ze hem op de wereld zet. Het verzet is echter zo slim om ook iemand van hen terug in de tijd te sturen om te voorkomen dat de moeder wordt vermoord. Deze man slaagt er uiteindelijk in om de Terminator op tijd te vernietigen. Intussen heeft hij echter een relatie met John’s moeder gekregen waarna zij zwanger blijkt te zijn geraakt van jawel… John natuurlijk!
Wie net als ik gek is op dit soort mindfuck-achtige tijdlussen moet “Dark” absoluut zien en zal ‘m geweldig vinden. Net als overigens de film “Predestination” uit 2014 die de grootste mindfuck-film is die ik ooit gezien heb. Voor wie deze nog wil zien: geen voorinformatie is het best, gewoon kijken! 

 

Nietzsche en de filosofische theorie van eeuwige wederkeer

Net als dat je met vrijwel elk écht wetenschappelijk mysterie een link kunt leggen met de filosofie wordt dat in “Dark” ook direct gedaan doordat een van de personages terloops praat over de theorie van de Duitse filosoof Frederich Nietzsche (1844-1900) over de eeuwige wederkeer.
In zijn filosofische boek "Die fröhliche Wissenschaft" (1882) laat Nietzsche de lezer al nadenken over de vraag wat je zou doen als er op een dag een demon je in je eenzaamste moment de keuze zou voorleggen of je het leven dat je leidt tot in het oneindige opnieuw zou willen leven, met alle pijn en vreugde die je hebt meegemaakt. Of zoals Nietzsche het zo mooi zegt: de zandloper des tijds zou steeds weer opnieuw worden omgedraaid en korreltje voor korreltje zou je alles steeds weer opnieuw beleven. Zou je dat doen of zou je de demon vervloeken?
In “Also sprach Zarathustra” (1885) werkt Nietsche de theorie van de eeuwige wederkeer verder uit. Eenvoudig gezegd komt de theorie erop neer dat Nietzsche ervan uitgaat dat de werkelijkheid van mens en natuur een samenspel van krachten, wil en macht is die weliswaar voortdurend woelt, verandert en vervalt maar die uiteindelijk gewoon terugkomt op hetzelfde punt en zich daarna eindeloos herhaalt. Nietzsche zet zich hiermee af tegen het religieuze denken waarin tijd lineair verloopt en je als het goed is toewerkt naar een mooi einddoel, simpel gezegd de hemel. In het denken van Nietzsche is tijd echter niet lineair, het is een cirkel waarin steeds alles tot in het oneindige terugkeert.

 

Mijn eigen theorie van eeuwige wederkeer

Grappig is dat ik al lang voordat ik mij een jaar of tien geleden stap voor stap in de filosofie begon te verdiepen, nadacht over filosofische onderwerpen als het verloop van tijd, het leven, de dood etc.

Zo had ik als jong volwassene ooit al een keer bedacht dat het best eens zo zou kunnen zijn dat het leven zich gewoon eindeloos herhaalt. Wat dan ook meteen - iets dat ik heel slim van mezelf bedacht vond - een verklaring zou kunnen zijn voor al die mensen die kleine dan wel hele grote déjà vu’s hebben (met bijbehorende reïncarnatietheorieën over vorige levens). Déjà vu’s die dan in mijn ogen dus niets met vorige levens of zo te maken hadden, maar waarvoor een veel simpelere verklaring bestond: het waren gewoon een soort van onbewuste herinneringen aan hetzelfde leven dat al talloze keren daarvoor was geleefd.
Omdat ik alle overige geloven met hun hemels, hellen, Nirwana’s en wat nog allemaal meer (nóg) ongeloofwaardiger acht dan mijn geloof in een cirkelachtige “constructie” ga ik nog steeds mee met mijn eigen theorie van eeuwige wederkeer. Het bijkomende voordeel van een cirkelredenering is dat je af bent van het kip-ei vraagstuk en je geen oorzaak voor het begin hoeft te zoeken (wie heeft God gemaakt of wie heeft de Big Bang in gang gezet?). Er is eenvoudigweg geen begin of einde.

 

