ONDERWERP: DOOD ANNE FABER
Bidden tot God
Tijdens mijn werk spraken twee Surinaamse vrouwen met elkaar over de vermissing van Anne Faber. Waar de een maar steeds bleef herhalen hoe verschrikkelijk ze dit drama vond en dat ze zou blijven bidden tot God totdat Anne zou worden gevonden, voegde de ander hieraan toe dat sommige vrouwen er ook om lijken te vragen. Want welke jonge vrouw gaat nou in het donker in de regen alleen op een fietstocht door de bossen? En wat te denken van al die jonge meisjes die alleen op backpackvakanties gaan of die je in van die sexy kleren rond zie lopen?
Wijselijk hield ik mijn mond. Natuurlijk had ik kunnen zeggen dat ook al passeert een jonge vrouw mij naakt op een fiets in het bos mij dat nog niet het recht geeft om haar iets aan te doen, maar dat had toch tot niets geleid.
Wijselijk hield ik mijn mond. Natuurlijk had ik kunnen zeggen dat ook al passeert een jonge vrouw mij naakt op een fiets in het bos mij dat nog niet het recht geeft om haar iets aan te doen, maar dat had toch tot niets geleid.
Tranen in mijn ogen
Een paar uur later hoorde ik met tranen in mijn ogen aan dat de gebeden van de vrouw waren verhoord: het lichaam van Anne Faber was gevonden. Waarmee helaas bevestigd werd wat we allemaal al bijna twee weken vreesden, namelijk dat Anne niet meer leefde.
Ook ik behoor tot de vele mensen die enorm heeft meegeleefd met dit drama, eenvoudigweg omdat het de nachtmerrie van alle ouders is dat een kind van je op een dag verdwijnt en later blijkt te zijn vermoord. Het is niet te bevatten hoe vreselijk dit moet zijn. Wederom treur ik om iemand die ik niet heb gekend (zie column 175).
Ook ik behoor tot de vele mensen die enorm heeft meegeleefd met dit drama, eenvoudigweg omdat het de nachtmerrie van alle ouders is dat een kind van je op een dag verdwijnt en later blijkt te zijn vermoord. Het is niet te bevatten hoe vreselijk dit moet zijn. Wederom treur ik om iemand die ik niet heb gekend (zie column 175).
Falende rechtspraak Nederland
Ondanks dat ik ervan overtuigd ben dat óók op het gebied van de kwaliteit van de rechtspraak Nederland behoort tot de beste landen ter wereld, werd het me met de zaak rondom Anne Faber opnieuw duidelijk dat zelfs in Nederland de af en toe falende rechtspraak nog een stuk beter kan.
Om te beginnen moeten we natuurlijk af van dat idiote uitrekken en devalueren van strafmaten. Wie tot twaalf jaar gevangenisstraf wordt veroordeeld, zit twaalf jaar in de gevangenis, punt. Met hooguit de toevoeging dat als hij zich in die twaalf jaar misdraagt het nog langer kan worden. Dat schept rust en duidelijkheid bij alle betrokkenen en scheelt enorm veel (terechte) irritatie.
Om te beginnen moeten we natuurlijk af van dat idiote uitrekken en devalueren van strafmaten. Wie tot twaalf jaar gevangenisstraf wordt veroordeeld, zit twaalf jaar in de gevangenis, punt. Met hooguit de toevoeging dat als hij zich in die twaalf jaar misdraagt het nog langer kan worden. Dat schept rust en duidelijkheid bij alle betrokkenen en scheelt enorm veel (terechte) irritatie.
Te gek voor woorden
Ten tweede moet het voor professionals echt niet zo ingewikkeld zijn om - met dan wel zonder medewerking van een schuldig bevonden persoon - op basis van de feiten rondom een gepleegd misdrijf vast te stellen of er een reële kans bestaat dat hier sprake is van verontrustend psychisch afwijkend gedrag (in de vorm van een of andere stoornis).
Als die kans inderdaad als reëel wordt ingeschat en de kans op recidive na vrijlating daarmee dus ook in één klap zeer reëel is, moet het niet uitmaken of de betreffende veroordeelde misdadiger meewerkt aan een psychologisch onderzoek of niet. Het belang van de veiligheid van de maatschappij en haar burgers dient ten alle tijden zwaarder te wegen dan het belang van een misdadiger die tegenwerkt. En dus zal hij in geval van weigering van psychologisch onderzoek na zijn gevangenisstraf per definitie verplicht TBS opgelegd moeten krijgen (met een veel minder grote kans op recidive!), punt.
