WK VOETBAL - URUGUAY-ITALIË - LUIS SUÁREZ - BIJTINCIDENT
Driftkikkertje
Uiteraard volg ik als man ook het WK van stoere mannensport numero uno. De sport van sierlijke balkunstenaars als Lionel Messi en Andrea Pirlo. Maar ook de sport waarin zwaar getatoeëerde mannen continu als pionnetjes omver vallen als ze eventjes aangeraakt worden om vervolgens minutenlang kermend op de grond te blijven liggen. Alsof ze op het slagveld worden geveld door een kogel. De sport waarin mannen een nieuwe dimensie geven aan het begrip “overacting” (zie filmpje hieronder). En waarin sommige voetballers zich behalve figuurlijk ook letterlijk vastbijten in de tegenstander.
Luis Suárez van Uruguay is zo’n bijtertje in hart en nieren. Een driftkikkertje dat als het even niet loopt zoals hij wil het liefst uit pure frustratie een hap neemt uit de dichtstbijzijnde verdediger. Dit keer moest de Italiaan Giorgio Chiellini het ontgelden. Nadat Suárez Chiellini in de schouder had gebeten, was hij zo slim om zich ook meteen dramatisch ter aarde te storten alsof de Italiaan hem iets had aangedaan. Nou ja slim. Met twintig camera’s om je heen en miljoenen kijkers getuigt deze actie niet bepaald van een hoog IQ.
Luis Suárez van Uruguay is zo’n bijtertje in hart en nieren. Een driftkikkertje dat als het even niet loopt zoals hij wil het liefst uit pure frustratie een hap neemt uit de dichtstbijzijnde verdediger. Dit keer moest de Italiaan Giorgio Chiellini het ontgelden. Nadat Suárez Chiellini in de schouder had gebeten, was hij zo slim om zich ook meteen dramatisch ter aarde te storten alsof de Italiaan hem iets had aangedaan. Nou ja slim. Met twintig camera’s om je heen en miljoenen kijkers getuigt deze actie niet bepaald van een hoog IQ.
Tenzij Suárez vandaag met een zak vol geld op Sepp Blatters hotelkamerdeur klopt, vrees ik voor hem een lange schorsing van de FIFA en het einde van zijn WK.
In goed gezelschap
Natuurlijk kan ook ik Suárez uitmaken voor grote klootzak. Maar dat doe ik niet. Dat zou hypocriet zijn. Suárez schijnt buiten het veld best een aardige, verlegen man te zijn en dat geloof ik gerust. Ik herken dat. Enigszins althans, want hoe slecht ik ook tegen mijn verlies kan (nu veel beter dan vroeger overigens), zal het nooit in me opkomen om een tegenstander te bijten. Natuurlijk weet Suárez donders goed dat hij fout zat en dat hij een serieus probleem heeft als hij zijn voetballoopbaan wil vervolgen.
Wellicht net als Suárez beschouw ik mezelf als een vriendelijke, zachtaardige man. Maar ook ik heb een driftig kantje. Waarmee ik overigens in goed gezelschap ben: Nelson Mandela, Roger Federer, Björn Borg en "last but not least" God (zie columns 30 en 108).
Wellicht net als Suárez beschouw ik mezelf als een vriendelijke, zachtaardige man. Maar ook ik heb een driftig kantje. Waarmee ik overigens in goed gezelschap ben: Nelson Mandela, Roger Federer, Björn Borg en "last but not least" God (zie columns 30 en 108).
Gek bijtgedrag
Het driftige heb ik weer van mijn eveneens zachtaardige (wijlen) vader. Iemand waar Suárez een hoop van had kunnen leren. Mijn vader beet vroeger namelijk ook als hij driftig was. Echter niet in mensen, maar in zijn eigen hand. Met dit gekke bijtgedrag hebben we hem nog vaak gepest, wat het des te confronterender maakte toen ik op een dag merkte dat ik soms dezelfde neiging vertoonde.
Mijn driftige kant komt vooral naar voren in situaties waarin ik onrecht bespeur, ik mij machteloos voel of waarin ik simpelweg aan het verliezen ben wat ik niet kan uitstaan. Al was dat vroeger veel erger toen ik op de tennisbaan als Björn Borg-fan me vaker gedroeg als zijn temperamentvolle concurrent John McEnroe.
Mijn driftige kant komt vooral naar voren in situaties waarin ik onrecht bespeur, ik mij machteloos voel of waarin ik simpelweg aan het verliezen ben wat ik niet kan uitstaan. Al was dat vroeger veel erger toen ik op de tennisbaan als Björn Borg-fan me vaker gedroeg als zijn temperamentvolle concurrent John McEnroe.