Gedachte-experiment

De demon van Nietsche doet mij overigens denken aan een eigen gedachte-experiment, een hypothetische situatie die ik ook al lang geleden ooit zelf heb bedacht. Stel je voor dat je van iemand - noem het God of de duivel of welk almachtig wezen dan ook - de mogelijkheid krijgt om óf gewoon verder te gaan met je leven zoals je nu leidt óf dat je een willekeurig moment uit je verleden mag uitkiezen waarnaar je dan terug gebracht wordt om van daaruit weer verder te kunnen leven mét (heel belangrijk) het behoud van alle kennis van het verloop van je huidige leven, wat zou jij dan doen?
Ik heb daar tot op de dag van vandaag best veel over nagedacht en ik moet zeggen dat dat toch een groot dilemma zou opleveren. Al zou het beste antwoord natuurlijk zijn dat je helemaal niets wenst te veranderen.
Aan de ene kant zou ik zeggen van breng me maar terug naar mijn geboorte. Eenvoudigweg omdat ik om heel veel uiteenlopende redenen (met het gebrek aan zelfkennis op nummer 1) niet echt tevreden ben over hoe mijn leven is gegaan en ik met terugwerkende kracht veel dingen anders zou hebben gedaan. De mogelijkheid om een tweede kans te krijgen en veel dingen anders en beter te doen, is dan uiteraard zeer aanlokkelijk. En zeker met de wetenschap dat ik in dat geval alle informatie met alle zelfkennis vanuit mijn (vorige) leven nog zou hebben waardoor ik precies weet waar al mijn valkuilen liggen en hoe ik alles beter kan gaan doen.
Maar aan de andere kant zou ik het naar mezelf en mijn kinderen toe natuurlijk niet kunnen verantwoorden als ik daarvoor zou kiezen, aangezien dat zou inhouden dat zij dan nooit zullen worden geboren. Weinig mensen die vlak voordat ze trouwen te horen krijgen dat hun huwelijk honderd procent gegarandeerd in een scheiding eindigt, zullen er tenslotte mee doorgaan. Iedereen wil gewoon een partner waarmee ze oud worden en zeker ik als romanticus zou daar absoluut voor gaan.
Kortom, ik heb al bedacht wat ik zal doen als de dag komt waarop ik mag kiezen. Ja, ik kijk duidelijk teveel sciencefictionseries en -films , ik weet het. Mijn keus zal vallen op het terugkeren naar het moment waarop mijn jongste kind, mijn dochter, net geboren is. Waarom? Ten eerste omdat de kraamtijd gewoon een hele leuke tijd is, ten tweede omdat al mijn kinderen dan geboren zijn en ten derde omdat ik dan in elk geval de gelegenheid krijg om wat beter, opener, directer en minder angstig met mijn vrouw te communiceren.
Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat ik daarmee mijn scheiding zou willen voorkomen of dat ik altijd degene ben geweest die niet goed communiceerde (dat mogen wij onszelf beiden aanrekenen). Mijn vrouw en ik verschillen teveel voor een goed huwelijk en een sprong terug in de tijd zou daar uiteraard weinig aan kunnen veranderen. Maar ik zou dan in elk geval door meer mezelf te durven zijn een beter gevoel willen overhouden aan het doorlopen van die vervelende levensfase.

 

Hoe een geweldige serie rondom het thema tijd je aan het denken zet. Mijn beste serie ooit: “Dark”, een absolute aanrader!
 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

 

 

Agnes Obel

"Familiair"

Uit Netflix-serie Dark

(bron: YouTube)

 

291. Column over vrijspraak Julio Poch: Ik zou als familielid van Julio Poch niet blij met hem zijn

Onderwerpen

actualiteit - vrijspraak Julio Poch - dodenvluchten tijdens Argentijnse dictatuur - zie ook column 126

 

Desaparecidos

De familie van de Argentijns-Nederlandse Transavia-piloot Julio Poch is blij en opgelucht. Hun echtgenoot en vader en wat allemaal nog meer is na acht jaar (!) voorarrest vrijgesproken. Vrijgesproken van aanklachten en beschuldigingen dat Julio als voormalig gevechtspiloot bij de Argentijnse marine ten tijde van de militaire Junta (1976-1983) betrokken zou zijn geweest bij de beruchte dodenvluchten.
Tijdens deze dodenvluchten werden gemartelde maar nog levende tegenstanders van het Argentijnse dictatoriale regime gedrogeerd en vastgebonden (en naakt) vanuit vliegtuigen in de Río de la Plata-rivier of de Atlantische Oceaan gegooid. Met dit soort walgelijke acties zouden de slachtoffers van de dodenvluchten deel gaan uitmaken van de ‘desaparecidos’: tienduizenden Argentijnse burgers die tijdens het wrede bewind van dictator Jorge Videla van de ene op de andere dag opeens “verdwenen” en nooit meer werden teruggezien (zie ook column 126).

 

Gebrek aan bewijs

Ondanks de vrijspraak zou ik als familielid van Julio Poch echter allesbehalve blij zijn met. Hiervoor heb ik twee redenen.
Ten eerste zou het zomaar kunnen zijn dat straks voor Poch hetzelfde blijkt te gelden als wat voor meer vrijgesproken misdadigers geldt, namelijk dat vrijspraak nog niet wil zeggen dat je onschuldig bent.
Voor de precieze reden van de vrijspraak van Julio Poch zullen we moeten wachten tot maart 2018 als de uitgebreide motivatie van de rechtbank zal worden voorgelezen. Globaal gezien kunnen er voor de vrijspraak twee redenen zijn: óf Poch is vrijgesproken omdat er genoeg bewijs is gevonden dat hij nooit kan hebben gedaan waarvoor hij is aangeklaagd óf Poch is vrijgesproken vanwege gebrek aan bewijs waardoor hij eenvoudigweg niet kan worden veroordeeld.
Het feit dat de openbare aanklagers in Argentinië hoger beroep hebben aangetekend tegen de vrijspraak van Julio Poch zou erop kunnen wijzen dat hij is vrijgesproken bij gebrek aan bewijs (hoger beroep aantekenen heeft normaal gesproken natuurlijk geen enkele zin als de verdachte bewezen onschuldig is). Wat op zich niet zo gek zou zijn aangezien het vinden van bewijs van betrokkenheid bij de dodenvluchten niet zo makkelijk is als het op het eerste gezicht lijkt. Zo zijn alle mogelijke getuigen tegen de daders dood en is er verder over de dodenvluchten - heel slim - maar zeer weinig gedocumenteerd. 

 

Hypocriete verklaring

Maar zelfs als ik er nu voor het gemak even van uitga dat Julio Poch op geen enkele wijze betrokken is geweest bij de dodenvluchten dan nog zou ik als familielid niet blij met hem zijn.
Er blijven tenslotte genoeg feiten en aanwijzingen over die een beeld tonen van een man die duidelijk een aanhanger was van het beleid van het toenmalige dictatoriale regime. Daar verandert de hypocriete verklaring van Julio Poch, die na zijn vrijspraak door zijn advocaten werd voorgelezen, echt niets meer aan: "Natuurlijk weet ik wat in de periode van de Argentijnse dictatuur is gebeurd en dat dat vreselijk was. Ik leef mee met de familie van de slachtoffers. Er zijn geen winnaars in dit proces en daarom voel ik mij ook geen winnaar."
Zo heeft Julio Poch in het verleden uitspraken gedaan als “They were left wing terrorists” (over de slachtoffers van de dodenvluchten), “We threw them in the sea” en (na de opmerking van een van zijn collega’s dat dat een inhumane manier was om mensen om te brengen), “O, well come on, they were drugged you know.” Daarnaast zou Poch tijdens een andere gelegenheid over de slachtoffers hebben verklaard: "They should have buried the sons of bitches. They should have killed them all."

 

Zachtaardige mensen steunen geen dictatoriale regimes

Alleen hierom zou ik me als familielid van Poch mijn ogen uit mijn kop schamen dat zo iemand bij mijn familie hoort. Ieder weldenkend mens met kennis van zaken walgt van alles wat het dictatoriale regime van Jorge Vidal tijdens de “Guerra Sucia” (vuile oorlog) in Argentinië heeft gedaan met zijn tegenstanders. Net als dat ieder weldenkend mens per definitie walgt van elke dictator op deze wereld, punt (Van Dale over “dictator”: "heerszuchtig iemand; onbeperkt gezaghebber die een schrikbewind voert").
Ik las dat een zijn collega’s uit de tijd dat ze samenwerkten Julio Poch omschreef als een zachtaardig persoon. Dit vind ik een grove belediging richting alle zachtaardige personen op deze aarde waartoe ik mijzelf ook reken. Zachtaardige mensen steunen geen dictatoriale regimes, vroeger niet, nu niet, en nooit niet.

Bedankt papa

Mijn God, dankzij Julio Poch besef ik maar weer eens hoe blij ik mag zijn met mijn in 2010 overleden vader. Met al zijn goede en slechte kanten voedde mijn vader mij in elk geval wel op met goede normen en waarden waarbij een duidelijk onderscheid werd gemaakt tussen goed en kwaad. En in welke hoek hij Adolf Hitler en alle andere dictators plaatste, heb ik gelukkig goed onthouden. Bedankt papa!  

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

 

290. Column over dood tennisster Jana Novotná: Zachtaardige en bescheiden mensen als Jana Novotná kennen altijd meer twijfels

 

Onderwerpen

actualiteit - dood Jana Novotná en Charles Manson - choking - Miloslav Mecir - twijfel en (faal) angst

Ach gossie moment

En weer had ik een “Ach gossie” moment bij het horen van het nieuws van het overlijden van een beroemd persoon. Charles Manson - de charismatische leider van een sekte die eind jaren zestig verantwoordelijk was voor de dood van minstens acht mensen - overleed op zondag 19 november.
Maar wie nu denkt dat de eerste zin op hem slaat, kent mij en mijn columns niet. Nee, ik heb het natuurlijk niet over Manson maar over de (voormalig) Tsjechische tennisster Jana Novotná die op dezelfde dag overleed aan kanker. 

 

Gestoorde psychopaat spreekt meer tot de verbeelding

Niet dat het om kwantiteit gaat, maar het is voor onze wereld veelzeggend dat de ironie van het lot wil dat er op deze aarde meer mensen zullen treuren om de dood van Manson dan om het verlies van Novotná. Manson ontving naar schatting 60.000 brieven per jaar van (veelal vrouwelijke) bewonderaars. Dat veel vrouwen op foute mannen plegen te vallen weet ik, maar dit soort vrouwen nemen het begrip "fout" wel heel letterlijk.  