Het is toch te gek voor woorden dat niet alleen een misdadiger beloond wordt voor zijn tegenwerking (door zo eerder vrij te komen), maar dat wij burgers daarmee dus maar moeten accepteren dat we een groter risico lopen omdat een potentieel gevaarlijk psychisch afwijkend persoon zonder enige vorm van behandeling opeens vrij tussen ons mag rondlopen. Dat kun je toch met geen mogelijkheid verdedigen als een rechtvaardig besluit van de rechtspraak? Is de rechtspraak er niet in de eerste plaats voor om ons burgers te beschermen (retorische vraag)?
Als die kans inderdaad als reëel wordt ingeschat en de kans op recidive na vrijlating daarmee dus ook in één klap zeer reëel is, moet het niet uitmaken of de betreffende veroordeelde misdadiger meewerkt aan een psychologisch onderzoek of niet. Het belang van de veiligheid van de maatschappij en haar burgers dient ten alle tijden zwaarder te wegen dan het belang van een misdadiger die tegenwerkt. En dus zal hij in geval van weigering van psychologisch onderzoek na zijn gevangenisstraf per definitie verplicht TBS opgelegd moeten krijgen (met een veel minder grote kans op recidive!), punt.
Het is toch te gek voor woorden dat niet alleen een misdadiger beloond wordt voor zijn tegenwerking (door zo eerder vrij te komen), maar dat wij burgers daarmee dus maar moeten accepteren dat we een groter risico lopen omdat een potentieel gevaarlijk psychisch afwijkend persoon zonder enige vorm van behandeling opeens vrij tussen ons mag rondlopen. Dat kun je toch met geen mogelijkheid verdedigen als een rechtvaardig besluit van de rechtspraak? Is de rechtspraak er niet in de eerste plaats voor om ons burgers te beschermen (retorische vraag)?
Geruchten
Ten derde moet uitgezocht worden in hoeverre de geruchten over de kliniek Aventurijn Forensische Psychiatrie Altrecht in Den Dolder - waar de vermoedelijke dader van de moord op Anne Faber, Michael P., zat ten tijde van haar verdwijning - kloppen.
Geruchten die een beeld tonen van een kliniek waarin de patiënten wel heel veel vrijheid genoten en ze bijvoorbeeld gemakkelijk in en uit konden lopen of aan drugs konden komen. De sensatiekrant De Telegraaf spreekt zelfs van een "sekswalhalla" voor Michael P. omdat hij er een seksuele relatie zou hebben gehad met een begeleidster en een patiënte zou hebben bezwangerd.
Ongetwijfeld overdreven allemaal, maar als er toch een kern van waarheid in blijkt te zitten, kijk ik niet gek op (zie column 81).
Geruchten die een beeld tonen van een kliniek waarin de patiënten wel heel veel vrijheid genoten en ze bijvoorbeeld gemakkelijk in en uit konden lopen of aan drugs konden komen. De sensatiekrant De Telegraaf spreekt zelfs van een "sekswalhalla" voor Michael P. omdat hij er een seksuele relatie zou hebben gehad met een begeleidster en een patiënte zou hebben bezwangerd.
Ongetwijfeld overdreven allemaal, maar als er toch een kern van waarheid in blijkt te zitten, kijk ik niet gek op (zie column 81).
Zelfingenomen strafrechtadvocaatjes
Verder blijf ik me voortdurend storen aan al die zelfingenomen strafrechtadvocaatjes. Natuurlijk waren ze naar aanleiding van de zaak Anne Faber ook weer her en der voor de televisie opgetrommeld om voor de zoveelste keer te benadrukken waarom ik zo’n hekel aan ze heb. Het blijft ontzettend fascinerend dat een van de hoogste functies binnen de rechtspraak werkelijk helemaal niets met rechtvaardigheid te maken heeft.
Strafrechtadvocaat Lucy Oldenburg in de Wereld Draait Door (DWDD) tegen Matthijs van Nieuwkerk: “Mijnheer van Nieuwkerk, het enige morele appel wat op mij gedaan wordt als advocaat is dat ik de belangen van mijn cliënt het beste dien. (…) U kunt van mij als advocaat niet verwachten dat ik denk aan de slachtoffers want dat staat de professionaliteit van mijn vak in de weg.”