Irritant grietje met staartjes
Maar nog steeds kan ik soms erg driftig reageren bij spelletjes. Overigens gelukkig niet als ik met mijn kinderen of anderen ben. Nee, enkel als ik alleen ben. Zo had ik afgelopen jaar een periode dat ik veel met de Wii tafeltenniste tegen mijn kinderen maar ook alleen tegen de computer.
Wie de Wii en zijn tafeltennisspel kent, weet dat je daar op het hoogste level uiteindelijk tegenover de “champion” komt. Als dat nou een indrukwekkende onverslaanbare Chinees was geweest, had ik daar nog mee kunnen leven. Maar nee die champion heet Lucia en is een of ander irritant grietje met staartjes dat werkelijk alles terugslaat. Zelfs al smash je de bal vier keer in de hoek dan nog weet zij doodleuk het punt te winnen.
Razend maakte die bitch mij omdat het mij keer op keer niet lukte om haar te verslaan. Dan stond ik met veel pijn en moeite 5-2 of zelfs 5-1 voor en dan nog won zij met 5-6. Ik heb haar dermate vaak hardop vervloekt dat ik niet raar had opgekeken als de politie op een dag voor mijn deur had gestaan vanwege een geluidsoverlastklacht. Mijn God, hoe vaak ik wel niet zin had om die afstandbediening door het raam te sodemieteren. Maar nee, ik bleef “verstandig” en beperkte mij tot een beschaafde Suárez-actie: ik beet keihard in de afstandbediening. Een beetje forensisch expert zal er ongetwijfeld nog steeds mijn tandafdrukken in aantreffen.
Op een dag was echter het magische moment daar: ik stond weer 5-1 voor en maakte toen het volgende punt: 6-1. Game and match Tonko! Een hoogtepunt in mijn leven.
Ik heb nooit meer tegen Lucia gespeeld. Dat plezier gunde ik haar niet.
Wie de Wii en zijn tafeltennisspel kent, weet dat je daar op het hoogste level uiteindelijk tegenover de “champion” komt. Als dat nou een indrukwekkende onverslaanbare Chinees was geweest, had ik daar nog mee kunnen leven. Maar nee die champion heet Lucia en is een of ander irritant grietje met staartjes dat werkelijk alles terugslaat. Zelfs al smash je de bal vier keer in de hoek dan nog weet zij doodleuk het punt te winnen.
Razend maakte die bitch mij omdat het mij keer op keer niet lukte om haar te verslaan. Dan stond ik met veel pijn en moeite 5-2 of zelfs 5-1 voor en dan nog won zij met 5-6. Ik heb haar dermate vaak hardop vervloekt dat ik niet raar had opgekeken als de politie op een dag voor mijn deur had gestaan vanwege een geluidsoverlastklacht. Mijn God, hoe vaak ik wel niet zin had om die afstandbediening door het raam te sodemieteren. Maar nee, ik bleef “verstandig” en beperkte mij tot een beschaafde Suárez-actie: ik beet keihard in de afstandbediening. Een beetje forensisch expert zal er ongetwijfeld nog steeds mijn tandafdrukken in aantreffen.
Op een dag was echter het magische moment daar: ik stond weer 5-1 voor en maakte toen het volgende punt: 6-1. Game and match Tonko! Een hoogtepunt in mijn leven.
Ik heb nooit meer tegen Lucia gespeeld. Dat plezier gunde ik haar niet.
Tonko
Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.
 |
Foto's: internet
|
Prachtig voorbeeld van "overacting"
Braziliaan Rivaldo
WK 2002 Brazilië-Turkije
Voordat ik overkom als iemand die de actie van Suarez goedpraat: dat iemand zoiets doet en dan meteen een toneelstukje opvoert en als eerste reactie na de wedstrijd het incident afdoet als een soort ongelukkige botsing, vind ik al behoorlijk absurd. Maar goed, dat zou je nog kunnen afdoen met: hij doet dat uit schaamte of hij weet zich geen raad met al zijn emoties etc. Waardoor je met het besef dat het WK voor je over is dan maar uit gekkigheid (en tegen beter weten in) alles gaat ontkennen in de hoop dat mensen je misschien gaan geloven. Maar een echte vent verklaart een dag later natuurlijk gewoon dat het een hele domme actie was waarvoor hij zijn excuses wil aanbieden en dat hij de consequenties van zijn gedrag zal aanvaarden.
BeantwoordenVerwijderenTegen domme acties heb ik niet zoveel. Tegen domme mensen die deze acties echter gaan ontkennen en die geen enkele vorm van zelfkritiek vertonen, heb ik des te meer.