Tja, een gestoorde psychopaat die verantwoordelijk is voor diverse moorden blijft nu eenmaal altijd meer tot de verbeelding spreken dan een vriendelijke en bescheiden proftennisster die één keer Wimbledon heeft gewonnen. Het is wat het is.
“Positief” aan dit verhaal is dat ik dus nog altijd kans maak om gedurende mijn leven immens populair te worden en duizenden vrouwelijke fans (én huwelijksaanzoeken) binnen te hengelen. Daarvoor hoef ik “alleen nog maar” een serie gruwelijke moorden te plegen of - nog beter - anderen vanuit mijn rol als charismatische sekteleider voor mijn karretje te spannen om ze het vuile werk voor mij te laten opknappen.
Voor zijn imago van iconische “massamoordenaar” heeft Manson gedurende de 83 jaar die hij op deze aarde doorbracht een opvallend aantal moorden gepleegd: nul komma nul. Oftewel evenveel als ik, waarmee hij in elk geval één overeenkomst met mij had. Met dat pikante verschil dat ik die nul nog kan wegwerken en hij niet meer. Zo bekeken was Manson eigenlijk best wel een watje. Daar verandert zelfs het op zijn voorhoofd ingekerfde hakenkruis niets meer aan.

 

Over de doden niets dan goed

Nee, geef mij dan toch maar Novotná. Ondanks dat ik Jana persoonlijk uiteraard niet heb gekend, vermoed ik op basis van wat ik al van haar wist en verder nog over haar heb gelezen dat ik met haar wél een aantal belangrijke overeenkomsten had. In tegenstelling tot bij Manson kan ik me op meerdere punten wél met Novotná identificeren (en pats, weg is mijn droom om op een dag de populariteit van Manson te kunnen evenaren).

Zo wordt Novotná omschreven als een vriendelijke, bescheiden, lieve, slimme, integere vrouw die soms wat nors kon overkomen en die een teruggetrokken leven leidde. Zo wisten alleen intimi dat Novotná ongeneeslijk ziek was.
Zelfs al houd ik rekening met het gegeven dat alle (voormalige) tennisprofs in hun reacties op het overlijden van Novotná aan het spreekwoord “Over de doden niets dan goeds” zullen hebben gedacht, dan nog blijft er een heel mooi en positief beeld over van Jana Novotná wat mij niet verbaast.

 

Wimbledonfinale 1993 tegen Steffi Graf

Zoals meer tennisliefhebbers met mij zullen doen, moet ik bij Jana Novotná vooral denken aan die ene dag waarop ze Wimbledonkampioene had moeten worden maar het niet werd.
In de Wimbledonfinale van 1993 speelde ze tegen topfavoriete Steffi Graf uit Duitsland maar Jana was die dag beter. Op de stand 6-7, 6-1, 4-1 en 40-15 voor Novotná, met dus twee kansen op 5-1 (een game later had ze op de service van Graf nog twee breakpunten voor 5-2), leek de winst voor het oprapen. Vanaf dat moment ging het echter mis. Novotná begon simpele volleys en smashes te missen, ze sloeg dubbelfouten op cruciale momenten en Graf won simpel vijf games op rij en de match: 7-6, 1-6, 6-4.
Tijdens de prijsuitreiking barstte Novotná in tranen uit en werd ze door de Hertogin van Kent getroost met de woorden dat haar dag op Wimbledon nog wel zou komen. Gelukkig voor Novotná kwam die voorspelling uit: vijf jaar later in 1998 won ze haar enige Grandslam door in de finale van Wimbledon met 6-4, 7-6 te winnen van de relatief onbekende Française Nathalie Tauziat.

 

Choking

In de sport is “choking” (letterlijk stikken) - in het Nederlands het best vertaald als “onder de druk bezwijken” - een bekend verschijnsel. Het is een vorm van twijfel en (faal) angst.

Na in een flow op voorsprong te zijn gekomen, kom je met de finish in zicht opeens in een fase waarin je (teveel) gaat nadenken. Waar je daarvoor bijna alles automatisch deed, schieten er nu opeens allerlei negatieve gedachtes en vragen door je hoofd: hoe kan ik die voorsprong vasthouden, hoe voorkom ik dat de ander terugkomt, moet ik iets gaan veranderen om de winst veilig te stellen etc.?

Uiteindelijk zorgt deze negativiteit ervoor dat je voorsprong slinkt en dan kun je dingen gaan denken als: zie je wel, hij komt terug, ik kan het niet, ik ga toch weer verliezen, ik ben een loser etc.
Helaas kan ik over choking meepraten, want in mijn zeer bescheiden tenniscarrière heb ik regelmatig gechookt. Op een gegeven moment was het zelfs zo erg dat ik opkeek tegen een 5-2 voorsprong omdat ik die stand al zo vaak uit handen had gegeven dat ik bij voorbaat de bui al zag hangen. “Daar gaan we weer” was op zo’n moment een veelvoorkomende negatieve gedachte die niet uit mijn hersenpan te bannen was.