Strafrechtadvocaat Jan Vlug in Pauw: “De advocaat is de hoer van het recht (mooie uitspraak): wij doen wat de cliënt vraagt. (…) Het gebeurt maar heel zelden dat iemand zegt van ‘ik heb het gedaan, ik weet waar het ligt en ik ga het niet vertellen’. Dat komt niet voor. Ik vraag het eigenlijk ook nooit aan de cliënt (of hij de betreffende misdaad heeft gedaan; fascinerend) en zelfs als iemand zegt van ‘ik heb het gedaan maar ik wil er onderuit’ dan zou ik in dit geval zeggen van ‘dan zeggen we maar even niets’.”
Strafrechtadvocaat Lucy Oldenburg in de Wereld Draait Door (DWDD) tegen Matthijs van Nieuwkerk: “Mijnheer van Nieuwkerk, het enige morele appel wat op mij gedaan wordt als advocaat is dat ik de belangen van mijn cliënt het beste dien. (…) U kunt van mij als advocaat niet verwachten dat ik denk aan de slachtoffers want dat staat de professionaliteit van mijn vak in de weg.”
Strafrechtadvocaat Jan Vlug in Pauw: “De advocaat is de hoer van het recht (mooie uitspraak): wij doen wat de cliënt vraagt. (…) Het gebeurt maar heel zelden dat iemand zegt van ‘ik heb het gedaan, ik weet waar het ligt en ik ga het niet vertellen’. Dat komt niet voor. Ik vraag het eigenlijk ook nooit aan de cliënt (of hij de betreffende misdaad heeft gedaan; fascinerend) en zelfs als iemand zegt van ‘ik heb het gedaan maar ik wil er onderuit’ dan zou ik in dit geval zeggen van ‘dan zeggen we maar even niets’.”
Apetrots
Met dit soort praktijken zou ik met mijn geweten niet kunnen leven. Als ik op wat voor manier dan ook, en aan welke kant dan ook, zou meewerken aan een strafrechtzaak dan heb ik maar één doel voor ogen: rechtvaardigheid. Wat wil zeggen dat ik niets meer en niets minder wil dan dat een schuldig bevonden misdadiger een straf krijgt die passend is bij de misdaad die hij heeft begaan. Met alle praktijken die erop uit zijn om dit proces te dwarsbomen, wens ik niets te maken willen hebben.
Besef goed dat theoretisch een uitmuntende strafrechtadvocaat de van de moord op Anne Faber verdachte man Michael P. straks vrij kan krijgen door het zaaien van twijfel en verwarring, door leugens en bedrog, door verdraaiing van feiten etc. En in dat geval is de kans groot dat die advocaat vervolgens apetrots op zichzelf zal zijn. Want als strafrechtadvocaat blink je pas echt uit als je iemand vrij krijgt die overduidelijk schuldig is. Dat is tenslotte toch de reden waarom je destijds rechten bent gaan studeren, nietwaar! Be proud!
Besef goed dat theoretisch een uitmuntende strafrechtadvocaat de van de moord op Anne Faber verdachte man Michael P. straks vrij kan krijgen door het zaaien van twijfel en verwarring, door leugens en bedrog, door verdraaiing van feiten etc. En in dat geval is de kans groot dat die advocaat vervolgens apetrots op zichzelf zal zijn. Want als strafrechtadvocaat blink je pas echt uit als je iemand vrij krijgt die overduidelijk schuldig is. Dat is tenslotte toch de reden waarom je destijds rechten bent gaan studeren, nietwaar! Be proud!
Voor de rechtszaak straks tegen Michael P. kan ik alleen
maar hopen op een rechtvaardige uitspraak.
Maar voor Anne is er geen rechtvaardigheid meer. Met een brok in mijn keel kan ik Anne Faber toevoegen aan de lange lijst van voorbeelden van mijn levensles nummer 1 aan mijn kinderen: "Het leven is niet rechtvaardig".
Maar voor Anne is er geen rechtvaardigheid meer. Met een brok in mijn keel kan ik Anne Faber toevoegen aan de lange lijst van voorbeelden van mijn levensles nummer 1 aan mijn kinderen: "Het leven is niet rechtvaardig".
Arme Anne. Soms word ik echt intens verdrietig van
deze onrechtvaardige kl... wereld.
Tonko
Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten