215. COLUMN ANTONIE KAMERLING, DOCUMENTAIRE "DE DOOD VAN EEN VAGE PRINS" VAN COEN VERBRAAK (RTL4), ZELFMOORD, ALL STARS, DE KLEINE BLONDE DOOD, BOUDEWIJN BÜCH, ACTUALITEIT: Een schreeuw om aandacht

ONDERWERP: ANTONIE KAMERLING - DOCUMENTAIRE COEN VERBRAAK

De Dood van een Vage Prins

Vandaag is het precies vijf jaar geleden dat Antonie Kamerling zelfmoord pleegde. Vorige week zag ik op RTL4 toevallig de documentaire "De Dood van een Vage Prins" van programmamaker Coen Verbraak over hem.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik Antonie Kamerling en zijn carrière nooit heb gevolgd. Zo heb ik nog nooit een aflevering van GTST gezien (waar ik volgens mij niet veel aan heb gemist) en ook van zijn korte zangcarrière heb ik niets meegekregen. Het enige wat mij wel bijstaat is dat Antonie speelde in de in het begin leuke en aan het eind bijzonder flauwe televisieserie “All Stars” en dat hij de hoofdrol had in de film “De Kleine Blonde Dood” naar het boek van Boudewijn Büch. 

 

Diepzinnige knul

Toeval of niet (ik houd het op het eerste), maar bij zowel de serie als de film lijken er parallellen te kunnen worden getrokken met het echte leven van Antonie Kamerling.

Zo speelt Antonie in “All Stars” Hero, een diepzinnige knul die duidelijk zoekende is en van daaruit openstaat voor allerlei nieuwe, spirituele en beetje zweverige ervaringen. Precies het type dat Antonie in het echt ook was.
In de documentaire komen we zelfs te weten dat Antonie en zijn vrouw Isa Hoes in hun zoektocht naar persoonlijke ontwikkeling en geluk een aantal jaren aangesloten waren geweest bij een soort sekte: het Fun Theater. Een interessant gegeven dat overigens niet terug te lezen is in het verder openhartige boek van Isa over haar leven met Antonie.
In “De Kleine Blonde Dood” speelt Antonie Boudewijn, een man die voortdurend op zoek is naar liefde en erkenning. Iets waar Antonie zich in het echte leven ook veel mee bezig leek te houden. Wie niet, zou filosoof Alain de Botton nu ongetwijfeld zeggen en terecht. Maar de mate waarin kan natuurlijk wel enorm per persoon verschillen. 

 

Onweerstaanbaar charmant

Dat er overeenkomsten zijn tussen Antonie en de Boudewijn uit de film “De Kleine Blonde Dood” is niet zo vreemd als je bedenkt dat er ook overeenkomsten waren tussen Antonie en de ware persoon achter het personage Boudewijn: de schrijver Boudewijn Büch.
Behalve dat ze beiden leden aan manische depressiviteit zei men over Boudewijn Büch ooit iets wat wel eens precies zo over Antonie zou kunnen zijn gezegd: hij kon onweerstaanbaar charmant zijn en zijn gedrag was één schreeuw om aandacht.
Maar er was tussen beiden ook een groot verschil: na zijn (natuurlijke) dood bleek Büch - in tegenstelling tot Antonie naar ik mag aannemen - altijd een pathologische leugenaar te zijn geweest die zijn leven en zijn “autobiografische” boeken voor een groot deel bij elkaar bleek te hebben gefantaseerd. Zo bleek het grote drama in zijn leven - de dood van zijn vijfjarig zoontje (de kleine blonde dood) - nooit te hebben plaatsgevonden. Het “zoontje” was gebaseerd op een - nog steeds levende - zoon van een vriendin.

 

Overlevingsmechanisme

Positief gesteld zou je de leugens en fantasie van Büch kunnen beschouwen als een soort overlevingsmechanisme en een vlucht uit de harde werkelijkheid. Dat Büch zo intensief - of misschien beter gezegd: manisch - schreef, was zijn manier om te overleven: “Voor mij is werken altijd therapie geweest. Ik moet er niet aan denken om werkloos te zijn, ik zou gek worden. Dat is de reden dat ik zoveel doe. Anders ga ik zitten tobben en bestijgt mij weer een depressie.” Zonder Antonie te hebben gekend, vermoed ik dat ook hij voortdurend druk en manisch met van alles en nog wat bezig was om maar te voorkomen dat hij geconfronteerd werd met zijn donker(st)e kant.
Filmmaker Woody Allen maakte ooit een vergelijkbare opmerking door te zeggen dat hij eigenlijk alleen maar films maakte omdat hij dat toevallig aardig kon en het alternatief was dat hij anders thuis zou gaan zitten tobben over de (on)zin van het leven.

 

De donkere kant van het leven

Ik vermoed dat veel diepzinnige, creatieve, zoekende mensen die regelmatig nadenken over en worstelen met (de zin van) het leven zichzelf een tactiek leren aanmeten waarin ze als doel hebben om zoveel mogelijk afleiding te vinden om maar te voorkomen dat ze gedwongen worden om met beide benen op de harde grond (lees: harde werkelijkheid) te moeten staan.

Daar waar voor de meesten het woord "afleiding" gelijk zal staan aan "ontspanning" betekent het voor deze mensen meer gewoon letterlijk wat er staat: af-/wegleiden, in dit geval van de donkere kant van het leven.

 

Herkenning

Wie mijn columns volgt, weet wel waarop mijn vermoedens zijn gebaseerd: herkenning. Zo vermoed ik zomaar dat ik met mensen als Boudewijn Büch en Joost Zwagerman (zie column 211) hele boeiende, diepgaande gesprekken over de (on)zin van het leven had kunnen hebben. En dus ook met Antonie Kamerling.
Tenminste zo lang als hij niet met spirituele overtuigingen en enge sektes (pleonasme) aan was komen zetten. Want als een prins te vaag is, haak ik af. 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.