 

Miloslav Mecir

Uit het professionele tennis heb ik overigens nog een prachtig voorbeeld van choking dat vrijwel niemand zal kennen: in 1985 speelde de Tsjech Miloslav Mecir in Düsseldorf tijdens de World Team Cup ontmoeting Tsjechoslowakije-USA tegen zijn vroegere idool Jimmy Connors. Bij een 5-3 voorsprong in de derde en beslissende set werd de spanning Mecir teveel. Na de ene na de andere dubbelfout te hebben geslagen, besloot de zeer geëmotioneerde Mecir uit wanhoop maar onderhands te gaan serveren. Overbodig te zeggen dat hij de wedstrijd verloor: 3-6, 6-3, 5-7.
Net als Novotná stond/staat Mecir bekend als een zachtaardig, gevoelig en bescheiden mens. Met hetzelfde volop aanwezige talent maar met een ander, wat harder karakter (met minder twijfels, meer geloof in zichzelf, zelfverzekerder etc.) was Mecir zonder twijfel veel succesvoller geweest. Zelf beschouw ik Mecir als de grootste tennisser ooit zonder Grandslamoverwinning op zak.

 

Twijfel is het begin van wijsheid

Moraal van mijn verhaal is dat zachtaardige, bescheiden types als Mecir en Novotná gemiddeld altijd meer twijfels zullen kennen en dus ook gevoeliger zullen zijn voor choking en dat maakt ze in mijn ogen alleen maar menselijk(er). Ondanks dat er ongetwijfeld een paar uitzonderingen zullen zijn, zul je niet snel een arrogante eikel als bijvoorbeeld Lance Armstrong (of een Charles Manson) zien choken. “Twijfel is voor losers” zou een goed levensmotto van Armstrong kunnen zijn.
Nee, geef mij dan maar de Franse filosoof René Descartes die ooit zei: “Twijfel is het begin van wijsheid”. En zo zijn er overigens meer mooie citaten over twijfel: “Hoe meer kennis, hoe meer twijfel”( Duitse schrijver Johann Wolfgang von Goethe), “Domoren zijn meestal zelfverzekerd, terwijl wie verstand bezit ook zelfkritiek en twijfel kent en daarom komt de wereld niet veel verder.” (Engelse filosoof Bertrand Russell) en "Een gebrek aan twijfel leidt tot een gebrek aan creativiteit". (Nederlandse filosoof E.J. Ouweneel).
Juist omdat Novotná met haar zachtaardige, integere karakter op zijn tijd ook haar twijfels had, raakt haar dood mij. Daar twijfel ik niet aan.

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

 

 

289. COLUMN SPANNENDE STRIJD OM PRIJS 'DOMSTE ACTIE VAN DE MAAND', DEUTSCHE BAHN, ANNE FRANK, WORLD HEALTH ORGANIZATION (WHO), ROBERT MUGABE, ACTUALITEIT: Mijn God, wat erger ik mij soms dood aan de domheid van mensen

ONDERWERP: PRIJS VOOR MEEST DOMME ACTIE VAN DE MAAND

 

Ergeren aan de domheid van mensen

Mijn God, wat erger ik me soms dood aan de domheid van mensen. OK, ik besef heel goed dat dit nogal arrogant klinkt - en dan praat ik nog niet eens over het feit dat ik eigenlijk “vaak” in plaats van “soms” bedoel - en wellicht mag ik het niet hardop zeggen, maar ik kan er echt niets aan doen.
Misschien ter geruststelling (?) kan ik zeggen dat het - door de verzachtende omstandigheden - niet de mensen met de lage IQ’s zijn waar ik mij het meest aan erger, maar dat het juist gaat om die mensen waarvan ik toch mag veronderstellen dat zij een bovengemiddeld IQ hebben.

 

Donald Trump

De vraag die mij nu spontaan te binnenschiet of dit inhoudt dat ik Donald Trump mag rekenen tot die mensen waar ik mij het meest aan erger, is een interessante.
Misschien lullig voor Donald, maar ik vrees dat ik hem niet tot dat “selecte” groepje mag rekenen. Ondanks dat ik het IQ van mijnheer Trump niet ken, zijn er inmiddels genoeg tekens die erop wijzen dat Trump in het voor hem meest gunstige geval een heel gemiddeld IQ heeft. Een gemiddeld IQ wat hij overigens wel uitstekend heeft weten te camoufleren en compenseren met behulp van de nodige bluf.
Cynisch gezegd - met een grote kern van waarheid - is goed kunnen liegen en bedriegen ook een gave waarmee je heel ver kunt komen in het leven. Of zelfs het verst in het geval van Trump in zijn functie van meest machtige persoon op deze aarde. 

 

Deutsche Bahn en Anne Frank

Als er een prijs zou zijn voor “domste actie van de maand” dan is de verleiding groot om deze toe te kennen aan het Duitse spoorwegbedrijf de Deutsche Bahn (DB) vanwege het plan om een van haar nieuwe hogesnelheidstreinen te vernoemen naar Anne Frank.
Ik vind het echt niet te bevatten dat op het moment dat iemand binnen de DB met dit onnozele idee kwam er niemand opstond om te roepen dat dat, zachtjes gezegd, zeer tactloos en onverstandig zou zijn.
Zonder het bedrijf te kennen, mag ik er toch van uitgaan dat er ook binnen de DB werknemers te vinden zijn met een goed stel hersens en een vergelijkbaar historisch besef. En voor die mensen moet het lijkt me toch niet zo moeilijk zijn om bij de naam Anne Frank een associatie te leggen met Jodenvervolging, deportatie, treinen, vergassing, dood etc. Waarbij de echte kenners dan ook nog drommels goed beseffen dat de DB is voortgekomen uit de Deutsche Reichsbahn, die tijdens de Tweede Wereldoorlog miljoenen van haar “reizigers”, waaronder Anne Frank, een gratis enkele reis richting concentratiekamp bezorgde.
Natuurlijk zou een groot deel van de naoorlogse generatie Duitse DB-werknemers nog als excuus voor hun onwetendheid kunnen aanvoeren dat ze opgevoed zijn door ouders die maar bleven zwijgen over het gênante verleden, maar dat vind ik persoonlijk heel zwak.

 

Collectief schuldgevoel

Noem mij hard, maar naar mijn bescheiden mening moet Duitsland als het om zaken over de Tweede Wereldoorlog gaat sowieso leren om zich nederig op te stellen zo lang als er in het land nog een generatie burgers rondloopt die medeverantwoordelijk is geweest voor alle ellende die Duitsland in die tijd heeft veroorzaakt. Hetzelfde geldt overigens voor Italië dat om dezelfde reden ook vooral af moet blijven van Anne Frank als hét ('ons') symbool van de Jodenvervolging.
Je kunt er lang en kort over praten, maar als Duitser een trein naar Anne Frank willen vernoemen, komt enkel en alleen maar voort uit een collectief schuldgevoel. Persoonlijk had ik liever gezien dat dit collectief schuldgevoel de afgelopen decennia had geleid tot meer veroordelingen van Duitse oorlogsmisdadigers. Tot op de dag van vandaag - en dat zal uiteraard niet meer veranderen - is een grote meerderheid van de Duitse "Wir haben es nicht gewusst" oorlogsmisdadigers echter nooit veroordeeld voor zijn misdaden. Dan kun je nog zoveel treinen naar Anne Frank willen vernoemen als je wilt, maar dat verandert aan dat feit helemaal niets.

 

De prijs voor domste actie van de maand gaat naar...

Ongetwijfeld tot grote teleurstelling of eerder opluchting van de Deutsche Bahn moet ik na dit betoog verrassend genoeg meedelen dat zij niet de prijs voor “domste actie van de maand” hebben gewonnen. Wat overigens meer zegt over de “kwaliteiten” van de terechte winnaar dan over een vorm van tekortkoming bij de DB als eervolle nummer twee.
De prijs voor domste actie van de maand gaat zeer verdiend naar de World Health Organization (WHO) van de Verenigde Naties voor het benoemen van de Zimbabwaanse dictator Robert Mugabe als “goodwill ambassador”. Pas nadat hier - o, o, wat vreemd - internationaal enorme ophef over ontstond, zag de wereldgezondheidsorganisatie zich genoodzaakt de benoeming alsnog in te trekken.

 

WHO THE F..K

Ik weet niet "WHO" THE F..K de WHO is en wat zij precies doen - “Een gespecialiseerde organisatie van de Verenigde Naties gevestigd in Genève met als doel wereldwijde aspecten van de gezondheidszorg in kaart te brengen, activiteiten op het gebied van de gezondheidszorg te coördineren en de gezondheid van de wereldbevolking te bevorderen” (Wikipedia) - maar vanaf nu weet ik in elk geval wel dat ik deze organisatie totaal niet meer serieus kan nemen.
Bijzonder knap hoor, hoe je jezelf als organisatie met één simpele en bespottelijke actie kunt diskwalificeren. Positief bekeken heb ik weer wat geleerd, namelijk dat je de WHO dus kunt vergelijken met een corrupte maffiaclub als de FIFA.

 

Een heel land naar de kloten helpen

Voor de (hopelijk) enkele lezer die niet begrijpt wat er zo belachelijk is aan deze hele affaire: Adolf Hitler-fan Robert Mugabe (kijk naar zijn charmante Hitler-snor) is het schoolvoorbeeld van hoe één walgelijke dictator een heel land economisch naar de kloten kan helpen.
Om maar in de Tweede Wereldoorlog-sfeer te blijven: de benoeming van Mugabe als ambassadeur van de wereldgezondheidsorganisatie  kun je vergelijken met het in 1940 uitreiken van de Nobelprijs voor de Vrede aan Adolf Hitler.

Zoveel als Hitler heeft betekend voor de wereldvrede heeft Mugabe bijgedragen aan de wereldgezondheid, met om te beginnen aan de gezondheid van zijn eigen Zimbabwaanse burgers. Niet voor niets weet de 93-jarige Mugabe bij zijn eigen gezondheidsproblemen niet hoe snel hij naar het buitenland moet vluchten voor goede medische voorzieningen. Collega-dictator Desi Bouterse van Suriname kan erover meepraten. Te walgelijk voor woorden...

Van harte gefeliciteerd WHO met de niet geringe prestatie om in de spannende strijd om de prijs voor domste actie van de maand de Deutsche Bahn voor te blijven! De prijs zal binnenkort tegelijk worden uitgereikt met de prijs voor meest milieu- en klimaatbewuste persoon van het afgelopen jaar. De winnaar hiervan mag voor de WHO geen verrassing zijn: Donald Trump.

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

 

288. COLUMN ANNE FABER, VERMISSING EN DOOD KIND NACHTMERRIE VOOR ELKE OUDER, FALENDE RECHTSPRAAK IN NEDERLAND, ZELFINGENOMEN STRAFRECHTADVOCAATJES, ACTUALITEIT: Het belang van de veiligheid van burgers dient ten alle tijden zwaarder te wegen dan het belang van een misdadiger die tegenwerkt

ONDERWERP: DOOD ANNE FABER

 

Bidden tot God

Tijdens mijn werk spraken twee Surinaamse vrouwen met elkaar over de vermissing van Anne Faber. Waar de een maar steeds bleef herhalen hoe verschrikkelijk ze dit drama vond en dat ze zou blijven bidden tot God totdat Anne zou worden gevonden, voegde de ander hieraan toe dat sommige vrouwen er ook om lijken te vragen. Want welke jonge vrouw gaat nou in het donker in de regen alleen op een fietstocht door de bossen? En wat te denken van al die jonge meisjes die alleen op backpackvakanties gaan of die je in van die sexy kleren rond zie lopen?
Wijselijk hield ik mijn mond. Natuurlijk had ik kunnen zeggen dat ook al passeert een jonge vrouw mij naakt op een fiets in het bos mij dat nog niet het recht geeft om haar iets aan te doen, maar dat had toch tot niets geleid.

 

Tranen in mijn ogen

Een paar uur later hoorde ik met tranen in mijn ogen aan dat de gebeden van de vrouw waren verhoord: het lichaam van Anne Faber was gevonden. Waarmee helaas bevestigd werd wat we allemaal al bijna twee weken vreesden, namelijk dat Anne niet meer leefde.  
Ook ik behoor tot de vele mensen die enorm heeft meegeleefd met dit drama, eenvoudigweg omdat het de nachtmerrie van alle ouders is dat een kind van je op een dag verdwijnt en later blijkt te zijn vermoord. Het is niet te bevatten hoe vreselijk dit moet zijn. Wederom treur ik om iemand die ik niet heb gekend (zie column 175).  

 

Falende rechtspraak Nederland

Ondanks dat ik ervan overtuigd ben dat óók op het gebied van de kwaliteit van de rechtspraak Nederland behoort tot de beste landen ter wereld, werd het me met de zaak rondom Anne Faber opnieuw duidelijk dat zelfs in Nederland de af en toe falende rechtspraak nog een stuk beter kan.
Om te beginnen moeten we natuurlijk af van dat idiote uitrekken en devalueren van strafmaten. Wie tot twaalf jaar gevangenisstraf wordt veroordeeld, zit twaalf jaar in de gevangenis, punt. Met hooguit de toevoeging dat als hij zich in die twaalf jaar misdraagt het nog langer kan worden. Dat schept rust en duidelijkheid bij alle betrokkenen en scheelt enorm veel (terechte) irritatie.

 

Te gek voor woorden

Ten tweede moet het voor professionals echt niet zo ingewikkeld zijn om - met dan wel zonder medewerking van een schuldig bevonden persoon - op basis van de feiten rondom een gepleegd misdrijf vast te stellen of er een reële kans bestaat dat hier sprake is van verontrustend psychisch afwijkend gedrag (in de vorm van een of andere stoornis).
Als die kans inderdaad als reëel wordt ingeschat en de kans op recidive na vrijlating daarmee dus ook in één klap zeer reëel is, moet het niet uitmaken of de betreffende veroordeelde misdadiger meewerkt aan een psychologisch onderzoek of niet. Het belang van de veiligheid van de maatschappij en haar burgers dient ten alle tijden zwaarder te wegen dan het belang van een misdadiger die tegenwerkt. En dus zal hij in geval van weigering van psychologisch onderzoek na zijn gevangenisstraf per definitie verplicht TBS opgelegd moeten krijgen (met een veel minder grote kans op recidive!), punt.
Het is toch te gek voor woorden dat niet alleen een misdadiger beloond wordt voor zijn tegenwerking (door zo eerder vrij te komen), maar dat wij burgers daarmee dus maar moeten accepteren dat we een groter risico lopen omdat een potentieel gevaarlijk psychisch afwijkend persoon zonder enige vorm van behandeling opeens vrij tussen ons mag rondlopen. Dat kun je toch met geen mogelijkheid verdedigen als een rechtvaardig besluit van de rechtspraak? Is de rechtspraak er niet in de eerste plaats voor om ons burgers te beschermen (retorische vraag)?

 

Geruchten

Ten derde moet uitgezocht worden in hoeverre de geruchten over de kliniek Aventurijn Forensische Psychiatrie Altrecht in Den Dolder - waar de vermoedelijke dader van de moord op Anne Faber, Michael P., zat ten tijde van haar verdwijning - kloppen.
Geruchten die een beeld tonen van een kliniek waarin de patiënten wel heel veel vrijheid genoten en ze bijvoorbeeld gemakkelijk in en uit konden lopen of aan drugs konden komen. De sensatiekrant De Telegraaf spreekt zelfs van een "sekswalhalla" voor Michael P. omdat hij er een seksuele relatie zou hebben gehad met een begeleidster en een patiënte zou hebben bezwangerd.
Ongetwijfeld overdreven allemaal, maar als er toch een kern van waarheid in blijkt te zitten, kijk ik niet gek op (zie column 81).  

 

Zelfingenomen strafrechtadvocaatjes

Verder blijf ik me voortdurend storen aan al die zelfingenomen strafrechtadvocaatjes. Natuurlijk waren ze naar aanleiding van de zaak Anne Faber ook weer her en der voor de televisie opgetrommeld om voor de zoveelste keer te benadrukken waarom ik zo’n hekel aan ze heb. Het blijft ontzettend fascinerend dat een van de hoogste functies binnen de rechtspraak werkelijk helemaal niets met rechtvaardigheid te maken heeft.
Strafrechtadvocaat Lucy Oldenburg in de Wereld Draait Door (DWDD) tegen Matthijs van Nieuwkerk: “Mijnheer van Nieuwkerk, het enige morele appel wat op mij gedaan wordt als advocaat is dat ik de belangen van mijn cliënt het beste dien. (…) U kunt van mij als advocaat niet verwachten dat ik denk aan de slachtoffers want dat staat de professionaliteit van mijn vak in de weg.”
Strafrechtadvocaat Jan Vlug in Pauw: “De advocaat is de hoer van het recht (mooie uitspraak): wij doen wat de cliënt vraagt. (…) Het gebeurt maar heel zelden dat iemand zegt van ‘ik heb het gedaan, ik weet waar het ligt en ik ga het niet vertellen’. Dat komt niet voor. Ik vraag het eigenlijk ook nooit aan de cliënt (of hij de betreffende misdaad heeft gedaan; fascinerend) en zelfs als iemand zegt van ‘ik heb het gedaan maar ik wil er onderuit’ dan zou ik in dit geval zeggen van ‘dan zeggen we maar even niets’.”

 

Apetrots

Met dit soort praktijken zou ik met mijn geweten niet kunnen leven. Als ik op wat voor manier dan ook, en aan welke kant dan ook, zou meewerken aan een strafrechtzaak dan heb ik maar één doel voor ogen: rechtvaardigheid. Wat wil zeggen dat ik niets meer en niets minder wil dan dat een schuldig bevonden misdadiger een straf krijgt die passend is bij de misdaad die hij heeft begaan. Met alle praktijken die erop uit zijn om dit proces te dwarsbomen, wens ik niets te maken willen hebben.
Besef goed dat theoretisch een uitmuntende strafrechtadvocaat de van de moord op Anne Faber verdachte man Michael P. straks vrij kan krijgen door het zaaien van twijfel en verwarring, door leugens en bedrog, door verdraaiing van feiten etc. En in dat geval is de kans groot dat die advocaat vervolgens apetrots op zichzelf zal zijn. Want als strafrechtadvocaat blink je pas echt uit als je iemand vrij krijgt die overduidelijk schuldig is. Dat is tenslotte toch de reden waarom je destijds rechten bent gaan studeren, nietwaar! Be proud!

 

 

Voor de rechtszaak straks tegen Michael P. kan ik alleen maar hopen op een rechtvaardige uitspraak.

Maar voor Anne is er geen rechtvaardigheid meer. Met een brok in mijn keel kan ik Anne Faber toevoegen aan de lange lijst van voorbeelden van mijn levensles nummer 1 aan mijn kinderen: "Het leven is niet rechtvaardig".

 

Arme Anne. Soms word ik echt intens verdrietig van deze onrechtvaardige kl... wereld.

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.